Στρατευμένη Τέχνη

Πολλοί λένε πως η στρατευμένη τέχνη είναι κακή τέχνη. Εγώ νομίζω πως αυτοί είναι μαλάκες......

Με τον όρο όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι δεν εννοώ την κομματικά στρατευμένη τέχνη αλλά την τέχνη που είναι στρατευμένη στον άνθρωπο και εξηγούμαι:

Δε γίνεται ο ένας καλλιτέχνης (άνθρωπος κεραία δλδ) να ζει σε μια κοινωνία και να μην καταγράφει/απεικονίζει το τι γίνεται γύρω του και επηρρεάζει τους συνανθρώπους του.

Δε γίνεται ο τόπος που ζεις να βρίσκεται σε πόλεμο ή σε λοιμό και να γράφεις για όμορφες θάλασσες και καλά γαμήσια που έκανες παλιά.

Δε λέω μπορεί σε κάποιες φάσεις να σε εμπνεύσουν και αυτά και να τα περιλάβεις στο έργο σου, αλλά δε γίνεται να αποτελούν όλο το έργο σου.

Η τέχνη οφείλει να εκφράζει τους ανθρώπους στους οποίους ανήκει και ο καλλιτέχνης.

Βέβαια πολλές φορές οι καλλιτέχνες εκμεταλλεύονται καταστάσεις και βγάζουν λεφτα από την στρατευμένη τέχνη (βλέπε πόσα τραγούδια βγήκαν επί πολέμου Αμερικής εναντίον Ιρακ και τον οποίων οι περισσότεροι δημιουργοί απλώς πίναν ναρκωτικά και γράφανε για να έχουν λεφτά να πιουν κι άλλα......).

Στον Λίβανο γίνεται πόλεμος....."Τα μάτια σου σα μια θάλασσα βαθειά με καταπίνουν..." Δε γαμιέσαι ρε μαλάκα παιδάκια πεθαίνουν κι εσύ χτενίζεσαι? Α χάσου μουνί.......

Βαριέμαι......

Βαριέμαι τους τύπους που είναι κυνικοί.
Βαριέμαι αυτούς που λένε έλα μωρέ εμείς θ'αλλάξουμε τον κόσμο? (ναι ρε παπάρα εμείς θα τον αλλάξουμε!....)
Βαριέμαι τον πλανήτη που λειτουργεί με βάση το κεφάλαιο και όχι τον άνθρωπο.
Βαριέμαι εμένα που βαριέμαι.....
Βαριέμαι να ανταλάσσω απόψεις σε blogs με virtual πρόσωπα και να μην γνωρίζω τους ανθρώπους πίσω από τα nicks.
Βαριέμαι που δε γνωρίζω καινούριους ανθρώπους που να μπορώ να συζητήσω μαζί τους για αυτά που με απασχολούν.
Βαριέμαι που κανείς δεν έχει χρόνο πέρα από το βιοπορισμό του.
Βαριέμαι που ακόμη κι αν κάποιος έχει χρόνο θέλει να ασχοληθεί με κάτι που τον "χαλαρώνει" (δλδ όπως το εννοούν οι περισσότεροι στην πράξη με κάτι που δεν τον κάνει να σκέφτεται.
Βαριέμαι που δεν έχω ούτε ένα comment (ελπίζω πως απλώς είναι νωρίς ακόμη :P)
Βαριέμαι να βλέπω παλιές λέξεις-σύμβολα να έχουν χάσει κάθε αξία (ΠΑΣΟΚοι αποκαλούν ο ένας τον άλλον "σύντροφε/συντρόφισσα" ffs)
Βαριέμαι να βλέπω τον Che σε μπλουζάκια και σημαίες που πουλάν στο Μοναστηράκι
Βαριέμαι να μην έχω γνωρίσει εδώ και χρόνια μια κοπέλα που να με κάνει να θέλω μόνο αυτήν και όχι επειδή έχει ωραία βυζιά ή κώλο (δλδ όχι μόνο για αυτά παρ'ολο που παίζουν κι αυτα το ρόλο τους :P)
Βαριέμαι.......

Venceremos>

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα σε μαγεμένη τροχιά.
Πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα τίποτα δεν με ακουμπά.
Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυό μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τόσο δούλι
σαν ζευγαρώνουν δυό βεγγαλικά, μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά,
στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά.
Ντύθηκε η μέρα τα ρούχα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά,
στου απέραντου την ψύχα.

θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια, για βγες απ’ έξω, απ’ τη συνήθεια.
Σύρε κι έλα να με λούσεις κι ας είμαι της καθαρευούσης.
Να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τόσο δούλι.
Δρεπανοφόρα άρματα περνάν, στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν,
ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ.
Με μια πικρή, παγερή τρυφεράδα σε θυσιάζουν μωρέ
μ'αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυό μας ένα.
Δες θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια.
Πλάγια και ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες τα σκοτάδια.
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ, στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ.
Venceremos, Venceremos

Στίχοι μουσική: Νικόλας Άσιμος

Ξεκινάω κι εγώ το δικό μου blog κι ελπίζω να βρεθούν κάποιοι που να θέλουν να μιλάμε. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις για θέματα και σε συζητήσεις πέρα από τα δικά μου post τα οποία ευελπιστώ να γίνουν η αφορμή για κάποια μικρά ή μεγαλύτερα ταξίδια.....