Αμερικ(λ)ανιά

Ζούμε την Pax Americana εποχή. Ως γνήσιος Ελληνάρας (και όχι Ελληναράς μαλάκες, έλεος Ελληνάρας ακούγεται πολύ καλύτερα....) κράζω τους Αμερικάνους και τους θεωρώ υπεύθυνους για πάνω-κάτω όλα τα δεινά αυτού του κακόμοιρου πλανήτη. Δεν εννοώ τους απλούς ανθρώπους της Αμερικής, τουλάχιστον όχι όλους...., αλλά κυρίως τις κυβερνήσεις της και την πολιτική που ακολουθεί....
Έχω γνωρίσει γαμάτους Αμερικάνους τόσο από κοντά, όσο και από ταινίες κλπ (όσο μπορείς να γνωρίσεις κάποιον από μια ταινία και από μερικές συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς...). Όσα δεινά κι αν τους καταλογίζω πάντως, δε μπορώ παρά ν'αναγνωρίσω πως ορισμένοι εξ'αυτών έχουν προσφέρει και πολλά καλά. Σε διαφορετικούς τομείς, βρίσκεις πολλούς αξιόλογους Αμερικανούς, που έχουν πει κάποια σωστά πραγματάκια και βοηθούν στην εξέλιξη της κοινωνίας μας.... Στο ποστ αυτό θέλω να μιλήσω για κάποιους κωμικούς και το γιατί τους γουστάρω και γιατί πιστεύω πως είναι γαμάτοι τύποι....
Σε γενικές γραμμές αν δεν ήμουν μηχανικός... (λέμε τώρα...) θα ήθελα να είμαι κωμικός (κι όποιος καριόλης πει πως δεν έχω χιούμορ θα του σπάσω τα πόδια, τα χέρια και τα δόντια και μετά μπορεί να πει ό,τι θέλει, όπως πχ αααααα, πεθαίνωωωωω κτλ...). Το χιούμορ μου τα τελευταία χρόνια έχει επηρεαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από ορισμένους αμερικανούς κωμικούς, αλλά κυρίως από τους: George Carlin, Bill Hicks, Chris Rock και Eddie Murphy (προσοχή μιλάω για την stand up commedy πλευρά του Eddie και όχι για τις ταινίες του Hollywood που έχει γυρίσει..) τους οποίους αναφέρω με φθίνουσα σειρά. Υπάρχουν κι άλλοι αρκετοί που γουστάρω πολύ να βλέπω αλλά είμαι άχρηστος στο να θυμάμαι ονόματα :S
Γιατί τους γουστάρω? Πρώτον γιατί είναι πολύ καλοί δέκτες και ακόμη καλύτεροι αναμεταδότες με την έννοια που παίρνουν αυτές οι λέξεις όταν μιλάμε για τέχνη. Ο τρόπος τους να περνάνε με χιούμορ και απίστευτο κράξιμο κάποια μηνύματα είναι φοβερός. Είναι επίσης φοβεροί στο να βλέπουν μέχρι πού φτάνει το κοινό τους και να σταματάνε πριν ξεφύγουν από τα όρια. Με έχουν κάνει να γελάσω μέχρι δακρύων πολλές φορές. Και κάποιος που σε κάνει να γελάς, χωρίς να είναι γελοίος, είναι σίγουρα γαμώ τα παιδιά.
Τις προάλλες λοιπόν έβλεπα μια όχι και τόσο γνωστή ταινία (low budget και με όχι και τόσο γνωστούς ηθοποιούς...) και πέρα από κάποια κλασσικά dick and fart jokes δεν έβλεπα να έχει κάτι καλό.
Κάποια στιγμή όμως μου έκανε ένα κλικ! Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης το είχε κατά νου όταν έκανε την ταινία, δεν ξέρω καν αν του έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη, αλλά αυτό που έβγαινε από την ταινία ήταν ένα μεγάλο κράξιμο στον αμερικανικό τρόπο ζωής και κατ'επέκταση στον σημερινό τρόπο ζωής. Ζούμε σε μια "απελευθερωμένη" εποχή. Πολλά πράγματα έχουν απενοχοποιηθεί, όμως δε μείναμε εκεί. Μετά την (σωστή) απενοχοποίηση, ήρθε ο ξευτιλισμός. Το γαμήσαμε και ψόφησε εν ολίγοις. Η μόδα και η εκμετάλλευση των (σε μεγάλο βαθμό δημιουργημένων πλαστά) τάσεων μας έχει κάνει εντελώς ζώα. Δεν κρίνουμε τι και σε ποιο βαθμό θέλουμε. Απλώς άμα είναι in το κάνουμε και το κάνουμε με "πάθος". Sex, drugs, rock n'roll έχουνε χάσει κάθε ρομαντική υπόσταση και απλώς γίνονται απ'όσους γίνονται, με μανία και just for the sake of it. Κανένα μέτρο. Κάντο για να το κάνεις όχι για να το φχαριστηθείς.
Έτσι όμως τα ίδια πράγματα που κάποτε σε κάναν και ένοιωθες γαμάτος και αρχιδούκας, τώρα σε κάνουν να γυρνάς σπίτι και να σε πιάνει κατάθλιψη λίγο πριν κοιμηθείς. Δε σε γεμίζουν, αντιθέτως μάλλον σε αδειάζουν και είναι μεγάλη μαλακία αυτό. Αν δεν υπάρχει μέτρο και περιορισμός για κάτι δεν το φχαριστιέσαι. Αν είσαι άεργος (προσοχή όχι άνεργος, άεργος...) δε φχαριστιέσαι διακοπές. Αν γαμιέσαι σαν το σκυλί με διαφορετικό παρτενέρ (δεν είναι απίστευτα gay η λέξη παρτενέρ?) χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος και πνευματικής σύνδεσης, απλώς ερεθίζεις μερικά νεύρα του κορμιού σου και δεν ευχαριστιέσαι έρωτα.... Είναι ένα ακόμη γαμίσι.... Είναι σα να έχεις ένα game boy και εκεί που είχες 2 κασέτες και τις είχες λιώσει και το είχες ευχαριστηθεί, να έρθει ο καλομαθημένος φίλος σου και να σου δώσει με τη μία 50 κασέτες. Δεν πρόκειται να λιώσεις καμία από αυτές τις κασέτες και δεν πρόκειται να ευχαριστηθείς κανένα από αυτά τα παιχνίδια ακόμη κι αν είναι πιο καινούρια και καλύτερα από αυτά τα περιορισμένα που είχες πριν. Θ'αρχίσεις να αλλάζεις τις κασέτες στο τσακ μπαμ και δε θα σε ικανοποιεί καμία. Μπορεί να πετάξεις και το game boy όπως είναι...
Το θέμα λοιπόν είναι πως η πρόοδος και ο εμπλουτισμός των επιλογών είναι κάτι καλό και επιθυμητό, όμως όταν γίνεται χωρίς μέτρο και μόνο για να γίνει, δε γίνεται σωστά. Χάνει την αξία του και δημιουργεί μεγαλύτερα κενά από αυτά που υπήρχαν πριν και υποτίθεται πως θα κάλυπτε. Πρόοδος ναι, προοδευτισμός όχι. Πούλο στον προοδευτισμό! Επειδή κάτι είναι καινούριο δε σημαίνει πως είναι γαμάτο! Είναι απλώς καινούριο... That simple!

Πουτάνα ζωή....

Ο Χ πήγαινε μαζί με τον φίλο του, όπως κάθε μέρα, στο ίντερνετ καφέ κοντά στο σπίτι του. Το "καφέ" ήταν μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο με πολλά μαγαζιά. Πολλοί μαγαζάτορες ήταν απίστευτοι μαλάκες. Κάθε φορά τους στραβοκοιτάζανε και γενικώς το ύφος τους δεν του άρεσε καθόλου του Χ. Έτσι καμιά φορά τους έπαιζε καμιά πουστιά, έτσι για να τους σπάει τα νεύρα. Τον στραβοκοίταζαν που τον στραβοκοίταζαν, ας τους έδινε τουλάχιστον έναν καλό λόγο για να το κάνουν.
Είχε κατουρήσει την πόρτα του μαγαζιού Λ. Είχε μια φορά ανοίξει το μαγαζί Ε. και μαζί με ένα φιλαράκι είχαν πάρει κάτι ψιλά από την ταμιακή, όσα είχε αφήσει η χοντρή η ιδιοκτήτρια που ήταν σα χήνα. Μια άλλη φορά όπως περνούσε τράβηξε μια κλωτσιά κι έσπασε μια μαλακία (μάλλον κάποιο έπιπλο) από το μαγαζί Μ. αν και η ιδιοκτήτρια δεν του είχε κάνει ποτέ κάτι.... Είχε όμως μια μουνάρα πωλήτρια εκεί και γούσταρε να τον προσέξει... Τι να έκανε? Καντάδα? Άσε που με τις μαλακίες που έκανε τα γκομενάκια τον έβλεπαν όπως έβλεπαν και τον αδερφό του... μάγκα δηλαδή. Πάντως εκείνη τη φορά που έσπασε το έπιπλο δεν αισθάνθηκε και πολύ μάγκας... Αντί για τη συνηθισμένη υστερική ιδιοκτήτρια, με τις στριγκλιές που περίμενε να ακούσει, είδε μια κουρασμένη γυναίκα. Δεν το έβαλε κάτω. Ήθελε να τη δει να στριγγλίζει, τι σκατά? Ολόκληρη επιπλάρα έσπασα μωρή βάλε μια φωνή να δούνε όλοι πόσο μάγκας είμαι. Αντί γι'αυτό η γυναίκα τον κοίταζε ήρεμα. Σα να ήταν το εγγονάκι της που έκανε μια ηλίθια σκανταλιά... Δε μπορεί, σκέφτηκε ο Χ., θα τη φτιάξω εγώ.... και βάλθηκε να χοροπηδάει γύρω της και να την προκαλεί με τραγουδάκια χωρίς λόγια. Τσιγκιρλόπ, τσιγκιρλόπ νια νια νια νια νια :PPpppPPpppppPPpp
Ήταν πιτσιρικάς, το πολύ 13 χρονών, δε μπορούσες να περιμένεις κάτι καλύτερο από αυτόν. Τελικά η γυναίκα το μόνο που είχε να πει και κοιτάζοντας τον μεγαλύτερο τις παρέας από τα (κωλο)παιδιά, τους ρώτησε: Αν αντί για μένα ήταν η μάνα σας που έχει το μαγαζί, θα θέλατε να της τα κάνουν αυτά? Ένας από τους μεγαλύτερους (θα πρέπει να πήγαινε περίπου 2α Λυκείου) που φαινόταν κάπως πιο "καθωσπρέπει" (τι μαλακισμένη λέξη.....) ντράπηκε μάλλον (μάλλον η μάνα του θα είχε μαγαζί και του είχε πει τέτοιες ιστορίες και αυτός πάντα παρακαλούσε να πετύχει κάποιον καριόλη να τα κάνει αυτά στη μάνα του και να βγει έξω να τον σαπίσει στο ξύλο....) και της είπε: όχι κυρία έχετε δίκιο, θα τους κρατήσω εγώ να μη σας ξαναπειράξουν... (μεσοπρόθεσμα δεν μπόρεσε να κάνει και πολλά αν και εφόσον προσπάθησε δλδ, αλλά για την υπόλοιπη μέρα τουλάχιστον, δεν ξαναπείραξε κανείς την κυρία...).
Κάτι μήνες μετά ο Χ κλασσικά στο νετ καφέ, ήταν στραβωμένος. Ο αδερφός του τον είχε ξεκωλιάσει τόσο στο RTS (Real Time Strategy) που έπαιζαν, όσο και στα FPS (First Person Shooter βλέπε Counter Strike, Doom, Unreal Tournament κτλ). Ήταν μπροστά και η γκόμενα του αδερφού του και γέλαγε με τον Χ γιατί είχε νευριάσει και έβριζε.... Ο αδερφός του ήταν και κομμάτια. Είχε πιει κάτι μπαφάκια με την γκόμενά του και αυτό του την έδινε ακόμη περισσότερο του Χ, γιατί τον pwnαρε κομματιασμένος και τώρα τον κράζανε όλοι οι φίλοι του και τον φωνάζανε άνοιωθο, noob και πελάτη....
Κάποια στιγμή δεν την πάλεψε άλλο και άρχισε να βρίζει τον αδερφό του... "Άντε ρε μαλάκα κομμάτια που την έχεις δει και μάγκας επειδή γαμάς την παλιοπουτάνα την Μ! Κέρδισες μια φορά από κωλοφαρδία και την είδες και gosάς! Τράβα γαμήσου καραγκιόζη!" Με το που τελείωσε και είδε την έκφραση του αδερφού του κατάλαβε πως είχε κάνει μαλακία....
Ήξερε όμως πως δε μπορούσε να κάνει την κότα τώρα γιατί θα τον κοροϊδεύανε όλοι για πάντα... Ο αδερφός του τον πλησίασε με νεύρο και πιάνοντάς τον από τα μαλλιά άρχισε να τον σέρνει προς τα έξω.... Μαζεύτηκαν όλοι γνωστοί και περίεργοι να δουν τον μεγάλο να βαράει τον μικρό... Φωνές και λοιπά, κλασσικά όπως σε κάθε μαθητοκαυγά...
Το καφέ ήταν όπως είπαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, στον πρώτο όροφο. Έξω, εκεί που ήταν η κύρια είσοδος, είχε μπαλκόνι, όλος ο όροφος δηλαδή ήταν ένα μπαλκόνι το οποίο στη μέση ήταν ανοιχτό για να φαίνεται το ισόγειο... Ένα οβάλ φανταστείτε ανοιχτό στη μέση. Εκεί που είναι το άνοιγμα έχει αντί για κάγκελα, ένα μεταλλικό περίγραμμα που περικλείει plexyglass το οποίο υποτίθεται πως είναι πιο όμορφο από ένα απλό κάγκελο, προσφέροντας παράλληλα και ασφάλεια από πτώσεις, ή και σφηνώματα μελών μικρών παιδιών....
Ο μεγάλος αδερφός έχει πετάξει τον μικρό κάτω και τον κλωτσάει με λύσσα... βλέπεις παρακολουθεί η θιγμένη γκόμενα (όντως πουτανάκι από τα λίγα....) καθώς και κάμποσοι "της παρέας" που θα τον πούνε φλώρο άμα δε δώσει ένα καλό μάθημα στον μικρό... Ο μικρός υποχωρεί σερνόμενος προς το plexyglass, το οποίο όπως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι περισσότερο διακοσμητικό παρά προστατευτικό προς αποφυγή πτώσεων, ένεκα κόστους....
Ο μεγάλος συνεχίζει να κλωτσάει και να σέρνει τον μικρό. Κάποια στιγμή σε μια προσπάθεια να αποφύγει μια κλωτσιά ο μικρός τινάζεται με δύναμη προς τα πίσω και λίγο πλάγια και το πόδι του αδερφού του δίνει μια (πολύ καλή) κλωτσιά στο plexyglass. Κλωτσιά μεγάλου αδερφού και έντονο σπρώξιμο του Χ, καταβάλουν το προστατευτικό με αποτέλεσμα ο Χ να πέσει στο ισόγειο όντας όμως οριζοντιωμένος και όχι με τα πόδια.... Για κλάσματα του δευτερολέπτου το μόνο που ακούστηκε ήταν ο Χ να φωνάζει ΑΑΑΑΑααααααα και ο επακόλουθος γδούπος του κεφαλιού του στα πλακάκια του ισογείου..... Κατόπιν αυτού ακολούθησε υστερία...
Μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, άναψαν τσιγάρα και άρχισαν να συζητάν τι θα έκαναν... Μέσα στον πανικό του καυγά, κάποιοι επωφεληθήκαν να δώσουν κι αυτοί καμιά κλωτσιά, δεν ήθελαν όμως να επωφεληθούν να πάρουν την ευθύνη για τις κλωτσιές που έδωσαν και έλεγαν στον αδερφό να πει πως αυτός έριξε τον μικρό κάτω... Παράλληλα κάπνιζαν ανέμελα γύρω από τον Χ που έκλαιγε και φώναζε. Ο λαιμός του είχε στραβώσει και έτρεχε αίμα.... Τόσο από το λαιμό του όσο και από τη σπονδυλική του στήλη. Τα χέρια του πάγωναν και με δυσκολία πλέον κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά...
Την ίδια ώρα η κυρία που της είχε σπάσει το έπιπλο που μόλις είχε παραλάβει και ετοιμαζόταν να το βάλει στη βιτρίνα για να πουληθεί, άκουσε τις φωνές και η (μουνάρα) υπάλληλός της, την ενημέρωσε πως ένα παιδάκι είχε πέσει από τον έναν όροφο στον άλλον και είχε χτυπήσει σοβαρά.... Έτρεξε να δει το παιδί, γιατί η ίδια έχει παιδιά και πονάει τα παιδιά όσο κωλόπαιδα και να'ναι (βλέπετε και το δικό της παιδί είχε υπάρξει κωλόπαιδο επί σειρά ετών, μέχρι να ξεκολλήσει και να γίνει πάλι άνθρωπος....). Είδε τη σκηνή και της κόπηκε το αίμα. Ο μικρός Χ ήταν αιμόφυρτος και σε προφανώς άθλια κατάσταση. Γύρω του ένα τσούρμο από μαλακισμένα ψευτομαγκάκια που το καλύτερο σχέδιο δράσης που σκέφτηκαν ήταν να μαζευτούν γύρω από τον μικρό και να καπνίζουν όλοι μαζί, παραβλέποντας με χαρακτηριστική άνεση το γεγονός πως ο Χ δυσκολεύονταν να αναπνεύσει... και έτοιμοι να τον μετακινήσουν ανά πάσα στιγμή, μη και βρουν κανά μπελά. Η γυναίκα για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου σκέφτηκε τις λάθος σκέψεις.... "Μήπως μπλέξω?", "Μήπως μου ορμήξουν οι υπόλοιποι επειδή φοβούνται μην μπλέξουν αυτοί?" και άλλα τέτοια... για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου.
Κατόπιν έσφιξε τα δόντια, ανασκουμπώθηκε και πλησίασε αποφασιστικά μαζί με την πωλήτριά της η οποία την αγαπάει, μιας και της φέρεται σα να'ναι κόρη της... "Απομακρυνθείτε όλοι από γύρω του να πάρει ανάσα το παιδί!" Το πρώτο που φώναξε με ύφος που δε σήκωνε αντίρρηση... Είναι σίγουρο πως ο τόνος και το ύφος της, τους θύμισε εποχές που ακόμη η μάνα τους τούς καταχέριζε όταν κάνανε καμιά μαλακία... Είναι ο τόνος που δε σηκώνει αντιρρήσεις... Ξέρεις να τον υπακούς, ξέρεις πως έχεις κάνει μαλακία και δε χωράνε ψευτομαγκιές.... "Ένας μόνο να μείνει εδώ να κρατάει το παιδί μην κουνηθεί".
Τι να κάνει? Τι κάνεις σ'αυτές τις περιπτώσεις? Ο μικρός σηκώνει για λίγο τα μάτια του και την βλέπει... Είναι αυτή που της έκανε "τσιγκιρλόπ τσιγκιρλόπ".... δαγκώνεται και για λίγο ξεχνάει τον πόνο του και μισοχαμογελάει ένοχα.... Παραδίδεται... πονάει πολύ για να κάνει κάτι άλλο και ζαλίζεται... Νοιώθει όμως και μια σιγουριά.... δεν ξέρει γιατί.
Ο Χ λιποθυμάει... Η γλώσσα του πάει να γυρίσει. Η γυναίκα βάζει το χέρι της και την τραβάει έξω. Του τρίβει τα χέρια να ζεσταθούν γιατί έχουν μελανιάσει. Και κάνει ό,τι μπορεί να μην τον κουνήσει ούτε χιλιοστό. Στέλνει να της φέρουν ζάχαρη και νερό. Του βάζει λίγη ζάχαρη στα χείλη και του στάζει με το δάχτυλο νερό.... σταγόνα-σταγόνα. Ο μικρός ασυναίσθητα γλύφει το ζαχαρόνερο και κάπως συνέρχεται....
Με τα πολλά ήρθε η αστυνομία και το ασθενοφόρο. Ήρθε και ο πατέρας του μικρού. Η μάνα του δεν ήρθε.... Ποιος ξέρει γιατί. Ο πατέρας του μικρού ήταν σα χαμένος. Όχι επειδή ανησύχησε.... Ανησυχούσε περισσότερο για το που θα αφήσει το αμάξι του άμα μπει στο ασθενοφόρο μαζί με τον μικρό παρά για το πόσο σοβαρά ήταν.... Δεν ήξερε τι να κάνει... Δεν του έκοβε... Ρώταγε τη γυναίκα να του πει τι να κάνει αντί να ρωτάει τους τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου... Χαμένος... Νεκρός εγκεφαλικά και συναισθηματικά... Μα γιατί αλλιώς είχε 2 κωλόπαιδα? Η φατσούλα του Χ τώρα που πόναγε είχε χάσει τη μαγκιά που την ασχήμαινε και είχε γίνει η φατσούλα ενός 13χρονου που πονάει. Ανθρώπινη και σπαραχτική. Τότε μόνο μπορείς να δεις πως κανένα 13χρονο δεν είναι κωλόπαιδο κατά βάση, όσο καλά και να παίζει αυτόν τον ρόλο. Μόνο τότε βλέπεις το πόσο ευαίσθητο και αθώο είναι ένα παιδί. Και μόνο τότε εύχεσαι με όλη σου την καρδιά να μην έχει πάθει κάτι σοβαρό... (αν και είναι δύσκολο στην περίπτωση του Χ).
Η πουτάνα η ζωή όμως έ? Εκεί που είσαι μάγκας και κωλόπαιδο και "τσιγκιρλόπ τσιγκιρλόπ!", είσαι έρμαιο στα χέρια αυτού που χλεύαζες και προσπαθούσες να τον τσιγκλήσεις απλώς και μόνο για να φανείς μάγκας και σε ποιους? Σε κάτι μαλάκες.... Στους οποίους ποτέ δε θα μπορέσεις να στηριχτείς όταν κάτι σοβαρό γίνει και πρέπει να αφεθείς στα χέρια τους... Τον έχεις πιει άμα είναι οι μόνοι εκεί γύρω που μπορούν να βοηθήσουν, γιατί απλά.... δε μπορούν να βοηθήσουν....


ΥΓ Η ιστοριούλα δεν είναι αληθινή... Όχι εντελώς δηλαδή... Την "έζησα" χτες εξ'ακοής μόνο.... Και από τη χρονική στιγμή που ήδη είχε πέσει ο μικρός... Πώς έπεσε δεν ξέρω ακριβώς. Οι "φίλοι" του λέγαν πως τον έριξε ο αδερφός του και πως ο αδερφός του ήταν μαστουρωμένος όταν έγινε η μαλακία... Τα υπόλοιπα που γράφω τα έχω φανταστεί. Εκτός από το ότι ο μικρός είχε όντως σπάσει ένα έπιπλο από το μαγαζί της γυναίκας που τον φρόντισε μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο... Ελπίζω να μην έχει πάθει κάτι σοβαρό και μόνιμο. Ελπίζω τόσο αυτός, όσο και ο αδερφός του (που έκλαιγε κι αυτός όταν είδε πόσο σοβαρά ήταν ο μικρός) να βγουν καλύτεροι άνθρωποι από αυτήν την ιστορία και με τα λιγότερα αρνητικά κατάλοιπα, ψυχικά και σωματικά. Η ζωή πάντως είναι μεγάλη πουτάνα. Και ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα πρέπει να στηριχτείς, όταν είσαι απελπισμένος... Γι'αυτό καλό είναι να μην είσαι ψευτόμαγκας.... Επίσης καλό είναι αν έχεις πάρει την απόφαση να κάνεις παιδιά, ή αν έχεις ήδη παιδιά, να είσαι σίγουρος πως έχεις διάθεση και ικανότητες να ασχοληθείς μαζί τους... Αλλιώς είσαι μεγάλο καθίκι....
ΥΓ2 Η ιστορία μου βάρεσε πολύ ευαίσθητες χορδές.... οπότε αν φαίνομαι δραματικός, ή καταστροφολόγος, υπερβολικός κλπ είναι λόγω έντασης καθότι το συμβάν έγινε χτες... και δεν το έχω ξεπεράσει. Και να σκεφτείτε πως δεν το είδα καν... Τέσπα...

Κολλητός.....

Δεν έχω 25 κολλητούς όπως (νομίζουν πως) έχουν μερικοί. Έχω 2 κολλητούς και τους ξέρω από το Λύκειο... Τον έναν από την 1η και τον άλλον από τη 2α Λυκείου και μετά.... Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε.. Όχι και δεκαετίες, αλλά αρκετά χρόνια....
Είμαστε πολύ περίεργη τριάδα..... πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον όμως και με πολλά συγκλίνοντα σημεία, και σίγουρα με έναν κώδικα επικοινωνίας ξεχωριστό που πολλές φορές συνεννοούμαστε και οι γύρω απορούν τι σκατά έγινε και αυτοί δεν κατάλαβαν χριστό ενώ εμείς έχουμε καταλάβει τα πάντα.... Καλά ειδικά με τον πρώτο κολλητό (αυτόν από την 1η Λυκείου) πολλές φορές λέμε και το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα σε σημείο να καταντάει αηδία...
Μας γουστάρω γιατί δεν είμαστε οι κλασσικοί κολλητοί που είναι μια κοψιά όλοι τους... Δεν έχουμε ίδια κουρέματα, δε φοράμε ίδια ρούχα, δεν ακούμε την ίδια μουσική (αν και έχουμε κάποιους κοινούς τόπους στη μουσική) δεν είμαστε ίδια ομάδα, γενικώς δε μοιάζουμε για κολλητοί στο απαίδευτο μάτι :P Το ότι είμαστε κολλητοί φαίνεται μόνο αν μας ζήσεις για λίγο.
Και για τους δύο κολλητούς μου θα σκίσω τον κώλο μου για να είναι καλά. Θα χωθώ εκεί που δε με παίρνει για να τους βοηθήσω κλπ ηρωικά τα οποία ελπίζω να μη χρειαστεί να κάνω ποτέ, γιατί ως γνωστόν η πρόληψη είναι καλύτερη της θεραπείας....
Ο ένας τώρα τελευταία μαλακίζεται... Είχα να τον δω ένα μήνα επειδή.... &*@#$^&* γάμα το δε θέλω να το σκέφτομαι, ελπίζω πως θα νοιώσει κάποια στιγμή. Έτσι κι αλλιώς για τον άλλον ήθελα να μιλήσω σήμερα....
Για τον κολλητό Β που τον ξέρω από τη 2α Λυκείου... Είναι γαμώ τα παιδάκια! Είμαστε στην ίδια ηλικία αλλά τον βλέπω σαν τον μικρό αδερφούλη που δεν είχα ποτέ... Γιατί τον βλέπω έτσι? Γιατί είναι πιο αθώος από 13χρονο... Δεν είναι ικανός να πειράξει ούτε μύγα και πιστέψτε με, αν το ήθελε θα μπορούσε να το κάνει άνετα.... Είναι πολίστας στην Α1 παρακαλώ! Αυτό φυσικά έχει τα μειονεκτήματα του, πχ όταν βγαίνω έξω μαζί του νοιώθω σα λαπάς... σα στραβοχυμένος λουκουμάς μάλλον το περιγράφει καλύτερα... Δηλαδή όταν βγαίνω μαζί του δεν κοιτάω καν αν με κοιτάνε γκομενάκια... δεν έχει νόημα... Τις περισσότερες φορές κοιτάνε τον μαλάκα... Arghhhhh τέσπα. Του το συγχωρώ αυτό :P Δε φταίει έτσι κι αλλιώς που στην εποχή μας μετράει μόνο η εμφάνιση! (όχι ρε τι κομπλεξικός? Το μειωτικό σχόλιο το έκανα καθαρά για να δώσω την πραγματική διάσταση του εκφυλισμού των αξιών στη σημερινή κοινωνία και όχι επειδή ζηλεύω! ahahahaha)
Τέσπα, για να καταγραφεί στην ιστορία αυτό να πω πως όσο ήμαστε στο Λύκειο όχι απλώς τον έβαζα κάτω για πλάκα όποτε παλεύαμε (κλασσικά μαλακιστήρια σε Λυκειακή ηλικία.... όχι πως ακόμη δεν παλεύουμε.... όχι δεν είναι καταπιεσμένες ομοφυλοφιλικές τάσεις ομοφοβικοί βλάκες...), αλλά του έδινα και συμβουλές για γκόμενες γιατί ήταν τρελό noob τότε! Α επίσης σε τουλάχιστον μία περίπτωση του έχω σώσει την κωλάρα κρατώντας περί τους 3 εξαγριωμένους συμμαθητές ώστε να μην τον πλακώσουν, καθότι ήταν καινούριος και παρόλ'αυτά το έπαιζε μάγκας.... (χωρίς λόγο πάντα....).
Είναι από τους σταθεροποιητικούς παράγοντες στη ζωή μου... Οι μόνες φάσεις που νευριάζω μαζί του είναι όταν μιλάμε για πολιτικά γιατί είναι σκατοδεξιός... Χωρίς λόγο και απλώς γιατί δεν έχει ποτέ ανοίξει ένα γαμημένο βιβλιαράκι να ξεστραβωθεί (αθλητές....), αλλά don't get me started.... όποτε θυμάμαι τι μαλακίες μου λέει και τι άγνοια της πραγματικότητας έχει τρελαίνομαι.
Πάντως όποτε είμαι σκατά με ηρεμεί και όποτε είμαι καλά με κάνει να γουστάρω ακόμη περισσότερο. Είναι γαμάτος γιατί είναι ακόμη παιδί σε μερικά θέματα και γουστάρεις να κάνεις παρέα μαζί του γιατί και ο χειρότερος μαλάκας να είσαι θα βρει κάτι καλό να σου πει... Θα σου ανεβάσει το ηθικό, θα σε κάνει να νοιώθεις γαμάτος (και μετά θα φας τα μούτρα σου ενδεχομένως, αλλά θα έχεις προσπαθήσει τουλάχιστον :P).
Το Σάββατο του μίλησα για κάτι που δεν είχα μπορέσει να μιλήσω σε κανέναν. Δεν έβρισκα τα λόγια που έπρεπε να χρησιμοποιήσω. Με τον Σ. τα βρήκα. Δηλαδή αυτά με βρήκαν.... Βγήκε μόνο του. Και κατάλαβε... Κατάλαβε γιατί είχα αγανακτήσει, κατάλαβε γιατί είχα δίκιο, κατάλαβε επειδή με ξέρει καλά, όχι επειδή πάντα μου λέει πως έχω δίκιο. Όταν λέω μαλακίες μου το λέει... Άλλος ένας λόγος που τον γουστάρω.... Άμα λες μαλακίες θα σου το πει δεν πα να'στε και κολλητοί, δεν πα να ξέρει πως δε θες να ακούσεις πως έχεις άδικο... Και το εκτιμώ αυτό (όχι την ίδια στιγμή που μου λέει πως λέω μαλακίες και θέλω να τον σκοτώσω... λίγο μετά [ένα με 2 χρόνια... just kidding]).
Τέσπα, το Σάββατο γούσταρα τρελά που του είπα και κατάλαβε και κράξαμε μαζί την κατάσταση που με καταπίεζε! Ένοιωσα σαν τον βασιλιά με τα γαϊδουρινά αυτιά που φώναξε το μυστικό του στα καλάμια και ελευθερώθηκε... Και δεν έχω καν γαϊδουρινά αυτιά. Δεν είχα κάνει μαλακία όπως θέλαν κάποιοι να με πείσουν, είχα δίκιο γαμώ την πουτάνα μου γαμώ! Και είναι ωραία να έχεις δίκιο! Χεχεχεχε!
Αυτά.

ΥΓ Παπαράκο μην το πάρεις πάνω σου όταν διαβάσεις το post..... Σε γαμάω και το ξέρεις, και σε έχω στα πάντα! (Κατάλαβε αυτός τι λέω στο ΥΓ δε χρειάζεται να καταλάβετε όλοι :D )

Palming all the way....

Η Παρασκευή στη δουλειά είναι η χειρότερη μέρα... Όχι μόνο επειδή είμαι εν αναμονή του ΣΚ. Στη δουλειά μου την Παρασκευή έχει τον περισσότερο κόσμο. Τις υπόλοιπες μέρες οι περισσότεροι είναι σε πελάτες και επικρατεί ησυχία. Την Παρασκευή μαζεύονται όλοι και ζαλίζουν αρχίδια all day long.....
And don't take me wrong, γουστάρω να ασχολούμαι με προβλήματα... Με βλήματα δε γουστάρω να ασχολούμαι (οκ εξαιρείσαι εσύ... u know who). Δε μπορώ να μου ζαλίζουν τα παπαράκια επειδή είναι ζώα κάποιοι και δεν καταλαβαίνουν μερικά απλά πραγματάκια... Είμαι ένας happy admin όταν θα σκάσει το μεγάλο crash γιατί μέσα από αυτό μαθαίνω και με κάθε καινούριο πρόβλημα που λύνω, παίρνω γαλόνια. Αλλά όταν έχω τον κάθε άσχετο μαλάκα, ο οποίος μάλιστα δουλεύει με τα pc από 10 χρόνια μέχρι και 20-25 χρόνια και δεν έχει μάθει ακόμη 2-3 βασικά πραγματάκια, δεν την παλεύω. Μου χαλάει τη διάθεση ρ'αδερφέ. Βαριέμαι να ασχοληθώ με παπαριές που έχω ασχοληθεί 2000 φορές με το ίδιο άτομο... και καμία από τις φορές αυτές δεν έκατσε να με ακούσει ώστε να μη με χρειάζεται να τρέχω να τον/την ξεσκατίσω σα να'ναι μικρό παιδί...
Σε γενικές γραμμές υπάρχουν πολλοί και πολύ συμπαθητικοί τύποι στη δουλειά μου, με τους οποίους λέμε και καμιά μαλακία και γουστάρουμε. Είναι όμως και 4-5 που με το που βλέπω τη φάτσα τους παρακαλάω για ένα αλυσοπρίονο..... Μιλάμε για υπέρτατους μαλάκες με υπέρτατα μαλακισμένο ύφος ξερόλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα ούτε πως να κάνουν install ένα απλό πρόγραμμα... (δλδ 3 next και 1 I aggree...).
Και πρέπει να τους αντιμετωπίσω κι αυτούς και να μην τους κατεβάσω γαμοσταυρίδια.... Τι μπορείς να κάνεις γι'αυτό? Thank God I got humour..... most of the times at least... Γιατί κάποιες φορές το humour τελειώνει... Και μπαίνει μπροστά η στραβομουτσουνάρα μου... Και εκείνες τις φάσεις αν με πιάσεις από τη μύτη θα κάνω ΜΠΑΜ! Πώς το ξεπερνάω για να μην είναι η όλη μέρα μου μουνί? Ε έτσι όπως είμαι στραβωμένος σκάει κάποιος από τους συναδέλφους που είναι γαμώ τα παιδιά (και έχω όπως είπα πολλούς τέτοιους εδώ! είμαι κωλόφαρδος το ξέρω...) και όπως με βλέπει έτσι μου σκάει ένα χαμόγελο και μου φτιάχνει τη μέρα :D
Γιατί εκτός από τους άνοιωθους μαλάκες υπάρχουν και οι άνοιωθοι (ή και όχι άνοιωθοι) γαμώ τα παιδιά. Που ναι μεν θα σου ζαλίσουν τα παπαράκια με μαλακίες, αλλά θα έχουν συναίσθηση του τι κάνουν, θα νοιώθουν σχετικά άσχημα που σου ζαλίζουν τ'αρχίδια για μαλακίες, αλλά θα είναι και ευγνώμονες και θα σου πουν ένα γαμημένο ευχαριστώ, κάτι που για τους άνοιωθους με στυλ "είμαι ο θεός της πληροφορικής" είναι αδιανόητο....
Ο γαμώ τα παιδιά δε θα σου γκρινιάξει ποτέ! Ποτέ όμως! Θα έχει το χαμόγελο στα χείλη και θα σε κάνει να γουστάρεις. Θα του κάνεις την πλακίτσα σου ενώ φτιάχνεις μια παπαρίτσα ή και κάτι πιο σοβαρό, θα γελάσετε, θα σ'ευχαριστήσει και θα γουστάρετε και οι δύο την εξέλιξη της φάσης. Για αυτά τα τυπάκια θα σκίσω την κωλάρα μου να τους βοηθήσω για οτιδήποτε, εντός ή εκτός του job description (οκ με κάποιους περιορισμούς αλλά u get the idea...).
Ευτυχώς στην πιο μαύρη απελπισία μου μπορώ να τρέξω στους πιο πάλιουρες του IT και να με κάνουν να νοιώσω καλύτερα. Να μου περιγράψουν δικές τους παλιότερες φάσεις όταν ήταν noobάκια σαν και του λόγου μου και το τι τραβάγανε πριν έρθω, που έπρεπε αυτοί να αντιμετωπίζουν τους μαλάκες που αντιμετωπίζω εγώ σήμερα! Τι γαμάτα που νοιώθω όταν δεν είμαι μόνος σε αυτόν τον μάταιο κόσμο! ιδιαίτερα μια ατάκα του Μ. σε κάποια φάση που τα είχα πάρει αγρίως! (Παρένθεση... Γιατί τα είχα πάρει αγρίως? Σετάρω pc καινούριου τυπά που ήρθε στη δουλειά. Για κάποια από τα settings έπρεπε να loggάρω με το δικό μου account ως domain adiministrator.... Ξεloggάρω και του λέω πως είναι πανέτοιμος για χρήση του pc, enjoy κλπ. Μετά από μια βδομάδα έρχεται και μου λέει πως έχει πρόβλημα με το pc κλπ... Ανοίγω το login screen και βλέπω το username μου φάτσα κάρτα..... Arghhhh το μουνί προσπαθεί να loggάρει με το account μου?! Αρχίζει να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Πάω στον Μ. και τον Σ. (οι πάλιουρες του IT εδώ... 3 είμαστε ζωή νά'χουμε) και μου λέει την εξής ατάκα.... Εκτός παρενθέσεως :P) Ρε μαλάκα.... την είδες τη φάτσα του(Αυτού που με νευρίασε...)? Αυτός είναι τόσο μαλάκας, που δεν κατάλαβε καν πως πήγαινε να loggάρει με το account σου και όχι με αυτό που του έδωσες.... Δεν πειράζει, σε 3-4 χρονάκια όποιος και να σκάει από τη φάτσα του σε 2 sec θα ξέρεις για ποιο λόγο έρχεται και πόσο μαλάκας είναι.....
Επειδή είμαι ανήσυχη φύση (και μερικές φορές και ανήσυχη παρα-φύσει....:P) Όταν ήρθε ο τυπάς τον ρώτησα αν είχε loggάρει καθόλου καθ'όλη τη βδομάδα που έλειπε..... Μου είπε πως έβαζε το pass που του είχα δώσει αλλά δεν μπορούσε να μπει... Rofl..... Ο Μ. είχε απόλυτο δίκιο κι εγώ το σκατόnoobο δεν το είχα καταλάβει από την αρχή...
Anywayz, αυτό που θέλω να πω, μάλλον, είναι πως είμαι στην αρχή της "καριέρας" μου. Νοιώθω σαν ένα παιδάκι 5 χρόνων που ρουφάει τα πάντα σα σφουγγάρι και αναρωτιέται για όλα και συνεχώς.... Και αυτό που θέλω να πετύχω είναι να φτάσω στα 60 και να έχω ακόμη το ίδιο attitude ως προς τη δουλειά μου... Οκ όχι σε όλα τα θέματα αλλά κυρίως προς το καινούριο... Θέλω να είμαι το ίδιο πρόθυμος για αλλαγές και πρόθυμος να μάθω καινούρια πράγματα.... και ποτέ μα ΠΟΤΕ να μην έχω το μαλακισμένο ύφος του ξερόλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρω ούτε τα βασικά (κάτι που μερικές φορές κάνω irl αλλά με άτομα που μου φαίνονται πολύ μαλάκες.... ναι δεν είναι δικιολογία αυτό αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ... Καλά καλά θα κοιτάξω να το διορθώσω stfu!)
Τέσπα. Άλλο ένα μαλακισμένο ποστ ενώ δεν έχω κάποιο θέμα που να με απασχολεί ιδιαίτερα.... Μερικές φορές θέλω να γράψω για να γράψω και όχι επειδή έχω λόγο να γράψω... C ya ;)


PS. Μη ζαλίζετε τα παπάρια του συμπαθούς μέλους του IT της εταιρίας σας.... Αν δεν έχετε άλλη επιλογή και είναι κάτι απλό, κρατείστε σημειώσεις για να μην ξαναχρειαστεί να του ζαλίσετε τα παπάρια με μαλακίες! Σκεφτείτε πως μπορεί ο άνθρωπος να είναι blogger και να τον κόβετε πάνω σε ποστ και μετά το κείμενό του να βγει ασύνδετο! Έχετε μια ευθύνη! Μην την παραβλέπετε! LOL

Attempt 2

Αυτή είναι η συνέχεια του χθεσινού κειμένου. Enjoy..... (or not... let me know your thoughts nevertheless).

Υπήρξαν δύο γεγονότα που αναφέρθηκαν αναδρομικά για να δικαιολογήσουν την αυτο-κολακεία. Ένα από αυτά ήταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας το 1999. Ξέρουμε πλέον πάρα πολλά για αυτόν. Υπάρχουν δύο μείζονες συλλογές εγγράφων του Υπουργείου Εξωτερικών που δικαιολογούν το βομβαρδισμό. Το βρετανικό Κοινοβούλιο πραγματοποίησε μια μεγάλη κοινοβουλευτική έρευνα αναφορικά με εκείνα τα γεγονότα. Ο OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) παρήγαγε εκτενείς λεπτομερείς περιγραφές σχεδόν καθημερινά μέχρι τους βομβαρδισμούς. Τα όργανα ελέγχου KVM (ΣτΜ Kosovo Verification Mission) παρήγαν αναφορές. Όλοι λένε το ίδιο πράγμα - σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: ήταν ένα δυσάρεστο μέρος. Περίπου 2.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν το έτος πριν από το βομβαρδισμό. Η Βρετανική Κυβέρνηση, που ήταν το πιο πολεμοχαρές στοιχείο, συνάγει ένα εντελώς καταπληκτικό συμπέρασμα. Δεν το πίστεψα όταν το διάβασα αρχικά, αλλά τώρα υποστηρίζεται και από την κοινοβουλευτική έρευνα. Η κρίση τους ήταν ότι η πλειοψηφία των δολοφονιών μέχρι τον Ιανουάριο του 1999 (και από τα αρχεία του OSCE ξέρουμε ότι τίποτα το ουσιαστικό δεν άλλαξε κατόπιν) προέρχονταν από τους αντάρτες του KLA (Kosovo Liberation Army) που περνούσαν τα σύνορα και προσπαθούσαν να προκαλέσουν μια σκληρή σερβική απάντηση, υποστηρίχθηκαν από τη CIA (Central Intelligence Agency) στις αρχές του 1999, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να παρέχει την αιτιολόγηση για το βομβαρδισμό. Και έτσι συνεχίστηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1999, οπότε οι Blair και Clinton αποφασίζουν να βομβαρδίσουν, με την προσδοκία, όπως ξέρουμε σήμερα, ο βομβαρδισμός να οδηγήσει σε αξιοσημείωτες αγριότητες, όπως και έγινε. Με το που ξεκίνησε ο βομβαρδισμός ξεκίνησε και η αναμενόμενη αντίδραση: φυλετικές καθάρσεις, αγριότητες, κτλ. Υπήρχαν διπλωματικές εναλλακτικές λύσεις στο τραπέζι, το ξέρουμε αυτό. Έβγαζε μάτι (sic). Ο τρόπος που η διανοητική πολυμάθεια αντιμετώπισε το ζήτημα ήταν να αντιστρέψει τη σειρά των γεγονότων και να παρεμποδίσει/συγκαλύψει την τεκμηρίωση. Ρίξτε μια ματιά, ανατρέξτε από την υπάρχουσα τεκμηρίωση, είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον γεγονός της διανοητικής ιστορίας.
Αυτό ήταν η μια περίπτωση. Η άλλη περίπτωση είναι πολύ πιο τραγελαφική. Ανατολικό Timor. Στην περίπτωση του ανατολικού Timor, αυτό πιθανώς το παράδειγμα είναι ό,τι πιο κοντά στη γενοκτονία κατά την περίοδο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία υποστήριξαν σθεναρά την Ινδονησιακή εισβολή στο ανατολικό Timor. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν ο σημαντικότερος προμηθευτής όπλων, η Γαλλία μπήκε στο παιχνίδι κι αυτή, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι επίσης, ακόμη και η Σουηδία προσχώρησε για να έχει ένα μερίδιο στα λάφυρα. Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν από το 1975 ως το 1999. Στις αρχές του 1999, οι αγριότητες κλιμακώθηκαν φτάνοντας στο αποκορύφωμά τους την ίδια χρονική περίοδο με τα γεγονότα στο Κόσσοβο. Ήταν πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε περιγραφή για το Κόσσοβο. Η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ συνέχισαν να υποστηρίζουν την εισβολή. Τα γεγονότα οδήγησαν τελικά σε ένα δημοψήφισμα τον Αύγουστο του 1999, στο οποίο, προς έκπληξη όλων, οι κάτοικοι του Τιμόρ ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας του Timor – αψηφώντας την τεράστια απειλή κάτω από την οποία βρίσκονταν. Μετά από αυτό, ο ινδονησιακός στρατός απλώς εξαγριώθηκε και πρακτικά εξαφάνισε το μέρος και οι Blair και Clinton συνέχισαν να τους υποστηρίζουν. Οκτώ ημέρες μετά, ο Ινδονησιακός στρατός είχε καταστρέψει ουσιαστικά το Dili (ΣτΜ πρωτεύουσα του Ανατολικού Timor), και είχε διώξει τον πληθυσμό. Ο Clinton είπε ότι αυτό είναι ευθύνη των Ινδονησίων, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Η βρετανική κυβέρνηση συνέχισε να παρέχει όπλα στην Ινδονησία ενώ η ΕΕ είχε εξαγγείλει μποϊκοτάζ και μάλιστα αφού οι αυστραλιανές δυνάμεις διασφάλισης της ειρήνης είχαν προσέλθει στην περιοχή. Απλά δεν μπορούσε να σταματήσει την παροχή όπλων. Δεν υπήρξε ποτέ οποιαδήποτε επέμβαση. Αυτό που συνέβη ήταν ότι στις 11.09.1999 σε μια Διεθνή Διάσκεψη στη Νέα Ζηλανδία, ο Clinton βρέθηκε κάτω από τεράστια πίεση διεθνώς, εκείνη την περίοδο ακόμη και από το εσωτερικό των ΗΠΑ (η πίεση προερχόταν από ισχυρές δεξιές δυνάμεις και από ένα δημοφιλές κίνημα). Αυτό που έκανε ήταν να ενημερώσει τους ινδονησιακούς στρατηγούς ότι είχε τελειώσει (ΣτΜ η όλη φάση). Και (οι στρατηγοί) αποσύρθηκαν μόλις πήραν τη διαταγή του αφέντη. Αυτό μας λέει ακριβώς το πώς θα μπορούσε να έχει σταματήσει εδώ και 25 έτη: απλώς σταμάτα να συμμετέχεις και τελείωσε. Έφυγαν αν και είχαν ορκιστεί πως δε θα έφευγαν ποτέ. Αφού αποσύρθηκαν οι Ινδονήσιοι, η αποστολή Διασφάλισης της Ειρήνης των Η.Ε. εισήχθη, υπό τη διεύθυνση της Αυστραλίας, κάτι που ήταν ένα πολύ καλό, και μετρίασαν τις τελευταίες συγκρούσεις των εναπομεινάντων πολιτοφυλακών. Αυτή είναι η δεύτερη απόδειξη της «Ανθρωπιστικής Επέμβασης».
Το ζήτημα έχει προκύψει διεθνώς, επανειλημμένα. Τελευταία φορά ήταν, ένα περίπου χρόνο πριν, το Δεκέμβριο του 2004, όταν τα Ηνωμένα Έθνη σχημάτισαν μια επιτροπή υψηλής ιεραρχίας (sic) για να επανεξετάσει το καταστατικό των H.E. και να θέσει το ερώτημα εάν το καταστατικό των Η.Ε. χρειάζεται κάποια αναθεώρηση ιδιαίτερα όσον αφορά σε αυτό που αποκαλείται ως «η ευθύνη να προστατεύει», ή αλλιώς «Ανθρωπιστική Επέμβαση». Η επιτροπή περιλάμβανε ανθρώπους όπως ο Brent Scowcroft, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Μπους του πρεσβύτερου, με μακροχρόνια εμπειρία στο σύστημα ασφάλειας, ο Gareth Evans από την Αυστραλία και άλλα διακεκριμένα πρόσωπα. Το συμπέρασμά τους ήταν ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι το άρθρο 51. Όλοι συμφώνησαν πως στο κεφάλαιο 7 γίνεται εμφανές πως οι επεμβάσεις είναι νόμιμες: το Συμβούλιο Ασφαλείας καλεί για επεμβάσεις, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης επ’αυτού. Το ζήτημα ήταν το άρθρο 51, το οποίο δηλώνει μια εξαίρεση στη χρήση της δύναμης, που λέει ότι τα κράτη έχουν δικαίωμα στη χρήση της βίας/δύναμης όταν είναι κάτω από την άμεση επίθεση ή, όπως συνήθως ερμηνεύεται, κάτω από την επικείμενη απειλή της άμεσης επίθεσης, χρησιμοποιώντας τη διάσημη διατύπωση του Daniel Webster , στην περίπτωση της Carolina (ΣτΜ στο λινκ για τον Webster έχει πληροφορίες και για την περίπτωση της Carolina). Το συμπέρασμά τους ήταν ότι το άρθρο 51 δεν χρειάζεται καμία αναθεώρηση ή διόρθωση. Ο περιορισμός στη χρήση της βίας πρέπει να παραμείνει όπως ήταν στην αρχική διατύπωση του καταστατικού χωρίς κάποια αναθεώρηση. Τον περασμένο Σεπτέμβριο υπήρξε μια Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής που αναθεώρησε πάλι το ζήτημα και κατέληξε ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα. Οι προηγουμένως μη συγκλίνουσες χώρες, περίπου 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, υιοθέτησαν μια πολύ σκληρή στάση επ’αυτού. Αμέσως μετά από το βομβαρδισμό της Σερβίας – που ήταν εξαιρετικά μη δημοφιλής σε όλο τον κόσμο, καταδικάστηκε ακόμη και από χώρες όπως το Ισραήλ, Ινδία κτλ, αντιθέτως με την ευρωπαϊκή στάση επί του θέματος – είχαν την πιο υψηλού επιπέδου συνάντησή της νότιας Συνόδου Κορυφής, η πρώτη συνεδρίαση σε επίπεδο αρχηγών κράτους. Εξέδωσαν μια μακροσκελή δήλωση που ήταν ενδιαφέρουσα, μια μακροσκελή κριτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία χλευάστηκε ή αποπέμφθηκε στη δύση – ουσιαστικά κανένας σχολιασμός δεν έγινε – και σε αυτή τη δήλωση είπαν ότι καταδικάζουν το αποκαλούμενο δικαίωμα της «Ανθρωπιστικής Επέμβασης», το οποίο είναι ουσιαστικά μια άλλη έκφραση του παραδοσιακού ιμπεριαλισμού. Το Παγκόσμιο Δικαστήριο έχει εκδώσει την ίδια κρίση, που παραπέμπει χρονικά στην υπόθεση της Κέρκυρας το 1949 και ξανά στην υπόθεση της Νικαράγουας και αλλού. Στην πραγματικότητα υπάρχει ουσιαστική ομοφωνία σε αυτό εκτός από τις δυνάμεις που προτιμούν να επεμβαίνουν μονομερώς: πρώτιστα σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό που το περιοδικό του βασιλικού ιδρύματος στη Μεγάλη Βρετανία καλεί λόγχη-φορέα του pax Americana "[ michael MccGwire, International Affairs, περιοδικό του Βασιλικού Ιδρύματος Διεθνών Υποθέσεων, 1 Ιανουαρίου 2005], αναφερόμενο στην Αγγλία του Tony Blair. Πέρα από αυτούς τους δύο, δεν υπάρχει ανάγκη για επίκληση του δικαιώματος της «Ανθρωπιστικής Παρέμβασης». Και αυτό είναι το ζήτημα. Συνέβη κάποιο θαύμα που με κάποιον τρόπο άλλαξε τα πράγματα σε σχέση με πριν από ίσως... πέντε λεπτά? Αν ναι, είναι κάτι άγνωστο στον Τρίτο Κόσμο, τα συνήθη θύματα, ή στις Δυτικές ομάδες ομιλητών που αναπαράγουν αυτήν την άποψη. Απ’ό,τι ξέρω, είμαστε ακόμη πίσω στις μέρες του John Stuart Mill σε αυτό το θέμα: τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Attempt...

Σκέφτομαι εδώ και κάποιο καιρό να φτιάξω ένα δεύτερο blog, στο οποίο να παρουσιάζω κείμενα από το site του Noam Chomsky τα οποία θα μεταφράζω στα ελληνικά και θα δίνω και κάποια links για την πληροφόρηση σε σχέση με το background των όσων γράφει, το οποίο εμένα τουλάχιστον μου διαφεύεγει κάποιες φορές και το ψάχνω στο νετ... Όχι τίποτα τρελά πράγματα... wikipedia ftw.... Εδώ θα κάνω ένα attempt με μια ομιλία του την οποία θα βρείτε
εδώ στα αγγλικά.
Να διευκρινίσω πως δεν είναι ολόκληρωμένο το κείμενο που βάζω εδώ γιατί η μετάφραση σπάει αρχίδια... και αν είναι να μην ενδιαφέρει κανέναν, βαριέμαι να την κάνω μιας και αγγλικά σκαμπάζω κάτι ψιλά και μπορώ να τα διαβάσω και από το site... Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν και αν κάνουμε καλή κουβεντούλα θα ανεβάσω το άλλο blog ώστε να μπορώ σε αυτό να γράφω τις παπαριές μου και στο άλλο να είμαι σχετικά πιο σοβαρός (αν μπορώ εγώ να είμαι σοβαρός... :P). Here we go....

Η Ευρώπη και η Αμερική ως εγγυητές της Διεθνούς Τάξης
Ομιλιτής: Noam Chomsky
Η ομιλία παραδόθηκε στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων στις 19/01/2006

Δεδομένου ότι ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος δεν θα αναλώσω τα 20 λεπτά μου στην ομιλία μου, έτσι μπορούμε να έχουμε το χρόνο να μιλήσουμε, το οποίο είναι πιο ενδιαφέρον. Η ιδέα ότι η Ευρώπη – και τελευταία οι Ηνωμένες Πολιτείες – είναι εγγυητής της παγκόσμιας τάξης είναι πολύ παλαιά όπως ξέρετε.

Κάποιος μπορεί να αρχίσει να την πραγματεύεται με το κλασικό δοκίμιο περί «ανθρωπιστικής επέμβασης» που μελετάται σε κάθε νομική σχολή και τα λοιπά. Αυτό είναι το δοκίμιο του John Stuart Mill για την «ανθρωπιστική επέμβαση» [ J.S. Mill, "Λίγα Λόγια για τη Mη-Eπέμβαση," περιοδικό Fraser, Δεκέμβριος 1859. ] – ο οποίος ήταν ο πρώτος που πραγματεύτηκε συγκεκριμένα αυτό το θέμα. Περιττό να πει κανείς πως, ο Mill ήταν πρόσωπο ασυνήθιστης νοημοσύνης και ηθικής ακεραιότητας, έτσι συζητάμε για την αιχμή της αιτιολόγησης για αυτό. Το δοκίμιό του υπέβαλε το ερώτημα εάν η Αγγλία πρέπει να επέμβει στον άσχημο κόσμο, στην Ευρώπη και αλλού, ή εάν πρέπει να κοιτάει μόνο τη δουλειά της και να αφήσει τους βάρβαρους να τα βρουν μόνοι τους. Το συμπέρασμά του, δυσδιάκριτο και σύνθετο, ήταν ότι σταθμίζοντας τις διάφορες συνθήκες, η Αγγλία πρέπει να αναλάβει να επέμβει. Αν και, όπως είπε, με αυτόν τον τρόπο, η Αγγλία θα υπομείνει την επίκριση και την κακοποίηση των Ευρωπαίων, οι οποίοι θα αναζητήσουν αγενή (ΣτΜ «ανιδιοτελή» ίσως είναι καλύτερη λέξη… “base motives” στο πρωτότυπο) κίνητρα σε αυτά που η Αγγλία κάνει επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Αγγλία είναι αυτό που αποκάλεσε "καινοτομία στον κόσμο," μια αγγελική δύναμη που δεν επιδιώκει τίποτα για τον εαυτό της και ενεργεί μόνο προς όφελος των άλλων. Αν και επιβαρύνεται με το κόστος της επέμβασης, μοιράζεται τα οφέλη της εργασίας της με τους άλλους εξίσου. Και επειδή αυτό είναι τόσο ακατανόητο για τους Ευρωπαίους μας προσάπτουν αγενή κίνητρα (ΣτΜ βλέπε προηγούμενη ΣτΜ) και τα λοιπά

Η άμεση ανησυχία του ήταν Ινδία, και απαιτούσε την επέκταση της κατοχής της Ινδίας σε διάφορες νέες επαρχίες. Ο συγχρονισμός (ΣτΜ «timing» στο πρωτότυπο) του άρθρου είναι αρκετά αποκαλυπτικός. Εμφανίστηκε το 1859. Δηλαδή αμέσως μετά από αυτό που αποκαλέστηκε στη βρετανική ιστορία ως «Ινδική Ανταρσία»: η εξέγερση Ινδών Στρατιωτών (Πεζικού) του βρετανικού στρατού [ το 1857 ], την οποία η Μεγάλη Βρετανία κατέστειλε με ακραίες αγριότητες και βιαιότητα. Αυτό κάλλιστα ήταν γνωστό στην Αγγλία. Υπήρξαν τεράστιες κοινοβουλευτικές διαμάχες και συζητήσεις επαυτού. Υπήρξαν άνθρωποι που αντιτάχτηκαν: Richard Cobden, ένας πραγματικά αφοσιομένος (ΣτΜ μπορείς επίσης να διαβάζεις «ταγμένος», «commited» στο πρωτότυπο) φιλελεύθερος, και μερικοί άλλοι. Ο Mill ήξερε τα πάντα για αυτό. Ήταν απεσταλμένος γραμματέας της Επιχείρησης της Ανατολικής Ινδίας (ΣτΜ «East India Company» στο πρωτότυπο, ενδεχομένως να υπάρχει στα Ελληνικά μια τυποποιημένη μετάφραση για αυτό, την οποία όμως αγνοώ, οπότε το μετέφρασα κατά το δοκούν, εάν κάποιος έχει υπ’όψην του κάποια επίσημη μετάφραση καταγεγραμμένη σε κάποιο βιβλίο Ιστορίας, θα χαρώ πολύ να με ενημερώσει και να το διορθώσω), και παρακολουθούσε τα πάντα στενά. Ο σκοπός της επέκτασης της βρετανικής δύναμης (ΣτΜ ή «επιρροής», «power» στο πρωτότυπο) στην Ινδία, όπως ήξερε, ήταν να προσπαθήσει να αποκτήσει το μονοπώλιο του οπίου (ΣτΜ δεν έχω κάνει ορθογραφικό… μιλάμε για ντόπα «όπιο» από παπαρούνες κλπ) έτσι ώστε η Αγγλία να μπορεί κάπως να εισχωρήσει στην κινεζική αγορά. Δεν μπορούσαν να πουλήσουν προϊόντα στην Κίνα επειδή, όπως παραπονέθηκαν, τα κινεζικά αγαθά ήταν συγκρίσιμα και δεν επιθυμούσαν τα βρετανικά αγαθά. Έτσι ο μόνος τρόπος να εισχωρήσει στην κινεζική αγορά ήταν με πολεμικά πλοία (ΣτΜ «gunboats» στο πρωτότυπο) αναγκάζοντάς τη (ΣτΜ τν Κίνα) να γίνει έθνος εξαρτημένων από το όπιο υπό την απειλή όπλου και με τη δημιουργία μονοπωλίου του εμπορίου οπίου – δεν τα κατάφερε επαρκώς, οι Αμερικανικοί έμποροι πήραν ένα μέρος της αγοράς – αναγκάζοντας τους Κινέζους να γίνουν οπιομανείς και αποκτώντας πρόσβαση στην κινεζική αγορά. Και στην πραγματικότητα έγραφε σωστά κατά την διάρκεια του Δεύτερου Πολέμου Οπίου [ από 1856 έως 1860 ], ο οποίος πέτυχε ακριβώς αυτό (ΣτΜ που περιγράφεται παραπάνω). Η Μεγάλη Βρετανία ίδρυσε την πιο εκτενή παγκόσμια επιχείρηση ναρκο-λαθρεμπορίου: δεν υπήρξε ποτέ κάτι, έστω και, μακρινά ανάλογο (ΣτΜ «remotely like it»). Όχι μόνο κατάφεραν να εισχωρήσουν στην Κίνα για πρώτη φορά, αλλά τα κέρδη από το όπιο υποστήριξαν και το Raj, τις δαπάνες του βρετανικού ναυτικού και παρείχαν το πολύ σημαντικό κεφάλαιο που τροφοδότησε με καύσιμα τη βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία.

Ο Mill το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Έπρεπε να το γνωρίζει. Αλλά εντούτοις, η εικόνα που έχει είναι πως αφού η Αγγλία είναι μια αγγελική δύναμη, πρέπει να βοηθήσουμε τους βάρβαρους που δεν μπορούν να λύσουν τις υποθέσεις τους μόνοι τους. Αυτό είναι χαρακτηριστικό. Δεν θα ανατρέξω στα αρχεία. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι (ΣτΜ «κάνουν») το ίδιο. Η Γερμανία ήταν (ΣτΜ «έκανε») το ίδιο. Η Ιαπωνία ήταν (ΣτΜ «έκανε») το ίδιο. Τα ιαπωνικά αρχεία στη Μαντζουρία και την Κίνα, είναι εσωτερικά αρχεία που κατασχέθηκαν μετά από τον πόλεμο και μεταφράστηκαν στα αγγλικά από την εταιρία RAND (ΣτΜ RAND είναι τα αρχικά για Research ANd Development). Ξεχειλίζουν ακριβώς με το γάλα της ανθρώπινης καλοσύνης (ΣτΜ προφανής ειρωνεία, διάβασε και παρακάτω): Η Ιαπωνία πρόκειται να δημιουργήσει έναν "γήινο παράδεισο," χρησιμοποιώντας τους πόρους της προς όφελος των βαρβάρων, θα υποστηρίξει την κυβέρνηση Manchukuo – που στην πραγματικότητα είχε επικεφαλής τους αυθεντικούς Κινέζους εθνικιστές – η οποία θα τους προστατεύσει από τους ληστές που προσπαθούσαν να αποτρέψουν τις ευγενείς προσπάθειες της Ιαπωνίας. Αυτό ήταν πιθανώς πολύ ειλικρινές. Αυτά είναι εσωτερικά αρχεία. Ο αυτοκράτορας Hirohito στη δήλωση παράδοσής του έδωσε μια εύγλωττη δήλωση με τις ίδιες ευγενείς προθέσεις. Ο Hitler παρουσίασε τα ίδια επιχειρήματα όταν κατέλαβε την Τσεχοσλοβακία. Ο στόχος ήταν να αποβληθούν οι εθνικές συγκρούσεις, ώστε να επιτραπεί στον καθένα να ζήσει εν ειρήνη και αρμονία κάτω από την κηδεμονία της (εκ)πολιτισμένης Γερμανίας. Και έτσι συνεχίζεται και στο παρόν.

Παραδόξως, ο κόσμος δεν δέχεται ποτέ αυτήν την «ευγένεια». Υπήρξε μια μεγάλη αναγέννηση αυτού του φαινόμενου στο τελευταίο μέρος του εικοστού αιώνα, το οποίο πιστεύω ήταν μια από τις πιο ατιμωτικές περιόδους για την ιστορία της διανόησης. Τα τελευταία λίγα έτη του τέλους της χιλιετίας, υπήρξε ένα ξέσπασμα της αυτο-κολακείας εκ μέρους των επικεφαλής διανοούμενων της Δύσης, από όλο το φάσμα, που περιγράφουν κυρίως την Αμερικανική εξωτερική πολιτική λέγοντας πως έχει εισέλθει σε μία «ευγενή φάση» με μια «άγια πυράκτωση», όπως περιγράφεται από τους New York Times και την Washington Post ως "ο ιδεαλιστικός νέος κόσμος", ανοίγοντας το δρόμο για μια εποχή ειρήνης. Ο Vaclav Havel έδωσε μια ομιλία για το πώς μια χώρα για πρώτη φορά στην ιστορία ενεργεί για "τις αρχές και τις αξίες" χωρίς κανένα ίδιον συμφέρον. Η ομιλία συνέχιζε έτσι για ώρα. Τα περιοδικά με μεγάλη παρουσίαση δημοσίευσαν άρθρα για το πώς οι "διαφωτισμένες Ηνωμένες Πολιτίες", εννοώντας εμάς (ΣτΜ Ο Chomsky είναι Αμερικανός), είχαν όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την ευθύνη, να πραγματοποιήσουν την επέμβαση προς όφελος των ανθρώπων που υποφέρουν ανά τον κόσμο, κοκ

Ως εδώ έχω μεταφράσει σε πρώτη φάση... είναι περίπου στο μέσον της ομιλίας... Λοιπόν αναλόγως με το feedback που θα έχω θα δω τι θα κάνω. Αν ψήνεται και κανείς να με βοηθήσει με τη μετάφραση να προσθέσει στοιχεία κλπ είναι προφανώς ευπρόσδεκτος :)

Για γέλια ή για κλάμματα?

Πολλές φορές (οκ όχι κάθε μέρα....) περπατάω στο δρόμο και μιλάω με την πάρτη μου.... ειδικά όταν δεν έχει πολύ κόσμο γύρω γύρω (για ευνόητους, θέλω να πιστεύω, λόγους). Άλλες φορές μιλάω μπροστά στον καθρέφτη μόνος μου. Πάντα ξέρω πως μιλάω με τον εαυτό μου και ξέρω πως δεν είμαστε 2 άτομα (παρόλο που έχω γίνει τρελή ντούβα τα τελευταία 2 χρόνια...) και πάντα (όταν είμαι στο δρόμο) κάποια στιγμή κοιτάω γύρω μου σχετικά έντρομος μπας και με ακούει κανείς... και όταν διαπιστώνω πως όχι, γελάω πονηρά και με ανακούφιση....
Υπάρχουν όμως κάποιοι που μιλάνε μόνοι τους και το ζούνε πραγματικά! Νομίζουν πως όντως συζητούν δύο ανεξάρτητες οντότητες....! Και αυτοί οι κάποιοι όταν είναι σε κάποιο ευαγές ίδρυμα (βλέπε Δαφνί) είναι αναμενόμενοι... Όταν όμως τους συναντάς έξω και δεν είναι ρακένδυτοι, με τρελαμένο εντελώς βλέμμα, αλλά έχουν μια "κανονική" ή και κανονική δουλειά και έχουν ανακαλύψει και το blogging και συνεχίζουν να κουβαλάνε την τρέλα τους να μιλάνε με τον εαυτό τους.... ε, μένω μαλάκας! Μένω με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρω τι σκατά να κάνω, να κλάψω? (από τα νεύρα μου...) να γελάσω? Τι σκατά να κάνω? οέο?
Δηλαδή είναι σα να φτιάξω τώρα ένα δεύτερο (ή και τρίτο και τέταρτο και νιοστό account όπου ν φυσικός αριθμός.....) και να ανοίξω ένα blog στο οποίο πέρα από τα ποστ να γράφω και όλα, ή τα μισά comments, posing as a random guest or even as a member of the "posting team". Woot? Woot? Και το γαμάτο είναι πως άμα μου πει και κανείς κάτι επ'αυτού, θα παρεξηγηθώ! Θα του πω αισθανόμενος ειλικρινή και αβίαστη αγανάκτηση, "δεν κατάλαβα παλιοφασίστα! Για να γράψω στο προσωπικό μου ημερολόγιο (το οποίο βασικά βλέπουν όλοι.....) πρέπει να εκδώσω και πιστοποιητικό φρονημάτων? Και πιστοποιητικό γεννήσεως? και να ξεκαθαρίσω τι κάνω στη ζωή μου γενικά?". Ερρρρ όχι, αλλά αυτό είναι άσχετο με αυτό που σου είπα.... Με λίγα λόγια παραληρείς για δεδομένα σωστές θέσεις, όμως αυτό που έθεσα σαν ερώτημα δεν αμφισβητεί καμία από τις θέσεις αυτές... οπότε ναι μεν έχεις δίκιο, αλλά σε κάποιο άλλο θέμα και όχι σε αυτό που έθεσα, με αποτέλεσμα να πείθεις τους μαλάκες (τους περισσότερους δηλαδή, που πάντα τους πείθουν οι σοφιστείες και οι λαϊκισμοί....), αλλά να φαίνεσαι και εντελώς κούκου σε όσους κατάλαβαν τι σου είπα και δεν κατάλαβαν γιατί απάντησες άλλα αντί άλλων....
Τώρα, αν το πιστεύεις πραγματικά πως είσαι 2 ξεχωριστά άτομα (εγώ προσωπικά δεν πιστεύω πως είμαι καν ένα "ξεχωριστό" άτομο...) οκ, αλλά μήπως να το κοιτάξεις? Μήπως αυτοί που σου λένε πως κάτι κακό παίζει με την πάρτη σου δεν είναι απλώς φασιστοειδή που σε ζηλεύουν (εσένα και τη "μεγάαααααλη" επισκεψιμότητα του blog σου) και απλώς απορούνε και σου επισημαίνουν την (επιεικώς) παράξενη συμπεριφορά σου? Μήπως θέλουν να σε βοηθήσουν? Μήπως ξέρουν κάποιον καλό ψυχίατρο βρ'αδερφέ και προσπαθούν εδώ και καιρό να σου πασάρουν την κάρτα του χωρίς να σε πληγώσουν αλλά δεν ξέρουν πώς?
Και κάτι ακόμη. Όταν βλέπω ανθρώπους να φωνασκούν για το τι γαμάτες εμπειρίες ζωής έχουν βιώσει, καθώς και το πόσο ατρόμητοι και ήρωες είναι και το πόσο εκτός του μέσου όρου γαμάτα τυπάκια έχουν υπάρξει στο παρελθόν, αρχίζω να γίνομαι σκεπτικιστής.... Ειδικά αν τα ίδια τυπάκια έχουν και αυτό το πρόβλημα δυισμού (ή και "τριισμού", ...., "νι-ισμού"). Δεν μπορώ από κει και πέρα να τα πάρω στα σοβαρά ή και να ασχοληθώ ξανά μαζί τους..... Θα κάνω το πολύ ένα ποστάκι και μετά θα τα αφήσω να πέσουν στην μαύρη ανυπαρξία του δικού μου, φυσικά, κόσμου. Εκεί δηλαδή όπου ό,τι και να κάνουν δε θα με αφορά, ούτε θα έχω επίγνωσή του. Γιατί μόνο έτσι παύουν να έχουν ισχύ πάνω μου...
Θα βοηθούσε να το κάναμε όλοι με πολλούς και πολλά, αυτό. Θα έπαυαν να υπάρχουν πολλές μαλακίες στον κόσμο μας και πολλοί μαλάκες θα έχαναν την ισχύ που απολαμβάνουν σήμερα... Αντί αυτού όμως ασχολούνται μαζί τους πολλοί. Τους κράζουν, τους βρίζουν κλπ Από τη στιγμή που ασχολείσαι με αυτούς, με οποιονδήποτε τρόπο, τους θρέφεις.... Πάψε να τους θρέφεις λοιπόν.... Όσο μεγαλύτεροι μαλάκες είναι, τόσο πιο επιτακτική η ανάγκη να πάψεις να ασχολείσαι μαζί τους.... Πίστεψέ το! Θα ατροφήσουν και θα μαραθούν σαν το κακό σπυρί στον κώλο! (με το οποίο αν ακολουθήσεις επιθετική τακτική, θα σπάσει και θα μολυνθεί.... και άντε να χέσεις μετά. Θα ιδρώνεις και θα κλαις... πίστεψέ με! Δε θέλεις να συμβεί αυτό!) Τι καλύτερο από το να αφήσεις το κακό σπυρί που εμφανίστηκε απείραχτο και σιγά σιγά θα φύγει. Είναι απλά τα πράγματα.
Μακάρι να τα βλέπανε περισσότεροι. Δε χρειάζεται καν να επιχειρηματολογείς εναντίον τους, τους δίνεις υπόσταση, χαλάς τη ζαχαρένια σου και για ποιον? Διά οποίον λέγω? Για αυτόν που μιλάει στον εαυτό του νομίζοντας πως μιλάει σε κάποιον άλλον? Ή για αυτόν που για να σε πείσει πως δεν είναι ένας ανούσιος μισότρελος μαλάκας, φωνάζει ασυνάρτητα τα "κατορθώματά του", που κάνουν τον πιο μεγάλο ψεύτη ψαρά/κυνηγό που έχει πει τα χειρότερα, να αναφωνήσει: "Μα πόσο μεγάλος ψεφτομαλάκας είσαι γαμώ την τρέλα μου?"
Bah, to the abyss u go...... burp (αυτό ήταν το τέρας της αβύσσου που μόλις χώνεψε τον μαλάκα.... πάει δεν υπάρχει πια! Rejoice!)

Παπαρδέλες....

Είναι περίεργη φάση το blogging..... Κάτι σου είπα τώρα :S
Είναι κάτι ανάμεσα σε γραπτό και προφορικό λόγο και αυτό του δίνει μια ομορφιά αλλά, παράλληλα το κάνει και επικίνδυνο. Επικίνδυνο να εκτεθείς that is.... Προκαλεί έντονα συναισθήματα πολλές φορές και σε κάνει παρορμητικό, μόνο που δεν έχεις προλάβει να σκεφτείς αν έχεις λόγο να γίνεις παρορμητικός και αν αυτά που πρόκειται να εγκρίνεις για publish πατώντας το γαμημένο κουμπάκι, θα γυρίσουν μπούμερανγκ στα μουτσουνάκια σου και θα τραβάς τα βυζιά σου, όταν με copy-paste ή link κάποιος θα σου τα πετάξει στη μούρη και θα σου πει.... "Βούλωνε μαλάκα. Κοίτα τι μας έλεγες τότε...."
Και καλώς ή κακώς 999 στους 1000 (και είμαι και επιεικής....) θα βουλώσουν..... Δηλαδή και να μη βουλώσουν απλώς θα φανούν πιο μαλάκες και δόξα τω θεώ μαλάκες έχουμε άφθονους.
Είναι δύσκολο να μην πέσεις στην παγίδα να γράψεις εν θερμώ όταν διαβάζεις ορισμένα κείμενα. Πολλές φορές δε, όντας και σε μαλακισμένο mood, παρανοείς το περιεχόμενο ή/και το νόημα του κειμένου και αρχίζεις να λες παπαριές (με πολλή θέρμη) και ξεφτιλίζεσαι..... Το διαδικτυακό σου σώβρακο αφαιρείται από τον εξίσου διαδικτυακό σου κώλο και άγεται και φέρεται από blog σε blog και από post σε post, comment σε comment κλπ Και τι κάνεις τότε? Μα ό,τι θα έκανε ο κάθε μαλάκας που σέβεται τον εαυτό του.... Υποστηρίζεις τη μαλακία σου μέχρι τελικής πτώσεως.... Μπορεί από μέσα σου να ξέρεις πως γίνεσαι μαλάκας τη στιγμή εκείνη... But you won't let such minor details stop your glorious march to the ultimate musterbation of the century.... No fucking way bitch! Not on my watch! θέλει παπάρια εξ'άλλου να παραδεχτείς σε άγνωστους πως ήσουνα μαλάκας.... Και παπάρια δεν έχουν πολλοί, ειδικά όταν έχουν την πολυτέλεια της ανωνυμίας.... Το θέμα είναι πως στην πραγματικότητα αυτή η ανωνυμία είναι μούφα....
Δηλαδή οκ είσαι γνωστός μόνο μέσω ενός nick, όμως το nick αυτό συνδέεται στο μυαλό όσων έχουν έρθει σε επαφή μαζί σου, με μια περσόνα. Τώρα αν δεν έχεις account και ποστάρεις ως ανώνυμος... ε δε σε παίρνει και κανείς στα σοβαρά (ελπίζω δηλαδή....).
Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό, πολλούς, μα πάρα πολλούς, να εμφανίζονται κριτές άλλων. Και μετά από λίγο να δέχονται τα δέοντα copy-paste που αυτομάτως τους καθιστούν στα μάτια κάθε blogger με 2ψήφιο έστω IQ, αναξιόπιστους στην καλύτερη των περιπτώσεων, μουνόπανα κακής ποιότητας (τσόχα και κάτω....) στη χειρότερη.
Αναρωτιέμαι παρόλαυτα, υπάρχει κανείς που να έχει μια παρουσία στα blogs πάνω από ένα μήνα (οκ ενεργό παρουσία εννοώ πάντα...) και να μην έχει παρουσιάσει αντιφατική συμπεριφορά, έστω και φαινομενικά αντιφατική? I think not....
Το θέμα είναι όμως πως έτσι κάθε φορά που θα γίνεται κάτι "σοβαρό" (πολλά εισαγωγικά στο "σοβαρό"...) δε θα υπάρχει το κατάλληλο credibility, ούτε η κατάλληλη αλληλεγγύη ώστε να πάρει κανείς κανέναν στα σοβαρά.... Θα υπάρχουν διάφορες υστερίες, θα σκίζονται και θα κλαίνε κάποιοι, κάποιοι άλλοι θα τους βρίζουν ή θα τους χαϊδεύουν τις πλάτες και κανείς δε θα μπορεί επί της ουσίας να πει κάτι σοβαρό και αντικειμενικό. Γιατί? Γιατί καπάκια ένα copy-paste θα του αφαιρεί το δικαίωμα να εκφέρει διαφορετική άποψη από αυτή που είχε εκφέρει παλιότερα... Ενδεχομένως και διακαίως. Είναι πολλοί και γνωστοί (και κατίνα δε θέλω να γίνω να αρχίσω να λέω ονόματα... δεν έχει και κανά νόημα, καλύτερα να το δούμε με generic διάθεση το θέμα) αυτοί που έστω άθελά τους χρησιμοποίησαν τον ενθουσιασμό πολλών bloggers για να κάνουν κάτι (να θρέψουν το blog τους με επισκέπτες? Να καλύψουν κάποια ανάγκη για προσοχή? [βλέπε attention whores by Pascal], κάτι άλλο οτιδήποτε? dun fucking know, dun fucking care....).
Έχω και ο ίδιος υποπέσει στη μαλακία να κάνω κάτι publish (comment συνήθως και μάλλον ποτέ post, until now at least....) και να το διαβάσω μετά από καιρό (πολύ ή λίγο....) και να αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόμουν όταν έγραφα αυτές τις μαλακίες..... Γιατί είμαι τόσο ρόμπα ώρες ώρες? Γιατί βιάζομαι και δε σκέφτομαι τι μπορεί να θέλει να πει ο ποιητής και κάθομαι και του κατεβάζω γαμοσταυρίδια, ενώ η μαύρη άγνοια και η άσπρη μαλακία (τι είναι άσπρο και κρατάει μαστίγιο?) με δέρνουν αλύπητα....
Αυτό που προσπαθώ να πω, είναι πως καλά θα ήταν όλοι μας να ηρεμήσουμε λιγάκι.... Όταν κάτι μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι (το πάνω, όχι το κάτω.... πως γίνεται να σου ανεβαίνει το αίμα στο κάτω κεφάλι ρε μαλάκα? αφού είναι κάτω! Άμα είσαι ανάσκελα.... Pwned!) ας το αφήσουμε να πάει να γαμηθεί για λιγάκι, ας το ξαναδιαβάσουμε λίγο πιο μετά, ας δούμε και τα comments των ηλιθίων που βιάζονται να απαντήσουν και την απόκριση του ποιητή και μετά αν είμαστε σίγουροι (ή έστω αν νομίζουμε πως είμαστε) και έχουμε και αρκετά από τα δεδομένα τα απαραίτητα για να κρίνουμε, ας χώσουμε ό,τι κατεβάζει η κούτρα μας ενάντια στον ποιητή...
Επίσης όταν δημιουργείται ένα ρεύμα... ας μην πέφτουμε μέσα με τη μία σα χαζοχαρούμενα κοτοπουλάκια... Ως γνωστόν τα ρεύματα παρασύρουν... Ενίοτε πνίγουν κι όλας (στο σπέρμα από τη μαλακία που λέγαμε πως μας δέρνει?....).

Α και κάτι τελευταίο... Επιμένετε κάποιοι να θεωρείτε το blog προσωπικό ημερολόγιο.... Βλέπετε αυτό το άσπρο τέρας με το μαστίγιο από πίσω σας? Όχι ε?.... Οι υπόλοιποι που δεν έχουμε τυφλωθεί από τη μαλακία (ναι αυτό είναι το άσπρο τέρας από πίσω σου που σε βαράει αλύπητα....) το βλέπουμε... Και σε γενικές γραμμές γελάμε... Που και που όμως τα παίρνουμε. Και η πουτάνα η ζωή έχει πλάκα και μας έδωσε τα blogs :D Pwnage is at hand! Just a few key (dick) strokes away....
Με αγάπη, ταπεινότητα, έλεος και δέος μπροστά στο άσπρο τέρας, σας φιλώ....
Όσοι μαλάκες διαβάζουν και δεν αφήνουν comment γαμιούνται... (3 κι ο barman [that would be me I guess] μου γράφουν πλέον και έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω....) I'm a lill attention whore myself, I guess....

A fantasy gone bad....

Ήταν ένα βράδυ του Ιούνη... Η ζέστη ήταν καμπόση (πρόσεξε τη λυρικότητα της λέξης!), λαγοκοιμόμουν στο κρεβάτι όταν χτύπησε το κινητό! Ήταν ένα εσ εμ ες! Ποιο γκομενάκι με σκέφτηκε πάλι? Είπα από μέσα μου και ξύνοντας τον κώλο μου που μ'έτρωγε άνοιξα το εσ εμ ες. Woot? Who da fuck is this? Ο αριθμός ήταν άγνωστος, το περιεχόμενο άκυρο εντελώς.... Κανονικά θα το έγραφα στα παπάρια μου και θα ξανάπεφτα να κοιμηθώ, όμως είπαμε..... μ'έτρωγε ο κώλος μου....
Απαντάω λοιπόν πως έχεις κάνει λάθος και δε σε ξέρω κλπ. Καπάκια σκάει κι άλλο μήνυμα....
Να μην τα πολυλογώ μήνυμα το μήνυμα γνωριστήκαμε. Ήταν μια γκόμενα από ένα νησί (Σάμο ή Λέσβο θα σας γελάσω έχουν περάσει 6-7 χρόνια από τότε...). Την έλεγαν Αναστασία και ήταν ψιλοφρίκουλο με βάση αυτά που μου είπε για την εμφάνισή της.... Είχε μωβ μαλλιά πολλά σκουλαρίκια κλπ.... Είχε και βυζάρες και κωλάρα απ'ότι μου είπε... Όπως καταλαβαίνετε ψιλοκαύλωσα... Ήτανε και βράδυ Ιουνίου, πήγαινα και Λύκειο τότε.... με νοιώθετε φαντάζομαι....
Με φώναζε καύλαρο (!) και όσο γελοίο και να μου φαινόταν για κάποιον αρρωστημένο λόγο το γούσταρα που με φώναζε καύλαρο ^^ Ένοιωθα και πολύ άντρας ναούμ! Ξεκινήσαμε μια όμορφη σχέση μέσω sms. Κάναμε sms sex (ναι κουφάλες με τα 4ψήφια νούμερα που μου κλέψατε την πατέντα... θα τα πούμε στο δικαστήριο λαμόγια!). Ήταν καλή φάση (και ναι είμαι ανώμαλος...) Ένοιωθα και ενοχές γιατί τα είχα και με τον έρωτα της ζωής μου τότε... Οπότε ήταν ακόμη πιο καυλωτική η όλη φάση....
Κάποια στιγμή, μοιραία η σχέση μας έπρεπε να προχωρήσει.... Συμφωνήσαμε να πάρουμε ο ένας τον άλλον... τηλέφωνο (doh) και να κάνουμε τηλεφωνικό sex! (οκ αυτό δεν είναι δικιά μου πατέντα... fair enough).
Και αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τη σχέση μας. Γιατί? Γιατί τόνιζε το νι και το λι.... κι όπως είναι γνωστό το νι και το λι δεν τονίζονται.... Δηλαδή σκέψου να κάνεις τηλεφωνικό sex και να σου λέει θέλω να γλύψω το καυλί σου πριν μου σκίσεις το μουνί! Μιλάμε για ψυχρολουσία, όχι μαλακίες!
Τις πρώτες 2 φορές έσφιξα τα δόντια και είπα στον εαυτό μου: "Αγόρι μου, πρέπει να είσαι δυνατός, πρέπει να το περάσεις αυτό, δεν πρέπει να πάνε χαμένα τόσα sms! Που ξέρεις μπορεί μια μέρα να κάνεις ένα blog και να μην έχεις τι να γράψεις! Σκέψου τι γαμάτο post θα είναι αυτή η ιστορία!...." (οκ το part με το blog και το γαμάτο post δεν το σκέφτηκα.... αμέσως να μου την πεις! Μην αφήσεις τίποτα να περάσει στο ντούκου! Παπαπαπα τι άνθρωπος είσαι εσύ πια!)
Τέσπα, μετά από τις πρώτες δύο φορές και τις ανάλογες 2 γενναίες μαλακίες που τράβηξα.... σταμάτησα να της απαντάω στα μηνύματά της και χαθήκαμε εντελώς....
Αναστασία ελπίζω να είσαι καλά, ελπίζω να μην ασχολείσαι με το blogging και αν ασχολείσαι να μη με διαβάζεις και όχι δεν είναι μια απελπισμένη κραυγή που σου ζητάει να γυρίσεις πίσω, αυτό το ποστ.....

Ηθικό δίδαγμα.... Όταν γνωρίζεις κάποιον εικονικά, σχηματίζεις συνήθως γι'αυτόν, μια πολύ βελτιωμένη, σε σχέση με την πραγματικότητα, εικόνα. Μοιραία, όσο πιο καλά τον γνωρίζεις απογοητεύεσαι... Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά καλό είναι να έχεις πάντα κατά νου, πως αυτός που θα συναντήσεις, όταν και εάν τον συναντήσεις, θα είναι τουλάχιστον 2 κλάσεις χειρότερος απ'αυτό που είχες στο μυαλό σου.... Κουλτουριάρηδες προσοχή! Μη μου πείτε περί φιλίας και περί προσωπικότητας κλπές αηδίες.... Sms sex κάναμε με την γκόμενα ffs και δε θυμάμαι να την καύλωνα με τσιτάτα του Κούντερα or fucking something..... ok?
Κι ένα κουλτουριάρικο quote (που δε θυμάμαι ποιανού είναι σόρυ....): "Κι ήταν τα βυζιά σου άσπρα σαν τα γάλατα! Και μού'λεγες... γαργάλα τα!" That goes out to all the ladies to know I'm a sensitive soul! Luv ya all bitches out there! Just keep your li and ni at bay....

Αυτοσαρκασμός

Αυτοσαρκασμός.... Σαρκάζω τον εαυτό μου δηλαδή. Είναι για μένα το ύψιστο σωσίβιο διατήρησης της ψυχικής μου υγείας. Αν δεν αυτοσαρκαζόμουν στις δύσκολες φάσεις που έχω περάσει..... δε θα τις είχα ξεπεράσει ποτέ.
Τι καλύτερο όταν όλα πάνε σκατά, από το να αράξεις και να απολαύσεις την όλη μπουρδελοφάση κράζοντας παράλληλα τον εαυτό σου και γελώντας μέχρι δακρύων με τη μαλακία που σε δέρνει.... Τα καλύτερα γέλια τα έχω κάνει κοροϊδεύοντας την πάρτη μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά... Το πιο σοβαρό θέμα στον κόσμο μπορείς άνετα να το δεις μέσα από ένα παραμορφωτικό πρίσμα που θα το κάνει να σου φαίνεται τόσο αστείο που θα κλάσεις στο γέλιο... Ιδιαίτερα τον εαυτό μας γιατί τον παίρνουμε τόσο στα σοβαρά μερικές φορές?
Δηλαδή είμαι ο μόνος που μετά από μια διένεξη στην οποία έχω φανεί απίστευτα μαλάκας (σοβαρός μαλάκας πάντα... και έτοιμος να υπερασπιστώ τις μαλακίες που λέω μέχρι θανάτου...) και αφού ηρεμήσω, κάνοντας ένα playback νοερό σκέφτομαι το πόσο γελοίος πρέπει να φαίνομαι σε κάποιον τρίτο και χέζομαι στα γέλια? Είμαι ο μόνος που ενώ του έχουν πάει όλα σκατά και κάθεται σε ένα παγκάκι έτοιμος να αρχίσει να σκάβει το λάκκο του και σκέφτεται πως το μόνο που του λείπει τώρα είναι μια καταιγίδα ακριβώς πάνω από την κεφάλα του και όταν ακόμη και αυτό πραγματοποιείται ωσάν θαύμα εξ'ουρανού τα ξεχνάει όλα και λιώνει στο γέλιο (τρώγοντας και τη βρόχα στα μουτσούνια γιατί μερικές φορές η βροχή είναι λυτρωτική)?
Είναι καλή φάση να μπορείς να γελάς με την πάρτη σου.... Σκέψου πόσες μαλακίες που έχεις κάνει τις ξέρεις μόνο εσύ! Μιλάμε αν ήξεραν αυτές τις μαλακίες οι φίλοι σου (δε μιλάω καν για εχθρούς....) θα σε δούλευαν μέχρι να πεθάνεις. Σκέψου πως έχεις το προνόμιο εσύ να τις ξέρεις... Και λιώσε στα γέλια.
Όταν όλα πάνε σκατά, όταν ο κόσμος γκρεμίζεται, όταν γυναίκες παιδιά και γέροι κλαίνε γοερά για την κατάντια του κόσμου, όταν όλοι σε έχουν για ξοφλημένο και μαλάκα, όταν έρχεται το τέλος του κόσμου, take a moment, χαλάρωσε λιγάκι στην άκρη και ξεκίνα να κράζεις τον εαυτό σου και να γελάς..... Όλα θα πάνε καλά. Αρκεί να μπορούμε πάντα να γελάμε με τα χάλια μας.....



PS Για να μην παρεξηγηθούμε μαλάκες μου.... ΜΟΝΟ ΕΓΩ μπορώ να κράζω την πάρτη μου! Αν το επιχειρήσει άλλος θα του γαμήσω! mouhahahahahhahaha
PS2 Always look on the bright side of life tata tata tata tata, always look on the bright side of death tata tata tata tataaaaa.... (The life of Brian Monty Python) οκ οι στοίχοι μπορεί να είναι και ελαφρώς λάθος, who gives a fuck though?
PS3 Να'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια..... και χαλιά να μας πατήσουν, μερικές φορές είναι καλή φάση ;)

I am back!

Από την Πέμπτη το απόγευμα και ως την Κυριακή ήμουν στο Αγ. Όρος.... Γι'αυτό και δεν έδωσα και πολλά σημάδια ζωής.... Από την ώρα που ξεκίνησα το ταξίδι προς τα εκεί μου έρχονταν ιδέες για ποστ και έλεγα στον εαυτό μου να φτιάξω μια σειρά με 2-3 post στα οποία να περιγράφω την όλη φάση.... Τελικά και αφού ξεκίνησα να γράφω δε μου βγήκε... Μακάρι να είχα πάρει ένα laptop να τα γράφω με το που μου έρχονταν οι ιδέες, αλλά δεν έπαιξε κάτι τέτοιο...
Επίσης για την όλη φάση είχα κάποιους ενδοιασμούς μιας και κυκλοφορούν πολλοί μαλάκες εκεί έξω, τόσο θρησκόκαυλοι, όσο και αντιθρηκόκαυλοι και δεν είχα καμία όρεξη να αρχίσει ο καθένας τους να γράφει τις μαλακίες του. Είχα σκοπό να κόβω τυχόν μαλακισμένα comments αν έκανα τελικά αυτή τη σειρά ποστ, κάτι που γενικώς έχω σα στόχο να μην κάνω ποτέ (δηλαδή δε θέλω να κόβω comments όσο μαλακισμένα και να είναι).
Για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα δεν πιστεύω στον Θεό, ούτε πιστεύω σε καμία ανώτερη δύναμη γενικώς, πέρα από την ανώτατη δύναμη της ηλιθιότητας.... Επίσης δεν είμαι καβατζόπουστας αγνωστικιστής που θέλει να έχει την κωλάρα του απ'έξω σε κάθε περίπτωση, είτε υπάρχει ανώτερη δύναμη, είτε όχι.... (δεν υπάρχει λέμε....)
Όμως για δικούς μου λόγους σέβομαι τη θρησκεία, όπως και την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη ό,τι ονομασία και να της δίνουν. Τη σέβομαι και δε μου αρέσει να χλευάζω καμία θρησκεία, όσο παράλογη ενδεχομένως μου φαίνεται εμένα. Επίσης εκεί που πήγα, είδα μερικούς ανθρώπους να έχουν αφιερώσει τη ζωή τους ολόκληρη στην πίστη και τη θρησκεία και παράλληλα να ασκούν τον εαυτό τους με πολύ κόπο και προσπάθεια. Δεν το κάνουν για να ξεφύγουν από κάτι... Αυτοί που πάνε να μονάσουν για να ξεφύγουν από προβλήματα, σύντομα επιστρέφουν στα "κοσμικά". Αυτοί που κάθονται, γουστάρουν και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και το κάνουν με τρόπο και νοοτροπία καθόλου στενόμυαλη (δε μιλάω για όλους βεβαίως, αλλά για τους σωστούς. Τους άλλους που δεν είναι σωστοί δεν τους λαβαίνω υπ'όψην μου....) και δεν μπορώ παρά να πω πως τους σέβομαι. Δεν το περίμενα και δε θα το δεχόμουν αν δεν έβλεπα από κοντά πως ζούνε, πως είναι τα πρόσωπά τους, πως συζητάνε και πως χαμογελάνε και εκπέμπουν τα vibes που εκπέμπουν....
Μίλησα με 2-3 μοναχούς, μίλησα και με τον ηγούμενο (ο καθένας μπορεί να τον βρει και να του μιλήσει...). Ο Ηγούμενος είναι απίστευτη μορφή.... Έχει δει τόσο κόσμο που με μια ματιά σ'έχει κόψει. Μοιάζει με αρχιμάγο, με αγαθό γεράκο και η παρουσία του σε ηρεμεί και σε κάνει να μη θες να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που νοιώθεις αυτή τη στιγμή.... Μπορώ να πω πως έχει και πολύ υπομονή γιατί άκουσε τα χειρότερα από μένα.... και απλώς γέλαγε, όχι κοροϊδευτικά ή κάτι, γέλαγε γιατί γούσταρε. Έπιανε τα αστεία μου κανονικότατα και το διασκέδαζε. Ελπίζω να είναι καλά για πολύ καιρό ακόμη γιατί πραγματικά μου φάνηκε πολύ καλός άνθρωπος και με πολλές γνώσεις και πολύ όρεξη να προσφέρει και να δουλέψει για την ομάδα και όχι για την πάρτη του...
Συνειδητοποιώ πως ακούγομαι περίεργα, πως μπορεί και να μην έχουν κάποια συνοχή αυτά που λέω, αλλά δεν είπα ποτέ πως είμαι και ο καλύτερος συγγραφέας :P
Τέσπα. Αυτό που κρατάω από το ταξίδι, είναι η συνειδητοποίηση πως μπορούμε να ζήσουμε κανονικότατα και ευτυχισμένα με πολύ λίγα πράγματα, πως μπορούμε να πιστεύουμε κάτι με πάθος χωρίς να γινόμαστε στενόμυαλοι μαλάκες και πως μπορούμε να είμαστε καλοί με τους γύρω μας και αυτό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γυρνάει πίσω....
Όντας και αρκετά ανώμαλος τύπος, διαπίστωσα επίσης πως ένα κοινόβιο αποτελούμενο από ανθρώπους με σωστή νοοτροπία, μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια και αυτόνομα, χωρίς ανάγκες καταγεγραμμένων νόμων, χωρίς γκρίνιες και αιώνιους "ριγμένους", χωρίς λογοκρισία, μίση, κόμπλεξ, μικροψυχίες, πισόπλατα μαχαιρώματα, άγχος..., ..., ....., .... Με λίγα λόγια όλοι εμείς οι έξυπνοι τύποι μαλακιζόμαστε χωρίς λόγο όταν όλα είναι πολύ, μα πάρα πολύ λέμε, απλά.
Οκ η μόνη μαλακία είναι πως το μέρος είναι τίγκα στα καυλιά :P Θέλει κυριολεκτικά αρχίδια για να πας εκεί.... (γυναίκες δεν επιτρέπεται να πάνε ως γνωστόν)
Btw όταν στις 5 το πρωί και βρισκόμενος στο μέσον μιας λειτουργίας σε ένα καθόλα ιστορικό μοναστήρι σκέφτεσαι πως είσαι στο μπάνιο με γκόμενα και τρίβετε ο ένας τον άλλον με αφρόλουτρα, με τα κορμιά να γλιστράνε και αυτήν την απίστευτη αίσθηση μαλακού δέρματος κάτω από τα χέρια σου και το καυλί σου φτάνει στο κούτελο.... είσαι ελαφρώς άρρωστος.... (οκ είναι η μόνη φάση που ντράπηκα και ένοιωσα πολύ αμαρτωλός, αλλά τι να κάνω...)
Επίσης αν είσαι συνεπής άθεος είναι απίστευτα περίεργο να έχεις μια ολόκληρη εκκλησία να σε κοιτάει στραβά επειδή δεν κάνεις ποτέ το σταυρό σου παρόλο που μια ολόκληρη εκκλησία κάνει ακριβώς αυτό.... Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου βέβαια... dunno.

PS Μαλακισμένα σχόλια σε αυτό το post θα σβήνονται.... Μόνο για αυτό το post.
PS2 Αν θέλετε μια σοβαρή πληροφόρηση, αλλά και συζήτηση σε θέματα που άπτονται του Αγ. Όρους, μπορείτε να πάτε σε αυτό το site.

New Day....

Ξημέρωσε μια καινούρια μέρα..... όλα είναι τόσο όμορφα και διαφορετικά!
Ε? Ρε τι μαλακίες λες? Είσαι σοβαρός?
"Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα" "Ζήσε την κάθε μέρα σα να είναι η πρώτη /τελευταία μέρα της ζωής σου" "Άδραξε τη μέρα!"..... Άδραξε τα παπάρια μου και σταμάτα να αναπαράγεις μαλακισμένες εκφράσεις.... Suck my balls and call me tender...
Χτες όπως κάθε Τρίτη ήμουνα στο κέντρο.... Περπατάω και χαζεύω ανθρώπους (that is όταν δεν προχωράω με σφιγμένα δόντια στραβωμένος με κάτι, ή στεναχωρημένος από κάτι ή κάποιον). Οι φάτσες με τρομάζουν... Με τρομάζει το εξής συγκεκριμένα: Ας πούμε πως όπως περπατάω μου συμβαίνει κάτι κακό... πέφτω κάτω και χτυπάω άσχημα, με πιάνει ένα έμφραγμα, τρώω μια γλάστρα (μια γάστρα θα ήταν καλύτερα αλλά τέσπα...) στο κεφάλι ρ'αδερφέ! Αυτές οι ηλίθιες ή εξαθλιωμένες φάτσες θα είναι οι μοναδικές στις οποίες μπορώ να βασιστώ να με βοηθήσουν στην ανημπόρια μου! Holly fucking shit! I better be extra careful! Ακόμη περισσότερο όταν αυτές οι φάτσες σέρνουν κι ένα καημένο κουτσούβελο από το χέρι.... Στη σκέψη πως θα μπορούσα να έχω γεννηθεί σε μια τέτοια οικογένεια θέλω να ουρλιάξω βοήθεια.... Γάμησέ τα...
Χτες ακυρώθηκε μια συνάντησή μου.... Το σκεφτόμουν στο δρόμο..... Είχα στείλει κάτι mail έγινε ένας ψιλοχαμός..... και μετά έμεινα μαλάκας με το τελευταίο mail που μου ήρθε... (τ'ακούς παπάροβιτς?) Έκατσα και έγραψα μια απάντηση αρκετά μεγάλη.... στο hotmail δεν κρατάω τα sent... και κάτι μου λέει πως έσβησες το mail πριν το δεις γιατί είσαι ένα εντελώς ηλίθιο πλάσμα όταν νευριάζεις.... Και κάτι μου λέει πως θα νευριάσεις πάλι.... τουλάχιστον μην το δείξεις από εδώ και καρφωθείς... δε θα φταίω μετά αν καρφωθείς. Τέσπα.... Μου τη σπάει η σκέψη πως δε διάβασες τι σου έστειλα γιατί είμαι σίγουρος πως θα καταλάβαινες και θα σου άρεσε... Τι να κάνεις... τώρα δεν παίζει να τα ξαναγράψω αυτά που έγραψα.
Πάω σε ένα net cafe... Γεμάτο πιτσιρικάδες και μερικούς λιγότερο πιτσιρικάδες, που ουρλιάζουνε και βρίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι πιο άνοιωθο noob και ποιος πιο gosas.... (noob = newbe = αρχάριος, gosu = nickname ενός gamer που ήταν κορυφαίος και έκτοτε οι καλοί παίκτες λέγονται και gosu/γκοσάδες).
Κάθε μέρα γεμάτο το cafe, από τα ίδια πάνω κάτω άτομα... Γιατί σκατά δεν παίρνουν ένα pc με δόσεις? Δεν έχω ιδέα...
Κοιτάω τα mail μου... δεν έστειλε τίποτα... Τι μαλακισμένο παιδί.... :(
Το πιο δύσκολο πράγμα που μπορείς να με βάλεις να κάνω, είναι να προσπαθήσω να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας... Δεν την παλεύω.... Αν μερικά πράγματα για μένα είναι εντελώς προφανή και δεδομένα, δε μπορώ εύκολα να επιχειρηματολογήσω γι'αυτά.... Περιμένω από τον άλλον μια ελάχιστη "καλή πίστη" ρε πήστη μου!
Φεύγω από το net cafe... Πάω στη δουλεία που έχω να κάνω... Προχωράω με σφιγμένα τα δόντια και σκυφτό κεφάλι... Δε σκέφτομαι, είναι μια διαδρομή που βάζω αυτόματο πιλότο. Την έχω κάνει τόσες φορές που χρειάζεται ένα ελάχιστο μέρος του μυαλού μου να σκέφτεται για να με πάνε τα πόδια μου εκεί που πρέπει... (απ'ότι φαίνεται μαλάκα το ίδιο ελάχιστο μυαλό χρειάζεται για να γράψεις τις μαλακίες που γράφεις....).
Μπαίνω στο μετρό... σε 10 λεπτά θα χτυπάω το γνώριμο κουδούνι..... Θα βγει η γνώριμη φάτσα, ελπίζω να μην πρέπει να μαλώσω πάλι με τη γνώριμη φάτσα.... δεν έχω τα κουράγια σήμερα :S Πρόσωπα μάσκες στο βαγόνι, κάνουν όλοι πως κοιτάνε στο άπειρο.... Αλήθεια τα βαγόνια του τρένου είναι γεμάτα εκκεντρικούς επιστήμονες που κοιτάνε στο άπειρο και ταξιδεύουν με σκέψεις άπειρης σημασίας για το μέλλον του κόσμου αν κρίνω από τη σοβαρότητα του προσώπου τους...
Κοιτάω τα βυζιά μιας γκόμενας από την ανάκλαση του ειδώλου της στο τζάμι.... χεχεχε βάζω το ύφος σοβαρός επιστήμονας.... και ξεχνιέμαι για λίγο χαζεύοντας την αβυσσαλέα χαράδρα. Γαμώ την τύχη μου έφτασα....
Ανεβαίνω σκάλες... Περνάω φανάρια.... Κοιτάω κανά κώλο.... Πολυκατοικία... Κουδούνι.... Τζιζζζζ της πόρτας.... Σπρώξιμο.... (γαμώ την πουτάνα μου τι βαριά πόρτα είναι αυτή..... arghhhh) Ασανσέρ..... Δεύτερο κουδούνι... Γνώριμη φάτσα.... -Καλησπέρα -Καλησπέρα....
Κάνε να μη μαλώσω με τη γνώριμη φάτσα δε θα την παλέψω σήμερα.....
Καλημέρες....


PS Τελικά η μαλακία φέρνει έμπνευση... όπως και οι μαλακισμένοι καυγάδες.... Όπως και οι μαλάκες που δε με καταλαβαίνουν.... Όπως κι εσύ (ξέρεις εσύ..... άμα έσβησες το mail γαμιέσαι.... aaaarghhhhhh)

Οι Άθλιοι (όχι του Βίκτωρος Ουγκό....)

Δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να γράψω atm. Και κανονικά όταν δεν έχω όρεξη δε γράφω....
Παρά ταύτα κάθομαι με το ζόρι να γράψω και επειδή δεν ξέρω τι σκατά θα γράψω και αν θα πατήσω τελικά το publish post ή θα σβήσω ό,τι μαλακία πρόκειται να ακολουθήσει δεν έχω επιλέξει ακόμη τίτλο...
Είμαι βαθύτατα ξενερωμένος... Με διάφορα θέματα, όχι και τόσο προσωπικά, bloggικά μάλλον. Τώρα γιατί σκατά αφήνω να επηρεάσει τη διάθεσή μου το γαμωblogging δεν ξέρω και δε θέλω και να μάθω γιατί μετά θα πρέπει να δεχτώ πως είμαι de facto τελειωμένος... (όχι πως δεν είμαι κι όλας...)
Αγαπητό μου ημερολόγιο, μου γαμάς την ψυχολογία ώρες ώρες.... Με φέρνεις σε επαφή με πολλούς μαλάκες που δε σέβονται πως είσαι ο προσωπικός μου χώρος, στον οποίο γράφω ό,τι μου καυλώνει και πρέπει ο καθένας που τα βλέπει να συμφωνεί με αυτά, αλλιώς να παίρνει πούλο. Ναι ναι, μη σου φαίνεται περίεργο.... Παρ'όλο που είμαι γαμάτος και τα λέω όλα σωστά υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι εκεί έξω που δε συμφωνούν! Χεχ το ξέρω, είναι μικρονοϊκοί μαλάκες... δεν πρέπει να ασχολούμαι... Ε? Τι? Μήπως να κοιτάξω μπας και είμαι εγώ ο μαλάκας της παρέας? Όχι ρε κουτό πως σου πέρασε αυτή η ιδέα... χαχα αποκλείεται ρε σου λέω σταμάτα τις σάχλες... :S
Τι έλεγα? Α ναι, δεν ξέρω τι σκατά να γράψω... Δεν έχω θέμα, πως το λένε? Δεν έχω θέμα και παρόλ'αυτά θέλω να γράψω... μου έχει γίνει εμμονή και σου ζαλίζω το μουνί... που λέει και ο λαϊκός αοιδός... Ορίστε είμαι και politically correct και δεν αποκλείω τα γυναικεία γεννητικά όργανα από τις εκφορές του λόγου.
Πόση ώρα και για πόσες γραμμές ακόμη θα μαλακίζομαι? Dunno..... για όσο συνεχίζεις να διαβάζεις I guess...
Δεν είμαι και πολύ πεπεισμένος πως έχουν υπάρξει ποστ στα οποία δε μαλακίζομαι.... Γουστάρω όμως.. γουστάρω που υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι γουστάρουν να με βλέπουν να μαλακίζομαι και να βαράνε παλαμάκια ρυθμικά ενώ φτάνω στην κορύφωση.... Πόσοι έχουν κοινό όταν τον παίζουν? Λίγοι... (για άντρες μιλάω, οι γκόμενες πληρώνονται για να το παίζουν.... peep show κλπ). Αισθάνομαι τυχερός λοιπόν... και ξενερωμένος....
Είναι σκατά η σημερινή μέρα... ξεκίνησε σκατά, συνεχίζει σκατά και κάτι μου λέει πως θα τελειώσει και σκατά.... Θα κοιτάξω όμως να βρω τον κολλητό μου μπας και γλιτώσω το σκατά τελείωμα.... κάτι είναι κι αυτό. Ελπίζω να μην έχει να κάνει τίποτα το βράδυ... να το ελπίζετε κι εσείς γιατί θα βγάλω κι άλλο ποστ άμα έχει να κάνει κάτι.
Btw γιατί κάποιος να διαβάζει κάποιον που θεωρεί πως γράφει μαλακίες? Τι τον κάνει λιγότερο μαλάκα, όταν το κάνει αυτό? Ρητορική η ερώτηση...
Ελπίζω να μην είναι ρητορικό και το blog σε λίγο, γιατί οι περισσότεροι γνωστοί και συγγενείς δεν έχουν και νετ ούτε ασχολούνται με αυτά τα πράγματα του σατανά..... κι άντε να τους μαθαίνεις τώρα από την αρχή πως ανοίγει το pc και να τρέχεις να τους ανοίγεις dsl γραμμές.... λεφτά να πληρώσω για να μου κάνουν comments δεν έχω.... σκατά... θα ανοίξω καμιά 20αριά accounts να μπαίνω με διαφορετικά nick κάθε φορά να μου γράφω τι γαμάτος που είμαι... χεχεχε
Χμμμμμμ.... τι τίτλο να βάλω? Θα βάλω κάτι πιασάρικο.... Πιασάρικο! Γαμώ τις λέξεις!
Τι άλλα?
Σήμερα είναι μια άθλια μέρα, με άθλια ποστ, άθλια διάθεση, και άθλιους παντού... Είναι μια καλή μέρα για να περάσεις άθλια.
Ελπίζω να σας γέμισα χαρά και αισιοδοξία.... είστε άθλιοι (αυτό το λέω για να αιστανθώ καλύτερα...)
Χμμμμ... ας πάρω κανά τηλ τον κολλητό γιατί δεν την παλεύω... πως την παλεύουν όσοι δεν έχουν κολλητούς? beats me...

Το μαλάκα....

Θα κάνω το μαλάκα και θα το ρίξω στην τρελή και για όσο με παίρνει οκ... μετά θα βρεθεί κάτι άλλο.....
Πάω να αυνανιστώ να έρθει καμιά ιδέα.....
DND....

Μπουρδέλο.....

Κατά το γνωστό σύνθημα: "Το μπουρδέλο καίγεται.... σώστε τις πουτάνες. "
Μετά από καιρό βγάζω ένα post, στο οποίο θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να μη βρίσω.... Ελπίζω να μην το βρείτε βαρετό και δεσμεύομαι να επιστρέψω στα καντήλια....
Εδώ και μερικές βδομάδες η bloggόσφαιρα έχει μετατραπεί σε ένα αχανές μπουρδέλο... αν και για να είμαι ειλικρινής τα μπουρδέλα είναι πιο οργανωμένα και ο κόσμος φέρεται με μεγαλύτερη ευγένεια και σύνεση απ'ότι εμείς όλοι οι "πολιτισμένοι blogger"....
Δεν είμαι σίγουρος πως πριν τις τελευταίες αφορμές δεν ήμαστε ήδη μπουρδέλο, όμως μετά τα τελευταία γεγονότα, αυτό κατέστη σαφές και άρχισε και η μαζική υστερία και οι κόλαφοι των μεν και των δε....
Έχω την αίσθηση πως για το γεγονός ευθύνονται κυρίως οι δημοσιογράφοι bloggers (και να με συγχωρήσουν 2-3 δημοσιογράφοι blogger που εκτιμώ και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι... επειδή τους βάζω στο ίδιο τσουβάλι... παρά ταύτα συμμετείχαν κι αυτοί, λιγάκι έστω, στη μαλακία των τελευταίων εβδομάδων, με καλές προθέσεις ίσως, αλλά....).
Ναι μεν το blogging είναι ένας ιδανικός τρόπος να βγάλεις τα απωθημένα σου, όμως καλό είναι να μη μεταφέρεις τη δουλειά σου σε αυτόν τον χώρο.... Ειδικά δε, όταν χρησιμοποιείς πληροφορίες που παίρνεις από τη δουλειά σου και λόγω της φύσης αυτής, δε μπορείς να μεταδόσεις με την πραγματική σου ταυτότητα.
Τέσπα αυτό που παρατηρώ τις τελευταίες μέρες και με στεναχωρεί αλλά και με εκνευρίζει πολύ, είναι πως μεταφέρατε το κλίμα του κλάδου της δημοσιογραφίας στα blog.... Δηλαδή ένα αηδιαστικό κλίμα πισόπλατων μαχαιρωμάτων, αλλά και μια υποκριτική αγανάκτηση για τον περιορισμό σας να γράφετε "ελεύθερα" (ξεχνώντας με χαρακτηριστική άνεση την υποχρέωσή σας να μην παραβιάζει η ελευθερία σας τα δικαιώματα των άλλων).....
Μάλλον αισθάνεστε πως ο λόγος που δεν είστε καλοί στο αντικείμενό σας (λειτούργημα υποτίθεται πως είναι...) είναι πως σας περιορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι λογοκριτές, ενώ στην πραγματικότητα φταίτε οι ίδιοι που δε βλέπετε το πόσο ανίκανοι και μικρόψυχοι είστε... Μην ψάχνετε να επιρρίψετε ευθύνες έξωθεν και σε απρόσωπα ή και προσωποποιημένα συμφέροντα... Κοιτάχτε την καμπούρα σας.....
Πάντως αυτή η κατάσταση "μπουρδέλο" πρέπει να λήξει σύντομα. Πολύ σύντομα. Δράτε είτε εν αγνοία σας, είτε εν γνώση σας (και ως μισθωτοί ακόμη), ως προβοκάτορες. Δημιουργείτε καταστάσεις τις οποίες ακόμη και ο πιο προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος να δει, σκέφτεται πως η προοπτική ελέγχου και έξωθεν αρίθμησης του blogging είναι μάλλον θεμιτή, μην πω πως φαντάζει και ελκυστική.....
Εάν θέλετε να συνεχίσετε έτσι, συνεχίστε....
Οι υπόλοιποι όμως οφείλουμε στον εαυτό μας αλλά και ο ένας στον άλλον να οργανωθούμε κατάλληλα, ώστε να απομονώσουμε και να δείξουμε σε όλους όσοι προσπαθούν να μπουρδελοποιήσουν την ελευθερία έκφρασής μας, πως είναι τόσο ανεπιθύμητοι, όσο και ανίκανοι να μας στερήσουν την ελευθερία μας. Αυτό όμως δε μπορεί να γίνει με σπασμωδικές κινήσεις και ομαδικά post τα οποία μετά από μια "αποκάλυψη" (του κώλου αποκάλυψη.... ουπς μου ξέφυγε....) γυρνάνε ανάποδα. Ούτε μπορεί να τραβήξει μόνο με τον ενθουσιασμό, θέλει επιμονή, μελέτη των συνθηκών και των πλαισίων (νομοθετικών κλπ) και διάρκεια.
Θέλει οργάνωση. Θέλει να φτιάξουμε μια ομάδα με κανόνες που θα είναι αποδεκτοί από όσο το δυνατόν περισσότερους από εμάς, που θα βρίσκεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και θα συζητάει τα θέματα που μας αφορούν (βλέπε forum για τη διακυβέρνηση του διαδυκτίου), θα ενημερώνει τους υπόλοιπους blogger και θα καθορίζει και μια κοινή τακτική δράσης (με εναλλακτικές) την οποία όσοι θέλουν θα ακολουθούν με σκοπό να έχουμε μια ενιαία (και άρα με μια σχετική ισχύ) δράση.
Ακούγονται πολύ πολιτικές παπαρολογίες αυτά που λέω και το ξέρω... Γιατί να ακολουθήσουμε μια επιτροπή... Ποιος λέει πως η επιτροπή θα είναι αντιπροσωπευτική για τους περισσότερους από μας κλπ κλπ κλπ Τα αναγνωρίζω αυτά. Είναι στο χέρι μας να οργανώσουμε όμως ένα πλαίσιο λειτουργίας μιας τέτοιας επιτροπής, που να είναι κατά το δυνατόν δημοκρατική και κοινώς αποδεκτή και φυσικά εξελίξιμη (με την έννοια της άμεσης δημοκρατίας και όχι της αντιπροσωπευτικής όμως). Νομίζω πως πλέον είναι λιγάκι πιο εμφανής η ανάγκη οργάνωσης των blogger που θέλουν να συνεχίσουν να έχουν τη δυνατότητα να λένε ό,τι θέλουν, με σεβασμό όμως προς την προσωπικότητα των άλλων και με αντίληψη και της ευθύνης που συνεπάγεται ο δημόσιος λόγος (εφόσον γράφουμε στο net ο λόγος μας είναι δημόσιος άσχετα από τον αριθμό αναγνωστών)...
Έχουμε ανθρώπους που ασχολούνται με το blogging από πολλούς επαγγελματικούς τομείς. Οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε ό,τι κάνουμε επειδή το γουστάρουμε . Άρα είναι κρίμα να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο για αυτό που (γουστάρουμε να) κάνουμε ώστε να το οργανώσουμε και να το προστατέψουμε από ό,τι το βάζει σε κίνδυνο. Προτείνω λοιπόν να οργανωθεί μια συνάντηση όσο το δυνατόν περισσότερων bloggers, την οποία να κάνουμε γνωστή όλοι με ποστ, και να βρεθούμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Αλλιώς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και μάλλον φαντάζουμε και γελοίοι, όταν μετά από κάθε χαστούκι κλαιγόμαστε περί ελευθεριών έκφρασης κλπ. Καμία ελευθερία δε δόθηκε χωρίς να προσπαθήσει ο αιτών την ελευθερία του.... Ποιος λέει πως είναι αυτόματα κατοχυρωμένο το δικαίωμά μας στην ελευθερία λόγου όταν αυτό δεν είναι η καθημερινή πρακτική στην κοινωνία και ποιος θέλει να μας πείσει πως μπορεί να πει ό,τι του καυλώσει χωρίς καμία συνέπεια, όταν με αυτά που λέει παραβιάζει δικαιώματα άλλων, όπως το δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής του ζωής αλλά και το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια?
Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι δικηγόρος, δεν είμαι δημοσιογράφος και ενδεχομένως ο λόγος μου να μην έχει τον απαραίτητο ειρμό, ή την απαραίτητη πειστικότητα.
Ζητάω όμως από όλους όσοι πραγματικά νοιάζονται και θέλουν να διατηρήσουν τη δυνατότητα να εκφράζονται δημόσια, για σοβαρά ή και ασόβαρα θέματα, για ό,τι τέλος πάντων θέλουν αυτοί, να κάτσουν να σκεφτούν αν είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάτι για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ελευθερία της έκφρασης, καθώς και αν είναι διατεθειμένοι να οργανωθούν με σκοπό τόσο τη θωράκιση της boggόσφαιρας από εξωτερικούς εχθρούς, όσο και από εσωτερικούς....
Περιμένω απόψεις και ιδέες.... Η ισχύς εν τη ενώσει.....

Μαστιγώνοντας το Δελφίνι....

Επιτρέψτε μου ένα μικρό (ή μεγάλο... θα δείξει) παραλήρημα...
1) Σάτιρα ή καφρίλα? Ποιος το καθορίζει?

Επειδή πολλοί είπαν πως τη σάτιρα την καθορίζει το κοινό.... να τους πω πως είναι μαλάκες... με πολύ αγάπη τους το λέω πάντα. Ρε παπάρες, το κοινό είναι μια μεγάλη ομάδα. Ως γνωστόν οι μεγάλες ομάδες (a.k.a. μάζα...) δεν σκέφτονται. Είναι επιρρεπείς σε κατευθυνόμενες αντιδράσεις και γενικώς σε θέματα κρίσης και λήψης αποφάσεων they suck balls....
Στο Μεσαίωνα το "κοινό" θεωρούσε σάτιρα τα βασανιστήρια νάνων, που τους έβαζαν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι όταν έκριναν πως δεν ήταν αρκετά αστείοι.... ή όταν ο αυτοκράτορας ξυπνούσε στραβοκαυλιασμένος.... Δε νομίζω πως ο νάνος το έβλεπε με πολύ χιουμοριστικό βλέμμα αυτό... δεν έχω κάποιο link για να το επιβεβαιώσω αυτό... πες το διαίσθηση χεχ
Ο κανόνας στη σάτιρα αλλά και γενικώς ο κανόνας του ελεύθερου ανθρώπου που σκέφτεται είναι ο εξής: Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δε θες να σου κάνουν.... Ο κανόνας έχει μερικές ατέλειες, μιας και δεν είμαστε όλοι ίδιοι και πράγματα που πειράζουν εμένα δεν πειράζουν κάποιους άλλους κτλ και σίγουρα θέλει μια προσθήκη για τους συμπαθέστατους κατά τ'άλλα σαδομαζό φίλους μας..... Παρ'ολ'αυτά σε γενικές γραμμές δουλεύει θαυμάσια και αν κάνεις κάτι που πειράζει πραγματικά κάποιον και δεν το περίμενες ζητάς ένα συγγνώμη βρ'αδερφέ....
Δε γίνεται να λες έχουμε ελευθερία του λόγου και να γαμάς προσωπικότητες με βάση αυτό. Ακόμη χειρότερα δε γίνεται να θες να λες μόνο και να μην είσαι διατεθειμένος να ακούσεις. Πάντως το κοινό σίγουρα δεν είναι κριτής των ορίων.... I hope we cleared that one out.

2) Lifestyle aka Λάιφστάιλ.....

Δεν είμαι μεγάλος λάτρης της μουσικής με την έννοια πως η μουσική είναι από τους τομείς (τους πολλούς τομείς θα έλεγα) με τους οποίους δεν έχω ψαχτεί και πολύ... Όμως ένας στίχος των Pantera με στοιχειώνει καθημερινά... τατάμ τατάαααααμ: The Trend Is DEAD!
Δεν καταλαβαίνω γιατί πουλάνε τα Lifestyle-κίτρινα σκουπίδια... Δεν το καταλαβαίνω, δε θέλω να το καταλάβω, δε θέλω να κάτσω να κάνω σοβαρή κριτική σε αυτά, δε θέλω να ξέρω πως υπάρχουν και ΔΕΝ υπάρχουν για μένα... Αν σέβεστε έστω και λίγο τον εαυτό σας και αν θέλετε να βοηθήσετε έστω και λίγο το μάταιο τούτο κόσμο να βελτιωθεί και δεν ξέρετε τι μπορείτε να κάνετε, σταματήστε να ασχολείστε με όλες αυτές τις παπαριές.... Είναι πιο δημιουργικό να ασχολείσαι με τα βυζιά της πεταλούδας (τα οποία όπως υποψιάζεσαι είναι ανύπαρκτα, όπως ανύπαρκτα είναι και όλα αυτά τα σκουπίδια για τα οποία μιλάω σε εντελώς υποθετική βάση.... "σα να υπήρχαν" δηλαδή). Αν πάψουν να υπάρχουν για όλους μας, μαντέψτε τι θα γίνει! Θα ΠΑΨΟΥΝ να υπάρχουν! Ουάου! Πιστεύω σε σένα μπορείς...
Δε θέλω να ακούσω μαλακίες του στυλ: Τα διαβάζω όταν χέζω... Τα διαβάζω στο κομμωτήριο... Τα διαβάζω γιατί οι φίλοι/φίλες μου τα συζητάνε και δε θέλω να είμαι εκτός κλίματος...
Καμία δικιολογία δεν έχεις. Μη χαλάς την ιερή στιγμή του χεσίματός σου! Το χέσιμο είναι μία από τις πιο βασικές απολαύσεις στη ζωή μαζί με το φαγητό, τον έρωτα, τον ύπνο...
Αν οι φίλοι σου δεν είναι εντελώς μαλάκες και αν σε σέβονται α) μπορείς να τους επηρεάσεις β) ακόμη κι αν δεν τους πείσεις θα σεβαστούν την επιθυμία σου να μη θες να σκοτώσεις τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που σου απομένουν....

Άμα μου έρθει το θέμα 3 θα σας ενημερώσω..... Μη μαλακίζεστε μεταφορικά.... η απλή, καθημερινή, κυριολεκτική μαλακία είναι υπέρ αρκετή και ακίνδυνη!

Φούμαρα...

Bloggέρνω (κατά το παρκέρνω αλλά και κατά το "τον παίρνω και γέρνω") άρα επικοινωνώ...
Μαλακίες κύμβαλα...
Το blogging όντως προσφέρει μια μορφή επικοινωνίας... Είναι όμως αυτή η επικοινωνία πραγματική ή είναι εντελώς επιφανειακή και για τον πούτσο?
Θα πάρω την κουρτίνα Β. Είναι εντελώς επιφανειακή και για τον πούτσο. Ναι το ξέρω πως δεν απέδειξα τίποτε με αυτό πέρα από το ότι έχω ξυπνήσει με νεύρα αλλά άμα κάνεις ένα κόπο να διαβάσεις παρακάτω θα εξηγηθώ...
Έχουμε τις RL (real life) καταστάσεις: Γνωρίζεις κάποιο καινούριο άτομο. Τον βλέπεις τον ακούς τον γνωρίζεις γενικότερα με όλες σου τις αισθήσεις. Μιλάτε σε πραγματικό χρόνο (μεγάλη υπόθεση...) και βλέπεις πόσο πραγματικά στροφάρει και κατά πόσο οι στροφές σου με τις δικές του πάνε προς την ίδια κατεύθυνση, ή έστω δε συγκρούονται, ή δε σε κάνει το άλλο άτομο να θες να κοιμηθείς, να κάνεις εμετό, να το βάλεις στα πόδια ουρλιάζοντας έλεος κλπ κλπ
Στον γραπτό λόγο ο καθένας μας έχει χρόνο να σκεφτεί. Επίσης έχει την άνεση (σε μεγαλύτερο βαθμό απ'ότι στη RL) να νομίζει πως κατάλαβε ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει καταλάβει χριστό.... (είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί παίζει και για τις δυο περιπτώσεις αυτό το "νομίζει πως έχει καταλάβει")
Ακόμη όταν εκθέτεις τη σκέψη σου σε κοινή θέα σε ένα μέσον όπως το blog, θα σκάσουν τα άτομα που σε γενικές γραμμές σκέφτονται παρόμοια και θα κολλήσουν στο blog σου (θα σκάσουν και αυτοί που διαφωνούν αλλά δε θα κάτσουν και πολύ... και φυσικά μιλάω για το μέσο blog και όχι για τα blog που ελκύουν τεράστιο αριθμό επισκεπτών και που η λειτουργία τους διαφέρει κατά πολύ από ένα blog του σύνηθες βεληνεκούς....). με αυτά τα άτομα ενδεχομένως να πιστέψεις κάποια στιγμή πως "επικοινωνείς" και πως έχεις δημιουργήσει μια "ανθρώπινη σχέση" μαζί τους (τα "" μαλάκα δεν τα βάζω γιατί έχω βίτσιο να πατάω μερικά κουμπιά παραπάνω.... έχουν κάποιο ρόλο νοηματικό και καλά θα κάνεις να "κάνεις πως καταλαβαίνεις...") (παίζει όμως πάντα η παγίδα πως συμφωνείτε αποσπασματικά και μόνο πάνω σε συγκεκριμένα θέματα τα οποία είναι αυτά που βγάζεις στο blog, ειδικά όταν η θεματολογία σου είναι σχετικά περιορισμένη....) . Στην πραγματικότητα όμως η σχέση αυτή είναι γυμνή από ανθρώπινα χαρακτηριστικά που κυριαρχούν σε μια "πραγματική σχέση". Είναι σαν ένα ζόμπυ... περπατάει, βγάζει κάποιες άναρθρες κραυγές (που μεταξύ ζόμπυ μπορεί να έχουν κάποιο νόημα..... δεν έχει γίνει κάποια μελέτη επ'αυτού που να έχω υπ'όψην μου... απλώς βολεύει να το θεωρήσω έτσι so just swallow it bitch....) τρώει, έχει δυνατότητες αναπαραγωγής (σε ορισμένες μπεδιές τουλάχιστον [μπεδιά = B movie...]), αλλά δεν παύει να μην είναι άνθρωπος...
Γράφουμε και ζητάμε την αποδοχή. Καλύπτουμε επικοινωνιακές τρύπες της ζωής μας και όσο έχουμε μια στοιχειώδη έστω αποδοχή και ενθάρρυνση, συνεχίζουμε να γράφουμε... Παραπέμπουμε και τους RL φίλους μας να κοιτάνε το blog μας..... Γενικά παραπέμπουμε πολλά προς το blog...
Πού θα βρω γκόμενα τώρα που έχουν πεθάνει τα πάρτυ και στα μαγαζιά που δεν παίζει σκυλάδικα δεν έχει γκόμενες? Στο blog μου βρε κουτό! Πού θα βγάλω το άχτι μου όταν έτσι και αρχίσω να βρίζω μπροστά σε κόσμο για κάτι που με πειράζει θα δεχτώ επίσκεψη από τους Men in White, με ειδική προσφορά πουκαμισέττο (credit M13 για να μην ακούσω τα γαμοσταυρίδια της ζωής μου :P) που κουμπώνει στην πλάτη (πολύ trendy τώρα τελευταία θα φορεθεί πολύ περισσότερο στο μέλλον trust me)? Πού θα κλαφτώ πως όλα μου πάνε σκατά? Πως με παράτησε η άτιμη η βρώμα? Πού θα βγάλω την αποτυχημένη (κατά το μαλάκα τον εκδότη μου) ιδέα μου για βιβλίο? Πού? Πού? Πού? (τσα-ρος.... 1-0 μαλάκα αχαχαχχαχα) Στο γαμωblog λοιπόν.....
Δημιουργούμε λοιπόν τις σχέσεις-ζόμπυ μας, σχηματίζουμε και μια super γουάου εικόνα για τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από αυτές και πορευόμαστε εν ειρήνη (και εν μαλακία....).
Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να γνωρίσω όλους εσάς που κατά καιρούς μιλάμε... δε θέλω να έχω μια μαλακισμένη ψεύτικη εικόνα για εσάς στο μυαλό μου. Δε θέλω να είμαι ζόμπυ, δε θέλω να μένω στη cyber επικοινωνία και στην εικονικότητα.

(Ακούς μαμά? δε θέλω να είμαι ζόμπυ! τα παιδάκια με λένε ζόμπυυυυυυ.... μπούχου χου χου χουυυυυυυ είμαι δυστυχισμένοοοοοος... ας κάνω ένα ποστ.... μουχαχαχαχα ζόμπυ [πληθυντικός: είναι ξένη λέξη και δεν κλίνεται....] θα κάνουμε κανά meeting πριν σαπίσουμε εντελώς? Ή να πάω να γραφτώ σε κανά σύλλογο γνωριμιών?.... omg μη με στείλετε σε κάτι τέτοιο δε θα το αντέξω ahahahahaha ναι είμαι άρρωστος..... luv me nevertheless :D)

Captain Planet

Οκ επειδή αισθάνομαι πως είμαι ο μόνος τραγικός που έχω δει το παιδικό Captain Planet... ας δώσω μερικά στοιχεία για το background του παιδικού.... Ήταν ένα παιδικό με περιβαλλοντολογικές ανησυχίες... late 90's στο οποίο 5 παιδιά από τις 5 Ηπείρους (σας χτυπάει καθόλου ο συμβολισμός στη μάπα?) πήραν από ένα δαχτυλίδι ο καθένας (καμία σχέση με τον Άρχοντα.... δεν ήταν τσι μοδός τότε) με σκοπό την προστασία του πλανήτη κυρίως από περιβαλλοντολογικές καταστροφές.... Τα δαχτυλίδια είχαν την ιδιότητα να ελέγχουν στοιχεία της φύσης, όπως ο αέρας, το νερό, η φωτιά, η γη και 1 ακόμη που δε θυμάμαι....
Ok, here comes the catch... όταν τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα οι παίδες ένωναν τις δυνάμεις των δαχτυλιδιών και (όχι δεν έφτιαχναν ένα άλλο δαχτυλίδι μαλάκα, λίγη φαντασία ffs) έβγαινε ο Captain Planet... (ναι από αυτόν πήρε το όνομα η σειρά που το κατάλαβες ρε θηρίο?) Ο οποίος ήρωας έκανε παπάδες, έλεγχε όλα τα στοιχεία της φύσης και γενικώς συνδύαζε όλες τις δυνάμεις των παιδιών, έχοντας ελάχιστα τρωτά στοιχεία καθότι τα παιδιά από μόνα τους μπορεί να είχαν αδυναμίες, όπως και οι δυνάμεις τους (πχ στη Σαχάρα δεν έχει και πολύ νερό για να ελέγξεις....), όμως το ένα συμπλήρωνε το άλλο και έτσι ήταν ένα αχτύπητο ομαδάκι... Γιατί σας ζαλίζω τα παπαράκια με μία προφανώς όχι και τόσο δημοφιλή περιβαλλοντολογική παπαριά?
Θέλω να πάω από την ένωση των δαχτυλιδιών, στην ένωση ανθρώπων, όχι με τα δεσμά του γάμου απαραίτητα, ούτε την ένωση στο κρεβάτι, το τραπέζι της κουζίνας, το πάτωμα, το πίσω κάθισμα του αμαξιού κλπ. Γενικώς την ένωση των ανθρώπων και τη δημιουργία μεταξύ των (ανθρώπων...) σχέσεων.
Επιτρέψτε μου εδώ μια γενίκευση, η οποία όμως είναι μια αρκετά καλή προσέγγιση της πραγματικότητας imho πάντα... Υπάρχουν δύο ειδών σχέσεις ανθρώπων:
Α) Οι σχέσεις στις οποίες 2 ή περισσότεροι άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους.... και
Β) Οι σχέσεις στις οποίες 2 ή περισσότεροι άνθρωποι ενώνουν τις αδυναμίες τους.

Καλό είναι να κάνουμε σχέσεις μεταξύ μας στις οποίες να μη γλύφει ο ένας τις πληγές του άλλου και να συμφωνούμε στο πόσο καημένοι είμαστε, πόσο άδικη είναι η κοινωνία, πόσο άτυχοι είμαστε και μπουχουχου
Δε συνεχίζω γιατί μόνο κλισέ μου έρχονται κατά νου ως συνέχεια και βαριέμαι να τα γράψω.... I hope you all got the point.