Κουρέλι, ξέφτι, ερείπιο... κλπ

Είμαι ένα κουρέλι με πόδια... Εδώ και 3 μέρες κοιμάμαι στις 5 μεθυσμένος, ξυπνάω κατά τις 8 (guess what...) ακόμη μισομεθυσμένος και πάω στη δουλειά, γυρνάω τρώω, δεν κοιμάμαι για απογευματάκι και πάμε πάλι...
Και δεν είμαι και άνθρωπος του έξω, ή των ξυδιών.... κι όμως έχω γίνει. Αυτά τα κωλόπαιδα από το δημοτικό τα φταίνε που με τρέχουνε και επειδή έχω κι ένα ίματζ δε μπορώ να μην πάω! Δε θα μας πούνε και ξενέρωτους τα συμμαθητάκια!
Πάντως ρε πούστη μου έριξα απίστευτο γέλιο χτες με τον πρώην κολλητό από το δημοτικό. Πώς σκατά γίνεται μετά από 11 χρόνια να συνεννοείσαι ακόμη με τα μάτια και να γελάς για το ίδιο ακριβώς πράγμα και όλοι να σε κοιτάνε αμήχανα σε στυλ: Τι σκατά σ'έπιασε και γελάς και με τι? Έχω κάτι περίεργο πάνω μου? και τέτοια.... Πολύ γέλιο μιλάμε... και πολλά ξύδια! Έχω κάτι μάτια κομμάτια από την αϋπνία, τα τσιγάρα και τα ποτά (όταν αρχίσω να ακούγομαι εντελώς σαν τον Γονίδη να μου το πείτε ffs :P) και όλα μου φαίνονται περίεργα γύρω μου... Και φυσικά σήμερα που είμαι μπουρδέλο, διάλεξαν οι φίλοι μου οι basis που με εκπαιδεύουν, να με πάρουν μαζί σε εξωτερικό πελάτη για να μαθαίνω τη δουλειά. Α ναι και πριν από αυτό θα πάω σε άλλον πελάτη να σηκώσω ένα server μαζί με το database και το SAP....
Γαμώ τον Murphy μου μέσα... Κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμάς την κασέτα με τα στρουμφάκια που έλεγε: Μη με ξυπνάτε απ'τις 6, αφήστε με να κοιμηθώ, στο όνειρο μου βλέπω ένα κόσμο χωρίς ξυπνητήρια, φανταστικό!

Εν τω μεταξύ όπως γράφω σκέφτομαι τις διάφορες εξυπνάδες που θα μπορούσαν να πετάξουν διάφοροι κακόβουλοι πατώντας πάνω σε κάποιες ατάκες μου πχ για τους πελάτες... και ξενερώνω γιατί δεν έχω διάθεση να κάτσω να σκεφτώ πολύ για να μην υπάρχουν πατήματα.... Τα μάτια μου κλείνουν, ο καφές μου κλάνει μια μάντρα αρχίδια αυτή τη στιγμή και γράφω για να μείνω ξύπνιος, οπότε what da fuck? U can verbally abuse me for fun....
Έχουνε χαθεί και όλοι οι γαμοblogger λόγω εορτών, εκτός από την ηρωική Lee που σαν κι εμένα δουλεύει κι αυτή (γερά Leeeeeee!) αλλά δεν ποστάρει το vLEEma και αναγκαστικά για να διαβάσω κανά καινούριο ποστ πρέπει να ποστάρω...
Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι.... Το αρρωστάκι του blogging... Άμα δεν ήμουν στη δουλειά θα διάβαζες ένα αρχίδι, έχω να σου πω, οπότε να λες δόξα τω Θεώ... καλά καλά, την είδα λίγο παραπάνω, δείξε μια γαμημένη κατανόηση δεν την παλεύω λέμε....
Anywayz.... όπως είπε κάποτε ένας αρχαίος σοφός...

Το μόνο που θέλω τώρα είναι ένα μασάζ και μια πίπα... Αν γίνεται ταυτόχρονα (τουτέστιν 2 γκομενάκια να δουλεύουν πάνω στο σάπιο κορμί μου με πάθος και μεράκι....)

Τα βυζιά της πεταλούδας

Ακολουθεί μη προσχεδιασμένο, ενδεχομένως ασυνάρτητο κείμενο. Για όσους ενδεχομένως ανησυχήσουν για την ψυχική μου υγεία... με συγκινείτε βρε! αλλά είμαι καλά.... ή έστω σχεδόν καλά, which is fair enough ^_^

Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα έβαζαν τον Ψ (όχι δεν είναι ο Ψαρατώνης....) σε ένα εσωτερικό δίλλημα. Από τη μία χαιρόταν πάντα σα μικρό παιδί, από την άλλη μια εσωτερική μαυρίλα του πλάκωνε το στήθος και τον έκανε σκεφτικό και μουρτζούφλη. Εκεί που τον έβλεπες να κάνει σα χαζοχαρούμενο που το βγάλανε βόλτα μετά από κανά μήνα, ξαφνικά και χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο σαφώς διακριτό γεγονός, χανόταν και θα τον πετύχαινες κάπου απόμερα να ρουφάει το ποτάκι του ήσυχα, να καπνίζει και να κοιτά στο υπερπέραν..... Τι έγινε ρε Ψ? Τίποτα, θα σου απαντούσε και ένα χαμόγελο βιασμένο θα σχηματιζόταν στα χείλη του.
Ναι, είναι λίγο μαλάκας ο Ψ γιατί τους ρίχνει όλους όταν το κάνει αυτό. Βλέπεις σε γενικές γραμμές, όταν είναι στα καλά του, είναι η ψυχή της παρέας (εξ'ου και το Ψ... ερρρρ ψέματα λέω τώρα μου ήρθε να τα συνδέσω... γμτ έχε χάρη που είναι Χριστούγεννα και δε μου αρέσει να λέω ψέματα τέτοιες μέρες! ουπς πάλι ψέματα είπα... god damn it!). Λέει γαμώ τις ατάκες, χορεύει άσχημα, αλλά απελευθερωμένα και γενικώς γουστάρεις να είσαι κοντά του. Είναι από αυτούς τους τύπους ο Ψ. Σίγουρα έχεις γνωρίσει κάποιον παρόμοιο. Κάποιον που από την αρχή σου τραβά το ενδιαφέρον και σε κάνει να θες να σε προσέξει.
Κι όμως τα Χριστούγεννα ενώ είναι από τις αγαπημένες του γιορτές, πάντα σε κάποια φάση τον ρίχνουν. Δεν ξέρει γιατί. Του έχω ζαλίσει τ'αρχίδια να μου πει γιατί. Δεν ξέρει γιατί και θέλω να πιστεύω πως ξέρω πότε μου λέει ψέματα ο Ψ. Τον ξέρω χρόνια.
Όταν είναι γάμα τα ο Ψ, πίνει και στέλνει μηνύματα... όχι από πάντα, δεν υπήρχαν πάντα κινητά. Αλλά από τότε που γίναν τσι μοδός, άρχισε να στέλνει sms και ο Ψ, κάθε που τον έπαιρνε από κάτω. Πού στέλνει? Δεν έχω ιδέα. Πάντως μου έχει στείλει κι εμένα μια φορά που ήμουν μακριά (όχι στην αραπιά...). Αυτό που μου είχε στείλει ήταν σαν SOS. Για να είμαι ειλικρινής είχα ψιλοφρικάρει. Δεν του απάντησα. Τον πείρα καπάκια τηλέφωνο. Νόμιζα πως είναι κάτι επείγον και ήθελε τη συμπαράστασή μου. Και έτσι ήταν, όμως δεν ήθελε να τον πάρω τηλέφωνο. Ένα απλό μήνυμα θα του ήταν αρκετό. Σήκωσε το τηλέφωνο. Τι έχεις ρε Ψ? του κάνω. Τίποτα ρε μαλάκα δεν έπρεπε να πάρεις τηλ. Καλά είμαι μην ανησυχείς. Είπαμε και καμιά μαλακία ακόμη και κλείσαμε. Ήξερα όμως πως δεν ήταν καλά και πως είχα κάνει μαλακία που τον πείρα τηλέφωνο.
Δεν ξέρω που στέλνει sms η κουφάλα ο Ψ. Άμα σου στείλει όμως ποτέ, απάντησε μ'ένα γαμημένο sms κι εσύ, γιατί ο Ψ πληγώνεται. Και είναι μαλακία να πληγώνεται ο Ψ που δίνει στην παρέα την ψυχή του και αποχτά η παρέα ψυχή.


Αφιερωμένο σε όλους και όλες που ανήκουν στην κατηγορία Ψ. Ο Ψ είναι φανταστικός χαρακτήρας και δεν εννοώ γαμάτος +_+. Κι εγώ φανταστικός χαρακτήρας είμαι.... και εννοώ γαμάτος Ο_Ο. Φιλάκια

Καταναλωτική μαλακία

Χριστούγεννα.... η γιορτή της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της καλοσύνης, των παιδιώνε.... Or maybe not!
Έχει καταντήσει αηδία... Καλά μπορεί να μην έχει καταντήσει και να ήταν πάντα έτσι, πάντως παραμένει γεγονός πως τα Χριστούγεννα είναι atm μια απίστευτη αηδία κατανάλωσης και αλλοίωσης κάθε εθίμου και κάθε γαμημένου νοήματος που υποτίθεται πως έχει η εν λόγω γιορτή...
Don't get me wrong, δεν είναι πως είμαι φανατικός λάτρης των εθίμων ή κάτι. Το θέμα όμως είναι πως όταν ακούω τα κάλαντα σε διασκευή για τις ανάγκες της (woot? wtf? omg!) διαφήμισης εκατοντάδων διαφορετικών προϊόντων, ε... μου ανάβουν τα λαμπάκια...
Κατεβάζω γαμοσταυρίδια χριστουγεννιάτικο, κλείνω ραδιόφωνα, (τηλεόραση δε βλέπω έτσι κι αλλιώς, αλλά φαντάζομαι πως δεν πηγαίνει πίσω...) σφίγγω δόντια και καταριέμαι τον κάθε μαλάκα διαφημιστή του οποίου η άδεια και στερούμενη κάθε φαντασίας κούτρα, υπαγορεύει πως για να προωθήσει τη μαλακία του πρέπει (ω ναι! ΠΡΕΠΕΙ) να χρησιμοποιήσει τα τραγουδάκια που άκουγα εγώ μικρός και χαιρόμουνα... και φυσικά να τους γαμήσει την παναγία, το χριστούλη, τους τρεις μάγους, ακόμη και τα γαμημένα άλογα και κατσικάκια, ή ό,τι άλλο βρίσκονταν εκεί γύρω για κακή του τύχη...
έχει καταντήσει αηδία πια. Επίσης έχει καταντήσει αηδία η μαλακισμένη σας νοοτροπία να κάνετε τα χριστούγεννα ό,τι ακριβώς κάνετε και κάθε σαββατοκύριακο (δε μιλάω για όλους προφανώς...) δηλαδή να πάτε σε ένα club, σε μια μπουζουκερί βρ'αδερδφέ και να στριμωχτείτε σαν τα ζώα, να πληρώσετε τις κωλότριχές σας και να κάτσετε ένα βράδυ με γνωστούς ή φίλους και να μη λέτε τίποτα... να πίνετε σαν τα ζώα, να κάνετε πως χορεύετε, και να γυρίσετε το πρωί με την αίσθηση πως ήταν μια γαμάτη βραδιά... (ή και όχι).
Καλώς ή κακώς τα Χριστούγεννα υποτίθεται πως είναι μια γιορτή που μας φέρνει κοντά με τους αγαπημένους μας. Που μας εμπνέει να βοηθήσουμε τους γύρω μας και να τους αγαπήσουμε. Δεν είναι απλώς μια καρτ ποστάλ με ένα μαλάκα κωλόγερο (παππού παππού τον παίρνεις που και που) πατσοκοιλιά, ντυμένο στα κόκκινα, όπως υπαγορεύει η γαμημένη η κοκακόλα (εσύ τα κάνεις όλα). Ξεκολλήστε και μαζευτείτε σε κανά σπίτι με φίλους. Δείξτε τους πως τους αγαπάτε έμπρακτα και όχι με ακριβά ή όχι και τόσο ακριβά δώρα. Μιλήστε, επικοινωνήστε, φιλήστε....
Και άντε και γαμηθείτε χριστουγεννιάτικο...


PS Αν κάποιος ξέρει διεύθυνση έστω και ενός από τους μαλάκες που κάνουν διαφημίσεις αλλά κάλαντα να μου την πει να του γαμήσω το ταμτιρουρίμ!

Στα ίδια μέρη....

Το τραγούδι λέει: "Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους...".
Να'μαι λοιπόν πάλι στη δουλειά μετά από καμιά δεκαριά μέρες απουσίας, πρώτα λόγω εκπαίδευσης και μετά λόγω Χριστουγέννων.
Είναι πολύ χαλαρά τα πράγματα, έχω και καιρό να γράψω και μου έλειψε (παραδόξως όχι και πολύ, μιας και πέρναγα πολύ καλά αυτές τις μέρες I got a life κλπ).
Γιατί πέρναγα καλά? Όχι επειδή τσακώθηκα με τη γατίνα που αποφάσισε πως είμαι gay! Rofl... αλλά βρέθηκα μετά από 10-11 χρόνια με συμμαθητές μου από το δημοτικό. Η όλη φάση ξεκίνησε με έναν καφέ με μια φίλη από το δημοτικό που έτσι κι αλλιώς έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια. Είχε φέρει μαζί και μια ακόμη φίλη που δεν έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια και που είχαμε μιλήσει τηλεφωνικώς 2 φορές και είχαμε βριστεί με πάθος και τις 2. Μιλάμε για χοντρά καντήλια... χεχεχε
Όταν μου είπε η φίλη πως είναι κοντά στο σπίτι μου και πίνει καφέ και "αν θες πέρνα", τη ρώτησα με ποιον ήταν... Μου λέει με μια φίλη. "Δεν πιστεύω να είσαι με τη μαλακισμένη τη Σ" της λέω... "Ερρρρ όχι, όχι" μου κάνει και ήμουν σίγουρος πως ψεύδεται ασυστόλως, αλλά είπα να πάω γιατί τι καλύτερο από το να βρίσεις κάποιον και από κοντά, μετά το τηλεφωνικό ξέχεσμα?!
Τέσπα να μην τα πολυλογώ, από κοντά τα βρήκαμε μια χαρούλα με τη Σ, η οποία τολμώ να πω πως έχει γίνει γαμώ τα παιδάκια και έχει μάθει να βρίζει μια χαρά, προσόν που εκτιμώ γενικώς στους ανθρώπους, μιας και έχει ιδιαίτερη πλάκα το να δέχεσαι και καμιά ατάκα, αφού σου δίνει έμπνευση να τα χώσεις περισσότερο. Φυσικά και κέρδισα στις ατάκες, wtf? Είμαι καλός στο σπορ...
Να μην τα πολυλογώ είπα, το γάμησα πάλι όπως ήταν φυσικό.... Αφού θυμηθήκαμε τα παλιά (η Σ ήταν η πρώτη μου "γκόμενα" στην πέμπτη [όχι για να μη μας λες gay γατίνα :P]) είπαμε πως θα ήταν γαμάτο να ξαναβρισκόμασταν όλα τα μαλακισμένα από το δημοτικό... ή έστω όσο το δυνατόν περισσότερα μαλακισμένα από το δημοτικό :P Φυσικά και εγώ και η Σ χώσαμε τη Μ (είναι η μόνη που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια σε σχετικά τακτά χρονικά διαστήματα..) η οποία είναι και η πιο συναισθηματική από τους τρεις μας, σε σημείο που μερικές φορές καταντά αηδιαστικό, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση ήταν πολύ βολικό, μιας και ανέλαβε το δύσκολο κομμάτι να βρει όλα αυτά τα άτομα. Να θυμίσω πως τότε δεν υπήρχαν κινητά και πως είχαμε κάποια σταθερά (όχι όλα) και μετά από 11 χρόνια... τρέχα γύρευε...
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό, δεδομένων των δυσκολιών... Κατάφερε να βρει περί τα 20 άτομα... Not bad... not bad at all! Κανονίσαμε λοιπόν να βρεθούμε μια Κυριακή... Εγώ ενώ είχα ψηθεί στην αρχή, όσο πλησίαζε η Κυριακή το σκεφτόμουν... Τελευταία φορά που είχα δει αρκετούς από αυτούς ήτανε ψιλομαλάκες και δεν ψηνόμουν και πολύ να τους ξαναδώ. Επειδή όμως είχα δεσμευτεί είπα δεν πάει στο διάολο, θα πάω και στα παπάρια μου... ό,τι είναι να γίνει θα γίνει...
Κανονίσαμε να βρεθούμε στο μέρος που βρισκόμασταν και όταν ήμαστε ακόμη στο δημοτικό! Χεχ στα Goody's στον Πειραιά.... Ανατριχιαστικές μνήμες ξεσηκώθηκαν... Οι περισσότεροι λούστηκαν στον κρύο ιδρώτα, μην και περάσουμε όλη την έξοδο όπως και στο δημοτικό: τρώγοντας χάμπουργκερ στα Goody's δηλαδή! Αχαχαχαχα θα είχε πολύ φάση αλλά thx, I'll pass...
Βρεθήκαμε λοιπόν καμιά 20αριά νοματαίοι και είχαμε πιάσει όλο το πεζοδρόμιο μπροστά στα Goody's. Κοιτάγαμε ο ένας τον άλλον καλά καλά και: "Κάτι μου θυμίζεις αλλά..." Μόνο εμένα με βρήκαν όλοι με τη μία γαμώ την τρέλα μου και άρχισα να αμφιβάλλω για την τεράστια ιδέα που έχω για τον εαυτό μου πως έχω εξελιχθεί με ραγδαίους ρυθμούς και έχω γίνει αρχιδούκας κλπ. Χμμ, μεγάλωσαν όλοι πάρα πολύ (λογικό μαλάκα μου μετά από 11 χρόνια και ειδικά άμα σκεφτείς πως έχεις να τους δεις από το δημοτικό...). Τέσπα την κάναμε από τα Goody's (μιλάμε για 20 αναστεναγμούς ανακούφισης όταν έγινε αυτό αχαχαχα) και πήγαμε για κανά ποτάκι σε κοντινό bar (πολύ κυριλέ για τα γούστα μου αλλά κομμάτια να γίνει...).
Και εκεί άρχισε η κάβλα.... Ενώ είχα να τους δω 11 χρόνια, μετά από 10 λεπτά κουβέντας και λίγη τεκίλα (It makes you happy....), ένοιωθα τόση ζεστασιά που δε μπορώ να την βάλω σε λέξεις... Ένοιωθα τρομερά οικεία, γούσταρα με την εξέλιξη σχεδόν όλων και εκτός από 1-2 που μείνανε μαλάκες (Hello Ελιάνθη.... U SUCK!) έχουν γίνει όλοι γαμώ τα παιδιά! Γαμώ τα παιδιά λέμε! Στο τέλος μείναμε 4 άτομα, και φύγαμε για Ψειρή (omg και 3 lol....) όπου πιάσαμε τις μπύρες και τα σφηνάκια και ήταν γαμώ! Είχα να νοιώσω τόση αγάπη και να περάσω τόσο καλά, δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια. Όλη εκείνη τη βδομάδα είχα ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Αν τους ξαναείδα? Προφανώς και ναι! Την περασμένη βδομάδα τους είδα 3 φορές. Πήγαμε σε club, πήγαμε σε δεύτερο club (κι ας μην τα γουστάρω μία τα club....) και γούσταρα απίστευτα λέμε! Ήρθαν κι άλλοι που δεν ήρθαν στο πρώτο meeting, είδα τους δύο κολλητούς μου στο δημοτικό, ο ένας από αυτούς έχει κάνει τις ίδιες μαλακίες με μένα σε σχεδόν ίδιες χρονικές στιγμές (εγώ τις έκανα λιγάκι νωρίτερα μουχαχαχαχαχχαχαα).
Με λίγα λόγια αυτά τα Χριστούγεννα βρέθηκα, εντελώς από το πουθενά, με φίλους που αγαπάω και με αγαπούν και που θέλω να ξαναγνωρίσω και να ξαναδεθώ...


PS Τσίμπησα και μια ψιλοχιλόπιτα.... ε δεν ήταν ακριβώς χιλόπιτα, προς το κοφτό μακαρονάκι ήτανε, αλλά χαλάλι.... Ακούς?! Χαλάλι σου βρε! :P

Ποίηση to the death...

Don't get me wrong.... I like poetry, BUT (There is a big fat BUT):
Η ποίηση είναι ένα από τα πιο όμορφα και imho χρήσιμα ανθρώπινα επιτεύγματα. Η ποίηση έχει ξεσηκώσει ανθρώπους, έχει λυτρώσει ψυχές, έχει προκαλέσει συναισθήματα κάθε μορφής, έντονα και όμορφα, χρωματιστά και μαύρα.
Όμως, η ποίηση για να έχει νόημα και να μην καταντά μαλακία, πρέπει να έχει κάποια όρια... Πρέπει επίσης να είναι προσεγμένη και δουλεμένη. Να περνάει από διυλίσεις του μυαλού ξανά και ξανά, προτού βγει στο φως για να τη δουν οι κοινοί θνητοί. Και ειδικά όταν πρόκειται για ερωτική ποίηση, θέλει ένα γαμημένο μέτρο....
Τελευταία γυρνούσα σε blog αγαπημένης blogger.... Είχα μιλήσει μαζί της και την είχα διαβάσει και γούσταρα, τόσο μα τόσο πολύ! Ήταν έξυπνη, φρέσκια και λαχταριστή η γραφή της. Ενδεχομένως και η ίδια αλλά δεν ξέρω ούτε με νοιάζει και πολύ...
Και για αρκετό καιρό είχε σταματήσει να γράφει. Τώρα ξανάρχισε. Ανέμελος και αμέριμνος λοιπόν, περνώντας από το blog της βλέπω πως ξανάρχισε! Και λέω από μέσα μου: "Γαμάτα! Oh yey! Γράφει πάλι η γαμάτη e-φίλη μου..." Και καβλωμένος όντας, ξεκινάω να δω τι έχει να πει....
Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που το έκανα :S Γιατί να μη μείνω με τη γαμημένη ανάμνηση ενός κάποτε γαμάτου blog? Η τύπισσα έχει ερωτευτεί και είναι μέσα στην καλή χαρά, which is fucking great υπό κανονικές συνθήκες, αλλά η συγκεκριμένη δεν την παλεύει... Λες και το αγγελάκι αυτό που λέγεται έρωτας μπήκε στο μυαλό της και το μετέτρεψε σε μια γλυκανάλατη σούπα, από μαλακισμένα τσιτάτα και ποιηματάκια του πούτσου.... Και φυσικά από το όλο πάρτυ δε θα μπορούσε να λείπει και ο επιβήτορας του ζεύγους "χαζοχαρούμενη παρθενόπη-ιππότης Nobrains de Noballs (το Noballs είναι η πόλη κατοικίας του or fucking something, my ettiquette sucks..... όπου ettiquette είναι η γνώση καλών τρόπων και αριστοκρατικών ονομασιών κλπ κλπ κλπ όσοι παίζουν rpg θα ξέρουν τι είναι οι υπόλοιποι τον ήπιατε...) ο οποίος σιγοντάρει την αγαπημένη του wannabe a great love poet-just being lame atm...
Γαμημένα πιτσιρίκια (διότι πιτσιρίκι είναι η μικρή ανέμελη πλην ερωτευμένη [my ass] πρώην αγαπημένη μου blogger) δεν μπορούν να καταλάβουν μερικά απλά πραγματάκια.
Είναι καλή η ποίηση αλλά θέλει ένα γαμημένο μέτρο... Όταν του γαμάς και ψοφάει γαμιέται και ο ερωτισμός. Γίνεται ένα αηδιαστικό παχύρευστο ξέρασμα και λιγώνει. Γαμάει κάθε κάβλα και πέφτει στο επίπεδο βραζιλιάνικου σήριαλ, άντε και ρομάτζου (έντυπου) για τους πιο "κουλτουριάρηδες".
Πέρα από αυτό, είναι αηδιαστικό να βγαίνεις στο blog να διατυμπανίζεις το πόσο αγαπισιαροχαζοχαρουμενογλυκαναλατομαλακισμένος/η είσαι και να σκάει και το έτερον ήμισι να γράφει κι αυτό χαρουμενιές... Εμένα μου δείχνει ψευτομαλακία και έλλειψη ωριμότητας και πραγματικότητας.
Πέρα από τα άλλα δε, έφτιαξες ένα γαμάτο blog για γαμάτες συζητήσεις και το ανήγαγες (ή όπως αλλιώς γράφεται αυτό το σκουπίδι...) σε μια εμετική ροζ παπαρολογία, υπό το ντεκαβλέ δήθεν κάλυμμα της ποίησης του κώλου...
Να το χαίρεσαι για όσο κρατήσει, γιατί είναι δεδομένο πως σε πολύ λίγο όλη αυτή η ψεύτικη και φουσκωμένη παπαριά που νομίζεις πως νοιώθεις, θα καταρρεύσει και θα νομίζεις πως σε προδώσανε πάλι.... Όχι δε σε πρόδωσε κανείς... Εσύ σκοτώνεις την κάβλα κι εσύ δημιουργείς στο ηλίθιο μυαλό σου ιππότες και αγγέλους και νεράιδες και ξωτικά....
Come back to reality, or whine like a bitch every once in a while.....


PS Μην ακούσω καμιά παπαριά του στυλ: "Μήπως δε σου έκατσε και έχεις φορτώσει?" Γιατί α) Με πιτσιρίκια δεν πάω β) Δεν την έχω δει καν γ) Έχω να μιλήσω μαζί της από τότε που σταμάτησε να γράφει δ) Γιατί να χρειάζεται να σε πείσω για κάτι που ξέρω ήδη? ε) Δε σε έπεισα? Στ'αρχίδια μου....
Am I a sweet little prince or fucking what?

Η διαδρομή

Τα πόδια του τον πήγαιναν μόνα τους. Για μια ακόμη φορά (αλήθεια πόσες φορές στη ζωή του?) ακολουθούσε την ίδια διαδρομή προς το σπίτι του. Εδώ και χρόνια δε σκεφτόταν τίποτα όσο περπατούσε πάνω σ'αυτή τη διαδρομή. Έμπαινε σε μια νιρβάνα και γινόταν αυτόματο. Καμιά φορά προσπαθούσε να μην πατάει τους αρμούς από τις πλάκες του πεζοδρομίου.
Δε σκεφτόταν τίποτα κι όμως η σκέψη του έτρεχε από το ένα θέμα στο άλλο. Έφτιαχνε σενάρια στο μυαλό του και έβαζε τον εαυτό του πρωταγωνιστή, να αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Καυγάδες, συγγνώμες, εξομολογήσεις, αγώνες, φιλιά, φίλοι, εχθροί, άσχετοι οδηγοί που του την είχαν πει κάπου... κάποτε.
Και περπατούσε διαρκώς. Κατέβα κράσπεδο, ανέβα κράσπεδο, αρμός, αρμός, αρμός...
Χρόνια τώρα το γαμόσκυλο της γωνίας τον γάβγιζε. Λες και μύριζε το φόβο του. Το φόβο του να σκεφτεί τ'οτιδήποτε όσο έκανε αυτή τη διαδρομή. Δε σκεφτόταν καν το γιατί φοβάται να σκεφτεί όσο είναι στη διαδρομή. Απλώς δε σκεφτόταν. Όχι κάτι με ειρμό δηλαδή. Όχι κάτι που να έχει νόημα να το σκεφτεί. Μόνο σενάρια. Σενάρια για το τι θα έλεγε αν βρισκόταν στην τάδε κατάσταση, ή για το τι διαφορετική έκβαση θα είχε η τάδε περίσταση αν είχε πει αυτά και ο άλλος του είχε απαντήσει τα άλλα. Ασυναρτησίες δηλαδή.
Μία διαδρομή, χρόνια τα βήματά του τη διέτρεχαν, χρόνια θα συνεχίσουν να τη διατρέχουν έως ότου πεθάνει. Ποτέ δε θα σκεφτεί τίποτα με ειρμό και συνοχή ή έστω το παραμικρό νόημα, όσο θα βρίσκεται σε αυτή τη διαδρομή. Πάντα στο τέλος της θα έχει μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας που τελείωσε η διαδρομή και κάποιο σενάριό του δεν έφτασε στο τέλος του, στη λύτρωση, στην εύρεση της ιδανικής ατάκας, ή πράξης που αν είχε πει, αν είχε κάνει, θα ήταν όλα τόσο διαφορετικά.
Ποτέ δε θα βάλει σε χρήση αυτά που σκέφτεται στη διαδρομή. Ακόμη κι αν έχει καταλήξει στις σωστές λέξεις, στις σωστές κινήσεις και πράξεις, ποτέ δε θα καταφέρει να υλοποιήσει το σενάριο, ακόμη κι αν το δει να έρχεται κατά πάνω του.
Ίσως να φοβάται πως αν το κάνει ποτέ, η διαδρομή θα χάσει την αξία της. Θα πάψει να είναι το άσυλο του μυαλού του που μπορεί ελεύθερα να σκέφτεται χωρίς ειρμό, χωρίς στόχο, χωρίς το "πρακτικόν" του θέματος να παίζει το ρόλο της σιδερένιας μπάλας, που δεμένη στα πόδια του τον αποτρέπει από το ν'αποδράσει. Θα πάψει να του προσφέρει την ηρεμία της απόλυτης βλακείας και της ψύχωσης με καταστάσεις αποκλειστικά στη σφαίρα της φαντασίας κι όμως τόσο αληθινές.
Είναι η ώρα του day-dreaming του αυτή η διαδρομή. Δε θέλει να χάσει αυτήν την ώρα κι ας τη βαριέται αφόρητα. Γιατί δε θέλει να τη χάσει? Ποιος ξέρει? Καλά καλά δεν ξέρει ούτε ο ίδιος... Και δε θέλει να μάθει. Είπαμε, όσα περισσότερα ξέρει για τη λειτουργία του κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τόσο περισσότερο χάνει τη μαγεία της απολύτως άχρηστης νοητικής εργασίας. Θέλει να έχει το δικαίωμα να είναι ναρκωμένος εγκεφαλικά. Θέλει να διατηρεί το δικαίωμα στο απολύτως άδειο. Θέλει να μπορεί να είναι αυτόματο. Θέλει να μπορεί και να μισεί τη διαδρομή αυτή που τόσα χρόνια βαρέθηκε να περπατάει ξανά και ξανά και δε λέει να την αλλάξει. Είναι σαν την πληγή που σου αρέσει να ξύνεις. Γιατί? Γιατί μπορείς!
Κατά βάθος νοιώθει περήφανος που το μυαλό του σκίζεται στα δύο και περπατάει χωρίς να το σκέφτεται. Ακόμη κι αν δεν είναι λόγος αυτός για να'σαι περήφανος.... Κάθε άλλο.

Λογοτεχνεία my ass...

Η λογοτεχνία μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να μπαίνω στον κόσμο ενός καλογραμμένου βιβλίου και το μεγαλύτερο τεστ για το αν μου φάνηκε καλό το βιβλίο ή όχι είναι το πόσο θα στεναχωρηθώ με την τελευταία σελίδα του. Όχι σε σχέση με το αν έχει happy ending ή όχι, αλλά σε σχέση με το πόσο θα στεναχωρηθώ που έφτασα στο τέλος του ταξιδιού και θα βγω από τον κόσμο που με έβαλε το βιβλίο.
Υπάρχουν κάποιοι έλληνες συγγραφείς που μου αρέσουν αρκετά, όμως η μλκία είναι πως οι σύγχρονοι συγγραφείς, δλδ οι εν ζωή, είναι όλοι πάνω κάτω τα ίδια σκατά... Τα βιβλία τους είναι γραμμένα για να γίνουν άνετα ένα σίριαλ σε κάποιο κανάλι την επόμενη σεζόν. Αυτά που γράφουν στερούνται φαντασίας και καλύπτονται κάτω από τη δικιολογία πως γράφουν "για τη ζωή".
Στην πραγματικότητα γράφουν ιστορίες που έχουν ζήσει ή έχουν ακούσει άλλους να ζουν, χωρίς καμία παρέμβαση με φαντασία. Πάντα θα περιγράφουν κάποια καλά γαμήσια, τα οποία μπορεί να είναι και η μόνη φανταστική προσθήκη, γιατί αυτούς τους ίδιους ούτε ο ύπνος δεν τους παίρνει...
Πάντα θα παίζουν χαρακτήρες "εγκλωβισμένοι" στην καθημερινότητά τους και στις παλιοκαταστάσεις της ζωής, τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν στον εαυτό τους. Πάντα θα παίζει μια ψευτοκουλτούρα, λίγες βρισιές, πολλές εσωτερικές πάλες και αρχίδια κύμβαλα.
Πάντα θα παίζει λίγο επαρχία, είτε το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται εκεί, είτε ο πρωταγωνιστής έχει φίλους εκεί.
Έχω βαρεθεί τις ίδιες και τις ίδιες μαλακίες. Τα ίδια ψευτοκουλτουριάρικα νεο-ρομάτζα και την έλλειψη δύναμης και ειδικού βάρους της γραφής. Και όλα φυσικά είναι best-seller.
Πίπες...

Μια ωραία μέρα....

Χτες ήταν μια ωραία μέρα η οποία ξεκίνησε σκατά, πήγε να τελειώσει σκατά, αλλά τελικά ήταν ωραία....
Χτες για πρώτη φορά μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια πέρασα όλη μου σχεδόν τη μέρα με μια φίλη που έχω να ευχαριστηθώ την παρέα της από δε θυμάμαι κι εγώ πότε....
Ο τρόπος που είχαμε γνωριστεί, όταν ήμουν ακόμη πολύ πιτσιρικάς, ήταν μια φαντασίωση για μένα (και γι'αυτήν δηλαδή αλλά δεν το ήξερε ακόμη mouhahahahaha). η γκόμενα αυτή με έχει περπατήσει στην πλάκα και έχουμε περάσει μαζί όλα σχεδόν τα σοκάκια της. Βραδιές που δε νομίζω να ξεχάσω ποτέ. Έμπαινα σε άλλους κόσμους. Για να μπορώ να στέκομαι δίπλα της έπρεπε (και ορισμένες φορές πρέπει ακόμη...) να είμαι σε πλήρη εγρήγορση. Παράλληλα όμως είχα και την πολυτέλεια να είμαι αυθόρμητος. Είναι δύσκολος συνδυασμός.
Περνάω πάντα καλά όποτε τη βλέπω και πάντα πονάνε τα σαγόνια μου από τα γέλια και τα ηλίθια χαμόγελα. Όχι δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της αν και έχω περάσει από αυτή τη φάση στο παρελθόν, όπως και αυτή. Πάντα όμως ήμασταν φίλοι. Πάντα μπορούσα να της μιλάω για όλα και το ίδιο και αυτή. Μπορώ να της περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια τις πιο ντροπιαστηκές στιγμές μου και να λιώνουμε μαζί στο γέλιο, χωρίς να αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου. Όλα αυτά πιστεύω πως είναι αμοιβαία και αυτό κάνει την όλη φάση ακόμη πιο καλή.
Χτες που πέρασα σχεδόν όλη τη μέρα μαζί της θυμήθηκα γιατί είναι τόσο σημαντική στη ζωή μου και γιατί δε θα μπορούσα ποτέ να μην της μιλάω, αν και για διάφορους λόγους το έχω προσπαθήσει κάποιες φορές. Έχουμε ματώσει πολλές φορές ο ένας τον άλλον, αλλά πάντα καταφέρναμε να μην σκοτώσουμε το "εμείς".
Το "εμείς" που έχει περάσει τόσες μεταλλάξεις μέσα στα τελευταία7-8 χρόνια και θέλω να πιστεύω πως θα συνεχίσει να μεταλλάσσεται.
Στα περασμένα, αλλά και τα μελλοντικά μας περπατήματα λοιπόν, σου αφιερώνω αυτό το χαζό κειμενάκι για να μη ζηλεύεις μικρή μου πόρνη :) Χάρηκα πολύ που σε είδα χτες και ακόμη περισσότερο που μετά από καιρό μπόρεσα πάλι να σε βοηθήσω σε κάτι. Να θυμάσαι πως πριν τις φρυγανιές μπορείς να πάρεις και ψωμί του τοστ βλακόμετρο :P
Φιλιά

Είναι πρωί

Είναι πρωί, πολύ πρωί... Βασικά άμα έχεις κοιμηθεί μόνο 3 ώρες, ό,τι ώρα και να ξυπνήσεις είναι πολύ πρωί... Πλένω τα μούτρα μου, το γαμημένο το νερό είναι κρύο..., ντύνομαι όπως όπως και βγαίνω από την πόρτα (από που θα έβγαινες μωρέ μαλάκα? απ'το παράθυρο?) να πάω για τ'αμάξι...
Τ'αμάξι είναι ένα μπουρδέλο (όπως και εγώ), πεταμένα πράγματα, μια τσάντα με ποδοσφαιρικά (παπούτσια σορτσάκι κλπ), βιβλία φυσικής και χημείας για τον πιτσιρικά που του κάνω μάθημα, κάτι σκοινιά για να δένω πράγματα, στάχτες από τα τσιγάρα που καπνίζω συνεχώς (πόσο καπνίζω? κάνω περίπου 2 αναπτήρες τη μέρα atm....), και εξωτερικά η απίστευτη μπίχλα... Κάθε μέρα λέω πως πρέπει να πάω το αμάξι για πλύσιμο και να το συμμαζέψω κάπως και κάθε μέρα το γράφω στ'αρχίδια μου. Πρέπει ν'αλλάξω και τα λαστιχάκια από τους υαλοκαθαριστήρες... Πόπο κούραση :S
Προχωράω καπνίζοντας... Απότομη επιτάχυνση, πέφτει ο αναπτήρας, σκύβω να πιάσω αναπτήρα, η μλκω μπροστά έχει σταματήσει για τον κανένα λόγο και βλέπω το πίσω μέρος του αμαξιού της να πλησιάζει απότομα, πατάω φρένο (επίσης απότομα...), μου πέφτει και το τσιγάρο από τα χέρια, αλλά δεν την καρφώνω, γρήγορο evaluation: Τι πιάνω πρώτο? Τσιγάρο ή αναπτήρα? (ναι είμαι τόσο κομμάτια που χρειάζεται το evaluation...) Πιάνω το τσιγάρο, με φόβο θεού μη βρεθεί πάλι από το πουθενά καμία γκόμενα που αποφάσισε να σταματήσει... Πιάνω και τον γαμοαναπτήρα και συνεχίζω το δρόμο μου για τη γαμοδουλίτσα μου που ευτυχώς τουλάχιστον γουστάρω να πάω (πρέπει να είναι μεγάλη πίκρα να μη γουστάρεις τη δουλειά σου).
Τέσπα, ο λόγος που κοιμήθηκα χτες τόσο αργά και αυτό είναι το θέμα του ποστ και ας γράφω όλες αυτές τις άσχετες παπαριές στην αρχή, είναι πως σκεφτόμουνα το πόσο μαλάκας είμαι... Είναι από τα κλασσικά υπαρξιακά μου ερωτήματα και η μλκία είναι πως η απάντηση είναι διαφορετική κάθε φορά... Βέβαια, δίνει ένα σασπένς αυτή η μεταβλητή τιμή της μαλακίας που με δέρνει κάθε φορά, αλλά από την άλλη μια σταθερή τιμή δίνει μια κάποια σιγουριά και μια ασφάλεια πρόβλεψης...
Είναι κάποιες φορές που ξέρω πως κάνω μαλακία, όλα τα ένστικτά μου μού φωνάζουν "μην κάνεις τη μλκία!" και εγώ ακάθεκτος πάω με τα μούτρα και πέφτω πάνω στη μλκία που ΔΕΝ πρέπει να κάνω... Όταν αυτό έχει αντίκτυπο μόνο σε μένα, είναι πάνω κάτω οκ... δλδ I take it like a man και προχωράω... Όταν όμως έχει αντίκτυπο και σε άλλα άτομα, μου γαμάει την ψυχολογία. Δεν υπάρχει easy way out, γαμάς κάποιον άλλον άνθρωπο.
Τι σκατά κάνεις μετά? Κάνεις τον μαλάκα και εύχεσαι να τελειώσουν όλα ανώδυνα? (που δε γίνεται σχεδόν ποτέ...) ή κόβεις με μαχαίρι τόσο εσένα όσο και τον άλλον το συντομότερο δυνατόν, ώστε να έχεις τις λιγότερες δυνατές απώλειες? Αν και "οι λιγότερες δυνατές απώλειες" είναι πολύ σχετικός όρος...
Εκ πείρας (και ενίοτε εκ μπύρας...) έχω βγάλει το συμπέρασμα πως η καλύτερη λύση για όλους είναι το μαχαίρι... Κόβεις και μετά προσπαθείς να μην αισθάνεσαι τόσο μαλάκας και μουνί, όσο αισθάνεσαι την ώρα που το κάνεις. Η άλλη λύση είναι να πιέζεις τον εαυτό σου και να κοροϊδεύεις τον άλλον και αυτό δε νομίζω πως είναι καλό ή έστω υγιές...
Απορώ με τη μαλακία που με δέρνει όμως, όταν μπαίνω σε καταστάσεις που ξέρω εκ των προτέρων πως θα έχουν τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη κι εγώ επιμένω να μπω κι ας μου φωνάζουν όλες οι εσωτερικές φωνές με όση δύναμη έχουν στα μικρά ιδεατά τους πνευμόνια: "Μην το κάνεις ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑ". Εκεί εγώ, σαν τη νυχτοπεταλούδα στη λάμπα...
Μα τι μαλάκας που είμαι μερικές φορές....

Το μουνί και το πριόνι

Το παρακάτω ποστ το εμπνεύστηκα από a certain someone αλλά σε καμία περίπτωση δεν γράφτηκε για να κράξει αποκλειστικά το συγκεκριμένο άτομο ή αποκλειστικά κανέναν εδώ που τα λέμε... Σε αντίθεση με το προηγούμενο ποστ που γράφτηκε για να εκδηλώσω το στράβωμα που έφγα με το συγκεκριμένο άτομο... Αν έγραφε κάτι ανάλογο λίγο πριν το ποστ του το συγκεκριμένο άτομο, μπορεί και να μη νευρίαζα τόσο... Συγκεκριμένο άτομο σ'αγαπάω και σε γαμάω..... Σβήσε δε σε φοβάμαι... τρυφερά φιλάκια και άντε και γαμίδια... σματς!
Α και δεν έκατσα να τσεκάρω τα ορθογραφικά κλπ, οπότε μάλλον θα σας πέσουν τ'αρχίδια εμ το πόσα λάθη μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος ανά γραμμή....

Το μουνί και το πριόνι όποιος τα δουλεύει ιδρώνει λέει ο σοφός λαός και μάλλον έχει δίκιο...
Με παρεξήγησες, σε παρεξήγησα και μαλακίες... Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα καζίνο... Όσο περισσότερη ώρα παίζεις τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα να σου πάρουν και τα σόβρακα. Από κει και πέρα τίθεται το θέμα πόσο καλά νοιώθεις μέσα στο σόβρακό σου. Αν είναι από τα πρώτα που διαλέγεις, ή αυτό που βάζεις μια μέρα πριν βάλεις πλυντήριο.... Αν το έχεις αλλάξει πρόσφατα ή αν το αφήσεις να πέσει θα σταθεί όρθιο πάνω στο πάτωμα. Τι να πω δεν ξέρω, ΄χω μπερδευτεί... Τόσα πολλά τα υπαρξιακά ερωτήματα, τόσες πολλές οι απαντήσεις του κώλου και τόσο πολλοί οι προβληματισμοί αλλά και τα υπαρξιακά του κώλου.
Ο καθένας έχει το δικό του φίλτρο που διυλίζει τα εισερχόμενά του. Κάποιοι δεν έχουν καν κριτήριο και το παίζουν safe... κάνουν ό,τι κάνουν και οι άλλοι. Κάποιοι κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνουν οι άλλοι και ουσιαστικά ούτε αυτοί έχουν κριτήριο αλλά νοιώθουν γαμάτοι και ξεχωριστοί.
Εγώ εδώ και λίγες μέρες είχα φάει μια φρίκη και δεν ήξερα τι σκατά να γράψω, ούτε τώρα ξέρω αλλά γράφω ό,τι μου κατεβαίνει και όποιος έχει την ατυχία να διαβάζει τον ήπιε μάλλον οπότε ή να πάρει πούλο ή να βουλώσει και να συνεχίσει να διαβάζει και να μη μου λέει μετά "μα τι μαλακίες γράφεις ρε It Is?". Εγώ προειδοποίησα...
Έχω μερικές απορίες... Όταν κάποιος δεν ακούει τι του λες, μπορείς να τον αγαπάς? (με την προϋπόθεση πως ο κάποιος δεν είναι παιδί σου πάντα). Μήπως δεν έχεις ιδέα του τι σημαίνει η γαμημένη η λέξη? Όταν κάποιος πάει να σε βγάλει από ένα μαλακισμένο τριπάκι, από το οποίο βλέπει πως δε βγαίνεις εύκολα γιατί κατά βάθος έχεις αποφασίσει να συνεχίσεις να είσαι στο τριπάκι και προσπαθεί απέλπιδα να σου πει, πως αυτά που σκέφτεσαι είναι οι Κύκλωπες που αναφέρει ο Καβάφης στην "Ιθάκη" (καλά δε λέω, το συγκεκριμένο ποίημα έχει γίνει η πουτάνα του λόχου, αλλά οκ...) και πως δεν είναι πραγματικά όλα αυτά, αλλά τα φτιάχνεις μόνος σου στο μυαλό σου, εσύ τι θα κάνεις? Θα του πεις πως δε σε καταλαβαίνει... Μα ναι, δε θέλει ο καριόλης να σε καταλάβει, γιατί αν σε καταλάβει δε θα βγεις ποτέ από το γαμοτριπάκι σου... Θα κάτσετε και οι δύο και θα γλύφετε πληγές...
Βαριέμαι να γλύφω πληγές και σιχαίνομαι να μου γλύφουν τις δικές μου πληγές. Το καβλί μου γουστάρω να μου το γλύφουνε... Τις πληγές μου όχι. Το ζήτημα στις σχέσεις δεν είναι να ενώσεις τις αδυναμίες σου, το ζήτημα είναι να ενώσεις τις δυνάμεις σου. Αλλιώς γιατί ζεις? Αισθάνεσαι πιο ασφαλής να έχεις άτομα γύρω σου που σου λένε μόνο ναι? Που σου λένε πως εσύ δε φταις ποτέ και όλοι οι γύρω είναι μουνιά και κακόβουλοι, ενώ εσύ κι αυτός (ο γλύφτης ντε!) είστε διαφορετικοί και μοναδικοί και όλοι σας την πέφτουν να σας φάνε γιατί είναι κομπλεξικοί και αδαείς?
Θες να πας να ψοφήσεις κάπου αλλού? Ψοφίμια δε γουστάρω δίπλα μου... Από παλιά όταν το ένστικτό μου μου έλεγε πως κάποιος δίπλα μου είναι ετοιμοθάνατος (μεταφορικά....) έβαζα τα πόδια στον ώμο και έτρεχα σαν τον τρελό. Δε μιλάω για φίλους χρόνων... Μιλάω για καινούρια πάνω κάτω άτομα στη ζωή μου. Αυτό είναι και το νόημα της κοινωνίας... Δε φτιάξαμε κοινωνίες για να κλαιγόμαστε από το πρωί ως το βράδυ. Τις φτιάξαμε για να πάμε λιγάκι πιο μπροστά, λιγάκι πιο γρήγορα. Για να καλυφθούν οι προσωπικές αδυναμίες από τη δύναμη του συνόλου (προσοχή! να καλυφθούν και όχι να συγκαλυφθούν...).
Τέσπα, ας γυρίσω στο θέμα μου που είναι πως δεν έχω πάλι θέμα... Τι θα γίνει με αυτή τη δουλειά... Γιατί δεν έχω θέμα και γιατί δεν το βουλώνω όταν δεν έχω θέμα? Δεν ξέρω... δε θέλω και να μάθω μάλλον. Πάντως με πιάνει μια επιτακτική επιθυμία να γράψω που και που και ας μην έχω θέμα... Και μπορεί και να μη διαβάζει κανείς, μπορεί και να τα γράφω για μένα και 2-3 φίλους ή e-φίλους, αλλά αυτό μου αρκεί... Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι ούτε καλλιτέχνης ούτε διανοούμενος να παράγω για τον "Άνθρωπο" και όχι για την πάρτη μου και μόνο...
Ωραία τα κομπλεξάκια μου... Κάνω σα γκόμενα atm και δεν έχω και μια περίοδο ή κατιτίς να δικιολογηθώ τουλάχιστον. Είναι γαμώ τις δικιολογίες η περίοδος.... Από το σχολείο ακόμη. Γιατί δε διάβασες? Είμουν αδιάθετη κύριε... Αλλά και μετά... Γιατί άρχισες να βρίζεις τους πάντες και τα πάντα χωρίς λόγο? Περιμένω περίοδο.... Υπάρχουν βέβαια και οι σωστές γκόμενες που όταν περιμένουν περίοδο ή όταν έχουν περίοδο απλώς έχουν κάβλες... Είναι η καλύτερη περίοδος (χουχουχου) για να "χτυπήσεις" λίγο πριν την περίοδο... Έχεις αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας. Που σκατά το καταλαβαίνεις? Εμπειρία... και σωστό φίλτρο...
Το γαμάτο με το φίλτρο είναι πως διαμορφώνει τις τρυπούλες του πάντα και δε μένει ποτέ το ίδιο φίλτρο, αρκεί να κοσκινίζεις συνεχώς εισερχόμενα... Αν σταματήσεις να το ταίζεις, μένει σταθερό. Αν μείνει σταθερό για πολύ απαξιώνεται και τον πίνεις...
Ταμ τυρουρίμ τυριρόπιτες, ταμ τυρουρίμ ζεστές.... Πάω να τον παίξω τώρα... τα λέμε.

Κλαψομουνιάζοντας... εκμηδενίζοντας

Κλαψ κλαψ... σνιφ... Όλα είναι σκατά, όλοι είναι μαλάκες, κανένας δε μ'ακούει, όλοι με προδίδουν, όλοι λένε ψέματα, κανένας δε μ'αγαπάει.... κλαψ κλαψ σνίφ....
(και μετά από λίγο.....) Άντε γαμήσου, %&^#%$ *@#&&$*&@#^$ @*#&$ $@#$&^ @*#&$ !@&#%^ @#%^ $^@#%$ @(#*$& @#^%$ &*@#$^ @#&$ @#$^
(μετά από λίγο ακόμη...) αγκαλίτσες μελισσάκια...
(και μετά από λίγο ακόμη...) κλαψ κλαψ σνίφ....
Επαναλάβετε καθημερινά τον κύκλο, με συνέπεια και παθος και μπορείτε να λέτε ό,τι να'ναι, σε όποιον να'ναι και αν είναι αρκετά μαλάκας θα κάτσει να σας ανεχτεί επειδή στον φαύλο κύκλο της μαλακομιζέριας σας υπάρχουν διαλειματάκια με αγκαλίτσες μελισσάκια.... (όποιος δεν έχει ακούσει τη φράση "αγκαλίτσες μελισσάκια" από την πρώτη κασέτα των ημισκουμπρίων... μαλακία του).
Και προς Θεού, άμα κανένας είναι αρκετά ηλίθιος ώστε να σκεφτεί, έστω, πως μπορεί να κάνει κάτι για να μην είστε τόσο μίζεροι, ή πως είναι εκτός των 2-3 τύπων ανθρώπων που πιστεύετε πως υπάρχουν, γαμήστε του την παναγία σε κάθε ευκαιρία... Ένα παλιομουνί είναι που δεν καταλαβαίνει, δεν ακούει, λέει ψέματα και θέλει να σας κάνει να παραμείνετε για πάντα στο πρώτο μέρος του κύκλου (βλέπε κλαψ κλαψ σνίφ). Ακόμη κι αν θέλει να μείνετε στο τρίτο μέρος (βλέπε αγκαλίτσες μελισσάκια), ένα παλιομουνί είναι, γιατί εσείς έχετε βάλει ένα πρόγραμμα κλαψομουνιάσματος και μηδενισμού, που κανένας ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ πούστης δεν έχει δικαίωμα να σας χαλάσει!
Το τρωτό σημείο του σχεδίου σας, είναι πως υπάρχουν και μερικοί μαλάκες που θα σας πουν να πάτε να γαμηθείτε κάποια στιγμή, αν και αμφιβάλλουν για την οργασμική σας ικανότητα... Οπότε το "α γαμήσου" ή το παραφρασμένο "άντε και γαμίδια" από ευχή, μετατρέπεται σε κατάρα στη θλιβερή σας περίπτωση....
Με λίγα λόγια και ολοκληρώνοντας αυτό το μαλακισμένο πλην αναγκαίο για την ψυχική μου υγεία ποστ... ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΙΔΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ σε όλους όσοι περιγράφονται από τα ανωτέρω και σε κανέναν άλλον.... (καλά και σε μερικούς άλλους as well, αλλά δεν είναι επί του παρόντος...).