Wednesday, January 31, 2007

Νεύρα...

Έχω νεύρα, είπε ο ιπποπόταμος κι έκλασε.
Δίπλα του η γαζέλα έγλυφε αμέριμνη τα αχαμνά της, όταν στη λιμνούλα έπεσε μια κουράδα, που ανέμελα άφησε ένας γύπας πετώντας και ψάχνοντας κάποιο καλοσαπισμένο ψοφίμι για να τραφεί, μην ξέροντας πως το περίττωμα που μόλις ξεφορτώθηκε και που είχε φορτωθεί τρώγοντας ένα ψόφιο τσακάλι, θα ξεκινούσε μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι ρυθμικά παλλόμενοι και κινούμενοι προς την ακτή της λίμνης, θα έκαναν ένα απαλό μασάζ στ'αρχίδια του αλιγάτορα που λιάζονταν και που έμοιαζε και του προσώπου του, του κορκοδείλου, του αιώνιου εχθρού του, που κλέβοντας τη φάτσα του, του είχε κλέψει και τη Μαρία, την όμορφη και απαλή αυτή ιθαγενή από την Ιθάγη, που κάθε πρωί έρχονταν στη λίμνη να πλύνει της μασχάλες της και τα βυζιά της από κάτω, εκτός κι αν είχε περίοδο, γιατί φοβόταν τον κορκόδειλα και τον αλιγάτορα που δεν ήξερε ποιος είναι ποιος και τους φώναζε με το ίδιο όνομα που ήταν Λάκης, γιατί ο Λάκης ήταν κωλόπαιδο κι ενώ της έταζε γάμο την παράτησε για να πάει με τη φοράδα, που δεν ήτανε φοράδα αλλά έτσι τη φώναζε η Μαρία, τη Σούλα, που είχε μεγαλύτερα βυζιά και γαμιότανε σαν το σκυλί από δω κι από κει με τον πάσα ένα και που κάθε βράδυ στο χωριό έκανε show με άλογα, εξ'ου και το φοράδα που της φόρεσε η Μαρία, όχι τόσο επειδή ήταν κακιά, μα επειδή κι αυτή κάτι έπρεπε να κάνει για να ξεσπάσει και να βγάλει τα νεύρα της, κάτι σα να γράφεις ό,τι σου κατέβει ενώ έχεις νεύρα και θες να τα βγάλεις δημιουργικά και σιγά μην ποτέ τα έβγαλες, τα νεύρα σου ντε, αφού όταν έχεις νεύρα όλο μαλακίες σου έρχονται στο μυαλό και κάθεσαι και γράφεις αλληγορίες (και καλά) με ζώα.
Γαμιέται ο Δίας.

Monday, January 29, 2007

Suck my ballzzzz TV....

Εδώ και 4-5 χρόνια έχω κόψει την τηλεόραση σχεδόν εντελώς. Μπορεί να δω κανά ματσάκι μπάλα, ή να δω καμιά ταινία με κανά φίλο, αλλά κατά τ'άλλα δεν την ανοίγω ποτέ.. Αυτό τελικά αποδεικνύεται μαλακία! Δηλαδή οποιοσδήποτε blogger που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να έχει θέμα, οφείλει να βλέπει τηλεόραση! Μιλάμε για χρυσορυχείο bloggoθεμάτων...
Παρόλα αυτά ρε παιδιά δεν το έχω. Δε μπορώ να δω τηλεόραση έστω για μερικές ώρες, γιατί αν το κάνω 2-3 συνεχόμενες μέρες, θα με δείτε στο δρόμο με κανά αλυσοπρίονο (χεχεχε Lee) και αλλοπαρμένο βλέμμα. Έχετε δει όλοι ειδήσεις στο STAR για παράδειγμα... Μιλάμε είναι η καλύτερη ντόπα για να πας να παίξεις μπουνιές... Η μαλακία είναι τόσο έντονη και τόσο άφθονη που σου γυρνάνε τα μάτια ανάποδα και πέφτεις στο πάτωμα με σπασμούς...
Γέλιο? Όχι ρε συ, δε μπορώ να γελάω με τέτοιες μαλακίες... Αισθάνομαι πως σκοτώνω περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα απ'όσα θα σκότωνα παίρνοντας ενδοφλέβια ναρκωτικά, cherry, burbon, βαρβιτουρικά, special k και Ε. Δεν την παλεύω! Θέλω να πάω στο studio που γυρίζουν αυτές τις μαλακίες, κραδαίνοντας δύο (!) καλάσνικοφ και να βοηθήσω την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, καθαρίζοντας μερικά άχρηστα.... ζώα.
Το γαμάτο είναι πως σχολιάζοντας την παπαριά της παπαριάς, έχουν και ύφος χιλίων καρδιναλίων και βάλε. Η τάδε φόρεσε το τάδε φόρεμα του τάδε οίκου, που κάνει τόσα φράγκα (όλα αυτά σε μια "φιλανθρωπική" εκδήλωση πχ...), ο τάδε κατούρησε τόσες φορές, σχολιάζοντας πως το κωλόχαρτο της τουαλέτας δεν ήταν από γνωστό οίκο design. Μετά φάγανε τα τάδε φαγητά, ενώ ο τάδε είχε παραγγείλει σκατά με φράουλες (αν είναι δυνατόν να θέλει φράουλες χειμωνιάτικο, πετάγεται κάποιο μουνί και λέει...).
Γενικώς δεν την παλεύω με αυτά. Γίνεται της πουτάνας γύρω μας κάθε μέρα σε 1000 διαφορετικούς τομείς και το μόνο που έχουν να δείξουν είναι πλούσιοι κώλοι? Το γαμάτο είναι πως πιάνουν και τηλεθεάσεις, μιας και ο μέσος γαμημένος μικροαστός έχει το escapism για middle name... Θες να πας από δίπλα του ενώ αμέριμνα παρακολουθεί της μαλακίες του με το βλέμμα της αγελάδας, τσακίζοντας κάποιο έδεσμα που η χήνα μέση νοικοκυρά του έχει ετοιμάσει και να του φωνάξεις μέσα στο αυτί με στεντώρια φωνή: "Ξύπνα γαμώ την παναγία σου και τον χριστό σου ζώο! Ξύπνα μη σου γαμήσω! Κλείστη τη γαμημένη...."
Όσο πηγαίνοουμε προς τα μπροστά, τόσο γυρνάμε στις Ρωμαϊκές παλιές καλές μέρες. Άρτος και θεάματα και από κάτω μια μάζα από χοντρές φάτσες με προγούλια, σάλια να τρέχουν από το πλάι του στόματός τους, να μασουλάνε ό,τι μλκία τους δώσεις και να έχουν το σπινθηροβόλο βλέμμα της μορφίνης στη μουτσούνα τους, που και που τραγουδώντας το νέο χιτάκι κάποιας εθνικής μας σταρ....
Το Υπουργείο Αποπροσανατολισμού σας εύχεται καλές γιορτές και καλή αποβλάκωση. Μαλάκες, ε μαλάκες....

Friday, January 26, 2007

Γλυφοκώλια....

Παρασκευή. Γίνεται της πουτάνας. Πετάγομαι από τη μια μαλακία στην άλλη και τραβάω τα βυζιά μου. Τώρα οι περισσότεροι τρώνε και προσπαθώ να δώσω κανά ποστ γιατί με τρώει το χέρι μου και θέλω να ξεχάσω τις αλογόκαβλες asapor (τσέκαρέ το στη wiki αν δεν το πιάνεις)...
Παρατηρώ τη μαλακία και την αρχοντοβλαχιά να επικρατεί μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Η άγνοια είναι καμάρι και η γνώση όνειδος. Το να μην ξέρεις ξένες γλώσσες, να μη σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου και το να μη σκέφτεσαι αποτελούν αρετές... Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε παλιομαλάκες?
Τέσπα. Έχει πέσει writer's block και μου τη δίνει απίστευτα γιατί με τρώνε τα δάχτυλα μου και στη δουλειά δε μπορώ να τον παίξω και να χαλαρώσω, ούτε έχει καμιά πρόχειρη εδώ γύρω να τη δαχτυλίσω, οπότε ποστ, ποστ, ποστ. Κι ας είναι μαλακία στα παπάρια μου...
Άκουγα τις προάλες μια διαφήμιση για έναν "ρόκερ" που αν κερδίσεις σε ένα διαγωνισμό θα έχεις την απίστευτη τύχη να δεις από κοντά να δίνει συναυλία μέσα σε.... αεροπλάνο! Δηλαδή πόσο πιο χαμηλά μπορείς να πέσεις για να σκάσουν να σε δουν σε συναυλία σε αεροπλάνο και να δίνεις εισητήρια και σε διαγωνισμό γιατί αλλιώς δε θα γεμίσεις τις θέσεις? Οέο?
Διαφημιστές και ασφαλιστές είναι δύο από τις κατηγορίες επαγγελμάτων που σιχαίνομαι (sorry αν κάποιος από εσάς ανήκει σε κάποια από τις δύο, αλλά δε φταίω...). Και οι δύο στηρίζονται στην ανασφάλειά σου για να βγάλουν τα προς το ζειν. Ο ένας σου λέει πως για να γαμήσεις πρέπει να αγοράσεις αυτό, πως το πουλί σου είναι πολύ μικρό, πως είσαι χοντρή, άσχημη κλπ, ο άλλος σου λέει πως καραδοκεί ο κίνδυνος παντού και πρέπει να πάρεις αυτό για να μην κλπ. Φαταρχιδια μου (credit m13 που το έκανε *μία* λέξη και γαμάει κώλους!).
Προσπαθώ να μάθω να κάνω κάποια έξτρα πραγματάκια πάνω στη δουλειά μου και σκάνε 100 τύποι από πάνω μου με τετριμμένες μλκιούλες που έχω βαρεθεί να λύνω ξανά και ξανά και θέλω να τους μπατσίσω, αν και δε φταίνε... Μαθαίνω όμως... και τελευταία μαθαίνω πολλά και τα μαθαίνω γρήγορα...
Το κακό είναι πως θα πρέπει ν'αρχίσω να ντύνομαι κυριλέ γιατί η εικόνα είναι τα πάντα... Ό,τι και να ξέρεις άμα δεν είσαι πουκαμισάτος παίρνεις το πουLee (δεν την πάλεψα να μη σε πειράξω λιγουλάκι καλόμ :D ).
Και μερικά άσχετα για να γλύψω τους αναγνώστες μου...
Γουστάρω τη Lee γιατί αισθάνομαι σιγουριά μαζί της. Αισθάνομαι πως αν έχω κάτι θα είναι εκεί και θα με βοηθήσει, αισθάνομαι το προστατευτικό της βλέμμα πάνω μου, δεν ξέρω γιατί, αυτό μου βγάζει. Πιστεύω πως θα γίνει γαμώ τις μαμάδες....
Γουστάρω τη Φαίη γιατί είναι ευαίσθητη, αλλά και γιατί έχει ενσυναίσθηση όπως λέω και στο link μου. Είναι η πρώτη που είδε πίσω από τις γραμμές που γράφω, την ακτινογραφία της σκέψης μου...
Γουστάρω τη Λοθ, γιατί εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Γιατί έχει ένα ένστικτο που την τραβάει και το ακούει. Γιατί έχει χιούμορ και γιατί είναι μαγκάκι κι ας είναι ευαίσθητη από μέσα.
Γουστάρω την m13 γιατί αν καταφέρεις (με πολύ κόπο λέμε....) να σπάσεις το τείχος με τα σπασμένα γυαλιά, τα παλούκια, και την τάφρο με τους κροκόδειλους, θα βρεις από πίσω ένα θυσαυρό... βέβαια άμα τον πιάσεις άτσαλα θα γίνει αυτομάτως σκατά, αλλά ας πρόσεχες μαλάκα μου, τώρα.... φαταρχιδια μου! (αχαχαχαχα γαμάει η λέξη λέμε!)
Γουστάρω τον Σπυράκο γιατί σε πολλά πράγματα μοιάζουμε αν και είμαι πιο γαμάτος :p (έλα δε φτάνει που σε αναφέρω και σε έχω ανάμεσα σε τόσες κοπέλες...) Είναι γαμώ τα παιδιά και τον κόβω φέτες πως αν είσαι φίλος του είσαι άρχοντας...
Γουστάρω την deadend, γιατί είναι καλή κοπέλα. Είναι γλυκιά και νοιάζεται τους γύρω της. Μπορεί να αυτοσαρκαστεί και να σου δείξει όλα τα κακά πάνω της αλλά θα είσαι βλάκας αν δε δεις τα καλά που κάνουν μπαμ και δε χρειάζεται να πει τίποτα...
Γουστάρω την vertheros (αν και μ'έχει κλάσει τον τελευταίο καιρό :p) γιατί όλοι την περνάνε για άντρα λόγω nick και στα καπάκια τρώνε disillusionment (κάτι μου λέει πως το γουστάρει πολύ αυτό αν και δείχνει να ενοχλείται χεχεχε). Είναι διαβασμένη η verth και κάποια στιγμή θα το κάνω το ταξιδάκι προς τα πάνω u just wait :D
Γουστάρω τη misirlou για πολλούς λόγους. Γιατί γνωριστήκαμε με τον πιο ο,τι να'ναι τρόπο, γιατί είναι σουρεάλ εντελώς, γιατί είναι καλό παιδί και είναι από τις αδυναμίες μου αυτό το χαζόπραμα... (don't ask why...)
Γουστάρω τον vrennus γιατί είναι ο πιο διαβασμένος blogger που γνώρισα ως τώρα, γιατί σε μεγάλο βαθμό βλέπουμε με το ίδιο μάτι τον κόσμο, αν και το δικό μου έχει αρκετή θωλούρα λόγω λιγότερου διαβάσματος... (Im working on that...). Επίσης γιατί αυτό το διάβασμα δεν τον έχει κάνει υπερόπτη ή ελιτιστή... κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση...
Γουστάρω τον nahames nakanamoko γιατί σκάει out of the blue και λέει δυο κουβέντες, αλλά φαίνεται να'ναι τύπος της σχολής που γουστάρω.
Τέλος γουστάρω και τον ΦΚ γιατί κατά βάθος είναι καλό παιδί... Ζουζούνο ακούς? Σ'αγαπάμε... χαλάρωσε :) και διάλεξε ένα νικ αφού έτσι κι αλλιώς σε καταλαβαίνω όταν είσαι εσύ ^^
Οκ έκαψα και το χαρτί "μιλάω για φίλους συνblogger" να δω τι θα βρω για το επόμενο ποστ αν παραμείνει το γαμω-writer's block... Επίσης έχω αφήσει στην απέξω αρκετούς άλλους που πάω γιατί ήθελα να γλυψω συγκεκριμένα τους κώλους των τακτικών μου αναγνωστών... Τους υπόλοιπους άλλη φορά (το μισοέκαψα το χαρτί με λίγα λόγια, γιατί προσέχουμε για να έχουμε... χεχεχε)

Αλογόκαβλες....

Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος Κούλα... Είπε η αρκούδα κι έκλασε...
Μέσα στο δάσος της ατέρμονης χαράς και κάβλας, ο καβαλάρης προχωρά στητός κι ολόρθος. Τα κωλομέρια της φοράδας του βαρά και προχωρά, ωσάν τον άνεμο και το λιοπύρι της βροχής.
Που και που γυρνά τα πίσω μπρος κι αναπολεί τη θάλασσα και το σκοτάδι που τον κύκλωνε, ξεχνώντας το θαλάσσιο ελέφαντα που του γαμούσε τη ζωή.
Κοιτά τα δέντρα και τα ζώα της χαράς κι αναγαλλιάζει η ψυχή του και το καβλί του της φοράδας το σαμάρι γαργαλά. Τότε η κάτασπρη φοράδα ήχους βγάζει και απ'τα ρουθούνια της ατμούς κι αφρίζει από το στόμα τους αφρούς της νιότης.
Ο καβαλάρης σκέφτεται πόσο μαλάκας είναι, καθώς ξεχάστηκε και πάλι πάνω στη φοράδα κάβλωσε και τώρα πρέπει να της παίξει το μουνί... Κοιτά τριγύρω μπας και κανά ξέμπαρκο άτι αντικρίσει και πάει τη φοράδα προς τα κει, να λαμπικάρει λίγο το μυαλό της, γιατί καλός ο νόστος μα κι η φοραδίτσα έχει ψυχή.
Έτσι αγάμητη και καβλωμένη δεν είναι κι εύκολο να συνεχίσει να υπηρετεί και με σκυμμένο το κεφάλι να καλπάζει ολοένα σ'άλλα μέρη. Και για να φτάσει πάλι σπίτι ο καβαλάρης πρέπει η φοράδα του να'ναι καλά και γαμημένη. Αλλιώς το ξέρει τι τον περιμένει το έζησε παλιά με τον αλλοπαρμένο Αστραχάν που του'κανε τα τρία δύο και τη ζωή του κόλαση. Μες τα καλά του καθουμένου, μέσα στην πόλη της οργής, είχε τινάξει και τα δυο του πόδια τα μπροστά κι αφού τον έριξε και τόνε γύρισε τα μπρος να είναι πίσω.
Με γυμνά τα δόντια και λύσσα που ποτέ δεν είχε ξαναδεί τον Αστραχάν να έχει, ούτε κανέναν άλλον που'χε δει, ο άλογος του τράβηξε τα σώβρακα και φόρα παίρνοντας του έσκισε τιμή και δόξες μέσα σε μια στιγμή.
Αυτό το ήξερε από τότε και δεν ξανακαβάλησε αλόγους, μόνο αλόγες. Μα και πάλι τα σημάδια της τρέλας, τα έβλεπε μπροστά του εμφανή και είπε κάτι να κάνει μην τύχει κι έχει πάλι την ίδια μοίρα...
Αγόρασε λοιπόν έναν αλογοδονητή κι από τότε κάθε του αλόγα ήταν πιστή κι ευχαριστημένη... ή μήπως όχι?


ΥΓ1 Και όλη αυτή η μαλακία, επειδή έσβησα 4-5 μισοτελειωμένα ποστ, στα οποία ήθελα με κάποιον όχι gay τρόπο να μοιραστώ μαζί σας πως δε νοιώθω και τόσο καλά σήμερα και δεν ξέρω γιατί και είμαι στις μαύρες μου κι ας γελάω... Ε δε μου βγήκε οπότε πάρτε αυτή τη μλκία στα μούτρα και να λέτε και πάλι καλά...
Άμε μου και στο διάολο τώρα (σε μένα πάει αυτό...) Γαμιέται ο Δίας σήμερα λέμε...

ΥΓ2 Μαλακία μέρα διάλεξα να σου δώσω τη διεύθυνση του blog.... μη με κράζεις αύριο... :p
ΥΓ3 Το κατέβασα και a certain someone με έπεισε να το ξανανεβάσω... δε λέω ποια για να μην την λιντάρετε :p

Tuesday, January 23, 2007

God damn hippie weather!

Όλο ούζο ούζο ούζο το βαρέθηκα... Παρακάτω δε λέω γιατί δε συμφωνώ πια, αλλά τέσπα αυτό το τραγουδάκι είχε γίνει το σλόγκαν της παρέας στις διακοπές του περασμένου καλοκαιριού. Γιατί το αναφέρω Γενάρη μήνα?
Κοίτα έξω! Έχει γαμώ τους καιρούς χειμωνιάτικο... Κάτι μέρες είμαι στο τσακ να πάω για μπάνιο γαμώ την τρέλα μου... Τα'χει παίξει ο καιρός... Το καλοκαίρι θα ψηθούμε και γουστάρω! Γουστάρω να κάθομαι χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα και να λιώνω στη ζέστη! Να ιδρώνω σαν το γουρουνάκι και να ψήνομαι. Γιατί? Γιατί για 4 χρόνια δάγκωνα το καβλί μου σε μια άθλια χώρα, σε μια τρισάθλια πόλη. Γιατί έβγαινα έξω το βράδυ και ο κώλος μου χόρευε χωρίς να το θέλω από το κρύο και έτρεχα για να ζεσταθώ. Γιατί από το Νοέμβρη έπεφτε στα μείον η θερμοκρασία και έριχνε ένα γαμημένο χιονόνερο, ή ψιλόβροχο, ή χοντρόβροχο, που σε κάνει να περπατάς μονίμως με το κεφάλι σκυμμένο. Μουτζούφλης και μίζερος ανάμεσα σε μίζερες σκατόφατσες, εξαθλιωμένες και λούμπεν.
Γιατί με το που έβγαινε ο ήλιος ξύπναγες και για πρώτη φορά (μετά από μήνες κάποιες φορές) και δεν κατέβαζες χριστοπαναγίες και είχες ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη...
Τέσπα το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα μου είναι πως έχω αποσυντονιστεί με αυτόν τον καιρό και σκέφτομαι νησάκια από τώρα... Έλεος δλδ. Παραλίες και σκηνές, κόσμο καινούριο, εγώ σα χαρούμενο μαλακιστηράκι που είμαι να τρέχω στα νερά και να πλατσουρίζω, να πειράζω οποιονδήποτε μου πει οτιδήποτε, αλλά και άλλους που δε μου έχουν μιλήσει καν, να φτιάχνω μεγάλες παρέες από το πουθενά και να ξεκινάω τα ξύδια από τις 12 το πρωί... Φραπές, καπάκια ούζα, μετά ούζα, μετά ούζα, μετά... και όταν τελειώσουν τα ούζα κρασιά...
Και μετά χορός (ναι είναι η φάση που *νομίζεις* πως ξέρεις να χορεύεις...) και γέλια και να κυλιέσαι στην άμμο και να κοιμάσαι χορτάτος από χαρά.
Το πρωί με το που βγαίνει ο ήλιος, παλεύεις μαζί του μέχρι να ξυπνήσεις, μετά κερδίζει ο ήλιος... μετά κάνεις δυο βηματάκια από τη σκηνή και μπλούμ! θαλασσίτσα και ξύπνημα, βουτιές, πετάς νερό από το στόμα και χαίρεσαι μόνος σου (συνήθως είμαι ο πρώτος που ξυπνάει...). Μετά άραγμα διαβάζεις βιβλίο και περιμένεις να ξυπνήσουν τα υπόλοιπα μαλακιστηράκια (οι φίλοι σου είναι αυτοί...) και μετά πάμε φραπέ, ούζα κλπ...
Θα ρίξει κανά χιόνι ή θα μας γαμήσει εντελώς την ψυχολογία αυτός ο χειμώνας? Οέο?
Την τρέλα μου μέσα :(

Monday, January 22, 2007

Starfucks...

Μετά από καιρό επιστρέφουμε στην κανονική λειτουργία μας i.e. κράξιμο.....
Δε μου αρέσουν οι πολυεθνικές αλυσίδες, είτε είναι "εστιατόρια", είτε είναι σινεμά, είτε.... Προσπαθώ να τις αποφεύγω όσο μπορώ και δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο... Για παράδειγμα, όταν είναι Κυριακή πρωί και το γαμημένο καφενείο που παίρνω συνήθως καφέ (στο οποίο εργάζονται τουλάχιστον δύο καλοί κώλοι και ένας μέτριος ^^) είναι stdr κλειστό (γιατί σερβίρει μαγαζιά και τα μαγαζιά είναι κλειστά τις Κυριακές..) κι εγώ είμαι αγουροξυπνημένος, με την τσίμπλα στο μάτι και το μόνο που έχω κουράγιο να φορέσω είναι η φόρμα με την οποία κοιμάμαι και η πρώτη μπλούζα που βρίσκω μπροστά μου (ευτυχώς που μόνο εγώ πετάω μπλούζες από δω κι από κει στο σπίτι, αλλιώς θα φόραγα καμιά μπλούζα της μάνας μου...), οι επιλογές στενεύουν... Βλέπεις είτε θα πάω στα starbucks που είναι δίπλα στο σπίτι μου σχεδόν, είτε θα πρέπει να μπω σε κάποια από τις κυριλέ καφετέριες που πάνε όλοι οι highclass (πρόσεχε μην κλας...) γλυφαδιώτες για να πιούν το φρεντοτσίνο τους και να συγκρίνουν ρούχα και πλαστικά βυζιά...
Δεδομένης της πιθανότητας να με περάσουν για ζητιάνο και να μου δίνουν σέντσια και επειδή η αντίδρασή μου σε μια τέτοια κίνηση δε θα είναι ιδιαιτέρως κόσμια, αν και δε μπορώ να την προβλέψω επακριβώς... επιλέγω να πάω στα starbucks για να τελειώνω επειδή εκεί όλο κάτι μαλακισμένα πλουσιοπαιδάκια πάνε, με παρόμοια με τη δική μου αγουροξυπνημένη αμφίεση και επίσης fucked up μαλλιά, μόνο που για τα παιδάκια αυτή η αμφίεση είναι μια καθημερινότητα οπότε I blend in just fine...
Φτάνω λοιπόν στον πάγκο, σκέφτομαι προσεκτικά τι θα πω μιας και η ποικιλία καφέδων (αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοιοι και όχι ως milkshake...) είναι τεράστια και με παραπλανητικά ονόματα σε βαθμό που λες θέλω ένα καπουτσίνο και σου φέρνουν κάτι που έχει τόσο καφέ μέσα όσο καφέ έχει και ένα ποτήρι σοκολάτας βιεννουά... και επιλέγω την πρόταση με τις λιγότερες λέξεις μιας και όταν είμαι αγουροξυπνημένος δε θέλω κανενός είδους ineraction με κανέναν, εκτός αν είναι γκόμενα που θέλει να με γλύψει για καλημέρα και το μόνο που έχει να μου πει είναι πως είμαι πολύ νόστιμος...
Λέω λοιπόν αυτό που θέλω, παρακαλάω από μέσα μου θεούς και δαίμονες να μου δώσουν κάτι που είναι έστω παρεμφερές με αυτό που ζήτησα και έχει μέσα του καφεΐνη, και παίρνω την απόδειξη από το ταμείο και προχωράω προς την άλλη μεριά του πάγκου που παραλαμβάνεις το αγνώστου ταυτότητας ρόφημα, με πολύ σαντιγί και σιρόπια και άλλα τινά.
Ενώ κάνω το πρώτο βήμα το πρώτο χτύπημα έρχεται... Μου είπατε γκράντε έτσι? (το grande στα ελληνικά για να τονίσω το πως ακούγεται...) Όχι σου είπα μεγάλο σκέφτομαι, αλλά επειδή θα το κουράζαμε άμα του το έλεγα αυτό κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και βγάζω ένα μουγκρητό κατάφασης το οποίο λογικά (το άλλο ζώο) κατάλαβε, μιας και δεν εξέφρασε κάποια απορία...
Στα καπάκια ακούω τον τύπο στο ταμείο να μεταφέρει φωνητικά την παραγγελία μου στις κοπέλες (ο θεός να τις κάνει) που φτιάχνουν τους καφέδες, λέγοντας: One capuccino grande to go! (να τονίσω πως κανείς εκεί μέσα τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν αλλοδαπός και δεν το λέω με ρατσιστική διάθεση, απλώς εκφράζω την απορία μου, προς τι τα αγγλικά? οέο?). Ξαφνικά αρχίζω και προσέχω τι λένε... Διαπιστώνω με φρίκη πως όλοι οι υπάλληλοι μιλάνε μεταξύ τους στα αγγλικά όταν έχει κάτι να κάνει με τις παραγγελίες κλπ και στα ελληνικά όταν κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους...
Και θα μου πείτε, τι μιλάς εσύ ρε παπάρα It Is, λες κι εσύ δε μας ζαλίζεις τον έρωτα με τα αγγλικά σου και τις συντομογραφίες σου που μόνο εσύ καταλαβαίνεις... Ναι ρε παιδιά πάσο, αλλά εγώ το κάνω μόνο μέσα από τον γραπτό λόγο μου και στο τσατ στο νετ. Όχι όταν μιλάω κανονικά με κάποιον άνθρωπο (εκτός από το lol και το omg που μου έχουν κολλήσει, αλλά θα μου περάσει... άσε που γαμάνε :p btw το omg ακούγεται "ο μι τζι" και όχι "όου εμ τζι"...).
Μου φαίνεται παρανοϊκό να βάζουν τους υπαλλήλους να μιλάνε αγγλικά. Βασικά μου την έσπασε πολύ... Ε? Μόνο σε μένα? Καλά ρε παιδιά μη βαράτε :p
Anywayz gtg (got to go...) :p
Θα ξεκολλήσεις με τα αγγλικά ρε παπάρα?
Eat me!


PS Ξέχασα να πω πως όταν ζητάς μεγάλο καπουτσίνο και η διαφορά από τον κανονικού μεγέθους ομόλογό του, είναι πως απλώς συμπηρώνουν με γάλα ως πάνω το μεγάλο ποτήρι, αυτομάτως αισθάνεσαι πως σε εμπαίζουν και θες να βγεις από τα ρούχα σου και με ορθομένο το ανδρικό μόριο να τους κυνηγάς σε όλο το μαγαζί, κρατόντας μια φυάλη σαντιγί στο ένα χέρι και το σιρόπι καραμέλας στο άλλο, αλλά θα σχηματίσετε άσχημη άποψη για μένα και δεν το θέλω :p

Friday, January 19, 2007

No idea whatsoever....

Πετώντας και πιάνοντας, πιάνοντας και πετώντας, προχωράς. Φτάνεις μπροστά στο δάσος της αυγής, σερνάμενος κατά το ήμισι, πάνω σε δροσοσταλίδες κίτρινες, θολές, ψάχνοντας με το βλέμμα σου τα όρνια, που από πάνω σου πετούν σε κύκλους, μικραίνοντας ξανά και πάλι, μέχρι να φτάσουν στη βορά τους, που ενδέχεται να είσαι εσύ, μα δεν το ξέρεις, ούτε ψάχνεις, μόνο σερνάμενος κοιτάς.
Έτσι εξουθενωμένος κι άβουλος, δε μπορείς παρά να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις το μακάβριο έργο σου, που το ξεκίνησες την πρώτη μέρα που ξεμύτισες στον κόσμο, γυμνός και καλυμμένος στα αίματα. Αφήνεις τα ίχνη σου πάνω στα λουλούδια και το γρασίδι, μανιτάρια σπασμένα μαρτυρούν το διάβα σου και τα μυρμήγκια να σ’ακολουθούν, ορμώμενα από την οσμή σου, σάρκα κι αίμα, σε κατατρέχουν να σε τεμαχίσουν και να σε σύρουν πίσω στη φωλιά και τις ανάερες, άφωτες σήραγγες που διακλαδίζονται κι ενώνονται ολοένα, ατέρμονα σκάβοντας το έδαφος και δίνοντάς του ζωή κι αέρα.
Μα εσύ με λύσσα συνεχίζεις, σέρνεσαι, και κάπου-κάπου βρίσκεις το κουράγιο να ορθωθείς και να τινάξεις από πάνω σου σκόνες και ζούδια που με καιρούς μαζεύτηκαν και έγιναν ένα με τη σάρκα σου και (ίσως) την ψυχή σου, απομυζώντας το είναι σου και σκάβοντας το κορμί σου. Κι εκεί που ελαφραίνεις, εκεί που έχεις πάρει πάλι τα πάνω σου και λες πως κάπου φτάνεις, ελεύθερα που κινείς τα μέλη σου κι η ανάσα σου δεν είναι πια βαριά, που νοιώθεις το λιβάδι σα για σένα μόνο να υπάρχει και να έχει δημιουργηθεί από χέρι έμπειρο και δυνατό, το ίδιο που έφτιαξε κι εσένα, μια ρίζα ή μια πέτρα τυχαία (?) εκεί βρισκόμενη, που δεν την είδες μέσα στη χαρά και την έπαρση, σου θυμίζει πως είσαι φτιαγμένος να έρπεσαι, και πάλι πέφτεις.
Κι αν θες να σταματήσεις δε μπορείς, καθώς η ανάγκη και η φύση σου μπροστά θα σε τραβάνε, σίγουρα, όπως σίγουρα οι κόκκοι άμμου πέφτουν, στο βουναλάκι που ολοένα μεγαλώνει, κοιτάς να δεις ως που εκτείνεται ετούτο το λιβάδι, μα όντας μπρούμυτα με την κοιλιά στο χώμα, δε βλέπεις μπροστά σου το χορτάρι που τελειώνει, κι ο γκρεμός είναι κοντά. Έχοντας φτάσει πια στην άκρη, δρόμο καινό μπροστά δε βλέπεις, κι ούτε και πίσω να συρθείς μπορείς. Σηκώνεσαι για πολλοστή, μα και στερνή, φορά και παίρνεις φόρα….
Πετώντας και πιάνοντας, πιάνοντας και πετώντας, προχωράς…


ΥΓ. (Παίζω με τον εαυτό μου, κοινώς μαλακίζομαι, μη με παίρνετε στα σοβαρά αυτές τις μέρες, δε με θέλει το γράψιμο :S)

Μικρή δύναμη

Τη ζήλευε άρρωστα. Δεν ήθελε να τη βλέπει να φοράει αποκαλυπτικά ρούχα, δεν ήθελε να την αφήνει να βγαίνει έξω με τις φίλες της, την έκανε να παραιτηθεί και από τη δουλειά.
Η ζωή της είχε γίνει ανυπόφορη και βαρετή. Πνιγόταν. Ήταν όμως ακόμη μικρή για να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Άσε που ήταν και ένα παιδί στη μέση. Για χάρη αυτού του παιδιού θα υπέμενε πολλά περισσότερα.
Δεν ήταν κακός κατά βάθος. Είχε αυτή τη μαλακισμένη "αντρική" αντίληψη για τις γυναίκες όμως. Δεν μπορούσες να περιμένεις κάτι καλύτερο απ'αυτόν. Ένας λούμπεν τύπος, υδραυλικός τω επάγγελμα (σωστά το έγραψα αυτό?) και πέραν αυτού, χωρίς παιδεία. Δε μιλάω για εκπαίδευση. Για παιδεία μιλάμε.
Τα μόνα πράγματα που διάβασε ποτέ στη ζωή του ήταν πορνοπεριοδικά και αθλητικές εφημερίδες...
Ένα βράδυ αυτή, αποφάσισε να βγει με τις φίλες της. Έβαλε κάτι όσο το δυνατόν λιγότερο προκλητικό, όσο το δυνατόν περισσότερο ξενέρωτο και μετά από τον απαραίτητο καβγά... βγήκε. Κάθε φορά που έβγαινε κοίταζε το ρολόι κάθε 5 λεπτά. Κάθε φορά που γύρναγε αισθανόταν πως δεν είχε περάσει καλά. Αισθανόταν πως δεν το είχε ευχαριστηθεί. Αισθανόταν κενή, άβουλη. Τα άκουγε κι όλας από πάνω, πέρναγε μια μίνι, ή μάξι ανάκριση, ανάλογα με τις ορέξεις του.
Αυτή τη φορά, θες μια περίεργη αίσθηση της βραδιάς, θες η κουβέντες της μάνας της που της περνούσαν από το μυαλό, θες η φίλη της που είχε χωρίσει πρόσφατα από έναν άντρα που τη βάραγε, είπε να μην κοιτάξει το ρολόι ούτε μία φορά: "Και ό,τι γίνει".


Γύρισε κατά τις 4 τα ξημερώματα. Όσο πλησίαζε στο σπίτι η αδρεναλίνη ανέβαινε. Το στομάχι της άδειασε λίγο πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, έτσι όπως αδειάζει το στομάχι κατά την απογείωση του αεροπλάνου.
Σταμάτησε για λίγο, άδειασε το κεφάλι της από σκέψεις και φόβους και τύψεις (γιατί είχε τύψεις άραγε?) και έβαλε αποφασιστικά το κλειδί στην πόρτα... Ό,τι και να την περίμενε, αυτή τη φορά δε θα την έκανε να νοιώσει εγκληματίας. Α στο διάολο, στην τελική δεν έκανε κάτι κακό. Είχε πάει στα μπουζούκια με τις φίλες της να ξεσκάσει. Ούτε κοίταξε κανέναν, ούτε χόρεψε με κανέναν (μόνο με τη Λίτσα την τρελλιάρα και τη Στέλλα τη χοντρή που ήτανε κομμώτρια, αλλά και τι να έκανε στην τελική? να καθόταν σαν τη χήρα στο τραπέζι? 25 χρονών κοπέλα ήτανε, αν δε χορέψει τώρα, πότε?). Υπόδειγμα συζύγου και μάνας που απλώς θέλει λίγο να περάσει καλά.
Φυσικά αυτός την περίμενε. Ξεκίνησαν έναν καυγά έντονο. Όχι πιο έντονο από άλλες ανάλογες φορές. Φωνές, φωνές, φωνές, κλάμα. Όμως σήμερα η βραδιά είχε μια περίεργη αύρα. Μια αύρα αλλαγής.
Ο μικρός που κοιμότανε ξύπνησε. Περπάτησε, παραπατώντας και τρίβοντας τα ματάκια του, προς το σαλόνι. Για μερικά λεπτά κοίταζε και άκουγε τις φωνές προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί φωνάζουν οι "μεγάλοι".
Άκουγε και δεν καταλάβαινε. Δεν καταλάβαινε τον παραλογισμό του. Δεν καταλάβαινε γιατί φώναζε στη μαμά του. Δεν καταλάβαινε που ήταν το πρόβλημα. Και ήταν μόλις 3-4 χρόνων.
Κάποια στιγμή και ενώ η μαμά του έκλαιγε, δεν άντεξε άλλο. Ξεπέρασε το φόβο για τον πατέρα του, έβαλε τα χέρια στη μέση και είπε:
"Δεν κατάαβα μπαμπά! Γιατί δε μποεί πάει μαμά? Ε? Γιατί δε μποεί πάει?"


Αυτή η παιδική φωνούλα, αυτή η παιδική απορία της έδωσε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να χωρίσει. Αυτό το παιδάκι της έδωσε το έρεισμα να ξαναρχίσει να ζει έστω στα 30κάτι της. Αυτό το παιδάκι είναι γαμώ τα παιδιά. Και αυτό το κειμενάκι του το αφιερώνω γιατί τον έχω σα μικρό μου αδερφάκι και γιατί έχει κρατήσει ακόμη αυτήν την αθωότητά του.

Thursday, January 18, 2007

Γιατί το κάνω ποστ αυτό? FFS

Κάθομαι άλλη μια φορά μπροστά στη λευκή κόλλα... ερρρ στη λευκή κόλλα... browser και δεν έχω ιδέα τι σκατά να γράψω. "Πρέπει να" γράψω, γιατί έχω καιρό και μου τη σπάει όταν bloggers που διαβάζω κάνουν καιρό να γράψουν ποστ, οπότε κρίνοντας εξ'ιδίων, φαντάζομαι πως τη σπάει σε αυτούς που με διαβάζουν, όταν δε γράφω για καιρό.
Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες μέρες έχω αναλωθεί πολύ, με το να ασχολούμαι με μαλάκες... τέσπα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ασοληθώ ξανά με μαλάκες και θα προσπαθήσω να τηρήσω την υπόσχεσή μου, μιας και είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τη μαλακία: i.e. η αδιαφορία. Μην ασχοληθεί κανείς σας αν ξανασκάσουν μαλάκες. Γράφτε τους στα παπάρια σας, τις σάλπιγγές σας, ή ότι άλλο έχετε διαθέσιμο...
Στο θέμα μας λοιπον! (Το ποιο?) Μαλακίες, τις τελευταίες 2 βδομάδες περνάνε οι μέρες και είναι κενές... Δε συμβαίνει τίποτα συνταρακτικό, τίποτα που να μπορεί να μου δώσει θέμα και ξενερώνω. Έχω χαρεί μόνο, που γνωρίζω καλύτερα μερικά άτομα από εδώ. Γουστάρω που μιλάμε και με mail, ή κινητά, ή και από κοντά. Έχω μείνει μαλάκας που δεν έχω γνωρίσει από κοντά ούτε έναν blogger που να είναι στη λίστα μου "bloggers I wanna meet (ή meat ^^)", που να είναι μαλάκας ή μαλακισμένη, ή να με κάνει να πω: "Καλά πως σκατά του μίλαγες αυτού/ής"? Όσοι γνώρισα μέχρι στιγμής είναι και από κοντά γαμώ τα παιδιά και πολύ χαίρομαι.
Θα μπορούσα να πω για έναν, έναν με ποιο τρόπο είναι γαμάτοι, γιατί διαφέρει από άτομο σε άτομο, αλλά δε θέλω να τους εκθέσω! Ειδικά κάποιους που έχουν έτσι μια κάπως συμπεριφορά "σταρούκλας" χεχεχε Καμία σχέση από κοντά αν και προσπάθησαν να τηρήσουν τη στάση τους για λίγο... Δε σας παίρνει από κοντά (όχι με μένα τουλάχιστον) :P
Τέσπα κάθομαι και γράφω μαλακίες as usual....
Κάτι ακόμη που μου άρεσε και με εξέπληξε ευχάριστα, είναι πως με τις μαλακίες των τελευταίων ημερών, βγήκε επιτέλους σαφώς προς τα έξω, (αρκεί να ξέρεις πού και τι να διαβάσεις) το γεγονός πως οι bloggers δεν είναι απλώς ένα nickame. Υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι πίσω από τα nicks και δε βρίζεις κάποιο bot. Βρίζεις ανθρώπους, που έχουν αισθήματα και θίγονται και ενδεχομένως να γουστάρεις που θίγονται και να σκέφτεσαι "τι γαμάτα που βράζουν στο ζουμί τους", αυτό όμως σε κάνει απλώς να φαίνεσαι θλιβερός και άρρωστος, ασπόνδυλος και πρωκτικός, αλλά κυρίως μόνος και κακόμοιρος...
Το να είναι κανείς έξυπνος δεν αρκεί, έχει μεγάλη σημασία το πως βάζεις αυτήν την εξυπνάδα να δουλεύει και για ποιον. Αν δεν έχεις ενσυναίσθηση και σεβασμό για τους γύρω σου, αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους, δεν πα να σαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο... μαλάκας είσαι.
Χαλαρώνω, ξύνω τ'αρχίδια μου που με τρώνε έντονα τις τελευταίες μέρες, η φαγούρα φεύγει, ηρεμώ και τρως delete. Like there's no tomorrow.... Like forevah :)


ΥΓ Παίδες αν μου έρθει κάτι καλύτερο θα το γράψω... Είναι άθλιο το ποστ μου αυτό (λες και δεν το έχετε συνηθήσει ως τώρα :p) θα προσπαθήσω να επανορθώσω κάποια στιγμή (μέσα στα επόμενα 15 χρόνια να το περιμένετε, θα το κάνω όπως και δήποτε!).
Φιλάκια σε όλα τα troll κάντε κανά φίλο, βοηθάει....

Monday, January 15, 2007

Όταν ο blogger δεν έχει θέμα...

Δεν ξέρω τι έχει παίξει τώρα τελευταία, αλλά κάποιοι διαβάζουν το παλιά μου ποστ και μου στέλνουν comments τα οποία για να καταλάβω σε ποιο σκατά ποστ αντιστοιχούν πρέπει να πάω πίσω ένα-ένα τα ποστ και να ψάχνω και σέρνεται και το ιντερνετ σήμερα και μου σπάσανε τα νεύρα και πολύ με νευριάσανε αυτοί οι τύποι, αλλά και το μαλακισμένο σύστημα του blogger που ενώ σου στέλνει τα κόμεντ στο mail, δε σου λέει και σε ποιο ποστ τα αφήσανε οι φίλοι αναγνώστες (ένας εκ των οποίων με βρίζει κι όλας και πολύ καβλώνω όταν με βρίζουνε, όπως ξέρετε εσείς οι τακτικοί μου θαμώνες, γιατί είμαι και κομμάτι ανώμαλος και φετιχιστής και έκφυλος....) ώστε ο καημένος ο owner-administrator του blog, να μη χάνει κανά 40λεπτο (στη δική μου περίπτωση που έχω μόνο 56 ουπς με αυτό 57 ποστ) στην αναζήτηση του ποστ στο οποίο πρέπει να πάει για να απαντήσει στο κόμμεντ, γιατί ο υποφαινόμενος blogger δεν είναι και σνομπαρία και απαντάει σε όλους, πλην των καταφανώς μαλακών, στους οποίους καμιά φορά απαντάει μπας και βάλουν μυαλό, αλλά δε βάζουν και πολύ στεναχωριέται ο blogger μας, ξύνοντας τα παπάρια του και μυρίζοντας το νυχάκι του στα καπάκια, γιατί είναι και σιχαμένος και άπλυτος ενίοτε, αλλά κατά βάθος είναι καλό παιδί, αν και γελοιοποιείται που βρίζει και που γράφει τέτοιες μαλακίες όπως η σημερινή που του προσδίδουν σιχαμερές, γλοιώδεις και γελοίες ιδιότητες.
Για να μην ξεφύγω από το θέμα όμως, να πω πως όταν γράφετε κόμεντ σε παλιά ποστ καλό θα ήταν στο κόμεντ να γράφετε "αναφορικά με το ποστ τάδε", ώστε όταν το βλέπω το κόμεντ στο mail να ξέρω που σκατά να πάω για να μην ψάχνω σαν το μαλάκα 200 ώρες... Βέβαια αν πάρεις κατά λέξη αυτά που γράφω (και έχεις και μια ελαφρά ή βαριά περίπτωση νοητικής καθυστέρησης) θα γράψεις "αναφορικά με το ποστ τάδε" και δε θα βάλεις όπου "τάδε" τον τίτλο του ποστ στο οποίο αφήνεις κόμεντ και πάλι θα ψάχνω σαν τον μαλάκα και πολύ θα θέλω να σε βρίσω είτε με βρίζεις στο κόμεντ είτε όχι, γιατί είμαι και γελοίος τύπος και προκατειλημένος και προπέτης και άνανδρος σχολιαστής.
Είναι πάντως να έχω θέμα. Άμα έχω θέμα (όχι όπως σήμερα που γράφω βλακείες και ζαλίζω αρχίδια και σάλπιγγες...) γράφω πολύ γαμάτα και πρόστοιχα και γκλαμουράτα και καβλερά...
Και επειδή μέσα σε αυτόν τον χείμαρο μαλακίας που με δέρνει, μπορεί να χάθηκε το μήνυμα που ήθελα να περάσω αλλά το κούρασα και το έκανα ολάκερο ποστ ασυναρτησίας...

ΟΤΑΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΟΜΕΝΤ ΣΕ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΟΣΤ ΓΡΑΦΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΜΕΝΤ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΟΣΤ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΣΕ ΣΙΧΤΗΡΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΩ ΚΑΝ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ...

Μπορείς βεβαίως να στηριχθείς στο γεγονός πως κάποιες φορές μπορεί να μην έχω κάτι καλύτερο να κάνω στι μίζερη και βαρετή ζωούλα μου και να κάτσω να ψάξω όλο το blog μου προς τα πίσω για να βρω το κόμεντ σου... Fair enough, αλλά μη στοιχηματίσεις κανά μεγάλο ποσό σε αυτή σου την πεποίθηση γιατί μπορεί να χάσεις και θα έχω τύψεις μετά...

Tuesday, January 09, 2007

Ομορφιές....

Τι όμορφη που είναι η ζωή το πρωί! Ξυπνάς (μετά από 5-6 σνουζ) πας παραπατώντας προς την τουαλέτα, ρίχνεις το καθιερωμένο κατούρημα (το οποίο είναι μια περιπέτεια για εμάς τους άντρες αυτές τις ώρες της μέρας, γιατί άντε να σημαδέψεις με κλειστά μάτια... well, practice makes perfect!), πλένεις χεράκια, πλένεις μουρίτσα και ντύνεσαι...
Κάπου εκεί κοιτάζοντας το ρολόι παρατηρείς πως πάλι έχεις αργήσει γαμώ την πουτάνα σου και αρχίζεις να τρέχεις....
Αμάξι, με 4 κιλά νερό πάνω λόγω υγρασίας... και ααααααπ φύγαμε! Γαμημένη κίνηση... κίνηση, κίνηση, κίνηση... Γιατί σκατά το λέμε κίνηση δεν έχω καταλάβει ποτέ.... Ακινησία μου φαίνεται πως θα ήταν πιο ταιριαστό όνομα για την περιγραφή του φαινόμενου... Βέβαια η κίνηση έχει και τα καλά της! Μπορείς πχ να τσεκάρεις τα αγουροξυπνημένα γκομενάκια που περιμένουν στη στάση, ή που περπατάνε στο πεζοδρόμιο. Μπορείς να χαζεύεις τις γκόμενες στα δίπλα αμάξια να (omg! omFg! ffs! F F SSSSSSSS) βάφονται! Ναι βάφονται! Έλεοςςςςςς. Και τι να κάνουν οι κοπέλες, είναι αναγκασμένες και μπλα μπλα μπλα και είσαι αχάριστος, δε φτάνει που... μπλα μπλα μπλα...
Μυστικό.... γκόμενες που δε βάφονται είναι πολύ πιο ωραίες από τις γκόμενες που είναι λατέρνες και δη πρωινιάτικο... Επίσης γκόμενες που οδηγούν και βάφονται, είναι ό,τι πιο εκνευριστικό μπορείς να δεις πρωί πρωί, για να μην πω για την επιβεβαίωση του κλισέ...
Εκτός απ'όλ'αυτά όμως, έχεις τη φανταστική δυνατότητα να χαζέψεις τις διαφημίσεις στο δρόμο! Ααααααχ, οι όμορφες διαφημισούλες του δρόμου! Βυζιά, κώλοι χωρίς κυτταρίτιδα, στόματα αισθησιακά ανοιγμένα που υπόσχονται να δώσουν στο καβλί σου αξέχαστες στιγμές (αν δεν έχεις καβλί.... unlucky!), αλλά και γαμάτοι τραγουδιστάδες της νύχτας! Εδώ έχεις δύο κατηγορίες...
Η μία κατηγορία είναι οι ψιλοάγνωστοι σκυλοτραγουδιστάδες στα τελειωμένα μαγαζάκια... συνήθως χαμογελαστοί, φάτσες που υποδηλώνουν IQ με διψήφια τιμή, αξύριστες μούρες με ανοιχτά πουκάμισα, ώστε να αντιφεγγίζει καδένα σε κόντραστ με τρίχα (αν είσαι τυχερός/ή ο τύπος θα ξυρίζεται μέχρι τις απαρχές του στέρνου, οπότε ένα "Ωωωωω!", θαυμασμού για τη γιγάντια αυτή φυσιογνωμία και προσωπικότητα του ελληνικού, και γιατί όχι, του παγκόσμιου πενταγράμμου, επιβάλλεται) και ανάμεσα μερικά καλά μουνιά (από φωνή μουνί κι από μουνί... φωνάρα!) και στα "καλά" μαγαζιά θα παίζει και η έμπειρη (μοιάζω με τσατσά) πλην ακόμη full γοητευτική, γερόλυκος της πίστας! Τελειωμένη πλην όμως σίγουρα πιο συμπαθητική αυτή η κατηγορία από τη δεύτερη που...
Η δεύτερη κατηγορία είναι τα "καλά" και "μεγάλα" μαγαζιά... Ο κανόνας είναι ένα ή δύο γνωστά "λαρύγγια" (η ερμηνεία της λέξης διαφέρει κατά περίπτωση...) και από πίσω μια σειρά από γλάστρες με βυζιά ή και άνευ, για να ανοίγουν το πρόγραμμα και να καλύπτουν νεκρούς χρόνους, όταν οι "πραγματικοί σταρ" ρουφάνε τίποτα κόκες στα καμαρίνια τους... Τελευταία πολύ τσι μοδός, είναι η χρήση γλάστρας μεγαλωμένης σε θερμοκήπιο, aka reality show! Τι έχω παρατηρήσει! (μα πόσο γαμάτος είμαι ο πούστης!) όταν έχεις στην ίδια αφίσα, έναν παλιό, μια σχετικά καινούρια και έναν εντελώς καινούριο, ο τελευταίος προερχόμενος από ριάλιτι.... ο παλιός θα είναι χαλαρός και χαμογελαστός, η γκόμενα θα έχει ύφος είμαι απίστευτη μουνάρα-σταρούκλα και αν μου μιλήσεις θα σου κόψω τ'αρχίδια και ο εντελώς καινούριος θα έχει το ύφος του "δεν έχω αρχίδια αλλά το παίζω πολύ μοιραίος άντρας γιατί με ακούνε μόνο 12χρονα κοριτσάκια και έτσι μου είπε να βγω στη φωτό ο manager (του κώλου...)".
Επίσης θα δεις σίγουρα διαφημίσεις του γυάλινου θεάτρου! Ω, μα πόσο πιο γαμάτη και φαντασμαγορική έχει κάνει τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια η είσοδος αυτής της απίστευτης, εκτυφλωτικής, ατέρμονης, αβίαστης, ααάτης, αμερικλανιάς! Fucking yeah και 3 god damn! Με φαντασμαγορικά και διακριτικά σλόγκαν, όπως: "Κλείστε εισιτήρια τώρα, ή ζήστε με το παράπονο πως δεν το είδατε!", "Κλείσε εισιτήριο τώρα, ή σου γαμιέται η μάνα!", "Κλείσε εισιτήριο τώρα, γιατί ξέρουμε που μένεις!" κλπ Μέχρι στιγμής ζω με πολλά παράπονα, περίπου τόσα, όσες και οι παραστάσεις που έχουν ανέβει ως τώρα σε αυτή τη γυάλινη μαλακία του κώλου.... Α, ναι! Αχα, αχαχαχαχααχα θυμήθηκα το πιο γαμάτο! Rofl! Κάποια φάση έπαιζε ένα σλόγκαν που έλεγε κάτι σε φάση "Αυθεντικές στιγμές... μπλα μπλα μπλα" και τι διαφήμιζε? Μίμους! Αυθεντικές στιγμές με μίμους! Μίμοι του Έλβις, της Μονρόε και δε θυμάμαι ποιων άλλων... Ζήσε αυθεντικές στιγμές με 10 μαλάκες που μιμούνται στην (αρφ) Ελλάδα πεθαμένους από δεκαετίες αμερικανούς σταρ... Πόσο θλιβερό είναι αυτό? Και ποιοι μαλάκες τα σκάσανε για να πάνε να το δούνε?
Μ'αυτά και μ'αυτά όμως, φτάνεις στη δουλειά. Είσαι ένας άλλος άνθρωπος, πιο πλούσιος σε εμπειρίες. Το ταξίδι σε άλλαξε, σε έκανε καλύτερο άνθρωπο.... τι κι αν έβριζες όλους τους άλλους οδηγούς στο δρόμο? Τους πιο αργούς από σένα γιατί πάνε σαν κότες, τους πιο γρήγορους γιατί πάνε σαν τρελοί και αυτούς που πάνε με την ίδια ταχύτητα γιατί "τι σκατά θέλει ο μαλάκας και μου κολλάει?"...
Καλημέρα, καλή δουλειά και καλά γαμήσια....

ΥΓ. Δεν την παλεύω να μη το μοιραστώ μαζί σας αυτό... ενώ έγραφα το ποστ, έσκασε τύπος από τη δουλειά, μου ζήτησε μονωτική ταινία (λες και είμαι ηλεκτρολόγος...) και μάλιστα χρώματος μαύρου για να μη φαίνεται πάνω στο hands free του, που ήθελε να φτιάξει... του είπα πως δεν έχω... δεν πτοήθηκε, πήγε βρήκε (αλλά άσπρη οπότε φαίνεται σκατά το hands free) και θεώρησε σκόπιμο να έρθει στο γραφείο μου, να μου κάνει παράπονα που έχουμε μόνο άσπρη, να μου πει να παραγγείλω μαύρη (τον ρώτησα αν ήθελε να βάλω στα δικαιολογητικά της παραγγελίας πως τη θέλει ο ίδιος για να φτιάξει το hands free του... δεν έδειξε να πιάνει το υπονοούμενο :S είναι μεγάλη μαλακία να προσπαθείς να δουλέψεις κάποιον που δεν καταλαβαίνει πως τον δουλεύεις), να κόψει διακριτικά με τα δόντια (!) τη μονωτική ταινία και εξίσου διακριτικά να φτύσει το υπόλειμμα ταινίας που του έμεινε στο στόμα, το οποίο λικνίστηκε μαγευτικά στον αέρα... λίγο πριν καταλήξει στο γραφείο μου (ffs σιχαμερέ κωλόπουστα!) και με αναγκάσει να πάρω το χαρτάκι της κουζίνας και το azax για να μην ακουμπάει το χέρι μου πάνω στα σάλια του all day long...
Ήταν ό,τι πιο γλυκό και όμορφο μοιράστηκε κάποιος μαζί μου τα τελευταία 23 χρόνια της ζωής μου αυτό! Αααααχ τόσοι ποιητές γύρω μας, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που ποτέ δεν τους δίνουμε σημασία μέχρι κάτι κακό να τους συμβεί... Ελπίζω να του συμβεί κάτι κακό σύντομα! (Για να κερδίσει την αναγνώριση ντε!) I love you guyyyyz! Screw you guys, I'm going home! No no no no! Me niaaaaa ---->! You niaaaaa <----!

Monday, January 08, 2007

Shit happens....

Είχα παραπονάκια από μια φίλη πως τα πρωτοχρονιάτικα ποστ μου ήταν πολύ απαισιόδοξα και καταθλιπτικά και με επιτακτικό ύφος μου παράγγειλε να γράψω κάτι αστείο κι εγώ επειδή φοβήθηκα για τη ζωή μου έστυβα την κεφάλα μου να βρω κάτι αστείο, αλλά με δυσκόλευε πολύ. Γενικώς να είσαι αστείος κατά παραγγελία είναι κομματάκι δύσκολο. Την παρασκευή που μας πέρασε όμως μου είχε έρθει η έμπνευση! Είχα γράψει το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου και ήμουν πολύ κοντά στο να το ποστάρω. Όμως έπρεπε να φύγω μαζί με τον Σ (είναι συνάδελφος και με εκπαιδεύει...) και να πάμε σε μια εταιρία στο κέντρο... Οπότε λέω θα κάνω ένα copy paste αυτά που έγραψα στο ποστ σε ένα αρχειάκι word και μόλις βρω λίγο χρόνο θα το τελειώσω και θα το ποστάρω...
Έλα όμως που η θεά τύχη δεν το ήθελε αυτό το ποστ να δει το φως της δημοσιότητας (λέμε τώρα...). Το πιο πιθανό είναι πως όταν έκλεισα το αρχείο και με ρώτησε αν θέλω να σώσω τις αλλαγές, εγώ ο λεβεντομαλάκας πάτησα όχι :S και έτσι χάθηκε ένα διαμάντι, ένα ποστ σταθμός στο χιούμορ παγκοσμίως... Τι να κάνεις ρε Τζο είσαι άτυχη.... κι εσύ και όλη η ανθρωπότητα....

Tuesday, January 02, 2007

Σούλης....

Ο Σούλης ήταν μπροστά στον καθρέφτη και ξυριζόταν. Βαριόταν τη ζωή του κάθε μέρα και η βραδιά της πρωτοχρονιάς δε μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτή του τη στάση ζωής...
Με το ζόρι είχε κατέβει σε ένα από τα αθηναϊκά προάστια για να πάρει το καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο g.
Ίσως ήταν το μόνο που είχε να περιμένει για αυτή τη βραδιά. Να ρουφήξει το g του και να τη δει king kong... Ναι ναι, είναι μίζερο πλάσμα ο Σούλης... Τι περιμένεις με τέτοιο όνομα. Ξυρίστηκε λοιπόν, κατάφερε να μην κοπεί, έκανε τα μπάνια του, παρφουμαρίστηκε και ξεκίνησε για το πάρτυ....
Στο δρόμο η κίνηση ήταν ανυπόφορη. "Γαμώ την τύχη μου, κοίτα κίνηση πρωτοχρονιάτικο!" ψιθύρισε στον εαυτό του μέσα από τα δόντια του και άναψε το δέκατο τσιγάρο μέσα στ'αμάξι από την ώρα που ξεκίνησε, για μια διαδρομή που κανονικά είναι το πολύ 20 λεπτά. Χάθηκε και λιγάκι στο δρόμο και μ'αυτά και μ'αυτά έφτασε κατά τις 2 στο πάρτυ.
Υποτίθεται πως το πάρτυ το έκανε ένας φίλος και πως εκεί θα έβρισκε την παρέα του. Το θέμα είναι πως επειδή ο Σούλης όπως είπα βαριόταν τη ζωή του την ίδια, δεν ήταν δυνατόν να μη βαριέται και την παρέα του, με αποτέλεσμα να έχει αποξενωθεί εντελώς μαζί τους. Είτε πήγαινε σε κάποια βαρετή επαγγελματική υποχρέωση, είτε πήγαινε σε πρωτοχρονιάτικο πάρτυ "φίλων" του, ήταν ένα και το αυτό. Οι συζητήσεις που έκανε ήταν χλιαρές και ανούσιες, κανείς δεν του έδινε και πολύ σημασία και ο ίδιος άραζε σε κάποιον τοίχο ή κάποια καρέκλα αν υπήρχε καμία άδεια, και έπινε τα ουισκάκια του μέχρι να μεθύσει αρκετά ώστε να "περνάει καλά", ή μάλλον να μην καταλαβαίνει τι του γίνεται, μπας και την παλέψει... Κάποια λογική ώρα σηκωνόταν και έφευγε και όλα ήταν καλά... Μόνο λίγο πριν κοιμηθεί μαυρίζανε οι σκέψεις του, αλλά με το κόλπο με τα ξύδια είχε καταφέρει να μην κρατάει και πολύ το σκοτάδι, μιας και όντας λιώμα, ο ύπνος δεν αργούσε να τον πάρει...
Όχι όμως και την πρωτοχρονιά. Την πρωτοχρονιά δε μπορούσε να φύγει από τις 3. Διάολε, εδώ έφτασε στις 2, που να πάει να φύγει σε μια ώρα? Το ήξερε αυτό ο Σούλης, γι'αυτό και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Είχε πάρει το g του και θα το έπινε όλο για να speedάρει τη βραδιά και να γουστάρει.
Το πρόβλημα ήταν, πως θα το έπινε μόνος του. Παλιά θυμόταν, πως τις πρωτοχρονιές, οργανωνόταν με την παρέα και γινόντουσαν όλοι μαζί λιάρδα. Υπήρχε μια συντροφικότητα, αν μη τι άλλο, στο θέμα "γίνομαι μπουρδέλο", σκέφτηκε και χαμογέλασε μόνος του, κομμάτι μελαγχολικά…
Κάποια στιγμή βρήκε την ευκαιρία και κλείστηκε σ'ένα δωμάτιο για να σπάσει τη γραμμή του. Είχε καβατζώσει ήδη ένα καλαμάκι κομμένο, έβγαλε την κόκα, άπλωσε λίγη πάνω σ'ένα κομοδίνο, έβγαλε και μια πιστωτική και άρχισε να σπάει την άσπρη σκόνη ρυθμικά και προσεκτικά.... τακ τακ τακ τακ τακ τακ τακ.... Όταν ήταν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, έχωσε το καλαμάκι στο δεξί ρουθούνι, τράβηξε τη μισή (περίπου) γραμμή και μετά την άλλη μισή από το αριστερό. Μέρες που είναι δεν ήθελε να αφήσει ένα από τα δυο ρουθούνια παραπονεμένο, σκέφτηκε και γέλασε μόνος του με το αστείο του. Τα αστεία του ήταν πάντα το ίδιο μίζερα με αυτόν, βλέπεις.
Ξαφνικά όμως και ενώ η κόκα του τα είχε σκάσει, συνειδητοποίησε το μέγεθος της μιζέριας του. Ήταν βράδυ παραμονής της πρωτοχρονιάς, δεν είχε φίλους πραγματικούς, βρισκόταν σε ένα πάρτυ με "γνώριμες φάτσες" μεν, καμία που να του ζεσταίνει την καρδιά δε, και πέρα από αυτά, βρισκόταν μόνος του σε ένα δωμάτιο και έπινε κόκες.... Μόνος του να πίνει κόκες! Δεν το χωρούσε αυτό το μυαλό του. Ανέτρεξε μία προς μία όλες τις φάτσες που γνώριζε στο πάρτυ και προσπαθούσε να ανακαλύψει μία, έστω, φάτσα που θα ήθελε να καλέσει στο δωμάτιο να πιουν μαζί καμιά μυτιά. Καμία! Καμία φάτσα δεν του έκανε κλικ!
Ο Σούλης για πρώτη φορά στη μίζερη ζωή του, την κοιμισμένη και άγευστη, κυριεύτηκε από ένα τόσο έντονο συναίσθημα. Δυστυχώς δεν ήταν αγάπη, ή έρωτας, ή χαρά, τέλος πάντων κάτι θετικό. Απελπισία. Αυτό το συναίσθημα τον κυρίευσε. Κάτι έπρεπε να κάνει γι'αυτό και το ήξερε. Το σκέφτηκε, για μερικά δευτερόλεπτα μόνο, και πήρε την απόφασή του.
Άδειασε την υπόλοιπη κόκα στο κομοδίνο, την έσπασε με πολύ ήρεμο και μεθοδικό τρόπο, έφτιαξε 4 γενναίες γραμμές και άρχισε να ρουφάει...
Όταν τελείωσε, λίγη κόκα έπεφτε από τα ρουθούνια του. Δεν τον ένοιαζε. Χαμογέλασε. Είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη και τρόμαξε για μια στιγμή. Του φάνηκε πως ήταν σαν έναν παρανοϊκό δολοφόνο που είχε δει σε κάποια ταινία. Δεν κάθισε να σκοτιστεί για πολύ. Ξαναφόρεσε το χαμόγελό του, άνοιξε την μπαλκονόπορτα, φώναξε "Καλή Χρονιά! Άντε και γαμηθείτε όλοιιιιιιιιιιιι" και το επόμενο που ακούστηκε, ήταν ένα ξερό ντουπ!
Μετά από καμιά ώρα η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ένας από τους φίλους του με την γκόμενά του για να φασωθούν. Είδε το πορτοφόλι του Σούλη, την πιστωτική του έξω και κάτι υπολείμματα κόκας στο κομοδίνο. Ε τον πουσταρά τον Σούλη, πίνει κόκες και δε λέει τίποτα σε κανέναν το μουνί! σκέφτηκε ο φίλος του Σούλη, αλλά αποφάσισε να μη δώσει συνέχεια στο θέμα, μιας και το χέρι της γκόμενας τού χάιδευε ήδη τ'αρχίδια και είπε να μην της χαλάσει το χατίρι...
Καλή χρονιά μωρό μου.....

Χριστουγεννιάτικες εκτελέσεις....

Ok λόγω κλίματος γιορτινού κλπ δεν ασχοληθήκαμε και πολύ με το θέμα... αλλά τώρα τις γιορτινές αυτές ημέρες, μεταξύ γαλοπούλας και μελομακάρονου, εκτελέσανε τον Σαντάμ...
So fucking what? Γιατί έχω πρόβλημα με αυτό?
Έχω πρόβλημα με αυτό για τον εξής λόγο:
Ο Σαντάμ δεν ήταν ούτε άγιος, ούτε ηγέτης που πραγματικά αγαπούσε το λαό του, εκτέλεσε πολλούς ανθρώπους, όπως κάθε δικτάτορας που σέβεται τον εαυτό του, ήταν χίλια δυο κακά... δεκτό και σεβαστό. Ας πούμε ακόμη πως του άξιζε και η κρεμάλα αν και κατά την ταπεινή μου άποψη, κανείς δεν πρέπει να πηγαίνει στην κρεμάλα (ή περίπου κανείς anyway... ^^).
Η κρεμάλα υποτίθεται πως λαμβάνει χώρα με σκοπό την αποκατάσταση του δικαίου, σωστά? Υποτίθεται πως κρεμάμε τους ειδεχθείς εγκληματίες, παλιότερα στην πλατεία, σε κοινή θέα, με σκοπό την κάθαρση του κοινού αισθήματος και την αποκατάσταση του δικαίου. Ειδικά η κρεμάλα νομίζω έχει και πολύ έντονο συμβολισμό από πίσω της...
Η ένστασή μου λοιπόν δεν είναι τόσο στο "γιατί" κρεμάσανε τον Σαντάμ, αλλά στο "ποιοι", καθώς και στο αν αποκαταστάθηκε το δίκαιο με αυτήν την κίνηση. Όταν δηλαδή ένας εγκληματίας κρεμάει έναν άλλον εγκληματία, μπορούμε να δεχτούμε πως κέρδισε το καλό? Γιατί το όλο σκηνικό με την τρομοκρατία, προωθείται ως η αιώνια μάχη μεταξύ καλού και κακού, με χιλιάδες, πολλές χιλιάδες, ταινίες να έχουν προετοιμάσει το ιδεολογικό υπόβαθρο στο πίσω μέρος του μυαλού μας... (για να μη μιλήσουμε για τα video games…)
Όμως το δίκαιο δεν αποκαθίσταται όταν εκτελείται εν ψυχρώ ένας άνθρωπος... Ειδικά όταν την εκτέλεση αναλαμβάνουν εγκληματίες μακράν μεγαλύτερου βεληνεκούς, με πολλά περισσότερα θύματα στην πλάτη τους και που (για δες!) οι ίδιοι είχαν εγκαταστήσει το δικτάτορα στη θέση που είχε, τον είχαν οπλίσει κλπ... για να μη μιλήσουμε για τις δικτατορίες που είχαν και έχουν ακόμη και σήμερα, εγκατεστημένες ανά τον κόσμο, ώστε να προωθούν το "καλό" κατά το (δικό τους...) δοκούν.
Δε μπορώ την υποκρισία... Ας τον τρώγανε εντελώς ξεδιάντροπα και όχι κάτω από το πρόσχημα νομιμότητας... Ας κάνανε ένα reality όπου θα τον αφήνανε σε κάποια έρημο του Ιράκ (ή και της Nevada δεν κάνει διαφορά...) και θα βάζανε τα κομάντα να τον κυνηγάνε... Αυτό που κάνανε πάντως ήταν εμετικό...
Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός... Και θέλω να τους δω πως θα τρέχουνε τότε. Είναι και το νούμερο ένα στην παχυσαρκία παγκοσμίως τα γλυκουλίνια μου :)

eXTReMe Tracker