Wednesday, February 28, 2007

Καλημέρα...

Ο δρόμος ανέχονταν αγόγγυστα τα αμάξια που του χάραζαν το είναι. Χωρίς ν'αντιδρά, ξανά και ξανά, περνούσαν από πάνω του χιλιάδες χιλιάδων κιλά από σίδερα, ή ανθρώπους. Αυτός ο δρόμος έχει δει τα καλύτερα και τα χειρότερα. Σκέψου πόσα καλοσχηματισμένα κωλαράκια έχουν περάσει από πάνω του, πόσα ατυχήματα, πόσοι καβγάδες, συμφιλιώσεις, κόρνες εκνευρισμένες, κόρνες από γαμήλια αμάξια, αργόσυρτες νεκροφόρες, πορείες... εικόνες. Εκατομμύρια εκατομμυρίων εικόνες που όλες έχουν περάσει από αυτόν τον δρόμο...
Χτες ήταν μια μέρα μεστή. Χτες ήταν μια μέρα δύσκολη. Χτες (έλα μου ζάλισες τη μουνάρα με το χτες γαμώ την πουτάνα σου σκατήφλωρε μαλάκα τσεκλεντέ...) ήταν μια μέρα που προβλεπόταν δύσκολη... Τελικά με αρκετά λεπτούς χειρισμούς τη σώσαμε τη μέρα και ήταν μια από τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου...
Λίγο πριν μια πολυαναμενόμενη συνάντηση, η οποία συνιστούσε και τη δυσκολία της μέρας, είχα μια τυχαία συνάντηση... Τυχαία, αλλά και ελαφρώς αναμενόμενη, καθότι ήξερα πως θα μπορούσα να δω το άτομο αυτό στο μέρος αυτό. Είδα λοιπόν έναν από τους αγαπημένους μου bloggers. Έναν από τους πρώτους που διάβασα και με κάβλωσαν να ασχοληθώ με το σπορ... Έναν τύπο που ενώ δεν είχαμε βρεθεί ποτέ, ανταλλάξαμε σκέψεις μερικές φορές και (θέλω να πιστεύω) κουνήσαμε τα κεφάλια μας σε αναγνώριση και κατανόηση, με ένα χαμόγελο που έλεγε... οκ δεν το βλέπω μόνο εγώ αυτό.... καλή φάση.
Είδα το Μάνο λοιπόν. Με την κάμερα στο χέρι (as promised...) να ψάχνει αμέριμνος το επόμενο κλικ... Ξεπέρασα το αίσθημα του stalker που ένοιωσα προς στιγμήν και τον φώναξα... Με κοίταξε καλοσυνάτα και με περιέργεια... It Is του λέω... Φοβήθηκα πως δε θα χαιρόταν και πολύ που τον πέτυχα... Έκανα λάθος και χαίρομαι :) Χάρηκα πολύ κι εγώ που σε είδα επιτέλους Μάνο... Μου έφερες και τύχη όπως αποδείχτηκε...
Μετά συνάντηση... Περίμενα τα χειρότερα... ήρθαν... σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε που τα παρατάω και λέω "ό,τι είναι να γίνει θα γίνει", είτε βάζω τα δυνατά μου να γυρίσω την εις βάρος μου κατάσταση με νύχια και με δόντια... Έκανα το δεύτερο... και όπως φάνηκε εκ των υστέρων καλά έκανα :) Πέρασα μια τέλεια βραδιά χτες....
Μετά το καφεδάκι βρέθηκα με την καινούρια παρεούλα που διανθίζεται συνεχώς από καινούρια μέλη που αποδεικνύονται και γαμώ τα παιδιά... Πήγαμε να δούμε θέατρο... Nosferatu Didontikus... (ανάθεμα κι αν το έγραψα σωστά ρε μαν... σόρρυ :P) Έπαιζε ένα από τα καινούρια παιδιά (κουμπιά...) αστέρια που έχω γνωρίσει μέσα από τα γαμωblog και που τον πήγα τέζα... Απίστευτος θεός...
Δεν ήξερα τι να περιμένω από το έργο... Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να είναι και πολύ καλό, μιας και απ'ότι κατάλαβα ήταν low budget... Κι όμως... Είναι φοβερά παράξενο και ευχάριστο, το τι μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα με κάβλα για αυτό που κάνει, με μερικούς αυτοσχεδιασμούς και πολύ όρεξη...
Επειδή με τους φίλους μου είμαι προστατευτικός... είχα αράξει και κοίταζα, εκτός από την παράσταση, και τους γύρω γύρω για να κόψω αντιδράσεις. Είχα αγωνία για το πως θα πήγαινε... Για το αν θα τους άρεσε αυτό που θα έβλεπαν... Είχαν λυθεί όλοι στα γέλια... Μαζί τους κι εγώ... Όχι τόσο όσο αυτοί, γιατί γελάω δύσκολα σε κωμωδίες... αλλά είχα λυθεί σε αρκετά σημεία της παράστασης... Να πάτε να τη δείτε... Το προτείνω ανεπιφύλακτα...
Είναι στην οδό Γερμανικού 20 κοντά στο σταθμό του Μετρό Μεταξουργείο, στο Θέατρο της Άνοιξης και όπως προείπα λέγεται Νοσφεράτου Διδόντικους... Παραστάσεις έχει Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ.
Μετά από την παράσταση πήγα για ποτάκι, που έγινε ποτάκια... μεταλιές βαράγανε και είχα καιρό να ακούσω μεταλιές... Κάβλα... Χτυπιόμουνα και χαιρόμουνα (όχι μόνος μου :P). Μετά.... ε το πιο μετά είναι κάπως προσωπικό... μη χώνεις παντού τη μύτη σου διάολε!

Tuesday, February 27, 2007

Χαζοχαρουμενιές....

Σε είδα στο ποδήλατο, να τρέχεις όλο τρέλα, μα ύστερα κατάλαβα, πως έλειπε η σέλα!
Καινούρια μέρα, καινούρια διάθεση. Δίλλημα is fucking history, αποφάσεις πάρθηκαν, μένει απλώς να μπουν σε εφαρμογή. Έλα. έλα, ειν'η ζωή μια τρέλα κλπ κλπ κλπ
Μετά από μια απελπιστικά αργή και εκνευριστική πορεία προς τη δουλειά, μόνο και μόνο επειδή έριξε δυο σταγόνες νερό, έφτασα στην υπεργαμάτη δουλειά μου (δεν είναι ειρωνεία αυτό... την πάω με τα χίλια τη δουλειά μου) με όχι και την καλύτερη δυνατή διάθεση λόγω όλων αυτών των ηλιθίων που για κάποιον άγνωστο λόγο οδηγάνε... Τέσπα, η μέρα έφτιαξε απότομα και απροειδοποίητα με την εμφάνιση της υπέρμετρης, απίστευτης Ε. Ξέρω πως με διαβάζεις καλή μου, δεν το γράφω όμως γι'αυτό... Λοιπόν, έχει ντυθεί σταρούκλα σήμερα... Ζήτησα επίσημα άδεια μισής ώρας να χαϊδευτώ για πάρτη της... Έλεος! Άντε να δουλέψεις μετά από αυτό το σοκ!
Αααααχ... Λοιπόν, ψάχνω θέμα για να τα χώσω, αλλά δε μου κάθεται... Δε μου τη σπάνε και πολλά τελευταία, μιας και εκεί που πάω να φορτώσω, κάτι γίνεται και με φτιάχνει και δε με αφορά τίποτα που να με χαλάει... θα γίνω εντελώς χαζοχαρούμενος στο τέλος, με σάλια να τρέχουν και τέτοια..
Έχει πολλή δουλειά σήμερις... Καινούρια laptop θέλουν σετάρισμα, καινούριες 3G κάρτες θέλουν σετάρισμα, αιτήσεις που τρέχω θέλουν παρακολούθηση, λίστες πρέπει να φτιαχτούν κι εγώ χαρούμενος και καβλωμένος (όχι για την Ε... τη βλέπω καθαρά φιλικά! οκ οκ είμαι άθλιος ψέυτης ώρες ώρες... παρόλα αυτά δεν κάνω μαλακίες στη δουλειά... χμμμ λες να παραιτηθώ μόνο για σήμερα?) άντε να δω πως θα την παλέψω...
Σήμερα θα πάμε και θέατρο με την παλιοπαρέα και θα δούμε τον υπερεπικό eggod που τι να πω... έχουμε τόσα κοινά που θα μπορούσαμε να είμαστε από χρόνια κολλητοί... Το παλικάρι τα σπάει... Yo μωρή κάβλα eggod!
Αυτά τα ολίγα για σήμερα... Αν βρω χρόνο και θέμα θα επανέλθω... Καλά καλά μπορεί να επανέλθω και χωρίς θέμα ή χρόνο...
Σας φιλώ όλους και σας γαμάω τρυφερά.... Το μαλακιστηράκι σας για πάντα
It Is....

Monday, February 26, 2007

Δίλλημα...

Σκίσε με καράφλα, πέτα με στα βράχια, είπε το χταπόδι στο(ν) (καραφλό) γύπα.
Ενοχλείσαι? Ενοχλούμαι. Ενοχλείς. Ενοχλεί. Κάποια πράγματα που σου φαίνονται οκ, κάποια στιγμή σε ενοχλούν. Δε φταίει κανείς, ούτε εσύ. Απλώς συμβαίνει. Όταν συμβεί, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλλημα (καμιά φορά και τρίλλημα αλλά λέμε τώρα...). Να συνεχίσω έστω και με (τις) ενοχλήσεις, ή να τα γαμήσω όλα και να πάνε να γαμηθούνε οι ενοχλήσεις? Με λίγα λόγια συμβιβάζεσαι με την ενόχληση και προχωράς, ή τα στέλνεις όλα στο διάολο? Οέο?
Συνήθως είμαι της άποψης πως καλό είναι να μη συμβιβάζεσαι, εκτός κι αν ο συμβιβασμός είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και δεν αφορά βασικές σου αρχές. Μιλάω για τις πολύ βασικές αρχές, τουτέστιν τις αρχές για τις οποίες έχεις αποφασίσει να πεθάνεις (αν έχεις τέτοιου είδους αρχές δηλαδή...).
Όταν λοιπόν το να μη συμβιβαστώ δε θα με σκοτώσει, ή δε θα με κάνει να πεθάνω από την πείνα, έτσι και με ενοχλείς, σε στέλνω στο διάολο... Πούλο ουρλιάζω γλυκά και μια σκεπτομορφή (άκου μαλακία λέξη... για να μην πω για την έννοιά της...) πούλου σχηματίζεται και σε κυνηγάει, μέχρι να απομακρυνθείς σε απόσταση που δεν επηρεάζεις το ζωτικό μου χώρο και τη σκέψη μου.
Τρέχεις, τρέχεις και δε φτάνεις... με πιάνεις?
Είμαι σε δίλλημα λοιπόν. Είμαι κοντά στην απάντηση, αλλά προς το παρόν συσσωρεύω τα αποθέματα τα απαραίτητα για τη λήψη της απόφασης... Θα με τσούξει ελαφρώς στην αρχή, μη σου πω και βαρέως, αλλά το ένστικτό μου μού λέει πως δε γίνεται διαφορετικά...
Ερρρ μη μου ζαλίσετε τα παπαράκια με "τι έχεις λεβέντη μου" και λοιπές μαλακίες... Αν ήθελα να σας πω τι έχω... θα το έκανα. Δεν έχω κάτι τόσο τραγικό εξάλλου... Ένα μικρό διλληματάκι έχω... Nothing more... nothing less...
Επιμένω πάντως... Είμαι καλά :) (όχι γαμώ την πουτάνα σου, δεν το λέω και το ξαναλέω για να το πιστέψω... είμαι όντως καλά... Μη μου ζαλίζεις τα παπαράκια... Ευχαριστώ για την κατανόηση...)

Καταιγίδα...

Μετά την καταιγίδα είθισται ν'ακολουθεί το ουράνιο τόξο, ή έστω η ηρεμία. Υπάρχουν όμως και καταιγίδες που με το τέλος τους ακολουθεί η επόμενη καταιγίδα, πιο σφοδρή και καταστροφική από την πρώτη.
Μου αρέσουν οι καταιγίδες. Βαριέμαι και σιχαίνομαι τα ψιλόβροχα. Είναι κουραστικά, μελαγχολικά και σε ταπεινώνουν. Αναγκάζεσαι να περπατάς με το κεφάλι σκυμμένο. Νερά στάζουν πάνω σου και όλες οι φάτσες τριγύρω είναι σκυθρωπές.
Μια καταιγίδα από την άλλη σε ξυπνάει. Σε κάνει και τρέχεις να βρεις σκέπασμα. Αν είσαι σε κατάλληλη διάθεση, ανοίγεις τα χέρια και δέχεσαι το ράπισμα της βροχής στο πρόσωπό σου, λυτρωτικό. Η κρύα αίσθηση των σταγόνων σε ξυπνάει. Γίνεσαι μούσκεμα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα και τρέμεις. Οι παλμοί της καρδιάς σου καλπάζουν και η ανάσα γίνεται κοφτή. Κεραυνοί σκίζουν τον ουρανό και η υπόκωφη βροντή ακολουθεί, να σου θυμίσει το μένος της φύσης και τη μικρότητά σου μπροστά του (του μένους ντε!).
Μου αρέσουν οι υψηλές ενέργειες, γι'αυτό μου αρέσουν και οι καταιγίδες. Δε με τρομάζουν. Τις νοιώθω φίλιες και λυτρωτικές. Λυτρώνεται ο ουρανός που τόσες μέρες μαζεύει και μαζεύει χωρίς να μιλάει, χωρίς να παραπονιέται, μέχρι που κάτι γίνεται και το ποτήρι ξεχειλίζει. Τότε ξεσπάει και κατεβάζει όλα όσα μάζευε τόσο καιρό. Αν είσαι άτυχος και βρεθείς στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, θα σε εξαϋλώσει. Δε θα βρουν τίποτα που να σε θυμίζει. Μια μαυρίλα θα είναι ό,τι έχει μείνει από σένα και ακόμη κι αυτή σε λίγο καιρό θα πάψει να υφίσταται. Η βροχή θα την ξεπλύνει και το τοπίο θα επανέλθει σα να μη συνέβη τίποτα, σα να μην υπήρξες ποτέ εκεί.
Υπάρχουν όμως και οι καταστροφικές καταιγίδες. Αυτές που σε τρομάζουν, αυτές που σε κάνουν να νοιώθεις ανήμπορος μπροστά στο μένος. Αυτές που δε μπορείς να αντέξεις να βρίσκεσαι έξω απροστάτευτος. Κανένα κατάλυμα δε σε γλιτώνει. Θα σε βρει κι εκεί. Θα σε παρασύρει, θα σε ενσωματώσει μαζί με ό,τι άλλο σηκώσει ο άνεμος που λυσσομανά και θα σε πετάξει από δω κι από κει μέχρι να ξεθυμάνει. Κόκαλα και σάρκα μια μάζα. Το αίμα ελεύθερα τρέχει έξω από τις φλέβες. Λιώμα....
Μια βροχή, μια βροχή θα μας σώσει, μια βροχή.... να βραχεί το γκαζόν!

ΥΓ Είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι μια χαράαααααααα :)

Friday, February 23, 2007

Φίλε μου...

Γαμημένε, ξεκωλιάρη, φίλε μου. Θέλω να σου πω πως σου γαμώ ό,τι έχεις και δεν έχεις. Σου γαμώ την γκόμενα, τη μάνα, την αδερφή και το μικρό σου αδερφό, το σπίτι, το αμάξι, την κουζίνα, τη γάτα σου την όμορφη ψιψίνα, όχι εγώ, ο σκύλος μου που είναι ανώμαλος με τρίχες.
Ένας ψύλλος σου γαμάει το αυτί και δύο σφήκες σφίγγονται και σε τσιμπάνε σταυρωτά σε κάθε αρχίδι. Ο ουρανός σε φτύνει και λες: "δες, ξεκίνησε ξανά να ψιχαλίζει". Γυρνάς εδώ κι εκεί και γλύφεις ή φτύνεις σάλια. Μές τη σημαντική ασημαντότητά σου, παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά. Νομίζεις πως όλοι θέλουν το κακό σου και δεν κοιτάς τα λάθη σου που είναι ένα σωρό. Σ'ένα σωρό απάνω θα σου σκίζω τα σωθηκά με κρέας μα και δονητές σκληρούς και με καρφιά να στάζουν. Σου στάζω, το στασίδι, πάνω στην ξερολιθιά του ανέμου και προχωρώ ανέμελα γελώντας, κλάνοντας λυγμούς και πετραχήλια.
Ένας λαγός πιο πέρα γελάει κι εσύ κλαις τα δάκρυα τα πράσινα με τις μελιές ανταύγειες. Σου σπάω ένα χέρι και φυτρώνει στη θέση του μια πεταλούδα με πράσινα φύλλα και κόκκινα αυτιά. Μεθυσμένη το νέκταρ του γκρι λουλουδιού, ξερνάει και βγαίνουν μύγες. Αστροφορεμένες παρθένες γεννάν ψέματα και κλαίνε δήθεν και τάχα, πάνω στην πέτρινη υδροροή των κεραμιδιών, που'χουν κεριά και μύδια για κομπάρσους. Πετάγεται η απέταχτη σκιά και σου μιλάει τρυφερά στο μάγουλο. Το θύμα αιώνια αδικημένο, σε κοιτά και κλαίει λυπημένα και πένθιμα για τα χαμένα του χρόνια που σου πέταξε στα πόδια κι εσύ γέλαγες. Γέλαγες με το τρελό γέλιο ενός σαλιγκαριού που κλαίει. Με 6 κεραίες και δύο πιάτα δορυφορικά, γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου και νομίζεις τον κόσμο διαρκώς περιστρεφόμενο γύρω από μια αλήθεια που είναι αλητεία και δεν υπάρχει στα κατάστιχα του βουνού.
Πέτρες πέφτοντας ακούγονται σαν τις ψυχές που χάνονται στον άδη προς τα πάνω. Αλάργα βλέπεις τη φωτιά και το κάρβουνο να ζωγραφίζουνε με χρώματα βουβά την ερημιά της πόλης, που μόλις μπήκε ανάμεσα σε σένα και τη νύχτα. Για να σου κάνει το μυαλό κιμά κι εμένα κύμα. Για να σου δώσω μες το στόμα μια μπουνιά και μια κατίνα να σου λέει πως έγινε και έβρασε το ρύζι. Πως γίνεται να κλαίει ένα παιδί με μαύρα χέρια, άσπρα μαλλιά και κόκκινα χείλη?
Γελάς? Από το στόμα σου πετάγονται μαύρα πουλιά και έντομα που θέλουν να'ναι λέξεις με νόημα μα δε μπορούν. Άνοιξε το πράσινο συρτάρι και πάρε μια μυρωδιά από το άοσμο τίποτα που τριγυρίζει μέσα στο μυαλό σου. Το κεφάλι θα πέσει με πάταγο, ενώ το μαχαίρι θα στάζει κίτρινο αίμα και νερό. μου θυμίζει εκείνη τη φορά που σε βρήκα με τα βρακιά στα βράχια να απλώνεις τη σκέψη σου και να ξεδιπλώνεται πάνω από τα νερά της βρύσης με βρισιές και αναθέματα αφήνοντας το σκύλο σου ελεύθερα, αδέσποτος να βασανίζεται σε χώρες και χωριά περικυκλωμένα από τη δύση της αυγής μες την αυλή του χώρου.
Γεια σου. Αγαπημένε φίλε γεια σου. θα μου λείψει το ανύπαρκτο χέρι σου με τα ξανθά μαλλιά.

Περπατήματα...

Βιάζεις και βιάζεσαι καθημερινά. Εκεί όπου σε παίρνει ποδοπατάς και φεύγεις. Δε γυρνάς να κοιτάξεις πίσω σου τη ζημιά που έκανες. Δεν το σκέφτεσαι καν. Δεν καταλαβαίνεις πως κάνεις κάτι κακό, δεν έχεις τύψεις.
Όταν αντίστοιχα παθαίνεις τα ίδια, όλοι είναι κακοί και σου φταίνε. Μα γιατί δε μιλάει κανείς? αναρωτιέσαι... Γιατί κανείς δεν παίρνει το μέρος μου, κανείς δεν καταγγέλει το κακό που μου κάνουν, κανείς δε νοιάζεται να με κοιτάξει τώρα που κάτω κείτομαι ποδοπατημένος?
Σηκώνεσαι και προχωράς. Και βλέπεις πάλι να σε παίρνει. Μπορείς να κάνεις ένα βηματάκι αριστερά ή δεξιά και ν'αποφύγεις, μα δεν. Πας ίσια κατά πάνω κι αν τύχει και δεν έρθει το βήμα σου σωστά, την τελευταία τη στιγμή τ'αλλάζεις. Ποδοπατάς αυτό που μπορείς κι ανέμελα συνεχίζεις. Χαμόγελο στα χείλη σου, το μάτι χαρωπό. Σιγοσφυράς ένα σκοπό αγαπημένο... και συνεχίζεις.
Σχηματίζεις έτσι κύκλους φαύλους, αντί να τους σπας. Συνεχίζεις σε τροχιά γύρω από λάθος κέντρα, αντί να ξεφύγεις τη (γλυκιά είν'η αλήθεια) λαβή τους κι επιταχύνοντας σπειροειδώς να πας να σπάσεις κι άλλους κύκλους. Μέχρι η πορεία σου και όλων, να γίνει ανελικτική. Μέχρι να φτιάξουμε ένα βέλτιο σύμπαν.
Όχι. Το βηματάκι σου αλλάζεις με χαρά για να πατήσεις τα απάτητα... κι άμα ξεφύγει κάτι, αδερφέ, δεν τρέχει. Πισωπατάς λιγάκι και τελειώνεις τη δουλειά.
Μα σ'αγαπώ, σε αγαπώ, φωνάζεις δακρύβρεχτα. Ποιος σε πιστεύει? Με τόσες σάρκες κι αίματα στα πέλματα των παπουτσιών...
Ο κύκλος όμως έχει και τη σκοτεινή πλευρά του. Όσο κινείσαι πάνω του είναι σίγουρο πως θα σε περιμένει εκεί, μια άλλη μπότα φίλια ή ξένη. Θα σε πατήσει μ'ευχαρίστηση και πάλι το δρόμο της θα συνεχίσει...
Πάτημα το πάτημα, σιγά σιγά, η ουσία σου απλώνεται στους δρόμους. Μέχρι να πάψεις να έχεις ουσία.
Δες πως κατάντησες... Μια αλοιφή σε έναν κύκλο.

Καβάλα σε μια ηλιαχτίδα...

Καβαλώντας το φως ταξιδεύεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το άπειρο μαύρο. Κάποιο μεγάλο σώμα σε καμπυλώνει κι αποκτάς μια διαφορετική προοπτική των πραγμάτων. Δεν κρατάει όμως για πολύ, καθώς με την ταχύτητα που έχεις ξεφεύγεις, για να συνεχίσεις το ταξίδι σου προς το άγνωστο.
Πέρασες πολλά, μερικά σε τρόμαξαν με τη βαρύτητά τους, σκέφτηκες πως "πάει θα με τραβήξουνε εδώ και δε θα μπορέσω να ξεφύγω ποτέ", μα πάντα η ταχύτητά σου σε γλίτωνε και ξέφευγες για να πετάξεις πάλι και να συνεχίσεις στο άπειρο.
Το ξέρεις καλά πως μια κάποια μέρα θα βρεθείς μπροστά στο αναπόφευκτο, το μοιραίο μιας μαύρης τρύπας, που η έλξη της θα είναι μοιραία. Αργά μα επιταχυνόμενα θ'αρχίσουν οι κύκλοι σου γύρω της να μικραίνουν, μέχρι που θα σε καταπιεί μαζί με το ατίθασό σου άτι, για να χαθείς για πάντα στην καρδιά της.
Μπορεί να μην είναι το τέλος σου. Μπορεί κάτι να βρεις στην άλλη της μεριά. Μα ξέρεις αν θα επιβιώσεις το ταξίδι?

Αφιερωμένο σε μια ψυχή που δε συμφωνούμε φιλοσοφικά, αλλά την ξέρω από χρόνια εν αγνοία μου.

Thursday, February 22, 2007

Δεν έχω τι να γράψω...

Σκατά σκατά κι απόσκατα... Έχει κολλήσει το υπέρμετρο μυαλό μου και δε μου κατεβαίνει τίποτα για να γράψω παρά μόνο καμιά πορδή, τουτέστιν μια δυο προτάσεις που ενώ άλλοτε πυροδοτούν την απύθμενη έμπνευσή μου, αυτή τη φορά το μόνο που πυροδοτούν είναι ένα ηλίθιο βλέμμα προς την οθόνη και το writing pane του γαμωblogger που περιμένει να το γεμίσω και θα περιμένει μάλλον για πολύ...
Το γαμώχερο παρόλα αυτά με τρώει και μαζί του τον τρώτε κι εσείς γιατί κάθομαι και γράφω παπαριές και ως φανατικοί μου αναγνώστες πώς σκατά να επιβιώσετε αν δε διαβάσετε τα ανυπέρβλητα κείμενά μου? Οκ ας χαλαρώσουμε τώρα με τις παπαριές... αν ποτέ μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με τον υποφαινόμενο μαλάκα...
Ήταν στο αεροδρόμιο και ήταν κομμάτια. Τα μανιτάρια από το equador που είχε φάει λίγη ώρα πριν, είχαν αρχίσει να τα δίνουν και αυτός καθόταν σα χαμένος στην ουρά για το check in και περίμενε... Μπροστά μια παρέα με Ελληνάρες είχε κολλήσει λόγω υπερβολικού βάρους και προσπαθούσε να βγάλει άκρη με την ξανθιά αγγλίδα υπάλληλο, η οποία όμως δεν την πάλευε... Η παρέα αποτελείτω από 6 καβλιά με λαϊκές φάτσες (λαϊκές με την κακή έννοια...) μια χοντρή κομψευάμενη νεαρά και ένα ψηλό άλογο ("είμαι μουνάρα" και τέτοια) μελαχρινό, με αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, μιας και στην εντελώς περιορισμένη από εξωτερικά ερεθίσματα και εντελώς προστατευμένη ζωούλα της, ήταν το πιο ωραίο μουνί, ανάμεσα σε 6 καβλιά και μια χοντρή βεβαίως βεβαίως, όμως όταν και τα 6 καβλιά και πιθανώς και η χοντρή ενδόμυχα, σε γουστάρουν και είναι μουνοείλωτες, τείνεις να τη δεις σταρούκλα, ειδικά αν δεν έχεις κάτσει ποτέ να ενδοσκοπήσεις ή να φιλοσοφήσεις το οτιδήποτε και η μόνη σου ασχολία είναι το τι στριγκάκι θα φορέσεις και αν θα βρεις τραπέζι στα μπουζούκια...
Το άλογο λοιπόν που είχε συνηθίσει να κλάνει και να υπάρχει πάντα κάποιος δίπλα που θα ρουφήξει την κλανιά με το στόμα και δε θα αφήσει τη μυρωδιά να φτάσει στη λεπτεπίλεπτη μυτούλα της, είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με την υπάλληλο που τολμούσε να μην κάνει τον μαλάκα για τα ποταπά 50 κιλά έξτρα σύνολο της παρέας και φρόντιζε να το δείχνει περπατώντας νευρικά και κάνοντας αρκετά απρεπή σχόλια φωναχτά (στα ελληνικά πάντα γιατί το αγγλικό δεν το είχε και πολύ...), κάτι που όπως καταλαβαίνετε μάλλον δε βοηθούσε και πολύ στη γρήγορη και ομαλή επίλυση του ζητήματος...
Ο ήρωάς μας, είχα αράξει με τους αγκώνες στη λαβή του καροτσακίου του, και το κεφάλι του ακουμπισμένο πάνω στα χέρια του και απολάμβανε μαστουρωμένος εντελώς την όλη φάση, η οποία λόγω των ελαφρών παραισθήσεων του προκαλούσε ευφορία και ακόμη δεν είχε μπει στο τριπάκι να σφάξει το άλογο βιάζοντας μπροστά της εριστικά τη χοντρή και πυροβολώντας στο κεφάλι τους μουνοείλωτες με αρκετές σφαίρες ώστε αν για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει γλιτώσουν από τα διαμπερή τραύματα στο κεφάλι, να πεθάνουν από δηλητηρίαση από μόλυβδο...
Κοιτούσε το άσπρο μωσαϊκό με τα καφέ και μαύρα στίγματα και αυτό λες και ένοιωθε το βλέμμα πάνω του, ανταποκρίνονταν με σκέρτσο και νάζι, παλλόμενο σαν ήρεμη θάλασσα. Ένας σκύλος γάβγιζε και η φωνή του ακουγόταν στερεοφωνικά στα αυτιά του συμπαθούς (?) μας ήρωα. Μια παρέα από κάτι συμπαθητικούς τύπους γελούσε και ένας εξ'αυτών είχε φωνή πολύ περίεργη και γέλιο ακόμη πιο περίεργο και ο ήρωάς μας είχε κλάσει στο γέλιο από μέσα του...
Οι διενέξεις και το δράμα συνεχίζονταν μπροστά... Η χοντρή είχε ανοίξει τη βαλίτσα της και πέταγε ρούχα (!). Μιλάμε μια φούστα μπλούζα λογικά θα ζύγιζε και 5 κιλά... (ήταν πολύ το ύφασμα λέμε!) και παράλληλα έκλαιγε φωνάζοντας πόσο ντροπή ένοιωθε που έπρεπε να ανοίξει τη βαλίτσα ενώ είχε τα βρακιά της πάνω πάνω σε κοινή θέα... Ο ήρωάς μας απέφυγε έντεχνα να κοιτάξει προς τη βαλίτσα όταν το άκουσε αυτό, μιας και με τις παραισθήσεις ποιος ξέρει αν θα έβλεπε έναν τεράστιο βράκινο (ε? βράκινο? wtf?) δράκο να ορμά κατά πάνω του... Εκείνη την ώρα το άλογο πήρε την απόφαση πως εκτός από μουνάρα είναι και πανέξυπνη και να βγάλει όλο το κόμπλεξ τις προς τις ξανθιές, ανακράζοντας δυνατά και ευρισκομένη στο μπροστά μέρος της ουράς, απευθυνόμενη σε γνωστή της (?) που εβρίσκετο στο τέλος της ουράς και αναφερόμενη στην ξανθιά υπάλληλο: "Μα καλά, είναι τόσο ξανθιά που δεν καταλαβαίνει πως 6 + 6 + 6 κάνει 12!" με φανερή την αγανάκτηση και την αηδία στη φωνή της...
Ο ήρωάς μας για λίγο πίστεψε πως δεν άκουσε καλά... Για λίγο δε μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του πως τόσο απλόχερα του δόθηκε πάσα να κάνει ρόμπα το άλογο σε ένα πλήθος γεμάτου αεροπλάνου (μιας και η ουρά δεν είχε προχωρήσει βήμα... αφού η όμορφη αυτή παρέα είχε φτάσει από νωρίς να πιάσει θέση...). Προσπαθώντας να μην ακουστεί το πόσο κομμάτια ήτανε, σήκωσε το κεφάλι του και αναφώνησε αρκετά δυνατά ώστε να τον ακούσουν όλοι: "Συγγνώμη κοπελιά... 6 + 6 + 6 κάνουν ΠΟΣΟ?".... Εκεί που όλοι είχαν μια φάτσα σα σκουμπρί, σαν από θαύμα, σαν ένα κύμα να σάρωσε τα πάντα, άρχισαν να γελάνε τρανταχτά. Το άλογο δοκίμασε να πει κάτι... Δεν τα κατάφερε... Γύρισε την πλάτη και για το υπόλοιπο της περιπέτειας που λέγεται check in σε αγγλικό αεροδρόμιο, δεν είπε τίποτα... Που και που γυρνούσε και έριχνε ματιές στον ήρωά μας ο οποίος είχε ξαναράξει και μίλαγε με το πάτωμα και τον σκύλο, αλλά της έριχνε χαμογελάκια ειρωνικά κάθε που τον κοίταζε... Παλαμάκια ακούγονταν και κάποιοι κακοπροαίρετοι είπαν πως ήταν το μουνάκι του αλόγου που είχε να ακούσει κάτι περισσότερο εριστικό από το "ναι βασίλισσά μου θα σου γλύψω τον κώλο για να τον καθαρίσω από τα σκατά, μιας και βαριέσαι να σκουπιστείς...", από τότε που πάτησε το πόδι της στην αγγλία και βρέθηκε σε ένα greek community με αναλογία καβλί / μουνί = 30 / 1 (στην καλύτερη...).
Πέρα από αυτό το μικρό συμβάν, όλο το υπόλοιπο ταξίδι κύλησε ομαλά, όσο ομαλά μπορεί να κυλήσει ένα ταξίδι για έναν ανώμαλο, μαστουρωμένο ήρωα, όπως ο δικός μας, που μιλούσε με αντικείμενα και έπινε και μπύρες καθόλη τη διάρκεια του φανταστικού και φανταστικά βαρετού ταξιδιού, Αγγλία - Ελλάδα...

Wednesday, February 21, 2007

Φάρμακα...

Φάρμακα.... φάρμακα παντού! Σε ντουλάπια, σε τραπέζια, σε ράφια. Χάπια όλων των ειδών. Αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, ηρεμιστικά, διεγερτικά.... φάρμακα, φάρμακα παντού. Το μυαλό μου, το μυαλό μου δεν αντέχει. Υπερφορτώνεται, βραχυκυκλώνει, ουρλιάζουν μέσα μου χίλιες φωνές. Γύρω μου όλοι φαίνονται καρικατούρες ανθρώπων. Φάλτσα μέσα στη συναυλία του μυαλού μου, που πάει να εκραγεί.
Όλοι προσπαθούν να με μειώσουν και να με ρίξουν. Συνεχώς μου τονίζουν τις αδυναμίες και τα πάθη μου. Τα λάθη μου αραδιάζουν μπροστά μου σωρό. Είμαι ανίκανος. Ανίκανος και λίγος για αυτούς. Τους βλέπω που χαιρέκακα με κοιτάν και αναμένουν το επόμενό μου λάθος. Τους βλέπω που χαίρονται όταν με βλέπουν να κλαίω. Τους βλέπω που χαίρονται με την πτώση μου. Έρχονται με ψεύτικες μάσκες για πρόσωπα, δήθεν να δουν τι έχω και με ποδοπατάνε λίγο ακόμη. Λίγη ακόμη λάσπη να δουν στο πρόσωπό μου που κοιτάει το υγρό χώμα.
Φάρμακα. Φάρμακα με μπουκώνουν και το μυαλό μου ψυχορραγεί. Δε μπορώ να δω καθαρά. Κανείς δε με υποστηρίζει. Κανείς δε με πιάνει από το χέρι να με ηρεμήσει. Περιμένουν όλοι να βγω μόνος μου μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδρομές του μυαλού μου. Να ξεμπερδέψω το κουβάρι που έχουν γίνει οι νευρώνες μου και στέλνουν σήματα τυχαία, σήματα που φτάνουν στις λάθος απολήξεις και με κάνουν να νοιώθω νεκρός.
Όλοι με έχουν παρατήσει. Δήθεν νοιάζεται αυτή η πατρική φιγούρα που αυτοαποκαλείται γιατρός. Το μόνο που κάνει είναι να μου δίνει φάρμακα. Φάρμακα για όλα. Φάρμακα για το μυαλό μου, φάρμακα για το στομάχι. Φάρμακα για να είμαι χαρούμενος, φάρμακα για το άγχος, φάρμακα για να μπορέσω να κοιμηθώ τα βράδια που με φτάνουν τα μαύρα πουλιά και τρέφονται από τα σωθικά μου. Φάρμακα, φάρμακα...
Δεν αντέχω άλλα φάρμακα. Τώρα βλέπω. Βλέπω το ψαλίδι του κλαδέματος και μου φαίνεται το καλύτερο φάρμακο. Για αυτούς και για μένα. Θα τους γιατρέψω και θα γιατρευτώ και θα γλιτώσω τα φάρμακα. Θα τους κάνω καλά και μετά θα γίνω κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Για πάντα, χωρίς άλλα φάρμακα.
Αν με είχαν αγαπήσει λίγο περισσότερο, αν με είχαν στηρίξει λίγο καλύτερα όταν έπρεπε, όταν το ζήταγα με χίλιους διαφορετικούς τρόπους και το μόνο που μου δίναν ήταν φάρμακα. Αντί για λίγη αγάπη, ένα χάπι. Αντί για ένα χάδι, ένα χάπι. Αντί για ένα φιλί, ένα χάπι. Αντί για ένα νανούρισμα, ένα χάπι. Αντί για ένα βλέμμα στοργικό, ένα χάπι.
Τέρμα το χάπι, τώρα εγώ είμαι η γιατρειά!...


ΥΓ Ερρρρ παιδιά είμαι ο It Is και είμαι καλά! Απλώς είδα μια ταινία χτες και με επηρέασε λιγάκι... Οκ λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε, οκ δεν έχει απόλυτη σχέση η ταινία με το κείμενο, ναι είμαι και λίγο psycho από default.... αλλά τι να κάνω... Μου τη βάρεσε έτσι η ταινία και το έδωσα το κειμενάκι μου... Μην ανησυχείτε, είμαι καλά! μα γιατί δεν πλησιάζετε? Απλώς κλαδεύω τα φυτά μου, μα... όχι ρε παιδιά μην τρέχετε! Ελάτε εδώ! Θέλω απλώς να μιλήσουμε! Yarrrrrrrr! ahahahaha
I'm tripping ballz and its only noon....

Tuesday, February 20, 2007

Άνεμος...

Του άρεσε να πετάει τον χαρταετό. Τον αισθανόταν σα μια προβολή του είναι του. Για να πετάξει σωστά πρέπει να ξέρεις πότε θα χαλαρώσεις το σκοινί και πότε θα το τραβήξεις. Μεγαλώνεις τον εαυτό σου όπως μεγαλώνεις και ένα παιδί. Τον μαλώνεις, τον κανακεύεις, του γελάς, του θυμώνεις, τον αγαπάς.
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπήσεις και κανέναν άλλον, κλισέ but true...
Ανέβαινε ψηλά στον ουρανό, η ουρά του έκανε παιχνίδια με τον άνεμο, σχεδόν ερωτικά, άλλοτε αργά και με νάζι, άλλοτε με λύσσα να ξεφύγει. Τίποτα όμως δεν ξεφεύγει από τον άνεμο. Παρασύρει τα πάντα, ακουμπάει τα πάντα και τα αλλάζει με το άγγιγμά του. Θυμωμένος ή ανάλαφρος, τραβάει πάντα προς τα κάπου χωρίς να ξέρεις προς τα που και ίσως χωρίς να έχει και σημασία.
Έβαζε το χέρι του κόντρα στον άνεμο και του άρεσε να δοκιμάζει κλίσεις και άλλες φορές να του ανεβάζει με βία το χέρι προς τα πάνω κι άλλες να το ταπεινώνει και να το κάνει να προσκυνά τη δύναμή του την αξεπέραστη. Του άρεσε να υπάρχει μια δύναμη αξεπέραστη, μπορούσε έτσι να δικιολογήσει τη δική του ανημπόρια ώρες ώρες ν'αντιδρά.
Αυτό που δεν έβλεπε ίσως ήταν πως ακόμη και με την ύπαρξη της ανώτερης αυτής δύναμης η κλίση του χεριού του ήταν που έπαιζε τον καθοριστικό το ρόλο, μιας και αυτή καθόριζε το αν θ'απογειώνονταν ή θα προσέκρουε με το κεφάλι στο χώμα. Δεν το καταλάβαινε ή μήπως του άρεσε κατά βάθος να είναι ανήμπορος?
Μερικές φορές είναι όμορφο απλώς ν'αφήνεσαι στον άνεμο και να σε πηγαίνει, άλλες είναι όμορφο να τον ελέγχεις με τη στάση σου. Διάλεξε μια στάση και πάμε...

Doggy, ή 69 κι ο άνεμος ακολουθά...

Monday, February 19, 2007

Δε βγάζω νόημα....

Παίζουμε πέτρα, μολύβι ψαλίδι, χαρτί? Είπε η ψαλίδα στον σκατζόχοιρο...
Με έχουν πιάσει οι λυκειακές μου νοσταλγίες... Έχω βάλει κάτι ελληνικά ροκάκια να παίζουν και προσπαθώ να γράψω ποστ... Καταστροφή δηλαδή. παίζει ο Φάνης των Κατσιμιχαίων atm (οκ It Is στη μουνάρα μας...). Τσίμπα....
Μου αρέσει να περπατάω πάνω σε πέτρες και ανώμαλο έδαφος, ανεβαίνοντας για την κορυφή του βουνού, προσπαθώντας να μη χάσω τη φόρα του πρώτου αποφασιστικού βήματος και πηδόντας από φαινομενικά σταθερό σε φαινομενικά σταθερό πάτημα, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή τα φαινόμενα ν'απατούν και να βρεθώ κατρακυλώντας πάλι στους πρόποδες του βουνού, κάτι που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές όλα αυτά τα χρόνια της Σισύφιας προσπάθειας που έχω αναλάβει, εγώ μα και άλλοι πολλοί που βλέπω στα διπλανά βουνά να προσπαθούν με λύσσα, μη βλέποντας πως στόχος δεν είναι μόνο η κορυφή μα και το να νοιώσεις το έδαφος οικείο κάτω από τα πέλματά σου, να ιδρώσεις, να ματώσεις, να απελπιστείς μα και να ενθουσιαστείς με ένα καλό σάλτο, να γελάσεις καθώς προσέχοντας ένα λουλουδάκι έφαγες τα μούτρα σου πάνω σε έναν σκληρό κορμό και τώρα κουτρουβαλάς με χώματα στο στόμα και γελώντας με κίνδυνο να τα καταπιείς, καθοδόν προς την αρχή του όλου εγχειρήματος που τελειωμό δεν έχει και καλό είναι να μην έχει ποτέ παρά μόνο προς το τέλος της όχι και τόσο μάταιας, στο χέρι σου είναι, ύπαρξής σου σε αυτό το plane of existence που βρέθηκες γυμνός να κλαις πριν από χρόνια που σε τραβήξανε με βία από τα ζεστά, υγρά και ασφαλή τοιχώματα του χρόνου και του χώρου, για να σε βάλουνε μπροστά στο απότομο αυτό βουνό και να σου πούνε τρέχα, τρέχα και μη σταματήσεις ποτέ, γιατι στην κορυφή σε περιμένει μια μαγεία αρχαία που τη λένε νόημα, μα νόημα αυτό δε βγάζει, γιατί για μένα νόημα είναι η προσπάθεια ν'ανέβω το βουνό και μαγεία πάνω του δε βλέπω να υπάρχει, μόνο ομορφιά κι ασχήμια και ίσως στην κορυφή μια όμορφη θέα, των γύρω βουνών και των ανθρώπων που όλο προσπαθούν ν'ανέβουν τα βουνά τους κι ίσως η έλειψη οξυγόνου εκεί ψηλά να μου φανερώσει ένα αρχαίο όραμα, να δω όλα τα βουνά να γίνονται ένα και έναν άνθρωπο μεγάλο και τρανό να ξεκινάει να το ανέβει καθώς εγώ θα χάνομαι και πάλι μέσα στα ζεστά, υγρά και ασφαλή τοιχώματα του χώρου και του χρόνου, για να χαθώ για πάντα ως ένα στα δισεκατομμύρια κύτταρα που συνεργάζονται απρόσκοπτα για πάντα, όσο κρατάει το πάντα μιας ζωής...

Ερρρρ οκ τις τελευταίες μέρες είμαι λιγάκι too happy for my own good... υπομονή... κάτι θα βρεθεί να με στραβώσει για να τα χώσω... του πούστη δηλαδή! Μεχεχεχεχε

Friday, February 16, 2007

Ε γέλα ντε!...

Μέσα σε ύπνο βαθύ έβλεπε πράγματα που του φαίνονταν πραγματικά. Θα μπορούσε να πάρει όρκο πως όλες του οι αισθήσεις συμμετείχαν στο όνειρο. Μυρωδιές που μπορούσε μετά να θυμηθεί, η αίσθηση της υφής πραγμάτων που μόνο στα όνειρά του άγγιζε, φωνές και πρόσωπα που δεν είχε ξαναδεί, γεύσεις...
Το αγαπημένο του ήταν να ξυπνάει από τα γέλια. Είχε έμπνευση ακόμη και στον ύπνο του πολλές φορές, τόση έμπνευση που ξύπναγε από τα γέλια του με το αστείο που είχε πει. Καθόταν για λίγο με τα μάτια μισάνοιχτα και συνέχιζε να γελάει. Δυστυχώς τα αστεία αυτά δεν τα θυμόταν ποτέ. Πάντως του άρεσε πολύ αυτή η αίσθηση.
Όποτε του είχε συμβεί αυτό ξύπναγε την άλλη μέρα ξεκούραστος και χαρούμενος, έτοιμος για πειράγματα και μαλακιούλες, με χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά και αγαπούσε τα πάντα γύρω του. Τους ανθρώπους, τα πράγματα, τον αέρα, τα πάντα. Ούτε η κίνηση στους δρόμους τον ενοχλούσε, ούτε οι κατά τ'άλλα μαλακισμένες γκόμενες που βγαίνουν στη μέση του δρόμου και προσποιούνται πως σου ζητάν την άδεια για να περάσουν, λες και σου αφήνουν επιλογή...
Αυτή είναι και η πουτανιά της γυναίκας... Φέρνει τα πράγματα στο σημείο που δεν έχεις επιλογή και μετά με ένα μειλίχιο χαμόγελο σου ζητάει να πεις τη γνώμη σου. Σιγά σιγά, λίγο λίγο, αθόρυβα, πάει το πράγμα εκεί που το θέλει και μετά κάνει την ανήξερη και με νάζια και γλύκες σε ρωτάει "Τώρα τι να κάνω?".
Δεν τον ένοιαζε τίποτα όμως όταν το προηγούμενο βράδυ είχε ξυπνήσει από το γέλιο του. Τίποτα δε μπορούσε να του χαλάσει το κέφι. Χαρούμενος, ανάλαφρος, έφτιαχνε και τον καφέ του, άναβε και το τσιγαράκι του (μα πότε θα το κόψεις το ρημάδι, αναρωτιόταν και τράβαγε μια βαθειά τζούρα...) και ξεκίναγε η μέρα του που προβλεπότανε μια χαρά.
Χαμόγελα, αγαπούλες, γλύκες, αστειάκια και πάμε για μια όμορφη μέρα!
Είναι όλα πιο εύκολα όταν αγαπάς τα πάντα γύρω σου. Ξέροντας την ατέλεια του κόσμου και μαθαίνοντας να την αγαπάς κι αυτή. Έχοντας τη δύναμη να γελάσεις με όλα, με τον σπαστικό διπλανό σου, με την πουτάνα κοινωνία, με τα πακέτα που έχεις φάει, με τον ίδιο σου τον εαυτό πάνω απ'όλα. Τίποτα δεν είναι τέλειο και ό,τι φαίνεται τέλειο θα απομυθοποιηθεί απότομα όταν το γνωρίσεις από κοντά.

I love you guuuuuuuyz.... arghhh Screw you guyz! I'm going home!

Thursday, February 15, 2007

Αναγνωριστικές Βολές...

Όταν κοιτάς για πρώτη φορά έναν καινούριο άνθρωπο, σου δημιουργεί κάποιες εντυπώσεις. Με ποιον ακριβώς τρόπο γίνεται αυτή η ασυνείδητη διεργασία, μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως όταν βλέπω έναν άνθρωπο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχω σχηματίσει μια πρώτη εικόνα και περιμένω ή δεν περιμένω κάποια πράγματα από αυτόν. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω (ναι καλά....) τις περισσότερες φορές πέφτω μέσα.... Το ένστικτό μου δηλαδή είναι καλό σε τέτοια θεματάκια...
Μερικές φορές όμως κάποιοι είναι παραπλανητικοί. Καλύπτουν αρκετά καλά το από μέσα και ενώ είναι σχετικά εύκολο να τα ξεσκεπάσεις τα μουνιά όταν είναι από έξω καλοί κι από μέσα σκατά, όταν συμβαίνει το αντίθετο είναι κομματάκι πιο δύσκολο... Θέλει παραπάνω κουβέντα το ζήτημα...
Συζητώντας λοιπόν, αρχίζεις και προσέχεις πως κάποιος που στην αρχή σου φάνηκε αρκετά επιφανειακός και just looks no brains, ανταποκρίνεται και σε εγκεφαλικά ερεθίσματα αρκετά καλά (ντάξει όχι τόσο καλά όσο εγώ, αλλά το παλεύει...) και μάλιστα έχει και κοσμοθεωρία που μοιάζει με τη δική σου (ακόμη δεν έχω καταλήξει γι'αυτό αλλά θα γίνει, όταν βρεθεί ο χρόνος και η όρεξη για συζήτηση...). Χμμμμ μετανιώνεις στα γρήγορα και στα κρυφά για όσες καφρίλες έχεις πει πίσω από την πλάτη του (ως όφειλες να έχεις πει βεβαίως βεβαίως, μιας και είσαι και καφρούλης από τη φύση σου...) και συνάμα γουστάρεις πολύ που μπήκες στη διαδικασία να μιλήσεις μαζί του...
Λες στον εαυτό σου πως δε θα βιάζεσαι τόσο πολύ άλλη φορά, φυσικά την επόμενη φορά θα κάνεις τα ίδια, αλλά οφείλεις διάολε να το υποσχεθείς στον εαυτό σου, για να διατηρήσεις και την ψευδαίσθηση πως μαθαίνεις ακόμη από τα λάθη σου! Κάποια λάθη όντως τα διορθώνεις, αυτόν τον μηχανισμό πρώτης αναγνώρισης όμως δε μπορείς να τον διορθώσεις εύκολα, μιας και είναι από τα πρωταρχικά σου χαρακτηριστικά και στην τελική δεν είναι και λάθος διάολε! Είναι απλώς ένας μηχανισμός που σε βοηθάει να μην τρελαθείς αναλύοντας σε βάθος όλους τους καινούριους ανθρώπους που συναντάς...
Με λίγα λόγια λοιπόν ξεκινάω να γνωρίζω μερικούς καινούριους και ενδιαφέροντες ανθρώπους και μετά από πολλά χρόνια έχω γνωρίσει τόσο πολλούς σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα... Φυσικά δεν είναι σίγουρο πως είναι όλοι τους τόσο γαμάτοι, αλλά προς το παρόν έτσι μου φαίνονται... Επιφυλάσσομαι και θα δούμε... Το σίγουρο είναι πως έχει αρχίσει και γίνεται ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα η ζωή μου τον τελευταίο καιρό και αν μπορούσα να αποφύγω και τον πρώτο αναγνωριστικό χρόνο κατά τον οποίο οφείλεις να είσαι αξιοπρεπής και να μη φανείς "πεινασμένος" (πόσο μου τη σπάνε αυτά... γιατί δηλαδή να χαρακτηρίζεσαι "κάπως" επειδή έχεις ενθουσιαστεί με νέους ανθρώπους και θες να τους γνωρίσεις λιγάκι καλύτερα και να τους ζητήσεις λίγο παραπάνω χρόνο από μια τυχαία κουβέντα στο όρθιο? άδικη κενωνία...) δε θα πήγαινα σπίτι παρά μόνο για να κοιμηθώ...
Πάντα τέτοια μου εύχομαι! Πάντα γούσταρα να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους και να περνάω τις πρώτες αναγνωριστικές συζητήσεις μαζί τους. Έχει γαμώ τις φάσεις να ρίχνεις αναγνωριστικές λεκτικές βολές, να τεστάρεις τα όρια του άλλου και κάποιες φορές να τα περνάς και λίγο, για να σπάει ο πάγος πιο εύκολα... αλλά και να τον δεις πως λειτουργεί under pressure, γιατί εκεί είσαι λιγάκι πιο σίγουρος για το αν βλέπεις κάτι το προσποιητό, ή κάτι το πιο εσωτερικό και αληθινό...
Α ναι, η λίστα μου με bloggers I wanna meet μεγαλώνει τελευταία και γουστάρω πολύ γι'αυτό... Αρκεί να γουστάρετε κι εσείς και να μη μένουμε στο μπλα μπλα... Να μαζευτούμε ντε! Έχει τεράστια διαφορά η ανάγνωση της σκέψης του άλλου αν τον έχεις συζητήσει και από κοντά... Γίνεται πολύ πιο πλήρης :)

Wednesday, February 14, 2007

Άλλη μια μέρα...

Ίπταται στα όρια των σύννεφων. Έχοντας ανοιχτά τα φτερά του χρησιμοποιούσε το ρεύμα του αέρα και ξεκουραζόταν. Είχε μια φοβερή ικανότητα να ισορροπεί μπαίνοντας κόντρα στον άνεμο. κοίταζε νωχελικά κάτω μα δεν τον ένοιαζε να δει. Ένοιωθε χορτάτος και χαρούμενος.
Μια νυχτοπεταλούδα πλησίασε το μπλε φως. Μετά από λίγο το χαρακτηριστικό τσικ ακούστηκε. Σε λίγο άλλη μια νυχτοπεταλούδα ακολούθησε τη μοίρα της πρώτης και ο κύκλος συνεχίστηκε ως το ξημέρωμα.
Σταμάτησε απότομα όταν ένα λαμπερό φως έπεσε πάνω στα μάτια του. Τέντωσε τ'αυτιά του κι έμεινε με έκσταση να χαζεύει το φως. Μια σκιά πέρασε απότομα μπροστά από τους αναμμένους προβολείς κι αυτό τον έβγαλε από τη νιρβάνα του κι άρχισε να τρέχει με την αδρεναλίνη του να έχει βαρέσει κόκκινο και την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.
Ξεκίνησε την αναζήτηση για τροφή μόλις έπεσε το βράδυ. Νυσταγμένα και αφού πλύθηκε πρώτα, άρχισε να πετάει. Που και που άφηνε μια στριγγλιά για να καταλάβει που βρίσκεται. Ο τόνος της φωνής της δε μπορούσε να γίνει αντιληπτός απ'όλους, αλλιώς όλο και κάποιος θα τη χαστούκιζε νομίζοντας πως είναι υστερική.
Περίμενε να σταματήσει να ακούει οποιονδήποτε θόρυβο και βγήκε επιφυλακτικά έξω από την τρύπα του. Αγνοώντας τις διάφορες παγίδες γύρω του και ό,τι φαγητό μύριζε τα ούρα του, προχώρησε προς το ντουλάπι με τα καλούδια.
Χασμουρήθηκε ηχηρά κι άκουσε βήματα πολλά ν'απομακρύνονται. Έγλειψε αυτάρεσκα τις πατούσες της κι άρχισε να πλένεται. Το στομάχι της γουργούριζε και τα δολοφονικά της ένστικτα ξεκίνησαν να της μιλάνε. Ώρα να τραφώ σκέφτηκε και μ'ένα επιδέξιο σάλτο ξεκίνησε την αναζήτηση.
Άλλη μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Άλλη μια μέρα με ένστικτα. Άλλη μια μέρα που θα φύγει για να έρθει άλλη μια μέρα. Ίσως κάποια μέρα να...

Love me tender...

-Τι θα πάρεις στη Μαρία ρε μαλάκα?
-Δεν ξέρω ρε φίλε... Της έχω πάρει κατά καιρούς σκουλαρίκια, κολιέ, μπλούζες, εσώρουχα... Δεν έχω ιδέα τι σκατά να της πάρω... Εσύ τi θα πάρεις στη Σούλα?
-Α εγώ φέτος το έχω βρει ήδη... Θα της πάρω ένα ζευγάρι παντόφλες κι ένα δονητή...
-Τι λες ρε μαλάκα? Πώς σου'ρθε?
-Ε, άμα δεν της αρέσουν οι παντόφλες... να πα να γαμηθεί!
Είναι η γιορτή των ερωτευμένων και είμαι σε loooove mood... Γιορτή των ερωτευμένων... Άπειρα τα κλισέ που έρχονται στο μυαλό μου... και από τις δύο πλευρές του νομίσματος... Η μία που λέει πως πρέπει να πάρεις δώρο, πρέπει να είσαι με κάποιον σήμερα και η άλλη που λέει πως είναι μια μούφα γιορτή, είναι δημιουργημένη από τους εμπόρους για να μην είναι ψόφιος ο Φλεβάρης κτλ...
Πήρα λουλούδια για μια γυναίκα από τη δουλειά. Όχι επειδή είμαι ερωτευμένος μαζί της. Απλώς επειδή είναι γαμώ τα παιδιά και είναι μια γλύκα... έχει γιό στην ηλικία μου και είμαι η συμπάθειά της... Την είχα ρωτήσει πριν αρκετές βδομάδες τι λουλούδια της αρέσουν... Μαργαρίτες μου λέει... κίτρινες μαργαρίτες! μ'ένα ντροπαλό γέλιο μέχρι τ'αυτιά... σε ρωτάω επειδή ήθελα να πάρω λουλούδια για μια φίλη μου της λέω και ήθελα μια γυναικεία άποψη! Ναι, δεν την πάλεψα να μην την πειράξω την καλή μου χεχεχεχε
Σήμερα λοιπόν της έφερα λουλούδια... Μαργαρίτες δε βρήκα σε ανθοπωλείο... πρόχειρος αγρός δεν παίζει στην Πειραιώς, οπότε της πήρα χρυσάνθεμα κίτρινα. Της έγραψα και μια καρτούλα απλή, χωρίς γλυκερές παπαριές πάνω, και τα άφησα στο γραφείο της κάπου να μη φαίνεται με τη μία... Άκουσα το απαραίτητο κράξιμο από συναδέλφους κάτω... Με πήρε και φωτό ένας παλιοχαρακτήρας... Αλλά στα παπάρια μου... Το άξιζε για το χαμόγελο της και μόνο!
Οπότε σκάω μετά από λίγο πάνω και πετάγεται σαν το τσουτσουνάκι μια άλλη καινούρια κοπέλα και μου κάνει: Εμένα μου αρέσουν τα λίλιουμ! Ναι αλλά εσένα δε σε αγαπάω! της κάνω και κοπήκαν τα χαμογελάκια...
Η πλάκα είναι πως δεν έβαλε μυαλό :p μου έστειλε και σε mail πως θέλει λίλιουμ... Καλά εσένα σου αρέσουν τα λίλιουμ και θα σου τα πάρω... εμένα που μου αρέσω εγώ... θα με πάρεις? (I had to try...)
Τι λέει εσείς? Τι κάνετε αυτήν την καβλερή και γεμάτη έρωτα μέρα του Φλεβάρη? Έχω όρεξη για μαλακίες απόψε... Έχω όρεξη για γέλια και κρασιά...
Σε μια ψυχή εκεί έξω... Με στεναχώρησες εχτές...

Monday, February 12, 2007

Αντικαταθληπτικά....

Οκ, οκ... όσο με προλάβατε να μ'έχει πάρει εντελώς από κάτω, με προλάβατε... I m back you little bitches! Μπορείτε να αποθηκεύσετε το προηγούμενο ποστ και να το δείχνετε στα εγγόνια σας και να τους λέτε περήφανα: "Είδα τον It Is να είναι χάλια και να μην πιστεύει πως είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, ο πιο έξυπνος υπεργαμάτος τύπος που περπάτησε ποτέ σε αυτή τη Γη, από την εποχή των δεινοσαύρων ακόμη, και μέχρι το τέλος του μάταιου τούτου κόσμου, που μόνη του ομορφιά και παρηγοριά είναι αυτός!!!!"
Γύρισα σπίτι νοιώθοντας τόσο πανέμορφα με τον εαυτό μου, όσο όμορφα μπορεί να νοιώθει κάποιος που μόλις του είπαν πως έχει AIDS, ενώ ένας ελέφαντας του πατούσε τ'αρχίδια, ακριβώς μπροστά στην κοπέλα του που πηδιόταν με τον καλύτερό του φίλο και τον χειρότερό του εχθρό ταυτόχρονα, με τον σκύλο του να συμμετέχει κι αυτός στο όργιο, λίγο πριν τον πατήσει μια νταλίκα... Όχι δε σιγοσφύριζα το I feel good....
Έφαγα ανόρεχτα, απαγόρεψα σε όλους γύρω μου διά ροπάλου να μου μιλάνε κι έβαλα να δω ένα manga με αρκετούς σκοτωμούς... Το κινητό μου χτύπαγε και φυσικά σιγά μην απαντούσα... Δεν πάνε να γαμηθούν όλοι τους! Σκεφτόμουν και μασουλούσα με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας να φωτίζει το συνοφρυομένο μου πρόσωπο...
Σε λιγότερο από 40 λεπτάκια έπρεπε να την κάνω για την δουλειά Β, που είναι κάτι ανάμεσα σε δουλειά και χόμπυ.... Δηλαδή είναι μεν δουλειά, αλλά τη γουστάρω πολύ... Πήγα να κάνω μάθημα στον υπερμαθητή μου, ο οποίος βέβαια συνήθως λειώνει στα games και δεν έχει διαβάσει Χριστό... Μετά τα (όχι τόσο όσο περίμενα...) τραγικά αποτελέσματα του πρώτου τετραμήνου βεβαίως, είχε αποφασίσει να διαβάσει! Ε ναι λοιπόν! Το σύμπαν συνομώτησε ώστε να μην κατέβω κι άλλα μέτρα κάτω από τη Γη!
Παρόλα αυτά, στη διαδρομή σκεφτόμουν όλα τα καντήλια και τις σφαλιάρες που τον περίμεναν αν δεν είχε διαβάσει πάλι... Όλες τις απειλές, τις επικλήσεις στα θεία, τις επικλήσεις στη θεία του που βαράει, καθώς και τις κατάρες ("Που να σου φτύσει το πισί το τροφοδοτικό στη μάπα ρε πούστη", "Που να σου μασουλήσει τα cd" κλπ...). Παράλληλα, έκανα το στάνταρ κόλπο στις δύσκολες μέρες (περιόδου και μη...). Έβαλα μουσική! Όχι, όχι, τίποτα το έντεχνο, τίποτα το λαϊκό... Pantera σε συνδιασμό με Sepultura σκίζονταν για πάρτη μου από τα ηχεία του αμαξιού... Ένοιωσα πολύ, μα πολύ όμως! καλύτερα...
Έφτασα στο σπίτι του καθυστερημένου (πλην συμπαθέστατου και καμιά φορά με εκλάμψεις εξυπνάδας... ) μαθητή μου και κρατούσα το ύφος "Είμαι σα γαμώ το Χριστό μου... πρόσεχε τι θα πεις και τι θα κάνεις or Hell WILL be unleashed!!!". Έβαλα καφέ να γίνεται... ελληνικό πικρό της παρηγοριάς πίνω πάντα όταν έχω μάθημα μαζί του, αν και το κονιάκ που επιβάλλεται στις κηδείες, πολλές φορές θα μπορούσε να με έχει γλιτώσει από τη νευρική κατάρρευση που μου προκαλεί όταν δεν έχει διαβάσει... ($%£%/"£&&%&$£%"(/£(/&!!!!!).
Όταν με βλέπει έτσι συνήθως νοιώθει και δεν αρχίζει τις μαλακισμένες ατάκες που του έχω επιτρέψει να μου χώνει, μιας και πιστεύω στην επί ίσοις όροις λεκτική αντιπαράθεση (ε καλά, εκ του ασφαλούς... σκόμη ο πιστσιρικάς δεν έχει ούτε το μισό λεξιλόγιό μου χεχεχε), λουφάζει και περιμένει κάποιο σημάδι από μένα για να πει καμιά μαλακία και να γελάσουμε... Είναι γλύκας ο μπαγάσας ώρες ώρες... χεχεχε
Έγινε ο καφές και μέχρι να κάνω ένα πρώτο τσιγάρο, για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω... αρχίσαμε να λέμε καμιά μαλακία... Και τι έχεις ρε It Is και γιατί είσαι έτσι και με ρίχνεις ψυχολογικά και μένα και τέτοιες αηδίες ο πιτσιρικάς... και μου λέει και μια μαλακία που είχε κάνει (σε φάση όπως στο Γλυκές στιγμούλες...) που ήτανε με τον πατέρα του στο σκάφος και όπως πηγαίνανε έφτυσε ο πιτσιρικάς και με τον άνεμο η χλέπα (που από την βαθειά ένρυνη περιγραφή ακούστηκε για πολύ καλή χλέπα λέμε!) γύρισε ίσια πάνω στη μάπα του (όχι και τόσο...) ευτυχισμένου πατέρα! Οι γκριμάτσες του μικρού μου μαθητή για τον οποίο είμαι έξτρα υπερήφανος (μόνο και μόνο που με αντέχει και δεν έχει καταλήξει σε ψυχίατρο είναι ήρωας!) ξεφεύγουν των περιγραφικών μου δυνατοτήτων...
Αυτό ήταν... Σε συνδιασμό με το εκπληκτικό γεγονός πως το μαλακισμένο είπε να διαβάσει μετά από μήνα και βάλε... το κέφι μου έφτιαξε σε dt... χεστήκαμε στο γέλιο, όπως σε κάθε μάθημα και κατάφερε (πόσο περήφανος είμαι θεέ μου για το καθηστερημενούλι μου!) να λύσει όλες του τις ασκησούλες! Θυμότανε και τον Πρώτο Θερμοδυναμικό Νόμο ο ΘΕΟΣ! Ακόμη και τον τύπο τις εσωτερικής ενέργειας! Με κόπο συγκράτησα τα δάρυα χαράς που μαζεύονταν στα μάτια μου, ενώ κάποιες μυξούλες έτρεξαν και έσπευσα να τις σκουπίσω πάνω στον γλυκό μου soon to be Αϊνστάιν!
Αααααχ! Τι όμορφη που είναι η ζωή! Το μόνο που μένει τώρα για να συμπληρωθεί σωστά η μέρα και να μπορέσουμε όλοι να αλλαλάξουμε με χαρά "Τέλος καλό, όλα καλά" (όπως λένε και οι σοφοί του όρους Ακιμπίκι!), είναι μια γενναία και ζεστή μαλακία!
Φιλάκια... Σόρρυ αν σας ανησύχησα :)

Στραβόκαβλες...

Σηκώθηκε το πρωί και κάτι τον έτρωγε. Δεν ήξερε τι. Δεν είχε το κουράγιο και να το ψάξει. Αυτό που ήξερε ήταν πως κάτι τον έτρωγε.
Μια μαυρίλα είχε απλωθεί πάνω του και τον έσφιγγε. Αυτές τις αναίτιες μαυρίλες δεν είχε καταφέρει ποτέ να τις αντιμετωπίσει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένει να φύγει μόνη της. Τίποτε καλό και τίποτε κακό δεν κρατάει για πάντα. Έτσι του είχε πει ο Γιάννης ο "Δάσκαλος" και του είχε φανεί πολύ καλό σαν ατάκα... Την κράτησε και την έβαλε σε εφαρμογή και δούλευε μια χαρά, μόνο που ποτέ δεν είχε ένα στοιχείο για το πόσο κρατάει. Οκ δεν κρατάει για πάντα, πόσο όμως κρατάει?
Τις περισσότερες φορές αυτές οι αναίτιες μαυρίλες τον πιάναν το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί. Τότε ήταν εύκολο. Μπορούσε να τις αγνοήσει και να κλείσει τα μάτια του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος και όλα ήταν εντάξει το πρωί. Όταν όμως ξύπναγε με τη μαυρίλα, όλη η μέρα πήγαινε σκατά. Δεν ήθελε να του μιλάει κανείς. Ήθελε να κάτσει σε μια γωνιά και να μη σκέφτεται τίποτα. Ήθελε να πεθάνει...
Ψόφα λοιπόν να τελειώνουμε, είπε ο τζίτζικας στον Φοίνικα την ώρα που καιγόταν...

Friday, February 09, 2007

Γλυκές Στιγμούλες....

Είναι μερικές στιγμές γλυκές, όμορφες και τρυφερές... Προφανώς δε θα μιλήσουμε γι'αυτές... Είναι κάτι στιγμές που θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί. Που μια φωνή από το πουθενά σου λέει στο αυτάκι: "Κοίτα ψηλά! Περνάει μια γραμμή με ρόμπες.... Διάλεξε μία στο νουμεράκι σου και βάλτη!" Αυτές τις γλυκές σας στιγμές θέλω να μοιραστείτε μαζί μου και για να μη λέτε πως ζητάω πολλά, θα κάνω εγώ την αρχή... Enjoy, αλλά όποιο παλιομουνί τολμήσει να γελάσει και με κοροϊδέψει να είναι έτοιμο να δεχτεί τις συνέπειες!
Όλα ξεκίνησαν στην τριήμερη που είχαμε πάει στην Κατερίνη... Ήταν η δεύτερη μέρα της τριήμερης και όλα κυλούσαν κανονικά. Τότε ήμουν ερωτευμένος όσο δεν πάει με μια όμορφη και κυρίως έξυπνη κοπέλα και ήμασταν μες την κάβλα... Εκείνο το βράδυ, όπως κάθε βράδυ που είχαμε την ευκαιρία... ήμουν στο δωμάτιό της και χαιρόμασταν τον έρωτά μας... Επειδή ήταν σε τρίκλινο με δυο φίλες της, είχαμε χωθεί στην τουαλέτα (από τα πιο ρομαντικά δωμάτια στον κόσμο or fucking what?) και τσιλημπουρδίζαμε ανέμελα...
Ανέμελα? Όχι για μένα... ο εχθρός κάθε άντρα με είχε χτυπήσει ύπουλα εκεί λίγο πιο κάτω από το στομάχι και συγκεκριμένα στο έντερο... Ήθελα να κλάσω απεγνωσμένα! Ναι λοιπόν το παραδέχομαι! Ήθελα να κλάσω σαν τον Βούδα! Παρόλα αυτά επειδή είμαι σωστός άντρας και έχω κάνει και κομάντο σε τέτοια ζητήματα ουκ ολίγες φορές... (καταραμένο junk food!) με χειρισμούς που θα ζήλευε φακίρης, έλεγχα το σουφρί μου και τους κοιλιακούς σπασμούς, ώστε να αποφευχθεί το μοιραίο!
Όπως λένε και οι φίλοι μας οι Λάπωνες όμως.... πεπρωμένο φυγείν αδύνατο! Έτσι λοιπόν, ο Σατανάς, έβαλε την προβοκατόρικη ιδέα στην κοπέλα μου να αρχίσει να με γαργαλάει... Γενικώς είμαι πολύ γαργαλιάρης άνθρωπος και γελάω πριν καν με ακουμπήσεις στα πλευρά και συνήθως το γουστάρω κι όλας, όμως όπως καταλαβαίνετε με είχε λούσει κρύος ιδρώτας εκείνη την ώρα... Απέφυγα τα χέρια της πολλές φορές, όμως οι επιθέσεις έρχονταν σαν τα κύματα και ακόμη κι ένας βράχος διαβρώνεται σιγά σιγά!
Έτσι, σε μια πολύ ύπουλη επίθεση και πάντα με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του σατανά, η άμυνά μου ξεπεράστηκε, και τα λεπτεπίλεπτα δαχτυλάκια της καλής μου βρήκαν στόχο στα πλευρά μου!
Ακολούθησε διαστολή κωλοτρυπίδας και μια ηχηρή βροντή που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσε να βγει από μέσα μου! Μετά από μερικά κλάσ-ματα του δευτερολέπτου ξεκίνησε... Ο καθρέφτης που είχα πλάτη θόλωσε, τα μάτια μας άρχισαν να τσούζουν, ένα χελιδόνι άφησε την τελευταία του πνοή στο περβάζι, η εικόνα της παναγιάς στο διάδρομο δάκρυσε... Το σώβρακο μου είχε γίνει κρόσσια... Παρόλα αυτά με περισσή ψυχραιμία και οι δύο υποκριθήκαμε πως δεν είχε συμβεί τίποτα και προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε κανονικά με τις ζωές μας, μιας και το χελιδόνι που μας έβλεπε από εκεί ψηλά, αυτό θα ήθελε...
Μετά από καμιά ώρα που πέρασε μέσα στην αμηχανία, κοιταχτήκαμε.... βαθειά στα μάτια... και κλάσαμε στο γέλιο... Από τότε και μετά, απελευθερώθηκα και την είχα τρελάνει στις κλάνες... Σήμερα μπορεί να τη συναντήσετε σε κάποιο λεωφορείο να ζητιανεύει μερικά σεντς, χωρίς μαλλιά, μισότυφλη και με εντελώς κατεστραμμένη την αίσθηση της όσφρησης και της γεύσης...
Αυτή ήταν η δική μου πικρή ιστορία... Περιμένω τις δικές σας! Μη με αφήσετε ξεκρέμαστο διάολε! (credits για το διάολε στη κική aka chaplin... δείτε link get your kicks.... διάολε!)


Edit..

ΥΓ Αφιερωμένο στην Κική, που μου θύμισε την ιστορία, που έχουμε ρίξει τόσο γέλιο και που μου έδωσε τη δύναμη να διηγηθώ τα παθήματά μου! :p Thanks Kiks!

Thursday, February 08, 2007

Δασολογικό...

Μη μιλάς, τώρα μιλάν τα μάτια, είπε ο τυφλοπόντικας στη νυχτερίδα...
Έξω στο δάσος η ομίχλη είχε αρχίσει να σχηματίζεται. Τα φυτά ξεκινούσαν ν'ανασάνουν μετά από μια μέρα σκληρής δουλειάς για την πρόσληψη της τροφής τους. Τα ζώα της μέρας έπεφταν για ύπνο, για να ξυπνήσουν τα ζώα της νύχτας.
Την ίδια στιγμή στην πόλη, τα αντίστοιχα ζώα της μέρας, έπαιρναν την ανάσα τους, ενώ τα ζώα της νύχτας σιγά σιγά ξύπναγαν για να πιάσουν δουλειά.
Η Μαίρη μπήκε στο μπάνιο με το στόμα της να στραβώνει από τα χασμουρητά κι άρχισε να μουλιάζει στη μπανιέρα της και να ξυρίζει τα πόδια της. Έπαιζε ένα κομμάτι από Τρύπες στη διαπασών... Γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της, ψυχομαμά σκοτώνει τ'αγόρια της... Μα τι διάολο έχει καμιά κάμερα στο μπάνιο μου ο πούστης ο παραγωγός? σκέφτηκε η Μαίρη και χαζογέλασε μόνη της.
Ο Νίκος ο νταβάς (κοινώς γνωστός και ως Νταβονικόλας) ξύπνησε κι αυτός. Πήγε προς την τουαλέτα, κι άρχισε να κατουράει πιτσιλώντας παντού, μιας και ήταν και πρωί ακόμη και το σημάδι δεν ήταν εύκολο, άσε που το πετσάκι του καβλιού του είχε κολλήσει από τα ζουμιά του προηγούμενου βραδιού που δοκίμαζε το νέο κρέας.
Ο Κούλης Κουκλεντές, ένα νέο φυντάνι που ξεφύτρωσε από ένα κάποιο reality, ξεκίνησε για το σκυλομάγαζο που τραγουδούσε. Σε κάθε φανάρι όλο και κάποιος τον γνώριζε και γελούσαν και τα μουστάκια του πρώτον γιατί ήταν της μοδός να είναι ελαφρώς αξύριστος και δεύτερον γιατί πολύ τη γούσταρε την αναγνωρισιμότητα. Από τότε που τέλειωσε το reality είχε πηδήξει τόσα γκομενάκια όσα δεν είχε πηδήξει όλη του τη ζωή. Μπορεί να ήταν 15χρονα, αλλά δε γαμείς.... τρύπα να'ναι κι ότι να'ναι...
Πίσω στο δάσος μια αναταραχή είχε ξεκινήσει. Εκείνη τη νύχτα κάτι ξύπνησε τα ζώα της μέρας. Με μάτια που γυαλίζαν από την αϋπνία και αφρούς στο στόμα από τα νεύρα τους ξεχύθηκαν από τις φωλιές τους και μαζεύτηκαν κοντά στη λίμνη του δάσους. Την αρχή την έκανε το λιοντάρι. Πήδηξε πάνω σε ένα τσακάλι και αφού του έσπασε το σβέρκο και το άφησε παράλυτο, πήδηξε τη θηλυκιά του μπροστά στα μάτια του και ύστερα έσφαξε όλη την τσακαλοοικογένεια... Ειδικά το αίμα των μικρών είχε πολύ όμορφη μυρωδιά.
Ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα ζώα της μέρας και στο τέλος της βραδιάς, το μόνο ζώο της νύχτας που δεν πείραξε κανείς, ήταν η κουκουβάγια.
Γιατί άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της πεταλούδας...
Σας είπα πως γαμιέται ο Δίας? Όχι ε? Ε, γαμιεται ο Δίας... Γαμώ τα βυζιά του Βούδα, γαμώ την παναγία μου μέσα και γαμώ, γαμώ, γαμώ, ό,τι υπάρχει και στέκεται... Τα γαμάω όλα και γαμιούνται όλα... Ναι έχω περίοδο, θες κάτι? Σου μιλάω? Σε κοιτάω? Άντε και γαμήδια...

Wednesday, February 07, 2007

Αντίο Λένια μου...

Μετά από καιρό έστειλες μήνυμα σε άκυρη ώρα...
Έχεις χαθεί εντελώς και όποτε είσαι σκατά απλώνεις τη σκέψη σου σαν ένα χέρι που ζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Έχω προσπαθήσει να σου τη δώσω πολλές φορές. Θες επειδή είμαστε φίλοι από παλιά, θες επειδή νοιώθω ακόμη τύψεις που σε είχα παρατήσει έρμαιο για δυο χρόνια και είχα πάρει όμηρο και την καλύτερή σου φίλη, θες επειδή πάντα σε ένοιωθα και σε νοιώθω τρυφερά μέσα μου, πάντα έκανα τον μαλάκα κάθε φορά που μετά από πολλούς μήνες έστελνες τη σκέψη σου να με βρει και να ζητήσει στήριγμα...
Έχω πει πολλές φορές στον εαυτό μου να σε αφήσει στα κρύα του λουτρού. Ποτέ δεν ήσουν εκεί για μένα όταν σε χρειάστηκα εγώ. Δε σ'ένοιαζε αν ζω και πώς. Κι όμως δε μπορούσα ποτέ να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Προχτές το βράδυ κι ενώ μόλις είχα κλείσει τα μάτια μου κι ερχόταν το πρώτο όνειρο χτύπησε ο σατανάς (το κινητό...). Το κοίταξα κι ήσουν εσύ. Απεγνωσμένη κι από άλλο κόσμο μακρινό. Ξένη. Κι όμως δε μπόρεσα να μην απαντήσω στην κραυγή σου για βοήθεια... Δε μπόρεσα να σε αφήσω ξεκρέμαστη. Μετά από σύντομη εσωτερική πάλη κέρδισε η πλευρά μου που σε αγαπάει ακόμη.
Και ακόμη μια φορά με κάνεις να πιστεύω πως είμαι μαλάκας που σε αγαπάω. Δε με αφήνεις να πλησιάσω. Δε με αφήνεις να σε βοηθήσω. Απλώς και μόνο να ουρλιάξεις βοήθεια στα αυτιά κάποιου θες. Με ρώτησες τι κάνεις και τους διώχνεις όλους... Με μένα είναι προφανές τι κάνεις και με διώχνεις... Μπορεί και να μη φύγω ποτέ πραγματικά, αλλά με διώχνεις. Με τους άλλους δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα. Έχω χρόνια να σε ζήσω για να ξέρω ποια είσαι σήμερα. Υποψιάζομαι όμως. Υποψιάζομαι πως κάνεις αυτό που έκανα κι εγώ για ένα φεγγάρι.
Εκπέμπεις απόγνωση, εκπέμπεις την αύρα του πληγωμένου ζώου που πάει να τραβηχτεί από τους γύρω του. Κανείς δε θα κάτσει να τραβηχτείς από πάνω του για να βγεις και πάλι στην επιφάνεια. Όταν μυρίζεις αδυναμία προκαλείς τους γύρω να σε κατασπαράξουν και να φύγουν, ή απλώς να φύγουν... Δεν κάθεται κανείς κοντά σου. Όταν κρέμεσαι από τους άλλους για να ζήσεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους διώξεις και να αισθάνονται δυσφορία γύρω σου. Ειδικά όταν φαίνεται πως δεν έχεις πρόθεση να σηκώσεις κεφάλι. Όταν φαίνεται πως απολαμβάνεις τη μιζέρια σου.
Λες και το'ξερες πως έγραψα γι'αυτό πριν λίγες μέρες. Λες και με διαβάζεις χωρίς να το ξέρεις ή να το ξέρω. Λες και θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω τώρα. Λες και θα μ'άφήσεις να επικοινωνήσω.
Λένια μου, σκίζονται τα μέσα μου όταν κόβω ανθρώπους που αγαπώ, μα το κάνω. Όταν έχουν προσπαθήσει τόσο πολύ όσο εσύ, δε μπορώ παρά να το κάνω.
Αντίο...

ΥΓ έγινα αρκετά μελό ή να το προσπαθήσω κι άλλο? οέο?

Κατηφορίζοντας...

Ζαλίστηκε. Το χέρι του έτρεμε ενώ κρατούσε το κερί και κατέβαινε τις πέτρινες σκάλες, που με τα χρόνια λειάνθηκαν από τα χιλιάδες βήματα που πέρασαν από πάνω τους.
Όσο κατέβαινε η υγρασία πάνω στους κρύους πέτρινους τοίχους αυξανόταν. Τα υπόγεια του πύργου έφταναν πολύ βαθειά και στις μέρες τους είχαν γλιτώσει γυναικόπαιδα και βασιλείς από το θάνατο. Αν έκλεινες για λίγο τα μάτια μπορεί και ν'άκουγες ακόμη φωνές και κλάματα παιδιών, ή έτσι υποστήριζαν οι γέροι του χωριού.
Ο πύργος μαζί με το αγρόκτημα κι ένα μικρό ιδιωτικό δάσος, είχαν πουληθεί σε έναν γραφικό επιχειρηματία του εξωτερικού, που συνέλλεγε ό,τι είχε σχέση με το μεσαιωνικό παρελθόν του τόπου και φυσικά ο πύργος εντάσσονταν σε αυτό το παρελθόν.
Έφτασε επιτέλους στο υπόγειο. Μια μυρωδιά μούχλας κι εγκατάλειψης έφτασε στα ρουθούνια του. Η μυρωδιά αυτή του άρεσε περισσότερο από κάθε ακριβό άρωμα. Η παρακμή και η εγκατάλειψη ήταν το φετίχ του. Του άρεσε να τα βλέπει, να τα μυρίζει, να τα αγγίζει, να τα ρουφάει, με όλες του τις αισθήσεις. Αναρωτιόταν αν υπήρχαν κρύπτες και μοχλοί που άνοιγαν κρυφές πόρτες που οδηγούσαν σε ξεχασμένα δωμάτια.
Έψαξε κάθε θέση για πυρσούς, χτύπησε κάθε τοίχο, έψαξε κάθε εξόγκωμα που να του φαίνεται ύποπτο. Τίποτα. Δεν κουνήθηκε τίποτα. Απογοητεύτηκε. Ονειρευόταν πάντα να βρει έναν τέτοιο μηχανισμό, που να τον ξέρει μόνο αυτός. Ακούμπησε πάνω σ'έναν τοίχο και ρούφηξε βαθειά τον βαρύ αέρα του υπογείου, με την ίδια απόλαυση που νοιώθει ένας μανιώδης καπνιστής ρουφώντας τον καπνό μετά από ένα πολύωρο ταξίδι στους μη καπνίζοντες...
Το ένα του πόδι χτυπούσε ρυθμικά τον τοίχο με τη φτέρνα του. Ακούστηκε ένα ανεπαίσθητο κλικ... απότομα ο τοίχος γύρισε και βρέθηκε από πίσω του... Οι σκιές τρεμόπαιξαν στους τοίχους του κρυφού δωματίου που τόσο πολύ ήθελε να υπάρχει. Σβησμένοι πυρσοί με μαυρισμένα στουπιά, στεγνοί και άχρηστοι πια, δήλωναν πως δεν είχε υπάρξει ανθρώπινη παρουσία στο δωμάτιο εδώ και πολλά χρόνια. Μετά το πρώτο του σοκ, όταν άρχισε να συνηθίζει την ιδέα του που βρίσκεται, έσκισε με μανία το πουκάμισό του κι έφτιαξε λωρίδες από ύφασμα. Κατέβασε τους πυρσούς, αφαίρεσε τα απανθρακωμένα στουπιά και τύλιξε τα κομμάτια από το πουκάμισό του γύρω τους. Έβγαλε το μπουκαλάκι με το παραφινέλαιο που είχε μαζί του για να κρατάει τον δικό του πυρσό αναμμένο και έβρεξε τα στουπιά. Τα άναψε από τον δικό του πυρσό και τα τοποθέτησε πίσω στις θέσεις τους. Το δωμάτιο φωτίστηκε και σκιές για χρόνια κοιμισμένες, ξαναζωντάνεψαν κι άρχισαν να χορεύουν πάνω στην πέτρα.
Είδε έναν πάγκο με βιβλία. Στην καρέκλα μπροστά από τον πάγκο κείτονταν ένας σωρός από ρούχα που είχαν πέσει και άφηναν έκθετο ένα σκελετό.
Μπροστά του ένα βιβλίο ήταν ανοιχτό. Ο τίτλος του κεφαλαίου ήταν "Παρακμή". Χαμογέλασε και έριξε τον σκελετό από την καρέκλα για να κάτσει αυτός...

Monday, February 05, 2007

I'm a mercyless motherfucker...

Έχει μαυρίσει η ψυχή μου, είπε ο γυμνοσάλιαγκας στο κουνέλι.
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα κλπ κλπ
Επειδή έχω φάει πολλή μαυρίλα στη ζωή μου και μάλιστα συνεχόμενη, δε μπορώ να τρώω κι άλλη. Τέρμα. Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ΤΕΡΜΑ!
Τέλος τα κλαψομουνιάσματα, τέλος η συνεχής γκρίνια (μιλάω για την μίζερη γκρίνια κι όχι αυτή που βγάζει χαβαλέ...), τέλος οι τύψεις για όλα, τέλος το "τι άχρηστος και μαλάκας που είμαι", τέλος η ηττοπάθεια, τέλος οι απαισιοδοξία, τέλος το παραλυτικό άγχος, τέλος..., τέλος..., τέλος...
Και ω του θαύματος! Όλα άρχισαν να πηγαίνουν πιο καλά! Ξανάρχισα να μπορώ να κάνω πράγματα, ξανάρχισα να είμαι ο κοινωνικός Θεός που ήμουν πριν τις μαυρίλες, ξανάρχισα να περνάω καλά, ξανάρχισα να ζω γενικώς...
Για αυτό το λόγο, δε μπορώ τους γύρω μου να μιζεριάζουν και να είναι ηττοπαθείς. "Τίποτα δεν πάει καλά", "και να προσπαθήσω τι θα γίνει?" και λοιπές παπαριές δε μπορώ να τις ακούω. Ακόμη περισσότερο δε μπορώ να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους... Δε μπορώ τη μιζέρια, έφαγα τόοοοοση πολλή στη μούρη για 5 χρόνια, που αν υποπτευθώ πως είσαι τέτοιος άνθρωπος, έχω βάλει τα πόδια στους ώμους και τρέχω μέχρι να μην υπάρχεις πουθενά στον ορίζοντά μου, πόσο μάλλον γύρω μου...
Αν είσαι φίλος μου θα προσπαθήσω για λίγο να σε ξεκολλήσω... Ή που θα τα καταφέρεις, ή που θα σου γαμήσω το ταμτυρουρίμ, θα γίνουμε κώλος και θα πάψεις να είσαι φίλος μου... Δεν την παλεύω παλικάρι/κοπέλα μου! Τι θες να κάνω? Δε μπορώ λέμε. Έχω πεθάνει μια φορά, δεν ψήνομαι να πεθαίνω κι άλλη.... You can only live twice που έλεγε και ο Τζέημης...
Γι'αυτό σου λέω... ξεκόλλα. Μπορεί όλα να σου φαίνονται βουνό, μπορεί να μη θες να μιλήσεις σε άνθρωπο, μπορεί να σε πιάνει αγοραφοβία, να νοιώθεις υπόλογος για τα πάντα και απέναντι στους πάντες, μπορεί να θες να πεθάνεις κάθε μέρα, μπορεί ακόμα μπορεί... που λέει και το τραγούδι, αλλά άντε γαμήσου και ξεκόλλα γαμώ το είναι σου γαμώ, γιατί όλα, ναι ναι όοοοοοοοολα, όλα όμως... είναι στο γαμημένο το μυαλουδάκι σου. Μια ιδέα είναι όλα. Ακόμη και να καταρρέει το σύμπαν γύρω σου, μπορείς και πρέπει να επιβιώσεις. Και μάλιστα οφείλεις μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, να είσαι σε θέση να αυτοσαρκάζεσαι (ο αυτοσαρκασμός είναι το καλύτερο ψυχοφάρμακο....), να μπορείς να προσφέρεις τη βοήθειά σου στους φίλους σου (κι αυτό είναι πολύ καλό ψυχοφάρμακο... και κερδίζεις από τη διαδικασία... κερδίζεις πάρα πολλά!) και να μη μιζεριάζεις.
Η αισιοδοξία και η πίστη στις ικανότητές σου είναι η σανίδα σωτηρίας σου μέσα στον ωκεανό της μαυρίλας.
Χαζοχαρούμενος? Όχι! Αλλά δε θα μου γαμάω και τη ζωή κάθε μέρα με το να είμαι μέσα στη μαυρίλα, μίζερος και άχρηστος... Στην τελική, αν νοιώθω όντως έτσι τι σκατά λόγο έχω να ζω? Λες και θέλει περισσότερες άχρηστες κουραδομηχανές ο πλανήτης... Ρε δε γαμιόμαστε ν'ασπρίσουμε? Ααααααπ! Να τη η λύση για να βγεις από τη μαυρίλα σου!
Τράβα γαμήσου ν'ασπρίσεις! Μαλάκα! Ε μαλάκα!
Σε κάθε περίπτωση τράβα ψόφα σε καμιά γωνιά μακριά μου, and stop your fucking bitching!

Friday, February 02, 2007

Last Ride...

Καβάλησε τον αετό της νιότης και πέταξε ψηλά χωρίς να έχει στο μυαλό του προορισμό συγκεκριμένο.
Κοιτάζοντας απ'τα ψηλά τη γη, παρατηρούσε πόσο μικρά φαινόταν όλα. Κι όμως άμα κατέβαινε και κοίταζε προσεκτικά το κάθε τι, μεγάλο θα του φαινόταν.
Όταν ήταν νέος, θυμάται που του άρεσε να ανεβαίνει κάθε μέρα ψηλά και να τα βλέπει όλα μικρά και να νοιώθει μεγάλος και ανώτερος, ψυχρός παρατηρητής από τον ουρανό, απόμακρος και απρόσιτος από τη ματαιότητα των γήινων υποθέσεων.
Μεγαλώνοντας, έμαθε πως μέσα στη μικρότητα υπάρχει μεγαλείο. Έχασε την αλαζονεία της νεότητάς του και μαζί και τη διάθεση να βλέπει από ψηλά τη γη. Ήθελε να ασχοληθεί, ήθελε να βελτιώσει έστω το μικρόκοσμό του, όσο πέρναγε από το χέρι του κι ο αετός του έμενε καθηλωμένος στο έδαφος.
Φτάνοντας στα γεράματα και καβαλώντας μετά από τόσα χρόνια πάλι τον παιδικό του σύντροφο, κατάλαβε το λάθος του. Ούτε από τη γη, ούτε από τον ουρανό δεν ήταν σωστό να ατενίζεις και να ζεις. Θέλει και τα δύο. Για να αλλάξεις κάτι, για να έχεις συνεχώς επαφή με την πραγματικότητα και τη ζωή, θέλει να είσαι από κοντά και μακριά συγχρόνως.
Πόσο προφανές που ήταν τώρα, πόσο τυφλός ήταν τόσα χρόνια.
Η συνειδητοποίηση έκανε την καρδιά του να πονέσει τόσο πολύ που έχασε τόσα χρόνια άσκοπα. Η ανάσα του δυσκόλεψε. Είχε ξεσυνηθίσει να είναι τόσο ψηλά που τ'οξυγόνο είναι ελλιπές. Τα χέρια του χαλάρωσαν πάνω στο λαιμό του αετού της νιότης και τελικά τα άφησε εντελώς ελεύθερα. Ο αέρας του χτύπησε το πρόσωπο δυνατά.
Έπεσε την ώρα που αετός της νιότης έκρωξε περήφανα, κι ελεύθερος πια, έφυγε για τα ψηλά βουνά που γεννήθηκε, την ίδια ώρα που αυτός έπεφτε στο θάνατό του.
Ήταν ένας χαρούμενος θάνατος. Ο θάνατος της συνειδητοποίησης.

Thursday, February 01, 2007

Μα Φυσικά!

Σσσσσσσσσσς μη μιλάς. Βρωμάν'οι μασχάλες σου, είπε το χελιδόνι στη μαρίδα.
Κάθομαι κι αναρωτιέμαι ορισμένες φορές. Έχουμε πολλά πράγματα για φυσικά και στην πραγματικότητα η φυσικότητά τους είναι εντελώς αστήρικτη με βάση μια απλή παρατήρηση της... φύσης, φυσικά!
Για παράδειγμα, αν βρεθεί μπροστά μας κάποιος με πιστόλι να μας σημαδεύει θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και θα κάνουμε ό,τι μας πει, ακολουθώντας τον όπου μας πάει... Μα φυσικά! Μα όχι! Για παράδειγμα, έστω πως πας για ψαροτούφεκο... έχεις δει κανά ψάρι να σηκώνει ψηλά τα πτερύγιά του και να σ'ακολουθεί στη στεριά? I think not!
Δεν έχω πρόθεση να φιλοσοφίσω. Μαλακίες λέμε να περνάει η ώρα...
Θέλω να κάτσεις και να σκεφτείς κάθε τι που σου φαίνεται εντελώς φυσικό και μετά να βρεις ένα τουλάχιστον παράδειγμα που να αποδεικνύει πως είσαι μαλάκας που μέχρι τώρα θεωρούσες φυσικό το.... όχι αφύσικο, αλλά το ένα στα εκατομμύρια διαφορετικά ενδεχόμενα. Θέλω να πω, δεν υπάρχει φυσιολογικό dear mate. Μην περιορίζεσαι. Όχι, όχι δε σε προτρέπω να βγεις γυμνός στους δρόμους ουρλιάζοντας και γλύφοντας οτιδήποτε μυρίζει φερορμόνες, βεβαίως, αν και εφόσον αποφασίσεις κάτι τέτοιο και προτού προβείς στην πραγματοποίησή του, ένα τηλεφωνάκι για να με ενημερώσεις για την ώρα και τον τόπο, δε θα με χάλαγε καθόλου... A man's gotta see that, before he leaves this unfair plane of existence. A woman too, but let me speak for myself for the time being... yes?
Οπότε λέγω (τι σκατά λέγω, δεν έχω ιδέα...) εχμ... ναι, συνεχίζω....
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και μαζί τρομακτικό, το πόσο πολύ περιορίζουμε τον εαυτό μας, φτιάχνοντας τα λάθος loopάκια στο μυαλό μας και μη βλέποντας ποτέ το πόσο πολύ μας κρατάνε αγκυροβολημένους και μάλιστα σε πεδιάδα... ούτε καν στο λιμάνι, όπου μια ξαφνική τρικυμία, ίσως (ίσως λέγω!) και να μας ξεκουνήσει... Εκεί εμείς, στην πεδιάδα μας, ο κόσμος γύρω να χάνεται κι εμείς (τα μουνιά ντε!) να χτενιζόμαστε...
Τώρα που είπα χτενιζόμαστε... έχει κάνει μια καινούρια κουπ ο λάκης (με μικρό λ... ξέρω εγώ τι γράφω, ρώτα και τι Μπίλιω αν δε με πιστεύεις, που τον έχει πάρει...)! Άλλο να σου το γράφω κι άλλο να το βλέπεις φιλενάδα...


ΥΓ Ρε τρελέ, αφού σου είπα πως δεν το έχω σήμερα γιατί με πίεσες και ξέρεις πως δε μπορώ να σου χαλάσω και χατίρι... Τέσπα χαλάλι :p
ΥΓ2 Νέος ωραίος και μικρός είναι κι ο αδερφός της... θα τον γαμήσω και αυτόν, γιατί εγώ είμαι χώστης! (αυτό το λένε σε τραγούδι οι "Ανώριμοι" αν θυμάμαι καλά... όχι δεν το έχω κάνει... ακόμη ^^)
ΥΓ3Χτες βράδυ γράφτηκε αυτή η πίπα...

Butterflies? Fuck butterflies dude!

Εδώ και μερικές μέρες κάτι τον έτρωγε. Ένοιωθε να βράζει, μετά ήταν χαζοχαρούμενος, μετά τον έπιαναν μαυρίλες, νεύρα, σκατά. Σα να είχε περίοδο... Γάμα τα δηλαδή.
Έψαχνε να καταλάβει τι σκατά είχε, γιατί σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά ήρεμος άνθρωπος, έλεγχε τον εαυτό του άνετα και εδώ και αρκετό καιρό αισθανόταν πολύ καλά με την πάρτη του. Τι σκατά έχει γίνει? No fucking idea dude, απαντούσε ο εσωτερικός του εαυτός, που είχε ζήσει και χρόνια στο εξωτερικό και ψωνισμένος ον, πέταγε τις αγγλικούρες που και που για να κάνει εντύπωση και να τονίσει το πόσο κοσμογυρισμένος ήταν...
Κάποια στιγμή κι ενώ γύριζε από τη δουλειά και είχε πήξει στη γαμωκίνηση τον βάρεσε κατακούτελα το προφανές... Είχε αρχίσει να την πατάει. Είχε αρχίσει να ερωτεύεται μετά από πολύ, πολύ καιρό. Σκατά! σκέφτηκε. όχι τώρα. γαμημένο bad timing... όχι τώρα, όχι με αυτήν, όχι... όχι... όχι.
Γιατί όχι θα αναρωτιέσαι φίλε αναγνώστη και με το δίκιο σου μιας και ο έρως είναι γαμώ τα παιδιά. Τι καλύτερο δηλαδή θα μπορούσε να του είχε συμβεί? Τίποτα. Το timing ήταν λάθος, λάθος σε σχέση τόσο με το άτομο όσο και με το σε πιο σημείο είχε καταφέρει να διεισδήσει στην καρδιά του ο φτωχός μας ήρωας...
Είχε ένα μεγάλο πρόβλημα ο μαλάκας μας... Όταν ερωτευόταν δε μπορούσε να ελέγξει και πολύ τον εαυτό του... Καρφωνόταν και δεν ήταν σε θέση να παίζει τα παιχνίδια εξουσίας που είναι απαραίτητα στην αρχή ώστε να πάνε όλα καλά και η κάβλα καλύτερα...
Ένοιωσε τις γαμημένες πεταλουδίτσες να βολτάρουν στο στομάχι του και την ανάσα του να γίνεται πιο κοφτή (όχι δεν τον είχε βγάλει έξω για να τον παίξει μέσα στην κίνηση...). Πρέπει να σκοτώσω για λίγο τις πεταλουδίτσες σκέφτηκε, πρέπει να καθυστερήσω λιγάκι την καθυστέρηση που μου χτυπάει πρώιμα την πόρτα. Πρέπει να είμαι kewwwwl, I need to buy me some more time, god damn it! (ναι, ναι ο εσωτερικός του εαυτός ήταν αυτός...), πρέπει να την κάνω να γουστάρει λίγο περισσότερο πρωτού υποκύψω και αρχίσει το πάρτυ...
Άμα έρθει στο πάρτυ και δε γουστάρει που γεννήθηκε γυναίκα και είχε την τύχη να με γνωρίσει, εγώ θα κάτσω να με γαμήσεις (αυτός ήταν ο άλλος εσωτερικός του εαυτός, που είναι μεγάλο ψώνιο...).
Έτσι ο περήφανος, πλην συμπαθής μαλάκας μας, συνέχισε να οδηγεί, αν και το ήξερε πως μπροστά του έχει έναν δύσκολο και επικίνδυνο αγώνα... Στην τελική αν τα σκατώσει θα πρέπει να τρώει τα σκατά του στη μάπα κάθε μέρα...
Bullocks! Fuck the motherfucking butterflies, for fucks sake! Είπε ο... δε σας λέω γιατί είναι φίλος μου... Κι αν δε με πιστεύετε... να μου κι εμένα (με το συμπάθειο κι όλας...).


PS Σκότωσε το butterfly που έχεις μέσα σου, τουλάχιστον μέχρι να είναι άνοιξη, γιατί αλλιώς θα ψωφήσει και δε λέει... (ε καλά, κανείς δεν είπε πως είναι ό,τι πιο εύκολο στη γη, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε ρε μαλάκα ^^)
eXTReMe Tracker