Friday, March 30, 2007

Spank da monkey...

Ξύπνα.
Το κάλεσμα του πελαργού πάνω στο ανεμοδαρμένο τρίπτυχο της ερημιάς του βάλτου, έρχεται να σου αναπτερώσει τα φτερά της προσφυγής στα κάτεργα του ανέμου, που βαυκαλίζει την καρδιά σου και φτερουγίζει πάνω σου, ενώ καλείς με προσμονή την αναιμία του μυαλού σου, να εξανεμιστεί και να σου δώσει την απαραίτητη διαύγεια του νου, που πέρα τρέχει και δε βρέχει όπως τα χρόνια τα παλιά που ήσουν μόνος κι έρημος στο πηγάδι εκεί ψηλά κάτω απ'τη γη, με τα σκουλήκια να σε βαραίνουν και να σου τρων τα μέσα και τα έξω, από φόβο μπας και αν κουνηθείς θα λιώσεις κάποιο από αυτά και τ'άλλα θα φύγουν τρομαγμένα, ανήμπορα να συνεχίσουν το λουκούλλειο γεύμα τους, πάνω στα δάκρυα χαράς που έχυσες, μα τώρα στέρεψαν μια και καλή για πάντα και για πάντα θα τα ψάχνεις, αυτά τα ίδια και φυσικά δε θα'ναι πουθενά και θα χάνεις και τα καινούργια που έρχονται και φεύγουν και σ'αφήνουν να ψάχνεις και γελάν, καθώς περνάν και σε οικτίρουν, κάτι ακούς μα δεν ακούς και τίποτα και συνεχίζεις ακατάπαυστα και ηρωικά.
Ο ήλιος ανεβαίνει και κατεβαίνει ξανά και ξανά, περνάνε μέρες χρόνια, στιγμές κι αιωνιότητες, στα ίδια και στα διαφορετικά. Δεν καταλαβαίνεις τι απ'τα δύο είναι. Είναι μικρή η ύπαρξή σου για να νοιώσει το όλον. Όχι, ακόμη δε μπορείς. Εγώ πιστεύω πως κάπως στο μέλλον θα τα καταφέρεις, ως τότε όμως ζήσε όπως μπορείς, πάντα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πως καλά είναι απλώς να ζεις, ακόμη καλύτερα όμως να φτάνεις στα όριά σου και να τα ξεπερνάς. Τότε, εκείνη τη μικρή απειροελάχιστη στιγμή, καταφέρνεις να δεις τα αόρατα. Μη φανταστείς θεούς και πνεύματα, μη φανταστείς οπτασίες καμιάς ψυχής αλλότριας. Όχι. Πολύ πιο απλά και πραγματικά αυτά που θα δεις. Τα έχεις ήδη δει χωρίς να τα προσέξεις. Ασήμαντα κι όμως σημαντικά. Θα δεις εσένα.
Κι ύστερα τι? (ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα :p)
Παπαρολογίες του αέρα και της μαύρης γης τα τρυγεία. Τρομαχτικά αρπάζοντας τη νύχτα απ'τα μαλλιά. Έλα να δεις στα μαγικά μαγεία, μια άλλη εικόνα από κάτασπρα μαλλιά.
Μάλλινες κάλτσες, μάλλινα σώβρακα να τσιμπάν το καβλί σου και τα αχαμνά, μάλλινα και τα μάτια σου κάτω από το στρώμα. Για πάντα εκεί. Κάτω από το στρώμα.
Μαλλί της γριάς. Μαλλί του παππού. Μαλλί του παππέγγονου και του ιστού.
Άντε γεια...

Thursday, March 29, 2007

Ζωώδικα...

Κλείσε τα μάτια σου. Προσπάθησε να φανταστείς τα αφάνταστα.

Ψάχνεις να γράψεις κάτι που ποτέ δεν έχεις ξαναγράψει και δε σου έρχεται τίποτα στο μυαλό. Είναι άδειο, κενό. Το παραλήρημα που κάποτε έρχονταν εύκολα σαν από φυσικού σου, έχει εκλείψει. Νοιώθεις να σου λείπει ένα κομμάτι σου. Θέλω πίσω το παραλήρημα μου γαμώτο!
Άσε με, άσε με να μην είμαι τέλειος. Άσε με να είμαι λάθος (άσε με να κάνω λάθος.... σαλαλα… joan μου το κόλλησες γαμώτη σου! :p) να παλεύω μόνος μου σε αγώνες χαμηλής ενέργειας. Διωγμένος από όλους, αποκομμένος και άχθος αρούρης.
Μυστικιστικές τελετές συμβαίνουν κάπου βαθειά στο μυαλό μου και χορεύοντας, ουρλιάζοντας και τραγουδώντας ρυθμούς αρχαίους, φτιαγμένους από ένστικτα ζωώδη, παιγμένους πάνω σε όργανα κρουστά, χάνομαι. Το συνειδητό υποχωρεί με δέος, μπροστά στο ασυνείδητο, που με γυμνά κόκαλα και δόντια σουβλερά, ορμάει μπροστά, μάτια κόκκινα, αφρίζον στόμα, νεύρα και φλέβες που πετάνε, δαγκώνει ό,τι στο δρόμο του βρεθεί.
Κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετό. Κανένας άνθρωπος, κανένας θεός, καμία λύπηση, κανένα συναίσθημα, καμία σκέψη. Όλα υποκλίνονται. Όλα προσκυνούν το δικό μου μαίνον ασυνείδητο που σπέρνει πανικό στο πέρασμά του. Δε θα μείνει τίποτα να υπάρχει όπως υπήρχε. Θα καταστραφούν όλα και θα γίνουν πρώτες ύλες στον κύκλο της δημιουργίας από την αρχή.
Φωτιές μεγάλες ζεσταίνουν τον κύκλο της φυλής που απαρτίζει το χορό της τελετής. Όλοι μαζί με τη φωνή τους και την ενέργεια που εκπέμπουν, δημιουργούν τον άνεμο που φουσκώνει τα πανιά της μεταφοράς και μεταμόρφωσης, της ανύψωσης στη μοναχική κορυφή. Εκεί που πρέπει ο καθένας να πάει μια φορά τουλάχιστον για να γνωρίσει. Κανείς δε συζητά ποτέ το τι.
Άγρια τα βήματα του χορού. Άγρια τα πρόσωπα κι οι μάσκες. Άγρια τα ουρλιαχτά της μεταμόρφωσης. Άγριο το τοπίο. Μόνος προχωράς. Μόνος καλείσαι να τα βγάλεις πέρα. Οι άλλοι απλοί θεατές, όταν φτάνεις εκεί.
Ξεκίνησε. Χάθηκες. Όταν γυρίσεις...
Τα λέμε


ΥΓ Αφιερωμένο σε κανέναν...
ΥΓ2 Δεν παίρνω ναρκωτικά
ΥΓ3 Δεν είμαι ζουλού
ΥΓ3 Δεν είναι γαμάτο... είναι ό,τι να'ναι...
ΥΓ4 Αγκαμπούγκικι ουγκούντου μπέλι. Ικάμα αζαλέντο γκόντοϊ. Αγκάμπε.
ΥΓ5 Δε σημαίνει κάτι το παραπάνω... ψαρωτικό ήτανε... την πάτησες μαλακούτσο μου... αχαχαχαχαχα

Wednesday, March 28, 2007

Θηρίο... (Γαμιέμαι)

Χμμμμ. Προσπαθούσε να καταλαγιάσει το θηρίο. Το θηρίο που ξυπνούσε μέσα του από παλιά κάθε που άκουγε αυτά που άκουσε και πάλι. Με το που άκουσε, ένιωσε το γνώριμο στριφογύρισμα στα σωθικά του και το θεριό να βράζει, καίγοντάς του το στομάχι και θολώνοντας την όρασή του. Η λογική του προσπαθούσε να το κατευνάσει με κόπο.
Δύσκολα τα πράγματα. Προσπαθούσε να ξεχαστεί, ασχολιόταν με άσχετα πράγματα, ίσα ίσα να μη σκέφτεται ξανά και ξανά πάνω στην ίδια λούπα τα λόγια που χωρίς λόγο ξυπνούσαν το άθλιο, άσχημο και βρωμερό θηρίο. Ήξερε πως κανονικά δεν έπρεπε να ξυπνήσει. Ήξερε πως ήταν λάθος να το ανασύρει τώρα από τα βάθη του εγώ του. Όμως το θηρίο δεν παίρνει εύκολα από λόγια. Δεν έχει λογική μα μόνο ένστικτο και ξυπνάει κατά βούληση. Τα ηρεμιστικά βέλη της λογικής του χτυπάγανε στα λέπια και τα κέρατα του κτήνους και πέφτανε κάτω χωρίς να έχουν επιτύχει το σκοπό τους.
Έκανε πως το αγνοεί και τότε κάπως ηρεμούσε κι αυτός έπαιρνε παράταση και τη χάριζε εκεί που έπρεπε να χαριστεί. Περίμενε και περίμενε να έρθει αυτό που περιμένει. Και ήρθε. Και όμως και πάλι το μισοξύπνιο κτήνος επέμενε να μην κοιμάται. Τι άλλο θες? Τι άλλο θες για να πειστείς πως δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσεις? Τι άλλο θες για να πειστείς πως ακόμη κι αν ξυπνήσεις δε διορθώνεις τίποτε, μονάχα καταστρέφεις κι ότι έχει κτιστεί? Το ρώταγε μα αυτό δεν απαντούσε. Τον κοίταζε με μάτια φλογισμένα και τα δόντια γυμνά, αφρούς στο στόμα και την ανάσα του να βγαίνει με ρόγχο και ατμούς.
Δεν ικανοποιείσαι με τίποτα και τίποτα δε μπορώ να κάνω για να σε ελέγξω. Δεν πρόκειται όμως να σε αφήσω να καταστρέψεις πάλι. Εσύ κι αν δεν έμαθες, εγώ μαθαίνω και θα σε βγάλω μόνο όταν κανένας δεν κοιτά, να ξεσπάσεις πάνω μου και μόνο και να δούμε τότε ποιος θα νικήσει. Κτήνος εσύ, κτήνος κι εγώ, σαν ίσοι θα παλέψουμε μέχρι θανάτου αλλά σε μέρη σκοτεινά που δε θα υπάρχουν αδιάκριτα μάτια, δε θα υπάρχουν αθώα θύματα και δε θα υπάρχει το περιθώριο για σένα να χαλάσεις ότι έφτιαξα.
Και όπως έγραψε και ο Bruce "Με τη βοήθεια του Χριστού, θα σου γαμήσω την Παναγία!".


ΥΓ Γαμιέμαι....
ΥΓ2 Γαμιέμαι απίστευτα, αλλά θα την παλέψω...
ΥΓ3 Μου τη σπάω τρελά όταν γαμιέμαι, αλλά θα τη βρω την πουτάνα την άκρη και τότε θα σας δείξω εγώ!
ΥΓ4 Μια μέρα θα κατακτήσω τον κόσμο και δε θα γαμιέμαι
ΥΓ5 Τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι ψιλομαλακία στόχος να φτάσω σε σημείο να "μη γαμιέμαι"...
ΥΓ6 Hmmm I need to re-evaluate my... values (?)
ΥΓ7 I think I got some serious issues...
ΥΓ8 Πρέπει να κάνω ένα ποστ υστερόγραφο μια μέρα...
ΥΓ9 Ερρρρ.... αυλαία να πέσει pleaaaaaase!
ΥΓ10 Ε, έπρεπε να κλείσω με στρογγυλό αριθμό ΥΓ... δε μου αρέσουν οι τσαπατσουλιές...

Tuesday, March 27, 2007

Ψωλιά, Ψαράς, Ψαρονέφρι...

Ο Λούης έφτασε στην παραλία. Για μερικά δευτερόλεπτα κοίταξε τη θάλασσα και μια ήρεμη χαρά τον συνεπήρε. Έβγαλε το φανελάκι του, από κάτω φορούσε ήδη το μαγιό, πέταξε τις σαγιονάρες, πήρε στα χέρια του βατραχοπέδιλα, μάσκα και ψαροτούφεκο και προχώρησε προς τα κει που έσκαγε το κύμα.
Κάθισε, έβρεξε τα βατραχοπέδιλα, τα φόρεσε, ένιωσε το σφίξιμό τους στα πόδια του και σκέφτηκε πόσο του είχε λείψει. Πέταξε μάσκα και ψαροτούφεκο μερικά μέτρα πιο κει μέσα στη θάλασσα και βούτηξε με τη μία για να τα πιάσει. Έπλυνε τη μάσκα, τη φόρεσε και έπιασε και το ψαροτούφεκο. Βούτηξε και άρχισε να κολυμπάει σε αναζήτηση θηράματος. Ήταν δύσκολο να τα πετύχεις τα γαμόψαρα... Δεν καταλαβαίνουν από απειλές. Δεν είναι άνθρωποι. Φαντάσου δηλαδή να σε δει το ψάρι με το τουφέκι και να του πεις: "Ακίνητο! Σήκωσε τα πτερύγια ψηλά για να τα βλέπω!" και σιγά σιγά να το βγάλεις έξω στη στεριά...
Δεν παίζουν αυτά... Αντιθέτως ο λογικός άνθρωπος όταν σε δει με το πιστόλι ανά χείρας, θα σηκώσει τα χέρια του ψηλά και θα κάνει ό,τι του πεις, προκειμένου να μην πεθάνει. Το πιστόλι μπορεί να είναι οτιδήποτε...
Νομίζω πως χρειαζόμαστε μερικούς περισσότερους παράλογους ανθρώπους ψάρια.... μπας και γράψουμε τα πιστόλια στα παπάρια μας...

Κυλιόμενες...

Κατέβηκε από το τρένο και με γρήγορο βήμα κατευθύνθηκε προς τις κυλιόμενες σκάλες. Οι γριές που τον σπρώχνανε για να μπουν μπροστά του και μετά να κάτσουν ακίνητες φράζοντας με τις τσάντες τους το δρόμο του, τον εκνεύριζαν αφάνταστα. Μια φορά σε μια τέτοια περίπτωση είχε πει σε μια τους, η οποία ήταν κοντά στα 70 τουλάχιστον: "Δε βιαζόμαστε ε? Και γιατί να βιαστείς? Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου"... Η γριά δεν είχε φανεί να καταλαβαίνει το αστείο και τον αγριοκοίταξε, όμως επειδή είχε δει στις ειδήσεις πως κυκλοφορούν πολλοί ανώμαλοι βιαστές, δεν είπε τίποτα και απλώς έκανε χώρο για να περάσει ο νεαρός.
Βγήκε στο επίπεδο των εκδοτηρίων εισιτηρίων. Σταθμός Ομόνοια. Παλιά θυμάται που ερχόταν με τους φίλους του για βόλτα στο κέντρο και του φαινόταν ταξίδι. Από Νίκαια Ομόνοια τέλη δημοτικού ήταν όντως ταξίδι. Τότε δεν είχε μετρό. Εκτός από μετρό δεν είχε και σεκιουριτάδες, ειδικούς φρουρούς, το ράμπο και τον μπάτμαν να φυλάνε (τι?). Είχε όμως ανθρώπους. Επίσης είχε και κάποιους που κάποτε ήταν άνθρωποι, όμως τότε ήταν απλώς ένα ζοφερό κομμάτι μιας ζοφερής εικόνας. Ξαπλωμένοι όπως να'ναι πάνω σε κομμάτια κούτες. Τα χέρια τους γεμάτα πληγές, καταλάβαινες πως είναι ζωντανοί μόνο από κάποιο βογκητό που αφήναν που και που, ή από λίγο αίμα που μπορεί να έτρεχε. Δε ζητιανεύανε καν. Δεν είχαν δύναμη ούτε να κουνηθούν.
Θυμάται τα πρώτα τσιγάρα του τότε με σχετική άνεση μιας και δε θα τον έβλεπε καμία χήνα από τη γειτονιά, για να το προφτάσει στους γονείς του. Θυμάται ένα γαμάτο αναπτήρα που είχε κάποιος από την παρέα που ήταν μέσα σε ένα κάλυκα από σφαίρα και δούλευε ως ζίπο. Η φλόγα ήταν μικρή, ελάχιστη αλλά ήταν τρελή μαγκιά ο αναπτήρας αυτός και δε σε ένοιαζε που σου έσπαγε τ'αρχίδια για ν'ανάψεις ένα γαμωτσίγαρο... Τα κομμάτια του παζλ είχαν φύγει πλέον μετά το μετρό. Κάτι όμως του έλεγε πως δεν είχαν εξαφανιστεί, αλλά βρίσκονταν ακόμη κάπου. Πού? Δεν ήξερε... Ήξερε μόνο πως κάπου ήταν.
Επανήλθε στην πραγματικότητα με τον ήλιο να τον χτυπάει κατάματα ενώ αναδύονταν από τις κυλιόμενες στο βρώμικο πεζοδρόμιο με το περίπτερο ακριβώς στο δεξί του χέρι και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται βιαστικά και ανώνυμα, αποξενωμένα.
Προχώρησε κι αυτός. Το βλέμμα του πήρε την προπονημένη του κενότητα, προβαρισμένη ξανά και ξανά, φτιαγμένη για τέτοιες διαδρομές. Βαριόταν...

Thursday, March 22, 2007

Killing Time...

Κάθε Τρίτη κατεβαίνω Αθήνα για δουλειές... Καλώς ή κακώς πριν ξεκινήσω τις δουλειές, έχω περίπου μιάμιση ώρα που πρέπει κάπως να σκοτώσω... Την Τρίτη που πέρασε λοιπόν, είπα να κατέβω Μοναστηράκι να τσιμπήσω και τίποτα στα μακ (άθλια... εντελώς όμως... το ξέρω...).
Κατεβαίνω λοιπόν, βγαίνω στην πλατεία και αποφασίζω να πάρω κάτι από κανά περίπτερο εκεί, για να διαβάσω όσο περιμένω να περάσει η ώρα... Καταλαβαίνεις τώρα, όχι κάτι βαρύ... κάτι απλό και ευχάριστο απλώς να περάσει η γαμωώρα. Δε μπορώ να διαβάσω αθλητικές εφημερίδες... βαριέμαι τη ζωή μου με τις αθλητικές εφημερίδες και πέραν τούτου, κάθε δύο περίπου αράδες θέλω να σκοτώσω το αγράμματο ζώο που έχει και δικαίωμα να γράφει σε εφημερίδα... έστω και αθλητική... Μιλάμε για χοντρά ορθογραφικά, όσο και γραμματικά, όσο και συντακτικά λάθη... Είναι τραγική η κατάσταση... αν και ξέρω πως διορθώνεται... Όχι όχι, δεν έχει να κάνει με παιδεία, ή καλύτερη κατάρτιση... μιλάμε για άτομα ανεπίδεκτα μαθήσεως... Μια καλή λύση είναι ο ακρωτηριασμός των δάχτυλων, ώστε να μη μπορούν να γράφουν! Hell yeah! Αυτά είναι οριστικές λύσεις και όχι οι ψευτοκουλτουριάρικες δήθεν λύσεις του στυλ καλύτερη κατάρτιση και αηδίες...
Τέσπα... φτάνω στο πρώτο περίπτερο περίπου μετά από 10 αρνήσεις σε πλανόδια ημιπρεζάκια που πουλάνε γυαλιά (prada!!!!), cd, ρολόγια, κινητά, πτυσσόμενους δονητές κλπ... και αρχίζω να κοιτάω την πραμάτεια που έχει απ'έξω, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω ένα γαμημένο περιοδικό της προκοπής, ή έστω κάποιο βιβλίο... δε μιλάω για Σαρτρ ή κάτι τέτοιο... δεν είμαι παράλογος... μιλάω για καμιά αγκάθα κρίστυ, ξέρεις αυτά τα κίτρινα βιβλιαράκια μηδαμινής ποιότητας, μέσα στο σελοφάν, εκδόσεις λυχνάρι, που τα μουνιά οι περιπτεράδες κολλάνε τη μία τιμή πάνω στην άλλη και αν φτάσεις ποτέ στην τυπωμένη τιμή βλέπεις πως το βιβλίο κόστιζε κάποτε 50 δραχμές (κυριολεκτώ...) και τώρα έχει ετικετούλα των 7 ευρώ πάνω του... γαμωσταυρίζεις από μέσα σου τον περιπτερά, αλλά έχεις την ικανοποίηση της εγκεφαλικής βλάβης για κάποιες ωρίτσες, όσο περιμένεις κάτι, ή όσο ταξιδεύεις με ένα κτελ κλπ...
Αρχίδια... ούτε καν αγκάθα γαμώ την τύχη μου... Μόνο κάτι ερωτικές ιστορίες και τέτοια είδα... και οκ, κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά το έμπειρο πορνομάτι μου, διέκρινε πως δεν ήταν καν, hardcore porn, αλλά soft... Έλεος... Να το διαβάσουμε το τσοντίδι ρ'αδερφέ, όχι όμως soft ακόμη και στο βιβλίο του πούτσου... Δώσε κάτι, δώσε ατάκες θανατερές, δώσε "τράβηξα μια γενναία μαλακία για πάρτη της", "το μουνάκι μου έσταζε κρεμούλα", "Ένιωσα να εκρήγνυται μέσα στην υγρή μουνάρα μου, καθώς έχυνα κι εγώ και λίγο μετά ο Μήτσος που ήταν στο στόμα μου με έπνιξε με τα ζουμιά του, καθώς ο Αμπέμπε, ο μαύρος μικροπωλητής cd με το κοντάρι το 30ποντο, γέμιζε τον κώλο μου με καυτά χύσια, ενώ ο Κώστας και ο Βασίλης, ανανέωναν το αποσμητικό στις μασχάλες μου, με τον Γιάννη και τον Γιώργο να μου μουσκεύουν τις παλάμες και τον Αποστόλη να μου χτυπά μανιασμένα το κούτελο με το βαρύ του εργαλείο, λίγο πριν λούσει τα κατάξανθα μαλλιά μου με το υγρό του πυρ!"... δε ζητάω κάτι εχτραβαγκάντ... λίγη περιπέτεια και φαντασία θέλω... όχι soft μαλακιούλες ακόμη και σε βιβλίο για να διαβάζουν σεμνότυφες μυξοπαρθένες και να φαντάζονται ιππότες σε άλογα... (αν και δεν έχω κάτι ενάντια στα άλογα... δίνουν ένα μεγαλείο στον έρωτα, if you ask me...)
Τέσπα μάλλον ξέφυγα ελαφρώς... Για να μη σας ζαλίζω λοιπόν, μετά από αρκετά λεπτά άκαρπων προσπαθειών να βρω κάτι που να διαβάζεται, μέσα σε δεκάδες διαφορετικά σκουπίδια... κατάφερα να εντοπίσω εφημερίδα (δε θυμάμαι ποια :( ) η οποία είχε ως δώρο, τις Τρωάδες του Ευριπίδη... Αχά! αναφώνησα και έσπευσα να αγοράσω την εφημερίδα! Δεν είναι πως είμαι τόσο κουλτουριάρης που μόνο τραγωδία του Ευριπίδη θα διάβαζα, αλλά αν βλέπατε τα άλλα θα με καταλαβαίνατε... (ελπίζω...). Με το βιβλιαράκι ανά χείρας λοιπόν μπήκα στα μακ... Εκεί δουλεύει στάνταρ ένας χοντρός τυπάκος, πολύ συμπαθητικός, αλλά και πολύ τεράστιος, με κοιλιά να κρέμεται σχεδόν μέχρι το γόνατο και με δυσκολία στο περπάτημα λόγω κιλών... Παρήγγειλα και δίνοντας το δεκάρικο περίμενα ρέστα τα οποία δεν ήρθαν ποτέ και ο χοντρούλης συμπαθής τύπος γύρισε και μίλαγε με τον όχι χοντρούλη και σίγουρα όχι συμπαθητικό, σεκιουριτά του "εστιατορίου" (my ass...). Εεεεε, συγγνώμη! Θες να μου δώσεις τα ρέστα? του λέω... Α, θέλετε κέτσαπ? μου λέει και σπεύδει να πιάσει τα φακελάκια με την υπέροχη αυτή ανθρώπινη έμπνευση σάλτσας... (προσοχή δεν κάνω πλάκα βγαλμένη από ελληνική ταινία, ή ανέκδοτο δημοτικού...) Αφού μου ακουμπάει τη σάλτσα επανέρχομαι με τα ρέστα και μετά από λιγάκι ενδίδει ο χοντρουλίτσος και μου τα δίνει... Ακούω εν τω μεταξύ πως έχει ξεκινήσει γυμναστήριο και έχει χάσει και 15 κιλά... εμένα από την προηγούμενη βδομάδα που τον είδα ίδιος μου φάνηκε, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, τι να σου πω δεν ξέρω...
Φαγητό, τσεκ! Κοκακόλα τσεκ! Off I go to the first floor! Πάω πάνω λοιπόν αράζω, τρώω παρακολουθώντας φάτσες (να μην έχω τον κολλητό μου δίπλα να κράζουμε τους πάντες ρε πούστη μου! Μιλάμε για πολύ υλικό για κράξιμο!) και κάποια στιγμή αρχίζω και διαβάζω το βιβλιαράκι μου... Ξάφνου και ενώ βρίσκομαι σε μια έξτρα συγκινητική στιγμή, καταλαβαίνω πως παίζει μουσική στα μακ... Έπαιζε και πριν φυσικά, αλλά σπάνια προσέχω τι παίζει... Όταν όμως διαβάζεις το θρήνο της Εκάβης και τις απαντήσεις του Χορού και ξαφνικά ακούς από πάνω σου να παίζει οριεντάλ full τσιφτετελιές... ε, τείνεις να παρατηρείς πως παίζει μια μουσική, η οποία σε συνδυασμό με εσένα να διαβάζεις ανέμελα αρχαία τραγωδία και τις φάτσες που έχει γύρω γύρω, που είναι ό,τι να ναι και με μέσο όρο IQ διψήφιο (τουτέστιν κάτω από 100...) αισθάνεσαι να έχεις μπλέξει σε κάποια σουρεάλ κατάσταση στο μυαλό ενός τύπου που πριν κοιμηθεί είχε μπουκώσει μερικές καρτέλες τριπάκια και κάτι κουτιά αρντάν... (ή όπως αλλιώς τα λένε αυτά τα σκουπίδια...).
Με αυτή λοιπόν την κρίση συνειδητότητας και έχοντας την πραγματικότητα να με χτυπάει με βαριοπούλες στο δόξα πατρί (και υιό και αγίο πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνωωωωωων... αααααααααμηηηηηηηήν...) κατάφερα επιτέλους να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο αυτής της χώρας που αποκαλώ πατρίδα! Α ρε Ελλαδάρα! Είσαι μεγάλη πουτάνα! Και γελώντας μόνος μου (όπως και τώρα δηλαδή μιας και κανείς σας δεν παίζει να γελάει... έστω κι αν κατάφερε κάποιος να διαβάσει ως εδώ αυτό το σετ σεντονάκια όλα σε ένα που έκανα σήμερα ο πούστης!) μάζεψα τα πραγματάκια μου και πήγα προς το μετρό...
Όχι φίλε, ευχαριστώ δε φοράω γυαλιά ηλίου, όχι φίλε να'σαι καλά έχω ρολόι, no thanks man, I download them for free, adsl rules!, όχι κοπελιά δε θέλω πτυσσόμενο δονητή, χαλάνε εύκολα, άσε που θέλει δυο σετ αλκαλικές τη μέρα... είναι και χάλια το λατεξάκι του δεν το βλέπεις? Δεν είμαστε τώρα να συγκαιγόμαστε στα καλά του καθουμένου... Άντε, άμα δεν έχεις κάνει σεφτέ δώσε μου ένα μαργαριταρένιο δύτη... μου το ζήτησε ο φίλος μου γιατί πάει λέει με τα μάτια του...


ΥΓ. Ρε άντε που θες και υστερόγραφο μετά από 42 χιλιάδες γραμμές...

Wednesday, March 21, 2007

Αιώνιο θύμα...

Χαοτικές απολήξεις έρχονται σ'επαφή. Το αποτέλεσμα άγνωστο ακόμη και λίγο πριν να έρθει.
Μέσα σε ένα νέφος άπειρων δυνατοτήτων καλείσαι να επιλέξεις τι είναι αυτό που θες. Προσπαθείς να δεις, να γνωρίσεις, να αιστανθείς περί τίνος πρόκειται και άκρη δε βγαίνει. Περιμένουν από σένα να επεκτείνεις τη συνείδησή σου προς το άπειρο και με κάποιο μαγικό τρόπο να καταφέρεις να κάνεις κτήμα σου πνευματικό το κάθε τι.
Ύστερα τρως μια φρίκη. Μέσα στη μάταια πάλη σου να ικανοποιείς νοιώθεις δυστυχισμένος. Μα φυσικά. Αφού η αγωνία σου είναι να ικανοποιείς τους άλλους και μόνο. Δεν είπε κανείς να γίνεις εγωιστής, αλλά δε γίνεται και δίχως.
Κατά βάθος το βολεύεσαι. Είναι πιο εύκολο να βρίσκεις τις ευθύνες στους κακούς που σε πιέζουν να τους ικανοποιήσεις και δε μπορείς να βρεις χρόνο για τον εαυτό σου, ούτε χρυσή τομή. Συνέχισε να γκρινιάζεις. Τα αυτιά όλων είναι κλειστά. Κανείς δε σε ακούει, δε σου δίνει καμία σημασία.
Ίσως να βρεις ανθρώπους να σε οικτίρουν και να νοιώθεις έτσι καλά με τον εαυτό σου. Για μένα όμως αυτό φαντάζει κόλαση. Δεν οικτίρω, ούτε θέλω να με... Θέλω δυνατούς ανθρώπους γύρω μου με μένα ίσο.
Δεν είναι πάντα εφικτό, δεν είμαι πάντα χαρούμενος, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ. Δεν κοιτάω σκατά να είμαι πάντα, δε συνεχίζω να μπαίνω πεισματικά σε καταστάσεις που με χαλάνε και που δεν έχουν φως να διαφαίνεται. Εσύ εκεί. Όπου δεις σκατά βουτάς με το κεφάλι δήθεν να τα αλλάξεις, δήθεν καθαρός εσύ κι όμως η δυσωδία δεν είναι μόνο απ’τα σκατά.
Σκατό κι εσύ μες τα σκατά, κολυμπάς για να βουλιάξεις δήθεν εξουθενωμένος από την αλτρουιστική σου εκστρατεία στο χαμό και λίγο πριν το τελευταίο εκατοστό της ύπαρξής σου βρει το τάχα μου δραματικό του τέλος, αντλείς την άρρωστή σου ευχαρίστηση, φωνάζοντας “σπαρακτικά”: "Μα γιατί πάλι με πνίγετε, ενώ εγώ είμαι τόσο καλός και προσπαθώ για σας?"
Δεν πείθεις πλέον, κατάλαβέ το. Το μάθαμε το ρόλο σου. Βούλιαξε λοιπόν μια και καλή ή γίνε άνθρωπος και βγάλε το κεφάλι προς τα πάνω. Εκτός απ'τα σκατά υπάρχουν και λιβάδια, βουνά, ουρανοί και θάλασσες. Αν δε γουστάρεις τράβα ψώφα κάπου αλλού. Η δυσωδία σου μου φέρνει αναγούλα.



Ερρρρ λοιπόοοοοον... αυτό εδώ είναι το 100ό μου ποστ! Σκεφτόμουν εδώ και μερικές μέρες τι σκατά να γράψω για να είναι και καλά σπέσιαλ κλπ, αλλά τελικά παπαριές έγραψα και πάλι... απροετοίμαστος εντελώς κλπ... θέλω μόνο να μου ευχηθώ να τα χιλιάσω... και να καταφέρω να έχω έστω και έναν αναγνώστη ως τότε! Έστω και έναν να έχω θα είμαι ικανοποιημένος :p Ψέματα λέω... αλλά τέσπα...

Monday, March 19, 2007

Νομοτελειακά θα γαμήσεις κι εσύ!

Το σύμπαν έχει ένα γαμημένο μυστήριο τρόπο να λειτουργεί σχετικά σωστά, αρκεί να έχεις το χρόνο να του διαθέσεις για να περιμένεις, αλλά και τα ψυχικά αποθέματα που θα σου επιτρέψουν να διοχετεύσεις την απαραίτητη θετική ενέργεια... Χωρίς θετική ενέργεια δεν πας πουθενά αρχηγέ...
Μπορεί λοιπόν να τρως σκατά για χρόνια, μπορεί να φαίνεται πως δεν πρόκειται ποτέ να βγεις από τα σκατά μέσα στα οποία κολυμπάς και είναι άπατα... όμως αν καταφέρεις να διατηρήσεις το χιούμορ σου και να μη γίνεις ένας ξινόπικρος τύπος που βγάζει μόνο χολή και στερείται αυτοσαρκασμού, νομοτελειακά, έρχεται η ώρα που γυρνάει ο τροχός. Ναι, ναι, θέλει να κάνεις μπράτσα πρώτα για να τον γυρίσεις, αλλά γυρνάει ο καριόλης...
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη μαγική ικανότητα να είναι στόκοι. Υπάρχουν άλλοι που έχουν τη μαγική ικανότητα να μπορούν να κάνουν εκπτώσεις (μιλάμε για τρελές ευκαιρίες!) στο ποιους ανθρώπους θα βάλουν γύρω τους, ώστε να μην είναι μόνοι, ή μάλλον να έχουν την ψευδαίσθηση πως δεν είναι μόνοι, γιατί άμα γεμίσεις το γύρω-γύρω με ανθρώπους σε τιμή ευκαιρίας, πάλι μόνος σου είσαι και απλώς δεν το βλέπεις... Ώρες ώρες τους ζηλεύω... Φαίνονται χαρούμενοι εκεί στον κόσμο της γκοφρέτας... Μετά το ξανασκέφτομαι και τους βρίσκω εκπληκτικά μαλάκες...
Η αλήθεια είναι πως τον πίνεις αρκετά κατά φάσεις της ζωής σου αν δεν είσαι στόκος ή φτηνιάρης στις επιλογές σου... Το θέμα είναι πως αν δε βολεύεσαι με τριτοκλασάτες καταστάσεις, όταν τελικά σχηματίσεις το πλαίσιο ανθρώπων και συνθηκών που σε ικανοποιεί και εσύ μόνος έχεις επιλέξει (οκ θέλει να έχεις και λίγο κώλο... δεν περνάνε όλα από το χέρι σου...) θα αισθάνεσαι βασιλιάς... αρχιδούκας κλπ
Είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους με τους οποίους αισθάνεσαι την άνεση και την ασφάλεια να είσαι εσύ. Να μπορείς ρε αδερφέ να γελοιοποιείσαι, χωρίς να γελοιοποιείσαι! Να κάνεις τις αηδίες σου και ο άλλος να συμμετέχει και να γουστάρει, ή μάλλον να τις κάνετε ταυτόχρονα με σύμπνοια και τα ρέστα... Είναι όμορφο να έχεις μερικούς ανθρώπους γύρω σου που να γουστάρεις να τους δεις. Να ανυπομονείς να τους δεις. Να ανυπομονείς να βρεθείτε για να μιλήσετε και να αγγίξετε ο ένας τον άλλον και δεν εννοώ μόνο ερωτικά. Μιλάω για κάθε είδους επαφή, από τη χαϊδευτική σφαλιάρα έως τη φιλική ζεστή αγκαλιά, και από το πιο παθιάρικο φιλί στο στόμα, μέχρι ένα χαζό φιλάκι στο μάγουλο.
Όλα βαίνουν καλώς. Γυρνάει ο κολλητός από το στρατό και θα τα πούμε ως αργά το βράδυ σήμερα και αύριο θα είμαι μπουρδέλο στη δουλειά αλλά χαρούμενος. Έχω γνωρίσει καινούρια άτομα μέσα από εδώ που γουστάρω να βλέπω και να κάθομαι για πολλές ώρες μαζί τους και να μαλακιζόμαστε. Όλα είναι μια χαρούλα...
Μόνο η γαμημένη η περίοδος μας έχει χαλάσει λιγάκι, αλλά τι να κάνεις... Μερικές μερούλες είναι μόνο.


ΥΓ Δεν άντεξα να μη γκρινιάξω έστω για κάτι...
ΥΓ2 Είμαι χαζοχαρούμενος αυτήν την περίοδο, τραβάς κανά ζόρι?
ΥΓ3 Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός... είναι νομοτέλεια... και είναι τέλεια :p
ΥΓ4 Τι σάχλας που γίνομαι άμα είμαι χαζοχαρούμενος...
ΥΓ5 Γι'αυτό δε γράφω τον τελευταίο καιρό γιατί θα με σιχαθείτε :p
ΥΓ6 Μας ζάλισες τη μουνάρα με τα υστερόγραφα... τελείωνε και βούλωνε... μαλάκα, έ μαλάκα! Έχουμε όλα τ'άλλα έχουμε κι εσένα να μαλακίζεσαι, άντε γαμήσου κι εσύ και η χαζοχαρουμενιά σου μαλακιστήρι...

Wednesday, March 14, 2007

Όνειρο...

Παλεύεις να κρατηθείς ξύπνιος, οι αισθήσεις σου αμβλυμμένες, τα μάτια σου κλείνουν, το κεφάλι σου βαρύ, νοιώθεις τη σκωτοδύνη να σε καταβάλει στην αρχή σιγά και μετά απότομα. Ο ήχος του κορμιού σου που σωριάζεται αναίσθητο στο πάτωμα. Δεν τον άκουσες εσύ, αλλά τον φαντάζεσαι. Μπαίνεις σε μια ονειρική φάση αφασίας.
Χρωματιστά νήματα σκέψης μπλέκονται μεταξύ τους, σε ένα ατέλειωτο σχήμα που ολοένα κάνει νέες πλέξεις. Το ακολουθείς νοερά και σε ταξιδεύει σε ολοένα μεγαλύτερα βάθη, ολοένα μεγαλύτερη λεπτομέρεια, που όσο την πλησιάζεις, οδηγεί σε ολοένα καινούρια σχήματα, και πέφτεις, πέφτεις, χάνεσαι.
Χρώματα. Χρώματα κίτρινα, κόκκινα, μαύρα, μπλε και μωβ. Ακολουθείς τα χρώματα κι αυτά εναλλάσσονται, παράλληλα με τα σχήματα και σε ζαλίζουν. Προσπαθείς να πάρεις ανάσα μέσα σε όλη αυτή την απότομη ελεύθερη πτώση μέσα από τις πλέξεις και τα χρώματα. Απλώνεις τα χέρια σου να κρατηθείς, αλλά περνάνε από μέσα τους τα σχήματα λες κι είσαι φάντασμα. Καταλαβαίνεις τη ματαιότητα του να προσπαθήσεις να σταματήσεις και απελευθερώνεσαι. Αφήνεσαι κι απολαμβάνεις το ταξίδι σου.
Γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου, κοιτάς ανάποδα στην κίνηση σου, ζαλίζεσαι και γυρνάς πάλι προς τα κάτω, κάνεις τούμπες, ελιγμούς, θυμάσαι το πέταγμα των πουλιών και προσπαθείς να το μιμηθείς. Γελάς, ανεξέλεγκτα και προσπαθείς να μιλήσεις μα μόνο άναρθρες κραυγές ξεφεύγουν από το λαιμό σου. Παραξενεύεσαι αλλά δε δίνεις σημασία. Εξάλλου κανείς δε σε ακούει εδώ που είσαι. Είσαι μόνος σου σε αυτό το ταξίδι, μα δε φοβάσαι πια.
Δε φοβάσαι ούτε πως θα φτάσει σ'ένα τέλος αυτή η ελεύθερή σου κίνηση. Δε βλέπεις κάπου κάποιον πάτο και παρόλο που προς τα κάτω οδεύεις, λες και πετάς αισθάνεσαι και προς τα πάνω πας. Σιγά σιγά, τα σχήματα αρχίζουν και βγάζουν νόημα. Παρατηρείς προσεκτικά και μια λάμψη ανάβει στα μάτια σου. Ξαναγελάς, με κατανόηση και τη χαρά της ανακάλυψης του πρωτοπόρου.
Εύρηκα! Μένεις γυμνός και μες το πέταγμα σου τρέχεις...

Πες τα ρε Πάγκαλε!...

Πάγκαλος! Αυτή η κάβλα! Αυτή η τρέλα της πολιτικής! Ο μεγάλος! Ο τα λέω έξω από τα δόντια! Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ! Ο επικός, τρισμέγιστος, παν-καλός, συμπαντικός υπερμεγέθης αστέρας της πολιτικής! Yeah! Fuck yeah! Hell yeah! Super duper fucking hip hip hurray!
Οκ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη γράφω πολιτικά στο blog αλλά έκανα τη μαλακία να πάρω εφημερίδα το πρωί και βλέποντας τον Πάγκαλο πρώτη μούρη δεν την πάλεψα... Μου γυρίσανε τα ματάκια... Το υπεργαμάτο είναι πως τον πάνε κι όλας... Μιλάμε πολύς κόσμος όποτε τον βλέπει έχει την εξής εμετική αντίδραση: "Μπράβο ρε Πάγκαλε! Πες τα ρε μεγάλε!". Συνήθως όταν το ακούω απλώς γελάω από μέσα μου με τη μαλακία που τους δέρνει... Μερικές φορές όμως θέλω να τους γαμήσω το ταμ τυρουρίμ, μόνο και μόνο που είναι τόσο ηλίθια πρόβατα...
Οκ μαλάκες μου... Ας πούμε πως παραβλέπουμε το αμφισβητούμενο (αμφισβητούμενο my ass...) σκηνικό με τον Οτσαλάν, τον οποίο έδωσε στεγνά... στεγνά όμως, στο στόμα του λύκου... Κανένα από αυτά τα ζώα δεν έχει παρατηρήσει πως ο γαμάτος αυτός έξω-από-τα-δόντια τύπος μιλάει μόνο όταν δεν έχει υπουργείο? Γιατί όταν έχει το υπουργειάκι του, ανοίγει στόμα μόνο για να φάει, άντε να γλύψει και κανά κώλο... συνήθως τον κώλο εκείνου που του παρείχε το υπουργείο...
Να θυμίσω ένα ακόμη υπεργαμάτο σκηνικό που όλοι δείχνουν να έχουν ξεχάσει? Την περίοδο που είχαν ξεκινήσει οι διαδικασίες αντικατάστασης του Σιμήτη και εκλογής νέου αρχηγού, ο καλός σου είχε βγει και είχε κάνει δηλώσεις "έξω από τα δόντια" φυσικά... έλεγε λοιπόν ο μπουμπούκος, που να μου κόβει μέρες ο θεός και να του τις δίνει σε κιλά... πως αν βγει ο Γιωργάκης, εγώ θα παραιτηθώ από το κόμμα... Ερρρρρ εκτός κι αν από τότε είμαι συνεχώς μαστουρωμένος και δεν ξέρω τι μου γίνεται, δε θυμάμαι να παραιτήθηκε. θυμάμαι όμως να βγαίνει λίγο μετά το ντέρμπι της εκλογής του Γιωργάκη (μόνο αν έπαιζε εναντίον του εαυτού του είχε ελπίδα να κερδίσει το οτιδήποτε αυτή η ψυχή, αν και βασίζομαι στη μαλακία που μας δέρνει ως έθνος.... και πιστεύω πως θα βγει κάποια στιγμή, just for the lough of it βρ'αδερφέ!) και να του κάνει κάτι γλυφοκώλια... μα κάτι γλυφοκώλια μούρλια! Αφού θυμάμαι τότε χώρισα τον Μήτσο που είχε και μουστάκι και μου γαργαλούσε τους όρχεις και προσπάθησα να τον πλευρίσω να τα φτιάξουμε, μόνο και μόνο για να βιώσει η κωλοτρυπίδα μου το μεγαλείο της γλώσσας του... έξω από τα δόντια!
Όταν λοιπόν ένας τέτοιος υπεργαμάτος πολιτικός, βγαίνει και μιλάει... που να λέει πως ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή... δεν πιστεύω λέξη... Μου γυρνάνε τ'άντερα βρ'αδερφέ... δεν την παλεύω... Πρωτού λοιπόν σπεύσετε σαν τα πρόβατα να βελάξετε "Πες τα ρε τάδε", όπου τάδε ο εκάστοτε πολυπρόσωπος, καιροσκόπος, γραφικός, τρικάριολος... σκεφτείτε το λιγάκι... κάντε μια έρευνα γύρω από το πρόσωπό του, δώστε του λίγο χρόνο να εκτεθεί... κι αν περάσει το τεστ του χρόνου, εγώ μαζί σας... Χλωμό όμως... πολύ χλωμό αδερφάκι μου... ειδικά αν είναι μέλος κόμματος εξουσίας...
Πόπο, μου ήρθε στο μυαλό και δελτίο ειδήσεων με δύο φοιτητές, δύο παπάρες δημοσιογράφους και τον Ανδρουλάκη... Και να ακούω τον δημοσιογράφο 1 να λέει στους φοιτητές πως ο Μίμης ήτανε ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς και να τον ακούτε... τον επαναστάτη! Πάω να ξεράσω...

Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs
Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs Δε θα ξαναμιλήσω για πολιτική στα blogs

Άντε και γαμίδια....

Monday, March 12, 2007

Σχέδιο...

Ξεροκατάπιε. Ο λαιμός του είχε στεγνώσει από τη σκόνη. Έσκαβε από το πρωί. Είχε καταφέρει να ανοίξει ένα λάκκο που ήταν ό,τι έπρεπε να θάψει ένα πτώμα. Το χώμα ήταν σκληρό, και η ξηρασία του τελευταίου μήνα το είχε κάνει ακόμη πιο δύσκολο στο σκάψιμο. Με κάθε χτύπημα του κασμά σκόνη σηκωνόταν και του έμπαινε στο λαιμό και στα ρουθούνια. Τα μάτια του δάκρυζαν, ιδρώτας έπεφτε σε κόμπους και γλιστρούσε από το κούτελό του, στα μάτια που τα έκανε να τσούζουν και μετά στη μύτη.
Έσκαβε όμως το λάκκο και όσο κατάφερνε να τον ανοίγει και να τον βαθαίνει τόσο πιο καλά αισθανόταν. Είχε διαλέξει προσεχτικά την τοποθεσία. Ήταν αρκετά μακριά από κάθε δρόμο, μακριά από τις διαδρομές που ακολουθούσαν οι κυνηγοί ή οι βοσκοί, ή οι περιπατητές και αυτό έκανε τις πιθανότητες να ανακαλυφθεί ο λάκκος του εξαιρετικά λίγες. Δεν ήθελε να ξέρει κανείς πως σε εκείνο το σημείο, έσκαβε ένα λάκκο για να χωρέσει τα όνειρά του.
Ήταν αργά το βράδυ όταν τελείωσε. Πήδηξε έξω από το άνοιγμα με δυσκολία. Όταν βρίσκονταν μέσα, το χείλος ήταν στο ύψος του κεφαλιού του. Στάθηκε για λίγο στην άκρη και κοίταξε προς τα κάτω. Ρούφηξε λαίμαργα την εικόνα του πάτου που φαίνονταν πλέον αρκετά βαθύς. Χαμογέλασε αυτάρεσκα στον εαυτό του και ξεκίνησε με κάθε προφύλαξη να μη γίνει αντιληπτός, να πάει προς το φορτηγάκι του.
Έφτασε σπίτι και έκανε ένα κρύο μπάνιο. Το κορμί του πονούσε από την πολύωρη προσπάθεια. Ξάπλωσε νηστικός και για λίγο, πριν κοιμηθεί κοίταξε το ταβάνι και φαντασιωνόταν την κατάληξη του έργου του. Σκεφτόταν το σκοπό για τον οποίο έσκαψε τόσο βαθειά. Επιτέλους μπορώ να μπω στον τάφο μου σκέφτηκε. Το μόνο που μένει είναι να βρω κάποιον να σπρώξει πάλι μέσα το χώμα αφού μπω και να το πατήσει καλά για να μη φαίνεται πως κάπου εκεί το χώμα είχε σκαφτεί. Δεν ήξερε ποιος θα ήταν αυτός, όμως ήταν αισιόδοξος πως θα τον έβρισκε.
Το άλλο βράδυ πήγε σε ένα μπαρ και αφού έκατσε σε ένα από τα ψηλά σκαμπό στη μπάρα, κοίταξε δίπλα του και την είδε. Το φως της αμοιβαίας αναγνώρισης μεταξύ δύο αγνώστων έλαμψε στα μάτια και των δυο.
-Καλησπέρα. Με λένε Μάνο, της συστήθηκε.
-Καλησπέρα. Με λένε Νίκη του είπε.
Όλα πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει...

Tuesday, March 06, 2007

Ραγέ λετρέ...

Περπατάω στο δρόμο... Ένας τύπος σε κακή κατάσταση από ξύδια προχωράει και παραμιλάει. Βρίζει στον αέρα κάποια καριόλα που τον παράτησε... Ένα αμάξι περνάει από δίπλα του, σκύβει και βρίζει το αμάξι, όπως γαβγίζει τα διερχόμενα αμάξια ένας σκύλος. Αφού περάσει το αμάξι, ξεσπάει ο τυπάς... "Φέρτε μου έναν άντρα 100%, να τον ξεσκίσω στον πούτσο" λέει και σκάει μόνος του στα γέλια... Μόνος του? Μπαααα έχω κλάσει κι εγώ από δίπλα.
Ο κολλητός μου είναι στρατό κι εγώ δεν έχω σε ποιον καριόλη να πω τον πόνο μου και να με ακούσει (και κυρίως να ανεχτεί τις μαλακίες που πρόκειται να ακούσει)... Και τον λέω στο γαμημένο το blog, αλλά δεν τον λέω. Να πα να γαμηθεί το blog, η καριόλα που τον παράτησε (τον μεθυσμένο ντε!), τα διερχόμενα τ'αμάξια και όλοι οι άντρες 100% να έρθουν να τους ξεφτιλίσω την κωλοτρυπίδα στον πούτσο. Κρόσια η κωλοτρυπίδα τρικάριολοι (αυτό το τελευταίο για να δείξω στις κοπέλες το ποιητικό μου πρόσωπο...).
Με κομμένο το πουλί το παίζεις άνετος. Χαμογελάς χωρίς αρχίδια και πλήθος ζώων σε ζητοκραυγάζουν από κάτω. Είσαι γαμάτος, είσαι μόρτης, καραμπουζουκλής, είδωλο και ίνδαλμα. Είσαι για τον πούτσο καβάλα (aka gtpk).
Περπατάω προς το τρένο, το τρένο φτάνει, περιμένω να μπω, μια χοντρή ιδρωμένη και άπλυτη σπρώχνει να χωθεί, μην και χάσει το τρένο αυτό το κελεπούρι με τσάντες, μην και αργήσει και δεν προλάβει να πάει σπίτι να φάει σκατά από παιδιά και άντρα, μιας και στο πανέμορφο προσωπάκι της αντικατοπτρίζονται όλα τα σκατά που τρώει στη μούρη εδώ και χρόνια και μαζί με τα μουτσούνια της, φαίνεται και στο σώμα της, στις κινήσεις της και τη λαχανιασμένη και βρωμερή της ανάσα.
Γυναίκες. Οι γυναίκες του Πειραιά. Οι γυναίκες του Πειραιά είναι άλλη ράτσα. Είναι γυναίκες που έχουν δουλέψει, έχουν φάει τα σκατά της ζωής στα μούτρα, αλλά ξέρουν και να τη χαίρονται. Τις γουστάρω. Μπορεί να σου φαντάζουν λαϊκιές, μα έχουν μια μαγκιά και ομορφιά που αν δεν τις έχεις ζήσει, δεν την ξέρεις και δεν ξέρεις να την εκτιμήσεις. Την απαξιώνεις όπως ο βλάχος το παλιό κρασί (γιατί είναι μπαγιάτικο ντε!), το χαβιάρι (γιατί είναι μαύρο ντε!) και το ροκφόρ (γιατί έχει μούχλα για!). Στην πραγματικότητα είναι πιο πραγματικές από την πραγματικότητα και αν σε αγαπήσουν είναι πιο πιστές και μαχητικές από σκυλί, μαύρο κι ατάιστο.
Ουρανός, ουρανός γαλάζιος, ανοιχτός, ελεύθερος. Σαν τον ουρανό σε θέλω από πάνω μου, έστω κι αν σκοτεινιάζεις που και που, μ'αρέσει η βροχή σου να με λούζει και να με καθαρίζει, να με ξυπνά από το λήθαργό μου κι αν καμιά βροντή σου με κάψει, τουλάχιστον δε θα χω φοβηθεί την οργή σου, θα την έχω ζήσει ουρανέ μου.
Ζημιές, παντού ζημιές. Και κάνεις και ζημ(ν)ιές και κάνεις και ζημ(ν)ιές (ώπα μεράκλωσε το γραφικό αγόρι με το δόρυ, το "ι" με το "υ" κάνουν ρίμα?). Θα σου γαμήσω άμα σπάσεις τίποτε άλλο. Κρατς! Θες να σε γαμήσω μωρό μου? Γιατί δε μου το λες τόση ώρα, αφού με βλέπεις καβλωμένο, γιατί δε μου μιλάς? Μου κάνεις κουνήματα? Ε τη γαμείς κύριε πρόεδρε ή δε τη γαμείς?
Κλαδιά με τα πρώτα μπουμπούκια πάνω, φιλοξενούν μικρά πουλιά. Φέρε την καραμπίνα καραμπινιέρε, γεροκαράφλα. Καραφλά βουνά μόνο να βλέπω θέλω και τα μικρά σου βυζάκια με τις ρόγες starter, που με το που τις αγγίξω ανάβεις και παίρνεις φωτιά και απογειωνόμαστε στο άπειρο του οργασμού σου. Μωρό μου. Σε νοιώθω. Σε νοιώθω κοντά μου και σπίθες ξεπετάγονται από κάθε πόρο του κορμιού μου. Ακούμπα με απρόσεχτα, θέλω να ακουστεί παντού το μπαμ...
Πόπο ρε μαλάκα... άδειο το μπαρ :( Ε, μη σκάς, είπα στον ταλιμπάν κι έκλασα. Αμέσως το γκαρσόνι ήρθε και αναρωτήθηκε: Με φωνάξατε κύριε? Τώρα μιλάμε ή κλάνουμε ρε φίλε? Ανέκραξα ανέμελα και πήρα άλλη μια τεκίλα, την κίτρινη για λιγότερα ρεψίματα. Τεκίλα, ιτ μέικς γιου χάπι. Πάρτο και θα με θυμηθείς. It is? Είδες?
Αρκετή μαλακία έπεσε και σήμερα. Πάω να τον παίξω. Θα σας σκέφτομαι. Πάντα σας σκέφτομαι. Όταν μάθεις να παραδέχεσαι και να μην είσαι μάγκας θα έρθω να σου γνωρίσω τον έρωτα. Από πίσω. Φιλάκια σου.

Χωρίς λόγο...

Βασανίζεσαι χωρίς λόγο, οι σκέψεις σου τρέχουν σε δρόμους έρημους, αχυρόμπαλες γυρνάνε έρμαια του αέρα, τα πάντα σου φταίνε, δεν ξέρεις τι θες, θες να ουρλιάξεις δε βγαίνει φωνή και όλα βαίνουν καλώς, όλα καλά για όλους και όλα, κανείς δεν κοιτά που σε μία γωνιά, κάθεσαι τρέμεις και θες να εκραγείς, σκορπίζοντας όλα, τα πάντα όσα χρόνια, μέσα σου μένουν και σου τριβελίζουν μυαλό, καρδιά, σωθικά, μέλη, κλειδώσεις, μάτια, μιλάς σα ρομπότ, αυτόματα όλα και γέλιο και κλάμα, φωνή και σιωπή, κανείς δε κοιτάει πιο κάτω απ'το κράμα που με μια νυχιά ξεφτίζει και βγαίνουν ξύσματα χρώμα και ήχοι κρυφοί, που άκουσες κάποιον, κάπου, να λέει να κλαίει, να γελάει, κατόπιν σιωπή, σιωπή που σε άφησε μόνο και ξένο να βλέπεις το είδωλο πάντα ψηλό κι αγέρωχο, ξύλινο, κούφιο και μόνο, να κοιτά από ψηλά και να μη βλέπει τίποτα και περιμένεις, περιμένεις να ακουστεί από κάπου αυτό που θες να ακούσεις και δεν έρχεται ποτέ, υπομονή μόνο σου λένε, υπομονή ακούς κι ας μην έχεις απόθεμα πια κανένα, ας άδειασε κάθε δεξαμενή μέσα σου, ας άδειασαν τα πάντα σου, υπομονή, ακούς τη φωνή να σου λέει και γελάς πικρά στην αρχή και μετά υστερικά, με μάτια να γυαλίζουν και να γελάνε το γέλιο της φωτιάς, το γέλιο που όλα τα καίει, γιατί ξέρεις, ξέρεις πως μετά το γέλιο θα έρθει το κλάμα, αλλά δε θα κλαις εσύ...

PS Τώρα πώς σκατά ενώ είμαι μια χαρά μου έρχονται όλα αυτά τα μαύρα κι άραχλα στο μυαλό δε μπορώ να σας το εξηγήσω... Όταν είχα τις μαύρες μου ήμουν περισσότερο χαρωπός και αστείος (?)... bah... like I give a fuck...

Friday, March 02, 2007

Σίχαμα...

Μαυρίζεις τα αιώνια σκοτάδια, σβήνεις, σκίζεις, καις, φτύνεις, πατάς με λύσσα, καταστρέφεις, ουρλιάζεις, πονάς... σπασμοί διαπερνάν το κορμί σου που λιώνει, το μυαλό σου καταρρέει κάτω από το βάρος της ανούσιας, άχρηστης ύπαρξής σου, για να σχηματιστεί ξανά σαν ένα κουβάρι από μαύρες κλωστές, εβένινες, τραχιές όμως, που μόνο το άγγιγμά τους σου πληγώνει τα μέλη, αίμα τρέχει από τα μάτια σου και στάζει στο πάτωμα, ανήμπορος κοιτάς και λυπάσαι τον εαυτό σου, ανήμπορος έγινες μόνος σου, εσύ φταις, εσύ και μόνο, φωνάζεις στον εαυτό σου, είναι το παιχνίδι σου το ενοχικό, που παίζεις κάθε φορά που τα κάνεις σκατά και φταις μόνο εσύ και φωνάζεις σε σένα, μα δεν εννοείς τίποτα, όλα τα κάνεις για τα μάτια του κόσμου και μόνος στον κόσμο εσύ θεατής, της ζωής σου της άχρηστης μύστης και θεός μαζί, να σε βλέπεις να σέρνεσαι και να ουρλιάζεις πόσο άχρηστος είσαι και πόσο δεν έχεις κάνει τίποτα, μηδενίζοντας όλα και μην αναγνωρίζοντας το παραμικρό, συνεχίζεις να ακρωτηριάζεσαι με τη σκέψη σου και όλα ένα θέατρο που παίζεις μόνος σου, για σένα, για να έχεις δικαιολογία πως τάχα έχεις συνείδηση και ξέρεις το πρόβλημα και τάχα αύριο θα είσαι άλλος άνθρωπος και το αύριο έρχεται και είσαι ο ίδιος, μόνο λίγο λιγότερος, λίγο χειρότερος, λίγο πιο άθλιος και μισητός από τον ίδιο σου τον εαυτό, σιχαίνεσαι να σε δεις στον καθρέφτη, σιχαίνεσαι την επαφή με τους άλλους, νοιώθεις πως βλέπουν μέσα σου και ξέρουν, ξέρουν το πόσο σκατένιος είσαι και πόσο αδύναμος και γλοιώδης, ανήμπορος, ανήμπορος, ανήμπορος, σέρνεσαι και απολογείσαι, απολογείσαι για το ποιος είσαι, για το πόσο λίγος και ανεπαρκής, για το αδύνατο του να ελέγξεις πράγματα που ξέρεις και έχεις αντιμετωπίσει στο παρελθόν, οι αιώνιοι δράκοι που σε κυνηγάνε, οι ερινύες που σε ακολουθούν παντού, ενοχές από τα βάθη του χρόνου, εφιάλτες, έρεβος υγρό που σε τυλίγει και όλο πέφτεις, μέχρι να φτάσεις στον πάτο, μα πάτος δεν υπάρχει, ακόμη και να υπήρχε θα έσκαβες τον πάτο για να πέσεις ακόμη πιο βαθειά, συνεχίζοντας να οικτίρεις τον εαυτό σου στη καθοδική του πορεία προς το πουθενά, ολοένα με αυξανόμενη ένταση, επιζητώντας και από τους άλλους τον οίκτο, θλιβερός και μίζερος και βάρος στους πάντες, σαν ένα υπερτροφικό αδηφάγο και ακόρεστο βρέφος με μόνο ανάγκες, μόνο απόβλητα, μόνο κλάματα και τσιρίδες, με νύχια μακριά και τεράστιο στόμα, τραβάς τους πάντες πίσω και τρως τα πάντα μέχρι να μη μείνει τίποτα και να μεταφερθείς παντού, καρκίνος συνεχώς επεκτεινόμενος, εις βάρος υγειών οργανισμών και συστημάτων.
Αν δε σταματήσεις είσαι νεκρός. Εγώ θα σε σκοτώσω. Σου τ'ορκίζομαι.

Internet is for porn!

Οδηγόντας το πρωί μέσα στη γαμωκίνηση, δε μπορώ παρά να κοιτάω τις διαφημίσεις που παίζουν και κάθε τόσο μία από αυτές μου τη δίνει αρκετά ώστε να έχω να πω κάτι...
Ζούμε την εποχή της πληροφορίας (και καλά) και το internet πρέπει να μπει για τα καλά στη ζωή μας και μπούρου μπούρου... Βλέπω λοιπόν τώρα τελευταία μια διαφήμιση για σύνδεση στο νετ και μου τη δίνει στα νεύρα... Θεωρούν οι τύποι που έβαλαν τη διαφήμηση πως οι γκόμενες δεν μπαίνουν στο νετ? Πως είναι εντελώς κωλόζωα όσον αφορά στην τεχνολογία και δεν έχουν καμία ελπίδα να καταφέρουν να "σερφάρουν" (έλεος η λέξη or fucking what?), γενικώς πως δεν είναι άξιες να κρατήσουν ποντίκι στα χέρια τους εκτός αν είναι τα ποντίκια ενός καλογυμνασμένου επιβήτορα...
Επί 4... επί 4 λέει η διαφήμηση και έχει 3 διαφορετικές αφίσες (ειρωνικό ε?). Η μία τονίζει τη δυνατότητα να βλέπεις αθλητικά... Η δεύτερη τη δυνατότητα να κετεβάζεις μουσική (οκ εδώ είναι unisex η φάση αλλά και πάλι δείχνει έναν φλώρο...) και η τρίτη έχει μια γυμνή γκόμενα.... Αχαχαχαχχαχα αααααααααααχαχαχαχαχαχχα έλεος? Ναι καλέ μου μαλάκα! Βάλε ίντερνετ τώρα και θα την κάνεις λάστοιχο! Το νετ δεν είναι για να βρεις πληοφορείες για τα πάντα, δεν είναι για να επικοινωνήσεις με ανθρώπους που βρίσκονται οπουδήποτε στη γη, δεν είναι για τίποτα πέρα από το να τραβήξεις το πουλί σου μέχρι να βγάλει αίμα...
Όπως όλοι ξέρουμε internet is for porn...
It is a man's world ladies... Πάω να κατεβάσω κανά τσοντίδι x4... Eat me!
eXTReMe Tracker