Σιχασιά...

Έχω σιχαθεί τα πάντα... Σιχαίνομαι κάθε μαλάκα πολιτικό, κάθε καριόλη δημοσιογράφο και σιχαίνομαι και τον εαυτό μου που δεν κάνω τίποτα πέρα από το να βλέπω... Σιχαίνομαι να είμαι ματάκιας του πόνου άλλων ανθρώπων και να μην τους βοηθάω... Σιχαίνομαι την κουλτούρα σας που σας υπαγορεύει να ρωτάτε ανθρώπους που χάσανε όλο τους το βιος πως αισθάνονται...
Σιχάθηκα την υποκρισία σας... και τη δική μου... δε θέλω να γράψω τίποτε άλλο... Το blog να πα να γαμηθεί για τις επόμενες 3 βδομάδες τουλάχιστον...
Κλείστε τις τηλεοράσεις και αρχίστε να σκέφτεστε... σας ικετεύω... να βρούμε κάτι να κάνουμε ουσιαστικό... Δεν αντέχεται άλλο η κατάσταση... Μαύρισαν τα μέσα μας...

Αποκαΐδια όλοι μας...

Σεληνιακά τοπία μας περιμένουν... Θεωρίες συνωμοσίας και επιθέσεων... μπορεί και να ευσταθούν... κι εγώ με τις εικόνες που είδα αυτό σκέφτηκα... μας κάνουν επίθεση... μας κάνουν πόλεμο... είναι σα βομβαρδισμένη η χώρα...
Παρόλα αυτά, χρειάζεται ψυχραιμία... και πρώτα απ' όλα χρειάζεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο, πως ο, κατ' ευφημισμόν, κρατικός μας μηχανισμός, δεν είναι ένα απέραντο μπουρδέλο, ανίκανο να συνεννοηθεί και να λειτουργήσει, εγκληματικά αργό, εγκληματικά απαθές... Να δούμε ρ' αδερφέ... υπήρχε κάποιο σχέδιο δράσης για τέτοιες περιπτώσεις?
Είχε ποτέ κάτσει κανένας καριόλης να βγάλει ένα σχέδιο δράσης για το worse case scenario που βιώσαμε? Υπήρχαν καταγεγραμμένες διαδικασίες λειτουργίας και συντονισμού? Ζήτησης βοήθειας από τους "συμμάχους" μας? Κάτι τέτοιο? Ακολουθήθηκε και δεν καταφέραμε να σβήσουμε τις φωτιές επειδή ήταν οργανωμένο το σχέδιο επίθεσης? ή μήπως δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί τίποτα, τα είχαμε αφήσει όλα στην τύχη τους και μετά ψάχνουμε εχθρούς να ψέξουμε μπας και δε φανεί ο ξεβράκωτος κώλος μας?
Τα ΜΜΕ, που βγαίνουν μόνο για να καταγγείλουν, δε φέρουν ευθύνη ελέγχου των τριών εξουσιών? Με λίγα λόγια, ασχολήθηκε κανάς τρικάριολος τόσα χρόνια να κάνει ένα εκτενές ρεπορτάζ για το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι για μεγάλης κλίμακας πυρκαγιές, κατά πόσο έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης καταστροφών, κατά πόσο τα πυροσβεστικά υλικά ισχύουν και δεν είναι κατεστραμμένα κλπ κλπ κλπ? Ή είναι εκεί οι καριόληδες απλώς για να παίρνουν λεφτά, να προκαλούν πανικό, να είναι λαϊκιστές και να ξεφτιλίζουν ένα θέμα με την υπερπροβολή του και τα τηλεπαράθυρα, ώστε να μας κάνουν να λέμε με ένα στόμα μια φωνή, ε άντε και γαμίδια... και να μην ξανασχολούμαστε με το θέμα?
Θα μπορέσουμε για μια φορά στη γαμημένη ζωή μας να ενωθούμε ως απλοί πολίτες (ευφημισμός για το απλοί μαλάκες...) και να οργανώσουμε εμείς το ανοργάνωτο γαμοκράτος μας? Γιατί αν περιμένουμε από υπουργεία και υπηρεσίες γάμησέ τα κι άφησέ τα...
Μπορεί κανάς καριόλης να σκεφτεί με το μηδαμινό γαμομυαλό του, πως το να επικηρύσσεις τους εμπρηστές με εκατομμύρια ευρώ, δεν είναι αποτελεσματικό? Μπορεί να νοιώσει επιτέλους πως με αυτά τα λεφτά, καλύτερα να κάνει μια σοβαρή μελέτη αποκατάστασης των καμένων δασών, μια μελέτη προστασίας και πρόληψης, αγορές περισσοτέρων πυροσβεστικών μέσων κλπ? Δηλαδή αν πιάσεις και δέκα σου λέω εγώ (αν πιάσουν δέκα θα είναι θαύμα...) εμπρηστές, τι νομίζεις πως έκανες? Θα ικανοποιήσεις το λαϊκό αίσθημα για εκδίκηση? Θα τους κάψουμε ζωντανούς στις πλατείες των καμένων χωριών? Ε και? Δε θα υπάρξουν άλλοι? Αντί λοιπόν να σκεφτόμαστε τις βιβλικές τιμωρίες, κατόπιν βιβλικών καταστροφών... μήπως, λέω μήπως... να κοιτάξουμε να προστατέψουμε ό,τι μας έχει μείνει και να δούμε πως θα επουλώσουμε τις πληγές μας? Γιατί τα γαμημένα τα δάση είμαστε εμείς... Δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης επ' αυτού...
Τέλος πάντων, δε μπορώ να είμαι εντελώς ψύχραιμος... Προσπαθώ αλλά δε μπορώ... Για μένα έπρεπε να ουρλιάζουν οι σειρήνες του πολέμου σε κάθε γωνιά της χώρας... Είμαστε σε πόλεμο... Όχι με έξωθεν εχθρούς κατ' ανάγκη... Με τους ίδιους μας τους εαυτούς... Αν δεν ενωθούμε και τώρα να κάνουμε κάτι, να έχουμε ένα αποτέλεσμα και εάν αναλωθούμε σε μερικές συμβολικές συγκεντρώσεις φορώντας μαύρα... να πάμε να πεθάνουμε όλοι μαζί σαν τα σκυλιά... Αυτό θα μας αξίζει...
Καληνυχτούδια μας....

Απρόσμενα μικρά...

Όταν σε κοίταξαν οι δάφνες χαμογέλασες... Τα κλωνιά του δέντρου σου μιλούσαν στη γλώσσα σου. Καταλάβαινες το ζωντανό κορμό του και τα φύλλα ν' ανασαίνουν... Κάτω από το φως του ήλιου ζούσες... Τις νύχτες ανάσαινες και κοίταζες τα άστρα... Μια γλυκιά ηρεμία καταλαμβάνει το κορμί σου κάθε που βγαίνει το φεγγάρι...
Ασύμπτωτες πορείες μιας ξέφρενης ύπαρξης, βαίνουν τις κλίμακες του χάους και περιδιαβαίνουν τους ουρανούς, από διάσταση σε διάσταση αγόμενες και φερόμενες... Ο χρόνος είναι άγνωστη λέξη για αυτές, μονάχα ως άλλη μια διάσταση τον αντιλαμβάνονται... Καβαλάνε ηλιαχτίδες από άγνωστους ήλιους, τρέχουν τις αποστάσεις με ταχύτητες φωτός, μα για εκείνες όλα κυλάνε σε αργή κίνηση... Συντήξεις και διασπάσεις συνθέτουν το χαρακτήρα τους, ανήμερα συμπαντικά άλογα!
Ουράνιες προφητείες δεν υπάρχουν. Οι ουρανοί σου ποτέ δεν αγάλλονται, οι σκέψεις σου ποτέ δεν ταπεινώνονται, στα γόνατα ποτέ δεν παρακαλάς κανένα θεό ή θνητό. Αγαπάς τους πάντες και τα πάντα. Κομμάτι σου λες πως είναι ο κόσμος κι εσύ κομμάτι του ταυτόχρονα. Τη γαλήνη σου δε σπάει τίποτα. Τίποτα δεν την έσπασε κι όταν σε λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Μόνο για λίγο όταν στον όχλο μέσα, ένα μικρό παιδί είδες να κρατάει πέτρα κι αυτό... Μονάχα τότε κάτι πήγες να πεις, αλλά δεν πρόλαβες... Δέχτηκες του μικρού την πέτρα και ξεψύχησες...
Σε μια ανήλιαγη σήραγγα, σε βρήκαν. Κάποιος σου πολτοποίησε το κεφάλι. Από καιρό ακούγονταν ψίθυροι πως κάτι έλεγες στα μαυρισμένα από την καρβουνόσκονη πρόσωπα και σα να καθάριζαν. Το δικό σου πάντα καρβουνισμένο, αποφασισμένο και λαμπερό, τώρα το χώμα φιλούσε και το αίμα σου πότιζε τη γη. Οι υποψίες πέσαν σε κάποιο πρόσωπο που μόνο αυτό έμεινε καρβουνισμένο κι ας είχε πλέον βρει τη βολή του... έτσι ξαφνικά... κι ας έφυγε από το ορυχείο κι ας μη χρειάστηκε να ξαναδουλέψει... πάντα δούλος θα μείνει και μισητό όνειρο... εφιάλτης... έτσι δεν το λένε από παλιά?
Θάλασσα, ουρανός και γη... όταν και για τα τρία έχεις γράψει, τι άλλο μένει? Όλα τα κάλυψες... Ύστερα θες να κάτσεις και να ξαποστάσεις το κουρασμένο σου μυαλό... Σε τόσα μέρη σε τριγύρισε... τόσες ομορφιές σου έδειξε κι εσύ ρούφαγες εικόνες και μυρωδιές ανθρώπων ξένων μα δικών σου... Στις πλάτες δελφινιών ταξίδεψες, πάνω σε καμηλοπαρδάλεις και στων πελαργών τις φιλόξενες φτερούγες, είδες τα πράγματα από ψηλά... Τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους? Αν πέθαινες σήμερα βράδυ μες τον ύπνο σου, μακάριο θα σε λόγιζε ο Σόλων...
Κραυγές πόνου, κλάμα ζωής.... Αυτά ορίζουν τα πάντα. Που και που και οι ανάσες των εραστών... Να μου λες πιο συχνά πως μ' αγαπάς... Αφού δε μ' αγαπώ εγώ, κάποιος πρέπει να μ' αγαπήσει... κι ας ξέρω πως τούτο δεν είναι εφικτό...

Φωνές με στοιχειώνουν...

Χτυπάνε του λαιμού σου οι φλέβες... καθώς τα χέρια μου σε σφίγγουν δυνατά... μικρές κραυγές αγωνίας σου ξεφεύγουν κι εμένα το άκουσμά τους... με κάνει να χάνω τον έλεγχο...
Λυσσομανούν οι αέρηδες και σου χτυπάν το πρόσωπο, μορφές φευγαλέα βλέπεις να πετούν τριγύρω, φύλλα και σκόνη ξεσηκώνονται σε χορό κυκλικό, ράθυμα τα κοιτάζεις, που με βία πέφτουν σε τοίχους προσπαθώντας να τους σπάσουν.
Η θάλασσα του μυαλού μου ήρεμη πάλλεται, σε κύματα που συνεχώς πάνω στη στεριά χτυπούν, την άμμο ανασκαλεύοντας, δημιουργώντας σχήματα χαοτικά και απρόβλεπτα, που χρόνια τώρα εξελίσσονται και ζουν, αφήνοντάς με έκπληκτο να τα χαζεύω, στερώντας μου τη δυνατότητα επιβολής, παρέμβασης στην ύπαρξή τους, απλός θεατής...
Λάβα ξερνάει το στόμα μου, λάβα που την προκάλεσαν οι λέξεις σου που με θράσος εκστόμισες... Σαν το νερό πάνω από πληγή της γης, ανοιχτή, εκρήξεις προκαλεί της θυμωμένης θεάς, που μια κατώτερη δύναμη, αυτή του ωκεανού, τολμά τη γύμνια της ν' αγγίξει... Έτσι τη γύμνια μου προσπάθησες να δεις και ν' ακουμπήσεις κι ο εγωισμός μου δεν το άντεξε... Ορμώ λοιπόν επάνω σου και με τις λέξεις μου σκοτώνω τα μέσα σου....
Μια φορά θυμάμαι ένα φίδι σκότωσες... καθόσουν και κοιτούσες το κατόρθωμά σου... ώσπου σε μια στιγμή κρώξιμο άκουσες τρανό και από πάνω σου πετούσε αετός σε κύκλους... Κατάλαβες πως για το φίδι είχε έρθει, μα κάτι μέσα σου σκίρτησε από φόβο, μήπως το κρώξιμο και για σένα είχε νόημα... Μάζεψες γρήγορα το φονικό σου όπλο... ένα ραβδί φτιαγμένο από ροζιασμένο ξύλο... και με το κεφάλι χαμηλά, του αετού το άνοιγμα να μην αντικρίζεις, έφυγες με το βήμα σου γοργό... Ξύπνησες λουσμένος στον ιδρώτα δέκα μέρες μετά... τους δυο σου ώμους έκοβαν βαθιές χαρακιές... ποιος ξέρει πως να γλίτωσες...
Κατολισθήσεις βροντερές ταράζουν τις νύχτες σου, τα πρωινά σου βασανίζουν διψασμένα χώματα, τα μεσημέρια σου πεινάς με μόνη σου τροφή τις σάρκες σου και ξεραμένο σάλιο, τα απογεύματα διψώντας πίνεις λάσπες, για να 'ρθουν πάλι οι κατολισθήσεις της νυχτιάς...
Άκαιροι καιροί σε διαμορφώνουν, απ' άλλες εποχές βγαλμένος είσαι, μέσα σου τείχη δέοντος υψώνουν, κι εσύ αναποφάσιστος στη λήθη κείσαι... Από μωρό θυμάσαι τα τραγούδια, τις νύχτες να σου υφαίνουν κόσμους, κόσμους που ήταν άδειοι από νόημα και λουλούδια και κάθε δείλι έπεφτες στους όρμους... αγνάντευες καράβια να πηγαίνουν, περίμενες και πάλι να νοστίσουν, ρωτούσες κάθε τόσο για τους ναύτες και τα πανιά περίμενες ν' ασπρίσουν... Μαύρα... μέσα στην απελπισία σου ανυπόμονα βούτηξες... Ποτέ δεν έμαθες για τη χαρά...
Χαραυγή... κουρασμένος από την ολονυχτία της σκέψης σου, έγειρες να ακουμπήσεις το κεφάλι σου, σε μαξιλάρι από ανεμώνες... Μια μέλισσα σε τσίμπησε στ' αυτί και σε βρήκαν χαμογελαστό για πάντα... Είχες κλείσει τα μάτια σου γεμάτος και ευτυχισμένος... Μακαρίζουν την τύχη σου τα αηδόνια κάθε βράδυ έκτοτε... Εκεί που τώρα κάθε τόσο στάζουν μέλι στη θύμησή σου του κόσμου οι μάνες και λίγο κρασί οι πατεράδες... Να φτάσουν εκεί που είσαι... Να γλυκάνεις το στόμα σου και την ψυχή σου... Οι ανεμώνες πήραν το σχήμα του χαμόγελού σου... Αγαπημένε μας...

Σε τεντωμένο σκοινί...

Ασταθής ρυθμός χτυπάει μέσα σου, τα όνειρα ταράζοντας αντάρα, μακριά πολύ που χάνεται το βλέμμα σου, στις ομορφιάς τις άκρες, στων γκρεμών τα πόδια.
Ακολούθα ολούθε κάθε μου κραυγή, άνοιξε τα μάτια στο σκοτάδι, κοίτα με που βαίνω πάνω στη γραμμή, λεπτές κρατώντας τις ισορροπίες, στα χέρια μου ραβδί, ο μόνος σύντροφός μου κι εσύ είσαι από κάτω, θεατής, φίλος και εχθρός μου, τα φλας σου με τυφλώνουν, μα και πάλι κίνητρο μου δίνουν, άλλη μια φιγούρα άξια φωτογραφίας να εκτελέσω, να κρατηθώ λίγο ακόμη, με ανέμους να λυσσομανάνε προσπαθώντας στο χαμό μου να με ρίξουν, κι εγώ τα πόδια πάνω στο σκοινί να προσπαθώ να στερεώσω, σε αγώνα μάταιο από την αρχή του, γεννημένος σ' ένα τσίρκο με ακροβάτες ικανούς και έμπειρους, να μου μαθαίνουν της τέχνης μας τα μυστικά από μωρό, τα γεννοφάσκια μου πλουμιστά, με στρας και σχέδια του συναφιού, με πρώτα μου παιχνίδια κορύνες και κρίκους, να μυρίζω σανό και δρόμο, δίχως ρίζες πουθενά, της τέντας τις αντοχές να έχω, με χίλια μπαλώματα κι όμως εκεί, αέρηδες να πολεμώ και να αντέχω, χίλια διαφορετικά κομμάτια άταιρα, ετερόκλητα, εξόφθαλμα πρόχειρα να έχω ενσωματώσει και το κορμί μου ένα παζλ ζωντανό από σφιγμένους μείς, εύπλαστους χόνδρους, κόκαλα γερά κι ανάλαφρα, φτιαγμένος λες επίτηδες να είμαι σαλτιμπάγκος, με χίλιες μάσκες κι ένα πρόσωπο ξεχασμένο κάτω από στρώματα ατελείωτα μπογιάς, αναμειγμένης με δάκρυα, ιδρώτα, σκόνη και χειροκροτήματα ανυποψίαστων κοινών, των παιδιών τα γέλια και την αγωνία επιζητώντας, αδιαφορώντας για τους μεγάλους που μονάχα αμφισβητούν, χωρίς να ξέρουν, χαρούμενος με σκέπασμα τα άστρα, ανήμπορος να κοιμηθώ σε κρεβάτια καρφωμένα σε πατώματα, είτε κλεισμένος σε τοίχους άκαμπτους, με το κορμί ενωμένο με της γης το χώμα και τα ζούδια, απολαμβάνω της ελευθερίας μου τη σκλαβιά...
Το εισιτήριό για να με δεις φτηνό... Μα για να δεις τα μάτια μου, ακριβά θα το πληρώσεις... Μυρίζεις στασιμότητα άγνωστε θεατή κι ο αγοραίος μάλλον συ ‘σαι κι όχι εγώ...

Τέφρες...

Ασύλληπτες εκφάνσεις μιας δημιουργικής πορείας προς το θάνατο, σκορπίζουν πανταχού παρούσα ζωή, μέσα σε νέφη γενεσιουργά, μεγαλουργούν αλήτες διάττοντες αστέρες, πετούν και οι ουρές τους γεμίζουν οπτικά πεδία φτωχά και τα πλουτίζουν.
Κοιτάς από εκεί κάτω, μα δε βλέπεις... δε βλέπεις που κάτι πεθαίνει και κάτι άλλο γεννιέται... θα το δεις μετά από εκατομμύρια χρόνια, όταν το φως του θα σε φτάσει μα κατά πάσα πιθανότητα νεκρός θα κείτεσαι στο χώμα, ή θα ‘χεις γίνει στάχτες σκορπισμένες σε κάποιον ωκεανό... Λίπασμα για φύκια και φυτοπλαγκτόν, ζωή θα δώσεις με το θάνατό σου και την αποτέφρωση... Τέφρες... τι όμορφη λέξη! Τέφρες, ζωογόνες, ζωοδόχες κι ας ειν' νεκρές...
Σε κιούπια μέσα δε χωράνε, από δοχεία δραπετεύουν και ταξιδεύουν το χώρο... οι τέφρες... Καβάλα στον άνεμο, πετούν ανέμελα, αγέρωχα, αεί... Σκεπάζουν τα πάντα, ανά πάσα στιγμή, ξεσκονίζεις και τις κουβαλάς πάνω σου, τις διώχνεις και ξανάρχονται, σε ενοχλούν και φτερνίζεσαι κι αυτές γελώντας προχωράνε για αλλού... Μέχρι τον κόσμο όλο να γυρίσουν χιλιάδες φορές, μέχρι ν'αποφασίσουν να ενωθούν μετουσιώνοντας την ύπαρξή τους σε κάτι άλλο, παραμένουν εκεί, πουθενά, παντού, ως έχουν... τέφρες...
Βασανίζεις τη σκέψη σου, πετάς τα ρούχα σου, ακουμπάς τη σάρκα σου, όλο και λιγότερο, όλο και πιο σπάνια, μιας και μεγαλώνοντας, ξεχνάς να είσαι παιδί... Κάπου εκεί είναι που σε επισκέπτονται όλο και πιο συχνά οι τέφρες... Σου ζητούν να τις ακολουθήσεις και δε θες... Αυτές υπομονετικά σε περιμένουν να ωριμάσεις, για να σου ξαναδείξουν πόσο όμορφα είναι τ'ανώριμα που κάνουνε συλλογικά... οι τέφρες...
Δε μπορείς να το διανοηθείς, αργά υπακούς κι είναι νωρίς, σιγά σιγά υποχωρείς, ώστε κι εσύ να ενωθείς, στις πάντοτε παλιμπαιδίζουσες... τις τέφρες... Παρακαλάς τον Αίολο τους ασκούς του ν'ανοίξει, να ξεχυθούν αρχαίοι θεοί, οι άνεμοι, και να σε πάρουν αγκαλιά να σε πετάξουν μακριά, μέρη που ζωντανός ποτέ δεν είδες, δεν είχες χρόνο, τώρα να δεις ζητάς, πετάς ξανά και πάλι πετάς, με το Ζέφυρο, παρέα, και βλέπεις τα πάντα και θες ξανά και ξανά... Κοίτα τα χρώματα, τι ομορφιά! Άκου τους ήχους, στη σιγαλιά! Γεύσου του κόσμου τις γεύσεις! Άκου του έρωτα ζεύξεις! Νοιώσε το άγγιγμα κάθε παιδιού, νοιώσε και τ'άγγιγμα αρχαίου βουνού! Τόσα και τόσα, όμορφα θαύματα, δε θα μπορούσες ποτέ να βιώσεις, γι'αυτό νεκρός θα συγκεντρώσεις τις γνώσεις...
Όταν είσαι έτοιμος... Έλα! Θα γίνουμε ένα με τις τέφρες... Έλα να ξεκινήσει το ταξίδι μας το μαγικό... Σε χαλιά κρυμμένοι, τα χρώματα τα γκρι βαμμένοι... Θα πάμε μπροστά και μακριά κι ένα θα γίνουμε μ'όλες του κόσμου τις τέφρες!...

Κάνει μια ζέστη...

Καλοκαιράκι... Σαπίζουν τα σκουπίδια και μυρίζει άνοιξη... ερωτικές νυχτερίδες πετούν ολούθε... κι όρεξη να'χουμε να λέμε μαλακίες...
Έλα που δεν έχουμε όμως... όλοι έχουν πάρει πούλο κι έχουμε μείνει με το πουλί στα χέρια... Διακοπούλες όλα τα παιδάκια... έμπνευση μηδέν... Άμα δεν έχει τίποτα καινούριο να διαβάσεις πώς σκατά να σου έρθει έμπνευση να γράψεις? Οέο?
Παρακολουθείς τον καπνό του τσιγάρου ν'ανεβαίνει τα πατώματα του προσκείμενού σου ουρανού, στροβιλιζόμενος και αραιούμενος από πνοές τ'ανέμου, σωματίδια θανατηφόρα, το λεν και τα πακέτα κι εσύ ανέμελα συνεχίζεις να καπνίζεις... λες και δεν καπνίζω κι εγώ... και εκείνος και ο άλλος... σε συνηθίζουν να πληρώνεις το θάνατό σου, εν γνώσει σου... όπως το πρόβατο που του παίρνεις το μαλλί και το γάλα και μετά το κρέας... μόνο που το πρόβατο δεν είναι σίγουρο πως το κάνει συναινετικά... μάλλον του βιάζεις το είναι...
Άρχεται η συνεδρίαση! Κατηγορούμενε, πλησίασε στο εδώλιο... τι έχεις να πεις? Ψέματα κύριε πρόεδρε... αφού μόνο με ψέματα θα τη γλιτώσω... αν πω αλήθεια θα με βάλεις φυλακή... γι'αυτό κι εγώ, τα μαθήματα θεάτρου του συνηγόρου θα εφαρμόσω και θα σε μπουχτίσω στα ψέματα... έτσι για να γουστάρεις και να πεις, τι καλό παιδί... ας μην τον χώσω στην ψειρού...
Χαζαμάρες... μικρά μυαλά, σε μεγάλα κρανία, σκληρά και απροσπέλαστα... σκέφτονται δήθεν για όλους μας... ε, αφού δε σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, κάποιος πρέπει ν'αναλάβει τούτο το θεάρεστο μα και δύσκολο έργο της σκέψης... Σκεφτόμαστε λοιπόν... άρα υπάρχουμε ενώ εσείς όχι... εσείς απλώς καλύπτετε χώρους και πόρους και παράλληλα είστε και οι ίδιοι πόροι... αξιοποιήσιμοι κάποιοι, προς ανακύκλωση άλλοι...
Τράβα πιο πέρα μπάρμπα, μιλάς μόνος σου και ενοχλείς... Έτσι κι αλλιώς οι σκέψεις σου ποσώς μας ενδιαφέρουν... Τι να μας πεις κι εσύ σ'αυτήν την ηλικία? Μέσα σε ένα χώρο τόσο δα, με δυνατότητες ψείρας, νομίζεις πως κάτι είσαι και κάτι κάνεις... οι άλλες ψείρες σε κοιτούν έτσι καλά θρεμμένη ως είσαι και με τα πόδια τους όλες σε χειροκροτούν και σε θαυμάζουν... Είναι που δεν έχεις επίγνωση του ψειροφάρμακου που έρχεται... κι αφού ψοφήσεις, ένα χτενάκι με τα δόντια του πυκνά θα σε χτενίσει και θα σε πετάξει... Αν είσαι όντως επαρκώς θρεμμένη, μπορεί την απορία και την περιέργεια να ελκύσεις και δύο νύχια να σου σκάσουν την κοιλιά, για να φανεί τι έχεις μέσα σου...
Ως εκεί... Παραπέρα δεν έχει... παραπέρα ο κόσμος τελειώνει... Γκρεμός και ύστερα το χάος το ατέλειωτο... Αν κάνεις ένα βήμα πιο εκεί θα πέσεις και θα πας να βρεις τους ελέφαντες και τη χελώνα που στηρίζουν τον κόσμο... Ίσως να δεις κι ένα παιδί με καφέ μονωτική ταινία, να προσπαθεί να συγκολλήσει ό,τι σπάει και να το κρατάει σταθερό... μια μονωτική ταινία ποτέ δεν πάει χαμένη... Πάντα υπάρχουν εφαρμογές γι'αυτήν...
Αργοπέθαινε το λοιπόν και άσε μας ήσυχους να επιβιώνουμε... δίχως σκέψεις κι ενοχλήσεις... τα βαριόμαστε αυτά μωρέ... Άσε μας ήσυχους ρε φίλε...
Και κάνει και μια ζέστη... ουφ!

Στο υπνάκι μου...

Τα βράδια που πλαγιάζουμε μαζί... λίγο πριν κοιμηθώ, παίρνω το χρόνο να χαζέψω τη μορφή σου... Το πρόσωπό σου το γαλήνιο με τα κλειστά τα μάτια, τη στάση του κορμιού σου την εμβρυϊκή... Το δέρμα σου χαϊδεύω, απαλό κάτω από της παλάμης μου το δέρμα.
Ηρεμώ... νοιώθω την ένταση να με εγκαταλείπει και μια σιγουριά κι ασφάλεια μου κυριεύει το μυαλό και χαλαρώνω... Αφήνω κάτι δικό μου να σε ακουμπάει... χέρι, πόδι, πλάτη... κάτι όμως να σε ακουμπάει... να νοιώθω το κορμί σου δίπλα μου...
Μ'αρέσει να σε βλέπω όταν δε βλέπεις... να σε μυρίζω και να σε νοιώθω... της ανάσας σου το ρυθμικό παλμό ν'ακούω και της καρδιάς σου τους χτύπους... Όταν καμιά φορά μισοξυπνάς και τρίβεις τα ματάκια σου νυσταγμένα, λίγο προτού στον ύπνο σου ξαναγυρίσεις, προσπαθώ να μη γελάσω από χαρά... είσαι στον ύπνο σου μικρό παιδί γλυκό κι αθώο... και από χαρά με κάνεις να θέλω να γελάσω τρανταχτά, χαρούμενος που δίπλα μου είσαι και που εγώ και μόνο σε βλέπω στις στιγμές σου τις αδύναμες...
Παλεύω με τον εαυτό μου να μη σ'αρπάξω και σε ξυπνήσω... Παλεύω να μη σε πνίξω ξάφνου στα φιλιά... Μικρό μου... Σε φιλώ... Κάθε που κοιμάσαι θέλω να είμαι δίπλα σου... Γιατί στον ξύπνιο σου το ξέρω... είμαι!


ΥΓ. Αφιερωμένο σε σένα... Ξέρεις εσύ! :p Σμακ!

Γαμωαύγουστος...

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου...
Δεν παλεύεται ο γαμωαύγουστος χωρίς διακοπές... Η μαλακία είναι πως και διακοπές να πας τον Αύγουστο πάλι δεν παλεύεται... Έχουν σκάσει όλοι οι κάφροι και δε σ'αφήνουν να ηρεμήσεις... Ειδικά αν είσαι σε κανά camping, μιας και οι σκηνές δε φημίζονται για την καλή τους ηχομόνωση... Έχεις να αντιμετωπίεις τα μύρια όσα από τον κάθε τυχαίο μαλάκα που έχει έρθει στη γη για να ταλαιπωρεί εσένα...
Οικογένειες... με μικρά παιδιά... Είναι η κόλαση η ίδια... Η μαμά κι ο μπαμπάς τσιρίζουν σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα τα ονόματα των μικρών παιδιώνε... Μαθαίνεις όλα τα παιδάκια με το μικρό τους... Δεν έχεις καμία ελπίδα... Από τις 9 το πρωί το αργότερο ξεκινάει το πανηγύρι... Κωστάκηηηηηηη! Έλα εδώ παιδί μου! κλπ... Ακόμη όμως και να μη φωνάζουν η μαμά κι ο μπαμπάς... φωνάζουν τα παιδάκια! Αν μετα από ξενύχτι μέχρι τις 6 και κεφάλι καζάνι από τα ούζα και λοιπά ξύδια, σε ξυπνήσει η μικρή και κατά τ'άλλα τρισχαριτωμένη ελενίτσα, ουρλιάζοντας έξω ακριβώς από τη σκηνή σου ένα τραγουδάκι με δικά της λόγια, που σκαρφίζεται επί τόπου, το λεγόμενο και free style... τότε με νοιώθεις... και οι δυο μαζί ταυτιζόμαστε με τον Ηρώδη... Ελενίτσα... έλα μέσα στη σκηνή... ο θείος It Is έχει να σου δείξει ένα καινούριο παιχνίδι... μαμάαααααααααααααααα
Επίσης ακούς τις πιο τραγικές ατάκες από γονείς με μικρά παιδιά... ειδικά τους νέους γονείς... πχ... Απογευματάκι... έχουν κάνει ντουζάκι στα παιδιά τους και τους έχουν βάλει καθαρά ρουχαλάκια... Τα παιδάκια είναι πάνω στην άμμο... και φυσικά θα παίξουν με την άμμο... είναι 4-5 χρονών εξάλλου... δε σκέφτονται ακόμη να χτυπήσουν κανά γκομενάκι το βράδυ, παρεκτός κυριολεκτικά... πχ να σαπίσουν στο ξύλο την ελενίτσα χτυπώντας τη στο κεφάλι με την καινούρια τους μπουλντόζα... αλλά αυτό ήταν δικός μου ευσεβής πόθος... οπότε ας το παραβλέψουμε... Παίζουν λοιπόν τα παιδάκια στην άμμο και στα χώματα... τα πρώην καθαρά ρούχα έχουν αρχίσει να λερώνονται... σκάει μαμά... τα βλέπει... ουρλιάζει τα ονοματάκια τους... τα πιάνει από τα χέρια τα καθίζει κάτω και τους λέει το αμίμητο... "Μην παίζετε με την άμμο.... καθίστε εδώ να λέτε ιστορίες..." Λες και τα 5χρονα είναι απόστρατοι του '40...
Κάγκουρες... Οι γνωστοί και αγαπημένοι σε όλους μας μπουρναζιακοί τύποι... Αυτοί με τα αυτοκόλλητα σκορπιούς στα παρπρίζ... με τα σπόιλερ και τα τούρμπο, τα περίεργα φωτάκια στ'αμάξια και τα τέντα ανοιγμένα παράθυρα με τα μπάσα να τρίζουν σε ρυθμούς ελάφρολαϊκούς... Ναι, ναι, με τα άσπρα κάπρι με τις ρίγες στα πλάγια, τα μαλλιά φράχτες, καρφάκια, whatevah... το γυαλί περιπτερonkley κλπ... Που έχουν φέρει μαζί τους κασετοφωνάκι ghetto blaster... και βαράει όλη μέρα και μερικές φορές όλη νύχτα, πριόνια και λαϊκά σε ανεπανάληπτα play list που σου κάνουν το μυαλό ζουμί και θες να αυτοκτονήσεις με τον πιο επίπονο τρόπο...
Καικαλάδες... οι κλασσικοί τύποι που είναι και καλά ψαγμένοι και πολίτες του κόσμου (ή και του κώλου...) και εμπλέκονται καθημερινά σε φιλοσοφικές συζητήσεις... τις οποίες θες δε θες ακούς... και θες δε θες, σκέφτεσαι διάφορα πιθανά βασανιστήρια με τα οποία θα τους θανατώσεις... Είναι οι τύποι που μέσα σ'όλη αυτή τους την καλλιέργεια, θα σου ζητήσουν ευγενικά να φάνε τα αποφάγια σου αφού την έχεις τηλώσει στην τοπική ταβερνούλα και κοιτάς αμέριμνος τα άστρα... αυτοί που ενώ έχουν φτάσει τα 30, θα την πέφτουν ξεδιάντροπα στα 16χρονα κοριτσάκια, γιατί οποιαδήποτε γκόμενα έχει περάσει τα 18 δεν παίζει να τους κάτσει... αυτές οι γκόμενες που είναι στην ίδια φάση και σέρνουν κάποιον αρχιμαλάκα μουνοείλωτα από πίσω τους, ο οποίος συνεχώς συμφωνεί μαζί τους, μπας και τον αφήσουν να ξερογλύψει λίγο βυζί... ααααααχχχχχχ... δυστυχώς οι χειροβομβίδες είναι παράνομες... αλλιώς ξεμπερδεύεις πολύ εύκολα με αυτούς μιας και τείνουν να φτιάχνουν αποικίες και να μαζεύονται όλοι μαζί... και όπως λέει κι ο cartman που είναι το είδωλό μου get a job you god damn hippies!
Ας τελειώνει επί τέλους ο γαμημένος ο Αύγουστος να πάω διακοπές να γουστάρω... χωρίς τους κάφρους... ηρεμία, ησυχία... αααααχχχχχχχ

Το ευ ζειν...

Είναι μερικοί άνθρωποι που σου σημαδεύουν τη ζωή και σε αλλάζουν ριζικά... Ειδικά όταν είσαι πιτσιρικάκος και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου... Αν είσαι τυχερός, βρίσκεις στο διάβα σου δασκάλους - ανθρώπους... Σου μαθαίνουν πέρα από γράμματα, να σκέφτεσαι... και ακόμη παραπέρα... κάποιοι σου μαθαίνουν να κάνεις τις σκέψεις σου γράμματα... και τα γράμματα αράδες και τις αράδες κείμενα... Με δομή, με λογική και όταν χρειάζεται και με συναίσθημα.
Είχα την τύχη να γνωρίσω λίγους τέτοιους ανθρώπους, που ήταν δάσκαλοί μου... Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... κι όμως... το αντίκτυπό τους στη δομή της σκέψης μου είναι τεράστιο... με τις φιλολόγους τα πήγαινα πάντα καλά κι ας ήμουν των θετικών επιστημών... Μου άρεσαν τα φιλολογικά γιατί εμπεριείχαν συζητήσεις... και μιας και μου αρέσει να κοντράρω δημιουργικά, άρεσα κι εγώ στις δασκάλες μου (έτυχε να είχα αποκλειστικά γυναίκες φιλόλογους, εκτός από έναν φασιστοειδή τύπο στο λύκειο που μου έκανε αρχαία και τον έχω διαγράψει διά παντώς...).
Πρώτη φορά πήγα φροντιστήριο στην έκθεση στην πρώτη λυκείου... Ήμουν σε μια τάξη με άλλα 9-10 παιδιά... κατά κύριο λόγο δευτέρας λυκείου... μπορεί και να ήμουν ο μόνος που πήγαινε πρώτη... Θυμάμαι την πρώτη μου εντύπωση από τη δασκάλα... τη Δέσποινα... ψηλή κι αγριωπή, με κοντά μαλλιά... αντρογυναίκα... Φαινόταν και ήταν, αρκετά σκληρή... με τους σκληρούς δασκάλους τα είχα πάντα καλά... δώσε μου χριστοπαναγίες και πάρε μου τη ζωή... από 6 χρονών τις ακούω κι έτσι έχω μάθει να λειτουργώ... Η Δέσποινα δεν κατέβαζε αγγέλους... αλλά άμα τη νευρίαζες... θυμάμαι πολλά κοριτσάκια να κλαίνε γοερά μετά από μάλωμά της... ήξερε και ξέρει που να χτυπήσει την τάξη ως σώμα και τον καθένα ξεχωριστά... Παρόλα αυτά, έχει μια καρδιά μάλαμα... Φχαριστιέσαι μάθημα μαζί της... Τη νοιώθεις που πιάνει το μυαλό σου στα χέρια της και το πλάθει και νοιώθεις σιγουριά...
Μαθαίνεις να μιλάς, μαθαίνεις τα λάθη που περνάνε δίπλα σου καθημερινά και είναι απαρατήρητα... μαθαίνεις να δομείς τη σκέψη σου... Θυμάμαι που τότε μόλις είχε αλλάξει το σύστημα... Θυμάμαι να μας δείχνει το καινούριο, με τις εκθέσεις των 600 λέξεων (ποιο σοβαρό θέμα να αναπτύξεις σε τόσες λίγες λέξεις?...) και παράλληλα να μας διδάσκει και τα θέματα τα παλιότερα, τα θέματα που σου ανοίγουνε την όρεξη να γράψεις σελίδες επί σελίδων...
Είναι η μόνη δασκάλα που έχω επιτρέψει να μου πληγώσει την εικόνα μου στην τάξη χωρίς αντίποινα... Μάλιστα δύο φορές... Θυμάμαι το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και να κάνω τον μαλάκα... γιατί? Γιατί η εικόνα της και καλά μούρης δεν άξιζε τίποτα μπροστά σε αυτά που ρούφαγα... κρεμόμουν από τα χείλη της... κάθε μάθημα...
Την πρώτη φορά, ήταν ένα βράδυ που δεν είχε κάνει κανείς σχεδόν την έκθεση που μας είχε βάλει για το σπίτι από το προηγούμενο μάθημα... Τότε μάκραινα τα μαλλιά μου και ήταν στην πιο άθλια φάση τους... εκεί που απλώς κάνεις υπομονή... Μπαίνει μέσα με χαμόγελο... ξεκινάει να μαζεύει εκθέσεις και από τις 11 που περίμενε πήρε τις 2... Ποιος είδε τη Δέσποινα μαινόμενη και δε φοβήθηκε... Μια κοπέλα κάνει το λάθος να ψελλίσει δικιολογία... Ακούει τα εξ'αμάξης και βάζει τα κλάματα... και γυρνάει η δικιά μου σε μένα... που έκανα την κότα εννοείται και δεν έβγαζα κιχ... Με κοιτάει... και έτσι για να βγάλει τα νεύρα γυρνάει και μου κάνει... "Πως είσαι έτσι ρε Φ... τράβα κουρέψου, σαν τη μικρή λουλού είσαι!"... Οκ... ξέρετε όσοι με διαβάζετε τι τύπος είμαι... ε σας πληροφορώ πως έκανα πλήρως το μαλάκα και κατάπινα κόμπους θυμού σε όλο το υπόλοιπο μάθημα...
Τη δεύτερη φορά της είχα σπάσει τα νεύρα είναι η αλήθεια και γύρισε και με είπε μαλάκα... μέσα στην τάξη και πάλι... Αλλά τη δεύτερη φορά μου είπε συγγνώμη... (εκτός τάξης βέβαια, σε προσωπικό επίπεδο... χαχαχα είσαι η θεά μου...).
Έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα με τη Δέσποινα. Δύο του Σεπτέμβρη... Μοιάζουμε σε πολλά... Έχω διαβάσει διήγημά της κι έχω κλάψει... δεν της είχα πει πως έκλαψα... μόνο πως το διάβασα... Και θυμάμαι που είχε καταχαρεί, γέλαγε από μέσα της, είχε συγκινηθεί κι όλας που της είπα πως μου άρεσε πολύ... αλλά κλασική Δέσποινα, γυρνάει και μου κάνει: "Μπα, διαβάζεις και κείμενα με ευαισθησίες?" και καλά απαξιωτικά... Βέβαια δεν έπεισες ούτε τα κουμπιά του μπουφάν μου πως δεν το ήξερες πως θα μου αρέσει αλλά τέλος πάντων...
Άμα της δώσεις γραπτό μαθητή της από οποιαδήποτε χρονιά, θα ξέρει ποιανού είναι... Άμα σου πει τι πιστεύει για κάθε της μαθητή, θα είναι 100% μέσα... Κοιτάει στην ψυχή σου... σου μαθαίνει να σκέφτεσαι αυτοδύναμα, σε προετοιμάζει για τη ζωή και όχι μόνο για τις εξετάσεις... και αγαπάει...
Για σένα λοιπόν αγαπημένη μου δασκάλα... εσένα που μοιραστήκαμε τόσες σκέψεις και σου έδειξα μέσα μου... εσένα που γεννηθήκαμε την ίδια μέρα... να ξέρεις πως σ'αγαπώ και σε θυμάμαι πάντα κι ας μη μιλάμε σχεδόν ποτέ...



ΥΓ. Η δασκάλα μου έχει κι αυτή blog... μπορείτε να το επισκεφτείτε εδώ.
Υγ2 Περιμένω κριτική και να μην είσαι καθόλου επιεικής... αν και δεν χρειαζόταν να το πω αυτό... σε ξέρω τι κακιά που είσαι :) χαχαχα Φιλάκια Δέσποινα

ΥΓ3 Μη με αρχίσεις στις γρήγορες για τα ορθογραφικά... δείξε λίγο έλεος...

Ανοιξιάτικης νυκτός ψίθυροι...

Μια ανοιξιάτικη νύχτα... Ξαστεριά... Ένα ελαφρύ αεράκι φυσάει και κάνει τους δύο μοναδικούς πελάτες του εστιατορίου, που ήταν αρκετά θαρραλέοι να κάτσουν στο τραπεζάκι στην αυλή, να ανατριχιάζουν... Το δέρμα στα γυμνά της χέρια έχει μπιμπικιάσει... κοτόδερμα το έλεγε αυτός και την κορόιδευε μ'εκείνο το παιχνιδιάρικο γέλιο του...
Είναι σε ένα παλιό εστιατόριο χαμένο κάπου στο κέντρο της Αθήνας... Στην πίσω του αυλή... Στην αυλή που έφτανες από μια μικρή παλιά πόρτα στο πίσω μέρος της κυρίως σάλας... την πόρτα που φέρει πάνω της ιστορίες, καπνούς, μυρωδιές και ήχους δεκαετιών πολλών... Τα νερά του ξύλου, κάθε του ακίδα... φέρουν ιστορία βαριά... αν μπορούσαν να μιλήσουν θα μιλούσαν για χρόνια... μια πόρτα παραμυθάς... Την περνάς και βρίσκεσαι ξαφνικά πίσω στο χρόνο... Σε μια αυλή που τοποθετείται χρονικά κάπου μετά τον εμφύλιο... 50κάτι.. Δέντρα φυτεμένα μέσα της... Ο ιδιοκτήτης είχε δεθεί μαζί τους με ιεροτελεστίες παιδικές, παιξίματα, τρεξίματα και πληγωμένα γόνατα... Δε μπορούσε να τα κόψει... θα έκοβε την ίδια του την καρδιά και θα την ξερίζωνε...
Τραπεζάκια με μάρμαρο... καρεκλίτσες με ψάθα... στο κέντρο να βλέπεις ουρανό... αχ και να μην είχε τα φώτα της πόλης... να μπορούσανε να δούνε τ'άστρα... Αλλά δεν πειράζει... τα άστρα είναι στα μάτια του... τα άστρα είναι στα μάτια της... οπότε ο ένας κοιτάει στα μάτια τον άλλον όλη τη βραδιά... κοιτάει ο ένας μέσα στον άλλον και βλέπει τον εαυτό του τον παράταιρο... σε λάθος χωρόχρονο φερμένοι και οι δύο... που για καλή τους τύχη (?) συναντήθηκαν...
Μιλούσαν χαμηλόφωνα... δε μπόρεσα ν'ακούσω τι σκέψεις μοιράστηκαν εκείνο το βράδυ... Έβλεπα όμως τα υγρά τους μάτια... να σχηματίζουν νεφελώματα και υπερκαινοφανείς εκρήξεις έρωτα και πάθους... Κοκκινισμένα ελαφρώς από του κόκκινου οίνου την αγαπησιάρικη επίδραση... χυμός φρούτου θεϊκού...
Το πιο γλυκό μεθύσι κάνει το κρασί... Μεθύσι που τρέφει την αγάπη και ζεσταίνει τις καρδιές... Σε τρυφερές περιπτύξεις φέρνει τους εραστές εδώ κι αιώνες... χαρίζοντάς τους ύπνο γλυκό και όνειρα που δε θυμούνται... μονάχα μια γλυκιά γεύση αφήνουν στο διάβα τους...
Δε θυμάμαι πόσες ώρες έκατσα να τους παρατηρώ... οφείλω να παραδεχτώ πως μια υποψία ζήλιας με τσιμπούσε στην καρδιά καθώς κοιτούσα... ακόμη και με κλειστά τα μάτια η παρουσία τους ήταν αισθητή... Ταιριάζανε οι μυρωδιές τους, που τ'αεράκι έφερνε στα ρουθούνια μου μπλεγμένες... διακριτές, μα και μπλεγμένες ταυτόχρονα... Τους έκανα ευχές αγάπης παντοτινής, δεν ήθελα να τους ματιάσω...
Σαν είδα πως ξεκίνησαν τις ιεροτελεστίες που σίγουρα θα οδηγούσαν στην έκκληση για το λογαριασμό, πριν τη βιαστική λόγω πόθου επιστροφή, κίνησα να φύγω... Πέρασα μέσα από τον πέτρινο τοίχο... η αίσθηση της κρύας πέτρας στο αστρικό κορμί μου, είναι ίσως η μοναδική απόλαυση που έχω στη (μη) ζωή μου ως φάντασμα... και πήγα στον αγαπημένο μου λόφο... εκεί που τα φώτα όλα είναι πιο χαμηλά από μένα και βλέπω όλη την πόλη στα πόδια μου και τον ουρανό έχω κορόνα... Να δω τα άστρα και να κλαίω τη δική μου αγάπη που ο θάνατός μου, μού πήρε για πάντα... αυτό το ¨πάντα¨ μου μένει τώρα να ζω νεκρός... αναπολώντας τη... αιώνια ζητώντας τη πίσω... ειδάλλως πρέπει να την ξεχάσω και από της σκέψης μου τις αποθήκες να τη σβήσω, για να λυτρωθώ...
Ποτέ δε θα σε ξεχάσω... Α γα πη μέ νη... θα ζεις για πάντα μέσα μου... μέσα σε έναν νε κρό...

ΥΓ Αφιερωμένο σε όλους τους κάφρους του κόσμου, που κράζουν μόνο τους δυνατούς... και βοηθάνε τους αδύναμους... που κράζουν τους πάντες και τα πάντα και ας τους σούρνουν κάθε είδους χαρακτηρισμούς οι εκάστωτε μαλάκες... Αφιερωμένο στην πάρτη μου... Αφιερωμένο και στον φίλο μου τον eggod που είναι από αυτούς... που με καταλαβαίνει και που έχουμε τις ίδιες μαλακίες και γι'αυτό αγαπιόμαστε τόσο...

Αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια...

Αχαχαχαχα ε δε μπορώ... δε μπορώ ρε μαλάκα σου λέω, δε μπορώ! Δεν παίζει...
Έρχεται ένας από το τοπ 10 μαλακίας των ελληνικών blog... το μεγαλύτερο bloggoτραβέλι από την απαρχή του μέσου... ο κομπλεξικότερος των κομπλεξικών... που το έπαιζε κάποτε και ηθικός και "μη βρίζετε" και τέτοια... και σκάει και βρίζει? Και του το λέω στη μουρίτσα και βρίζει κι εμένα? Αχαχαχα
Βρίζει εμένα ρε μαλάκα έλεος... Κάθεται φορώντας το φουστάνι της μαμάς του... νύχια καλοτροχισμένα, λάμπουν διακριτικά με το σωστό μανώ (μανό... μανώ... whatevah... you got the picture anywayz...), ταμπονάκι στην κωλοτρυπίδα (γιατί μουνί δεν έχει λεφτά να πάει να φτιάξει...), μπουκαλάκι με αιθέρα να ρουφάει τζούρες και να διαστέλλεται το ήδη ξεφτιλισμένο του σουφρί... και λέει... τι θα κάνω σήμερα? Ας το παίξω μάγκας σε κάποιο blog! Και καλά την άλλη φορά είχε κάνει ποστάκι που έλεγε το πόσο γαμάτος είναι (not!) και το πόσα γαμάτα πράγματα έχει κάνει στη ζωή του που τη ζει στο όριο σε φάση Morrison χωρίς τις πρέζες... (όλη σου η ζωή, ένα σαββατοκύριακό μου να τρώω πίτσες και να βλέπω βίντεο ρε μαλάκα.... ρεμπεσκέ...). Αυτή τη φορά όμως όχι, αποφασίζει να πετάξει επιτέλους τη σεμνοτυφία του και να το παίξει επικός τριμάγκας και υβριστής...
Ε ποτέ! Ε θα μας πεθάνεις βρε κουτό! Παραλίγο να χεστώ στα βρακιά μου με τόση βαρβατίλα... τόσο γέλιο έριξα... Σιγά το δυκτιοτό το γάντι ρε φιλενάδα... θα σκιστεί! Αχαχαχαχα Ρε μαλακισμένο καρατσούτσεκο... κάτι τίποτες σαν και του λόγου σου ούτε που μου γαργαλάνε τα παπάρια... το πολύ να αλλάξει θέση καμιά πουτσότριχα... ως εκεί... Τα κόμπλεξ που σου έχει αφήσει η μιζέρια που ζεις από τότε που γεννήθηκες, είναι τόσο κραυγαλέα... Γι'αυτό και δεν έχεις σταυρώσει γκόμενα ποτέ... Οπότε είπες... τι να κάνω? τι να κάνω? Ας γίνω εγώ γκόμενα! Hip hip hurrayyyy! Hip hip hurrayyyyy! hip hip hurrayyyyy! Ανέκραξε το πλήθος...
Πάντως γουστάρω... Industry.... non profit... ahahahaha άσε μωρή τερέζα... δακρύσαμε...
Γουστάρω όμως γιατί τουλάχιστον είναι σωστή η επιλογή shots... in the mouth έπρεπε να συμπληρώσεις αλλά μην είμαστε και εντελώς κάρφωμα ε? Λίγες μέρες πριν έγραφα να μην ασολούμαστε με μαλάκες και σήμερα δεν την πάλεψα και κράζω αρχιμαλάκα... Ώρα να κάνεις κι άλλη περσόνα... κωλοτρυπίδα_γυρισμένη_ωσάν_την_κάλτσα...
You have 192.235 new shots... (please open your mouth to proceed...)
Άντε ρε λουγκρί... που θα μου το παίξεις και σκληράνθρωπος... παπαριάδη...


Μη μιλάς... βρωμάνε οι μασχάλες σου....

Ο Γ. το φίδι, ο βοσκός και ο Rex...

Προχωρούσε σκυφτός. Ένας χωμάτινος στριφογυριστός δρόμος εκτείνονταν μπροστά του. Ο ήλιος ήταν στο ψηλότερο σημείο της τροχιάς του και το πύρινο μάτι του τον κοίταζε αλύπητα. Η σκόνη και ο ιδρώτας του ενώνονταν στο πρόσωπό του σχηματίζοντας βρώμικες χάντρες που κυλούσαν από κάθε γωνία του προσώπου του και πέφτανε στο δρόμο. Το στόμα του είχε στεγνώσει εντελώς και μύριζε άσχημα.
Παρόλα αυτά, συνέχιζε με επιμονή να προχωράει. Ένα σακίδιο στον ώμο του, όλα του τα υπάρχοντα. Αυτό και τα λιγοστά ρούχα που φορούσε... Τα σανδάλια του είχαν φθαρεί από το περπάτημα. Τα λουράκια τους ήταν έτοιμα να σπάσουν. Μα προχωρούσε. Ο δρόμος εκτίνονταν φιδωτός μέχρι εκεί που μπορεί να δει το μάτι. Δίπλα και από τις δυο πλευρές του, λιγοστά στάχια χρύσιζαν, και χώμα άγονο και παρατημένο από παλιά... ίσως κι από πάντα, σχημάτιζαν μια ιδιότυπη έρημο... Σκασμένο χώμα... θύμιζε τη ζωή του. Άγονη και σκασμένη. Γι' αυτό και πήρε τους δρόμους.
Τα "πλήγματα της ζωής" τα είχε μάθει από μικρός. Κάθε τόσο τον επισκέπτονταν με αναίδεια και τον χαστούκιζαν στο πρόσωπο... Φτώχεια, θάνατοι, εξευτελισμοί, ανέχεια... Μέχρι που τους τελευταίους μήνες, ήρθαν τόσα απανωτά χαστούκια που είπε να σταματήσει να ανέχεται την ανέχεια και να πάει όσο πιο μακριά γινόταν από όλους και όλα. Μέτρησε τα λιγοστά του χρήματα, πήρε ένα εισιτήριο για όσο πιο μακριά γινόταν, γέμισε το σακίδιό του με όλη του την περιουσία, ή μάλλον δεν το γέμισε... μέχρι τη μέση του σακιδίου έφτασε η περιουσία του να γεμίσει... και ξεκίνησε να περπατάει από εκεί που τον άφησε πρώτα το καράβι και μετά ένας ντόπιος που τον λυπήθηκε να κάνει ωτοστόπ στις ερημιές και είπε να τον βάλει στ' αμάξι...
Τώρα περπατάει. Περπατάει και προσπαθεί να αδειάσει το κεφάλι του από το θυμό και την αυτολύπηση... Αυτό το φίδι που τρώει την ουρά του σε φαύλο κύκλο... Αυτολύπηση - θυμός - αυτολύπηση... γιατί το μόνο που έκανε ως τώρα ήταν να λυπάται... τον εαυτό του... και μετά να θυμώνει... με τον εαυτό του... που τον λυπάται απλώς και τίποτα δεν κάνει γι' αυτό...
Προχωράει... πηγαίνει... Αποφάσισε να συνεχίσει να πηγαίνει μέχρι όπου τον φτάσουν οι δυνάμεις του. Μέχρι να τελειώσουν όλα του τα αποθέματα έμψυχα και άψυχα, θα πηγαίνει. Και αφού φτάσει στο τέλος τον δυνατοτήτων του θα μετρηθεί με τον εαυτό του, για πρώτη φορά χωρίς να αυτόοικτίρεται. Θα γυρίσει και θα του πει: Ως εδώ φτάνω φιλαράκο. Και είμαι περήφανος. Και είμαι έτοιμος.
.
.
.
.
.
.
Rex.. έλα εδώ! Μα πού πάει πάλι το κωλόσκυλο. Rex! Εδώ αγόρι μου! Τι είναι? Τι βρήκες?...
Αμάν! Όλο μπελάδες είσαι ρε κωλόσκυλο... Άσε το πτώμα όπως είναι και πάμε να φύγουμε... Θα μπλέξουμε... Βρωμάει κι όλας η μαλακία... Πάμε, πρέπει να σε κάνω και μπάνιο τώρα μαλακισμένο σκυλί... Κοίτα τον μαλάκα... Με το χαμόγελο στα χείλη πήγε... Ποιος ξέρει τι ναρκωτικά ήπιε πριν πεθάνει ο σκατοπρεζάκιας... Γαμημένοι τουρίστες... Πιο πολύ μπελάδες είναι παρά κέρδος...
.
.
.
.
.
Ο Γ. ήταν νεκρός... Τα βρήκε με τον εαυτό του. Το φίδι άφησε την ουρά από το στόμα του και συνέχισε την πορεία του... Ο Γ. κάπου είναι τώρα και δεν τρώει ούτε μοιράζει χαστούκια... Και ο μαλάκας με το σκύλο... δεν ξέρω που είναι. Αλλά αν μπορούσα να γράψω το σενάριο του θανάτου του, θα ήταν σύντομο, εξευτελιστικό και διατροφικά εξωτικό για τον Rex...

ΥΓ... Οι δύο τύποι που μπήκαν στο blog μου από search στο google "πλαστικές κωλοτρυπίδες" ο ένας και" καζίνο ΜΑΙ γαμήσια " ο άλλος... είναι απλά θεοί... δοξάστε τους... και δοξάστε και αυτό το ήδη ένδοξο blog μιας που τα search αυτά παραπέμπουν και εδώ... μα να κάνεις ορθογραφικό στο με? και να το γράψεις μαι? έλεος... για να μη μιλήσω για πλαστικές κωλοτρυπίδες... τέσπα...