Da worst post evah!!!...

Ναι, ναι, ναι... ήρθε και πάλι αυτή η στιγμή.... Η στιγμή που έχει κολλήσει ο κατεστραμμένος μου εγκέφαλος και δεν έχω τι σκατά να γράψω κι όμως γράφω για να σας ζαλίζω τη μουνάρα...
Έχω νεύρα... νεύρα και τάσεις για κατάθλιψη μαζί... Μέσα στην κάβλα είμαι με λίγα λόγια... Η ζήλια μου χτυπάει την πόρτα και κάνω τον μαλάκα... ή τουλάχιστον προσπαθώ να κάνω τον μαλάκα... Είναι κομματάκι δύσκολο βλέπεις...
γενικώς δεν ξέρω τι μου φταίει και κάνω σα χαζογκόμενα με περίοδο... which is quite interesting for a while, but it really get's fucked up after say... 10 minutes.... Δείχνω πως έχω πάρει και το lower... Ναι, τέλος πάντων... τσιριμπίμ τσιριμπόμ... Τι άλλη μαλακία να σας πω? Δε νοιώθω...
Έχω βαρεθεί τον τελευταίο καιρό τις μαλακίες που γράφω... Αναμασημένες παπαριές... Βαριέμαι και δεν καταλαβαίνω τι σκατά... γιατί κάθομαι και γράφω? Που με οδηγεί αυτό? Που πάει ο κόσμος σήμερα? και άλλα τέτοια χαριτωμένα...
Δεν την παλεύω άλλο... κάτι πρέπει να κάνω... ναι? ποιος είναι? ... έλα πάρε πούλο... έχεις γαμηθεί να μου βαράς την πόρτα... άμα σε βάλω μέσα θα τα κάνεις σκατά... καλά έλα μπες για λίγο... ωχ... τι σου 'πα? Σκατά τα έκανες... τι κατάλαβες τώρα? Άντε και γαμίδια... Άντε να σε βγάλω πάλι έξω τώρα...
Ναι... οκ... σας αφήνω... έχω να βγάλω έναν ανεπιθύμητο επισκέπτη έξω... θα γίνει μάχη... θα χάσω... κλπ... τα ξέρετε πως πάνε... :S


ΥΓ... Da worst post evah!... I knows...

Κοσμογονία...

Τροχήλατη ανύποπτη βροχή, υπόκωφα σε ματωμένο ουρανό ανεβαίνει. Την κατιούσα οδό ψάχνει να βρει για να την πάρει απ'την αρχή και να κατέβει πάλι στων υπογείων ζωτικών της χώρων το υπόστεγο. Κραδαίνοντας ανταύγειες λυκαυγούς, τρανά φωνάζει για αντίπαλο τον Στέντορα. Μαζί σε συναγωνισμούς αιώνων θα προβούν.
Αργόσυρτα τα βήματά τους τα υπόγεια θα σείουν. Αργόσυρτα η πνοή τους θα φουσκώνει τα αντρειωμένα τους πνευμόνια. Θηλυκές και αρσενικές υπάρξεις θα συγκροτούν τον ερμαφρόδιτο διττό τους κόσμο. Σειόμενα κρουστά θα δίνουν τον παλμό, τρανταχτά φωνήεντα και συμπαγή σύμφωνα θα συνθέτουν λέξεις και αυτές με τη σειρά τους φράσεις και οι φράσεις νοήματα. Αυτιά αόρατα θ'ακούν και χέρια ακούραστα θα γράφουν.
Χιλιάδες στερεώματα θα πέφτουν από τα ουράνια και τη θέση τους θα παίρνει το από πάντα κενό. θα καταρρεύσουν όλα και με μια τεράστια έκρηξη θα φτιάξουν το νεογνό καινό. Κόσμοι θα ξεπηδήσουν, κόσμοι θα καστραφούν, κόσμοι θα κοσμούν και πάλι του κεφαλιού σου του πανέμορφου την κόμη. Ανεμίζουν οι σκέψεις σου. Η αύρα τους με συνεπαίρνει και ταξιδεύουμε μαζί ενωμένοι σε πρωτόγνωρες θάλασσες νοητές. Δεν έχει επικίνδυνα κήτη. Δεν έχει τέρατα αιμοσταγή. Όσοι διψούν για αίμα ξεδιψάσανε με το δικό μας. Τους το προφέραμε απλόχερα. Τώρα κάθε μορφή ζωής υποχωρεί στα πιο σκοτεινά βάθη της θάλασσάς μας και κρύβονται από την παρουσία μας. Δεν την αντέχουν.
Η καθαρότητα τρομάζει. Στη μέση του παντός θα σταματήσουμε να χαζέψουμε το παν. Εγώ εσένα κι εσύ εμένα. Το ξέρεις? Είμαι σίγουρος πως ναι... Ξέρεις καλά τι σκέφτομαι. Γι'αυτό σε αγαπώ... Γιατί εσύ ξέρεις τα πάντα μου κι εγώ τα δικά σου... Δε χρειάζεται καν να μιλάμε με λέξεις...

Die!!!...

Αχαχαχαχα...
Έλα... έλα να χορτάσεις τις πνοές σου που πέφτουν γυμνές στα πόδια μου. Η κορυφογραμμή του προσώπου σου σπάει πάνω στα κύματα της θέλησής μου. Η γύμνια της αδυναμίας σου δεν εγείρει κανένα οίκτο. Τα μάτια σου θα βγάλω για να τα κάνω κολιέ στο μαύρο μου λαιμό. Με νύχια και δόντια θα σου ξεσκίσω τις σάρκες. Μασκερεμένες θεότητες με ανοίγματα φτερών τα πετάνε γύρω από το κεφάλι σου.
Τρομάζεις στη θέα τους. Σου ξεσκίζουν τα τύμπανα οι κραυγές τους. Πουλιά μαύρα που σκίζουν τον ουρανό. Σκίζουν τις σάρκες σου τα κρωξίματά τους. Βελόνες βρέχουν από τον ουρανό και οι ομπρέλες σου είναι άκαιρες. Θα τρυπήσουν τις ομπρέλες. Θα τρυπήσουν το κορμί σου. Θα τρυπήσουν το αδύναμο κρανίο σου.
Έφιπποι ξυπόλυτοι καβαλάρηδες θα τριποδίσουν θριαμβευτικά από πάνω σου. Το άψυχο κορμί σου θα κείτεται για πάντα κάτω από τις οπλές τους. Το χώμα δε θα σ'ακουμπά και ας ξαπλώνεις πάνω του. Η σήψη δε θα σε επισκεφτεί και ας είσαι νεκρός.
Συνεννοημένη η ύπαρξη θα σε αφήσει εκεί για πάντα. Να θυμίζεις σε όλους τι δε θα πρέπει να είναι. Τι δε θα πρέπει να κάνουν. Τι ήσουν, είσαι και θα είσαι. Το παραμορφωμένο από την αγωνία σου πρόσωπο μαρμαρωμένο, παρακλητικό, φοβισμένο, άδειο, στεγνό. Παλιά θυμάμαι την έπαρσή σου. Παλιά θυμάμαι την τρανή σου την περπατησιά. Πεθαμένος σε στάση παρακλητική στέκεις τώρα...
Δεν πίστευες στην πτώση σου. Ήρθε απρόσκλητη και σε βρήκε απροετοίμαστο... Παρακάλα αιώνια για έλεος τώρα...
Στο είχα πει. Αχαχαχαχαχα

Η μαλακία τυφλώνει!!!...

Λιμασμένες πειναλέες λέαινες, λυμαίνονται τη λεκιασμένη σου λαιμόκοψη. Λανθάνοντα λαγόνια, από λογής λογής βλογιοκομμένες γεροντοκόρες. Λάθος λέγεις λιώνοντας τους λιγοστούς σου λογισμούς με λογικά άλματα σε αμαγάλματα αλάθητα.
Αίφνης αισθαντικά ανώγεια αναρωτιούνται, για το αν ανάρμοστη η άνοδός τους, άφησε αναίμακτα, ανέραστα, ανερμάτιστα ανήλικα, να ανασαίνουν άλμη. Αφηρημένα αγνωστικιστικά απύθμενα άμαθα ασχολίαστα ανάλγητα αφιερώματα σε άνομους ανέμους εξ-ανεμίζονται.
Βουρκώνεις βάρκες βυθιζόμενες σε βούρκους βρωμερούς, βρισκόμενος μέχρι τα βάθη της α-βύσσου, να βαυκαλίζεσαι βάφοντας όνειρα που βρίθουν από βλέμματα βασανισμένων βασανιστών βόρειων βίων...
Αναγαλλιάζεις βυζαίνοντας, γυρεύοντας δεύτερη ευκαιρία, ζητώντας ήθη, θεϊκά, ικετεύοντας, κράζοντας λυγμούς μανίας, νυχτέρια ξαίνοντας, όμορφα πουλώντας ριζωμένους σταθμούς τεθλιμμένης υπόστασης, φωνάζοντας χορούς ψηλών ωραιοπαθών αμαζόνων.
Έχω τι θλίψη σου κάπου βαθειά μες το μυαλό μου, μα δε με νοιάζει πια. Τη συντροφιά σου δεν επιζητώ κι ούτε τα θέλγη σου με πείθουν. Οι ομορφιές που κάποτε σε σένα έβλεπα, αφήνουν στη θέση τους μονάχα αδιαφορία. Κανένα έντονο συναίσθημα δε μου γεννάς. Ούτε αγάπη ούτε μίσος. Ούτε καν αυτήν την αποστροφή που ένοιωσα, τότε που παρακάλαγες τα χάδια μου. Μονάχα αδιαφορία, ένα ανεπαίσθητο χασμουρητό, ήταν ο τελευταίος λόγος μου σε σένα. Νομίζω σε συγχώρησα... Αχαχαχαχα ναι... σε συγχώρησα...



ΥΓ Μαλακιζόμενος και σήμερα... παίζω με τον εαυτό μου ηλίθια παιχνιδάκια με τα γράμματα... Παπαρίτσες να περνάει η ώρα...
ΥΓ2 Στο τελευταίο κομμάτι παίζω απλώς με το πουλί μου... ούτε καν τα γράμματα δε με παίζουν... γάμα τα
ΥΓ3 Όταν δεν έχεις τι να γράψεις... μη γράφεις... αλλιώς συμβαίνουν τα ανωτέρω...
ΥΓ4 Εάν η μαλακία προκαλούσε τύφλωση, κανένας από εμάς δε θα έβλεπε...
ΥΓ4 Εάν ίσχυε το: "Πετυχημένη μαλακία, τύφλα να'χει το γαμήσι" δε θα είχα βγει ποτέ από το σπίτι... εκτός αν ήθελα τσιγάρα...
ΥΓ5 Το σύνθημα "Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία!" είναι από μόνο του λόγος για να μην ψηφίσεις το εν λόγω κόμμα... Το ίδιο ισχύει και για το τραγελαφικά οξύμωρο "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" των ΠΑΣΟΚων...
ΥΓ6 Η πιο πετυχημένη εθνικιστική, με διάθεση χαβαλέ αφίσα όλων των εποχών, είναι αυτή του Βεργή, την περίοδο με το επεισόδιο στα Ίμια (Ευχαριστούμε ΗΠΑ!), όπου εμφανιζόμενος γυμνός και εν στύση με τα χέρια προτεταμένα (όπως όταν θέλουμε εκφραστικά να πούμε "Παρ' τ' αρχίδια μου!) καλούσε την τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας να έρθει και να την πάρει... (τη βραχονησίδα ντε!) Το αναγραφόμενο σλόγκαν έλεγε και ομιλούσε: "Τσιλέρ, έλα να μας την πάρεις!" Με τούτη τη διπλωματική κίνηση, απεφεύχθει η πιθανή κατάληψη του ζωτικού μας χώρου από τους Τούρκους συνάνθρωπους... Δυστυχώς έχω την αίσθηση, καθώς και τη βαθειά πεποίθηση, πως οι υποστηρικτές του ΛΑΟΣ δεν έχουν δυνατότητα στύσης, ούτως σε περίπτωση νέου διπλωματικού επεισοδίου με τους γείτονες, μπορεί να είμαστε ανέτοιμοι... ή και ανέντιμοι... (Ευχαριστούμε ΗΠΑ!).
ΥΓ7 Η μαλακία συνεχίζει να πηγαίνει σύννεφο... Μου θυμίζει εκείνο το πάρτυ ομαδικής μαλακίας... Να δεις πως το λέγανε... Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ νομίζω...
ΥΓ8 Πισώπλατα με χτύπησες και το καυλί μου λύγισες... όχι όχι δεν κάνει καλή ομοιοκαταληξία γαμώτη μου...
ΥΓ9 Δεν ξέρω γιατί αλλά μου αρέσουν οι στρογγυλοί αριθμοί υστερόγραφων...
ΥΓ10 Πολλοί είναι ενάντια στο να τεθεί επικεφαλής ο Βενιζέλος, καθότι επιστημονικές έρευνες προέβλεψαν ολική έκλειψη, του ήδη αρρωστημένου (πράσινος είναι ντε...) και ημιβυθισμένου στη (μπλε...) θάλασσα ήλιου... Μεγάλος αρχηγός, δε σημαίνει κατ'ανάγκη σε όγκο... ή ηλικία... Μεγάλος αρχηγός είναι ο Βεργής... (βλέπε αφίσα παραπάνω...)

Σαλιγκάρι...

Χρωματισμένα σύννεφα ίπτανται από πάνω μας. Το δροσερό άγγιγμα του ανέμου κάνει το δέρμα στο σβέρκο σου να μπιμπικιάζει... Ανατριχιάζεις μ'ευχαρίστηση και οσμίζεσαι την υγρασία. Παρακαλάς να βρέξει να μυρίσεις το βρεγμένο χώμα. Να απολαύσεις τις βόλτες των σαλιγκαριών. Σου άρεσε πάντα να κοιτάς τις τέσσερίς τους τις κεραίες... Δύο μεγάλες και από κάτω δυο μικρότερες...
Τα ερμαφρόδιτα τούτα ζούδια πάντα σου προκαλούσαν το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια... Πέφτουν σε πλήρη απραξία μέχρι να νοιώσουν την υγρασία γύρω τους και ύστερα ζουν... Κάπως έτσι κι εσύ. Περιμένεις κρυμμένη στο καβούκι σου μέχρι να σου τις βρέξω... Μόνο τότε ζεις και βγαίνεις έξω... Σηκώνεις διστακτικά τις κεραίες σου και λαμβάνεις μαζεμένα σήματα από το περιβάλλον...
Θυμάμαι όταν ήσουνα μικρή σου άρεσε να βασανίζεις έντομα και μικρά ζωάκια... Μύγες, σφήκες, μέλισσες, ακρίδες, βατραχάκια και σαύρες βρήκαν πολλές φορές τραγικό θάνατο στα χέρια σου... Μέχρι που μια μέρα είχες ένα σαλιγκάρι πάνω στον πάγκο των βασανιστηρίων σου... θυμάμαι πως τότε ήταν η μόνη φορά που δεν είχες κακό σκοπό... Απλώς ήσουν περίεργη να δεις πως φέρεται αυτό το πλάσμα με καβούκι... Θυμάμαι που δεν έβγαινε και αποφάσισες να το βοηθήσεις ν'ανοιχτεί... Ήθελες να το ελευθερώσεις... να μην περιορίζεται κλεισμένο σ'ένα κέλυφος...
Αργά και προσεχτικά του έσπασες λίγο λίγο το καβούκι του το στριφογυριστό... Λίγη από τη σπείρα κάθε φορά μέχρι που σου φανερώθηκε γυμνό... μα και νεκρό...
Για λίγο προσπάθησες να το κουνήσεις μ'ένα φυλλαράκι... Νόμιζες πως προσπαθούσε να σε ξεγελάσει κάνοντας το πεθαμένο... Όταν στο τέλος κατάλαβες τι είχες κάνει... έβαλες τα κλάματα... Κλείστηκες από τότε και συ στο καβούκι σου...
Φοβάμαι μήπως οι προσπάθειες μου να σε κάνω να βγεις αποβούν μοιραίες... όπως για κείνο κει το σαλιγκάρι... Θυμάσαι πόσο είχες κλάψει?
Από τότε δεν ξαναπείραξες κανένα ζωντανό πλάσμα... Ίσως μονάχα τον δικό σου εαυτό...

Φωτεινά στολίδια...

Ξεχαρβαλωμένα αστεράκια, στολίζουν ετοιμόρροπους ουράνιους θόλους... Θολωμένα μάτια δακρύζουνε στην πρώτη τους επαφή με το φως... Ανάλγητοι πλανήτες περιφέρονται άσκοπα, εταιροφωτιζόμενοι από λαμπρά άστρα... περιμένουν να δουν το τέλος τους (των αστεριώνε ντε! Μου τη δίνει όταν πρέπει να εξηγώ αλλά το κάνω για σας καθυστερημένοι μου φίλοι…) όταν το φως τους θα στερέψει δια παντός...
Άρχεται η συνεδρίαση των φωτεινών κλείστρων... Παρακαλείσθε όπως ησυχάσετε... Πόσες χιλιάδες ζευγάρια μάτια παρακολουθούν? Πόσα εκατομμύρια? Πόσα δισεκατομμύρια? Άραγε τα μάτια όλα εκείνα που υπάρχουν εδώ ή και αλλού, είναι αρκετά για να διαλέξει το καθένα το δικό του άστρο και να μη μείνει ούτε ένα αστράκι μόνο? Υπάρχουν αρκετά μάτια, να γεμίσουν το κρύο κενό?
Η αστρική σου σκόνη που σε κάνει στραφταλίζουσα να με θαμπώνεις, είναι γενετικό υλικό του σύμπαντος. Είναι η πρώτη ύλη της ζωής, ζωή μου... Γι'αυτό σου λέω... τρέξε... τρέξε και χοροπήδα, σκόρπισε τριγύρω σου ζωή... Θα σε χαζεύω και δε θα χορταίνω να κοιτάω τ'ανάλαφρά σου βήματα... δε θα χορταίνω να ακούω της καρδιάς σου τους παλμούς... Η ανάσα σου θα μου χαϊδεύει πάντα ρυθμικά το λαιμό... Θα σε κοιτάω κουρνιασμένη σαν η κούραση σε θέλει να κοιμάσαι... Θα περηφανεύομαι πως μου δίνεσαι τα βράδια, πως σε ξέρω πιο καλά απ'όλους... πως είμαι ο μόνος που ξέρει κάθε σου κίνηση τι μπορεί να σημαίνει, όταν οι άλλοι θ'απορούν για του φερσίματός σου τα καπρίτσια...
Κάπου κάπου κάποιο αστεράκι ξεκρεμιέται και πέφτει... Άραγε να σημαίνει δυο ματιών το κλείσιμο? Θα σου κολλήσω το δικό σου αστεράκι με σάλιο και ελπίδα... Θα το ξεκρεμάσουμε μόνο όταν είσαι έτοιμη να κλείσεις τα μάτια για να κοιτάξεις μέσα μου... μέσα σου. Γιατί το μέσα μου είναι μέσα σου και το μέσα σου μού...


ΥΓ Μούυυυυυυυυυυυυ
ΥΓ2 Για τους φανατικούς της αστρονομίας, το ξέρω πως τα πεφταστέρια δεν είναι αστέρια...
ΥΓ3 Joan με το μούυυυυ μπήκε εμμέσως και ζωάκι στο στόρυ... έτσι για να μην έχει κανείς παράπονο :p

Μαλακίες τούμπανα...

Ερχόταν από την ανατολή πηγαίνοντας βόρεια... Το ξέρω πως δε βγάζει νόημα, μα η ματιά του ήτανε φιδίσια... Αργοπορώντας κάπου κάπου για να ξεδιψάσει τις σκέψεις του, ανέβαινε σε βράχια και δέντρα που εμπεριείχαν εκατοντάδες χιλιάδων ομόκεντρους κύκλους...
Αρχόμενος από άναρθρες κραυγές, άκουγε μόνο αναρίθμητους παλμούς να βοούν γύρω του, κοιτούσε και δεν έβλεπε φτερά, μονάχα κάτι πόδια να τρέχουν ξέφρενα... Ειρωνικά σκεπτόμενος, προέβαινε σε διατυπώσεις πομπώδεις... Σε μανιακά επιτιθέμενα, υποτιθέμενα κακοποιά στοιχεία, μήπως και περισώσει έτσι μια άλλη του πλευρά, ενός άλυτου αινίγματος που κάποιοι λέγαν νόημα (της ύπαρξης...)
Οντότητες και όχι ολότητες, σε περιτριγυρίζουν, αναμασώντας υποσχέσεις, και μασουλώντας τα μυαλά σου... Δεν είναι η τελειότητα το δικό σου κυνήγι... δεν είναι ο δικός σου στόχος η βελτίωση. Αποσυνθέτεις αυτά που κάποιοι συνέθεσαν και με μια κίνηση δίνεις πίσω τις πρώτες ύλες της νόησης, να ξεκινήσει πάλι το ατέλειωτο παιχνίδι της δημιουργίας, επικαλύπτοντας ραδιουργίες από πανούργα όργια φαντασμαγορικά...
Ανοίγεις πύλες που μέναν κλειστές για χρόνια, χωρίς ποτέ κανείς να έχει ψάξει για αυτές και βρίσκεις μέσα ζωγραφιές πρωτόγονων, με βουβάλια και μαμούθ να επικρατούν πάνω σε κρύα βράχια... Κάποτε μια φωτιά τα ζέσταινε καθώς σαν τρομαγμένα ζώα, άνθρωποι συνωστίζονταν στα ασφαλή τοιχώματα της σπηλιάς... Να προσπαθήσεις τους θεούς να εξευμενίσεις, να προσπαθήσεις να μην τραβήξεις το μένος τους... Ίσως να τα κατάφερνες, αν τα σχέδιά σου ήταν καλύτερα... Ίσως αν δε σκεφτόσουν πως χρειάζονται εξευμενισμό... Αφού για να προσπαθείς, σημαίνει κάπου έσφαλες... Ασφαλώς και βγάζει νόημα μια λογική της παράλογης υποψίας... Ασφαλώς μια και εδώ που φτάσαμε, μονάχα η καχυποψία εξασφαλίζει μια κάποια ασφάλεια... Μονάχα αυτή...


ΥΓ... Αρχίδια μάντολες...
ΥΓ2... Η επιστροφή και η διαδικασία επανένταξης είναι επίπονες... Για όλους μας... και κυρίως αυτούς που διαβάζουν τις μαλακίες μου...
ΥΓ3 Γαμιέται ο Δίας...

Ίσως αύριο...

Ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα... Κάπνιζε αρειμανίως... χωρίς να φχαριστιέται κάπνισμα... Σα να υπήρχε μια κρυφή ανάγκη, ένα κρυφό συμφέρον, που τον έφερνε στη θέση να χρειάζεται να καπνίζει για να πάρει μια ανάσα... Από δίπλα είχε ένα καφέ που κουτσόπινε για να ξεχνάει την πείνα του. Τα σχήματα του καπνού τον απορροφούσαν και τον έκαναν να ρεμβάζει... Λες να ήταν γι'αυτό που κάπνιζε τόσο?
Οι μέρες περνούσαν από δίπλα του και τον άφηναν διαρκώς θεατή... Που και που όλο και κάποιο στόχο έβαζε... Από αύριο θα κάνω αυτό, ή εκείνο... Ποτέ δεν έκανε τίποτα... Πάντα ερχόταν ένα επόμενο αύριο... Ξέρεις φίλε, όταν το ένα αύριο διαδέχεται το άλλο, σε βάζει σε μια κατάθλιψη βαθιά.. Σε φέρνει σε μια θέση που δε σέβεσαι τον εαυτό σου... Προσπαθείς ίσως να ζήσεις από τα σήμερα των άλλων... Τους εμψυχώνεις και τους βοηθάς να εκτελέσουν τα σήμερα και τα αύριό τους... Έτσι για να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα που το δικό σου αύριο δεν έρχεται ποτέ...
Κατά βάθος το ξέρεις πως δεν έχει νόημα αυτή η στάση σου... Το ξέρεις πως κατά βάθος κανένας δε σε εκτιμά... Αφού δεν εκτιμάς εσύ τον εαυτό σου... Ποιος να εκτιμήσει μια cheerleader, μια μασκότ? Κανείς... Χαμογελάνε και η παρουσία σου τους είναι ευχάριστη ως ένα σημείο... Άπαξ και πάει παραπέρα όμως, κανένας δε σε θέλει κοντά... Όταν σταματήσεις να είσαι ευχάριστος και χαμογελαστός... ίσως σαν πάψεις να είσαι γελοίος... Αυτόματα κανείς δεν επιθυμεί την παρουσία σου κοντά του...
Μένεις λοιπόν να ατενίζεις σα χαζός το αύριό σου... Κι αυτό φυσικά επιμένει να μην έρχεται ποτέ... Αφού μέσα σου ούτε εσύ το πιστεύεις πως θα έρθει... Κανένα ουσιαστικό βήμα... Καμιά απόφαση για ξεβόλεμα... Ίσως νομίζεις πως τουλάχιστον η παραδοχή της κατάστασής σου είναι κάτι, ίσως να λες πως τουλάχιστον εσύ το αναγνωρίζεις και πως ψέγοντας τον εαυτό σου κάτι κάνεις, σε σχέση με τους άλλους που δεν έχουν καν επίγνωση... Αλλά ξέρεις κάτι ρε φίλε? Κάνεις λάθος... Κάνεις λάθος γιατί οι άλλοι που δεν το σκέφτονται καν, είναι εντάξει με τον εαυτό τους... Δε βουτάνε σε βάθη καταθλιπτικά, δεν οικτίρουν τον εαυτό τους... τον γουστάρουν και τον εκτιμούν... Και είναι σίγουρο πως όσο λάθος και να είναι, αφού έχουν αυτοεκτίμηση, υπάρχει εκεί έξω κάποιος που τους εκτιμά... Εσύ? Μπορείς να πεις το ίδιο για τον εαυτό σου? Μάλλον όχι...
Δεν περιμένω απάντηση ρε φίλε... Μην πας να μουρμουρίσεις δικιολογίες... Δε με νοιάζει να μου απαντήσεις και δε μου πέφτει και λόγος... Στον εαυτό σου λογοδοτείς... Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνεις και συνεχίζεις να κυνηγάς την ουρά σου... Δε θα την φτάσεις ποτέ... Τα αύριο θα έρχονται και θα παρέρχονται... Θα μένεις πάντα θεατής και κανείς δε θα σε χειροκροτήσει ποτέ... Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός...
Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω... Φεύγω... Αν περιμένω κάποιο δικό μου αύριο? Χεχε...

For better or worse... I'm back!!...

Διακοπές τέλος... Τόσο οι διακοπές από τη δουλειά, όσο και οι διακοπές από το blog... Αρκετές φορές είχα σύνδρομο στέρησης... Το ψώνιο μου δεν έχει όρια, I knows... Αρκετές φορές ήθελα να γράψω διάφορα... Πήρα και τετραδιάκι και καλά να γράψω τίποτα στις διακοπές... Τελικά παπάρια έγραψα... Διάβασα όμως αρκετά... γουστάρω πολύ το διάβασμα στις διακοπές...
Σκεφτόμουν συνέχεια τι σκατά να γράψω όταν επιστρέψω... Να γράψω για τα σκατά που βιώνουμε αυτές τις βδομάδες? Να γράψω άσχετα όπως συνήθως? Και καλά ασυνάρτητα? Μου τη δίνει να γίνονται τέρατα γύρω μου και εγώ να γράφω για αγκαλίτσες μελισσάκια... Μου τη δίνει όμως εξίσου να γράφω πολιτικά στο blog... έτσι κι αλλιώς οι μαλάκες είναι ο "κυρίαρχος λαός" και θα βρεθεί στάνταρ κάποιος να με νευριάσει και μετά να γίνω με τη σειρά μου μαλάκας...
Μερικά μικρά... και ως εκεί... Ο πολιτικός αρχηγός του ΛΑΟΣ στην ομιλία του επί του αποτελέσματος των εκλογών με έκανε να σκιαχτώ... Το ντεκόρ, όσο και το ντύσιμό του και η φάτσα του, μου θύμισαν έντονα ντοκιμαντέρ από ομιλίες φασιστικών ηγετών... Μόνο που ήταν σε έγχρωμη βερσιόν... Fucking scary... but what the fuck? We have democracy! (σσσσσσσσίγουρα!) Πολιτικός της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, είπε... "Από εδώ και πέρα θα προχωρήσουμε *περίσκεπτοι*"!!!!!!! Wow! Κάποιος πρέπει να πει σε αυτούς τους τύπους πως η γαμημένη μας ελληνική γλώσσα, που τόσο φαίνεται να την υποστηρίζουν, είναι αρκετά πλούσια ώστε να μην περιορίζεται σε προσθαφαιρέσεις του στερητικού "α" για να δηλώσει αντώνυμη λέξη... Επίσης μου άρεσε πολύ η ομιλία του Αλαβάνου και πάλι πάνω στο αποτέλεσμα των εκλογών... Με λίγα λόγια μας είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εκεί να επωφελείται από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, όσο το ΠΑΣΟΚ θα έχει εντελώς απροκάλυπτη δεξιά πολιτική... Κατά τ'άλλα το συμπέρασμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα τσουτσέκι του ΠΑΣΟΚ, είναι επιφανειακές κακίες κολλημένων αριστερών... Επίσης ο αριστεριστικός λαϊκισμός, παραμένει λαϊκισμός nevertheless... Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε που κολλάει αυτό, δεν τρέχει... Don't pay me any attention :) Όσο για το ΚΚΕ... καλό θα ήταν η ηγεσία του τουλάχιστον να καταλάβει πως καλώς ή κακώς στη σημερινή εποχή, η εικόνα παίζει τεράστιο ρόλο... Καλό θα ήταν να αλλάξει κάπως την εικόνα της... Η Κανέλη έσωσε αρκετά την κατάσταση αλλά δε φτάνει...
Τις φωτιές τις ξεχάσαμε ήδη... οι πληγέντες ψηφίσαν με το χέρι στην καρδιά ΝΔ, μπας και πάρουν έστω κάτι για να ορθοποδήσουν... και όλα μια χαρά... Δε γουστάρω τις δεξιές πολιτικές... δε γουστάρω καθόλου τη ΝΔ, όμως αν έβγαινε το ΠΑΣΟΚ, πραγματικά πιστεύω πως τα πράγματα θα ήταν πολύ σκατά... Γιατί? Γιατί θα την ξαναβλέπανε αρχιδούκες και θα τα γαμάγανε όλα πάλι οι πασόκοι... Είναι γνωστό πως ό,τι έργο κάνανε επί πασόκ είχε πληρωθεί από το κράτος (ναι αυτοί είμαστε εμείς...) επί 3 ή 4... Με λίγα λόγια μας γαμάγανε ασάλιωτα... όχι πως δε μας γαμάνε και οι νεοδημοκράτες... απλώς η αλαζονεία των πασόκων έπρεπε να φάει μια σφαλιάρα... μιας και είστε κωλόζωα δηλαδή και δε μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας χωρίς κάποιο γαλάζιο ή πράσινο γαμιά από πίσω σας...
Ο δικομματισμός πάλι μας τα έκανε όλα... και αυτό χάρη σε σας! Σε σας του 30% τις αποχής... Να είστε πάντα καλά... και τα σκυλιά που σας γαμάνε να έχουν όλα τα εμβόλια... :) Σήμερα ήδη νοιώθω την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού! Όλα ήδη δείχνουν να αλλάζουν προς το καλύτερο, αφού δώσατε εντολή στον συμπαθέστατο χοντρούλη, μπούλη, με το γαμάτο το προγούλι, να συνεχίσει το έργο πνοής της ΝΔ... Με μια πνοή θα μας γαμήσουν και τα επόμενα άντε 3,5 χρόνια... Παίρνουμε ότι μας αξίζει...
Οι καριόληδες που σέρνουν τα παιδάκια τους με σημαίες πλαστικές να πανηγυρίζουν χωρίς να καταλαβαίνουν ακόμη τίποτα, ελπίζω να πεθάνουν με φριχτούς πόνους... Επίσης οι πιτσιρικάδες όλων των κομμάτων που κατεβαίνουν με σημαίες και κόρνες να κάνουν μπούγιο και να φωνάζουν συνθήματα και να βαράνε κόρνες σα να είναι στο γήπεδο... να προσέχουν... ο εγκέφαλός τους ίσα που δίνει εντολή στα ζωτικά τους όργανα να λειτουργούν και με τη μαλακία που βαράνε μπορεί να χάσει ακόμη και αυτή του την αξιοθαύμαστη δυνατότητα...
Γενικώς σε κάθε "μεγάλη" συγκέντρωση, σκεφτόμουν γιατί να μην έχει κάποιος την έμπνευση να παγιδεύσει όλο εκείνο το χώρο που πιάνουν αυτά τα ζώα, με εκρηκτικά... Είμαι σίγουρος πως αν ξεφορτωθούμε αυτήν την περιβόητη πλειοψηφία (πλειονότητα στην πραγματικότητα, μιας και μιλάς για ανθρώπους, έστω και κατ' επίφαση...), η εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, θα κερδίσει στάνταρ μερικές εκατοντάδες χρόνια... (Επαναλάβατε τη διαδικασία μερικές φορές ακόμη ώσπου να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα...)
Κλείνοντας... Η πλειονότητα δεν έχει ποτέ δίκιο, όταν μιλάμε για μάζα από απαίδευτους μαλάκες... Αν είχαμε μια σοβαρή παιδεία και ένα σοβαρό σύγχρονο πολιτισμό... τότε ναι... θα είχατε δίκιο παιδιά... Ως τότε όμως, δυνατοί ή αδύναμοι, ακόμη και αν πάντα κερδίζετε... ένα μάτσο βιόλες θα είστε... Άβουλες χήνες που περιμένουν το σωλήνα με το φαΐ να τις ταΐσει, αδιαφορώντας για το κοτετσόσυρμα που δεν τις αφήνει να κάνουν καν ένα βήμα... Βασικά δεν τους περνάει καν από το μυαλό να περπατήσουν... Στο κοτετσόσυρμα γεννήθηκαν... εκεί θα πεθάνουν κι όλας...
Keep sucking satan's cock... everything will be juuuuuust fine...