Εύκολο post...

Γουστάρω την τηλεόραση... είναι το αγαπημένο μου κουτί... for me to poop on! Το τι μαλακίες βλέπεις δε λέγεται... Νομίζω πως αν ποτέ ήθελα να αυτοκτονήσω, θα έβλεπα τηλεόραση για ένα δύο 24ωρα... απλά, χωρίς πόνο, λίγο χρονοβόρο μεν, αλλά το φχαριστιέσαι ρ'αδερφέ! Δε μ'αρέσουν αυτά τα μπαμ και κάτω!
Πέρα όμως από τα μαλακισμένα προγράμματα που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα, υπάχρουν και οι ενημερωτικές εκπομπές! Μέγιστος φορέας ενημέρωσης του απλού κόσμου είναι και ο Τριανταφυλλόπουλος! Ναι, ναι... αυτός ο επαναστάτης της ενημέρωσης με τα μούσια... Αυτή η πολύ συμπαθητική φιγούρα! Η χαρά του κάθε βουλιμικού, μια και σε γλιτώνει από της άσχημη διαδικασία του να βάλεις δάχτυλο για να ξεράσεις...
Τι μας ενημέρωσε πως συμβαίνει σε αυτόν τον σκοτεινό και άγνωστο κόσμο στον οποίο ζούμε όλοι? Τι έφερε στο φως που όλοι εμείς αγνοούσαμε? Ποια ήταν η αποκλειστική αποκάλυψη αυτού του φανταστικού ανθρώπου που μας άνοιξε τα μάτια και μας σόκαρε? Αποκάλυψη σοκ! ήταν ένας από τους τίτλους που παίζανε στην εκπομπή... Ποια ήταν αυτή η αποκάλυψη? Ελπίζω να είστε έτοιμοι να σοκαριστείτε! Σας παρακαλώ, αν έχετε θέμα με την καρδιά σας, σταματήστε να διαβάζετε τώρα!

Πολλοί τραγουδιστές λέει και γνωστοί της σόουμπιζ εν γένει, κρατηθείτε... παίρνουν ναρκωτικά! Το λέω και ανατριχιάζω! Ποιος το περίμενε? Μα τι σοκ! Τι αηδία που με πιάνει! Η καρδιά μου χτυπά άρρυθμα! Ο χριστός κι η παναγία και όλοι οι άγιοι και όσιοι! Αλήθεια λέει?! Μα δε μπορεί! Όχι! Αποκλείεται να το δεχτώ!
Δε μας γαργαλάς τα παπάρια λιγάκι ρε τριανταφυλλόπουλε, πουλέ πουλέ πουλέ?! Σε λίγο θα μας πεις πως η γη είναι στρόγγυλη... έλεος... Αποκάλυψη σοκ! Αποκάλυψη σοκ θα ήταν να μας πεις πόσα παίρνεις από κάθε και καλά καταγγελία από παραγγελία που κάνεις... και δε μιλάω για το μισθό σου... μιλάω για τα άλλα... αυτά που παίρνεις από το κάθε λαμόγιο για να διαστρεβλώσεις και να διογκώσεις καταστάσεις... Το να βρίσκεις το κακό και να το προβάλεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο... Με την ύπαρξη του μοντάζ δε, γίνεται ακόμη ευκολότερο να προκαλέσεις τα "ααααααα" της κάθε γιαγιάς και του κάθε καθυστερημένου αμόρφωτου κούτσουρου... Τράβα ψόφα σε καμιά γωνιά παλιογυμνοσάλιαγκα κι άσε μας ήσυχους... Εσένα περιμέναμε να μας ανοίξεις τα μάτια μαλάκα... Ακόμη κι ο εθνικός μας ποιητής, ναι παπαράκο, αυτός που έγραψε τον εθνικό μας ύμνο, αλκοόλας ήτανε... έπινε σκέτο οινόπνευμα... Όλοι σχεδόν οι τεράστιοι καλλιτέχνες κάναν χρήση κάποιου ναρκωτικού... Δε σημαίνει πως είναι καλό αυτό, ή κακό... σημαίνει όμως σίγουρα πως δεν είναι και καμία αποκάλυψη... Έδειξε και την πάρις χίλτον... πίνει μπάφους και τρώει μανιτάρια... λολ... καταπίνει και σπαθιά ρε μαλάκα και? Who gives a fuck? Whooooooooooooooooooo gives a FUUUUUUUUUUUUUUUUUCK? Λες κι εσύ δεν έχεις πιει ποτέ ναρκωτικά τρικάριολε υποκριτή... τα ματάκια σου έχουν γίνει κομμάτια από την αϋπνία λόγω ανησυχίας για την τάξη και ασφάλεια του πολίτη... Κάνε καμιά πίπα στο κουράδι μου ρε μαλάκα... Πιο καθαρό είναι από την ψυχή σου... Suck satan's cock... and smile :)



ΥΓ. Όχι δεν έχω νευριάσει...
ΥΓ2 Βαριόμουν να γράψω κάτι άλλο και έπιασα ένα εύκολο θεματάκι...
ΥΓ3 Όσο υπάρχουν τέτοια σκουλήκια και προβάλλονται και καλοπληρώνονται, η κοινωνία θα παραμένει ανεξέλικτη...
ΥΓ4 Το σατανά να κατηγορούσε πως έκανε κακό, δε θα τον πίστευα...
ΥΓ5 Για κάτι τέτοιους καριόληδες εύχομαι να υπάρχει όντως κόλαση, αλλά δυστυχώς δεν παίζει...
ΥΓ6 Γι'αυτό πρέπει να τους τη φτιάξουμε εμείς την κόλαση επί γης...

Τρεις μυρωδιές...

Μέσα σε ένα αμάξι... Βράδυ... Η καλύτερη ώρα να οδηγείς... ησυχία... σχεδόν μόνος. Τα φώτα και το ραδιόφωνο η μόνη παρέα... Κάνει κρύο. "Εκτός Αθηνών"... Το παράθυρο όπως πάντα μα πάντα εκτός κι αν βρέχει καταρρακτωδώς τέντα ανοιχτό... Μουσική από παλιά τραγούδια... παλιοτράγουδα που σου θυμίζουν εφηβείες που γούσταρες... εφηβείες που πέρασες έντονα και σε έχουν διαμορφώσει...
Είναι τα λεπτά πίσω από το τιμόνι που δεν έχεις την κίνηση να σε αγχώνει... Που σου θυμίζει γιατί ήσουν τόσο καυλωμένος πιτσιρικάς να μάθεις να οδηγείς... Για να μπορείς όποτε σου τη βαρέσει να μπεις μέσα και να φύγεις... Να πας όπου γουστάρεις... να βγεις για λίγο από το καθημερινό σου ποτάμι... να σταθείς στην όχθη και να παρατηρήσεις της ζωής σου τη ροή... Να ψάξεις για κανά καλό παραπόταμο να επισκεφτείς... για κάποιο μακρινό δέλτα, να βγεις και να χαζέψεις ζωές παράξενες... που κάποτε είδες σε κάποιο "όνειρο-ντοκιμαντέρ".
Οδηγώ μηχανικά... το δρόμο τον ξέρω καλύτερα από τον εαυτό μου... Σ' αυτόν τον έρημο δρόμο έμαθα να οδηγώ, πολύ πιτσιρικάς ακόμη με τον πατέρα από δίπλα να με αγχώνει και να βριζόμαστε δημιουργικά... Οι αισθήσεις έχουν κατασιγαστεί, το μυαλό δουλεύει αλλά αλλού... Δεν είμαι εγώ μέσα σε ένα αμάξι... δεν είμαι εγώ πουθενά... αλλά είμαι παντού... και προχωράω... Απολαμβάνω τον κρύο αέρα που με χτυπάει στο πρόσωπο και περονιάζει τα μάγουλα... υπάρχει μια αντίθεση στο ζεστό αέρα του καλοριφέρ του αμαξιού που μου ζεσταίνει τα πόδια και του παγωμένου αέρα που μου παγώνει το πρόσωπο... Ειρωνικά θυμίζει εμένα με τις αντιθέσεις μου, τα άκρα μου, που δε μπορώ να βάλω σε μια μέση τιμή σαν τον καθένα... πόσο θα ήθελα να το κάνω αυτό... να μπορώ να είμαι μέτριος σε μερικά θέματα... Όχι... ό,τι κάνω το κάνω καλά και μέχρι το τέλος... είτε τα σκατώνω καλά... είτε τα φτιάχνω καλά...
Οι σκέψεις συνεχίζουν να τρέχουν και να ανατρέχουν... κύκλοι από πετραδάκι που πέφτει σε ήρεμα νερά... τόσο κλασική έκφραση... τόσο εύστοχη παράλληλα... Μια μυρωδιά με χτυπάει ξαφνικά... μια μυρωδιά που ξέρω... τόσο καλά... μια μυρωδιά με μνήμες παιδικές φορτωμένη... Δίνει μια ακόμη πετριά στη λίμνη και αναπηδά και ξανασκάει και ξανά και ξανά... ψαράκια με πλακουτσωτό βότσαλο... πολλά... και πάνω που άρχισε να χάνει ταχύτητα, χτυπά και άλλη μυρωδιά που δένει με την πρώτη και άλλη... και πλέον παύω να είμαι στο εδώ και τώρα... πάω στο εκεί, πριν πολλά πολλά χρόνια...
Ταξιδεύω και ξερνάω σκέψεις κι αναμνήσεις... Κάθε σπασμός βγάζει υλικά, μασημένα, άλλα καλά και άλλα λιγότερο καλά... και με κάθε σπασμό τα υλικά δείχνουν να έρχονται από όλο και πιο παλιά... όλο και πιο παλιά... πιο αλλοιωμένα... από τα χρόνια που μείνανε να σέπονται... Δεν είδα τη στροφή... Δεν είδα και την κολόνα...
Όταν άνοιξα τα μάτια μου έβρεχε ακόμη... Ένας παππούς προσπαθούσε να ανοίει μια πόρτα ενός σακατεμένου αμαξιού... Ο παππούς έβραζε μούστο, σε μια παλιά μαντεμένια χύτρα, μεγάλη και μαύρη από τις άπειρες ώρες που πέρασε στη ζωή της πάνω από ξύλα που καίγονται... κάτω από το ίδιο τσίγκινο σκέπαστρο... Συνήθως παρέα με τον ήχο από χοντρές στάλες να πέφτουν στον τσίγκο και τα τραγούδια μισομεθυσμένων μεγάλων, τα γέλια και τις φωνές μικρών παιδιών που τρέχανε γύρω γύρω από το τσουκάλι και τις φωνές των μαμάδων που τους λέγανε να μη βραχούν γιατί θα κρυώσουν... Ο παππούς είναι ο μόνος ζώντας μάρτυρας αυτών των ιεροτελεστιών... τουλάχιστον σε αυτήν την περιοχή...
Μυρωδιά μούστου. Μυρωδιά καμένου ξύλου. Μυρωδιά βρεγμένη γης...
Σταμάτα να μιλάς, σταμάτα να ακούς, σταμάτα να επ-αφίεσαι... Μύρισε και γεύσου τον αέρα... και βγες από του ποταμού σου τη ροή για λίγο...

Μικρές γλυκόπικρες ιστορίες...

Προσπάθησε να πατήσει πάνω στη μία βάρκα για να φτάσει στην άλλη... Κάπου στη μέση και ενώ στηρίζονταν και στις δύο βάρκες με τα πόδια του, αυτές έφυγαν κάτω από τα πόδια του και έπεσε στα πράσινα βρώμικα νερά...
Για κάποιο λόγο, νόμιζε πως οι βάρκες θα τον κράταγαν... Οι βάρκες όμως δεν έχουν τέτοια λογική... Όπου τις σπρώχνεις πάνε... Έχουν τη δική τους βούληση... Αντιδρούν κατά το πως θα δράσεις πάνω τους... Σπρώχνεις από τη μία, πάνε από την άλλη... Αυτή είναι η απλή βασική τους αρχή...
Προσπάθησε να ταΐσει τα δυο λιοντάρια... Αυτά μάλωναν για κάθε κομμάτι κρέας που τους πέταγε... Δεν καταλάβαιναν πως υπάρχει αρκετό φαγητό και για τα δύο... Μέχρι που πάνω στον καυγά τους σήκωσαν ταυτόχρονα σχεδόν το βλέμμα τους και το κάρφωσαν πάνω σε αυτόν που τα τάιζε... Το ένστικτό τους μπήκε σε λειτουργία αυτόματα... Η τροφή τους έπαψε να είναι τα άψυχα κομμάτια κρέατος... Θέλαν να φάνε κάτι ζωντανό... Ταυτόχρονα με δυο χτυπήματα του ξεκόλλησαν το λαιμό και άρχισαν να γουργουρίζουν ευχαριστημένα γλύφοντας το αίμα για να τους ανοίξει η όρεξη... Ξεκίνησαν το ένα από τα πόδια και το άλλο από το κεφάλι... Αυτό το βράδυ θα κοιμόντουσαν χορτάτα...
Είδε ένα τύπο καθισμένο σε κάτι σκαλάκια σε άθλια κατάσταση... του φάνηκε πως έπρεπε να τον βοηθήσει... Πλησίασε και του πρότεινε το χέρι του. Ο καθισμένος στα σκαλάκια, σήκωσε το βλέμμα του και με θράσος τον διαολόστειλε... Ποιος σου'πε πως θέλω βοήθεια? Μια κυρία με τσάντες από ψώνια είδε τη σκηνή και επενέβη... Τον έβρισε που πάει να μπλεχτεί εκεί που δεν τον σπέρνουν και του έφερε την πιο βαριά της τσάντα στο κεφάλι... Μετά έτεινε το χέρι της στον καθισμένο και αφού αυτός το άρπαξε, φύγαν μαζί, χέρι χέρι... Εκείνο το βράδυ ο άθλιος πέρασε μία χαρά... Αυτός που πήγε να τον βοηθήσει βρέθηκε στα σκαλιά με το κεφάλι του να βουίζει και ανήμπορος να σηκωθεί... Κρύωνε πολύ, κι ένιωθε το αίμα από το κεφάλι του να ξεραίνεται σιγά σιγά στο σβέρκο του...
Ένας πύραυλος εκτοξεύθηκε από τη Γη με σκοπό να εξερευνήσει το σύμπαν... Κάτι παιδιά τον είδαν κι άρχισαν να του πετάνε πέτρες με μια νοητική σφεντόνα... Μια σκέψη τους βρήκε στόχο στις τουρμπίνες προώθησης του πυραύλου... Η τροχιά του άλλαξε... Έπεσε στο έδαφος και μια μεγάλη έκρηξη που δεν άκουσε ούτε είδε κανείς, κατέστρεψε μόνο τον πύραυλο...
Τρεις σφήκες αφάνισαν ένα ολόκληρο μελίσσι... Ο μελισσουργός δεν έτρεξε να αφανίσει κάθε σφηκοφωλιά σε ακτίνα γύρω από το μελίσσι... Έβαλε τη στολή του... Έβαλε το προστατευτικό κάλυμμα του κεφαλιού... άναψε το καπνιστήρι που ζαλίζει τις μέλισσες και τις αποχαιρέτισε με καπνό μεθυστικό και τα μελένια του δάκρυα που δεν είδε κανείς ποτέ... Η βασίλισσά μου είναι νεκρή... Όλα χάθηκαν...

Δάσος...

Λιμοί, λυγμοί, σεισμοί και καταποντισμοί... Κοινώς δεν την πολυπαλεύω πλέον... Έχει φτάσει στο αμήν η φάση σιγά σιγά... Με νιώθεις? Όχι ε? Δεν τρέχει... Άσε με να λέω τις μαλακίες μου κι αν πάλι δε γουστάρεις δεν τρέχει... Μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις πούλο... εξάλλου εδώ είμαι πολύ καιρό τώρα... Σε μια μικρή γωνίτσα... Δεν πιάνω και πολύ χώρο, ούτε φωνάζω για να ακουστώ... Μιλάω απλά και σιγά και μόνο άμα θες ακούς... Αν όχι, δεν τρέχει...
Σ'ένα μαύρο δάσος με πυκνό φύλλωμα... Περιπλανιέμαι άσκοπα. Ο ήλιος δε φτάνει να φωτίσει το καλυμμένο με φύλλα έδαφος... Το χώμα δεν ξέρω τι χρώμα είναι. Τα πεσμένα φύλλα και κλαδιά, οι θάμνοι και τα βρύα κρύβουν το χώμα... Μονάχα η βροχή μπορεί και γλιστράει σιγά σιγά ανάμεσα στα αμέτρητα φύλλα και φτάνει στη γη... Το νερό έχει το χάρισμα να περνάει από παντού... Σιγά σιγά τα καταφέρνει να πάει εκεί που θέλει.
Κοιτάω γύρω γύρω και νιώθω χιλιάδες μικρά μάτια να με κοιτάνε... Προσπαθούν να καταλάβουν τι είδους ζώο είμαι... Περιμένουν μια στιγμή αδυναμίας για να ορμήσουν, ή μια απότομη κίνηση για να το βάλουν στα πόδια... Άλλα απλώς περιμένουν να φύγω για να γυρίσουν στη ρουτίνα ζωής τους... Μανιτάρια φυτρώνουν σε κάθε σκιά... Ψυχεδελικά σχήματα συνθέτους τα κορμιά και τα καπέλα των μυκήτων... μακάρι να ήξερα να τα διαλέξω... Θα διάλεγα τα πιο θανατηφόρα να κόψω και να τα φάω... Να πέσω σε ντελίριο και να πεθάνω μέσα σ'αυτό το δάσος του μυαλού μου...
Ξέρεις αυτό θα ήταν το καλύτερο... Σίγουρα καλύτερο από το να τα διαλέγεις εσύ και να μου τα προσφέρεις λίγο λίγο... Δηλητηριάζοντάς με... Αργά αργά... Περιμένοντας να δεις τον αργό μου θάνατο... Να δεις να βασανίζομαι λίγο λίγο, μέχρι να χάσω κάθε ανθρώπινη αίσθηση, να παραλύσω και να γίνω ζώο... Με μόνα τα ένστικτα να κυριαρχούν... Τα άγρια ένστικτα...
Θες να με δεις να αφρίζω και να βγάζω άναρθρες κραυγές πόνου... Θα είσαι ένα ζευγάρι μάτια από αυτά που με παρακολουθούν... Δε θα κινηθείς να με κατασπαράξεις... Τα καταφέρνεις με τα μάτια... Θα γελάς ενώ οι σάρκες μου ξεσκίζονται από τα μέχρι πριν λίγο φοβισμένα ζώα...
Το ξέρεις πως δε μπορώ να σου κάνω κακό... Το ξέρεις πως θα σε αφήσω να με δηλητηριάσεις μέχρι το τέλος... Δε θα αντιδράσω... θα το δεχτώ... Το ξέρεις πως σε αγαπάω τόσο πολύ που δε θα αποφύγω την όποια απόφαση έχεις πάρει για μένα... Εκεί... Θα υπομείνω τα πάντα χωρίς να υπομένω τίποτα... θα ευχαριστιέμαι απλώς το χαμόγελό σου καθώς με σκοτώνεις... το χαμόγελό σου μου είναι αρκετό να πάρω μαζί μου ως τελευταία ανάμνηση από το δάσος μου... Τα δόντια που θα με ξεσκίζουν δε θα με πονάνε... Έχω ήδη παραλύσει από το δικό σου δηλητήριο...
Ελπίζω μόνο να σε κάνω χαρούμενη...

Παζλ...

Ξεκίνησα... Από το σκοτάδι βίαια και ξαφνικά με σπρώξανε στο φως... Δε μου άρεσε καθόλου το νέο περιβάλλον... Κλάματα, φωνές, απελπισία... Δεν ήξερα πως να εκφράσω τι θέλω... Μπορούσα μόνο να φωνάζω για να τραβήξω την προσοχή...
Μετά έμαθα να μιλάω... Δε με ακούγανε όμως πάντα... Οπότε έπρεπε να γίνομαι βίαιος για να τραβάω την προσοχή... Βίαιος και όταν αυτό δεν πετύχαινε με αποδέκτες τους άλλους, γινόμουνα βίαιος με μένα... Χτυπούσα και προσέχανε... Έδειχνα μετά περήφανος κάθε πληγή... Παράσημο στη μάχη για προσοχή.
Σε λίγο ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να βρω καινούρια μέσα... Διάβασα... έμαθα... χιλιάδες χρήσιμα και άχρηστα πράγματα... Τα ξεστόμιζα με στόμφο και κοιτάζανε όλοι... Μπράβο! Τι έξυπνος που είναι! Από μέσα μου γέλαγα... Τι ηλίθιοι... Εντυπωσιάζονται τόσο εύκολα... Όμως αυτό το θέατρο έπιανε... και πιάνει ακόμη... και είναι ωραία να ακούς λόγια που σε εκθειάζουν... Είναι γλυκό το θεατράκι σου αυτό... το κάνεις, το κάνω, το κάνουμε... Μεγάλοι θεατρίνοι...
Μα μέσα μου δεν έφτανε αυτό... Έπρεπε να έχω και κάποιον να θέλει οικιοθελώς να με προσέξει... Να μη χρειάζεται καμία βία, κανένα θέατρο, καμιά προσπάθεια... Μονάχα να υπάρχω και να' ναι αρκετό να τραβήξει την προσοχή αυτό... Υπάρχω λοιπόν. Εδώ... για σένα... και μένα.
Και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό. υπήρχε πάλι ένα κομμάτι από το παζλ που πεισματικά έλειπε... Δε μπορούσα να το βρω πουθενά. Έλειπε και ήξερα πως το θέλω αυτό το κομμάτι. Για μένα είχε τεράστια αξία. Σα να ήταν στο κέντρο του μεγάλου παζλ. Δε μπορούσε να κρυφτεί από το κάδρο, δε μπορούσε να μείνει κενό, έχασκε με θράσος... Δημιουργία και δημιουργικότητα... Το κομμάτι.
Σα να είχες γεννηθεί για να κολλήσουμε... Σα να είχα γεννηθεί για τον ίδιο σκοπό. Να συγκρουστούν τα δυο κομμάτια και να κάνουν ένα παζλ μόνα τους... Σα να είναι αρκετά αυτά για να υποσκελίσουν χιλιάδες άλλα παζλ και να βρεθούν τα δύο ξεχωριστά και μαζί κάτω από το φως του προβολέα. Σκοτάδι παντού... Αυλαία ανοίγει. Κανονάκι... Να' μαστε... Δυο ολοκληρωμένα παζλ... Αυτό περιμένω... Γι' αυτό θέλω να δουλέψω...
Χαίρομαι που σε γνώρισα... Ήρθες στην κατάλληλη στιγμή μου φαίνεται... Θέλω να παλεύουμε για να βγαίνει από τα ρινίσματα των σπαθιών μας πρώτη ύλη... Και όταν συγκεντρώσουμε την κρίσιμη τη μάζα... Ετοιμάσου για διάλλειμα από τη μάχη μας και κανονάκι... Για να αρχίσει ο πραγματικός πόλεμος... Εγώ κι εσύ, πάνω σ' ένα σανίδι... ενάντια σε όλους... κι ας έχει κάτω από το σανίδι άπατη θάλασσα και πεινασμένους καρχαρίες... Δεν πρόκειται να μας φάνε ποτέ... Το ξέρουν πως είμαστε αχώνευτοι...



ΥΓ Το προηγούμενο ποστ ήταν μαλακία... Απίστευτη μαλακία... Εμετικό... Ευχαριστώ όσους μπήκαν στον κόπο να μου απαντήσουν... Πρέπει να με αγαπάτε πολύ...
ΥΓ2 Το παρόν ποστ το αφιερώνω σε δύο άτομα... Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τόσο ηλίθιοι που δεν κατάλαβαν πως αναφέρεται σαφώς σε αυτούς, με ιδιαίτερο βάρος στο ένα άτομο γιατί σήμερα σκεφτόμουν πως χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε και μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου... Ευελπιστώ πως μαζί θα κάνουμε παπάδες αναφορικά με το κοινό μας όνειρο...
ΥΓ3 Η δημιουργικότητά μου έχει φάει μια καλή σφαλιάρα εδώ και καιρό αλλά πιστεύω να συνέλθω... Αυτήν την προσπάθεια δυσκολεύουν πολύ μερικοί από σας εκεί έξω κουφαλίτσες που τα σπάτε τελευταία με τα γαμάτα σας ποστ και μου γαμάτε την ψυχολογία... Αλλά ξέρετε πως θα γυρίσει αυτό... Το έχω λέμε :p (<-- Απέλπιδα προσπάθεια να περισώσω το κουρελιασμένο, δήθεν, στάτους μου...)
ΥΓ4 Κάποια στιγμή πρέπει να κάνω ένα ποστ μόνο υστερόγραφα... Μου βγαίνει όλη η μαλακία μου και γουστάρω...
ΥΓ5 Σιγά μην πέρναγες τα χειρόγραφα στο pc και μου τα έστελνες... Παπαράκο...
ΥΓ6 Ξέρει αυτός...
ΥΓ7 Έλα που ήθελες κι άλλο υστερόγραφο μη χέσω... Πλεονέκτη!
ΥΓ8 Φιλάκια παιδάκια...

Στρουθοκαμηλισμός...

Άδειο... Κενό... Έλλειψη... των πάντων.
Βούτα το κεφάλι σου στην άμμο. Ρούφα όσους περισσότερους κόκκους της μπορείς. Δεν είναι ότι κρύβεσαι. Δε θα το κάνεις γι'αυτό... Απλώς για να βουτήξεις πάλι σε κάτι. Δεν κουράστηκες τόσο καιρό απ'το κενό?
Στ'αυτιά σου ηχεί ένα βουητό συνεχόμενο. Δε φαίνεται να σταματάει ποτέ... Σα να δούλευες για χρόνια σε μηχανοστάσια, μέσα σε θόρυβους εκκωφαντικούς. Τώρα το βούισμα είναι ό,τι μονάχα ακούς και είναι άσκοπο, χωρίς ρυθμό, μονότονο, πάντα εκεί, άηχο... Ναι! Ίσως άηχο είναι η καλύτερη λέξη να το περιγράψεις... κι ας είναι οξύμωρο... Τι πάει να πει άηχο βουητό?
Βούτα το κεφάλι σου στην άμμο λοιπόν. Το βουητό δε φεύγει, όμως καλύπτεται από τους ήχους που θα κάνει η άμμος όπως τρίβεται στο κεφάλι σου. Θα καλυφθεί από τους κόκκους που εισπνέεις και σε ξαναγεμίζουν. Θα τους ενσωματώσεις. Είσαι καλός στην ενσωμάτωση. Γεμίζεις πάλι σιγά σιγά.
Η άμμος θα είναι η έμπνευσή σου... Η άμμος θα είναι η λύτρωσή σου. Η εξάρτηση, η επιθυμία σου η αναπόδραστη, η μαγική σου σκόνη που θα μεταμορφώνει τα άηχά σου βουητά σε μουσικές. Βούτα και ξαναβούτα και κάθε φορά θα βγαίνεις κάποιος άλλος. Κι ενώ όλοι θα έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω σου, κανείς δε θα καταλαβαίνει την αλλαγή που συντελείται όσο είσαι βυθισμένος στην άμμο. Μονάχα όταν θα βγάζεις το κεφάλι σου και θα μιλάς, μονάχα τότε μπορεί κάποιοι να το καταλάβουν... Τη μεταμόρφωση όμως ποτέ κανείς δε θα τη δει... Κι ας φαίνεσαι. Και ας μη σε κρύβει η άμμος.
Βλέπεις νομίζω τώρα, πως ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι απαραίτητα κακός ή άσκοπος... Μπορεί να είναι δημιουργικός φορέας αλλαγής... Μόνο που αυτό το πετυχαίνεις μόνο όταν δε στρουθοκαμηλίζεις... Πρέπει ν'ακούς το άηχο βουητό και να ακολουθείς τη φυσική πορεία του. Έτσι μονάχα παρεμβαίνεις θετικά και στη ροή του. Έτσι μονάχα μπορείς να χρησιμοποιήσεις το τέχνασμα του στρουθοκαμηλισμού προς όφελός σου...
Το ξέρω πως δεν κατάλαβες τι σου'πα κι ας νομίζεις πως το έπιασες... Μονάχα με την πρακτική θα καταλάβεις...

Ηλιθιοποστίαση...

Εδώ και καμιά βδομάδα και κάτι ψιλά... γράφω παράλληλα με το blog ορισμένα κειμενάκια ξεχωριστά που δε θα μπουν ποτέ εδώ και που τα γράφω κυρίως για την καύλα μου... Αυτό ευτυχώς για εσάς, με κάνει να μη γράφω και τόσο συχνά εδώ, μια και είμαι αρκετά απορροφημένος με αυτά τα κείμενα και γενικώς δεν παίζει έμπνευση για κάτι άλλο... σκέψου πως σχεδόν δεν παίζει έμπνευση ούτε για τα κειμενάκια...
Τότε γιατί γράφω το σημερινό? Πρώτον γιατί ξέρω πως αγωνιάτε και υποφέρετε όταν δεν γράφω (σσσσσίγουρα!), δεύτερον γιατί μου τη δίνει να μη γράφω για τόσο καιρό, τρίτον γιατί βαρέθηκα να βλέπω το ίδιο γαμωπόστ από την παρασκευή και τέταρτον γιατί μπορώ!
Θέλω να συζητήσω μαζί σας το μεγάλο πρόβλημα της διαγαλαξιακής ανόρθωσης του χωροχρόνου, υπό τη σκοπιά ενός αντιβαρυτικού πρίσματος και των συνεπειών στην αντιύλη που αυτό επιφέρει, καθώς οι ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις ανταγωνίζονται ηλεκτρομαγνητικές ανακατατάξεις στη τρίτη διάσταση και ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις που μεταβάλλονται αντιστρόφως ανάλογα με το χρόνο στη δεύτερη διάσταση...
Αν πάλι αυτό το θέμα σας φαίνεται πολύ έντονο και φλέγον και πως θα σας πάρει πολύ χρόνο και ενέργεια για να το συζητήσουμε ή έστω πολύ τετριμμένο... θα καταλάβω...
May the force, be with you!


For me to poop on!




ΥΓ Μαλακιστηράκι lee... με κόλλησες ηλιθιοποστίαση... Screw you!

ΥΓ2 Ακόμη και αυτό όμως το ποστ, είναι χαλαρά καλύτερο από πολλά δικά σου... roflmao!

I'm fine and dandy!!!...

Γκουχ γκουχ... Καλημέρες...
Για όσους δεν το κατάλαβαν χτες ήμουν ψιλομπουρδέλο... Τι? Ήταν πιο προφανές και από το προφανές έ? Ε, δε μου λέει κάτι αυτό... Εδώ άλλα κι άλλα δε νιώθετε... σ'αυτό θα κολλάγατε? :p
Κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του τρόπους να ξεπερνάει τις δύσκολες φάσεις του... Εκτός από τους αυτόχειρες, που την πρώτη φορά που δοκιμάζουν ένα νέο τρόπο βρίσκονται κάτω από το χώμα... (εκτός από αυτούς που δεν είναι ικανοί ούτε να αυτοκτονήσουν, οπότε και κανονικά θα έπρεπε η κοινωνία πρόνοιας να κάνει την εμφάνισή της και να τους βοηθήσει, αλλά δεν έχουμε ούτε κοινωνία πρόνοιας, ούτε κράτος, ούτε πολιτική ευθύνη ρ'αδερφέ...)
Για μένα δεν υπάρχει τίποτε πιο αποτελεσματικό που να με βγάζει από την κατάθλιψή μου, εκτός από το ποδόσφαιρο και το συμπαθέστατο pet μου τον Φ.Κ.... Είδα το μήνυμά σου χτες και έκλασα στα γέλια... Ευχαριστώ φιλαράκι... Είσαι πάντα τόσο γελοίος που ακόμη κι αν ήμουν φορέας του AIDS, ή/και πρεζάκι, ή το χειρότερο απ'όλα.... γαύρος, με ένα σου σχόλιο θα ξέχναγα τα πάντα και θα ένιωθα ευγνώμον σε θεούς και δαίμονες που δεν είμαι... εσύ! (Με αγάπη το λέω και το ξέρεις...).
Χτες λοιπόν είχα κανονίσει με τον κολλητό μου τον Σ να πάμε για μπαλίτσα... Γενικώς όποτε παίζω μπάλα τα ξεχνάω όλα... Πυρηνική καταστροφή να έχει γίνει στα παπάρια μου... Αρκεί να έχω το τόπι στα πόδια μου και να παίζω κλωτσιές με γνωστούς ή και άγνωστους... Το να σωριάζεις κάτω χωρίς φάουλ ένα κτήνος πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από τις δικές σου, σου προσδίδει έναν αέρα και μια στύση άλλο πράγμα... Βιάγκρα και φλωριές... Τζαρτζάρισμα φίλε μου... That's my secret, που έλεγε παλιότερα και γνωστή μουνάρα για λιγότερο γνωστό άρωμα...
Κοιμήθηκα ανάλαφρος σαν σπουργιτάκι και ξύπνησα εξίσου ανάλαφρος, αν και πανικόβλητος λόγω του περασμένου της ώρας και ετοιμάστηκα σαν τον άνεμο για τη δουλειά... Στο δρόμο πήρα το μωρό τηλέφωνο, να μην ανησυχεί κι όλας πως είμαι ακόμη σκατά και μετά από μια καρποφόρα συζήτηση, όσο και πλήρως αηδιαστική λόγω γλυκόλογων κτλ... έκλεισα το τηλέφωνο, έβγαλα το hands free (…to masturbate...), γιατί είμαι και υπεύθυνος οδηγός και δε μιλάω στο κινητό οδηγώντας αν δεν έχω κουμπώσει το hands free, και χαρούμενος κατάφερα να πατήσω και λίγο γκάζι εκμεταλλευόμενος το κενό της δεξιά λωρίδας, μιας και οι περισσότεροι έλληνες οδηγοί είναι πολύ σνομπ για να πατήσουν δεξιά λωρίδα... Καθώς λοιπόν είχα αναπτύξει την ιλιγγιώδη, για την παραλιακή το πρωί, ταχύτητα των 80 χλμ/ώρα... παρατηρώ έντρομος φορτηγό να αλλάζει, χωρίς κανένα φλας και χωρίς να κοιτάξει καθρέφτες... από τη μεσαία στη δεξιά λωρίδα... Πλακώνομαι στα φρένα λοιπόν και κόβω όσο μπορώ πιο δεξιά...
Έχω το προσόν (?) να μεταλλάσσομαι από ήμερο πρόβατο σε αιμοδιψές κτήνος του πολέμου σε περίπου 2sec... Αφού έχω καταφέρει λοιπόν να περάσω μπροστά από το τρελό φορτηγό, με τα φρένα σπασμένα, με τα φρένα σπασμένααααααα κτλ, γυρνάω τη μούρη μου προς το πίσω παρπρίζ και σηκώνω με αγανάκτηση τα χέρια σε φάση "μα καλά τι κάνεις γαμώ $%^&*&^%$ σου?" (όπου βλέπεις $%^&*&^%$... βάλε όποιον θεό, άγιο, δαίμονα ξέρεις... καλύτερα όμως όλους αυτούς μαζί...). Ο συμπαθής οδηγός φορτηγού, που να είναι καλά ο άνθρωπος σε όποιο μέρος της κόλασης και να βρίσκεται... αγνοώντας τα κέρατα και τις φωτιές που βγαίνουν από μέσα μου... μου κάνει νόημα σε στυλ "σιγά μωρέ, δεν έγινε και τίποτα...".
Χεχ... Καλή φάση σκέφτομαι και καπάκια σκέφτομαι ό,τι βασανιστήριο έχω δει, ακούσει και σκαρφιστεί επιτόπου, να συμβαίνουν σε αυτόν τον γαμημένο υπάνθρωπο, μια διαδικασία που μου πήρε περίπου 1 sec... yes, yes... I can think fast...
Τέλος πάντων... Μη σας πολυσκοτίζω τ'αρχίδια... Είμαι μια χαρούλα σήμερα... Και καλώς ή κακώς θα είμαι για πολύ καιρό ακόμη... οδηγού θέλοντος, και φορτηγού επιτρέποντος...
Φιλάκια σε όλους και σόρρυ αλλά στα χτεσινά ξινά σταφύλια δε θα απαντήσω... Μη με παρεξηγάτε... :)


ΥΓ. Eggod... οκ μαν, το γαμίδια είναι δικό σου... Το μαλάκας είναι δικό μου οκ? Μη σε δω να το ξαναγράφεις... Έλεος ρε παπαριάδη... Λέω άντε γαμίδια από το λύκειο... Τσουτσεκάκι...

Ξορκίζοντας δαιμόνια...

Ανακατεύομαι... Μαλακισμένες σκέψεις διατρέχουν το μυαλό μου... Σκέψεις που καν δεν αντιλαμβάνομαι... Απλώς περνώντας αφήνουν μια αίσθηση κακή... Μια Γεύση πικρή... Σκέψεις που με κάνουν να νιώθω άχρηστος...
Μια ανάγκη για ξέσπασμα... Μια ανάγκη να αποδιώξεις δηλητήρια που έχουν μπει στο αίμα σου και σε σκοτώνουν σιγά σιγά... Όλα σου φαίνεται πως πάνε σκατά. Τοίχοι υψώνονται και κλείνουν τη θέα σου προς τα έξω... Μένεις κλεισμένος με την αίσθηση της ανημπόριας... Ο πρότερος ενθουσιασμός σου καταρρέει και τα κομμάτια του μεταλλάσσονται σε τζάμια που σε σκίζουν...
Κομματιασμένος κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε? Τι διάολο έγινε γαμώ την πουτάνα μου γαμώ? Τι διάολο έγινε? Πώς βρέθηκα εδώ? Ποιος είχε την αρρωστημένη ιδέα να βάλει εδώ αυτόν τον καθρέφτη? Ποιος παίζει με το μυαλό μου? Γιατί βρέθηκα κομματιασμένος και κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους? Ποιος χαμήλωσε τόσο το ταβάνι που μόνο σκυφτός χωράω εδώ μέσα? Γιατί κλείνουν οι τοίχοι και πρέπει να κουλουριαστώ? Γιατί φαίνονται τόσο αρραγείς? Γιατί δε βλέπω καμία ελπίδα διαφυγής? Γιατί αισθάνομαι υπόλογος? Γιατί όποιον βλέπω δε μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια και αισθάνομαι πως βλέπει κατευθείαν μέσα μου την αποτυχία?
Γιατί? Μαύρα όλα... Σκοτεινιασμένα, υγρά, βρώμικα, σκυθρωπά... Απολογήσου... Ζήτα συγγνώμη απ' όλους... Βρίσε τον εαυτό σου.... Σαρκάσου... Ξεσκίσου... Αυτοκτόνησε... Χα! Δεν έχεις τ' αρχίδια ούτε αυτό να κάνεις... Απλώς το σκέφτεσαι... Παρακαλάς να κάνει τη δουλειά κάποιος άλλος αντί για σένα... Δεν έχεις τα κότσια για τίποτα... Ούτε τοίχους να σπάσεις, ούτε το κεφάλι σου να χτυπήσεις σ' αυτούς, ούτε να σηκώσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις κανέναν κατάματα... Ούτε καν τον εαυτό σου στον καθρέφτη...
Τα νύχια σου έχουν φθαρεί να ξύνεις τούβλα... Τα δόντια σου έχουν σπάσει από το σφίξιμο της μασέλας... Το ηθικό σου κατάφερε να γλιτώσει από το σκοτεινό, στενάχωρο δωμάτιο και σε έχει αφήσει μόνο να αργοπεθαίνεις εκεί μέσα... Παντού βλέπεις τοίχους και πίσω από αυτούς νιώθεις άλλους... Πνιγηρός αέρας ο αέρας που ανασαίνεις... Δεν έχεις ούτε τσιγάρα... ούτε ποτό, ούτε τροφή... Παγιδευμένο ζώο... Χωρίς θέληση για ζωή...
Αναγούλα... Αναπόδραστη αναγούλα... Ανάσκελα περιμένεις να πνιγείς στον εμετό σου...


Ψόφα...




ΥΓ. My sanity... my sanity... Bring back my sanity!...
ΥΓ2. Tonight I will erase the pain... along with my face... my razor is sharp... my will has built up
ΥΓ3. I will perish along with any memories of myself...


ΥΓ4. Αφιερωμένο σε κάθε καταθλιπτικό ον... Άντε γαμίδια...

ΥΓ5. Μην το πάρει κανείς είτε στραβά είτε προσωπικά γιατί θα του γαμήσω... φιλικά πάντα...

ΥΓ6. Άντε και γαμίδια σας είπα? Όχι ε? Ε, άντε και γαμίδια...

Χορός...

Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι άκουγε μια καινούρια γι'αυτόν μουσική... Άρπες και αυλοί, κρουστά από καιρό αποσυρμένα, ξαναφερμένα στη ζωή... Η μουσική σύνθεση τον ταξίδευε... Ο ρυθμός των κρουστών έκανε την καρδιά και την αναπνοή του να δουλεύουν μαζί. Ηρεμούσε και άκουγε... εξημερώνονταν...
Το φως του δωματίου χαμηλό. Κοίταζε τις σκιές που έριχνε η λάμπα του στο ταβάνι. Για λίγο το φως τρεμόπαιξε και του έστειλε σε κύματα μια παραίσθηση... Του φάνηκε για λίγο πως το δωμάτιό του φωτιζόταν από μια φωτιά από ξύλα στη μέση... και σκιές χορευτών του φάνηκαν να σαλεύουν έναν αργόσυρτο χορό...
Οι τοίχοι του δωματίου εξαφανίστηκαν... Τη θέση τους πήραν τα άγρια τοιχώματα μιας σπηλιάς και η μαύρη σκιά ενός δάσους. Ήχοι βραδινοί ήρθαν να επισκεφτούν τα αυτιά του και τα κελαηδίσματα των πουλιών της νύχτας έδεναν σε αρμονία με την αρχαία μουσική...
Ένας χορός από άντρες και γυναίκες σε δυο ομόκεντρους κύκλους γύρω από τη φωτιά, άρχισε να ξεθολώνει μπροστά του... Αργά κινούνταν με αντίθετες φορές ο μέσα κύκλος των γυναικών, από τον έξω των ανδρών. Σε κάθε αλλαγή του ρυθμού αλλάζαν κι οι φορές...
Ενώ βρισκόταν ακριβώς έξω από τον κύκλο τους δε φαινόταν να του δίνει κανείς σημασία... Ήταν και δεν ήταν εκεί ταυτόχρονα... Προσπάθησε να αγγίξει το χιτώνα του πιο κοντινού χορευτή αλλά το χέρι του πέρασε μέσα από το χιτώνα σα να ήταν άυλο... Προσπάθησε να πνίξει την κραυγή του και το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα μικρό αλύχτημα, πνιγμένο, σαν σκύλου που τις έφαγε από το αφεντικό του...
Ο ρυθμός που έδιναν τα όργανα ολοένα και ζωντάνευε... Οι δύο κύκλοι ανέβαζαν ταχύτητα κλιμακώνοντας σιγά σιγά... Οι χιτώνες μερικών χορευτών άρχισαν να πέφτουν από τους ώμους τους... Σε λίγο όλοι είχαν ξεφύγει από το πάνω μέρος των κορμών των νέων και συγκρατούνταν από τη ζώνη που φόραγαν στη μέση... Άσπρη ζώνη οι γυναίκες, κόκκινη και μαύρη οι άντρες... Τα όργανα φτάναν στην κορύφωση... Οι χορευτές έκλαιγαν και ούρλιαζαν σαν πληγωμένα ζώα... οι κύκλοι δεν έσπαγαν όμως... Τα κορμιά τους σα σπασμένα συνέχιζαν να γυρνάνε τέλεια εναρμονισμένα σαν ομάδα, σχεδόν κατεστραμμένα σαν μονάδα...
Φοβήθηκε πως θα πέθαιναν όρθιοι από την έκσταση και την εξάντληση και έκανε να φωνάξει να σταματήσουν... Άνοιξε το στόμα του αλλά δε βγήκε φωνή... Μονάχα από το δάσος άκουσε το ουρλιαχτό ενός λύκου να έρχεται να ενωθεί με τις κραυγές του χορού... Τα όργανα ξαφνικά σταματούν με ένα τελευταίο τρανό χτύπημα των κρουστών που ακούστηκε σα να έδωσε εντολή να σταματήσουν τα πάντα... Κάθε θόρυβος, κάθε κίνηση, κάθε ανάσα, κάθε ζωή....
Απόλυτη ησυχία... Τα μέλη του χορού ξαπλωμένα στο πάτωμα της σπηλιάς ακίνητα... Ίσα που αναπνέουν... Οι μουσικοί με κεφάλια κατεβασμένα και κάπως κοφτές ανάσες φαίνονται κι αυτοί σε έκσταση με τα μάτια κλειστά... Αυτός, φασματική ύπαρξη με το στόμα ανοιχτό και την αναπνοή του δύσκολη... Ο τελευταίος κτύπος του τύμπανου ήταν σαν ο τελευταίος της καρδιάς του... Σα γροθιά χαμηλά στο στέρνο του... Προσπαθεί να ανασάνει... Ακούει φωνές... Κάποιος τον καλεί με τ'όνομά του... Δεν ξέρει πιο είναι το όνομά του, ούτε ακούει αρκετά καθαρά τη φωνή για να καταλάβει τι λέει... Απλώς του φαίνεται πως τον καλούν με τ'όνομά του...
Ξυπνάει ζαλισμένος στο δωμάτιό του... Η γυναίκα του τον σκουντάει και του μιλάει...
- Αγάπη μου είσαι καλά? Μου φάνηκε πως έβλεπες εφιάλτη...
- Όχι, όχι... Κα... λά είμαι...
- Σίγουρα?
- Ναι...
...
....
- Αγάπη μου?
- Ναι?...
- Θέλω να σου κάνω έρωτα...
- Μα τέτοια ώρα?
- ....
- Εντάξει μάτια μου...
Υπό κανονικές συνθήκες η γυναίκα του δε θα δεχόταν... Είδε όμως στα μάτια του κάτι διαφορετικό... Είδε μια λάμψη πρωτόγνωρα ερωτική και επιτακτική... Αρχαία θα έλεγε αν είχε μια λέξη μόνο για να το περιγράψει... Του δόθηκε και φτάσαν σε μέρη που δεν είχαν φτάσει ποτέ... Για πρώτη φορά αιστάνθηκε πως αντάλλαξαν ερωτική ενέργεια με αυτόν τον τρόπο... Σε τέτοιο βάθος... Με τέτοιο πάθος, που δε ζητά... μονάχα δίνει... Μια μορφή ενέργειας έβγαινε από τον έναν για να μπει στον άλλον και να επιστρέψει ενισχυμένη... Πολλαπλή, παντοδύναμη... Ο κύκλος αυτός συνεχίστηκε για πολλή ώρα μέχρι που ξέσπασε μέσα από τις κραυγές τους...
Κοιμήθηκαν αγκαλιά ξανά μετά από χρόνια... Τίποτα δεν είχε αλλάξει αλλά και τίποτα δεν έμεινε το ίδιο μεταξύ τους από τότε... Ο αόρατος δεσμός τους ενισχύθηκε και εμπλουτίστηκε με σύμβολα πανέμορφα και αειφόρα... Φαινόταν όποτε ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον...
Αγαπιούνται ακόμη... Κάπου εκεί έξω είναι και περιφέρονται δίπλα μας... Αν είσαι τυχερός θα τους δεις χέρι - χέρι στο δρόμο και ίσως αν κοιτάξεις καλά να δεις τα δεσμά τους που τους αφήνουν ελεύθερους...

Πόλεμος...

Ήρθες να πάρεις τα φιλόδοξα βλέμματα για να τα βαραθρώσεις σε βάθη σκοτεινά... Κατακρημνίζοντας κάθε ελπίδα να βγει στο φως αυτή η μέρα... Το φίδι θα προσπαθήσει και πάλι να καταπιεί τον ήλιο. Η γάτα θα πολεμήσει πάλι στο πλευρό του θεού και αν τα τύμπανα ηχήσουν στους σωστούς ρυθμούς και πάλι θα κερδίσει το φως.
Ξέφρενα θα πανηγυρίσουμε τότε! Οι ιαχές μας θα ξυπνήσουν κάθε τι κοιμισμένο... Νομίζοντας πως κάτι κάναμε για να συμβάλουμε στη νίκη... Το μόνο που κάναμε ήταν οι τυμπανοκρουσίες... Με τυμπανοκρουσίες δε γυρνάνε οι τροχοί... Οι φέροντες τα τύμπανα απλώς δίνουν ρυθμό στους σκλάβους... Για να σπρώξουν πιο δυνατά... Για να τραβήξουν τα κουπιά πιο ράθυμα. Πάντα δίπλα στον τυμπανιστή περιμένει το μαστίγιο να δώσει κίνητρο σε όσους δεν έχουν "μουσικό" αυτί...
Ο ήλιος μαύρισε... Το σκοτάδι εμφυσά το φόβο στις καρδιές μας... Ο φόβος εμφυσά τον πανικό...
Ένα πανικοβλημένο πλήθος γίναμε... Που ξεχύνεται με τύμπανα και μαστίγια... Δεν υπάρχουν σκλάβοι πια να τραβήξουν το κουπί...
Τους πεθάναμε όλους.