Wednesday, November 28, 2007

Δεν το 'χω...

Γεμίζουν τα αστέρια μου, με νεφελώματα ανέφελα. Χορταριασμένα άκρα γκρεμίζουνε κραυγές ανέμων. Σπούνε στα στέρνα τους τα κύματα τα μαύρα. Της αυγής τα μάτια τα βλέπω κάθε που είναι να τραφώ με τις σκέψεις των.
Ορχιδέες που αποκεφαλίζονται από βοριάδες, κλαριά που τα τσακίζουν άναρθρα γέλια, χιόνια που λιώνουν στα μαλλιά σου κάθε άνοιξη και μία μόνη παιδική μορφή με πληγωμένα μάτια, να κάθεται στη ρίζα του δέντρου και να κλαίει αλμύρα κι αίμα αθώων...
Οι ρόζοι στα χέρια δεν πονούν... μονάχα τις καρδιάς οι ρόζοι σε ματώνουν, κάθε που πας να πιάσεις την καρδιά τους και σε γδέρνει. Ταχύπαλμα απανωτά χτυπήματα πιέζουν τα μηνίγγια τους και κόκκινα τα μάτια τους κοιτάζουν από κάτω. Σε περιμένουν να αφήσεις το κλαρί που σε κρατάει χρόνια τώρα... Μαζεύουν το μίσος τους στάλα στάλα, χρόνια τώρα. Μαζεύουν πληγωμένα εγώ και συμπλέγματα. Γιατί εσύ δεν είσαι κάτω μαζί τους? Ποιος νομίζεις πως είσαι και μπορείς να ξεχωρίζεις από την άμορφη μάζα τους?
Τα νύχια χώνονται στον τοίχο το σαγρέ, πληγώνεται η θάλασσα και φτύνει αφρισμένα αναθέματα, κοχύλια που στην άμμο κρύβονταν γίνανε ένα με την άμμο, κοιτάζεις το φεγγάρι από μέσα από τη θάλασσα και ζαλίζεσαι προδομένος από τις αισθήσεις σου τις περιορισμένες...
Πως νιώθει μία σαύρα με το κρύο της το αίμα? Πως νιώθει να βασίζεται στον ήλιο για να ζεσταθεί? Έτσι νιώθει το είναι σου εδώ και χρόνια, να περιμένει κάτι για να το ζεστάνει και σα να έχει κάθε μέρα έκλειψη, μα η έλλειψη είναι που σου στερεί τη ζεστασιά.
Σύρε του νέου μίσχου τη μαγεία να οσμιστείς, καθώς θα σε τρυγούν χιλιάδες μέλισσες... Πεθαίνοντας θα ξέρεις πως θα ζήσεις, μέσα στο μέλι τους και στα παιδιά τους που με μέλι θα τα θρέψουν και στα λουλούδια που από το σπέρμα σου θα γεννηθούν... Είδες που πέφτουν έτσι τα πέταλά σου πιο ανάλαφρα?
Αποχαιρέτα τους, τους φίλους στο λιμάνι. Χαιρέτα και την πόλη σου που μένει πίσω. Θα γίνεις σαν του πλοίου την καρίνα, που 'χει τη γλίτσα και τα όστρακα τα κολλημένα πάνω της. Από ποιο μέρος τάχα είναι αυτή η ζωή που ζει στα απόκρυφα του πλοίου? Από παντού και πουθενά συγκεκριμένα. Απ' όπου πέρασε ποτέ το πλοίο στη μακριά ζωή του μάζεψε και κάτι, όλο και κάτι του “έμεινε”... κι αν σε κάποια φουρτούνα του φύγανε και μερικά κομμάτια δεν πειράζει... Ίσως δεν ήτανε γραφτό ποτέ να μείνουνε μαζί του... ίσως και να μη μπόρεσαν να μονιάσουν με τα πιο βαθειά του στρώματα που καθορίζουν τι θα μείνει από πάνω τους... να προσέχεις σε τι θάλασσες πας…



ΥΓ Δεν'το χω και πολύ καλά... :(
ΥΓ2 Κάτι λείπει... Εκεί που πάει να κυλήσει το χάνω....
ΥΓ3 Γιατί κλαίγομαι? Τέσπα... άμα σας αρέσει σας άρεσε, δε γαμείς?...

Παραισθήσεις...

Μεταμορφώνονται οι πέτρες και γεμίζουνε ζεμπίλια όνειρα. Εργάτες ακούραστα μεταφέρουν τις ελπίδες τ' ουρανού ψηλότερα. Αυθόρμητα αστράφτει των ματιών σου ο ορίζοντας και στέφει τις προσπάθειές μου με επιτυχία.
Χρωμάτισε τις κόγχες μου με κόκκινα και κίτρινα και μπλε συμπλέγματα χαοτικά. Τρίψε τις γωνίες μου να τις λειάνεις, μα άσε μου μια κόψη να μην είμαι ακίνδυνος. Πώς αλλιώς να προστατέψω την ύπαρξή μας? Καταρρέουν τα στερεώματα σε σωρούς σκόνης που λαμπυρίζει στα φώτα των αστεριών. Ίσως κι η σκόνη να' ναι αστερόσκονη, ίσως και μια φτηνή απομίμηση... Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά. Θα πρέπει πρώτα να λουστώ σ' αυτή και αν πετάξω σου υπόσχομαι να γυρίσω για σένα. μη φοβάσαι, δείξε μου εμπιστοσύνη.
Το αγαπημένο μου σημείο στίξης είναι μια άνω τελεία. Μου φαίνεται πως είναι τέλεια. Δίνει μια παύση αρκετή να πάρεις μια καλή ανάσα για τη συνέχεια, μα δεν τελειώνει τα πάντα σαν την ξαδέρφη της, την απλή... παράλληλα δεν αφήνει τίποτα να τελειώσει, μα υπόσχεται μια κάποια συνέχεια σαν το κόμμα. Ούτε σαν τα αποσιωπητικά είναι, που είναι ύπουλα κι αφήνουν υπονοούμενα, χωρίς να θες, ή σε αφήνουν να φαντάζεσαι τα μύρια όσα. Η άνω τελεία ό,τι έχει να πει θα σου το πει!
Μου αρέσει να σε βλέπω, σαπουνόφουσκες να σπας στα δάχτυλά σου που φωνάζουνε "γυναίκα"! Δε με πειράζει που στα όνειρά μου δε με επισκέπτεσαι. Αρκεί να με αφήνεις να σου φτιάχνω φούσκες για να σπας. Μικρός φανταζόμουν πως σε κάθε μια τους βρίσκεται ένα μικρό πρασινοφορεμένο ανθρωπάκι με μυτερά αυτιά, που προσπαθεί να πετάξει πίσω σπίτι του και κάθε που έβλεπα να σπάνε φούσκες στεναχωριόμουνα. Μετά νευρίαζα και κατηγορούσα τα ανθρωπάκια και τα μυτερά αυτιά τους κι έριχνα σε αυτά την ευθύνη. Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω σε πράσινα ανθρωπάκια κι αυτό ίσως και να' ναι χειρότερο αφού μυρίζει μοναξιά. Γι' αυτό μ' αρέσει να σε βλέπω να τις σκας στα χέρια σου τις φούσκες, για να ξορκίζω ανθρωπάκια και μοναξιά…

Tuesday, November 27, 2007

Όμορφα, παραδοσιακά :p...

Αρχίνησαν να τρέχουν οι κόκκινες αχτίδες στου καλντεριμιού τις πέτρες. Γοργά περνάνε κάθε αυλακωσιά. Των παιδιών οι φωνές αντηχούν στους τοίχους ακολουθώντας τα χιλιοπερπατημένα σοκάκια. Ένα παράθυρο έχει ήδη φως και δε θα κρατήσουν για πολύ ακόμη τα παιχνίδια. οι μανάδες θα βγουν στα παράθυρα να φωνάξουν πίσω στην ασφάλεια και οικογενειακή θαλπωρή τις ψυχές. Θα τις ψευτομαλώσουν να πλυθούν και να σιαχτούν κι ύστερα θα κάτσουν όλοι γύρω από το τραπέζι το φτωχικά ή πλούσια στρωμένο για να φάνε. Καμιά φορά ακούγεται καμιά γκρίνια για κάποιο φαγητό που δεν αρέσει στα παιδιά, ή που δε φτάσαν για περίσσευμα οι πατάτες φούρνου. Όμως η μάνα πάντα θα χαμογελά. Πάντα θα χαίρεται να βλέπει όλους τους να τρώνε από τα χέρια της τα κουρασμένα από δουλειές και πάστρα.
Η γιαγιά κι ο παππούς θα μασουλάνε πιο αργά με τα γέρικα δόντια τους. Η τηλεόραση δε θα υπάρχει ακόμη τότες. θα διασκεδάζει ο καθείς με του άλλου την παρουσία. Θα μιλάνε. Θα επικοινωνούνε τα καθημερινά τους και τα μέσα τους. Ίσως και άγαρμπα καμιά φορά. Μπορεί να έχουνε και κανά καλεσμένο και να' χουν φέρει απ' το υγρό και κρύο κελάρι, που μυρίζει μουχλιασμένη πέτρα, κρεμμύδια κρασί και ξύδι, το καλό τους το κρασί, σε κανάτια πήλινα. Θα πιούνε κανά ποτηράκι παραπάνω και όλο και κάποιο έγχορδο θα κάνει την εμφάνισή του.
Τα πιτσιρίκια αποκαμωμένα θα πάνε για ύπνο ή θ' αποκοιμηθούν εκεί δα στο ντιβάνι. Οι μεγάλοι θα πιάσουν τα τραγούδια. Να θυμηθούνε τα εφηβικά τα χρόνια και χαρές και λύπες.
Θα πάει αργά. Θα έχει έρθει η κάθαρση των ψυχών των. Φαΐ, κουβέντα, κρασί και τραγούδι. Γέλια και κλάματα. Ουφ! Ζωή...

Monday, November 26, 2007

Κιθαρισμοί ανέμων...

Ηλίου φαεινότερον, μα απουσίας ηλίου, άφαντο και σκοτεινό και μη υπάρχον! Καφεγκρί νεκρό και ζωντανό, με τα κεφάλια του όλα κατεβασμένα, το κράσπεδο θωρόντα και τις γραμμές από αρμούς πλακών να προσπαθούν να μην πατήσουν.
Τσίχλες κολλημένες και που και που ακαθαρσίες πατημένες και μη. Η οσμή της πόλης σου δε με αγγίζει. Η δική σου οσμή ούτε. Τα μάτια σου τα χλιαρά δεν τα κοιτάζω, αφού μ' αρέσει να κοιτάω χωρίς να βλέπω.
Ανεμόμυλοι δουλεύουν ασίγαστα, σε πλήρη σύμπνοια με του ανέμου τις ορέξεις, τα άσπρα τους πανιά να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν, καθώς γεμίζουν με αόρατες δυνάμεις που τα σπρώχνουν σε κίνηση. Οι τροχοί ξεκίνησαν. Τα γρανάζια πήραν να δουλεύουν, τα ομμάτιά σου πήραν να κοιτάζουν πιο ευθεία, τα αυτιά σου να ακούνε πιο ανεπαίσθητες νότες.
Πήρα το πεντάγραμμο και σου 'γραψα, τον πόνο μου. Πήρες μια κιθάρα και μουσουργούσες πάνω στο μοτίβο του "αχ" μου. Μου φάνηκε για λίγο πως το διασκέδαζες και ύστερα σιγουρεύτηκα. Μα δε θύμωσα. Δεν ήταν η χαρούμενη διασκέδαση ανήθικου αλγολάγνου... Ήταν διασκέδαση ψυχοπονιάρικου αερικού. Δε θα μπορούσε κανείς άλλος να βγάλει απ’ του εγχόρδου το ηχείο τον πόνο μου πιο εύστοχα. Όσες νότες και να γράψω στο χαρτί, άμα δεν τις μιλήσεις εσύ με τη μουσική σου, είναι σα να μη γράφτηκαν ποτέ. Θυμίζουν τις κραυγές μουγγού φαντάσματος που σέρνει τις αλυσίδες του.
Εσύ μου σπας τις αλυσίδες με τις νότες σου. Εγώ σου γράφω τις νότες. Αλισβερίσι που μας βγάζει και τους δύο κερδισμένους. Κοίτα πως σε τρυγούν τα έντομα κάθε που παίζεις. Έρχονται να καθίσουν πάνω σου και τεντώνουν κεραίες. Παραξενεύομαι που επικοινωνείς με κάθε τι ζωντανό και ικανό ν' ακούσει. Μπορεί και να τρελαίνομαι, μ' ακόμη και τούτες οι μαργαρίτες σα να γέρνουν να σε ακούσουν καλύτερα.
Μπα... ίσως και να' ναι ο ίδιος ο άνεμος, αυτός που όλα τα κινεί όποτε θέλει... Κι άμα δε θέλει να φυσήξει, ίσως να θυσιάσουμε του αρχιστράτηγου την κόρη... Κάποτε ίσως να μας γράψουνε και τραγωδίες... Ποιος ξέρει?...
Χειμωνιάζει... Παίζε μου να σε ακούω...

Thursday, November 22, 2007

Παιχνίδια αυτολύπησης...

Αναρρώνεις από προσπάθειες που σε άφησαν άρρωστο? Γεύεσαι τα μήλα που δεν έπρεπε ποτέ να δοκιμάσεις? Καταπιάνεσαι με άσκοπα σκιρτήματα? Τι επί τέλους κάνεις και δε βλέπεις τον τοίχο που σε πλησιάζει με ταχύτητες τρομαχτικές?
Αφειδώς σκορπάς το χρόνο και την ουσία σου σε ανούσιες περικοπές, παραλλαγές του σήμερα. Σε πιάνουν ύστερα τα υπαρξιακά σου και στοχάζεσαι με βλέμμα περίλυπο και ύφος που παραπέμπει σε γάτες βρεγμένες. Γιατί? Τι έκανες να αλλάξεις αυτά που σε ενοχλούν? Είναι το ίδιο ερώτημα ξανά και ξανά. Τι κάνεις για να αλλάξεις αυτά που λες πως θέλεις να αλλάξεις? Ο χρόνος δε σε ρωτάει αν θα περάσει και πότε. Απλώς περνάει. Εσύ τον αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτος, ή μάλλον αναξιοποίητος. Είμαι σίγουρος πως το κάνεις για να μπορείς μετά με καθαρή συνείδηση να έχεις λόγο αυτολύπησης. Είναι ένα όμορφο παιχνίδι που σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο πουθενά. Θα πεθάνεις βρε μαλάκα και λίγο πριν αφήσεις την τελευταία σου πνοή, εκεί που θα περνάει η ζωή σου σαν ταινία μπροστά από τα πεταγμένα έξω μάτια σου, θα βάλεις τα κλάματα από μέσα σου πως δεν έκανες ποτέ τίποτα.
Τη στιγμή που πεθαίνεις, η διαύγεια της συνείδησής σου, δε θα σε αφήσει να παίξεις το παιχνιδάκι "γλύφω πληγές και κλαίω άδαρτος". Εκείνη την ώρα θα είσαι αμείλικτος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Όσο της γλίστρας και να ήσουν στη μίζερη ζωούλα σου. θα σε κοιτάξεις και θα σου αποδώσεις τα του Καίσαρος... μόνο που αυτή τη φορά θα πονέσει πραγματικά, δε θα είναι το κλασικό σου παιχνιδάκι του αναίμακτου πόνου. Η καρδιά σου θα σφιχτεί και θα φύγεις με την τελευταία σου ανάμνηση να σ'έχει καταβαραθρώσει... Δε σε λυπάμαι καθόλου όμως, δε θα σου χαϊδέψω την πλατούλα, δε θα σου πω πως οι άλλοι είναι οι κακοί κι εσύ ο καημένος, δε θα φταίει η κακή η κενωνία, δε θα σου πω καν τίποτα. Μονάχα θα σε κοιτάξω στα μάτια βαθιά και θα ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και τι σημαίνει τούτο το βλέμμα μου... θα σου ξεσκίσω το είναι σου. Θα σου σκάσω τη φούσκα σου και θα μείνεις απροστάτευτος, με το ανεκπαίδευτο δερματάκι σου εκτεθειμένο στο περιβάλλον και όχι προστατευμένο από το θερμοκήπιο που με σύστημα έστησες γύρω σου κι εσύ και οι ακίνδυνοι και άγευστοι γονείς σου πριν από σένα. Δεν έχεις χάσει ούτε μια στάλα αίμα και θες να λέγεσαι και άνθρωπος ζωντανός.
Όσοι ζουν ματώνουν. Όσοι ζουν πονάνε πριν εκτοξευθούν στους ουρανούς της απόλαυσης. Όσοι ζουν κοιτάζουν τον εαυτό τους από απέναντι στα μάτια. Σταμάτα να ξύνεις τις πληγές σου για να τις γλύψεις μετά, πέτα κι αυτά τα παράσιτα που σε βοηθάνε στην εξάρτησή σου, ντύσε την αύρα σου με περηφάνια και δύναμη πίστης στις δυνάμεις σου. Δεν υπάρχει δε μπορώ, δεν υπάρχει δε γίνεται, δεν υπάρχει αμφιβολία, δυσκολία, εμπόδιο, κατάσταση που δε μπορείς να υπερκεράσεις. Μόνο δικιολογίες υπάρχουν. Πέτα τες. Αγάπα σε. Μάτωσε μαζί μου κι έλα να ξεκινήσουμε να κλωτσάμε ο ένας τον κώλο του άλλου κάθε που βολευόμαστε, μπας και πάμε μπροστά.
Ανθρώπους να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ψάχνω. Όχι ανθρώπους να ενώσουμε τις αδυναμίες μας. Από αυτήν την αρρώστια έχω θεραπευτεί.


ΥΓ. Το πρόσωπο το οποίο τα ακούει παραπάνω είναι φανταστικό...
ΥΓ2 Ίσως και να μιλάω στον εαυτό μου βεβαίως βεβαίως... (ασυνείδητα όμως και όχι συνειδητά...)
ΥΓ3 Σε όλους τους φίλους που σκίζονται ακολουθώντας κάποιο όνειρό τους, πάντα δυνατοί, πάντα είμαι εδώ για εσάς και εσείς για μένα και το ξέρω.
ΥΓ4 Ρε άντε γαμήσου που σοβάρεψες τόσο να πούμε και μας το παίζεις και κάπως...
ΥΓ5 Πορδές στον άνεμο rule! Ακόμη κι αν ο άνεμος γυρίσει και τις φας στη μούρη :)

Monday, November 19, 2007

Ενέσεις θάρρους...

Ιπποτικά ανέμελο σκιάχτρο, δουλειά του να τρομάζει τα πουλιά.
Κοιτάω τον ουρανό και μου αρέσει που κοιτάω την πορεία του αέρα από τα σύννεφα που τρέχουν στο μπλε καμβά... Παίρνουν σχήματα διάφορα και διαφορετικά ανάλογα από τα που κοιτάς, απ' την ανάσα του ανέμου και από τα χρώματα που ο ήλιος προσδίδει από την ανεξάντλητη παλέτα του. Για λίγο μπορεί να διακρίνεις μια μορφή οικεία, όμως δε θα κρατήσει για πολύ... Αν τα σημάδια στην άμμο σβήνουν γρήγορα, τα σημάδια στα σύννεφα σβήνουν άμα τη γεννήσει τους... θνησιγενή θαύματα, δημιουργίες του αθάνατου ουρανού.
Στο ταξίδι του Σαββάτου που έγινε νωρίς το πρωί, ο ουρανός ήτανε γκρι. Τα σύννεφα είχαν χαμηλώσει τόσο, ώστε να έρθουν σε επαφή με τα βουνά. Είναι μια από τις φορές που ο ουρανός στον αιώνιο αγώνα του να ξαναπλησιάσει τη γη, βάζει όλη του τη δύναμη. Ο μεγάλος τιτάνας Άτλαντας, λυγίζει για λίγο κάτω από το βάρος του θεού και έτσι τα παιδιά του ουρανού, τα σύννεφα, μπορούν και παίρνουν λίγη από τη στοργή της μάνας γης, χαϊδεύοντας τα στήθη της τα βουνίσια.
Τα δέντρα κλαίνε, στην επαφή με τα αδέρφια τους, που ξέρουν πως δε θα κρατήσει για πολύ. τα δάση υπάρχουν ευτυχώς ακόμη. Υπάρχουν εκεί να κρύβουν τους ανθρώπους από τους βασανιστές. Υπάρχουν εκεί να κρύβουν τη ζωή από τους κυνηγούς. Υπάρχουν εκεί να μας τρέφουν με αέρηδες πιο καθάριους. Υπάρχουν εκεί να συμβολίζουν την ελευθερία και την αγριότητα την όμορφη που ζητάει μόνο να ζήσει και να ανασάνει ελεύθερα. Υπάρχουν εκεί να μας βάζουν την πρόκληση της επιβίωσης για όσους θέλουν να τη ζήσουν έστω και για λίγο πάλι. Αφιλόξενα, άγρια, επικίνδυνα, ελεύθερα. Αν σου βαστάει έλα... Αυτό ψιθυρίζουν σε κάθε θρόισμα του ανέμου μέσα από τα δισεκατομμύρια φύλλα τους τα δέντρα.
Οι σπηλιές σφυρίζουν παλιούς σκοπούς, εμβατήρια και μοιρολόγια που αν έχεις αυτί, τ' ακούς, και αν έχεις ψυχή ανατριχιάζεις.
Ανεξερεύνητες ανάσες καραδοκούν. Έλα.



ΥΓ Αφιερωμένο στη μάνα Ήπειρο. Εκεί που πήγα το σαββατοκύριακο και πήρα κουράγιο και ελπίδα από την όψη των δασωμένων βουνών, των σκεπασμένων με ομίχλη και χιόνια. Η καθαρή αγριότητα δε θα δαμαστεί ποτέ, θα συνεχίζει να τρέφει τη ζωή και την ελευθερία. Ανασάνετε ορέ! :)

Thursday, November 15, 2007

Private show...

Κάθομαι έτσι περιμένοντας... Το σπίτι έγινε νιφάδα άσπρων ονείρων απάνεμων. Η ματιά σου έγινε πυξίδα μου και του μυαλού σου η σκέψη άξονάς μου κίνησης. Τα χάδια στην πλάτη δεν ευώδοσαν. Το ξύλο στην πλάτη ούτε. Χαιϊδεμένο τσακισμένο σώμα, προχωρά σαν αυτόματο.
Έτσι αυτόματα σε σκέφτηκα. Εκεί που πάει το μυαλό ν'αδειάσει και να ξεκουραστεί, έρχεσαι πάλι να μου το κουράσεις... Εκεί που πέφτει η αυλαία και οι βαριές βελούδινες κουρτίνες κλείνουν τον κόσμο μου σε κόκκινο βαθύ κλουβί, έρχεσαι να τρυπώσεις ακάλεστη για να εκτελέσεις άλλη μια φορά τα νούμερά σου... για τα μάτια μου μόνο... Για τη δική μου μόνο τέρψη... Χαχαχαχα... θαυμαστές της ντίβας ξεροσταλιάζουν για ένα της νεύμα... Μια εκκούσια ή ακούσια έστω αναγνώριση της ύπαρξής τους από το είδωλο... κι εδώ είμαι εγώ, χωρίς να θέλω, να έχω τη θεά την ίδια να μου παίζει ολόκληρο το ρεπερτόριό της μόνο για μένα...
Μέσα από τις κουρτίνες που δεν αφήνουν ήχους ή εικόνες να φανούν έξω. Βροχές, αστραπές, ή καυτοί ήλιοι δεν περνάνε μέσα... Τα στεγανά μας είναι φτιαγμένα από τα καλύτερα υλικά... Από τα υλικά που είναι άυλα... Δεν καταστρέφονται, δε γερνούν και τίποτα μα τίποτα δε θα καταφέρει να τρυπώσει μέσα τους... Εκτός κι αν το αφήσουμε...
Έλα λοιπόν... κι ας μη σε κάλεσα έλα... Ας ξεκινήσει η παράσταση κι αφού για λίγο σε χαρώ, θα έρθω στη σκηνή μαζί σου, να κάνουμε κι οι δύο νούμερα... Της κουρτίνας το βελούδο, δε φτάνει την απαλότητα του δέρματός σου ούτε κατά διάνοια...
Γεια σου μάτια μου... Σε σκέφτομαι :)

Friday, November 09, 2007

Για σένα...

Κάθε άνθρωπος έχει ή θα έπρεπε να έχει κάποιες σταθερές στη ζωή του... Οκ... όχι και η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να κάνω... Μου θυμίζει έκθεση γυμνασίου... Αλλά δε μου ήρθε και κάτι καλύτερο...
Νομίζω καθένας έχει μερικούς ανθρώπους, ή μερικές ιεροτελεστίες απολύτως προσωπικές για τον καθέναν, που τον βοηθάν να παραμείνει με σώας τας φρένας, τον βοηθά να βάλει τη ζωή του σε ένα λειτουργικό για τον ίδιο πλαίσιο, τον βοηθάν στο να μην αυτοκτονήσει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά...
Θέλω να αφιερώσω αυτό το ποστ στη δική μου σταθερά... Σε αυτόν τον άνθρωπο στον οποίο οφείλω το μεγαλύτερο μέρος αυτού το συνοθηλεύματος που αποκαλώ "εγώ"... του εαυτού μου δηλαδή. Σε έναν άνθρωπο που με βοηθά να βάζω τον κόσμο μου σε ένα πλαίσιο, που με βοηθά να μην πειστώ πως είμαι τρελός...
Είναι ο φάρος μου, είναι αυτός που λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας στη μέχρι σήμερα πιο δύσκολη καμπή της ζωής μου, αλλά και σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, είναι το χέρι που απλώθηκε και με τράβηξε από τα άπατα που είχα φτάσει, είναι το χέρι που με έσπρωξε και με σπρώχνει από το κλαδί για να μάθω να πετάω μόνος μου...
Έχει κάνει για μένα και εξακολουθεί να κάνει, ό,τι περνάει από το χέρι του για να βοηθήσει και μερικές φορές ακόμη περισσότερα από αυτό. Χωρίς να έχει κανένα προσωπικό όφελος, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες για τον ίδιο... Απλά και χωρίς πολλά πολλά, λες και είναι η μοναδική επιλογή, η φυσιολογική επιλογή, να κάνει ό,τι κάνει...
Κάθε φορά που αρχίζω να αμφισβητώ τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, κάθε φορά που είμαι έτοιμος να τραπώ σε άτακτη φυγή, είναι εκεί για να βοηθήσει. Είναι ο πιστός μου σύντροφος που θα βρίσκεται πάντα δίπλα μου στα καλά και στα άσχημα. Συμπολεμιστής και συνοδοιπόρος. Σταθερή αξία και σταθερά μου.
Σε αυτόν τον γενειοφόρο άνθρωπο, που ηρωικά έχει καταφέρει να σταθεί δίπλα μου τόσα χρόνια και που θα είναι πάντα εκεί χωρίς απαίτηση να πάρει το οτιδήποτε πίσω, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα μεγάλο συγγνώμη για όλα τα άσχημα που απλόχερα τον έχω κάνει να ζήσει... και ένα μεγάλο σ'αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα.



ΥΓ Αυτό είναι το επετειακό ποστ που ήθελα να κάνω για να "γιορτάσω" τα 200 ποστ...

ΥΓ2 Πρώτη φορά κλείνω τα κόμμεντς και μάλλον και τελευταία... Για τους δικούς μου λόγους... Αν θέλετε να μου πείτε ντε και καλά κάτι στείλτε το σε mail...

Wednesday, November 07, 2007

Συνεχίζω το βαρετό μοτίβο...

Τι λέει τι κάνουμε? Όλα καλά? Good... well fuck you!
Έτσι για να σπάμε τον πάγο βρ'αδερφέ... Για τι να γκρινιάξω σήμερα ρε πούστη μου.. Δεν είδα και τίποτα σχεδόν στην τηλεόραση χτες... ή μάλλον είδα... η μαλακία είναι πως αυτό που είδα δεν είναι για κράξιμο... Είναι για μπράβο... Ίσως το μαναδικό που είναι φέτος για μπράβο... Γιατί κατά τ'άλα όλο σκουπίδια...
Είδα Λαζόπουλο χτες... Έλα? Κι εσύ το ίδιο ε? Καλή φάση... Έχει γίνει υπεργαμάτος ο Λάκης φέτος... Και πέρσι καλός ήτανε, αλλά φέτος απλά τα σπάει... τα πιάνει όλα και τους γαμάει από όλες τις μπάντες... Στα παπάρια του μηνύσεις, απειλές, μεσημεριανά... στα παπάρια του όλα... Και πολύ γουστάρω... Πέρσι αναρωτιόμουν τι σκατά θέλει μωρέ ο μαλάκας? Όταν τον πιάσανε με κόκες και αδερφές στο κότερο γιατί δεν είπε τίποτα? Πάει το ξεχάσαμε αυτό? Ε λοιπόν ρε φίλε ναι... Πάει το ξέχασα αυτό... Στα παπάρια μου... Εξιλεώθηκε στα δικά μου μάτια φέτος... Είναι ο μοναδικός που τα λέει ρε μαλάκα... και στα παπάρια του και να είσαι μπροστά του... Πάλι τα ίδια θα σου πει και μέσα στη μουρίτσα... Ίσως είναι αδερφή, την αδερφή όμως δεν την κάνει όταν είναι να τα πει... και πολύ το χαίρομαι...
Είναι και ό,τι πιο κοντά στο stand-up comedy έχει αυτή η γαμημένη χώρα... Γιατί κάτι άλλοι τύποι που τους έδειχνε και το σταρ ένα φεγγάρι ήταν για τον πούτσο καβάλα... Εντελώς όμως... Η ανακοίνωση πως έχω AIDS θα ήταν πιο αστεία από τους τύπους...
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κανείς δε μιλάει... κανείς ρε πούστη μου... Δεν υπάρχουν διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι (οκ εδώ πάει ένα μεγάλο LOL)... κανείς... Μόνο τίποτα παππούδες και γιαγιάδες που τους ρωτάνε στο δρόμο τα λένε... Οι υπόλοιποι μόκο! Έλεος... Χτες πχ έδειξε ο Λαζόπουλος μια γιαγιά που ήταν αντιστασιακή στην κατοχή και η γιαγιά στα τελευταία της (να ναι καλά η γυναικάρα ρε πούστη μου... να'ναι καλά αυτή η λεβέντισσα και όλες σαν αυτή τη γιαγιά να είναι πάντα καλά) τα έλεγε πιο καλά από τον κάθε μαλάκα που το παίζει κάποιος... Και τι σκατά να της πει ποιος? της γιαγιάς? Που πέρναγε κοριτσάκι παράνομα έγγραφα από τα γερμανικά μπλόκα... πυ είχε φάει σφαίρες... Ποιος ρε? Ποιος γαμημένος δωσίλογος του ΛΑΟΣ, ή της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του σημερινού ΚΚΕ? Ποιος να πει τι? Όλη τους η ζωή ένα σαββατοκύριακο της γιαγιάς να μαζεύει χόρτα...
Ακούει κανένας μαλάκας αυτή τη γιαγιά? Ακούει γενικότερα κανέναν άνθρωπο που σκέφτεται? Όχι... κανείς... Μη σκέφτεσαι είναι η απάντηση... Είσαι παράνομος λένε οι νεοναζί του ΛΑΟΣ... είναι παράνομες οι καταλήψεις γυρίστε στα θρανία σας... Ναι ρε φίλε οκ... δεν είναι πολυτεχνείο τα παιδιά, ούτε έχουμε χούντα... ούτε κατοχή ούτε γερμανούς... ναι ρε φίλε οι περισσότεροι μαθητές απλώς θέλουν να ψωλάρουν λιγάκι... Μήπως όμως υπάρχει και κάτι καλό από την όλη φάση με τις καταλήψεις? Μήπως έτσι μένει τουλάχιστον ζωντανό το ένστικτο της αντίστασης? Έστω και για μαλακισμένους λόγους τώρα... μήπως θα βοηθήσει να παραμείνει ζωντανό όταν χρειαστεί πραγματικά? Γιατί να το σκοτώσουμε αυτό το ένστικτο? Να πάει να γαμηθεί ο άδωνης και ο κάθε άδωνης...
Το άλλο εξωφρενικό που είδα χτες πάλι στον Λάκη... Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (?) Αντώναρος... που λέει: Οι νομοταγείς πολίτες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα... (συγγνώμη Μάνο... συγγνώμη αλλά δε μπορώ να μην το κράξω αυτό... σε παρακαλώ μη στεναχωρηθείς αν το δεις...) Κάτσε ρε μεγάλε... Κάτσε μισό λεπτόοοοοοοοοοο! Αυτή σου η φράση... Does it ring any bells from days passed? Or fucking what? Δεν είναι η κλασική ατάκα αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων? Δε θυμίζει τίποτα από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αυτής της χώρας? Κανενός δεν του τσίγκλισε τα γαμημένα δημοκρατικά αντανακλαστικά? Νεκρό το γαμημένο ένστικτό σας? Όλοι? με πολτοποιημένο εγκέφαλο? Κανείς γαμημένος δημοσιογράφος δεν είχε να πει κάτι επ'αυτού?
Σε κανέναν δεν ξενίζει ο καθαρά φασιστικός λόγος του ΛΑΟΣ στη βουλή? πού είπατε? Στη ΒΟΥΛΗ ρε μαλάκες! Ναι ξέρεις έχουμε δημοκρατία και μπορεί ο καθένας να μπει στη Βουλή ακόμη κι αν είναι ενάντιος της δημοκρατίας... Χεχ... καλή φάση... Μάλλον έχουμε μπερδέψει τη βούρτσα με την πούτσα φιλαράκια...
Άντε τα λέμε....



ΥΓ ναι... θα συνεχίσω για κάποιο καιρό σε αυτό το μοτίβο...
ΥΓ2 Αν γίνομαι βαρετός δεν τρέχει... πάρε πούλο και άμα ξαναγουστάρεις περνάς... αν όχι καλή καρδιά!

Tuesday, November 06, 2007

Πούτσες μπλε...

Nice... τα έχω ψιλοπάρει σήμερα... Πρώτα πρώτα να σας πω πως είστε αδερφές... μεγάλες αδερφές όμως... Τρελές κοτούλες... :) Το γιατί το λέω αυτό δε θα σας το πω... Απλώς το λέω... Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Δεν ψήνομαι να το εξηγήσω.
Δεύτερον... κάποιος μου έχει πει ψέματα για κάτι... Και μου την έχει δώσει απίστευτα... Είναι μεγάλη μαλακία να σου λένε ψέματα... Και πάλι όμως δε θα δώσω περεταίρω εξηγήσεις επί του θέματος... Και πάλι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Η μόνη μαλακία είναι που δε μπορώ να του πω στη μάπα πως μου λέει ψέματα... Είναι από τις φάσεις που έχεις μυριστεί τη μαλακία, κάνεις πουστιά για να την επιβεβαιώσεις, δυστυχώς τα καταφέρνεις αλλά δε μπορείς να πεις τίποτα... Πρέπει να κάνεις το μαλάκα για να μη βγεις και μαλάκας από πάνω... Γαμώ τις φάσεις δηλαδή... Σσσσσσσσσούπερ!
Ο καιρός έχει κρυώσει αρκετά και το πάπλωμα βαραίνει όλο και περισσότερο... Η δουλειά επίσης βαραίνει όλο και περισσότερο... Η εσωτερική πάλη για να αντέξεις και να μη φύγεις με την πρώτη άθλια δικιολογία νωρίτερα από τη δουλειά τείνει να γίνει τιτανομαχία... και αναρωτιέσαι γιατί στο διάολο συμβαίνει αυτό? Αφού πέρσι τέτοια εποχή, μια χαρά ήμουν στη δουλειά... μέσα στην κάβλα... Μάλλον έχω αρχίσει να περνάω πολύ καλύτερα από τότε στη ζωή μετά τη δουλειά, οπότε τώρα φαίνεται το πόσο σκατένια είναι η δουλειά? Who knows?
Η βροχούλα ώρες ώρες γαμάει, αλλά ώρες ώρες είναι γάμα τα... πχ όταν είσαι στο δρόμο και κάνεις μία ώρα και είκοσι λεπτά από μαρούσι μέχρι κέντρο... είναι γάμα τα... Και απλώς ψιχάλιζε...
Νομίζω πως αν απαγορεύονταν τα αυτοκίνητα εντελώς στο κέντρο και κυκλοφορούσαν μόνο λεωφορεία αλλά με πολύ συχνά δρομολόγια και είχαμε και καλύτερη κάλυψη από το μετρό, θα ήταν σούπερ το κέντρο... αλλά ναι ξέρω... ποτέ δεν παίζει να γίνει κάτι τέτοιο...
Τέσπα... πάω να συνεχίσω με τις μαλακίες που έχω να κάνω και σήμερα... Τα λέγαμε...



ΥΓ Αυτό είναι το εορταστικό μου διακοσιοστό ποστ... Σκόπευα να είναι εντελώς διαφορετικό αλλά έχω ξενερώσει με τις μαλακίες και δε μου βγήκε κάτι καλύτερο από μια άσκοπη γκρίνια...

ΥΓ2 Ελπίσω ο μαλάκας που μου είπε ψέματα να νιώσει και να μου πει την αλήθεια σύντομα γιατί θα γίνει πανηγυράκι και θα τα γαμήσω όλα ακόμη κι αν το ψεματάκι ήταν εντελώς άνευ ουσίας...

ΥΓ3 Σας είπα πως είστε αδερφές? Όχι ε? Ε, είστε... Τα λέμε...

Friday, November 02, 2007

Νεκροφιλίες και τέτοια...

Το κείμενο είναι απαίσιο... υβριστικό και δε σέβεται απολύτως τίποτα, όπως ακριβώς είναι και η ζωή όπως την καταντήσαμε... Αν έχεις κολλήματα με ύβρεις για τους πάντες και τα πάντα, ζωντανούς και νεκρούς, ορατών τε πάντων και αοράτων, καλό θα ήταν να μην το διαβάσεις γιατί μπορεί μετά να μου ζητάς τα ρέστα και ρέστα δεν έχω σήμερα... Δε λογίζομαι κανάς γνωστός να με διαβάζουν χιλιάδες οπότε μπορείς εύκολα να με γράψεις στα παπάρια σου... Ευχαριστώ....
Για όποιον παρά την προειδοποίηση διαβάσει το κείμενο και θιχτεί... Στ'αρχίδια μου :)


Λέω να συνεχίσω λιγάκι να μαλακίζομαι με την TV... Αυτό το σύγχρονο ελληνικό θαύμα...
Παρόλο που το ΣΚ δεν έκατσα να δω τηλεόραση... Μάντεψε γιατί... Γιατί δε βλεπόταν... με τίποτα όμως... Προτιμώ να βλέπω μύγες να πηδιούνται, από το να δω τις μαλακίες που είχε για άλλη μια φορά η γαμωτηλεόρασή μας... Έλεος... Απορώ γιατί δεν παίζουν 24/7 τσόντες... θα ήταν και πιο ποιοτικό και πιο ενδιαφέρον και πιο διδακτικό το θέαμα... Για να μην αναφέρω πως αν διάλεγαν ορισμένες καλές γερμανικές τσόντες, ίσως τα αισθήματά μας για τα ζώα να ήταν λίγο πιο αγαπησιάρικα από το... να τα λούζουμε με καυτό λάδι πχ...
Το γαμάτο με το καυτό λάδι σε ζωντανό ζώο... είναι πως υπάρχουν τελικά οι κλασικοί ελληνάρες άντρες ακόμη κι εδώ... Όπως με τα θύματα βιασμού πάντα θα βρεθεί ο καταπιεσμένος μαλάκας βιαστής wannabe, που θα πει το χαριτωμένο "ναι αλλά μπορεί να ψαχνότανε"... έτσι και με το σκυλάκι που λούστηκε με καυτό λάδι από τον ανεκδιήγητο υπάνθρωπο, κάποιοι θα βρεθούν σίγουρα να πουν: "ναι, αλλά μπορεί να ψαχνότανε!"... Όντως... το είδα κι εγώ στη μουσούδα του αυτό το πρόστυχο που έλεγε... "κάψε με! κάψε με!"... κι εδώ είναι που κολλάει τέλεια και το: "She was a horny bitch!".
Τέσπα... τα φιλοζωικά μου αισθήματα δεν είναι αυτό που ήθελα να συζητήσω... (μόνος μου, μιας και γράφω... αλλά λέμε...). Αυτό που πραγματικά μου άρεσε και μου τράβηξε την προσοχή και μπορώ να πω πως με καύλωσε ελαφρώς... ήταν ο γιωργάκης... Αχ αυτό το μουστακαλίδικο τε και μερακλίδικο μαναράκι! Είναι τόσο γαμάτος αντιστασιακός, αριστερός ριζοσπάστης! Θυμήθηκε τον πατερούλη του, τον μεγαλύτερο διαβολέα εννοιών και φράσεων ειδικού βάρους... Ναι ντε... αυτόν τον υπέροχο εραστή του κάθε ελληνικού πρωκτού... "Η σχέση του με την Ελλάδα και τον Έλληνα ήταν ερωτική!", λέει με χαρά το κάθε παπαγαλάκι φερέφωνο... το λέει με χαρά γιατί πάντα από κάτω παίζουν πολλά ζώα που ανεβοκατεβάζουν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους με ένα ηλίθιο χαμόγελο νοσταλγίας να σχηματίζεται στο νεάντερταλ πρόσωπό τους... Ναι φυσικά και ήταν ερωτική... Μας γάμησε για τα καλά ο "αείμνηστος"... Γάμησε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τον πατερούλη του... και τώρα έσκασε και ο επίγονος να κάνει τι? Δεν έχει μείνει κωλοτρυπίδα για κωλοτρυπίδα ρε αρχηγέ... Τι θα μας γαμήσεις άλλο? Έμεινε και τίποτα αγάμητο?
Εϊδε και απόειδε λοιπόν ο γιωργάκης... είδε πως είναι ένα παλιοσκουπίδι... είδε τις φωτογραφίες του μπαμπά του να ανασύρονται στις προεκλογικές καμπάνιες, (μακάβριο το θέαμα αν ρώταγες εμένα, αλλά προφανώς στα παπάρια σου για μένα...) για να προσδώσουν ένα κάποιο κύρος βρ'αδερφέ, γιατί άμα βγάζαν φωτογραφία του γιωργάκη θα νομίζαν όλοι πως παρευρίσκοντο σε φιλανθρωπική συγκέντρωση για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες... που φυσικά σε τέτοια συγκέντρωση κανείς από αυτούς δε θα πήγαινε, και φυσικά μαλακία μου που προσβάλλω τα παιδιά... Αλλά τέλος πάντων... Δεν είναι αυτό το θέμα μου λέμε... για κύρος πηγαίνανε, φορμόλη μύρισε... αλλά τουλάχιστον είναι πρωτότυποι τα παιδιά... Είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ακούγεται τέτοια μαζική συγκέντρωση νεκρόφιλων... και δεν τελειώνει εκεί η πρωτοτυπία... Όχι! Ο λόγος που πραγματικά το ΠΑΣΟΚ μπήκε στα ρεκόρ γκίνες, ήταν πως για πρώτη φορά οι μαζεμένοι νεκρόφιλοι είχαν τον παθητικό ρόλο... Ο νεκρός γαμούσε, οι ζωντανοί εγαμιόσαντο... Και όμως, κανείς μάλλον δεν εκτίμησε την πρωτοπορία και ριζοσπαστικότητα του όλου εγχειρήματος και μετά το πέρας των εκλογών, οι ΠΑΣΟΚΟΙ φίλοι μας, ξανάμειναν με το πουλί στο χέρι...
Ρε It Is... λίγο σεβασμό στους νεκρούς ρε μαλάκα έλεος! Εγώ ρε παπάρα? Ο ίδιος του ο γιος δεν τον σέβεται και τον ξεθάβει για προσωπικό όφελος κάθε τρεις και λίγο και θα τον σεβαστό εγώ που δεν τον σεβόμουν ούτε ζωντανό? Σοβαρέψου... Αν όντως σε πειράζει να πας να την πεις σε όλους αυτούς τους μαλάκες που πάνε και κολλάνε αφίσες του αείμνηστου 10κάτι χρόνια μετά θάνατον και όποτε τις πετυχαίνω αγριεύομαι και φοβάμαι πως ξύπνησα στο παρελθόν... Έλεος πια...
Τέσπα... μιλάω, μιλάω σαν τον κακό πούστη τόση ώρα και δεν έχω φτάσει ακόμη στο γαμημένο θέμα που αυτό με πείραξε κυρίως και όχι οι αποτυχημένες προσπάθειες επίκλησης στο συναίσθημα από αποτυχημένους πολιτικούς που θα όφειλαν να έχουν επιχειρήματα και πρόγραμμα αντί για μέτριες προπαγανδιστικές μηχανές... Το θέμα μου λοιπόν είναι πως ο γιωργάκης αφού είδε πως οι αφίσες του μπαμπά απέτυχαν, πήγε σε ένα μέντιουμ και το χρυσοπλήρωσε να του βάλει τον μπαμπά βαθιά μέσα του... όχι σωματικά όπως παλιότερα, βλέπεις και ο george έλληνας είναι (οκ... κατά κάποιον τρόπο...) και όπως μας γαμούσε όλους ο μπαμπακούλης γαμούσε κι αυτόν... αλλά ψυχικά αυτή τη φορά... Ναι, ναι... μικρέ σκεπτικιστή που δεν πιστεύεις σε αυτά με τα μέντιουμ και τις περιπλανώμενες ψυχές... Τον έβαλε βαθιά μέσα του και είδα τον γιωργάκη να κράζει τους αμερικάνους όπως ακριβώς έκανε και ο μπαμπάς... Κατά την ταπεινή μου άποψη επίσης εντελώς ψευδεπίγραφα, όπως ακριβώς κι ο μπαμπάς... που κάθε φορά πριν εξαπολύσει τους "μύδρους" του ενάντια στους αμερικανούς, ενημέρωνε εγγράφως την αμερικανική πρεσβεία πως θα το κάνει για ψηφοθηρικούς λόγους και να μην τον πάρουν στα σοβαρά, λες και θα τον παίρναν στα σοβαρά... μόνο στα 4 τον παίρνανε... αλλά άλλο θέμα αυτό. Αυτά δεν τα λέω εγώ... Είναι σχετικά καταγεγραμμένα και αν θες ψάχτο...
Και διερωτώμαι... Οι ΠΑΣΟΚοι δεν είναι οι ίδιοι που βροντοφωνάζουν πως δε γίνεται να ζούμε στο παρελθόν και να πηγαίνουμε κόντρα στις ΗΠΑ γιατί θα μείνουμε έξω από το τρένο της αλλαγής και της ανάπτυξης? Τι θα ακούσω μεθαύριο? ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο? Και θα το ακούσω και από τους ΠΑΣΟΚους? Νόμιζα πως το ΚΚΕ είχε πάρει το ρόλο του γραφικού εδώ και καιρό... Πάλι ριγμένο θα βγει ΤΟ ΚΟΜΜΑ? LOL!
Πήγαν πάλι τα αστέρια του image και του είπαν... οι στατιστικές μας δείχνουν πως ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων μας μετακινήθηκε προς τ'αριστερά... Ώρα να ξεθάψουμε της αριστερές μας μάσκες για να τους κερδίσουμε πίσω... Θα κάνουμε ένα μπαμ! και τα ακέφαλα κοτόπουλα θα χειροκροτήσουν και θα ξαναρχίσουν να τρέχουν προς την προστατευτική μας φτερούγα...
Αμάν ρε παιδιά... Δηλαδή τόσα γαμημένα χρόνια ασχολείστε με την πολιτική... Τόσα γαμημένα χρόνια εκπαιδεύεστε στα ψέματα και τους θεατρινισμούς... Λίγη γαμημένη φαντασία δεν αποκτήσατε? Οκ πάντα ψέματα θα λέτε... Μπορείτε να εμπλουτίσετε λιγάκι το ρεπερτόριο? Πάμε και κάτι καινούριο... Το βαρεθήκαμε το Best of και το All time classic, και το live at syntagma! Για τ'όνομα του αείμνηστου! Αφήστε τον να ξεκουραστεί εκέι που είναι και έχετε το θάρρος να κάνετε τις δικές σας πουστιές, να πείτε τα δικά σας ψέματα... και γιατί όχι? Να μας γαμήσετε και σε μια διαφορετική στάση... Βαρεθήκαμε το ιεραποστολικό... Πάμε για πιο kinky γαμήσια...




ΥΓ Το κείμενο που προηγήθηκε είναι καθαρά χιουμοριστικό... μακάβρια ίσως... χιουμοριστικό παρά ταύτα...
ΥΓ2 Τα politically correct λογάκια τα σιχαίνομαι... το ίδιο σιχαίνομαι και τους δήθεν ηθικούς... ναι για σένα λέω :)
ΥΓ3 Άντε και γαμίδια όλοι... Σας αγαπώ τρελά...

ΥΓ4 FFS Έχω χρησιμοποιήσει το "τε" πάνω από μια φορά... γαμώ! :p :S

eXTReMe Tracker