Friday, February 29, 2008

Φυσιολογική ζωή...

Κατάρα κι αυτή! Να είσαι πρίγκιπας λέει και να μη μπορείς να ζήσεις τη ζωή του απλού υπηκόου – πολίτη… Παλιοκατάσταση ε? Μου φαίνεται πως έχω ακούσει ή έχω δει σε ταινίες, αρκετά παραδείγματα, κυρίως πιτσιρικάδων – μελών βασιλικών οικογενειών που μεταμφιέζονται και βγαίνουν να ζήσουν για μερικές μέρες τη ζωή των απλών πολιτών…

Διάβασα σήμερα λοιπόν πως ο πρίγκιπας της αγγλίας ο χάρης συγκεκριμένα, πήγε λέει στο αφγανιστάν να ζήσει για κάποιες βδομάδες μαζί με τα φαντάρια… Να πολεμίσει κι αυτός τους ταλιμπάνε… Να δει ρε παιδί μου πρώτο χέρι το πώς ζει ένας απλός άνθρωπος… Όλα αυτά φυσικά με πλήρη μυστικότητα και απόκρυψη από τον τύπο και Τύπο, προκειμένου να μη μπει σε κίνδυνο η ζωή του ή η ασφάλεια του τάγματος στο οποίο θα βρισκόταν… Να μη δεχτούνε ρε παιδί και έξτρα επιθέσεις…

Ε, κάποια στιγμή η πληροφορία διέρρευσε και νομίζω ανεκλήθη ο πρίγκιπας χάρης… Τι είχε να μας πει ο πιτσιρικάς? Ήταν ενθουσιασμένος που είχε την ευκαιρία να μείνει άπλυτος για μέρες και να έχει πολύ βρώμικα ρούχα! Ε, καταλαβαίνεις… με το που κλάνει ο μικρός σκίζονται τέσσερις μπάτλερ και 5 ιπποκόμοι να ρουφήξουν το κλανίδι απευθείας από το κωλί του πρίγκιπος, διατηρώντας φυσικά την αξιοσέβαστη απόσταση χειλιού – σούφρας, σύμφωνα και με το σαβουάρ βίβρ… Ε, όσο να’ ναι ο όρος βρωμοποδαράδες ισχύει για όλους τους φαντάρους σε όλον τον κόσμο, οπότε καταλαβαίνεις… είχε την ευκαιρία το παιδί να νιώσει λίγο αγοράκι… Αν και νομίζω πως δεν είδε από μέσα καμιά σοβαρή μάχη, άντε να είδε καμία με τίποτα καλά κυάλια… αλλά ως εκεί και οκ, λογικό δεν είναι?

Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το τελευταίο που διάβασα πως είπε…

“Είναι όμορφο να είσαι κανονικός άνθρωπος, έστω για μία φορά. Νομίζω πως είναι ότι το πιο κοντινό στην κανονική ανθρώπινη ζωή που μπορώ να ζήσω”….

Οκ… Να το επεξεργαστούμε λιγάκι?... Καταρχάς για μένα δε φταίει σε τίποτα, τουλάχιστον όχι ακόμη, το παιδάκι… Έτυχε να γεννηθεί στη βασιλική οικογένεια και δεν πρέπει να έχει περάσει και πολύ χρόνο μόνος του… όλη την ώρα κάθε μέρα με κάποιον πάνω από το κεφάλι του… Πώς να βγεις εντελώς φυσιολογικός? Δεν παίζει…

Αυτό που με ξενίζει όμως, δεν είναι τα τερτίπια του πιτσιρικά και οι χάρες που του κάνουν κλπ κλπ… Αυτό που με ξενίζει, είναι η εντύπωση του πιτσιρικά πως ό,τι πιο κοντινό έχει ζήσει στην κανονική ανθρώπινη ζωή… είναι το να είναι φαντάρος σε ένα στρατόπεδο στο αφγανιστάν…

Τα συμπεράσματα δικά σας παίδες…

Tuesday, February 19, 2008

Χρωματιστές πτήσεις…

Χρονομπουκάλες μυρωδιάς διοχέτευσαν το φως σου. Κρυμμένη μέσα σε ματιές ανέμων, σκορπίζεις γύρω σου γητειές και μαγγανείες, χορεύοντας στου Ζέφυρου τα χέρια, αφ' υψηλού μαινόμενη με γέλια τρανταχτά, μαζεύεις μυρωδιές και χαμογέλια.
Χτίζονται ματογυάλια από γυαλάκια θρύψαλα χρωματιστά, τα μάτια σου να μη θωρούν τον κόσμο μονοπλεύρως. Αντί αυτού, όπου κι αν πέσει η ματιά σου, τα γκρίζα γίνονται πολύχρωμα και του καιρού και κόσμου η θλίψη, φοράει μάσκες και στολές και σερπαντίνες ξέγνοιαστα φυσάει να ξεδιπλώνονται με ένα φρρρρρρ, για μια στιγμή οι ανάσες σας να γίνονται ένα.
Θεότητες παιδόμορφες με μάτια όλο σοφία πάντα στο πλάι σου σε συντροφεύουν. Τα γέλια τους σε νανουρίζουν, οι λέξεις τους ξανά θα σ' αφυπνίσουν και ο κοινός τους παρανομαστής εσύ. Αστέρια τρεμοσβήνουν καθώς εσύ τα όνειρά σου πλάθεις, μες του μυαλού σου τους διαδρόμους τους περίπλοκους. Κανείς δε θα μπορούσε να σε βρει, αν μαγικά μια μέρα εκεί μέσα περπατούσες. Μονάχα εσύ μπορείς να προσανατολιστείς μέσα στις άπειρες τις διακλαδώσεις και τις κενώσεις τις ηλεκτρικές που κάθε σκέψη σου γεννάει εν αφθονία. Και των ματιών σου η ίριδα θα έκανε την ίδια τη θεά να σε ζηλέψει. Μα πως χωράνε τόσα χρώματα και μέρη, σε δύο κόρες ομματιών? Για ώρες ή και μέρες, ξέρω, θα μπόραγα να σε κοιτάω ευθύς μέσα στα μάτια και να τρέφομαι απ' την εικόνα. Χωρίς τροφή, νερό κι αέρα, μονάχα από το θέαμα των δυο σου των ματιών, θα επιβίωνα αβίαστα.
Ξέσπασε πάλι το κορμί σου στον αέρα. Μεταφέρσου. Σχημάτισε πορείες ουράνιες, να μας χαράξουν τη ζωή. Από εκεί ψηλά επόπτευε και που και που να επεμβαίνεις, ίσα να μην ξεχνάμε τη θεϊκή σου ύπαρξη... Με δύο χρώματα ή τρία, ζωή δε ζούμε. Το μυθικό σου το καλειδοσκόπιο χρειαζόμαστε να μας κοιτάς δια μέσω του να παίρνουμε μορφή ζωής.
Και όταν βρέχει βγαίνουμε στους δρόμους με τα χέρια ανοιχτά, τα βλέμματα στραμμένα στο νεφελώδη ουρανό με στόματα ανοιχτά, να κοινωνήσουμε την ύπαρξή σου. Να διαποτίσεις τα κορμιά μας και να μην πάει ούτε στάλα σου χαμένη. Να σε βοηθήσουμε ξανά να εξαχνωθείς και το ταξίδι σου να ξαναρχίσεις, παίρνοντας λίγη κι από τη δική μας την ουσία, εκεί ψηλά στον ουρανό που αλωνίζεις...


Θα σε ξανάβρω σε δρομάκι μυστικό, εκεί κάπου μέσα στο απέραντό σου δίκτυο από διαδρόμους... Μέχρι τότε...



ΥΓ. Δεν έχει υστερόγραφο αυτή τη φορά...
ΥΓ2. ... Μόλις αυτοαναιρέθηκα ε? :p
ΥΓ3. Μας χάλασε καθόλου η δουλειά μετά τα χιόνια? οέο?
ΥΓ4. Ελπίζω να είστε όλοι καλά... Σήμερα για κάποιο λόγο που δε μπορώ να συλλάβω... αγαπάω όλο τον κόσμο...
ΥΓ5. Εκτός από εσένα ρε!
ΥΓ6. (Το παραπάνω ήταν ψαρωτικό... :p)

Tuesday, February 12, 2008

Βυθική ύπαρξη …

Μηρυκάζοντας λόγια ξακουστά, προσπαθείς να ξεγελάσεις την πείνα σου και δεν αρκεί... Αναρωτιέμαι αν το πρόβατο μπορούσε να πλάσει το δικό του χόρτο... θα χρειαζότανε τα δυο στομάχια?
Συνέχεια όταν σκέφτομαι, μου έρχεται στο νου να γράψω μία λέξη από "χ". Χρειάζεται πολύ να προσπαθήσω να τη βρω και πάλι όταν τη βρίσκω μοιάζει τετριμμένη. Χίμηξε πάνω τους και κατασπάραξε τη χρυσοποίκιλτη την πόρπη τους που συγκρατεί το δήθεν καθωσπρεπισμό τους. Εμείς δε χρειαζόμαστε τα πρέπει για να πράξουμε σωστά. Πράττουμε κατά το δοκούν κι αυτό είναι το μόνο πρέπει μας.
Λεπτοκαμώματα ανάβουνε του κόσμου τις φωτιές για να ζεστάνουν παγωμένα μέλη, σε μια αγέλη φωτορυθμική που ανασαλεύει πάνω στων βουνών τις θνησιγόνες κορυφές... Τα δάχτυλά μου ξύλινα από το κρύο προσπαθούν κινούμενα να ζεσταθούν, εις μάτην.
Το μαύρο σύγνεφο ανέβηκε πιο πάνω και με του άνεμου μι' ανάσα, εξανεμίστηκε σκορπίζοντας το γέλιο. Τα δόντια τους μην τα φοβάσαι. Κι αυτά όπως κι αυτοί, είν' σάπια.
Τίποτα τρίποδα δεν σε αφήνουν να βαδίσεις, ανάποδα με χέρια πάνω σε πετριές και με τα πόδια ν' αγναντεύουνε ορίζοντα τρίζοντα, χρείζοντα δεούσης προσοχής κι αναθαρρέματος κύματα θρύμματα, σε παρασέρνουν σε βυθούς παρθένους από μάτια και υπάρξεις γήινες, που τρίαινες μόνες μπόρεσαν να διαφεντέψουν ανά τους καιρούς κι αυτή τη μοναξιά επιλέγοντας και λέγοντας λόγια σοφά που δεν ακούμπησαν ποτέ κανένα αυτί, γιατί κι αυτή η τρίπτυχη ύπαρξη δεν επεδίωξε ποτέ να ακουστεί εκεί στα βάθη που εθέριεψε και δεν ημέρωσε ποτέ της, ακούγοντας μονάχα το δικό της εαυτό, πεισμένη για το δίκιο της, που λίγο λίγο έγινε ακοινώνητο και όχι τόσο αυτονόητο και όταν κάποτε να επικοινωνήσει της χρειάστηκε, ξαφνιάστηκε και είδε με μεγάλο φόβο πως η φωνή της δε γινότανε αντιληπτή και πως με του καιρού το πέρασμα έγινε μύθος αδιασάλευτος και κάθε αλλαγή της πήγε στράφι, καθώς κανείς δεν τη δεχόταν όπως ήτανε στο σήμερα, αλλά μονάχα σαν το θρύλο που' χε στο μυαλό του, χρόνια τόσα, από αφηγήσεις που αναμασήθηκαν και από την αλήθεια απομακρύνθηκαν, και όταν στο λογαριασμό συμπεριλάβεις και την ατέλεια του ανθρώπινου του νου, ίσως και καταλάβεις πια την έκταση του χάσματος και του χαλάσματος της ίδιας της εικόνας για τον εαυτό που έπλασε στα χρόνια τα μοναχικά η ύπαρξη η βυθική.



ΥΓ1. Λοιπόν... παπαριά μου φαίνεται προς το παρόν αυτό... αλλά τώρα δε γαμείς... δεν ήθελα να το σβήσω... Μπορεί και να αλλάξω άποψη πιο μετά :p

ΥΓ2. Αυτό το έγραψα για να μου πείτε... Μα τι λες ρε It Is... αφού είναι τριγαμάτο! Καλά καλά... τριγαμάτο δε θα μου πείτε γιατί είναι ψιλοδικιά μου λέξη... αλλά κάτι θα βρείτε καλό να πείτε... πιστεύω σε σας!

ΥΓ3. Βαριέμαι απίστευτα σήμερα... τα λέμε :)

Friday, February 08, 2008

Χρονοφυγή...

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... Φούσκωσε τα πνευμόνια σου τα αντρειωμένα γενναίε Στέντορα... Δώσε τη δύναμη σ' αυτούς που λύγισαν να επιστρέψουν στης αρετής το δίκαιο αγώνα... Την υστεροφημία μόνη φιλοδοξία έχοντας... Για τα ιδανικά και κάποιον κότινο. Τα τείχη της ιδεατής μας πόλης είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Κομμάτι το κομμάτι τα γκρεμίσαμε για κάθε μας αγωνιστή, που τη μητρόπολη εδόξασε μπροστά σε μύρια τόσα μάτια.
Χρυσίζουν της αυγής τα χρώματα παιχνίδια παίζοντας στα μάτια μου, όπως παιχνίδιζες εσύ μες το μυαλό μου. Της χαρμολύπης τα τερτίπια τα 'μαθα καλά και τα χειρίζομαι. Με το ποτό να επικουρεί του συναισθήματος την έναρξη, χωρίζοντας το νου σε ημισφαίρια, αντικρουόμενα και συμπληρούμενα μαζί. Κάθε μικρούλα πτύχωση, του εγκεφάλου σου, περιέχει μέσα της χιλιάδες μνήμες. Κάθε μικρή απόληξη, αόρατών σου νεύρων, πυροδοτεί τις αντιδράσεις σου που έπονται. Τα ερεθίσματά σου όμως πούθε τα μαζεύεις?
Κείθε που άπτονται τα κύματα στης γης τους βράχους, λαμβάνει χώρα πόλεμος κι αχός. Η πέτρα αναγεννάται κι όλο τρίβεται από του υγρού στοιχείου τη μανία και το βάρος. Δε βιάζεται κανείς τους να κερδίσει... Σάμπως και συμφωνήσανε, πως πολεμώντας ζουν καλύτερα... Λες?
Κάποτε βγήκες για κυνήγι φτερωτών υπάρξεων που κούρνιαζαν στα δέντρα. Καθώς δεν είχες εμπειρία, την τύχη σου αναθεμάτιζες για κάθε σου αστοχία. Μέχρι που πέτυχες! Το πληγωμένο θήραμα στα χέρια σου έπιασες, κι όπως το σήκωσες αισθάνθηκες τους χτύπους της καρδιάς του ξέφρενους με φόβο. Τότε σου πόνεσε κι εσένα η καρδιά και αναγνώρισες ποια ήταν η αστοχία... Δε σ' έχω δει από τότε όπλο να κραδαίνεις... Μονάχα επιδέσμους για πληγωμένες φτερωτές υπάρξεις...



ΥΓ1. Ρε μαλάκα It Is... ξεκόλλα με τα ΥΓ...
ΥΓ2. Έλα που δε γουστάρεις κι όλας :p
ΥΓ3. Η κούραση είναι πολύ κακός σύμβουλος... Σε κάνει ασταθή.
ΥΓ4. Μερικές φορές είναι δύσκολο να συνταιριάζεις λέξεις που να βγάζουν και μουσικότητα και νόημα...
ΥΓ5. Το παραπάνω το είπα για να τονίσω για άλλη μια φορά πόσο γαμάτος είμαι...
ΥΓ6... Ρε τι 8:20? 9:00 είναι... ΝΙΩΣΟΡ! :p
ΥΓ7. Σε γουστάρω τρελά... ξέρεις εσύ ;) Μάκια...

Wednesday, February 06, 2008

Αγώνας απογείωσης...

Μαστουρωμένες φωτεινές μαύρες κηλίδες, μέσα σε σκοτεινό το φόντο από άσπρο φως... Παράδοξα χτυπούν τις πόρτες μας με χέρια ανύπαρκτα, σήμαντρα που σημαίνουνε τα πάντα, νωχελικά βαρούν, πάνω στου ξύλου τα νερά, μιας κάποιας παλιωμένης από χρόνια και καιρούς παράξενους, πόρτας.
Χτίσε σιγά σιγά τον ύπνο σου, στρώσε τα μάλλινα στου κρύου πατώματος την αγκαλιά και διώξε από το νου σου το φόβο του κρυώματος. Οι ζεστές ψυχές δεν παγώνουν και δεν πληγώνονται. Τα κρύα χέρια που τις ακουμπούν ζεσταίνονται. Τα κρύα μάτια δε βλέπουνε και κάποτε θα σου θυμίσω να ακούσεις τους τριγμούς μου. Σαν καλολαδωμένη μηχανή δουλεύεις εκ του σύνεγγες.
Τι πας και μηχανεύεσαι όμως αδερφέ μου ώρες ώρες... Μα είναι τούτο δυνατό? Πώς γίνεται να φτιάξεις από όνειρα πετσέτες, και με αυτές να μας σκουπίζεις τον ιδρώτα, κάθε που θα μας λούζει κρύος, μέσα σε κάποιον εφιάλτη? Κι αυτού του άλτη τα πατήματα πως με στοιχειώνουν... Τον βλέπω πάλι και ξανά να παίρνει φόρα... Τρία πατήματα, στέρεα, δυνατά, ελπιδοφόρα, η απογείωση... το ζενίθ, το θεαθήναι και η πτώση... Ξανά και ξανά με νέα ορμή κάθε φορά, ακούραστα να απογειώνεται μονάχα για να πέσει πάλι. Κι εκεί που απελπίζομαι κάθε φορά πριν από την τελευταία πτώση... μια μοναχά στιγμούλα πριν, ξυπνάω ξέπνοος και κατατρομαγμένος. Λες όποτε ξυπνάω να χάνω την ανέλπιστη χαρά? Λες μαγικά τρόπον τινά, η επαφή του πέλματος με το χορτάρι να μην έγινε? Κι από εκεί που η μοίρα πάλι κέρδιζε να βγήκε νικητής το απροσδόκητο? Μονάχα μια φορά πρέπει ν' αντέξω, μέχρι το τέλος της προπόνησης, μέχρι το τέλος του ονείρου (αν υπάρχει), για να μπορέσω, το βασανιστικό ερώτημα, να λύσω... Μετά θα 'ρθω να σου μιλήσω και τη χαρά κι ελπίδα μου να μοιραστώ μαζί σου...
Κέρδισες τη χαρά μου. Κέρδισες τη θλίψη μου και όπου να 'ναι θα κερδίσεις και εμένα. Ολυμπιονίκης του αγώνα μου για μια ανάσα καθαρή. Πολυνίκης της προσμονής μου για ένα καλύτερο αύριο. Κριτής και αγωνιζόμενος στον ίδιο αγώνα για αυτoπροσδιορισμό. Όταν τρέχεις σε άδειο γήπεδο, το να κερδίσεις είναι αδύνατο... Μα όταν μπαίνεις στην καρδιά μου τη γεμίζεις... Και πάντα τερματίζουμε μαζί, χέρι με χέρι, με τους παλμούς απ' τις καρδιές μας να 'χουνε συντονιστεί και τις ανάσες μας δυο συννεφάκια από ατμούς να εκρήγνυνται προς τ' άπειρο...
Λάβετε θέσεις... Έτοιμοι... Πάμε!




ΥΓ. Για να προλάβω καταστάσεις... όποιος σκέφτηκε να κάνει και καλά λογοπαίγνιο με τον άλτη και το λάδι γνωστής ελαιοπαραγωγικής εταιρίας... είναι απλώς τραγικός... (ναι κι εγώ που το σκέφτηκα είμαι εξίσου...)
ΥΓ2. Έχει πολύ πλάκα να ξεκινάς από κάπου και να πηγαίνεις κάπου εντελώς αλλού και στην πορεία να σβήνεις κι άλλα πεντακόσια μονοπάτια που ξεκίνησες να παίρνεις...
ΥΓ3. Να θυμηθώ να συγκρατηθώ και να μη σκίσω ορισμένα κωλαράκια που τους χρειάζεται σκίσιμο μιας και την είδαν πούτσοι...
ΥΓ4. οι δήθεν αγριόφλωροι, είναι από τα πιο αντιπαθητικά θεάματα in my book...
ΥΓ5. Κατούρα και λίγο... θα πονέσει η ψωλή σου...
ΥΓ6. Ποιος γάμησε το κείμενο με τα ΥΓ ρε? Άλλο το 'να άλλο τ' άλλο... (σκύψε κάτω να στο βάλω... γαμάτο? όχι? κανένας? τίποτα? μηδέν?...)
ΥΓ7. Όποιος παίζει με τη φωτιά των τρώνε οι κότες!
ΥΓ8. Και στην κορφή κανέλα!

Monday, February 04, 2008

Χε σε μες...

Χάθηκα πλανεμένος από ονειροπαρμένες δοξασίες φίλου. Φιλοδοξώντας τα όνειρα να γίνουν καθημερινότις. Δεν ξέρω αν αυτή η πρακτική είναι καλή ή όχι. Ίσως τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να μείνουν τέτοια. Ίσως το καθημερινό σού ή μού, να μας τα φθείρει... Παρόλα αυτά εγώ έτσι το είχα φανταστεί.
Κάπου και κάποτε στο δρόμο κάτι χάθηκε... Το άφησες, το άφησα. Είναι μια αδυναμία που 'χω και κάποια θέματα για με σημαντικά, για κάποιο λόγο δε μπορώ μονάχος μου να κάνω. Μ' αρέσει με παρέα να καταπιάνομαι μ' αυτά σαν ο εαυτός μου μόνος να φοβάται... Μα προς θεού... Δεν παραδέχομαι ποτέ μου κάτι τέτοιο... Ούτε κι εσύ... Εκεί είναι που κολλάει κι όλας το πράμα... Χωρίς παραδοχές κι αποδοχές δεν προχωράει τίποτα διαπροσωπικό... και πόσο μάλλον στο επίπεδο που φανταζόμασταν...
Ξενέρωσα... Ξενέρωσες... Ξενερώσαμε... Και μένει τώρα αυτό το άδειο που λίγο λίγο γέμισε απέχθεια κι αποστροφή... Μπορεί η αποστροφή να είναι από το λάθος που ξέρεις πως έκανες και δε θες να το παραδεχτείς...
Δεν πρόκειται να κυνηγήσω τίποτα... Στ' αρχίδια μου όλα... Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι που ο πρώτος ενθουσιασμός μετατράπηκε σε απογοήτευση και φυγή... Τείχος υψώθηκε ήδη... Αν έχεις τ' αρχίδια και την όρεξη σπάστο ή ξεπέρνα το... αλλιώς όμως μην περιμένεις πια τίποτα από μένα... τα τείχη μου αργούν να υψωθούν αλλά αν τα καταφέρεις να με κάνεις να τα υψώσω...



ΥΓ. Μαλακίες να περνάει η ώρα... μην αρχίσετε μαλακισμένες ερωτήσεις γιατί δεν έχει και κανένα νόημα...

ΥΓ2 Μερικά πράγματα ενώ ξεκινάνε όμορφα κι ελπιδοφόρα καταλήγουν στα σκουπίδια... Αρκεί να έχεις πάρει κάτι από αυτή τη διαδικασία, όλα είναι οκ.

eXTReMe Tracker