Ονειροπόλα βλέμματα...

Ζούμε από βλέμματα ονειροπόλα... οι μάχες τους χαρίζουν μας πνοές... Οι ανοιχτές τους πόρτες μας καλούνε μέσα, άλλες να ζήσουμε ακριβές νυχτιές...
Τα ύφαλα του νου σου με πληγώσανε, ανοίξαν τρύπες σ' όλα μου τα στεγανά... Χύθηκε με ορμή της σκέψης σου ο χείμαρρος βυθίζοντάς με στη σιωπή... Αρχόντισσα πού χάθηκες, σε εξορίες μαύρων μυστικών? Οι ανάσες σου που πίσω άφησες, στοιχειώνουν τα δωμάτια αρχοντικών.
Κοίτα, μακριά χανόμαστε, ανοίγοντας αέρινες πνοές, τα δάχτυλά μας τα κοιτάνε δύσπιστα, καθώς τρέχουν σε εργόχειρα πολύπλοκων αναστεναγμών... Ο αργαλειός μας πέτρινη θέληση. Τα νήματά μας, ατσαλωμένη αγάπη για ζωή. Εργάτες τα κορμιά και τα μυαλά μας, ιδροκοπούν μέρα και νύχτα. Σήμανε λήξη βάρδιας και μείναμε μόνοι. Θα συνεχίσουμε?
Για ποιον ζεις? Ποιος σου δανείζει τις ανάσες του? Τι ήρθες εδώ κάτω να πετύχεις? Μα πάνω απ' όλα... πούθε πηγάζουνε οι τόσες σου απορίες? δες γύρω σου πως ζουν δίχως σκοτούρες... Γιατί σε βασανίζεις με ανώφελες και άκαρπες κενώσεις του μυαλού? Λεν πως το ρεύμα μας το εγκεφαλικό, είναι περιορισμένο... Δε θες να το κρατήσεις για χαρές μονάχα? Μονάχα για επιβεβαίωση καλής παχιάς ζωής? Πρέπει οπωσδήποτε να το χαλάς σε σκέψεις? Τα ένστικτα? Δε θα τους δώσεις βήμα έκφρασης?
Με τελεσίγραφα και μπόρες πυρκαγιάς, προσπάθησαν να αμαυρώσουν τη φωνή μας. Η αναλφάβητη καρδιά και η αλεξίπυρη πυγμή μας επικράτησαν. Τώρα τους καταβρέχουμε φιλιά θανάτου, μα οι ανέραστοι μας κατατρόπωσαν... Μάθανε πως για να βγάλουν το χταπόδι απ' τη θαλάμη, δεν πρέπει να τραβούν, μα να το σπρώχνουνε πιο μέσα... κι εμείς βιαστήκαμε να βγούμε από το βράχο... Μας λιάζουνε επιδεικτικά και κάποιος τα πλοκάμια μας θα φάει με λαιμαργία σήμερα βράδυ...
Κουράστηκε η μέρα να κοιτάει κι είπε στη νύχτα να έχει τα μάτια δεκατέσσερα... Τώρα ένα χλωμό φεγγάρι περιπαίζει τις ανάγκες μας και μας καλεί να κάνουμε έρωτα ελεύθερο, χωρίς το άγχος της παρακολούθησης. Μα εμείς ανακαλύψαμε τις κάμερες νυκτός και σκλαβωθήκαμε και πάλι... Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς σκλαβιά? Δυστυχισμένος περιφέρεται ασκόπως... Πρέπει οπωσδήποτε να πολεμάμε κάτι... Έστω κι αν είμαστε εμείς οι ίδιοι, σκυλιά που κυνηγάνε την ουρά τους... Σκυλιά που σκυλαρχούν.




ΥΓ... Να μην ξεχνιόμαστε... Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της μπριζόλας και της πεολειχίας... Η δική μου καλοψημένη παρακαλώ!
ΥΓ2... *όνομα* μας είπες πως θα μας πάρεις πίπες... και τώρα μας λες πως είναι ακριβές!
ΥΓ3... Η αντίστοιχη μέρα για τις γυναίκες είναι η παγκόσμια μέρα σαλάτας και αιδοιολειχίας? οέο?
ΥΓ4... Έρωτα μου τοκογλύφε... γλύφε το κορμί μου γλύφε!
ΥΓ5... Έρωτά μου μαγειράκο... ψήσε μια μπριζόλα να' χω! (???? έλεος....)
ΥΓ6... Γιορτάζω, γιορτάζω, μα ούτε που το φωνάζωωωωω! :p
ΥΓ7... Προτού χοληστερίνη και θρόμβωση - άγχος - ηλικία, σας καταστήσουν ανίκανους να γευτείτε τις χαρές τούτης της μέρας... γιορτάστε τη!
ΥΓ8... Οι χορτοφάγες... δε δοκιμάζουν καθόλου... κρέας? :p
ΥΓ9... Για να μην είσαι εντελώς κάρφωμα και τη ρωτήσεις το κλασικό αγγλόφωνο "spit or swallow?", ρώτα διακριτικά κι ελληνικά... μωρό... σ' αρέσουν τα μανιτάρια?
ΥΓ10... Η μαλακία έχει και όρια... αλλά είπα να το στρογγυλέψω στα 10... φιλάκια και προσεχτικά μην έχουμε πνιγμούς σήμερα... παλιοκαταπιόλες! :p

Ασυνάρτητες εκλάμψεις ύπαρξης...

Πάλι με τις άρπες σου ξανοίχτηκες σε μπλε βαθύ, αέρινο και αφρισμένο σύμπαν. Το σιγοτραγουδούσαν οι μορφές τις ανύπαρκτής σου έμπνευσης. Η ανοιξιάτικη βολή σου τέλευσε τα μισοπεθαμένα χειμωνιάτικα τριξίματα χιονιού. Κάτω απ' τα πόδια σου περνάνε εδάφη ανεδαφικά, που μάτιασαν με τις φωνές τους τα μισάνοιχτά σου τα παράθυρα.
Ζωήρεψαν τα βλέμματα και χάθηκαν σε φλόγες παγερές από ματιές ονειρεμένες, άσπρες κι άραχλες και από μυροφόρα αγγεία ξεπετάχτηκαν κραυγές οσφρήσεων ζωώδικες, τα ωδικά πτηνά σου σιώπησαν, ανέμελα πετώντας τα φτερά τους σ' ουρανούς, γυμνά να μείνουν από κάθε είδους αναμάρτητες μαγείες, χωρίζοντας σε δυο κομμάτια το μυαλό τους, ευφράνθηκαν και γέμισαν με δαχτυλιές τα τζάμια της ματιάς σου, αυτά που κοίταζαν τον έξω κόσμο σα σε αυλή, με τις ροδιές και τις μυρτιές να φρίττουν, όταν με βία τα παιδιά που παίζανε τα παίρναν μακριά τους, είτε με άλλες χίλιες δυο πανούργες αυταπάτες, χωρίζανε τον ουρανό σε μπλε και μαύρο κι άσπρο, όταν τα χρώματα αυτά είναι το ένα άστρο, συστατικό του είναι τους, απαύγασμα αιώνων, ανήμερο θεριό μονό, σύμμορφο ιχθιόνων, μεσουρανούσαν κάποτε υπέροχοι μονίπποι, όμως τη θλίψη σου έβγαλαν στης αγοράς την κοίτη, αφήνοντας να πέσουνε τα προσωπεία, ξανοίχτηκες με βάρκα τη σκέψη μου σε άλλες θάλασσες, υφάλμυρες, αρνησικυρίες επιβάλλοντας σε αδερφικούς σου φίλους, ορμώμενος από κιτάπια μυστικά, ελέω θεού μου έλεγες, ελέω θεού κι ανθρώπου, μα πάνω απ' όλα ξέχασες φύση θεού - ανθρώπου ένα, μαζί και ότι άλλο μάζεψε στον κόλπο του το σύμπαν, από αστερόσκονη, νερό, χώματα και αέρα, φτιαχτήκανε τα πάντα σου κι η σκέψη σου ορίζει μόνη της να απαρνιέται σαν ξένα αυτά τα όσα την καθόρισαν στην ύπαρξη του κόσμου.
Με μισόλογα δε στήνεται η ύπαρξή σου. Με υποκρίτριες αγκαλιές, δε ζεις... Και με ασυνάρτητες εκλάμψεις ύπαρξης πώς θα μου πεις πως έζησες?

Τέσσερις μαύρες Άνοιξες...

Τέσσερις μαύρες Άνοιξες, διαδέχτηκαν η μια την άλλη... Τα άνθη κείτονταν στη γη, σκυμμένο το κεφάλι. Αναπολείς απολογίζοντας απώλειες και κέρδη... Φαινόταν στα μαχαίρια σου τα μαραμένα μέλη...
Οχταποδίζεις τις μυρτιές, τα χίλια μύρια κάλλη, ανοίγοντας παλιές πληγές, μου ανοίγεις το κεφάλι... Χτύπα γοργά, χτύπα σκληρά, οι χτύποι σου ν' ακούνε... την απαράμιλλη καρδιά του σύγνεφου τα δούνε...
Συλλήβδην ακατάπαυστες γοργές, ανησυχίες, σημαίνουνε της ύπαρξης τις μελωμένες πόρπες, από παντός καιρού φαινόμενα, τα λέπια ξεπετάγονται αιχμηρά, σαν δόρατα που σου τρυπούν την κλείδα για να βγουν από της ωμοπλάτης το σκληροτράχηλο σύμπλεγμα.
Το νέο κορμί στο έδαφος σφαδάζει από πόνο, και η ηδονή με το πρόσωπο κρυμμένο στα χέρια της, φεύγει με λυγμούς το τέλος μη δει. Η ομορφιά που ανέδιδαν τα νεανικά σου μέλη... Πού χάθηκε στης αρετής το δύσβατο μονοπάτι? Γιατί το διάλεξες? Ή μήπως τάχα τούτο διάλεξε σε?
Ανάμνησες παλιές έρχονται στο νου σου... Μνήμες πρώτες, βαθιές... Μνήμες χωμένες στα πέρατα του νου σου τετραπέρατε ήρωα των ονείρων μικρών παιδιών. Χαίρε συ! Χαίρε φονιά των φονιάδων! Χαίρε πανέμορφε ιδεατέ άνδρα!
Δυνάμεις ψάχνω να βρω να φτάσω...
Σονάτες στου λυκαυγούς τις πρώτες ασθενείς αχτίδες... Χιλιοειπωμένα ποιήματα που λιώσανε από την τριβή της χρήσης... Από επικλήσεις ενσύρματες και ασπόνδυλες κραυγές... Κάποιες φορές οι ήρωες κερδίζουν... Κάποιες φορές οι καταπιεστές πεθαίνουν πετρώνοντας στα γόνατα, ικετεύοντας για έλεος που δεν αξίζουν. Κάποιες φορές, που το κεφάλι της μέδουσας θα βγει από το μαγικό σακούλι, που οι θεοί σου έδωσαν για τον ακατόρθωτό σου άθλο. Η Αθηνά θα είναι εκεί να σε βοηθήσει...
Το κόκκινο στάλαξε πάνω στις πέτρας τις ρωγμές κι αυτές ανοίξαν κι άλλο να το δεχτούν στα σωθικά τους, να τους αλλάξει την υφή και την ουσία. Να τους αλλάξει την ύπαρξη. Χαίρομαι να σε βλέπω να πετάς πάνω στα μάτια μου που καθρεφτίζουν της ψυχής τον ουρανό.
Χιλιόχρονα τα ερπετά της Άνοιξης... ανθίζουν στων πλαγιών τα αποκούμπια... Θόλωσαν τα μάτια σου... Άνοιξαν οι πτέρυγες, καρφώνοντας χιλιάδες κνήμες στα εδάφη σου. Ζωντάνεψε η ομορφιά σου που κοιμότανε... Ανάσαναν τα χρώματα στις ακτίδες του πρώτου ήλιου. Ζωντάνεψαν τα ποτάμια μας τα ορμητικά και γίνανε ένα στην εκβολή τους την περήφανη.
Ζήλεψαν οι χορδές τον ήχο του γάργαρου γέλιου σου. Σώθηκαν οι ναυαγοί καθώς μεταμορφώθηκαν απ' τον θεό και με δελφινισμούς το πλοίο του ακολούθησαν, ευχαριστώντας τον τρόπο τινά, για το καλό που τους επέφερε, μέσα στην τιμωρία τους...
Χρίσε, χρυσό βωμό στα πόδια των ανθρώπων, χαρμόσυνα μηνύματα νίκης φέροντας ξέπνοος το τέλος...


ΥΓ... Χωρίς χορό, χωλαίνει ο χώρος στων χρωμάτων μας τα περιθώρια...
ΥΓ2 Χέσε μας ρε φίλε... έλεος πια με τις ασυνάρτητες τις μαλακίες σου...
ΥΓ3 Gotcha? :p

(Ξε)Νύχτα (μαλάκα)...

Τη νύχτα τούτη την ξενύχτισσα... τη νύχτα τούτη που προβλέπεται μακρά... αδημονώ να τηνε ζήσω...
Μέσα στο χάος του μυαλού μου, περιδιαβαίνουνε σφαίρες οι σκέψεις σκίζοντας φαιά ουσία και νευρώνες... Πολλά γιατί μαζεύονται... Πολλά γιατί και καθυστερημένες, σκονισμένες, υποχρεώσεις, ντανιάζονται η μία πάνω στην άλλη... Η αναβλητικότητα πονάει πιο πολύ από τον όποιο καταβαλλόμενο μόχθο του επί τόπου, αλλά κυρίως επί χρόνου...
Πόσες φορές το έχεις πει αυτό στον εαυτό σου, κάθε που φτάνει αυτή η νύχτα η μακρά και κάθε φορά σε ξαναφτάνει και πάλι μέσα σου κάτι γουστάρει που βρισκόσαστε και πάλι και κάτι μέσα σου να ζήσει πάλι θέλει το ξενύχτι το φοιτητικό, το ανούσια μαλακισμένο παίγνιο, του “μένω ξύπνιος κάνοντας αυτό που έπρεπε να είχα κάνει μέρες τώρα...” ή και βδομάδες, ή και μήνες, η και...
Κάτι κλωνάρια σε ποτήρι με νερό μαραίνονται... Ζήσανε τη ζωή τους και τους ξέφυγε, τότε που τα 'κοψες κι ας μην το ξέραν, μες το νερό αφού τα βύθισες, εσύ ησύχασες κι αυτά, μα ο χρόνος όσο και δύσκολη η αντίληψή του να ‘ναι, περνάει αδυσώπητος και σε μαραίνει σαν σε νερό μονάχα απιθωμένος είσαι... Χρειάζεσαι το χώμα και τον ήλιο για να ζήσεις αδερφέ... Χρειάζεσαι τα κελαϊδίσματα πουλιών, της μέλισσας το βόμβο, χρειάζεσαι ενίοτε και κάποιας γύρης το κονίαμα...
Ονείρεμα σε συνεπήρε και οι δείκτες του ωρολόγιου χτυπούν διακριτικά μα και ανήλεα... Η πόρτα ανοιχτή κι ο κρύος ο αέρας να σου κρυσταλλιάζει δάχτυλα ποδιών και αυτιά και μύτη... τα δάχτυλα ωστόσο να κρατάς σε κίνηση να μην παγώσουνε κι αυτά και δε μπορείς να γράψεις... Σε πείσμα του αέρα να κρατήσεις… ο ήλιος θες πάλι το στοίχημα με το βοριά να το κερδίσει... Σε κάποιο μύθο του Αισώπου σαν παγιδευμένος για χρόνια χίλια κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα...
Η μουσική σε βάζει σε ρυθμό σιγά σιγά, μαζί με καφεΐνη και απόγνωση και γνώση του αναπόδραστου του "πρέπει"...
Γι' αυτό κι εγώ σ' αφήνω τώρα... γιατί πρέπει.


ΥΓ... Έχω χαθεί εντελώς γιατί πήζω απίστευτα... Μαζί έχει χαθεί και η έμπνευση, αλλά με τρώει παράλληλα το κωλόχερο να γράψω...
ΥΓ2... Έχω χάσει επαφή με όλους σας... και δυστυχώς θα συνεχίσω να είμαι χαμένος για καμιά βδομάδα ακόμη σίγουρα...
ΥΓ3... Οκ, το προηγούμενο ποστ, ενδεχομένως και αυτό, ήταν μια μαλακία και μισή, αλλά κάτι "έπρεπε" να γράψω... πάντως παρόλο που ήταν εντελώς straight forward... δεν έπιασε κανείς τι σκατά ήθελα να πω... Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ πως προφανώς και δεν απέδωσα σωστά αυτό που ήθελα να περάσω, αλλά επειδή είμαι απίστευτα αλαζονικό, εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό γουρούνι, απλώς θεώρησα πως είστε όλοι ψιλομπετόστοκοι... (με αγάπη το λέω :p) Μου σταθήκατε όλοι στην ίντριγκα και στο προσωπείο της αγγλικής βασιλικής οικογένειας... μαλάκες μου... δεν το είδα από αυτήν τη σκοπιά... αυτό ήταν πιο προφανές και από τον γιό του προφανούς... Τέσπα... να πάτε να γαμηθείτε...
ΥΓ4... Φιλάκια... μου λείπετε όλοι και σας αγαπώ πολύ να ξέρετε :)