Tuesday, May 27, 2008

Το ομορφότερο όνειρο που (δεν) είδα...

Καλημέρες... Πριν από κάμποσο καιρό... κάτι μήνες βασικά... μου στείλαν ένα mail από τον artbomber και μου ζητούσαν να στείλω ένα κείμενό μου με τίτλο "Το ομορφότερο όνειρο" (or something...) προκειμένου να γίνει μια ηλεκτρονική έκδοση βιβλίου από διάφορους blogger... Αφού έκανα μερικές ερωτήσεις για να δω αν υπήρχε κάποιος στόχος για λεφτά από την εν λόγω έκδοση... (ναι είμαι τόσο ψώνιο μαν...) και βεβαιώθηκα πως ΔΕΝ υπάρχει τέτοια πρόθεση... έκατσα και έγραψα ένα κείμενο με τον ως άνω τίτλο και τους το έστειλα... Όλα καλά? Όλα ανθηρά... Μέχρι που εκδόθηκε η πολυσυλλεκτική ηλεκτρονική έκδοση του ονείρου... και μα τους χίλιους εφιάλτες! Δεν είχε το κείμενό μου μέσα!
Κοίτα ψηλά... περνάει μια γραμμή με ρόμπες... διάλεξε μία στο νουμεράκι σου και φόρα τη... καθότι είχα πει σε αρκετό κόσμο για τη φάση και είχα καταχαρεί που οι γαμάτοι αυτοί τύποι του artbomber, με διαλέξανε! και... αφού είχα πάρει διαβεβαιώσεις πως το κείμενο ήταν οκ... βρέθηκε εκτός έκδοσης...
Επειδή όμως στα παπάρια μου κι εμένα... και επειδή ακριβώς για να εκδίδω δωρεάν τα κείμενά μου το έχω το ρημαδοblog και στα παπάρια μου αν με βλέπει 1 ή 1.000.000 άνθρωποι... ιδού το κειμενάκι που έστειλα στον artbomber.... Παράκληση... Δε θέλω ποτέ μα ποτέ κανείς από τον artbomber να ανεβάσει κείμενό μου, είτε αυτό που τους έστειλα και το αφήσαν στην απέξω είτε οποιοδήποτε άλλο... αν δείτε να το έχουν ανεβάσει οπουδήποτε παρακαλώ ενημερώστε με για να τους βρίσω αισχρά... ευχαριστώ πολύ και... enjoy! (or not!)


Το Ομορφότερο Όνειρο...


Χιλιοτραγουδισμένα μάτια με θωρείτε ξακουστό, καθότι στων αυλών σας τον περίγυρο περιτριγύριζα με μένος, την αγρανάπαυση σκορπίζοντας και επιβάλοντας της φύσης της δικής μου τους ρυθμούς. Αργά κι αναιμικά κάποια αντίσταση προσπάθησε το διάβα μου ν’ αναχαιτίσει, όμως της φυλλωσιάς μου η εξάρτυση σταμάτησε τις όποιες βλέψεις.

Λύσσαξαν του ανέμου οι φωνές, βαρύτονες στα αυτιά του κόσμου να φωνάζουν. Κανένας δεν τις άκουσε. Κανείς δεν τις σεβάστηκε κι ούτε που σκέφτηκε πως ίσως ξέρουν. Της ομορφιάς αμφίεση ενδύθηκαν άσχημες σκέψεις. Του ουρανού μου τα αστέρια γίνηκαν φώτα σε σαλόνια κοσμικά και υποφώσκουν. Θυμάμαι σαν τα πρωτοκοίταξα τα μάτια μου θαμπώθηκαν από της λάμψης τους την ομορφιά. Τώρα σκυμμένο το κεφάλι μου κοιτάζει τα παχιά χαλιά και δε σηκώνεται να δει τα αιχμάλωτά μου άστρα.

Φωνές στριγκιές σε χάχανα αναλώνονται. Ο φόβος κι η λαγνεία του ορίζει της ζωής μας το περπάτημα. Ποδηγετούνται οι ηγέτες μας και μείς δεν έχουμε το θάρρος να ηγηθούμε. Όταν το χώμα θα σκεπάσει τα κουφάρια μας, θα ‘ναι αργά να ονειρευτούμε με τα μάτια ανοιχτά.

Ένωση! Αυτή τη λέξη έψαχνα στον κόσμο, τότε που απ’ αέρος περιδιάβαινα σε κάθε του πτυχή, ανάμεσα σε σύγνεφα και ρεύματα ηλιακής δομής, τότε που κοίταζα μέσα απ’ τα μάτια της βροχής, τότε που έπεφτα και ξανασηκωνόμουν σα νιφάδα. Μα η ένωση δεν ήταν πουθενά για να βρεθεί, παρά μονάχα στο μυαλό μου που κι αυτό σε χίλια μύρια μόρια είχε διαλυθεί.

Πώς να ενώσεις το γυαλί άμα που έσπασε? Αυτό το ερώτημα πολλούς στα χρόνια απασχόλησε και καταλήξανε πως άπαξ ράγισε, διά παντός θα μείνει ασυνεχές. Χτες όμως μέσα στον πανζουρλισμό της ασυνείδητης μου ύπαρξης, καθώς μοχθούσα να σε βρω και πάλι να ενωθούμε, κόσμε, τα θρύψαλα της τελευταίας μου ικμάδας φρένων, σ’ ένα ηφαίστειο τα πέταξα… Βλέπεις ανέλπιδα κατέληξα να πω, πως αν και μόνο αν άφρονος μείνω, ίσως μπορέσω κάποτε να καταλάβω γιατί υπάρχεις “έτσι”.

Το ηφαίστειο σαν που δέχτηκε αυτή μου τη σπονδή, αναταράχτηκε και ξέρασε γυαλί. Σαν τον τροχό του Νεύτωνα, εκεί που χίλια χρώματα υπήρχαν στου γυαλιού το θρύμμα, το συνοθύλευμα από θρύμματα εμφανίσθη άσπρο… Ενώθηκαν τα θραύσματα, δικά και ξένα, ενώθηκαν κραυγές, σκέψεις, χαρές, αγάπες, μίση, θάνατοι, ζωές… και ξύπνησαν μαζί σε νέα ύπαρξη ενωμένη…

Λίγα γυαλάκια, ή πολλά, αταίριαστα σαν είναι, είν’ ακίνδυνα… Μ’ αν τύχει και σε φλόγα ενωθούνε, αν σφυρηλατηθούν μαζί και γίνουν ένα… ξερνάει λάβα το παγκόσμιο ηφαίστειο της ζωής και τρέμουνε οι γαίες των παλιών αρχόντων…

Γι’ αυτό αν με ρωτάς για τ’ όνειρό μου τ’ ομορφότερο… Ένα μονάχα έχω ν’ απαντήσω… Η ουσία μου ένα με την ουσία του παγκόσμιου γυαλιού, να χύνεται με βιά κι ορμή απ’ του ηφαίστειου τον τρομερό κρατήρα… Να γονιμοποιήσουμε όλοι μαζί τη Γη… και να την κατοικήσουμε αδέρφια ενωμένα…


Monday, May 19, 2008

Φυγάδες...

Δυο άνεμοι σκυφτά πιασμένοι χέρι χέρι, ξημέρωσαν στα μάτια ενός παρμένου λυκαυγούς. Σε λάκκους μέσα πεταμένους, τους κρατούσαν δέσμιους, μα η φωνή τους και η θέληση σπάσανε τα δεσμά κι ισοπεδώσανε τη γη που τους κρατούσε...

Πιαστήκαν χέρι χέρι και μ' ουρλιαχτά και κουρνιαχτό ξεχύθηκαν στα ουράνια τα αιώνια ελεύθερα. Τους άρεσε να τριγυρνούν ανάμεσα σε βράχια στενωπά, να ακουμπάν ο ένας το αέρινο κορμί του άλλου. Δεν είχανε ονόματα. Δεν ήτανε παιδιά του Αίολου. Τη μάνα τους τη χάσανε εν τη γεννέσει τους και τον πατέρα τους δε γνώρισαν ποτέ. Μπασταρδεμένοι και απόκληροι, άνεμοι άταιροι, κατατρεγμένοι από παντού κι απ' όλους. Ανάδελφοι, τρομαχτικοί, με μάτια που θυμίζαν αμμοθύελλες και καταιγίδες...

Όταν αγκαλιαστούνε στροβιλίζονται, στο διάβα τους τα δέντρα υποκλίνονται κι οι θάλασσες αφρίζουν. Για τιμωρία των θνητών, αρπάζουνε μωρά απ' τις κούνιες και τα πηγαίνουνε ψηλά σε κορυφές απάτητες από ανθρώπου πόδι, να μεγαλώσουνε να γίνουν ιερείς κι ιέρειές τους σε λατρεία μυστική...

Κάποτε προσπαθήσαν βασιλιάδες με θυμιάματα και πλούσιες θυσίες, τους δυο φυγάδες άνεμους να εξευμενίσουν. Οι κάπνες και η τσίκνα από τα σφαχτά ανέβαιναν στον ουρανό για μέρες... Μέχρι που ξάφνου δυο ριπές ανέμου πίσω τις γυρίσανε, σημάδι πως τα δυο αδέρφια δε δεχτήκαν το συμβιβασμό... Οι μέρες που περάσανε στα έγκατα της γης, τους κλέψαν τη συμπόνια... Μονάχα ο ένας τ' αλλουνού τον πόνο νιώθει και κανένα σεβασμό δεν τρέφουνε για τη ζωή...

Κι όμως... ενώ όταν δε δίνεις πίσω τίποτα και μόνο παίρνεις, η λογική επιτάσσει να αυξάνεσαι με τον καιρό, τους δυο ανέμους η μανία τους να τα κρατήσουν όλα για δικά τους, σιγά σιγά τους έφθειρε... Αν πίσω δε γυρνάς ζωή, αυτή σ' εγκαταλείπει... Αργά μα σταθερά, η ίδια σου η ζωή θα φθίνει, η δύναμή σου και η όρεξη για την επόμενη τη μέρα... Από το άδειο το σαρκίο σου θα διαρρέουν, μέχρι να μείνει ένα κέλυφος κενό...

Κι έτσι με τον καιρό οι άνεμοι σταμάτησαν τις στράτες τους στη γη... σταμάτησαν τις αρπαγές, σταμάτησαν και ν' αγκαλιάζονται ακόμη... Και όταν ήρθε η στιγμή που ούτε να δει ο ένας του άλλου την περήφανη μορφή δεν πεθυμούσε, μείνανε δύο κομμάτια πάγου να θυμίζουνε την ύπαρξή τους... Επάνω στο βουνό τους το απόρθητο, μείνανε να σκεπάζονται από τα χιόνια... Και τα παιδιά, του κόσμου κάποτε μα ύστερα δικά τους, αφού τους κλάψαν και τους τίμησαν με τελετές αντάξιες θεών, πήρανε χέρι χέρι να κατέβουνε στον κόσμο πάλι...



Αυτά τα μόνα ήταν που συγχώρεσαν, δυο παρεξηγημένους άνεμους παρίες...

Monday, May 12, 2008

Από αυτοσκοπό μαλάκας (Ωδή)...

Η πόρνη σκέψη σου εκτοξεύεται για λίγο, μα σαν τον πίδακα από σπέρμα μαλακίας, σύντομα επιστρέφει κατά πάνω σου και στη νωθρή κοιλιά σου προσγειώνεται(?)... Τα μαλθακά σου τα ματάκια κλείνουνε για δυο στιγμές, να απολαύσεις αδερφέ μου την καλή σου τη βολή! Πετυχημένη μαλακία, τύφλα να' χει το γαμήσι, που λέει κι ο θυμόσοφος λαός κι αυτό είναι μονάχα ίσως ό,τι κράτησες απ' τη συλλογική μας σκέψη των αιώνων...

Αγάμητοι μαλάκες σου τα ενστάλαξαν στο νου και συ τους εναπόθεσες σε βάθρο, ανάγοντας τη μαλακία σ' επιστήμη... Μικρό μου μπουνταλάδικο αγοράκι... τι σε φοβίζει στη ζωή έξω να βγεις και να γαμήσεις? Εντάξει... η μαλακία δεν τυφλώνει τελικώς κι αυτό το ξέρεις πρώτο χέρι... με το δεξί κατά προτίμηση... Παρόλα αυτά, είναι μοναχικό το σπορ... Δε σε βοηθά να ανταλλάξεις τίποτε και όσο πας και περισσότερο με σένα μόνο μένεις...

Καλύτερη παρέα ο εαυτός σου... αυτοδιασκεδαζόμενος και μόνος, τραγικός... Μιλάς στο δρόμο με την πάρτη σου κι ενοχικά γυρίζεις το κεφάλι σου να δεις, μήπως και ρόμπα έγινες αν σ' άκουσε κανένας... Στον εαυτό σου πρώτιστα γελοίος φαίνεσαι αγορίνα μου... Στον εαυτό σου που διψά στα μύχια για δόξες, μεγαλεία κι αναγνώριση απ' τους γύρω του. Είναι ορμέμφυτο αυτό, δεν το αλλάζεις... Γιατί κοιμίζεις την υπόστασή σου? Γιατί τα γέλια των περαστικών φοβάσαι κι όχι το κλάμα το δικό σου?

Λίγο πριν κοιμηθείς θα σκέφτεσαι και πάλι τι θα αλλάξεις αύριο... Η λίστα σου να μεταφέρεται στο κάθε αύριο ως το τέλος... Ανίκανος θα νοιώθεις κι ανικανοποίητος... Άδειος και μόνος σου... Κάπου εκεί στην υπερένταση, το χέρι σου θα πάει πάλι μόνο του στο σωβρακάκι σου το καθαρό... και μια ακατανίκητη επιθυμία να το λερώσεις πάλι θα σου έρθει... Με γρήγορες κινήσεις, λίγο ενοχικές, την υπερένταση θα αποβάλεις για να κοιμηθείς και πάλι... ήσυχος και ανήσυχος μαζί... με έναν δήθεν οίστρο αλλαγής να σε ανατριχιάζει...

Καληνύχτα μαλακάκο μου :)

Κότες εκτρεφόμενες...

Έλα ρε φίλε... τι μας λες?
Συμβολικά περίμενες σε κάτι σκάλες που συστρέφονταν να βρουν τον ουρανό, κάτω από ένα σκοτεινό ταβάνι. Τα βρώμικα σκαλιά, σού θύμιζαν τα μέσα σου, τότε που ανερχόμενος ακόμη ενήλικας, πάλευες με τον έφηβο εαυτό σου. Οι κολλημένες τσίχλες σε αηδίαζαν... Το ίδιο και η προσπάθεια που απαιτούσαν να τις ξεκολλήσεις...

Έλα μετά το γεύμα σου να σου ρευτώ στη μούρη τις απόψεις μου. Να τσαμπουκαλευτούμε σαν κοκόρια σε κοτέτσι (πάντα ξένο...) και να βαφτούμε με τα χρώματα του πολέμου, λιγάκι πριν ξαπλώσουμε χορτάτοι καλαμπόκι επιδοτούμενο, από τ' αφεντικού τα χέρια... Οι κλώσες μας θαυμάζουνε όμως ναι?

Σ' ένα δωμάτιο που μυρίζει σήψη μονιμότητας αδιάφορης, περνάς τώρα τα πρωινά σου μιας ζωής που σύντομα έγινε ανεπίστρεπτη... Ακόμη το κοκόρι κάνεις... Ακόμη το καλαμποκάκι σου είναι εύκολο. Ακόμη σαν περνάνε οι αλεπούδες, λουφάζεις κάπου μέσα στο κοτέτσι σου και μύχια παρακαλάς ν' αρπάξουνε τις κότες γύρω σου μα όχι εσένα... Ανθρώπινο? Μα είσαι κότα μωρή κότα μου :) Οι κόκκορες της ελευθέρας της βοσκής, περήφανα λαλούν κάθε πρωί, κι εσύ βραχνά απ' τα τσιγάρα που καπνίζεις για να πολεμήσεις τάχα μου το άγχος... (αλήθεια ποιο?), κατάρες μουρμουρίζεις και τους βγάζεις θύματα και θήτες σου μαζί...

Αυτή τη λογική σου πού σκατά τη σκέφτηκες? Αλήθεια σκέφτεσαι? Μασάς και τίποτα, ή τα καταπίνεις όλ' αμάσητα, με τη λεβεντοπρόφαση του "δε μασάω"? Χριστούς και δαίμονες πιστεύεις και την ανθρώπινή σου φύση που κοιτάει ψηλά την κύρτωσες... Το χώμα μοναχά σε ενδιαφέρει και το επόμενο καλαμποκάκι... Σιγά σιγά οι κόκκοι σε οδηγούνε στο σφαγείο... Εκεί θα βρεις το τέλος που σου αρμόζει... Το λαιμουδάκι σου με μια τομή ακριβείας θα χωρίσουνε από το παχουλό σου σώμα... Για λίγο ακόμη και πρωθύστερα θα τρέξεις με τ' ακέφαλο σου σώμα, καθώς το ένστικτο και τ' αντανακλαστικά σου ξύπνησαν εν τέλει! Μα δε θα σε βοηθήσουν πλέον αυτά αφού τα κοίμισες τον ύπνο του δικαίου (μαλάκα...). Θα σε ξεπουπουλίσουν, πριν να σε πουλήσουν :) Και κάποιο σαρκοφάγο - παμφάγο θα σε κάνει γεύμα του... Κανείς δε θα σε κλάψει και γιατί άλλωστε? Ψόφα μαλάκα μου :) Τροφή των σαρκοφάγων ήσουνα έτσι κι αλλιώς και τίποτε μα τίποτε πιο πάνω :)



Φιλοσόφησε τώρα αν μπορείς...


ΥΓ - Credit... Να πω απλώς πως την εικόνα της κότας που τρώει καλαμποκάκι σπυρί σπυρί μέχρι να οδηγηθεί στο σφαγέα της, τη χρωστάω στον πατέρα μου και τις άπειρες συζητήσεις μας... Φιλιά πατέρα :)

Saturday, May 10, 2008

Ηλεκτρολόγος τ' ουρανού...

Μέτρησα τ' άστρα και μου βγήκανε λειψά... Μπερδεύτηκα. Δεν ξέρω αν είναι επειδή κάποια πεθάνανε ή επειδή τα φώτα που ανάψαν δε μ' αφήνουν να τα δω. Στεναχωριέμαι όταν πεθαίνει κάποιο άστρο μου. Σα να μειώνονται οι ανάσες μου αισθάνομαι... Στερεύει λες ποτέ ο ουρανός? Όταν βάζει τα κλάματα εμείς χαιρόμαστε κοιτώντας πεφταστέρια... Τι σκληρή ανθρωπότητα!
Ακούω να μιλάς κάπου στο βάθος του μυαλού μου, μα δεν προσέχω τι μου λες... Αναπολώ το αύριο... Οξύμωρο? Κι όμως! Μου φαίνεται σα να το ξέρω απ' τα πριν. Οντότητα μελλοντική σε ταξιδάκι αναψυχής στο παρελθόν... Όχι, το ξέρω πως δεν κάνει να τα λέω αυτά... Θα έχω επισκέψεις απ' τους ανθρώπους με τα άσπρα... Και τρέντυ πουκαμίσα που κουμπώνει από πίσω, με τα χέρια στου εαυτού μου αγκαλιά... Κι όμως δε μου το βγάζεις από το μυαλό... Εγώ αυτά, κάπου τα έχω ξαναζήσει...
Μου αρέσει να σου κλέβω τα ηλεκτρομαγνητικά σου κύματα της σκέψεις... Αποκυήματα της φαντασίας σου κοιμούνται στο παιδικό δωμάτιο του μυαλού μου... Να... κάπου εδώ έχω μια ερωτική σου σκηνή μ' αυτόν τον τύπο που σου έλεγα πως μοιάζει με νεάντερταλ... Θυμάσαι που σου έλεγα πως θα σε σύρει απ' τα μαλλιά προς τη σπηλιά του και νευρίαζες? Χαχαχαχα τι γέλια είχαμε κάνει. Εδώ πιο πέρα κείται πεθαμένος ένας εναγκαλισμός μας. Ιδρώτας μας να τρέχει σα νερό, μέσα στο club με την οσμή από αρώματα κι ορμόνες... Με χαμηλά τα φώτα και το volume να μας τρίζει το μυαλό... Η αφή και η οσμή να έχουν πάρει τα ηνία... κι η γεύση να παραμονεύει με την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά τους παλμούς της προσμονής για τ' άγνωστο... Χορός μανιακών, φιλιά απελπισμένων...
Θυμάσαι εκεί στο δρόμο που μιλήσαμε για τελευταία φορά? Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι μου είχες πει και κάτι μου φωνάζει πως θα το ξανα-ακούσω σήμερα... Δε με πειράζει... Είπαμε. Μ' αρέσει να ζω μέσα στα ντεζαβού μου... Μου δίνει την ψευδαίσθηση του χρονοταξιδιού κι έναν αέρα ανωτερότητας. Θυμάμαι την πλάτη σου να μου γυρνά περήφανη και την περπατησιά σου να μακραίνει, στρίβοντας σε ένα γκρι στενό... Μετά θυμάμαι το ταξί σχεδόν να με πατάει και κάτι γαλλικά του ταξιτζή...
Περιμένω τώρα στο ψηλό μου παρατηρητήριο, πάνω απ' τα άσχημα και κιτρινιάρικα της πόλης φώτα, να βγει το φόρεμα της όμορφης μανούλας νύχτας, για να μετρήσω τα στρασάκια του, μικρά αστέρια. Κάνε να μη μου βγουν λειψά και σήμερα... Αλλιώς θα πρέπει πάλι για κυνήγι να πηγαίνω...
Γιαγιά είχες δίκιο τελικά... Κάθε που ένας άνθρωπος "φεύγει", ανάβει ένα φωτάκι στο στερέωμα και μας κοιτάει από ψηλά... Κι εγώ δε θέλω τούτα τα φωτάκια να εκλείψουν, γιατί φωτίζουνε το δρόμο μου για το ταξίδι το δικό μου...
Σαν με ρωτάνε τι επαγγέλλομαι, διατείνομαι με κάποιο κομπασμό: "Ηλεκτρολόγος τ' ουρανού!"

Friday, May 09, 2008

Μαλάκα φαρσέρ ακούς?...

Βρε μαλάκα... αδερφέ, γιατί πας να βουτήξεις στο σκοτάδι? Γιατί κλείνεις την πόρτα σου στα μούτρα μου και όλων μας μαζί? Το βαρύ της ξύλο μου θυμίζει στοιχειωμένο σπίτι με αράχνες από θρίλερ... Αφού δεν είναι αυτό εσύ... Εσύ είσαι φως... Με τις μαυρίλες σου, το ξέρω... αλλά το φως κυριαρχεί και σου χει δώσει εντολή με όρκο δικό σου... Μην το ξεχνάς.
Παίρνεις τηλέφωνο να πεις πως είσαι χάλια... και καλά κάνεις... χάρηκα που πήρες εμένα... Αλλά ένοιωσα και απίστευτα μαλάκας που δε μπορούσα να κάνω και τίποτα... Ούτε καν να σε βρω κάπου και να σε κοιτάω σαν ηλίθιος και να σε ακούω σαν σκύλος... Δεν είχες χρόνο... Σκατά.
Δε μπορεί ο γαμημένος να παγώσει και να γίνει μια στιγμή... στιγμή που όλοι είναι κολλημένοι στην ίδια θέση σαν από pause... Κι εμείς κυκλοφοράμε ανάμεσά τους και μιλάμε και τους κάνουμε αηδίες... Τους δένουμε τα κορδόνια, κατεβάζουμε παντελόνια, σκάμε σφαλιάρες στους μαλάκες που μας τη σπάνε και πίνουμε τσάμπα μπύρες σε παγωμένα bar που η μουσική τους για μας μονάχα παίζει...
Να μου τα πεις όλα... να ξεσπάσεις... να βγάλεις τη χολή και το παράπονο και την απελπισία κι όταν ξανά ελφρύνεις, με ένα κλικ από τα δάχτυλα, να ξαναρχίσουν όλα να τρέχουν... Να κοροϊδεύουμε το μαλάκα που έπεσε με τα δεμένα κορδόνια, να τριγυρνάμε σαν τους παλιάτσους και να πειράζουμε τους πάντες...
Μην πέφτεις στο μαύρο... είναι πολύ κολλώδες και φοβάμαι μη μου μείνεις εκεί μέσα και μετά να δω με τι όρεξη θα δένω κορδόνια μόνος μου... Τα δικά σου θα δένω να το ξέρεις...

Έλα... σε πήρα τηλέφωνο να σου πω πως όλα είναι σκατά και δε γουστάρω μία και είμαι χάλια... και άντε και γαμήσου τώρα... κάτσε και κοίταζε το τηλέφωνο μαλάκα... Ακόμη και μέσα τα σκατά ρε μαλάκα πάλι φάρσες μου κάνεις... σκατόπαιδο! Εκεί που είσαι τώρα είμαι κι εγώ και σου κάνω ηλίθιες γκριμάτσες να γελάς... Παίζω με αυγά στον αέρα και μου σκάνε στο κεφάλι... και περνώντας από το φλεγόμενο δαχτυλίδι παίρνει φωτιά ο κώλος μου και κάθομαι στον κουβά να σβήσει με ένα φφφφσσσσσσσσσσσσσσς

Περιμένω τηλέφωνο... Δε θα σου πω κράτα... κρατάς... δεν είναι εκεί το θέμα το ξέρω... Θα σου πω πως θέλω όσο τίποτα να μη χρειάζεται να κρατάς... να αφεθείς και να πετάξεις για όπου γουστάρεις εσύ...

Μου τη σπάει να σκέφτομαι πως δεν είσαι καλά... μου τη σπάει λέμε...

Φιλιά μαλάκα φαρσέρ...


ΥΓ. Να πα να γαμηθούν τα ορθογραφικά... έτσι ωμό αυτό για πάρτη σου...

Tuesday, May 06, 2008

Διαφήμιση... or is it...?

Μετά από δέκα μέρες διακοπές... χτες έγινε η πανηγυρική επιστροφή στη δουλειά :S Ναι, ναι... με χάλασε απίστευτα πολύ... Δεν είχα κουράγιο για τίποτα λέμε. Τελικά είναι μαλακία να λείπεις για τόσο πολύ και να μην είναι καλοκαίρι... Η επιστροφή και η προσαρμογή είναι επίπονες διαδικασίες.
Παρόλα αυτά πέρασα γαμώ αυτές τις μέρες που έλειπα... Όχι πως σε νοιάζει και πολύ αγαπητέ αναγνώστη... αλλά κάτι πρέπει να γράψω κι εγώ κι εσύ κάτι πρέπει να διαβάσεις, καθότι προφανώς και δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις... (Get a fucking life λέμε...)
Παρατηρούσα σήμερα το πρωί μια αφίσα - διαφήμιση παπουτσιών (?)... όχι καμιά τρελή μάρκα... κάτι απλό. Οι τύποι προφανώς και δεν είχαν πολλά λεφτά να διαθέσουν για μοντέλο, μιας και προφανώς η επιλογή τους ήταν η γκόμενα του τύπου που έχει το εργοστάσιο παπουτσιώνε, ή αν πέφτω έξω σε αυτό... μια φτηνή πόρνη των πέντε (?) ευρώ... (Με βλέπεις που σπαμάρω το (?) ε? το έχω δει στις εφημερίδες και μου άρεσε! Είναι έμμεσος σχολιασμός μου έχουν πει!)
Η τύπισσα έχει τη φάτσα γκόμενας από τσόντα, πάλι χαμηλού προϋπολογισμού, από αυτές που επειδή είναι και ψιλοάσχημες βρίσκουν δουλειά μόνο και μόνο επειδή είναι πρόθυμες να υποστούν τον απόλυτο εξευτελισμό on camera, και να καταπιούν (κυριολεκτικά...) τα πάντα...
Φυσικά και καμία δουλειά δεν είναι ντροπή... δε διαφωνούμε σε αυτό... Ειλικρινά δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει μια κοπέλα να αισθάνεται άσχημα με δύο ψωλές στο στόμα, δύο στο μουνί, μία στον κώλο (ε δεν είναι και ξεκωλιάρα!) και από μία σε κάθε χέρι και κάθε μασχάλη... Στην τελική, η πόση δύο ποτηριών σπέρματος τη μέρα κάνει καλό στην επιδερμίδα, αλλά και ο σχολαστικός καθαρισμός ψωλών από κάθε είδους σωματικών υγρών, πέρα από θέμα υγιεινής, αποτελεί και παροχή μιας χρήσιμης υπηρεσίας στα πλαίσια ενός απολύτως χρήσιμου λειτουργήματος! Απλώς δεν ξέρω που ακριβώς εξυπηρετεί η χρήση μιας φτηνής πόρνης στην προώθηση των υποδημάτων σου, παρεκτός κι αν το target group σου (ορολογία ο πούστης ε?) είναι ακριβώς οι φτηνές πόρνες... Ας πούμε χάριν παραδείγματος πως η μάρκα των παπουτσιώνε, έχει το όνομα Shoes (οκ... όχι και το πιο ευφάνταστο όνομα στον κόσμο, αλλά δεν έχω και εμπειρία στο μάρκετινγκ... ή όπως αλλιώς το λένε αυτό το σκουπίδι...), ποιο είναι το σλόγκαν σου με αυτήν την ξέφτιλη πόρνη να είναι στη διαφήμισή σου? Χμμμ... "Shoes! The hooker's choice!" ή "You can't imagine how many hours you can stand on your feet, sucking cock and tossing the salad in your Shoes! The professional's choice!" (Προσέχεις το λογοπαίγνιο με τη λέξη shoes να έχει διττό νόημα στο δεύτερο σλόγκαν ε? Γαμάτο?) "Help your daughter become the most popular little whore in school with Shoes kids collection! Her whore girlfriends will be super jealous!" άντε κι ένα τελευταίο για να το μπουκώσω ακόμη περισσότερο... "Your local pimp knows what's best for his whores! The new Shoes collection will have the customers swarming!"
Δεν ξέρω... ίσως είμαι εγώ ανώμαλος που σκέφτομαι έτσι και ίσως η κοπέλα στη διαφήμιση να είναι μια τίμια και ευσεβής κοπέλα... (yeah right...).
Κι όμως... Δε φταίει η διαφήμιση για το βρώμικο μυαλό μου που σκέφτεται έτσι... Υπάρχουν τόσες διαφημίσεις που περνάνε ένα μήνυμα κοινωνικό, πέρα από το μήνυμα της κατανάλωσης και της ανάλωσης σε ευτελείς ενασχολήσεις! Ένα πρόχειρο παράδειγμα τέτοιου είδους κοινωνικής διαφήμισης που εκτός από έκκληση για την αγορά του προϊόντως περνούσε και ένα μήνυμα - έκκληση για καλούς τρόπους, ήταν αυτό της διαφήμισης για γυναικεία εσώρουχα που με πόνο καλούσε όλες εσάς τις κυρίες, καθώς και όποιον άλλον επιλέγει να φοράει αυτά τα εσώρουχα να... "F... like a lady!"... Ναι, ναι... έτσι ακριβώς το έγραφε παίδες! Με τελίτσες μετά το "F". Δεν ξέρω αν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο αυτό το F... αλλά αν σημαίνει αυτό που νομίζω... ο άνθρωπος που έφτιαξε τη διαφήμιση μάλλον είχε απηυδήσει με εσάς τις γυναίκες και εμμέσως πλην σαφώς σας έλεγε... "Γαμιέστε που γαμιέστε ρε παλιοπουτάνες! Τουλάχιστον κάντε το σαν κυρίες και όχι με τα φτηνά τάγκα από τη λαϊκή με το κόκκινο φρουφρού και το φερμουάρ πάνω σε μαύρο δέρμα!" Αν και τα φτηνά τάγκα από τη λαϊκή (20 στο τρίευρω...), βολεύουν καμιά φορά και ειδικά αν έχετε άγριο αγόρι που του αρέσει να σας τα σκίζει... Γιατί καλές οι κάβλες, αλλά αν είναι να σκίσεις σοβαρό εσώρουχο γυναίκας και ανήκεις στη γενιά των 700 ευρώ (τι μαλακία έκφραση θεέ μου...), καλύτερα να περιμένεις το δώρο των χριστουγέννων... (Λες και τα φτιάχνουν από μουνότριχες παρθένου μονόκερου βγαλμένες με τσιμπιδάκι μία μία, ρε πούστη μου έλεος...).
F... like a lady λοιπόν γλυκιά μου και όχι σαν φτηνή πόρνη... Και που' σαι... Που και που να με σκέφτεσαι :)

Φιλάκια


ΥΓ1... Μη μου πεις τώρα πως αν αφήσω ΥΓ θα σου ξενερώσω το συναίσθημα μετά το κείμενο γιατί θα σου το σκίσω το στριγκάκι και θα στο δώσω να το φας μανίτσα μου!
ΥΓ2... Καιρό είχα να γράψω κάτι ποιοτικό ε?
ΥΓ3... Θα θεωρήσω το κείμενο πολύ πετυχημένο αν καταλάβετε για ποια διαφήμιση παπουτσιών μιλάω... (Lee εσύ που είσαι ο Τζέιμις Μποντ με πόδια είσαι εκτός συναγωνισμού... :p)
ΥΓ4... F... like a lady... χμμμ... fight? fabricate? fabulous? fearless? or just simply fuck? naaaah... can' t be that simple...

eXTReMe Tracker