Χειμωνιάτικος Κήπος...

Μαζεύτηκαν μαύρα πουλιά στον ουρανό της θλίψης σου... Μονάχα οι ανακλάσεις των ματιών τους τα προδίδουν, καθώς το λαμπερό σου βλέμμα αστράφτει μέσα τους... Εσύ τα κάλεσες και πάλι να τραφούν από τις σάρκες σου, ανακυκλώνοντας τα ίδια υλικά για να τραφούν κι αυτά κι εσύ και ο μανιακός ο εαυτός σου...


Στον κήπο σου έχει μονάχα ένα χειμώνα... οι εποχές δεν εναλλάσσονται... Κάποτε στέρησες από μικρά παιδιά να παίξουνε στις όμορφες αλάνες σου, και η ζωή η ίδια σε τιμώρησε να μη χαρείς ούτε μια άνοιξη! Βαριά η τιμωρία σου, όμως περήφανα τη δέχτηκες και δε μετάνιωσες... τουλάχιστον όχι κοινώς παραδεκτά...

Στους ήδη υψωμένους τείχους σου προσέθεσες και άλλη κάλυψη. Ύψωσες μαύρα καραβόπανα να κλείσεις όλα όσα σου "ανήκουν". Να προστατέψεις τάχα μου το βιός σου, και το μαύρισες... Ακόμη και στον πιο βαρύ χειμώνα, λίγες ακτίνες ήλιου πάντα θα περάσουν για να δώσουν την ελπίδα, για να ζεστάνουν μια ζωή... Εσύ ακόμη και αυτές τις λίγες τις ελπίδες, στέρησες απ' ό,τι ζωντανό σου απόμεινε, στη χειμωνιάτικη αυλή σου... Ό,τι δεν πρόλαβε να βγει από τους τείχους πέθανε... Μονάχα τα πουλιά τα μαύρα μείνανε μαζί σου...

Και εξελίχθηκαν μαζί με σένα... το βλέμμα σου που πήρε να κοιτά ολοένα πιο λαμπρό... να κρύβει τη σοφία (σου) μα και τη στέρηση... Πεισματικά παρέμεινες αγέρωχος... Πεισματικά έμαθες να περπατάς γυμνός στο κρύο με τα πόδια σου ξυπόλυτα... Έγινες... "αυτάρκης".
Διαστρεβλωμένο και υγιές μπερδεύτηκαν σε δίνες κι έλικες που καθορίζουνε το είναι σου...

Αδύνατο να ξεχωρίσουν! Αδύνατο για σένα στην αυτάρκειά σου να επικοινωνήσεις τη σκέψη σου... Τα πουλιά που τρέφονται από τις σάρκες σου σύγχρονε Προμηθέα μου, γίνανε ένα με τη θλίψη σου, ένα με σένα... Με τι μέτρο μετράς όταν δεν έχεις άλλο από σένα να μετρήσεις? Στο μυαλό σου όλα σωστά... Στο μυαλό σου όλα λάθος... Ανάλογα τη μέρα του χειμώνα σου...

Η δεύτερη ευκαιρία σου ίσως να έρθει... Ένα μικρό ισχνό παιδί, βρήκε το θάρρος να ‘ρθει προς τη σφαλισμένη πόρτα σου... Βρήκε το θάρρος της παράβλεψης των εντολών "Κίνδυνος θάνατος!" και "Απομακρυνθείτε!"... Γαύγισμα σκύλου για καιρό δεν άκουσε και είπε να μη δώσει προσοχή... Φόρεσε το πιο σοβαρό του ύφος και με σφιγμένες τις μικρές του τις γροθιές πλησίασε... Κοίτα τες πόσο εύθραυστες κι ασήμαντες φαίνονται... Νομίζεις πως θα σπάσουν μόλις την παγωμένη σου την πόρτα αγγίξουν...

Θα φτάσουν λες για να γκρεμίσουνε τους τείχους σου? Θα φτάσουνε για να ακούσεις? Σου έχει μείνει ίχνος επικοινωνίας μέσα σου? Ή μήπως η μορφή του θα μετατραπεί σε ένα ακόμη όρνεο - ανάμνηση στον κήπο σου? Μη βιαστείς... Κοίτα καλά και μέτρα τον μικρό από τα μάτια τα κρυφά που κράτησες στην πόρτα σου... Πάρε μια απόφαση... Κοίτα να πάρεις τη σωστή για σένα κι όχι για τους άλλους...

Τοκ Τοκ!



ΥΓ... Η κεντρική ιδέα του κήπου που έχει συνεχώς χειμώνα επειδή ο κάτοχος του κήπου (με αριθμό πινακίδας ΑΖΗ325683449ΙΚΡ4234... παρακαλείται να μετακινήσει τον κήπο του γιατί η πινακίδα του εμποδίζει...) έδιωξε κάποτε κάτι παιδιά που παίζαν μέσα, είναι από παραμύθι.... το οποίο επειδή διάβασα μικρός δε θυμάμαι ποιου είναι... αλλά ίσως είναι των αδερφών Green? I will laugh you!...

Εισητήριο...

Όταν όλα τα όνειρα σταμάτησαν να παίζουν στο μυαλό της, αναγεννήθηκε στα μάτια της η πίστη στο αληθινό... Παρόλα αυτά ξεκίνησε αεικίνητη να πριονίζει το κλαρί κάτω κι ανάμεσα από τα δυο λιγνά της πόδια...

Οι βασκανίες δεν την πιάναν πια, ούτε οι κατάρες... ούτε οι ευχές... Ξεκίνησε να υπάρχει αντικειμενικά και μόνο! Ανάμνηση παλιά η ονειρική της η αυθύπαρξη... Το κεφάλι της περήφανο πια στέκεται ψηλά και κόκκοι άμμου ακόμη πέφτουν από τα κατάμαυρα μαλλιά της.

Χείμαρροι λέξεων ξεχύνονται στο διάβα της. Με δύο εισιτήρια τρένου στην κωλότσεπη... ένα ακυρωμένο κι ένα όχι... το χει για την επιστροφή στις ίδιες ράγες αν της χρειαστεί... Βάρβαρα μάτια την κοιτάζουν κι ηρεμούν απ' τη γαλήνη της... Τίποτα πια δεν περιμένει από τους άλλους... Μονάχα στα λιγνά της πόδια στέκεται και προσπαθεί να τους θυμίσει το περπάτημα τι είναι...

Έπιασε η μπόρα και έμεινε να την κοιτάζει μέσα από το τζάμι δίπλα της... Το άβολο κάθισμα του μέσου έπαψε να την ενοχλεί... κοιτάζει μοναχά τις στάλες κι αναρωτιέται για την οριακή τους την ταχύτητα... Κάτι θυμάται από αναγνώσεις της παλιές... Χαίρεται που παράτησε τις δοξασίες... Χαίρεται που επέστρεψε στη δήθεν στεγνή μα ποιητική αλήθεια της... Μονάχα αυτή θα επιτρέψει να είναι η ατραπός της από δω και πέρα... και κάποια φάση ίσως να μπορέσει να χαρίσει εκείνο το ανακύρωτο εισιτήριο...

Κότες...

Χίμηξαν τα γινάτια σου να μας αρπάξουν το λαιμό... Ανήσυχες εκδηλωμένες σκέψεις επιχρύσωσαν τα χάπια μας... Ουρανοπρόσαλλη αγάπη αναπτύσσεται μέσα στον κόρφο μας... κι εμείς κοιτάζουμε αλλού... Ζέστανε με τα χνώτα σου τα τζάμια της καρδιάς μου... Πάνω στο θόλωμα μπορείς να γράψεις ό,τι θες... Μπορείς να γράψεις "Θέλω πλύσιμο" στη σκονισμένη μου έκφραση που μένει μόνη να μιλά στον εαυτό μου...

*

Έλα να σπάσεις τους καθρέπτες μου! Έλα και μη φοβάσαι της παλιές προκαταλήψεις που μιλούν για χρόνια γρουσουζιάς! Γρουσούζηδες είναι μονάχα οι ανέραστοι... μα εμείς πράφοροι εραστές ανέγγιχτοι από αυτές τις ευτελείς προκαταλήψεις... Εκδιδόμαστε... την κάθε μέρα μας πουλάμε στους ανύποπτους περάστικους απ' τη ζωή μας... Νομίζουν πως μας ξέρουν, μα απλώς πληρώνουν για να έχουν λίγο από το χρόνο μας... Τιμές ευκαιρίας! Ξεπούλημα λόγω κλεισίματος... διότι κύριε επτωχεύσαμεν!

Κλειστά και σφαλιστά είν' τα ταμία της καρδιάς μας... Ανοίγουνε μονάχα κάτι βράδια μ' αλκοόλ... Εκεί σε κάποιον ξένο θα ξεράσουμε τα φράγκα μας... αυτά που μείναν να σκουριάζουν στα συρτάρια μας... Το νόμισμα που δίνουμε πια δεν περνάει... Αλλάξανε τα χρήματα κι εμείς παρωχημένοι μείναμε, με δέσμες πεντοχίλιαρα που (επιτέλους) γίναν πετσετάκια... Σαν τα παιδιά που κλέβουν στα κρυφά τα χρήματα απ' τη μονόπολη και προσπαθούν μετά να αγοράσουν όνειρα-παιχνίδια... Κι εμείς χαιρέκακα τους λέμε όχι! Δεν περνάνε τα λεφτά σας! Δεν περνάει η φαντασία σας! Εμείς όταν ήμαστε μικροί περάσαμε δύσκολα! Έτσι κι εσείς πρέπει! Να μάθετε πως είναι η ζωή... Πιο κάλπικοι κι από τα χρήματα τους είμαστε... εμείς!

Φτερούγισέ μου ένα "σ' αγαπώ" κι εγώ θα σε λατρέψω αιώνια στην πόλη των ορνίθων! Με πίτουρα ανρώπους εμεγάλωσες... Κι εγώ η κότα θα σε φάω, να κάνω το χρυσό αυγό! Για πάντα θα κουνάω τα φτερά μου μα κολλημένος παραμένω καταγής... Μέχρι αρκετά να έχω παχύνει, να με φάτε... και μη φοβάστε... δε θα σας κάτσω στο λαιμό μα ούτε στο στομάχι! Είμαι ευκολοχώνευτο και άγευστο πτηνό! Τα πάντα μοιάζουν με τη γεύση μου όταν δεν ξέρετε τι τρώτε!

ΥΓ... Στον κανένα! Τον πιο φανατικό μου αναγνώστη μετά τους μαλάκες χωρίς προσωπική ζωή :)

ΥΓ2... Am I back? Who gives a fuck... not even me...

ΥΓ3... Τι λέει κάβλες? καβλώνετε?

ΥΓ4... Το παρακάτω με το αστεράκι παρόλο που δε μου αρέσει το άφησα... ήταν να μπει εκεί που έχω το άλλο αστεράκι... (άμα δεν το είχες καταλάβει αυτό... γάμα τα!)

ΥΓ5... Αν κοιτάξετε δυο τρία ποστ πιο πίσω έχω βγάλει άλλο ένα που είχα γράψει παλιότερα... ναι ξέρω... στα παπάρια μας... απλώς για όποιον θέλει...

ΥΓ6... Τα μελέ :)

*Μπορείς ακόμη μπορείς... να μου θυμίσεις το πως ήτανε τότε που τρέχαμε δεμένοι χέρι χέρι σε τοπία γεμάτα ανεμώνες... Τότε που οι ανεμώνες και τα τοπία τους δεν ήταν τόσο gay όσο ακούγονται στο σήμερα... θέλω να τρέξουμε και πάλι, βαρελάκια να κάνουμε και σε λάσπες να πέσουμε με τα μούτρα... Να μου ανοίξεις το κεφάλι με πέτρες και να ματώσουμε τα γόνατά μας σε χωματόδρομους και βρώμικες ασφάλτους. Ποδηλατώντας ξέφρενα με γουόκι τόκι να οργανώνουμε επιδρομές στις άλλες γειτονιές...