Ατέλειες...

Ένα πιάνο παίζει μέσα στο τίποτα... Εν αρχή ην το πιάνο... Ο βιρτουόζος μουσικός έχει κλειστά τα μάτια του... Οι νότες του ξεχύνονται απ' το πιάνο... Με κάθε πάτημα πλήκτρου παίρνουν ζωή για λίγο πριν χαθούν... Με κάθε πάτημα του πλήκτρου ξεπηδά κι ένα αστέρι... Κοσμογονία... Το πιάνο με φοβίζει... δεν ξέρω γιατί... πάντα μου προκαλούσε ένα μελαγχολικό φόβο... Παιδικά τραύματα φίλε μου... ποιος ξέρει...

Άνοιξα μια πόρτα και βρέθηκα στον εσωτερικό σου το μηχανισμό...

Πού είσαι? Σ' έχω χάσει... Τα μάτια μου πλανιόνται προς το μέρος που υπήρξες κάποτε και αγχωμένα σε ζητάνε... ψάχνω... μάτια... μάταια... ένα γράμμα κάνει τη διαφορά στην περίπτωσή μας... Ένα γράμμα που μου γύρισε πίσω... Ο παραλήπτης άλλαξε διεύθυνση... Εγώ δεν άλλαξα... Σε περίμενα.

Μουσική μου... Βράδυ είναι πάλι και με μελαγχόλησες... Πού βρήκες τις νότες σου? ποιες θλιμμένες σκέψεις σε σκέφτηκαν? Βαδίζουμε κι οι δυο προς το κρετσέντο μας. Η τελευταία μας κορώνα έρχεται να επιβεβαιώσει το χαμό και το θρίαμβο... Χειροκρότημα... Υπόκλιση... κι ύστερα αυλαία.


Ονόμασε τα μέτρα μου άμετρα και αν μπορείς απάλλαξέ με... Απάλλαξε με απ' τα δεσμά σου που μου σφίγγουν το λαιμό... Δε φτιάχτηκα για τα κολλάρα και τα λουριά σου, ούτε για να με βγάζουν βόλτα “όποτε”... Χειρίζομαι την αφέντρα μου. Εκείνη πάλι με χρειάζεται... Είναι μια σχέση υγειής, δε βρίσκεις?

Σου θυμίζει κάτι το γραμμόφωνο με το ηχείο σα λουλούδι? Ο δίσκος που κυλά υπνωτικά και ο γρατζουνισμένος ήχος σα λαιμός στις αρχές του κρυώματος. Δείχνει τη χρήση. Μάλλον ακούμε κάποιου τον αγαπημένο δίσκο... Ήταν κάποιου άλλου κι έφτασε σε μας δεύτερο χέρι... Δεν ξέρω καν αν έχουμε δικαίωμα ακοής... Μου φαίνεται σα να κοιτάω σε κλειδαρότρυπα... προσωπικές στιγμές ενός αγνώστου... Σσσσσσσσς... άκου!...

ΥΓ1... Σσσσσσσσς... άκου! Κρρρρρρρρρρ! (<---- a.k.a. λεβεντόπορδος....)

Kill 'em all...

Ξύπνησε πάλι το ακατέργαστο εγώ σου! Φλόγες πετάγονται απ' τα πρώην σβηστά και κρύα μάτια σου... Μεταλλικές οι νότες σε ξυπνάνε... Αδράχνεις πάλι τη ζωή απ' τα μαλλιά και καβαλάς τους κεραυνούς των ουρανών σου...

Μονάχος ξέρεις το καβάλημα να κάνεις. Μονάχος ξέρεις πώς το δρόμο να διαβείς. Μονάχος με δυο βακτηρίες που σύντομα θα γίνουν μία και μετά καμιά. Θα τις πετάξεις από πάνω σου να ελευθερωθείς... να φύγεις... να χαθείς και ένα μόνο σκόνης σύννεφο θα δείχνει πως κάποτε από κει τα βήματά σου πέρασαν...

Τι είναι αυτό που σ' έριξε? Είναι αυτό το ίδιο που σε έβαλε ξανά να σηκωθείς και με σφιγμένα δόντια από τους πόνους να πεισμώσεις κι άλλο... Φόρτωσε κι άλλο. Ο θυμός σου είναι το μόνο στήριγμα τώρα. Μόνο με τις γροθιές σφιγμένες θα πατήσεις πάλι στέρεα. Μόνο με σένα δίπλα σου να σε στηρίζεις. Μ' αφρούς από το στόμα σου να δίνουν το παρόν και του μπροστά το πρόσταγμα!

Φύγαμε! Φύγαμε πάλι κολλητέ ν' αναβιώσουμε τις δόξες του μοναχικού αγώνα μας. Μοναχικού μα "μας". Δεν είναι οξύμωρο όταν σχιζοφρενής λογίζεσαι... Δεν είναι οξύμωρο όταν εσύ κι ο εαυτός σου πιάνεστε χέρι με χέρι με τα δάχτυλα ν' ασπρίζουν απ' τη δύναμη και την οργή που δίνει ορμή.

Ποιος νομίζει πως μπορεί να σταθεί μπροστά σου να σου κλείσει το δρόμο? Ας κοπιάσει... Χαχαχαχα ας κοπιάσει ρε! Σπασμένα κόκαλα και αίμα... αυτό θα μείνει... Κοίτα με να γελάω λυσσασμένα... τα κόκκινά μου μάτια στάζουν αφοσίωση...

Σε μένα...


ΥΓ... Είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά, είμαι καλά... είμαι μια χαρά!

ΥΓ2... Yarrrrrrr!