Πέντε παρά... gimme a break!...

Διάλεξε ένα χρονικό παρόν και κοίταξε το μες τα μάτια. Το χωροχρονικό του μέλλον άπτεται του είναι σου. Τα δροσερά σου χείλη αναπαύονται γαλήνια δίπλα στο πρόσωπό μου. Καθώς καθησυχαστικά κοιτώ το στέρνο σου ν' ανεβοκατεβαίνει, μπορώ και κλέβω την εικόνα σου για να την έχω πάντοτε μαζί μου.

Σήμερα τα μαθήματά σου τρίζουν μες τα μάτια μου. Οι ανοιχτές πληγές σου σέρνουν το μονόλογο μιας ερημιάς που το τοπίο της δε διάλεξε. Ο μαγικός αυλός σου σίγησε λίγο πριν να χαθούν τα τελευταία τέκνα στον ορίζοντα τον γεγονότων μας.

Χνούδιασαν τα πατώματα. Είχες καιρό να καθαρίσεις κι άλλο τόσο ν’ αναπνεύσεις μια ανάσα στέρεα. Με τις ρουτίνες να περνάνε από πάνω σου τροχάδην κι εσύ ζητάς μονάχα μιαν εξυπηρέτηση... Ο χαυνωμένος καύσωνας των σκέψεων έπεται. Με τον παλιό ανεμιστήρα σου να δω πως θα τη βγάλεις καθαρή και φέτος...

Κύλισαν οι σταγόνες του ιδρώτα σου, κόμποι, στον όμορφό σου το λαιμό. Τ' αφροδισιακά σου άκρα με στοιχειώσανε... Καθώς σε έβλεπα να αιωρήσαι από την πόρτα στο κρεβάτι... λύγισα. Την έκανα περνώντας απ' τις χαραμάδες του παράθυρου... Πάω προς θάλασσα μεριά.

Ένα μικρό χεράκι άδραξε ο σύννεφο και άρχισε να το ταρακουνά με ορμή... Ήθελε σώνει και καλά να βρέξει. Το σύννεφο όμως δεν ήταν έτοιμο... Άφησε μια μικρή βροντή, υπόκωφη σα να επέρδετω... κι έφυγε γι’ άλλους ουρανούς, αφήνοντας δυο μάτια παιδικά να φέρουν τη βροχή εις πέρας... Όχι δεν έκλαιγε από λύπη... Από τα γέλια έκλαιγε :)