Τόνος...

Τόνος...

Δε φαντάζεσαι πώς ένας τόνος μπορεί να αλλάξει τα πάντα... Πώς ένας τόνος μπορεί να βαρύνει τόσο?

Μα τι λες? Να βαρύνει τόσο? Μα... μιλάς για έναν τόνο...

Ένας τόνος αλλάζει το νόημα... Ένας τόνος αλλάζει τη σκέψη... Τον ρουν... Τον ειρμό και...

Ένας τόνος αλλάζει πάνω απ' όλα τη μουσική...

Η απουσια του τονου γκριζαρει τα παντα... Ολα στο πατωμα διχως πνοη... Ενας τονος αλλαζει τη γυμνια...

Δίνει και πάλι στις λέξεις ζωή... Μ' ένα τόνο... αναστα-τώνομαι... όχι όχι... λαϊκό μου κάνει λιγάκι αυτό... Μ' ένα τόνο μπορώ να τονίζω στιγμές μου και σκέψεις και σένα και με...

Μ' ένα τόνο σε βρίσκω σε χάνω και τόσοι είναι οι τόνοι που φτιάχνουνε με...

Όταν βάζεις τον τόνο θυμήσου και σκέψου... που τον θες να σου δώσει πνοή? Είναι εδώ μες τη λέξη μου μέσα ο τόνος ή φωνάζει "έιμαι λάθος εκεί!"?

Παραλήγουσες, λήγουσες, προπαραλήγουσες, κάθε μία και όλες μαζί, να ερίζουνε όλες για μία μονάχα του υπέρτατου τόνου μικρή προσοχή...

Κι όλο αυτό το παιχνίδι, του τόνου η ιστορία, να βγαίνει από ένα χαζό, ένα ανάγνωσμα χτες τα μεσάνυχτα πάλι σε τοπίο εικονικό...



ΥΓ. Μήπως να κόψω τη νυχτερινή λες? Ναι ε?...
ΥΓ2. Την ανάγνωση εννοώ...
ΥΓ3. Μαλακιούλα είναι... αλλά κι εγώ μαλακιστήρι είμαι... Οπότε, why not? που λεν και στο χωριό μου... :p

Σκύλα και Χάρυβδη...

"Γαμημένη συνήθεια...
καναπές...
τσόντες και καφές...

κι η ζωή μου με πνίγει
το κορμί μου σαπίζει..."

Λουπάρει εδώ και μέρες το τραγούδι αυτό του Στόκα... Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο... Ίσως γιατί έχω, όπως και οι περισσότεροι, περάσει μια τέτοια φάση... αν και τώρα δεν είμαι σε αυτήν... Τουλάχιστον όχι τελείως... Αλλά με βαράει κατευθείαν κάπου μέσα μου το γαμημένο... και λουπάρει ξανά και ξανά... και μετά άλλη μια φορά...



Ζαλίστηκα στους χτύπους της καρδιάς σου... Πανικόβλητη χτυπά στα χέρια μου μέσα κι όμως τη νιώθω να μου τριβελίζει το μυαλό. Τα μηνίγγια μου πάνε να σπάσουν...

Με χτυπάς από απόσταση και δεν ξέρω τι άμυνες να βγάλω... Με πονάς και δεν ξέρω τι να κάνω τον πόνο... Να στον γυρίσω πίσω ή να τον απορροφήσω όλον μέχρι να αδειάσεις? Και μετά? Θα αντέξω ή θα ξερνάω μαυρίλα και χολή?

Μαυρίλα και χολή και απέχθεια για τους πάντες... Να τους διώχνω να μην έρχονται... Να μη με κοιτάνε, να μην πλησιάζουν να μη μιλάνε, να μη με σκέφτονται καν... Να μείνω μόνος μου... Σε έναν καναπέ ολόδικό μου... Τον καναπέ της απομόνωσής μου... Πες μου... τι χρώμα να τον πάρω?

Μου φαίνεται πως εκτός του καναπέ... έχω πάρει ήδη και την απόφαση... Θα γίνω ο αποροφητήρας σου αν το θες... Η μαύρη τρύπα του θυμού και της απόγνωσής σου... Για όποτε με θες... Θα είμαι εδώ να ρουφάω μαύρα συναισθήματα και μένος...

Η Χάρυβδή σου... Θα ρουφάω μέχρι να μη χωράω άλλο και μετά θα ξερνάω πίσω τη θάλασσα που με πότισες... Να πνίγω ανύποπτους θαλασσοπόρους... Κι εσύ όμως θα είσαι η Σκύλα μου? Θα είσαι απέναντί μου αιώνια συν και τροφός? (Μαζί) Θ' αφήσουμε το θρύλο μας για πάντα?

Να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος... Τα στενά μας απόρθητα... Απροσπέλαστη η πορεία από εμπρός μας... Ακούραστοι, ακοίμητοι, ανελέητοι, τιμωροί... Τα σαρκοβόρα μας αισθήματα θα διοχετεύουμε στους πάντες... Αφού ο ένας με του άλλου την ουσία να τραφούμε δε μπορεί... θα τρώμε μια για πάντα τους θαλασσινούς διαβάτες...

Μέχρι να γίνουμε μνημεία πέτρινα... Να μείνουμε ιστορίες νυχτερινές που λένε στα παιδιά για να τρομάζουν και να τρώνε το φαΐ τους... Ειρωνικό και ταιριαστό της ειρωνείας της ζωής μας... Εμείς που τρώγαμε τους πάντες, να κάνουμε παιδιά να τρων στο άκουσμά μας...

Σκοτεινιασμένε μου ουρανέ... Ανάστερε... Μες τη μαυρίλα που με πότισες φιλτράρισα και τ' άστρα σου και καιν τα σωθικά μου... Μπες μέσα στην ουσία μου και θα σου δείξω ουρανό... Κοίτα από μέσα μου τον κόσμο... Θα σου τον φτιάξω να τον έχεις όπως θες...

Αναμοχλεύω την ουσία σου... Όπου να' ναι... θα ξεράσω σκοτεινιά... Απομακρύνσου... Δεν κάνει να λερώσω το αστραφτερό λευκό σου...


ΥΓ... Χμμμμ... τα ευκόλως παρεξηγήσιμα... να μην παρεξηγηθούν... :)

ΥΓ2... Πουτάνα Οδύσσεια... πότε θα τελειώσεις?

Μία νέα πραγματικότητα...

Hiho...

Κάθομαι και σκέφτομαι τι μας συνδέει με την πραγματικότητα... και ποια είναι αυτή? Η πραγματικότητα είναι ακαθόριστη μάλλον... Ο καθένας έχει και μία πραγματικότητα... Είναι σαν τις απόψεις στην Ελλάδα... Έχεις κωλοτρυπίδα? Έχεις και άποψη και φυσικά και πραγματικότητα...

Μερικές φορές κάθεσαι και παίρνεις τη δική σου πραγματικότητα πιο σοβαρά από τις άλλες... Αλλά αν δεν είσαι τελείως ζώο και μάλιστα εγωιστικό και αναίσθητο ζώο, που αναίσθητο ζώο στη φύση δε βρίσκεις... είναι ανθρώπινο δημιούργημα... τότε καμιά φορά μπορεί να σε αγγίξει η πραγματικότητα κάποιου άλλου...

Εκεί πάνω στο άγγιγμα... μπορεί καμιά φορά να συνδεθούνε μόνιμα δύο πραγματικότητες και να σχηματίσουν μία νέα... Όχι μία τελείως αυθύπαρκτη... ίσως περισσότερο να πέφτει η μία πραγματικότητα πάνω στην άλλη και να αφήνει η μία ένα μικρό μέρος της άλλης ακάλυπτο...

Πώς να σου το εξηγήσω καλύτερα... χμμμ Δεν ξέρω αν όταν ήσουν στο σχολείο έπαιρνες το διαβήτη σου και χάραζες κύκλους στα βιβλία σου? Εκεί πίσω ακριβώς από το εξώφυλλο? Θυμάσαι που καμιά φορά έκανες τον ένα κύκλο μετά τον άλλον και άλλαζες ελάχιστα το κέντρο του κάθε κύκλου και σχηματίζονταν ένα σωληνοειδές? Κάτι τέτοιο εννοώ μόνο που έχει μόνο δύο κύκλους.... αν και... θα μπορούσε να έχει και παραπάνω (ναι... για παρτούζες μιλάω... λολ :p).

Είναι αυτοί οι κύκλοι οι πραγματικότητες των δικών σου ανθρώπων... που έρχονται σε επαφή με τη δική σου... τον δικό σου κύκλο... τον πρώτο κύκλο που χάραξες στο βιβλίο σου... αν και μάλλον στην αρχή τουλάχιστον, άλλοι τον χάραξαν για σένα... ένα μικρούλη κύκλο κατά δικό σου... που με λίγη τύχη έχεις διευρύνει...

Και έρχονται με τον καιρό άλλοι κύκλοι να πλησιάσουν τον δικό σου... από διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας, άλλοι με κέντρο πιο κοντά στο δικό σου και έτσι μεγαλύτερη επιφάνεια να ταυτίζεται και άλλοι πιο μακριά με λιγότερη επιφάνεια κοινή... άλλοι με τον καιρό απομακρύνουν τα κέντρα τους από το δικό σου... άλλους τους σβήνεις γιατί τελικά δεν ταιριάζαν στο σχέδιό σου... άλλοι μικραίνουν, άλλοι μεγαλώνουν, ο δικός σου το ίδιο... άλλοι με το πολύ άνοιξε κλείσε το εξώφυλλο σβήνονται από μόνοι τους και μια μέρα ανοίγεις το εξώφυλλο και δεν τους βρίσκεις πουθενά...

Θέλει προσοχή... αν δώσεις πολλή σημασία στον κύκλο σου μπορεί να μην έχεις χρόνο και διάθεση να σχεδιάσεις άλλους... θα μείνει ένας κύκλος μόνος του... και όσο τέλειος και στρογγυλός να είναι... ένας κύκλος, μετά από τα πρώτα σου μαθήματα γεωμετρίας - πραγματικότητας, τελικά καταντά βαρετός και απελπιστικά μόνος του για να τον αντέξεις μια ζωή...

Έι και που 'σαι? καμιά φορά δυο κύκλοι, άμα κάτσουν με συγκεκριμένο τρόπο ο ένας πάνω στον άλλον (με πιανς τι σου λέω...) γεννάνε έναν νέο μικρούλη κύκλο... Ναι, ναι... δυο κύκλοι μπορούν να γεννήσουν μια νέα εντελώς καινούρια κι ασχημάτιστη πραγματικότητα... Είναι... ο κύκλος της ζωής υποθέτω αυτός :) Κι αυτή η ζωή δεν ξέρεις τι θα κλείσει μέσα της... Ξεκινάει την πραγματικότητά της στο βιβλίο σου σαν ένα σημείο... Εκεί που θα βάλεις το πόδι του διαβήτη...

Θα πάρει με τα χρόνια να ανοίγει... και αν σέβεσαι έστω και λίγο το βιβλίο σου και τον κύκλο σου και την πραγματικότητά σου... θες αυτός ο νέος κύκλος που εσύ τον έφτιαξες και δεν τον επέλεξες απλώς από τους γύρω κύκλους... θες αυτός ο μικρούλης νέος κυκλάκος σου, να σε ξεπεράσει... κι εσένα και τον άλλον κύκλο που σου έκατσε και φτιάξατε μαζί τη νέα πραγματικότητα... Θέλει δουλειά πολλή... Αλλά αξίζει... Από όλους τους κύκλους εκεί έξω, αυτός κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητάς σου... γιατί είναι και φορέας της άλλης πραγματικότητας που αποφάσισες να έχεις μαζί σου μια ζωή... του άλλου κύκλου που σου έκατσε... και είπαμε... Δύο κύκλοι είναι πάντα καλύτεροι από έναν... ειδικά όταν δεν έχουν κοινό κέντρο... πιάνουν περισσότερο χώρο στο βιβλίο σου... και ίσως αυτό το λευκό μέρος πίσω από το εξώφυλλο να είναι η μία άπειρη συμπαντική πραγματικότητα... αυτή που χωράει άπειρους κύκλους και που όσο περισσότερους έχεις κοντά στον δικό σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της ίσως να μπορείς να συλλάβεις, ή έστω να έρθεις σε επαφή...

θα έλεγα λοιπόν εν κατακλείδι πως καλύτερα είναι ίσως τους κύκλους μου να τάραττε... μήπως και κουνηθούνε λιγάκι στο λευκό καμβά της συμπαντικής μας πραγματικότητας και θρέψουν και γίνουν μεγαλύτεροι... Και για αυτό το νέο κυκλάκι που μπήκε στη ζωή δύο εκ των κύκλων που είχα την τιμή να γνωρίσω και να μοιραστούμε μέρος από τη σελίδα πίσω από το εξώφυλλο... να είναι καλορίζικο, να ζήσει ευτυχισμένο, να απλώνεται και να πιάσει μεγαλύτερο χώρο στη συμπαντική σελίδα απ' ότι οι κύκλοι που το γέννησαν... γιατί χρειαζόμαστε τέτοιους κύκλους... έχουμε έλλειψη...


Στην Κ. με την ευτυχισμένη - κουρασμένη καταχαρούμενη και τόσο οικεία φάτσα... στον Θ. που θα γίνει σίγουρα χαζοκύκλος του κερατά και επί τέλους θα βρει το μάστορά του (εγώ προσπάθησα φιλότιμα αλλά η περιφέρειά μου δεν έφτασε :p) και στον Γ. το νέο κυκλάκι που είναι τόσο τυχερό που έχει ήδη ένα πλήθος αξιόλογων κύκλων να προσέχουν και να θρέφουν το κέντρο του... Αγορίνα μου δε με ξέρεις αλλά σου στέλνω όλη μου την αγάπη με δάκρυα χαράς και περηφάνιας και όλες μου τις ευχές για μια απίστευτη πραγματικότητα... Είσαι φτιαγμένος από γερούς διαβήτες :)

Να μην το ξεχνάς ποτέ αυτό... και δε θα σβήσεις ποτέ!

Απουσία Λογικής...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #7...

Πέτρινο χώμα και ο σκύλος κάτω απ' του προβολέα τις βολές τις φωτεινές, να ξύνει κάποιο από τ' αμέτρητα τσιμπούρια του...

Φώτα παντού να σκίζουν το σκοτάδι. Κάπως σα να 'σαι σε τεράστιο βαρέλι σκοτεινό και κάποιες χαραμάδες να αφήνουνε το φως εδώ κι εκεί να μπαίνει...

Κατακαλόκαιρο μα οι φοίνικες ξεροί απ' το χειμώνα...

Όλα τα ίδια κάθε μέρα κι αποζητάς την άδεια απ' τα άδεια... Η θάλασσα από ψηλά παρήγορη κι οικεία, σου δίνει μία σιγουριά και τείνει μία φιλική ματιά στα μάτια σου που μάθανε στην έχθρα...

Σαν τα σκυλιά που βρίσκονται σε ξένα τους λημέρια και πουθενά των ούρων τους οσμή αναγνωρίζουν, έτσι κι εσύ σε ξένα μέρη, περιπατείς γαυγίζοντας...

Σε κάθε μία πρόκληση, να μη μιλήσεις δε μπορείς και μια απάντηση έχεις...

Ποιος κέρδισε τον πόλεμο κόντρα στην απουσία λογικής?

Κανένας...

Εσύ τι το ξεχωριστό νομίζεις έχεις?

Leap of faith...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #6...




Αραχνοΰφαντες μορφές με στοίχειωσαν. Μες το θολό, καφέ νερό, πνιγήκανε οι τελευταίοι λυγμοί μίας αράχνης. Αυτή η ίδια που μου ύφαινε την ύπαρξη... Μαζί της πνίγηκε κι η ελπίδα μου γι' ανάδυση.

Ακόμη όπως προς τον πάτο κατεβαίνω, κοιτάω ψηλά και βλέπω τις αχτίδες φεγγαριού να γλύφουνε της θάλασσας την επιφάνεια... Εξαφανίσθηκαν τα ψάρια από τα μάτια μου... Κάπου αλλού θα κολυμπάνε σίγουρα...

Με σιγουριά αυτόματου, πατάω στο κενό. Το άλμα πίστης μου με πρόδωσε. Μάλλον κάποιος μαρτύρησε πως δεν το πίστεψα αρκετά... Ελπίζω να τον βρω κάπου στον πάτο που πηγαίνω με ηρεμία...

Τα φύκια σα μαλλιά ανεμίζουνε. Ποιος είναι ο άνεμος που μες τα βάθη πνέει? Πώς λέγεται? Και πώς δεν έπνιξε τους άλλους τους ανέμους, όταν στριμώχνονταν στου Αιόλου το ασκί?

Χρύσωσες το χάπι μου και μ' έστειλες να ψάχνω δράκους κι εικονικές παγιδευμένες κόρες...

Το πίστεψα και είδα... Είδα τα πάντα όσα μου υποσχέθηκες... Με τα δυο μάτια μου κλειστά, έβλεπα κόσμους και υπάρξεις, ένιωθα όλα τα αισθήματα που τόσο γλαφυρά μου διηγιόσουνα... Αυθυποβλήθηκα ανάμεσα σ' ανάσες και σε ψίθυρους...

Με τη γλυκιά σου ομιλία μες τ' αυτιά μου... να με κοιμίζεις και να μην ξυπνώ από τίποτα...

Χλόμιασα όταν προς το βάθος κοίταξα... Πήρα φόρα και πήδηξα... Ο βράχος δεν πλησίασε ποτέ... Η πτώση μου ξεκίνησε... μου φαίνεται πως πέρασαν αιώνες από τότε... κι ακόμη κατεβαίνω...

Θα τόνε βρω αυτόν που με μαρτύρησε... εκεί κάπου στον πάτο θα 'ναι. Πάνω του θα πατήσω και θ' αναδυθώ... και τότε θα 'ρθω να σε βρω, για να σου πω εγώ ετούτη τη φορά το παραμύθι...

Θα νιώσεις το δικό μου ψίθυρο στ' αυτιά σου...

Μου φάνηκε πως κάπου είδα ένα ψάρι...


ΥΓ... Άι θωτ άι θω ε πούθικατ... :p

Κεραμίστας ψυχών...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #5...




Γνωρίσανε οι παλάμες σου το χώμα... Μαζί με το νερό τα ένωνες και η φωτά που καίει μέσα σου τους έδινε μορφή, πριν η φωτιά απ' το καμίνι σου τα απαθανατίσει.

Χώμα... νερό... φωτιά... πνοή.

Αθάνατες μορφές αιώνια παγωμένες, φτιαγμένες από χέρια δουλεμένα, εργάτη, καλλιτέχνη, μάστορα.

Χρόνια πολλά περνάνε απ' το κατώφλι σου, δημιουργέ. Τα χαιρετάς με τον ιδρώτα σου. Ξαίνεις τα γένια του καιρού και πλέκεις νόημα. Αλίμονο σ' αυτούς που αφήνουνε την πόρτα τους κλειστή στο χρόνο, με τα παράθυρα κλεισμένα και τ' αυτιά κουφά...

Κάποτε θα τους βρουν νεκρούς σκυλιά, οδηγημένα από της σήψης την οσμή. Άγνωστο αν θα έχουν καταλάβει την απώλεια της ύπαρξής τους. Κάποιοι με βεβαιότητα χαμογελούν, άλλοι με ξεραμένα δάκρυα λιγάκι πριν το τέλος...

Μα εσύ μακριά τους μάστορα του χρόνου... Μονάχα ίσως να τους πλάσεις τη μορφή. Στα όνειρά σου ίσως έρθουνε να σε παρακαλέσουν...

Θα' ναι αργά... Κανείς δε θα αναγνωρίζει στα γλυπτά σου τις μορφές. Αφηρημένη τέχνη θα το λεν, μα εσύ θα ξέρεις... Θα είναι της ψυχής τους η εικόνα, εικόνα ακατέργαστου χρυσού...

Αφηρημένη τέχνη, σαν τα αφηρημένα χρόνια τους που άφησαν να φύγουν. Ποτέ αναλογιζόμενοι το κόστος... Περιπλανώμενοι ασκόπως σε διαδρόμους υπογείων της ζωής... Τους φαίνονταν λεωφόροι και ορίζοντες πλατιοί? Ποιος ξέρει...

Ονειρέψου πλάστη... Δώσε στο χώμα μας μορφή... και που και που, δείχνε μας τις άμορφες μορφές τους, για να θυμόμαστε το λάθος... να τραβάμε στο σωστό...

Μέχρι και μέσα στην ασχήμια του ακατέργαστου, άμορφου, γεννήματός σου, εμείς θα βλέπουμε ομορφιά και σχήματα...

Γνωρίζω... μαζί σου... το χώμα...

Όσο μπορώ...

Κάποτε ήμασταν ένα...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #4...



Άφησες τον αέρα να σε πάρει μακριά. Το ιδρωμένο σου κορμί το στέγνωσε... Τα δάκρυα τα στέγνωσε, η όψη σου στέγνωσε κι αυτή...

Εκεί ψηλά ο ήλιος σ' έψησε. Σκλήρυνες. Γέμισε το κορμί σου και το πρόσωπο γωνίες. Σπάσανε ξερές κι αυτές κι ο χαρακτήρας της μορφής σου αλλοιώθηκε. Το πρόσωπό σου δυσδιάκριτο απ' της διάβρωσης το έργο...

Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα σου άραγε? Έφτασε η διάβρωση ως εκεί? Σκλήρυνες ως τα μέσα σου?

Τα μάτια σου πέτρες αδιαπέραστες... Τι να συμβαίνει άραγε από πίσω? Η καρδιά σου χτυπά? Τα σπλάχνα σου ταράσσονται όταν βλέπεις από που ξεκίνησες? Νοιώθεις το νόστο να σου σείει τα γόνατα, ή μένουν πάντα γρανιτένια και ακλόνητα?

Σκέφτομαι να' ρθω στο κατόπι σου... Μα το φοβάμαι το ταξίδι... Η όψη σου με κάνει και κρατιέμαι... Κι αν έρθω και σε νιώσω ξένο? Αν γίνω και εγώ σαν άγαλμα ψυχρό τι θα μας μείνει?

Τουλάχιστον ως έχει τώρα, υπάρχει ένας απ' τους δυο μας ζωντανός... Υπάρχει ένας να θυμάται, να γελά, να κλαίει...

Όσο υπάρχει ο ένας... θα υπάρχουμε μαζί...

Θυμάσαι? Κάποτε ήμασταν ένα...

Αγαπητό μου ημερολόγιο?...

Κυριακή σήμερα και την Παρασκευή και το Σάββατο βγήκα ως το πρωί... είχα καιρό να το κάνω σερί... Το κρασί να ρέει... οι μπύρες και τα σφηνάκια επίσης...

Υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να με πιάναν τα υπαρξιακά μου και να άρχιζα να σκέφτομαι μαλακίες τύπου "Δεν είναι ζωή αυτή που κάνεις", "Και τι κατάλαβες, πάλι μόνος γύρισες σπίτι" και ό,τι άλλη μαλακία χωράει το μυαλό σου...

Όμως, σε αυτή τη φάση, νοιώθω απλώς πως μου είχε λείψει αυτή η πολυτέλεια (γιατί πολυτέλεια είναι πάνω κάτω) να μπορώ να βγαίνω με τους φίλους μου και να αισθάνομαι ελεύθερος από κάθε άγχος που μπορεί να είχα, για λόγους πραγματικούς ή μη, να αισθάνομαι επίσης ελεύθερος από το άγχος πως πρέπει ντε και καλά να την πέσω σε γκόμενα και άλλα τέτοια καταπιεστικά...

Είμαι σε φάση που δε θέλω γκόμενα (ούτε γκόμενο ευτυχώς όχι ακόμη... το κρατάω αληθινό και αντρικό... λολ... αν και αν έχω κανέναν μαύρο αναγνώστη με πλούσια τα... αισθήματα δεν ξέρω... θα το σκεφτώ :p) οπότε η όλη φάση βγαίνω έξω και γίνομαι κουρούμπελο με τους κολλητούς μου, αποχτά ένα χαρακτήρα πιο απελευθερωτικό και λυτρωτικό μιας και είχα πολύ καιρό να το κάνω υπό αυτές τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω...

Γέλιο... πολύ άφθονο γαμημένο γέλιο... Αυτό χρειάζομαι και αυτό παίρνω τις τελευταίες μέρες... και το γουστάρω τόσο πολύ... Ειδικά την Παρασκευή... από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 6:30 το πρωί δεν σταμάτησα να γελάω... Δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια είχα να γελάσω τόσες ώρες σερί και να κάνω και τους άλλους να γελάνε... ήταν μια μέρα απόλαυση...

Εσείς πώς τα περάσατε οέο? :) Ελπίζω όμορφα...


ΥΓ... Μετά από επίσης άπειρο καιρό το έκανα πάλι ψιλοημερολόγιο το μπλογκάκι :p

ΥΓ2... Σε καλό να μου βγουν και να μην τον πιω...

ΥΓ3... Το σχόλιο με τον μαύρο είναι για να ψαρώσω κόσμο... μη μασάτε :P Συνεχίζω να το κρατάω τίγκα αληθινό Man power high five yo! :p

Shit Happens...

Τις προάλλες με αϋπνίες να μη με αφήνουν να κοιμηθώ... (σώπα αυτό σημαίνει αϋπνία?) καθόμουν και αναμασούσα το παρελθόν... το πρόσφατο σχετικά, διαβάζοντας παλιά μου ποστ και τα σχόλια (ναι κάποτε είχα και τέτοια...).

Χμ... μαλακία και γεροντίστικη μάλλον θα ακουστεί... αλλά those were the days... Όλα έτσι πιο αθώα... περισσότερος ενθουσιασμός, πιο μικρή και οικογενειακή κοινότητα η blogόσφαιρα... δε χανόσουν, είχες καμιά 10αριά bloggers που διάβαζες στάνταρ και αυτοί έγραφαν στάνταρ... καθημερινά... και γούσταρες και γουστάρανε κι αυτοί κλπ...

Τώρα είναι η όλη φάση μια τεράστια πόλη, απρόσωπη και κάπως στεγνή... επαγγελματική(?) κλπ... Λείπει η αρχική κάβλα... όπως και με τις σχέσεις, τα πρώτα φιλιά και η μαγεία τους έχει χαθεί... Το θέμα είναι πως στις σχέσεις έχεις τουλάχιστον την αγάπη που μένει μετά το πρώτο πάθος... Εδώ, μπορεί να παίξει αυτό? Όταν με τους μισούς, και παραπάνω ίσως, τα έχεις κάνει σκατά και δεν έχεις όρεξη να ψάξεις όπως παλιά να βρεις καινούριους, όταν δε σε νοιάζει έτσι κι αλλιώς να γράφεις από δω και από κει, ψιλοεκβιάζοντας για σχόλια στο δικό σου μπλογκ... τι μένει?

Υποθέτω πως αυτό το ποστ το γράφω αναρωτώμενος... Πώς τα καταφέραμε να πάνε όλα τόσο σκατά? Αν και για τα περισσότερα σκατά δεν έχω μετανιώσει... για κάποια που και που αναρωτιέμαι... Αν είχα πάρει την άλλη στροφή... τι θα γινόταν? οέο?

Oh well... shit happens now and then, innit?

Καπνοί...

Τις βραδινές στιγμές που σκέφτεσαι πάντα τα χειρότερα... έρχονται να σε βασανίσουν κι οι χειρότεροί σου φόβοι... Λιγάκι πριν να κοιμηθείς... αργοσέρνονται οι δράκοι σου, οι προσωπικοί δικοί σου δράκοι... Γυρνοβολάνε το κρεβάτι σου και ψιθυρίζουν τους ακατανόμαστους φόβους σου...

Η μοναξιά σου κερδισμένη άξια... στο δρόμο το μοναχικό σου που επέλεξες, οφείλεις να σταθείς αγέρωχα... Χωρίς κανένα μήνυμα συμπάθειας ή συμπόνιας... Χωρίς κανείς να πάρει να σου πει έστω ένα χρόνια σου πολλά... Και θα είναι πολλά...

Είναι πολλά όπως και να 'χει όταν είσαι μόνος... και ένα να είναι, πάλι πολύ σου πέφτει... Σου μένει μόνο η ικανοποίηση της απόφασης... Μονάχα αυτή η μικρή ικανοποίηση που ώρες ώρες μοιάζει με χαρά αυνανισμού... Βέβαια... Πετυχημένη μαλακία... τύφλα να' χει το γαμήσι λένε... (οι αυνάνες....)

Πουτάνες οι στιγμές πριν απ' τον ύπνο... Πουτάνες που' ναι ακριβοπληρωμένες μα και πάλι, τον έρωτα μαζί τους δεν τον φχαριστιέσαι... Ίσα ίσα για να κάνεις την ανάγκη σου και να ρωτάνε με τον τρόπο τους... "Τελειώνεις?"...

Και οι καπνοί τους σε στοιχειώνουνε... Φιγούρες δίχως ραχοκοκαλιά χορεύουνε μπροστά στα μάτια σου... Κύκλοι και τροχιές που ακαθόριστα σε καθορίζουν ως το είναι σου... Περνάνε από μπροστά σου των στιγμών σου οι χοροί και σε ορίζουνε...

Μα αν κάνεις μια στιγμή πως πας να τις αλλάξεις... εξανεμίζονται στης κίνησής σου την ορμή ή την αστάθεια... και μένεις με το χέρι τεταμένο... Μονάχα play back αγόρι μου έχεις... Στο χρόνο δεν ταξίδεψε κανείς να τον αλλάξει... Μείνε μ' αυτά που έχεις και να νιώθεις εαυτόν ως τυχερό... που έχεις μνήμες για να σου χορεύουνε, καπνούς να σε χαλάνε πριν τον ύπνο...

Υπάρχουν και χειρότερα... Υπάρχουν και αυτοί που δεν καπνίζουνε τα βράδια πριν να πέσουν... Υπάρχουν και αυτοί, οι χωρίς επιλογές υπνήλιοι για πάντα... Κανείς χορός δεν τους ταράζει τις στιγμές, τίποτα δε θα προσπαθήσουν να αλλάξουν, γιατί τίποτα εξ' αρχής δεν έφτιαξαν...

Η έβδομη μέρα της δημιουργίας τους πανομοιότυπη και με την πρώτη, τη δεύτερη... την τρίτη και λοιπές... Για λύπες και χαρές ούτε συζήτηση... Η μέγιστη χαρά τους ένα τίποτα κι η μέγιστή τους λύπη...

Μακάριοι κοιμούνται ως μακάριοι οι πτωχοί επιλογών...

Μίσεψαν πάλι οι σκέψεις μου για να χορέψουν το χορό τους τον τρελό μπροστά μου... Μην τους άπτου*... Θα χαθούν... replay και όσο πάει στην αργή την κίνηση... μήπως και μάθουμε τι πήγε λάθος και όταν θα μας χρειαστεί σωστά το κάνουμε... τη δεύτερη ή την τρίτη την φορά... Γιατί η πρώτη πήγε μάλλον στράφι...

Η μήπως?...

*Το ξέρω πως είναι λάθος... γουστάρω τον ήχο του...