Tuesday, May 25, 2010

Ανατροφοδοσία...

Ζούμε τις ώρες μας ευοίωνα... Μέσα στο πέλαγος από πελαγωμένους πανικόβλητους κρετίνους, εμείς ανάσταση ψυχής βιώνουμε. Δεν είναι πως στον κόσμο μας πλανιόμαστε ανέμελοι, είναι που δεν τρομάζουνε τα μάτια μας απ' τις κραυγές τους...

Ψυχές αντρειωμένες αντιστέκονται στην τρέλα του παρόντος τους... Γυρίζουμε τις πλάτες μας στο μέλλον τους, όπως και μάθαμε να τραγουδάμε από μικροί. Κι αν πότε - πότε λίγο μας λυγίζουνε, δε σπάμε. Μαθαίνουμε και πάλι στα δυο πόδια να στεκόμαστε... Κρατώ σε εγώ κι εσύ εμένα...

Πάλι τον κόσμο μου βάζεις σε πλαίσιο κι εγώ βοηθάω εσένα... Δυνάμεις ενωμένες σε μια ομάδα δυνατή... Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε or not?

Κόντρα στην κόντρα τους, και θα το δούμε ποιος στο τέλος θα κερδίσει... Εμείς δε θα πατήσουμε σε πτώματα... Ο ένας θ' ανεβεί στην πλάτη του αλλουνού να ατενίσει τον γαλάζιο της ζωής ορίζοντα...

Τα πρίσματά μας αναλύουνε το φως, τα πείσματά μας σπάνε κάθε φόβο και τα δυο μάτια σου θα με γεμίζουνε με φως, τη δύναμη του κύκλου μας να δυναμώνει...

Ανατροφοδοσία... μαζί θα φτιάξουμε το αεικίνητο... θα τους τρελάνουμε όλους τους εμείς... κι άσε τους να ουρλιάζουν... Στ' αυτιά μου θα αντηχεί για πάντα ο ψίθυρος σου... Η σιωπή μας θα ακούγεται πιο δυνατά από τις άναρθρες κραυγές και οι κραυγές μας θα τσακίσουν τα σκοτάδια τους...

Όσο σε γνωρίζω δε χωράω φόβο, δε νιώθω πόνο. Υπεράνθρωπα κοιτώ τον κόσμο από ψηλά...




ΥΓ. Γιατί είμαι ο Χουλκ...

Ώρες Νύχτας...

Νύχτα μου άκαρπη. Νύχτα μονάχη από σκέψεις κι οίστρο δημιουργικό... Σε κλαίω και σκέφτομαι τις λίγες σου ώρες... Αυτές τις ώρες που χαμένες άφησα να φύγουν... Αυτές τις ώρες και λεπτά που δεν αξιοποίησα... Να βγάλω κάτι από μέσα τους...

Ώρες μοναχικές, σιωπηλής σκέψης οι ώρες που περνούν... που δεν τις καταγράφεις πουθενά και που πεθαίνουν μία μετά την άλλη και κανείς δεν τις εχάρηκε. Ώρες της νύχτας με ζωή δική σας μοναδική κι ακέραια...

Η νύχτα μου περνά και την αφήνω να σβήσει στου ήλιου τις αχτίδες του πρωινού. Πώς μπορείς και αφήνεις τις ώρες σου? Γιατί να φεύγουν από δίπλα σου χωρίς ένα σου χάδι? Μία ματιά του στοργικού πατέρα... Αυτού που τις καλλιεργεί κι αυτές φυτρώνουν όνειρα...

Μικρή μου μοναξιά ανείπωτη... Πώς να σε δώσω με λόγια και πράξεις και τι να πω και τι να κάνω για να μείνεις αιώνια καταγεγραμμένη στα κατάστιχα των άγνωστων πεσόντων ωρών του κόσμου τούτου, όλων των νυχτών τις ώρες που περάσανε ανεκμετάλλευτες απ' όλους όσοι τις αφήσαν μοναχές τους να φθίνουν... Ποιο νεκροταφείο να σας χωρέσει και ποιο ηρώο να στηθεί στο όνομά σας?

Νύχτα που οι ώρες σου βαραίνουν πολλαπλάσια στις πλάτες μου. Νύχτα που με τις ώρες σου να τρέχουν με αφήνεις να ασθμαίνω κυνηγός, θηράματος που αθήρευτο θα μένει πάντα, μια και το προίκισε ο Επιμηθέας με όλα των θεών τα αγαθά... Μονάχα με το λόγο μου πού να σε πιάσω? Άλογο ον στα πίσω με άφησες και έφυγες καλπάζον...

Ορίζοντες μου άνοιξες ώρα της νύχτας μέγιστη... Στα χέρια σου με σήκωσες και είδα... Είναι περσότερες οι ώρες σου που άφησα να φύγουν... μα αυτές που έζησα μαζί τους, μου δώσαν της ζωής μου νόημα και αναμνήσεις ξέχωρα γραμμένες στης ψυχής μου τα τετράδια...

Tuesday, May 18, 2010

Σύννεφα στον Άνεμο...

Μαγεμένες κορυφές βουνών αρπάζουνε τα σύννεφα σε βόλτες ουρανού γαλάζιου... Τα μάτια των βροχών ανοίγουν κλαίγοντας σταγόνες ονείρων...

Τα βράδια μου σε βλέπω ανοίγοντας το σώμα μου για σένα... Η αγκαλιά μου κόκκινη μήτρα, ανοίγει για να σε δεχτεί... Τις σκέψεις μου γονιμοποίησε η ανάμνησή σου...

Ζώντας το σήμερα τρέφω το αύριο, γνωρίζοντας το χτες...

Ματιές που φτάνουν στα σημάδια του ουρανού... Κάποιος διαβάζει παραπέρα τους οιωνούς... Άλλοτε κύματα που φέρνανε, σήμερα φέρνουν νηνεμίες νοσταλγικές... Η ηρεμία σου με σκοτώνει με χίλιους τρόπους διάφορους, ευφάνταστους.

Τα ζηλεμένα μάτια σου ανοίγουνε στο πρώτο φως και κλείνουν στο σκοτάδι, να δώσουν τόπο σε αυτιά, σε δέρμα και σε μύτη... Κι όταν γευτείς το δέρμα μου, φωτίζεσαι απ' το φως μου. Κοίτα με...

Ζω μες τα πράσινα κλαδιά, ρουφάω αέρα και νερό και φως αστραφτερό λευκό, παράγω τη ζωή μου με φειδώ και σκέφτομαι ότι στα μάτια τα δικά σου, καθρεφτίζω τα δικά μου θέλω.

Κολύμπα μέσα στα λιμνάζοντα νερά μου... Ταρακούνα τα να φύγουν. Να ξεφύγουν προσπαθούν, μα δίχως τη δική σου τη ζωφόρο δύναμη, αδύναμα λιμνάζουν στις δικές μου τις εσωστρεφείς τις αλυκές... Τ' αλάτι τους, ίσως μπορεί να δώσει λίγη γεύση στη ζωή σου μολαταύτα...

Ρεμβάζοντας στην άκρη του γκρεμού, ζαλίζεσαι για μια στιγμή από το ύψος το διόλου ευκαταφρόνητο, παρόλα αυτά ανοίγεις τα φτερά σου... Κόντρα στον άνεμο ζυγίζεις τις δυνάμεις σου... Ο κόντρα άνεμος είναι ο σύμμαχος που σε κρατάει στα ψηλά... Ελεύθερος με ελευθερία πληρωμένη από τις κόντρες... Θερμός απ' τις τριβές... Σκληρός απ' τα χτυπήματα... Πεισματικά προσηλωμένος στο λευκό το φως, απ' το σκοτάδι και την τύφλα του... Πυξίδα... του αγνώστου εχθρός και φως... του σκότους δολοφόνος άδολος...

Ζημιογόνος η εκπνοή σου στην ανάσα μου. Μου κόβεις τον αέρα μα επιμένω... Θα σε ρουφήξω μέχρι τελευταίας τζούρας το άναμα. Μετά θα σε πετάξω με καμένο φίλτρο κατά γης... κι η φτέρνα μου θα είναι η χαριστική βολή σου...

Άναψα μια ρουκέτα φως για χάρη σου... Προς τον αιθέρα εκτοξεύτηκε και μ' ένα μπαμ! τρομαχτικό... σου φώτισε το μέσα σου και έδειξε τα κάλλη του... Κάθε πτυχή του βράχου που σε σκάλισε, είναι μια ιστορία όμορφα ειπωμένη, μα ακόμη πιο όμορφη εσύ... Εσύ που βίωσες την κάθε ιστορία σου μαζί μου... Ένα βιβλίο ιστορίες θέλω να γράψουμε μαζί... Ένα βιβλίο δίχως τέλος... Χωρίς το οπισθόφυλλο να δίνει τέρμα στις ζωές μας. Μαζί αθάνατοι και χώρια πεθαμένοι...

Χαζές εκφράσεις...

Κλείσε...

Monday, May 17, 2010

Στα Δύο...

Το σώμα σου κυρτό στη θέση του οδηγού απορροφημένο... Το σχήμα του καθίσματος να έχει πάρει... Το πρόσωπό σου σα στη μέση είναι κομμένο... Με μία κόκκινη γραμμή απ' το κούτελο ως το σαγόνι...

Θέλει λες να χωρίσει σε κομμάτια χωριστά... Δεξί κι αριστερό, χαμόγελο μισό... εγκεφαλικού χαμόγελο... Το ένα του μισό γυρνάει στον δίπλα οδηγό και βρίζει... Με μασημένες τις κουβέντες... Σα να μιλάς με το μισό σου στόμα σφαλιστό...

Το άλλο το μισό κοιτάει μπροστά στο δρόμο και σφυρίζει... Το σφύριγμα και πάλι ακατάληπτο... μισό... Κάποιο σκοπό γνωστό που τραγουδάει κάποιος γνωστός ασήμαντος, για κατανάλωση εσωτερική...

Το όμορφο κεφάλι σου στα δύο χωρισμένο... Το ένα να βρίζει φτύνοντας σάλια... το άλλο να σφυρίζει σκορπώντας σάλια... Πότε θα ενωθούν τα δυο κομμάτια του? Ούτε ο Πικάσο δεν το είχε φανταστεί αυτό...

Ούτε ο Φίλιπ Κέι Ντικ... Όταν για κεφαλόποδα έγραφε που τρώνε τον εαυτό τους για να ζήσουν... Τα μάτια τους καταβροχθίζοντας σε κάποιο μέλλον σκοτεινό παράλληλο...

Ανοίγει σαν τα φύλλα της ντουλάπας το κεφάλι σου... Χωρίζονται οι σκέψεις σου κι οι ομιλίες και το είναι σου ανοίγει και αυτό... Μιλάς στους δίπλα και κανείς δεν εννοεί τι λες...

Μονάχα που και που τα δυο κομμάτια σου ενώνονται... και τότε η φωνή σου γίνεται και πάλι ανθρώπινη... Όχι ρόγχος... Όχι σάλια που τρέχουν με ήχους αλλόκοσμους... Όχι σκέψεις μισές μισερές και μισάνθρωπες...

Ολοκλήρωση... Βρίσκεις τον εαυτό σου. Τα δυο κομμάτια σου που ίσως χίλια γίνονται από καιρού εις καιρόν... Τότε μονάχα βγάζεις νόημα... Όταν το χωρισμένο σου κεφάλι επανενώνεται... Όταν η ασχήμια σου διορθώνεται σε μία εικόνα δίχως ρωγμές αιμάτινες... Τότε κοιτάς για λίγο με τα δυο σου μάτια να συνθέτουν μια εικόνα συνεχή... Όχι κομμένη... Όχι άθροισμα εικόνων με αρμούς στα διάκενά τους... Ολόκληρη εικόνα, σύνθετη...

Εικόνα ολοκλήρωσης από κεφάλι ολόκληρο... Για δυο στιγμές και πάμε πάλι σε κομμάτια χωριστά...

Friday, May 14, 2010

Home sweet Home...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #10...




Επιστροφή στα πάτρια... Αθήνα! Το μεγάλο χωνευτήρι πορνών... Κοινώς το μεγάλο μπουρδέλο! Η αγάπη μου! Δεν υπάρχει ρε μαλάκες η Αθήνα! Πείτε ό,τι θέλετε... Βρίστε την, βγάλτε την για τον πούτσο, θαυμάστε ό,τι άλλη πόλη ή χώρα θέλετε, πείτε για την κίνηση, τα σκουπίδια, την ακρίβεια, την εγκληματικότητα, το χοντρό κώλο με το στριγκάκι που σας αηδιάζει... στα παπάρια μου!...

Home sweet fucking home!

Βαθειά ανάσα... Μμμμμ... Καυσαέριο παλιοκάβλα, αγάπη μου!

Έπος ρε μαλάκες! Έπος γαμώ την πουτάνα μου γαμώ! Πρεζάκια κι άστεγοι παντού και τα μυαλά στα κάγκελα ρε!

Δε θυμάμαι να έχω χαρεί τόσο ποτέ βλέποντας τη σκατόφατσα του κολλητού μου να με περιμένει... Δηλαδή... θυμάμαι, αλλά για καθαρά λόγους που εξυπηρετούν το συγκεκριμένο κείμενο... δε θυμάμαι! Αμνησία ρε μαλάκα... Έτσι... επειδή γουστάρω...

Βαλίτσα στο πορτ μπαγκάζζζζζ... και τον πούλο για σπίτι...

Αυτό το μούδιασμα του "είμαι πάλι σπίτι"... Ανεκτίμητο...

Η κίνηση... ανεκτίμητη, τα γαμωσταυρίδια σε όλους τους γύρω οδηγούς... τα κωλοδάχτυλα... οι φιλοφρονήσεις για τα τσιμπούκια που κάνει η μάνα τους... αααααχ! Ανεκτίμητα!

Αθηνάρα και ξερό νταμάκι ζουζού ρε μουνιά!

Έλα νταξξξξξξει?! Γιαααα παίξξξξε μπάλα δικέ μου!

Home... sweeeeeet fucking Home....

C130...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #9...




Δε μιλήσαμε καθόλου κι όμως ήρθαμε πάρα πολύ κοντά.. Ίσως πιο κοντά κι απ' όσο αντέχεται, καθότι λίγο ο συνωστισμός, λίγο ο Αυγουστιάτικος ήλιος, λίγο ο ανύπαρκτος εξαερισμός - κλιματισμός, δημιούργησαν ένα παρεΐστικο αποπνιχτικό μείγμα μασχαλίλας, κακής αναπνοής και μαζί κακής διάθεσης.

Βάλε στην εξίσωση και το δαιμονισμένο ήχο από τις έλικες που σου τριβελίζει το μυαλό και... καταλαβαίνεις...

Η τεράστια εμπειρία του να πετάς με το στρατιωτικό αεροπλάνο τίγκα σε στρατιωτικούς με τις φαμέλιες τους και κωλοφάνταρα σαν και του λόγου μου, είναι απερίγραπτη...

Γάμα τη ζέστη, γάμα την παλαιότητα του αεροσκάφους, γάμα και τις οσμές... αν δεν ήταν ο γαμημένος θόρυβος, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λιγάκι και να περάσει αυτή η τρισάθλια η ώρα κάπως πιο γρήγορα...

Αλλά όχι! Έπρεπε ντε και καλά να μου σπάσει τ' αρχίδια!

Άντε και γαμίδια...

Wednesday, May 12, 2010

Άμορφο Στερέωμα...

"Μήπως ραγίσει και πέσει η αγάπη..."

Γράφοντας τη μορφή του ουρανού, ανέβηκα το άμορφο στερέωμα του μυαλού μου... Κοιτάζοντας το άπειρο αχανές του χάους, μορφές σχημάτισαν το σώμα τους στα χέρια μου.

Χνάρια αρμάτων αστρικών με κάλεσαν ν' ακολουθήσω. Ατέρμονα κινούνται σε συμπαντικές τροχιές, χαράζοντας τα όρια του αμέτρητου μεγέθους... Τα σύνορα γκρεμίστηκαν στα μέσα μου...

Μονάχο σύνορο ορίζω τον εαυτό μου... Αυτός μπορεί να ανοίξει ή να κλείσει κατά το δοκούν. Ανοίγοντας, σε βάζω μέσα μου και κλείνοντας σε διώχνω νόημά μου...

Η σκέψη μου ανασαίνει στο αυτί σου... Νομίζεις πως δεν είμαι εκεί... μα είμαι. Κι όταν φαντάζεσαι πως αυθυπάρχεις... να σου θυμίσω πως εγώ σε γέννησα κι εγώ σε θανατώνω στη στιγμή...

Ζωντάνεψε και τρέξε στων χεριών μου τις γαλάζιες φλέβες... Η καρδιά μου σε κυκλοφορεί και οι πνεύμονες σου δίνουν την πνοή μου.

Με τον εγκέφαλο δεν έχεις επαφή... Δική σου βούληση... δική μου ζωή... δική σου πορεία... δικό μου το σώμα που είναι οι δρόμοι σου... Αλληλοπλέκονται οι υπάρξεις μας σε γαϊτανάκι μυθικό κι αληθινό μαζί...

Το δέρμα μου τσιτώνεται σε κάθε σου ταξίδι στο κορμί μου... Οι ώρες μου παγώνουνε στου χωροχρόνου το παιχνίδι κι ορμάνε ουρλιάζοντας όταν κοιτάω και πάλι το ρολόι...

Σ' αφήνω πάλι να χαθείς... Να σβήσει το ίχνος σου το αχνό... καθώς γυρνάς και πάλι στην ανυπαρξία...

Ίσως να φταίει η καρδιά που χτύπησε πιο γρήγορα και σ' έδιωξε με τέμπο αλέγκρο, άγριο, λιγάκι βίαιο και επιτακτικό...

Θα επιστρέψεις? Μου τ' ορκίζεσαι? Θ' ανοίξω ναι... Δώσε μου λίγο χρόνο... Θα σκαρφαλώσω πάλι στ' άμορφο στερέωμα... Στου μυαλού μου τις σκέψεις θα αναδυθώ... και τότε πάλι θα εμφανιστείς, στης φλέβας μου το μωβ κανάλι...



ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του τραγουδιού "Άλλοθι" από τους "Συνήθεις Ύποπτοι" εξού και η πρώτη σειρά σε εισαγωγικά που είναι ένας από τους στίχους του τραγουδιού... Το υπόλοιπο κείμενο είναι άσχετο... ακριβώς όπως και ο συνειρμός... :)

ΥΓ2. Το τραγούδι που αναφέρω παραπάνω... λουπάρει συνεχώς στο μυαλό μου και στο pc... και ήμουν σίγουρος πως κάτι θα γράψω υπό τους ήχους του...

ΥΓ3. Όμορφες νύχτες... γλυκές... σχεδόν καλοκαιρινές... ε? :)

ΥΓ4. Αν εξαιρέσεις φυσικά την πραγματικότητα που μας χτυπάει κάθε μέρα...

ΥΓ5. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...

Monday, May 10, 2010

Δύο ανόητα παιδιά που παίζανε...

Γνώρισμα μέγα η ουλή στο σώμα σου. Θα την κοιτάζω νοερά και θα θυμίζει πάντα εσένα. Καθώς αιματηρές πληγές θα καθαρίζω, θα φέρνω πάντα στο μυαλό μου τη δική σου. Θυμάσαι που καθόμουνα για μέρες στο προσκέφαλό της κλίνης σου?

Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να προσέχω τις ανάσες σου. Με φόβο και ανησυχία για κάθε ακαθόριστη μικρή ανάσα... για κάθε στεναγμό σου να στενάζω δυο φορές... Έμεινα εκεί μερόνυχτα... Πήρε να κλείνει η πληγή και να ανοίγουνε τα δυο σου μάτια θάλασσες, ψυχής ανταριασμένης.

Αυτές τις θάλασσες εγώ ταξίδεψα... Στα μάτια σου τα δυο κολύμπησα... Τα γνώρισα. Τα 'ψαξα σπιθαμή προς σπιθαμή να γίνουν κτήμα μου τα μυστικά τους. Παράλληλα σε άφηνα να κολυμπάς κι εσύ μες τα δικά μου μάτια. Κολύμπα να γνωρίσουμε ο καθένας του άλλου τους βυθούς και τ' αφρισμένα κύματα...

Γυμνός ερχόμουν σ' επαφή μαζί σου... Σιγά σιγά το κάθε ρούχο έπεσε και έμεινα να σε κοιτάω στα μάτια δίχως άμυνες... στο έλεός σου... Εσύ θεός μου και οριστής... Εγώ θεός σου και οριστής.

Σα σμίγουν δυο θεοί γεννιούνται κόσμοι νέοι. Σ' αυτούς τους κόσμους που μαζί γεννήσαμε, περιπλανιόμασταν για χρόνια. Ζωή τους δώσαμε κι ονόματα ανήκουστα και νέα. Για κάθε τι πρωτόγνωρο που φτιάχναμε με χέρια σταθερά, δημιουργικά, μ' αγάπη δουλεμένα χέρια, βουτάγαμε τη γλώσσα στο μυαλό και εφευρίσκαμε τους ήχους που τα περιγράφουν...

Ποτέ δεν κουραστήκαμε να φτιάχνουμε... Ο δημιουργικός μας οίστρος έτρεφε τα σπλάχνα μας, η αγάπη ξεδιψούσε το είναι μας κι ο ήλιος και ο άνεμος μας ξεκουράζαν στο άγγιγμά τους... Χρυσές σταγόνες της βροχής μας λούζανε στις αγκαλιές μας και μία μάνα γη μας πρόσεχε... ανήσυχη να μη σκοντάψουμε σε καμιά πέτρα... με το φαΐ στα χέρια να μας κυνηγά να μην πεινάσουμε και με φωνές να μας καλεί τα βράδια μη χαθούμε...

Ο ουρανός προστάτης και επόπτης μας, μας άναβε τα φώτα για να βλέπουμε τα βράδια, μας χάριζε τα πιο χαρμόσυνα γαλάζια του τα πρωινά, να έχουμε χαρά και έμπνευση στα δημιουργικά τερτίπια μας... Σελήνες και αστέρια και ήλιοι στα παιχνίδια μας... Να φτιάχνουμε εικόνες μαγικές κι ονειρεμένες... Το σάλιο μας για κόλα να κολλάμε τα στολίδια στον καμβά της φύσης... κι αυτή ν' ανθίζει σε γιορτή ευχαριστιών για όλα τα δώρα μας...

Της γιορτής μας το μυστήριο θα ταλανίζει αιώνια τους φιλόσοφους... Εμείς θα έχουμε αποσυρθεί στα ιδιαίτερα του ουρανού, της γης και της θαλάσσης... Και θα κοιτάζουμε κρυφογελώντας τους να βαυκαλίζονται πως κάποτε θα βρουν το νόημα σ' όλα...

Δύο ανόητα παιδιά που παίζανε...

Friday, May 07, 2010

Σκύλα...

Μέρος του νεοφώτιστου μυαλού σου πηγάζει από τη σκέψη μου την αειφόρο... Χλομιάζουν στα κανάλια σου οι λέξεις και του ζοχαδιασμένου υλικού το μένος ξεσπαθώνει...

Αγνάντι σε κοιτάζουν μάτια ορθάνοιχτα και μυριοφορεμένα γάντια, χτυπάνε δάχτυλα άσπρα, ρυθμικά πάνω σε ξύλα τραπεζιών μαόνινα, τριμμένα από το χρόνο και τους χτύπους.

Ζαλίζεσαι, χάνεις τα λόγια σου για λίγο, μα ξανά... μιλάς και πάλι πιάνοντας ειρμούς των σκέψεων που άλλοι σου 'μαθαν να παίρνεις για δικούς σου.

Του λόγου το κρεσέντο σου οργιάζει, πέφτουνε λέξεις σάλια φτύνοντας σ' αυτιά υπάκουα, χαμηλωμένα, γαυγίζεις σκύλα αρχηγέ, σε άλλους σκύλους που ηγεσία στα μάτια σου γνωρίζουν.

Γυρνοβολάν για ώρες οι φωνές σου ανακλώμενες σε τοίχους, περνώντας πόρτα πόρτα μέχρι να φτάσουν να περάσουν κάθε δώμα σκοτεινό, που μόνο φως του μια τηλεόραση ανοιχτή.

Πατρίδα αλαλάζοντας, ενότητα, αλλαγή και πρόοδο, να χρωματίζεις χρώμα μαύρο το αύριό μας, ο φόβος βλέπεις τα φυλάει τα έρμα... έρμη...

Ζωγραφίζω μονάχος τα μάτια σου, τα ίδια μάτια που κάποτε αγάπησα και μου λες πως δεν ξέρω να γράφω τα σχήματα όμορφα, μα εγώ προσπαθώ και μια μέρα πιστεύω βαθειά, οι γραμμές μου θα βγουν όπως είναι γραμμένες στη σκέψη μου και το στόμα σου γραμμένο κι αυτό, ορθάνοιχτο μένει... να μου λες τι ωραία που είναι η ψυχή σου αγάπη μου... να μη λέω κουβέντα κι απλά ν' αγαπάω την κάθε στιγμή μου μαζί σου... να φιλάω τα χείλη σου μόνο, ακριβά σα μετάξι και άδολα χείλη δικά μου...

Μια μέρα που ξύπνησα είδα με τρόμο τα χέρια μου, άσπρα γάντια φορούσαν και χτύπαγαν πάνω στο ξύλο, και τα μάτια κι αυτά σε κοιτάζαν πιστά, δουλικά... και τα σάλια σου φτάναν σα λέξεις στ' αυτιά μου με βία... και η μέρα σκοτείνιασε, τα χείλη σου ίσιωσαν κι έγιναν χάρτινα, κρύα... κι οι στιγμές μας με τρόμο κι αυτές με παράτησαν κι η ψυχή μου που άδειασε έμεινε άδειο τσουβάλι και τα σχήματα πήραν να σβήνονται, το φως στο δωμάτιο έσβησε, η τηλεόραση έμεινε μόνο ανοιχτή και το φως της τεράστια γόμα... κι έτσι είμαι εδώ να σου πλέκω σκοινί να κρεμάσω το άδειο μου σώμα, στο μικρό, το στενάχωρο, μαύρο, βαρύ, τέως δικό μας, ολόφωτο δώμα...


ΥΓ. Κι ύστερααααα, μα δεν υπάρχει ύστεραααααααα!

ΥΓ2. Άνοιξη και μαλακίες...

ΥΓ3. Από πού ξεκίνησε και πού πήγε και γιατί? Δε θα μάθω ποτέ...

ΥΓ4. Σκύλα! Δε θα σου τηλεφωνήσω! Κι αν με πάρεις θα στο κλείσω! Τέρμα ως εδώ!

ΥΓ5. Έλα, τέλος... ψόφησε... :p

ΥΓ6. Φιλάκια παίδες :)

Thursday, May 06, 2010

Χωρίς Νερό...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #8...




Αυτό το κλισέ πως "Πρέπει να σου στερήσουν κάτι για να το εκτιμήσεις"... ώρες ώρες μου σκάει τόσο επίπονα στο μυαλό...

Τόσα μικρά γαμημένα πραγματάκια... Το κρεβάτι σου, η τουαλέτα σου, οι φίλοι σου, ένας γυναικείος κώλος... λίγο γαμημένο δροσερό νερό, ένα ποτό (ή δέκα...)... Ξέρεις... όλα αυτά που βιώνεις στη ρουτινιάρικη βαρετή ζωή σου για την οποία κλαίγεσαι πως είναι αηδιαστικά ίδια κάθε μέρα...

Γάμα με... όταν δε μπορείς καν να κάνεις πλάκα... όταν κάθεσαι και ασχολείσαι με το τι κόλλημα μπορεί να έχει ο σημερινός "έτσι" που είναι υπεύθυνος δήθεν για σένα... ο κάθε "έτσι" που όλη του η ζωή μια εμπλοκή σου στο στρατόπεδο και δυο σκοπιές... και είναι υπεύθυνος αυτός για τη ζωή τη δική σου! Και το αστείο είναι πως όντως... είναι.

Κάποιοι σε έχουν βάλει εκεί... και έχουν βάλει και τον "έτσι" εκεί, για να είναι υπεύθυνος... και τραβάμε όλοι τις φρίκες μας... και παίζεις στην έδρα τους... και είσαι με 5-0 πριν καν αρχίσει το παιχνίδι...

Γιατί ρε φιλαράκι? Γιατί γαμιόμαστε ομαδικώς? Για ποιο σκοπό? Για ποιους? Για ποια ιδέα και για ποιο τι? Για το τίποτα...

Συντηρούμε ένα μηχανισμό μαλακίας, του οποίου είμαστε όλοι μαζί γρανάζια και προσπαθούμε να μη σπάμε... και παπαριές...

Κάθε μέρα είσαι για μαντραπήδα...

Γιατί δεν παλεύεται... κι εδώ είναι και χαλαρά... σκέψου να μην ήτανε... θα πηγαίναμε για το Ι5 με ελαφρά πηδηματάκια και τα μυαλά στα κάγκελα...

Μετά - βουλή! δικέ μου... Βλαχιά και καγκουριά να στάζουν από παντού κι εσύ να ιδρώνεις για κάτι κάβλαρους που γουστάρουν να γαμάνε κωλοφάνταρους για να βγάζουν το άχτι τους και να πηγαίνουν μετά στο σπίτι τους, να μακιγιάρονται και να τον παίζουνε μπροστά από τον καθρεύτη... Για τον πούτσο? Ναι! Για τον πούτσο...

Και είπαμε... Εδώ σχεδόν δεν έχει καν τέτοιους... εδώ είναι χαλαρά... Σκέψου!

Δίνω κώλο για λίγο δροσερό νερό τώρα...

Μη σου πω για νερό γενικώς...


ΥΓ. Μετά από σκοπιά πύλη... 9-12 με μαλάκα κωλόβλαχο αξιωματικό πύλης που για να βγάλεις ένα ζευγάρι κάλτσες σου ζήταγε υπηρεσιακό... και που για να καταλάβεις τι σκατά λέει έπρεπε να έχεις κανά μπάρμπα από το ίδιο κωλοχώρι που γέννησε έναν τέτοιον μαλάκα... που ελπίζω κάποιος να φρικάρει και να του βάλει τις βρώμικες κάλτσες στο στόμα... Όπου και να 'σαι μαλάκα αιώνιε κωλόβλαχε Έλληνα... γαμώ το σπίτι σου γαμώ...

ΥΓ2. Στα καπάκια όπως το έγραφα με ρώτησε άλλος αξιωματικός τι γράφω εκεί... I fucking rest my case...

ΥΓ3. Αύγουστος χωρίς νερό... ορθοστασία με ξεραμένο στόμα και ξεραμένο ηθικό... μέχρι να έρθει το παραθυράκι της μαντραπήδας... (η μαντραπήδα, της μαντραπήδας, τη μαντραπήδα... ώωωωωωωω μαντραπήδα!).

ΥΓ4 Θα μου σπάσετε το ηθικό? Φφφφφ φφφφφ ένα δύο ένα δύο... Θα μου κλάσετε τ' αρχίδια... Μάντρα και πούλο και άντε πιάσε με... Μαλάκες...

ΥΓ5. Ναι... πιστεύω σε καμιά 20αριά άντε 200αριά χρόνια, θα το ξεπεράσω... :S
eXTReMe Tracker