Σκαρίφημα...

Ζωγράφισα ένα σκαρίφημα της ανάσας σου. Πάνω σε χέρια σκανταλιάρικα να πέφτει και να τους προσφέρει τη ζωή. Πνοή Θεού... πνοή Θεάς... Και δυο ζευγάρια χέρια σκανταλιάρικα...

Στο πίσω μέρος απ' το γόνατό σου είναι που μ' αρέσει να φιλάω... Το ξέρω πως σου στέλνει κύματα ηλεκτρισμού... Μ' αρέσει να σε βλέπω να τεντώνεσαι και να αναριγείς... Μου δίνει αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που παίρνεις ύστερα από κάθε σου κατόρθωμα.

Η μικρή σου χρόνια χθόνια αλαζονική ματιά, φωλιάζει πλέον μέσα στην ψυχή μου. Με βλέμμα καχύποπτο και κορμί έτοιμο να τραπεί σε φυγή ή να ξεσκίσει το αδύναμο εν δυνάμει θήραμα, στήνω καρτέρι στη ζωή μου. Να 'ναι ένας κρίκος πάνω ή πιο κάτω στην άρρωστη φανταστική μου τροφική αλυσίδα ο επόμενος διαβάτης?

Τα σύννεφα σκοτείνιασαν τη μέρα και το γκρι έχει κερδίσει για την ώρα. Η υποψία μυρωδιάς βρεγμένης γης, φέρνει ανατριχίλες στο κορμί μου. Κάτι από αυτή τη μυρωδιά δεν έχει τόπο... Είναι το ίδιο όπου και να 'σαι πα στη γη. Αυτό δεν ξέρω το γιατί, μα με βάζει σε σκέψεις... (Ουάου! Το λόγο σου μαλάκα μου? Ναι σου λέω! Στο λόγο μου!... :S)

ΥΓ. Η μέρα της μαλακίας, (και) σήμερα...

Πήδα λέμε...

Μαρτύρησα τη φευγαλέα σου σκέψη που περπάτησε σε κάποιο διάδρομο του νου μου. Συνήθισα να σε κοιτάω στα μάτια και να μιλάμε στ' άστοχα. Για κάποιον ξένο που δεν ξέρει τα τερτίπια μας, μοιάζουμε χαζοχαρούμενοι φίλοι.

Εμείς γνωρίζουμε τα λόγια μας τι κρύβουν από πίσω. Σαν τα βουνά που πίσω τους μπορεί να κρύβουν νέους τόπους άφθαρτους, παρθένους... εγώ κι εσύ υψώνουμε τα λόγια μας. Για να κρυφτούνε από πίσω οι έννοιες οι δικές μας, που σαν κοσμογονία φτιάχνουνε καινούριους τόπους νοερούς κι απάτητες καινούριες σκέψεις...

Μίλα μου. Πες μου με τα δικά μας συνθηματικά πως μ' αγαπάς. Το έχω ανάγκη τούτον τον καιρό... Με πνίγει κάτι και δεν ξέρω πως να το σκοτώσω. Θέλω να πιω το αίμα του, να ξανανιώσω ζωντανός... Μονάχα με το θάνατό του θα μπορέσω ν' ανασάνω πάλι και ν' αρθρώσω λόγο. Ως τότε πρέπει να μονολογείς... Τα λόγια σου μου δίνουνε κουράγιο...

Η σκέψη πως υπάρχεις εκεί έξω, με ησυχάζει... Τα βράδια σ' αγκαλιάζω νοερά και παίρνω δύναμη. Στα σκοτεινά μου μέσα είσαι φως. Κι αν κάνεις που και που πως σβήνεις... πάλι σ' ανάβω με τη θέληση άρρωστου πυρομανή...

Έχω βαρεθεί τη μαυρίλα... Έχω βαρεθεί την πόρτα που δεν ανοίγει... Πώς θα γίνει να πηδήξω το φράχτη που τόσο καλά τον έφτιαξα?

ΥΓ. Φιλαράκι εδώ που τα λέμε το ερώτημα είναι πολύ πιο απλό... Πώς θα γίνει να "πηδήξεις" γενικώς... μπας και σταματήσεις να κλαψουρίζεις και δε μας ζαλίζεις κι εμάς τα παπάρια... Λέμε τώρα... :p