Ομίχλη...

Έχει μια ομίχλη έξω που σε υπνωτίζει... Κοιτώντας γύρω το τοπίο, τα μάτια τσούζουνε νωχελικά και κλείνουν. Αυτή η μαγική ομίχλη πέφτει τέτοιες μέρες μες την πόλη μας.

Είναι οι μέρες που να σηκωθείς απ' το κρεβάτι δυσκολεύεσαι. Το κουρασμένο σου μυαλό με κόπο να μαζέψεις προσπαθείς εις μάτην. Συνέχεια θα σου κλέβει σκέψεις η ομίχλη και θα τις παίρνει άθελά σου να τις εξαχνώσει, ενσωματώνοντάς τες μια για πάντα στο ρευστό της σώμα από άχλη.

Μα μέσα στη ραστώνη σου από το μάγεμά της, μετά από ένα σύντομο και άνισο αγώνα, θα παραδίνεσαι στην ομορφιά της και θα κάνεις τα χατίρια της. Σαν την Σαλώμη θα χορεύει το χορό των πέπλων της, θα σου θολώνει το μυαλό και λίγο λίγο θα στο κλέβει... Εσύ, μαζί με όλους που την βλέπουν, θα την θρέφεις.

Αυτή... αυτή θα πάρει ό,τι θέλει από μας και μεθυσμένους θα μας βάλει στα κρεβάτια μας... Για λίγο πριν τα μάτια μας να κλείσουμε, θα το πιστέψουμε πως έρχεται μαζί μας να πλαγιάσει... Μα πριν το καταλάβουμε, καθώς ο αέρας δραπετεύει απ' τα σκεπάσματα που πέφτουν στο κορμί μας, θα δραπετεύει και αυτή...

Είναι η πάντα νεαρή, αδάμαστη κι εφηβικά ατίθαση, η δροσερή μας η Ομίχλη... Μας κάνει δώρο τη θολή της αίσθηση... την όμορφη ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουμε ν' αγγίξουμε το άπιαστα όμορφο... το ονειρικό, το αιθέριο και αεικίνητο κορμί της τελειότητας... αυτό που πάντα κυνηγάμε και πάντα μας διαφεύγει...

Πάνω σ' αυτό μας το κυνήγι, αυτή τρυγάει τις σκέψεις μας... ρουφάει άπληστα από μας αυτά που έχουμε κλεισμένα στο μυαλό μας... κι όταν γεμίσει από αυτές, γλυκά θα μας κοιμίσει και θα φύγει... χωρίς να καταλάβουμε εμείς ποτέ τι έγινε... κοιμόμαστε με το χαμόγελο του μεθυσμένου εραστή... κι όταν ξυπνάμε εξαπατημένοι, θα πρέπει να ζυγίσουμε ζημιά και κέρδος...

Ανάλογα τη ζυγαριά σου το λοιπόν, μπορεί να πεις πως η ομορφιά της που σου πρόσφερε έστω για λίγο, την άξιζε την από μέρους της κλεψιά... Αλλιώς μπορεί να νιώσεις πως σε έριξε με δόλο, να αισθανθείς σαν θύμα που το λήστεψαν... Όπως κι αν νοιώσεις ειν' δική σου επιλογή...

Εμένα μη ρωτάς τι δείχνει η ζυγαριά μου... Τα ζύγια μου είναι πειραγμένα από καιρό... Μόνο και μόνο που με βλέπεις να της γράφω... σημαίνει πως επιζητώ την παρουσία της και έχω ανάγκη από την αποπλάνησή της... Αλήθεια σου το λέω... κι ό,τι μου κλέβει ναι, χαλάλι της... πιο ανάλαφρο αφήνει το μυαλό μου κι ύστερα... μου φαίνεται απίστευτο πως μέρος της αιθέριας ύπαρξής της, αποτελεί κι ένα δικό, μικρό μου κομματάκι...

Έχει μια ομίχλη έξω... Μια ομίχλη που σε υπνωτίζει...

Βραδιά jazz παράδοσης...

Ανέβασε με μια βαθιά ανάσα της πνοής σου τη λαλιά. Να μου βροντοφωνάξεις τις ματιές σου να στεγνώσουν τα μηνίγγια μου από σκέψεις...

Καθώς τα δάχτυλά σου σέρνονται πάνω σε τεντωμένες τις χορδές, πάνω σε πλήκτρα άσπρα και μαύρα και στα κουμπιά πνευστών από ορείχαλκο, εγώ με το μυαλό μου ταξιδεύω, μέσα σε σκέψεις έρμαια της μουσικής.

Σε βλέπω να χορεύεις και ιδρώνω. Σ' ακούω να μιλάς και σκέφτομαι.

Πώς γίνεται μιλιές, που από χρόνια πάψαν να μιλάν, να μου μιλάνε απ' της ηχούς το στόμα ίσια μέσα στην καρδιά μου?

Ο χωροχρόνος κάμπτεται και καμπυλώνει, ενώνοντας χωροστιγμές που φαινομενικά είναι ασύνδετες... Κι αυτό συμβαίνει πιο συχνά όταν ακούς. Είτε ακούς τις σκέψεις σου, είτε ακούς τις μουσικές ή και πεζές σκέψεις των άλλων... υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα, η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου σου, να γίνει μία με των άλλων, των σχετικών κι ασχέτων παρατηρητών...

Και κάπου εκεί... το χειροκρότημα θα έρθει να σου κόψει τον ειρμό, μα και παράλληλα να επιβραβεύσει αυτήν την ένωση που βίωσες... και να σημάνει την αρχή της επομένης...

Ως την επόμενη λοιπόν... Αντίο.