Κάνει μια ζέστη...

Καλοκαιράκι... Σαπίζουν τα σκουπίδια και μυρίζει άνοιξη... ερωτικές νυχτερίδες πετούν ολούθε... κι όρεξη να'χουμε να λέμε μαλακίες...
Έλα που δεν έχουμε όμως... όλοι έχουν πάρει πούλο κι έχουμε μείνει με το πουλί στα χέρια... Διακοπούλες όλα τα παιδάκια... έμπνευση μηδέν... Άμα δεν έχει τίποτα καινούριο να διαβάσεις πώς σκατά να σου έρθει έμπνευση να γράψεις? Οέο?
Παρακολουθείς τον καπνό του τσιγάρου ν'ανεβαίνει τα πατώματα του προσκείμενού σου ουρανού, στροβιλιζόμενος και αραιούμενος από πνοές τ'ανέμου, σωματίδια θανατηφόρα, το λεν και τα πακέτα κι εσύ ανέμελα συνεχίζεις να καπνίζεις... λες και δεν καπνίζω κι εγώ... και εκείνος και ο άλλος... σε συνηθίζουν να πληρώνεις το θάνατό σου, εν γνώσει σου... όπως το πρόβατο που του παίρνεις το μαλλί και το γάλα και μετά το κρέας... μόνο που το πρόβατο δεν είναι σίγουρο πως το κάνει συναινετικά... μάλλον του βιάζεις το είναι...
Άρχεται η συνεδρίαση! Κατηγορούμενε, πλησίασε στο εδώλιο... τι έχεις να πεις? Ψέματα κύριε πρόεδρε... αφού μόνο με ψέματα θα τη γλιτώσω... αν πω αλήθεια θα με βάλεις φυλακή... γι'αυτό κι εγώ, τα μαθήματα θεάτρου του συνηγόρου θα εφαρμόσω και θα σε μπουχτίσω στα ψέματα... έτσι για να γουστάρεις και να πεις, τι καλό παιδί... ας μην τον χώσω στην ψειρού...
Χαζαμάρες... μικρά μυαλά, σε μεγάλα κρανία, σκληρά και απροσπέλαστα... σκέφτονται δήθεν για όλους μας... ε, αφού δε σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, κάποιος πρέπει ν'αναλάβει τούτο το θεάρεστο μα και δύσκολο έργο της σκέψης... Σκεφτόμαστε λοιπόν... άρα υπάρχουμε ενώ εσείς όχι... εσείς απλώς καλύπτετε χώρους και πόρους και παράλληλα είστε και οι ίδιοι πόροι... αξιοποιήσιμοι κάποιοι, προς ανακύκλωση άλλοι...
Τράβα πιο πέρα μπάρμπα, μιλάς μόνος σου και ενοχλείς... Έτσι κι αλλιώς οι σκέψεις σου ποσώς μας ενδιαφέρουν... Τι να μας πεις κι εσύ σ'αυτήν την ηλικία? Μέσα σε ένα χώρο τόσο δα, με δυνατότητες ψείρας, νομίζεις πως κάτι είσαι και κάτι κάνεις... οι άλλες ψείρες σε κοιτούν έτσι καλά θρεμμένη ως είσαι και με τα πόδια τους όλες σε χειροκροτούν και σε θαυμάζουν... Είναι που δεν έχεις επίγνωση του ψειροφάρμακου που έρχεται... κι αφού ψοφήσεις, ένα χτενάκι με τα δόντια του πυκνά θα σε χτενίσει και θα σε πετάξει... Αν είσαι όντως επαρκώς θρεμμένη, μπορεί την απορία και την περιέργεια να ελκύσεις και δύο νύχια να σου σκάσουν την κοιλιά, για να φανεί τι έχεις μέσα σου...
Ως εκεί... Παραπέρα δεν έχει... παραπέρα ο κόσμος τελειώνει... Γκρεμός και ύστερα το χάος το ατέλειωτο... Αν κάνεις ένα βήμα πιο εκεί θα πέσεις και θα πας να βρεις τους ελέφαντες και τη χελώνα που στηρίζουν τον κόσμο... Ίσως να δεις κι ένα παιδί με καφέ μονωτική ταινία, να προσπαθεί να συγκολλήσει ό,τι σπάει και να το κρατάει σταθερό... μια μονωτική ταινία ποτέ δεν πάει χαμένη... Πάντα υπάρχουν εφαρμογές γι'αυτήν...
Αργοπέθαινε το λοιπόν και άσε μας ήσυχους να επιβιώνουμε... δίχως σκέψεις κι ενοχλήσεις... τα βαριόμαστε αυτά μωρέ... Άσε μας ήσυχους ρε φίλε...
Και κάνει και μια ζέστη... ουφ!