Το ευ ζειν...

Είναι μερικοί άνθρωποι που σου σημαδεύουν τη ζωή και σε αλλάζουν ριζικά... Ειδικά όταν είσαι πιτσιρικάκος και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου... Αν είσαι τυχερός, βρίσκεις στο διάβα σου δασκάλους - ανθρώπους... Σου μαθαίνουν πέρα από γράμματα, να σκέφτεσαι... και ακόμη παραπέρα... κάποιοι σου μαθαίνουν να κάνεις τις σκέψεις σου γράμματα... και τα γράμματα αράδες και τις αράδες κείμενα... Με δομή, με λογική και όταν χρειάζεται και με συναίσθημα.
Είχα την τύχη να γνωρίσω λίγους τέτοιους ανθρώπους, που ήταν δάσκαλοί μου... Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... κι όμως... το αντίκτυπό τους στη δομή της σκέψης μου είναι τεράστιο... με τις φιλολόγους τα πήγαινα πάντα καλά κι ας ήμουν των θετικών επιστημών... Μου άρεσαν τα φιλολογικά γιατί εμπεριείχαν συζητήσεις... και μιας και μου αρέσει να κοντράρω δημιουργικά, άρεσα κι εγώ στις δασκάλες μου (έτυχε να είχα αποκλειστικά γυναίκες φιλόλογους, εκτός από έναν φασιστοειδή τύπο στο λύκειο που μου έκανε αρχαία και τον έχω διαγράψει διά παντώς...).
Πρώτη φορά πήγα φροντιστήριο στην έκθεση στην πρώτη λυκείου... Ήμουν σε μια τάξη με άλλα 9-10 παιδιά... κατά κύριο λόγο δευτέρας λυκείου... μπορεί και να ήμουν ο μόνος που πήγαινε πρώτη... Θυμάμαι την πρώτη μου εντύπωση από τη δασκάλα... τη Δέσποινα... ψηλή κι αγριωπή, με κοντά μαλλιά... αντρογυναίκα... Φαινόταν και ήταν, αρκετά σκληρή... με τους σκληρούς δασκάλους τα είχα πάντα καλά... δώσε μου χριστοπαναγίες και πάρε μου τη ζωή... από 6 χρονών τις ακούω κι έτσι έχω μάθει να λειτουργώ... Η Δέσποινα δεν κατέβαζε αγγέλους... αλλά άμα τη νευρίαζες... θυμάμαι πολλά κοριτσάκια να κλαίνε γοερά μετά από μάλωμά της... ήξερε και ξέρει που να χτυπήσει την τάξη ως σώμα και τον καθένα ξεχωριστά... Παρόλα αυτά, έχει μια καρδιά μάλαμα... Φχαριστιέσαι μάθημα μαζί της... Τη νοιώθεις που πιάνει το μυαλό σου στα χέρια της και το πλάθει και νοιώθεις σιγουριά...
Μαθαίνεις να μιλάς, μαθαίνεις τα λάθη που περνάνε δίπλα σου καθημερινά και είναι απαρατήρητα... μαθαίνεις να δομείς τη σκέψη σου... Θυμάμαι που τότε μόλις είχε αλλάξει το σύστημα... Θυμάμαι να μας δείχνει το καινούριο, με τις εκθέσεις των 600 λέξεων (ποιο σοβαρό θέμα να αναπτύξεις σε τόσες λίγες λέξεις?...) και παράλληλα να μας διδάσκει και τα θέματα τα παλιότερα, τα θέματα που σου ανοίγουνε την όρεξη να γράψεις σελίδες επί σελίδων...
Είναι η μόνη δασκάλα που έχω επιτρέψει να μου πληγώσει την εικόνα μου στην τάξη χωρίς αντίποινα... Μάλιστα δύο φορές... Θυμάμαι το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και να κάνω τον μαλάκα... γιατί? Γιατί η εικόνα της και καλά μούρης δεν άξιζε τίποτα μπροστά σε αυτά που ρούφαγα... κρεμόμουν από τα χείλη της... κάθε μάθημα...
Την πρώτη φορά, ήταν ένα βράδυ που δεν είχε κάνει κανείς σχεδόν την έκθεση που μας είχε βάλει για το σπίτι από το προηγούμενο μάθημα... Τότε μάκραινα τα μαλλιά μου και ήταν στην πιο άθλια φάση τους... εκεί που απλώς κάνεις υπομονή... Μπαίνει μέσα με χαμόγελο... ξεκινάει να μαζεύει εκθέσεις και από τις 11 που περίμενε πήρε τις 2... Ποιος είδε τη Δέσποινα μαινόμενη και δε φοβήθηκε... Μια κοπέλα κάνει το λάθος να ψελλίσει δικιολογία... Ακούει τα εξ'αμάξης και βάζει τα κλάματα... και γυρνάει η δικιά μου σε μένα... που έκανα την κότα εννοείται και δεν έβγαζα κιχ... Με κοιτάει... και έτσι για να βγάλει τα νεύρα γυρνάει και μου κάνει... "Πως είσαι έτσι ρε Φ... τράβα κουρέψου, σαν τη μικρή λουλού είσαι!"... Οκ... ξέρετε όσοι με διαβάζετε τι τύπος είμαι... ε σας πληροφορώ πως έκανα πλήρως το μαλάκα και κατάπινα κόμπους θυμού σε όλο το υπόλοιπο μάθημα...
Τη δεύτερη φορά της είχα σπάσει τα νεύρα είναι η αλήθεια και γύρισε και με είπε μαλάκα... μέσα στην τάξη και πάλι... Αλλά τη δεύτερη φορά μου είπε συγγνώμη... (εκτός τάξης βέβαια, σε προσωπικό επίπεδο... χαχαχα είσαι η θεά μου...).
Έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα με τη Δέσποινα. Δύο του Σεπτέμβρη... Μοιάζουμε σε πολλά... Έχω διαβάσει διήγημά της κι έχω κλάψει... δεν της είχα πει πως έκλαψα... μόνο πως το διάβασα... Και θυμάμαι που είχε καταχαρεί, γέλαγε από μέσα της, είχε συγκινηθεί κι όλας που της είπα πως μου άρεσε πολύ... αλλά κλασική Δέσποινα, γυρνάει και μου κάνει: "Μπα, διαβάζεις και κείμενα με ευαισθησίες?" και καλά απαξιωτικά... Βέβαια δεν έπεισες ούτε τα κουμπιά του μπουφάν μου πως δεν το ήξερες πως θα μου αρέσει αλλά τέλος πάντων...
Άμα της δώσεις γραπτό μαθητή της από οποιαδήποτε χρονιά, θα ξέρει ποιανού είναι... Άμα σου πει τι πιστεύει για κάθε της μαθητή, θα είναι 100% μέσα... Κοιτάει στην ψυχή σου... σου μαθαίνει να σκέφτεσαι αυτοδύναμα, σε προετοιμάζει για τη ζωή και όχι μόνο για τις εξετάσεις... και αγαπάει...
Για σένα λοιπόν αγαπημένη μου δασκάλα... εσένα που μοιραστήκαμε τόσες σκέψεις και σου έδειξα μέσα μου... εσένα που γεννηθήκαμε την ίδια μέρα... να ξέρεις πως σ'αγαπώ και σε θυμάμαι πάντα κι ας μη μιλάμε σχεδόν ποτέ...



ΥΓ. Η δασκάλα μου έχει κι αυτή blog... μπορείτε να το επισκεφτείτε εδώ.
Υγ2 Περιμένω κριτική και να μην είσαι καθόλου επιεικής... αν και δεν χρειαζόταν να το πω αυτό... σε ξέρω τι κακιά που είσαι :) χαχαχα Φιλάκια Δέσποινα

ΥΓ3 Μη με αρχίσεις στις γρήγορες για τα ορθογραφικά... δείξε λίγο έλεος...