Ο Γ. το φίδι, ο βοσκός και ο Rex...

Προχωρούσε σκυφτός. Ένας χωμάτινος στριφογυριστός δρόμος εκτείνονταν μπροστά του. Ο ήλιος ήταν στο ψηλότερο σημείο της τροχιάς του και το πύρινο μάτι του τον κοίταζε αλύπητα. Η σκόνη και ο ιδρώτας του ενώνονταν στο πρόσωπό του σχηματίζοντας βρώμικες χάντρες που κυλούσαν από κάθε γωνία του προσώπου του και πέφτανε στο δρόμο. Το στόμα του είχε στεγνώσει εντελώς και μύριζε άσχημα.
Παρόλα αυτά, συνέχιζε με επιμονή να προχωράει. Ένα σακίδιο στον ώμο του, όλα του τα υπάρχοντα. Αυτό και τα λιγοστά ρούχα που φορούσε... Τα σανδάλια του είχαν φθαρεί από το περπάτημα. Τα λουράκια τους ήταν έτοιμα να σπάσουν. Μα προχωρούσε. Ο δρόμος εκτίνονταν φιδωτός μέχρι εκεί που μπορεί να δει το μάτι. Δίπλα και από τις δυο πλευρές του, λιγοστά στάχια χρύσιζαν, και χώμα άγονο και παρατημένο από παλιά... ίσως κι από πάντα, σχημάτιζαν μια ιδιότυπη έρημο... Σκασμένο χώμα... θύμιζε τη ζωή του. Άγονη και σκασμένη. Γι' αυτό και πήρε τους δρόμους.
Τα "πλήγματα της ζωής" τα είχε μάθει από μικρός. Κάθε τόσο τον επισκέπτονταν με αναίδεια και τον χαστούκιζαν στο πρόσωπο... Φτώχεια, θάνατοι, εξευτελισμοί, ανέχεια... Μέχρι που τους τελευταίους μήνες, ήρθαν τόσα απανωτά χαστούκια που είπε να σταματήσει να ανέχεται την ανέχεια και να πάει όσο πιο μακριά γινόταν από όλους και όλα. Μέτρησε τα λιγοστά του χρήματα, πήρε ένα εισιτήριο για όσο πιο μακριά γινόταν, γέμισε το σακίδιό του με όλη του την περιουσία, ή μάλλον δεν το γέμισε... μέχρι τη μέση του σακιδίου έφτασε η περιουσία του να γεμίσει... και ξεκίνησε να περπατάει από εκεί που τον άφησε πρώτα το καράβι και μετά ένας ντόπιος που τον λυπήθηκε να κάνει ωτοστόπ στις ερημιές και είπε να τον βάλει στ' αμάξι...
Τώρα περπατάει. Περπατάει και προσπαθεί να αδειάσει το κεφάλι του από το θυμό και την αυτολύπηση... Αυτό το φίδι που τρώει την ουρά του σε φαύλο κύκλο... Αυτολύπηση - θυμός - αυτολύπηση... γιατί το μόνο που έκανε ως τώρα ήταν να λυπάται... τον εαυτό του... και μετά να θυμώνει... με τον εαυτό του... που τον λυπάται απλώς και τίποτα δεν κάνει γι' αυτό...
Προχωράει... πηγαίνει... Αποφάσισε να συνεχίσει να πηγαίνει μέχρι όπου τον φτάσουν οι δυνάμεις του. Μέχρι να τελειώσουν όλα του τα αποθέματα έμψυχα και άψυχα, θα πηγαίνει. Και αφού φτάσει στο τέλος τον δυνατοτήτων του θα μετρηθεί με τον εαυτό του, για πρώτη φορά χωρίς να αυτόοικτίρεται. Θα γυρίσει και θα του πει: Ως εδώ φτάνω φιλαράκο. Και είμαι περήφανος. Και είμαι έτοιμος.
.
.
.
.
.
.
Rex.. έλα εδώ! Μα πού πάει πάλι το κωλόσκυλο. Rex! Εδώ αγόρι μου! Τι είναι? Τι βρήκες?...
Αμάν! Όλο μπελάδες είσαι ρε κωλόσκυλο... Άσε το πτώμα όπως είναι και πάμε να φύγουμε... Θα μπλέξουμε... Βρωμάει κι όλας η μαλακία... Πάμε, πρέπει να σε κάνω και μπάνιο τώρα μαλακισμένο σκυλί... Κοίτα τον μαλάκα... Με το χαμόγελο στα χείλη πήγε... Ποιος ξέρει τι ναρκωτικά ήπιε πριν πεθάνει ο σκατοπρεζάκιας... Γαμημένοι τουρίστες... Πιο πολύ μπελάδες είναι παρά κέρδος...
.
.
.
.
.
Ο Γ. ήταν νεκρός... Τα βρήκε με τον εαυτό του. Το φίδι άφησε την ουρά από το στόμα του και συνέχισε την πορεία του... Ο Γ. κάπου είναι τώρα και δεν τρώει ούτε μοιράζει χαστούκια... Και ο μαλάκας με το σκύλο... δεν ξέρω που είναι. Αλλά αν μπορούσα να γράψω το σενάριο του θανάτου του, θα ήταν σύντομο, εξευτελιστικό και διατροφικά εξωτικό για τον Rex...

ΥΓ... Οι δύο τύποι που μπήκαν στο blog μου από search στο google "πλαστικές κωλοτρυπίδες" ο ένας και" καζίνο ΜΑΙ γαμήσια " ο άλλος... είναι απλά θεοί... δοξάστε τους... και δοξάστε και αυτό το ήδη ένδοξο blog μιας που τα search αυτά παραπέμπουν και εδώ... μα να κάνεις ορθογραφικό στο με? και να το γράψεις μαι? έλεος... για να μη μιλήσω για πλαστικές κωλοτρυπίδες... τέσπα...