Ανοιξιάτικης νυκτός ψίθυροι...

Μια ανοιξιάτικη νύχτα... Ξαστεριά... Ένα ελαφρύ αεράκι φυσάει και κάνει τους δύο μοναδικούς πελάτες του εστιατορίου, που ήταν αρκετά θαρραλέοι να κάτσουν στο τραπεζάκι στην αυλή, να ανατριχιάζουν... Το δέρμα στα γυμνά της χέρια έχει μπιμπικιάσει... κοτόδερμα το έλεγε αυτός και την κορόιδευε μ'εκείνο το παιχνιδιάρικο γέλιο του...
Είναι σε ένα παλιό εστιατόριο χαμένο κάπου στο κέντρο της Αθήνας... Στην πίσω του αυλή... Στην αυλή που έφτανες από μια μικρή παλιά πόρτα στο πίσω μέρος της κυρίως σάλας... την πόρτα που φέρει πάνω της ιστορίες, καπνούς, μυρωδιές και ήχους δεκαετιών πολλών... Τα νερά του ξύλου, κάθε του ακίδα... φέρουν ιστορία βαριά... αν μπορούσαν να μιλήσουν θα μιλούσαν για χρόνια... μια πόρτα παραμυθάς... Την περνάς και βρίσκεσαι ξαφνικά πίσω στο χρόνο... Σε μια αυλή που τοποθετείται χρονικά κάπου μετά τον εμφύλιο... 50κάτι.. Δέντρα φυτεμένα μέσα της... Ο ιδιοκτήτης είχε δεθεί μαζί τους με ιεροτελεστίες παιδικές, παιξίματα, τρεξίματα και πληγωμένα γόνατα... Δε μπορούσε να τα κόψει... θα έκοβε την ίδια του την καρδιά και θα την ξερίζωνε...
Τραπεζάκια με μάρμαρο... καρεκλίτσες με ψάθα... στο κέντρο να βλέπεις ουρανό... αχ και να μην είχε τα φώτα της πόλης... να μπορούσανε να δούνε τ'άστρα... Αλλά δεν πειράζει... τα άστρα είναι στα μάτια του... τα άστρα είναι στα μάτια της... οπότε ο ένας κοιτάει στα μάτια τον άλλον όλη τη βραδιά... κοιτάει ο ένας μέσα στον άλλον και βλέπει τον εαυτό του τον παράταιρο... σε λάθος χωρόχρονο φερμένοι και οι δύο... που για καλή τους τύχη (?) συναντήθηκαν...
Μιλούσαν χαμηλόφωνα... δε μπόρεσα ν'ακούσω τι σκέψεις μοιράστηκαν εκείνο το βράδυ... Έβλεπα όμως τα υγρά τους μάτια... να σχηματίζουν νεφελώματα και υπερκαινοφανείς εκρήξεις έρωτα και πάθους... Κοκκινισμένα ελαφρώς από του κόκκινου οίνου την αγαπησιάρικη επίδραση... χυμός φρούτου θεϊκού...
Το πιο γλυκό μεθύσι κάνει το κρασί... Μεθύσι που τρέφει την αγάπη και ζεσταίνει τις καρδιές... Σε τρυφερές περιπτύξεις φέρνει τους εραστές εδώ κι αιώνες... χαρίζοντάς τους ύπνο γλυκό και όνειρα που δε θυμούνται... μονάχα μια γλυκιά γεύση αφήνουν στο διάβα τους...
Δε θυμάμαι πόσες ώρες έκατσα να τους παρατηρώ... οφείλω να παραδεχτώ πως μια υποψία ζήλιας με τσιμπούσε στην καρδιά καθώς κοιτούσα... ακόμη και με κλειστά τα μάτια η παρουσία τους ήταν αισθητή... Ταιριάζανε οι μυρωδιές τους, που τ'αεράκι έφερνε στα ρουθούνια μου μπλεγμένες... διακριτές, μα και μπλεγμένες ταυτόχρονα... Τους έκανα ευχές αγάπης παντοτινής, δεν ήθελα να τους ματιάσω...
Σαν είδα πως ξεκίνησαν τις ιεροτελεστίες που σίγουρα θα οδηγούσαν στην έκκληση για το λογαριασμό, πριν τη βιαστική λόγω πόθου επιστροφή, κίνησα να φύγω... Πέρασα μέσα από τον πέτρινο τοίχο... η αίσθηση της κρύας πέτρας στο αστρικό κορμί μου, είναι ίσως η μοναδική απόλαυση που έχω στη (μη) ζωή μου ως φάντασμα... και πήγα στον αγαπημένο μου λόφο... εκεί που τα φώτα όλα είναι πιο χαμηλά από μένα και βλέπω όλη την πόλη στα πόδια μου και τον ουρανό έχω κορόνα... Να δω τα άστρα και να κλαίω τη δική μου αγάπη που ο θάνατός μου, μού πήρε για πάντα... αυτό το ¨πάντα¨ μου μένει τώρα να ζω νεκρός... αναπολώντας τη... αιώνια ζητώντας τη πίσω... ειδάλλως πρέπει να την ξεχάσω και από της σκέψης μου τις αποθήκες να τη σβήσω, για να λυτρωθώ...
Ποτέ δε θα σε ξεχάσω... Α γα πη μέ νη... θα ζεις για πάντα μέσα μου... μέσα σε έναν νε κρό...

ΥΓ Αφιερωμένο σε όλους τους κάφρους του κόσμου, που κράζουν μόνο τους δυνατούς... και βοηθάνε τους αδύναμους... που κράζουν τους πάντες και τα πάντα και ας τους σούρνουν κάθε είδους χαρακτηρισμούς οι εκάστωτε μαλάκες... Αφιερωμένο στην πάρτη μου... Αφιερωμένο και στον φίλο μου τον eggod που είναι από αυτούς... που με καταλαβαίνει και που έχουμε τις ίδιες μαλακίες και γι'αυτό αγαπιόμαστε τόσο...