Σε τεντωμένο σκοινί...

Ασταθής ρυθμός χτυπάει μέσα σου, τα όνειρα ταράζοντας αντάρα, μακριά πολύ που χάνεται το βλέμμα σου, στις ομορφιάς τις άκρες, στων γκρεμών τα πόδια.
Ακολούθα ολούθε κάθε μου κραυγή, άνοιξε τα μάτια στο σκοτάδι, κοίτα με που βαίνω πάνω στη γραμμή, λεπτές κρατώντας τις ισορροπίες, στα χέρια μου ραβδί, ο μόνος σύντροφός μου κι εσύ είσαι από κάτω, θεατής, φίλος και εχθρός μου, τα φλας σου με τυφλώνουν, μα και πάλι κίνητρο μου δίνουν, άλλη μια φιγούρα άξια φωτογραφίας να εκτελέσω, να κρατηθώ λίγο ακόμη, με ανέμους να λυσσομανάνε προσπαθώντας στο χαμό μου να με ρίξουν, κι εγώ τα πόδια πάνω στο σκοινί να προσπαθώ να στερεώσω, σε αγώνα μάταιο από την αρχή του, γεννημένος σ' ένα τσίρκο με ακροβάτες ικανούς και έμπειρους, να μου μαθαίνουν της τέχνης μας τα μυστικά από μωρό, τα γεννοφάσκια μου πλουμιστά, με στρας και σχέδια του συναφιού, με πρώτα μου παιχνίδια κορύνες και κρίκους, να μυρίζω σανό και δρόμο, δίχως ρίζες πουθενά, της τέντας τις αντοχές να έχω, με χίλια μπαλώματα κι όμως εκεί, αέρηδες να πολεμώ και να αντέχω, χίλια διαφορετικά κομμάτια άταιρα, ετερόκλητα, εξόφθαλμα πρόχειρα να έχω ενσωματώσει και το κορμί μου ένα παζλ ζωντανό από σφιγμένους μείς, εύπλαστους χόνδρους, κόκαλα γερά κι ανάλαφρα, φτιαγμένος λες επίτηδες να είμαι σαλτιμπάγκος, με χίλιες μάσκες κι ένα πρόσωπο ξεχασμένο κάτω από στρώματα ατελείωτα μπογιάς, αναμειγμένης με δάκρυα, ιδρώτα, σκόνη και χειροκροτήματα ανυποψίαστων κοινών, των παιδιών τα γέλια και την αγωνία επιζητώντας, αδιαφορώντας για τους μεγάλους που μονάχα αμφισβητούν, χωρίς να ξέρουν, χαρούμενος με σκέπασμα τα άστρα, ανήμπορος να κοιμηθώ σε κρεβάτια καρφωμένα σε πατώματα, είτε κλεισμένος σε τοίχους άκαμπτους, με το κορμί ενωμένο με της γης το χώμα και τα ζούδια, απολαμβάνω της ελευθερίας μου τη σκλαβιά...
Το εισιτήριό για να με δεις φτηνό... Μα για να δεις τα μάτια μου, ακριβά θα το πληρώσεις... Μυρίζεις στασιμότητα άγνωστε θεατή κι ο αγοραίος μάλλον συ ‘σαι κι όχι εγώ...