Τέφρες...

Ασύλληπτες εκφάνσεις μιας δημιουργικής πορείας προς το θάνατο, σκορπίζουν πανταχού παρούσα ζωή, μέσα σε νέφη γενεσιουργά, μεγαλουργούν αλήτες διάττοντες αστέρες, πετούν και οι ουρές τους γεμίζουν οπτικά πεδία φτωχά και τα πλουτίζουν.
Κοιτάς από εκεί κάτω, μα δε βλέπεις... δε βλέπεις που κάτι πεθαίνει και κάτι άλλο γεννιέται... θα το δεις μετά από εκατομμύρια χρόνια, όταν το φως του θα σε φτάσει μα κατά πάσα πιθανότητα νεκρός θα κείτεσαι στο χώμα, ή θα ‘χεις γίνει στάχτες σκορπισμένες σε κάποιον ωκεανό... Λίπασμα για φύκια και φυτοπλαγκτόν, ζωή θα δώσεις με το θάνατό σου και την αποτέφρωση... Τέφρες... τι όμορφη λέξη! Τέφρες, ζωογόνες, ζωοδόχες κι ας ειν' νεκρές...
Σε κιούπια μέσα δε χωράνε, από δοχεία δραπετεύουν και ταξιδεύουν το χώρο... οι τέφρες... Καβάλα στον άνεμο, πετούν ανέμελα, αγέρωχα, αεί... Σκεπάζουν τα πάντα, ανά πάσα στιγμή, ξεσκονίζεις και τις κουβαλάς πάνω σου, τις διώχνεις και ξανάρχονται, σε ενοχλούν και φτερνίζεσαι κι αυτές γελώντας προχωράνε για αλλού... Μέχρι τον κόσμο όλο να γυρίσουν χιλιάδες φορές, μέχρι ν'αποφασίσουν να ενωθούν μετουσιώνοντας την ύπαρξή τους σε κάτι άλλο, παραμένουν εκεί, πουθενά, παντού, ως έχουν... τέφρες...
Βασανίζεις τη σκέψη σου, πετάς τα ρούχα σου, ακουμπάς τη σάρκα σου, όλο και λιγότερο, όλο και πιο σπάνια, μιας και μεγαλώνοντας, ξεχνάς να είσαι παιδί... Κάπου εκεί είναι που σε επισκέπτονται όλο και πιο συχνά οι τέφρες... Σου ζητούν να τις ακολουθήσεις και δε θες... Αυτές υπομονετικά σε περιμένουν να ωριμάσεις, για να σου ξαναδείξουν πόσο όμορφα είναι τ'ανώριμα που κάνουνε συλλογικά... οι τέφρες...
Δε μπορείς να το διανοηθείς, αργά υπακούς κι είναι νωρίς, σιγά σιγά υποχωρείς, ώστε κι εσύ να ενωθείς, στις πάντοτε παλιμπαιδίζουσες... τις τέφρες... Παρακαλάς τον Αίολο τους ασκούς του ν'ανοίξει, να ξεχυθούν αρχαίοι θεοί, οι άνεμοι, και να σε πάρουν αγκαλιά να σε πετάξουν μακριά, μέρη που ζωντανός ποτέ δεν είδες, δεν είχες χρόνο, τώρα να δεις ζητάς, πετάς ξανά και πάλι πετάς, με το Ζέφυρο, παρέα, και βλέπεις τα πάντα και θες ξανά και ξανά... Κοίτα τα χρώματα, τι ομορφιά! Άκου τους ήχους, στη σιγαλιά! Γεύσου του κόσμου τις γεύσεις! Άκου του έρωτα ζεύξεις! Νοιώσε το άγγιγμα κάθε παιδιού, νοιώσε και τ'άγγιγμα αρχαίου βουνού! Τόσα και τόσα, όμορφα θαύματα, δε θα μπορούσες ποτέ να βιώσεις, γι'αυτό νεκρός θα συγκεντρώσεις τις γνώσεις...
Όταν είσαι έτοιμος... Έλα! Θα γίνουμε ένα με τις τέφρες... Έλα να ξεκινήσει το ταξίδι μας το μαγικό... Σε χαλιά κρυμμένοι, τα χρώματα τα γκρι βαμμένοι... Θα πάμε μπροστά και μακριά κι ένα θα γίνουμε μ'όλες του κόσμου τις τέφρες!...