Μικρή δύναμη

Τη ζήλευε άρρωστα. Δεν ήθελε να τη βλέπει να φοράει αποκαλυπτικά ρούχα, δεν ήθελε να την αφήνει να βγαίνει έξω με τις φίλες της, την έκανε να παραιτηθεί και από τη δουλειά.
Η ζωή της είχε γίνει ανυπόφορη και βαρετή. Πνιγόταν. Ήταν όμως ακόμη μικρή για να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Άσε που ήταν και ένα παιδί στη μέση. Για χάρη αυτού του παιδιού θα υπέμενε πολλά περισσότερα.
Δεν ήταν κακός κατά βάθος. Είχε αυτή τη μαλακισμένη "αντρική" αντίληψη για τις γυναίκες όμως. Δεν μπορούσες να περιμένεις κάτι καλύτερο απ'αυτόν. Ένας λούμπεν τύπος, υδραυλικός τω επάγγελμα (σωστά το έγραψα αυτό?) και πέραν αυτού, χωρίς παιδεία. Δε μιλάω για εκπαίδευση. Για παιδεία μιλάμε.
Τα μόνα πράγματα που διάβασε ποτέ στη ζωή του ήταν πορνοπεριοδικά και αθλητικές εφημερίδες...
Ένα βράδυ αυτή, αποφάσισε να βγει με τις φίλες της. Έβαλε κάτι όσο το δυνατόν λιγότερο προκλητικό, όσο το δυνατόν περισσότερο ξενέρωτο και μετά από τον απαραίτητο καβγά... βγήκε. Κάθε φορά που έβγαινε κοίταζε το ρολόι κάθε 5 λεπτά. Κάθε φορά που γύρναγε αισθανόταν πως δεν είχε περάσει καλά. Αισθανόταν πως δεν το είχε ευχαριστηθεί. Αισθανόταν κενή, άβουλη. Τα άκουγε κι όλας από πάνω, πέρναγε μια μίνι, ή μάξι ανάκριση, ανάλογα με τις ορέξεις του.
Αυτή τη φορά, θες μια περίεργη αίσθηση της βραδιάς, θες η κουβέντες της μάνας της που της περνούσαν από το μυαλό, θες η φίλη της που είχε χωρίσει πρόσφατα από έναν άντρα που τη βάραγε, είπε να μην κοιτάξει το ρολόι ούτε μία φορά: "Και ό,τι γίνει".


Γύρισε κατά τις 4 τα ξημερώματα. Όσο πλησίαζε στο σπίτι η αδρεναλίνη ανέβαινε. Το στομάχι της άδειασε λίγο πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, έτσι όπως αδειάζει το στομάχι κατά την απογείωση του αεροπλάνου.
Σταμάτησε για λίγο, άδειασε το κεφάλι της από σκέψεις και φόβους και τύψεις (γιατί είχε τύψεις άραγε?) και έβαλε αποφασιστικά το κλειδί στην πόρτα... Ό,τι και να την περίμενε, αυτή τη φορά δε θα την έκανε να νοιώσει εγκληματίας. Α στο διάολο, στην τελική δεν έκανε κάτι κακό. Είχε πάει στα μπουζούκια με τις φίλες της να ξεσκάσει. Ούτε κοίταξε κανέναν, ούτε χόρεψε με κανέναν (μόνο με τη Λίτσα την τρελλιάρα και τη Στέλλα τη χοντρή που ήτανε κομμώτρια, αλλά και τι να έκανε στην τελική? να καθόταν σαν τη χήρα στο τραπέζι? 25 χρονών κοπέλα ήτανε, αν δε χορέψει τώρα, πότε?). Υπόδειγμα συζύγου και μάνας που απλώς θέλει λίγο να περάσει καλά.
Φυσικά αυτός την περίμενε. Ξεκίνησαν έναν καυγά έντονο. Όχι πιο έντονο από άλλες ανάλογες φορές. Φωνές, φωνές, φωνές, κλάμα. Όμως σήμερα η βραδιά είχε μια περίεργη αύρα. Μια αύρα αλλαγής.
Ο μικρός που κοιμότανε ξύπνησε. Περπάτησε, παραπατώντας και τρίβοντας τα ματάκια του, προς το σαλόνι. Για μερικά λεπτά κοίταζε και άκουγε τις φωνές προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί φωνάζουν οι "μεγάλοι".
Άκουγε και δεν καταλάβαινε. Δεν καταλάβαινε τον παραλογισμό του. Δεν καταλάβαινε γιατί φώναζε στη μαμά του. Δεν καταλάβαινε που ήταν το πρόβλημα. Και ήταν μόλις 3-4 χρόνων.
Κάποια στιγμή και ενώ η μαμά του έκλαιγε, δεν άντεξε άλλο. Ξεπέρασε το φόβο για τον πατέρα του, έβαλε τα χέρια στη μέση και είπε:
"Δεν κατάαβα μπαμπά! Γιατί δε μποεί πάει μαμά? Ε? Γιατί δε μποεί πάει?"


Αυτή η παιδική φωνούλα, αυτή η παιδική απορία της έδωσε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να χωρίσει. Αυτό το παιδάκι της έδωσε το έρεισμα να ξαναρχίσει να ζει έστω στα 30κάτι της. Αυτό το παιδάκι είναι γαμώ τα παιδιά. Και αυτό το κειμενάκι του το αφιερώνω γιατί τον έχω σα μικρό μου αδερφάκι και γιατί έχει κρατήσει ακόμη αυτήν την αθωότητά του.