No idea whatsoever....

Πετώντας και πιάνοντας, πιάνοντας και πετώντας, προχωράς. Φτάνεις μπροστά στο δάσος της αυγής, σερνάμενος κατά το ήμισι, πάνω σε δροσοσταλίδες κίτρινες, θολές, ψάχνοντας με το βλέμμα σου τα όρνια, που από πάνω σου πετούν σε κύκλους, μικραίνοντας ξανά και πάλι, μέχρι να φτάσουν στη βορά τους, που ενδέχεται να είσαι εσύ, μα δεν το ξέρεις, ούτε ψάχνεις, μόνο σερνάμενος κοιτάς.
Έτσι εξουθενωμένος κι άβουλος, δε μπορείς παρά να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις το μακάβριο έργο σου, που το ξεκίνησες την πρώτη μέρα που ξεμύτισες στον κόσμο, γυμνός και καλυμμένος στα αίματα. Αφήνεις τα ίχνη σου πάνω στα λουλούδια και το γρασίδι, μανιτάρια σπασμένα μαρτυρούν το διάβα σου και τα μυρμήγκια να σ’ακολουθούν, ορμώμενα από την οσμή σου, σάρκα κι αίμα, σε κατατρέχουν να σε τεμαχίσουν και να σε σύρουν πίσω στη φωλιά και τις ανάερες, άφωτες σήραγγες που διακλαδίζονται κι ενώνονται ολοένα, ατέρμονα σκάβοντας το έδαφος και δίνοντάς του ζωή κι αέρα.
Μα εσύ με λύσσα συνεχίζεις, σέρνεσαι, και κάπου-κάπου βρίσκεις το κουράγιο να ορθωθείς και να τινάξεις από πάνω σου σκόνες και ζούδια που με καιρούς μαζεύτηκαν και έγιναν ένα με τη σάρκα σου και (ίσως) την ψυχή σου, απομυζώντας το είναι σου και σκάβοντας το κορμί σου. Κι εκεί που ελαφραίνεις, εκεί που έχεις πάρει πάλι τα πάνω σου και λες πως κάπου φτάνεις, ελεύθερα που κινείς τα μέλη σου κι η ανάσα σου δεν είναι πια βαριά, που νοιώθεις το λιβάδι σα για σένα μόνο να υπάρχει και να έχει δημιουργηθεί από χέρι έμπειρο και δυνατό, το ίδιο που έφτιαξε κι εσένα, μια ρίζα ή μια πέτρα τυχαία (?) εκεί βρισκόμενη, που δεν την είδες μέσα στη χαρά και την έπαρση, σου θυμίζει πως είσαι φτιαγμένος να έρπεσαι, και πάλι πέφτεις.
Κι αν θες να σταματήσεις δε μπορείς, καθώς η ανάγκη και η φύση σου μπροστά θα σε τραβάνε, σίγουρα, όπως σίγουρα οι κόκκοι άμμου πέφτουν, στο βουναλάκι που ολοένα μεγαλώνει, κοιτάς να δεις ως που εκτείνεται ετούτο το λιβάδι, μα όντας μπρούμυτα με την κοιλιά στο χώμα, δε βλέπεις μπροστά σου το χορτάρι που τελειώνει, κι ο γκρεμός είναι κοντά. Έχοντας φτάσει πια στην άκρη, δρόμο καινό μπροστά δε βλέπεις, κι ούτε και πίσω να συρθείς μπορείς. Σηκώνεσαι για πολλοστή, μα και στερνή, φορά και παίρνεις φόρα….
Πετώντας και πιάνοντας, πιάνοντας και πετώντας, προχωράς…


ΥΓ. (Παίζω με τον εαυτό μου, κοινώς μαλακίζομαι, μη με παίρνετε στα σοβαρά αυτές τις μέρες, δε με θέλει το γράψιμο :S)