Ατσούμπαλα πατώντας το πτώμα σου...

Ανεμομαζώματα... διαβολοσκορπίσματα... οι σκέψεις σου βαλτώνουν στου μυαλού μου τα κόσκινα και τ' αναμαλλιασμένα παιδαρέλια, σε παραλίες άμεμπτες μ' εμπαίζουν, ανάμεικτα μαζί με τους αφρούς, εξατμίζονται και γίνονται με τη ζεστή σου αγκαλιά, συνωθήλευμα εικόνων, μυρωδιών και γεύσεων και έρχονται να σου γαργαλίσουν τη μασχάλη του μυαλού σου, που για καιρό τώρα κάτι περίμενε για να ερεθιστεί και για να νοιώσει πάλι νέα κι ενεργή, καθώς ανάλγητη για χρόνια έστεκε και κοίταζε την ερημιά τριγύρω σου, που εσύ μονάχη καλλιεργούσες, κάνοντας το παν και τίποτα, έτσι ώστε κανείς να μη βρεθεί στο οπτικό σου το πεδίο, πεδίο μάχης επικής και διγενής και χάρος, αλώνια με σπασμένα στάχια και αλεύρια πασπαλισμένος, από μυλόπετρες που διένυσαν χιλιάδες τα χιλιόμετρα της κυκλικής τους της τροχιάς, την πρώτη ύλη φτιάχνοντας για τις των σκέψεών σου τις ζυμώσεις, πού να ζυγώσεις(?), ποιον να δεις(?) και ποιον να ανταμώσεις(?), προτού η ζύμη σου ομοιόμορφα να απλωθεί στο χάος, να πάρει μέσα της τα άστρα και τα νέφελα συθέμελα να προσκολλήσει, ανίερα και ιερά και τάφους μ' αναμνήσεις, εξουσιάζοντας εσέ και κάθε πεθυμιά σου, να συνταιριάζεις ουρανούς και γη και σπέρμα αιώνιο, σε μια καμένη από πόθο καρδιά, χτυπά και χτύπα με κι εσύ αλύπητα, αίμα να βγάλω, ζωντανός να νοιώσω, το ένστικτό μου να ξυπνά μέχρι να σε σκοτώσω κι αφού το πτώμα σου πατώ, δίπλα σου γονατίζω και με κλαυθμούς και οδυρμούς την τύχη μου κακίζω... εις μάτην... εις... ενός... ένα!


Απίστευτες μαλακίες... ζέστη... Can't... go on! Screw you guyz... I'm going home!