Γαμωσταυρίζοντας τον εαυτό μου από μέσα μου...

Ανατρέχω στο παρελθόν... το bloggικό παρελθόν δηλαδή... και προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι αυτός ο It Is που έγραφε τότε... Τον πάω περισσότερο από τον τωρινό... Ήταν πολύ πιο αστείος και πιο κατανοητός... Εδώ και μήνες την έχει δει πολύ κουλτούρα να φύγουμε ο τύπος... και μου τη σπάει αυτό...
Μου τη σπάει, γιατί θυμάμαι όταν είχε ξεκινήσει το blog, ο στόχος του δεν ήταν να γίνει αποτυχημένος δήθεν σουρεαλιστής... Ο στόχος του ήταν να δοκιμάσει να καταφέρει να κάνει τον κόσμο να γελάει... και τα πήγαινε καλούτσικα τολμώ να πω... Τώρα... τώρα προσπαθεί να γράψει κάτι που να έχει αμυδρά έστω χιουμοριστική χροιά και δεν του βγαίνει τίποτα...
Σα να έχει καεί το χιουμοριστικό του λαμπάκι... Έχει χάσει το νόημά του το αρχικό αυτό το γαμωblog... Βέβαια παράπονο δεν έχει (ο It Is ντε!...) Και κόσμο γνώρισε και με κόσμο που ενώ είχε γνωρίσει και τα πηγαίνανε καλά τα έσπασε... και καλά έκανε που τα έσπασε γιατί μαλάκας ήταν αυτός ο κόσμος και του τα έσπασε... και διάφορα άλλα τέτοια... Αλλά...
Υπάρχει αυτό το γαμημένο το αλλά πάντα... Θέλει να επιστρέψει back in the old days... Που έγραφε μαλακίες και γέλαγε (πολλές φορές μόνος του...) και γελάγανε και οι άλλοι με τις μαλακιούλες του... Τότε που ήταν εντελώς άγνωστος ακόμη και από τους ελάχιστους αναγνώστες του και μπορούσε να λέει και καμιά πιο δική του μαλακία... χωρίς να αυτολογοκρίνεται επειδή όσοι θα διαβάσουν τη μαλακία του μπορεί και να παρεξηγηθούν ή να αρχίσουν τις υποθέσεις... (οι οποίες θα είναι και σωστές υποθέσεις δυστυχώς...). Θέλει και πάλι να γράψει μια προσωπική του μαλακία και απλώς να ακούσει μια άποψη (ηλίθια συνήθως :p) από εντελώς αγνώστους... όχι να πρέπει να δίνει εξηγήσεις και μαλακίες τούμπανα...
Αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι που δεν του βγαίνει πια το γαμωχιούμορ (όποιο και όσο είχε... αν είχε ποτέ...) όταν πάει να σκαρφιστεί το επόμενο ποστ... Ρε να ιδρώνει... ρε να σφίγγεται... δεν του βγαίνει... τελεία και παύλα... Πούτσες μπλε λοιπόν... Το γαμωbloggάκι μας, έχει ξεπέσει στην κατηγορία του αποτυχημένου σουρεαλισμού... Του "την έχω δει και καλά ποιητής - συγγραφέας - καλλιτέχνης ρε αδερφέ!".
Μαλακίες που κάποτε κοροϊδεύαμε (και ακόμη κοροϊδεύουμε πίσω από την πλάτη σας...) και τώρα κάνουμε... Αίσχος, αίσχος... αίσχος και ντροπή! (Ο φίλος μας ο γιούχου, να είναι αδερφή! άσχετο...).
Βαριέμαι πλέον αυτήν την μαλακισμένη εικόνα του It Is... τη βαριέμαι και θέλω να την πετάξω... όπως βαριόμουν άλλες εικόνες του και τις πέταξα... και έτσι... όμορφα και παρανοϊκά... εγώ και οι υπόλοιποι εκατόν είκοσι οχτώ χιλιάδες τετρακόσιοι πενήντα δύο εαυτοί μου συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε και να συμπορευόμαστε, εγκλωβισμένοι σε ένα άχαρο και βρώμικο κελί, που θέλει να λέγεται σώμα... και σκεφτόμαστε να πούμε ένα μεγάλο και ηχηρό: "Άντε και γαμήσου" στο παρόν blog και με πλήρη μυστικότητα να ανοίξουμε κάποιο άλλο... μια καινούρια αρχή με άλλο ύφος, ήθος και σθένος... ενδεχομένως και με χιούμορ... Ή στη χειρότερη, να έχουμε όπως κάθε κατεστραμμένος δύο (ή και περισσότερα...) παράλληλα blogs, με διαφορετικά όμως nicks...
Ahhhhhh... a fresh new start... or maybe not... who the fuck knows... Until we meet again...


EAT ME!