Μαλακίες τούμπανα...

Ερχόταν από την ανατολή πηγαίνοντας βόρεια... Το ξέρω πως δε βγάζει νόημα, μα η ματιά του ήτανε φιδίσια... Αργοπορώντας κάπου κάπου για να ξεδιψάσει τις σκέψεις του, ανέβαινε σε βράχια και δέντρα που εμπεριείχαν εκατοντάδες χιλιάδων ομόκεντρους κύκλους...
Αρχόμενος από άναρθρες κραυγές, άκουγε μόνο αναρίθμητους παλμούς να βοούν γύρω του, κοιτούσε και δεν έβλεπε φτερά, μονάχα κάτι πόδια να τρέχουν ξέφρενα... Ειρωνικά σκεπτόμενος, προέβαινε σε διατυπώσεις πομπώδεις... Σε μανιακά επιτιθέμενα, υποτιθέμενα κακοποιά στοιχεία, μήπως και περισώσει έτσι μια άλλη του πλευρά, ενός άλυτου αινίγματος που κάποιοι λέγαν νόημα (της ύπαρξης...)
Οντότητες και όχι ολότητες, σε περιτριγυρίζουν, αναμασώντας υποσχέσεις, και μασουλώντας τα μυαλά σου... Δεν είναι η τελειότητα το δικό σου κυνήγι... δεν είναι ο δικός σου στόχος η βελτίωση. Αποσυνθέτεις αυτά που κάποιοι συνέθεσαν και με μια κίνηση δίνεις πίσω τις πρώτες ύλες της νόησης, να ξεκινήσει πάλι το ατέλειωτο παιχνίδι της δημιουργίας, επικαλύπτοντας ραδιουργίες από πανούργα όργια φαντασμαγορικά...
Ανοίγεις πύλες που μέναν κλειστές για χρόνια, χωρίς ποτέ κανείς να έχει ψάξει για αυτές και βρίσκεις μέσα ζωγραφιές πρωτόγονων, με βουβάλια και μαμούθ να επικρατούν πάνω σε κρύα βράχια... Κάποτε μια φωτιά τα ζέσταινε καθώς σαν τρομαγμένα ζώα, άνθρωποι συνωστίζονταν στα ασφαλή τοιχώματα της σπηλιάς... Να προσπαθήσεις τους θεούς να εξευμενίσεις, να προσπαθήσεις να μην τραβήξεις το μένος τους... Ίσως να τα κατάφερνες, αν τα σχέδιά σου ήταν καλύτερα... Ίσως αν δε σκεφτόσουν πως χρειάζονται εξευμενισμό... Αφού για να προσπαθείς, σημαίνει κάπου έσφαλες... Ασφαλώς και βγάζει νόημα μια λογική της παράλογης υποψίας... Ασφαλώς μια και εδώ που φτάσαμε, μονάχα η καχυποψία εξασφαλίζει μια κάποια ασφάλεια... Μονάχα αυτή...


ΥΓ... Αρχίδια μάντολες...
ΥΓ2... Η επιστροφή και η διαδικασία επανένταξης είναι επίπονες... Για όλους μας... και κυρίως αυτούς που διαβάζουν τις μαλακίες μου...
ΥΓ3 Γαμιέται ο Δίας...