Απρόσμενα μικρά...

Όταν σε κοίταξαν οι δάφνες χαμογέλασες... Τα κλωνιά του δέντρου σου μιλούσαν στη γλώσσα σου. Καταλάβαινες το ζωντανό κορμό του και τα φύλλα ν' ανασαίνουν... Κάτω από το φως του ήλιου ζούσες... Τις νύχτες ανάσαινες και κοίταζες τα άστρα... Μια γλυκιά ηρεμία καταλαμβάνει το κορμί σου κάθε που βγαίνει το φεγγάρι...
Ασύμπτωτες πορείες μιας ξέφρενης ύπαρξης, βαίνουν τις κλίμακες του χάους και περιδιαβαίνουν τους ουρανούς, από διάσταση σε διάσταση αγόμενες και φερόμενες... Ο χρόνος είναι άγνωστη λέξη για αυτές, μονάχα ως άλλη μια διάσταση τον αντιλαμβάνονται... Καβαλάνε ηλιαχτίδες από άγνωστους ήλιους, τρέχουν τις αποστάσεις με ταχύτητες φωτός, μα για εκείνες όλα κυλάνε σε αργή κίνηση... Συντήξεις και διασπάσεις συνθέτουν το χαρακτήρα τους, ανήμερα συμπαντικά άλογα!
Ουράνιες προφητείες δεν υπάρχουν. Οι ουρανοί σου ποτέ δεν αγάλλονται, οι σκέψεις σου ποτέ δεν ταπεινώνονται, στα γόνατα ποτέ δεν παρακαλάς κανένα θεό ή θνητό. Αγαπάς τους πάντες και τα πάντα. Κομμάτι σου λες πως είναι ο κόσμος κι εσύ κομμάτι του ταυτόχρονα. Τη γαλήνη σου δε σπάει τίποτα. Τίποτα δεν την έσπασε κι όταν σε λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Μόνο για λίγο όταν στον όχλο μέσα, ένα μικρό παιδί είδες να κρατάει πέτρα κι αυτό... Μονάχα τότε κάτι πήγες να πεις, αλλά δεν πρόλαβες... Δέχτηκες του μικρού την πέτρα και ξεψύχησες...
Σε μια ανήλιαγη σήραγγα, σε βρήκαν. Κάποιος σου πολτοποίησε το κεφάλι. Από καιρό ακούγονταν ψίθυροι πως κάτι έλεγες στα μαυρισμένα από την καρβουνόσκονη πρόσωπα και σα να καθάριζαν. Το δικό σου πάντα καρβουνισμένο, αποφασισμένο και λαμπερό, τώρα το χώμα φιλούσε και το αίμα σου πότιζε τη γη. Οι υποψίες πέσαν σε κάποιο πρόσωπο που μόνο αυτό έμεινε καρβουνισμένο κι ας είχε πλέον βρει τη βολή του... έτσι ξαφνικά... κι ας έφυγε από το ορυχείο κι ας μη χρειάστηκε να ξαναδουλέψει... πάντα δούλος θα μείνει και μισητό όνειρο... εφιάλτης... έτσι δεν το λένε από παλιά?
Θάλασσα, ουρανός και γη... όταν και για τα τρία έχεις γράψει, τι άλλο μένει? Όλα τα κάλυψες... Ύστερα θες να κάτσεις και να ξαποστάσεις το κουρασμένο σου μυαλό... Σε τόσα μέρη σε τριγύρισε... τόσες ομορφιές σου έδειξε κι εσύ ρούφαγες εικόνες και μυρωδιές ανθρώπων ξένων μα δικών σου... Στις πλάτες δελφινιών ταξίδεψες, πάνω σε καμηλοπαρδάλεις και στων πελαργών τις φιλόξενες φτερούγες, είδες τα πράγματα από ψηλά... Τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους? Αν πέθαινες σήμερα βράδυ μες τον ύπνο σου, μακάριο θα σε λόγιζε ο Σόλων...
Κραυγές πόνου, κλάμα ζωής.... Αυτά ορίζουν τα πάντα. Που και που και οι ανάσες των εραστών... Να μου λες πιο συχνά πως μ' αγαπάς... Αφού δε μ' αγαπώ εγώ, κάποιος πρέπει να μ' αγαπήσει... κι ας ξέρω πως τούτο δεν είναι εφικτό...