Ώρα για δίαιτα...

Κοιτάζοντας τα μάτια σου βλέπω τη γη, τον ουρανό και τη θάλασσα να έχουν συγκεραστεί... Ανεμοδούρια φυσάνε φως από χαραγματιές στο χρόνο σου. Όμοροι κύκλοι συνθέτουν τις σκέψεις σου. Άμορφα φύλλα, τα μαλλιά σου χύνονται στους ώμους σου. Μια κολώνα δωρικού ρυθμού στηρίζει το κεφάλι σου.
Αλεπούδες και σοφά πουλιά, συμβούλιο συμβολικό, συνεδριάζει για την αγάπη μας. Οι αποφάσεις τους βαραίνουν πολλαπλά, όταν σε σκέφτομαι. Σκαιώδη τα μάτια σου, κοιτάνε βαθειά μέσα μου. Τρομάζω με τη γύμνια μου και κρύβομαι κι έτσι κερδίζω το χαμόγελό σου. Περιπαιχτικά με κοιτάς και ριγώ ολόκληρος.
Αναίμακτα σφάζεις τη σκέψη μου και την τρως. Δικός μου σκοπός είναι να σκαρώνω σκέψεις και δικός σου να τις τρως. Αν κάποτε στερέψω, ξέρω, το τέλος μου θα είναι σίγουρο. Το ανέμελο πρόσωπό μου, το κάποτε, έγινε μια μάσκα υποδαυλισμένης δουλικότητας, άγχους επιβίωσης και καταναγκασμού. Χιλιάδες ξεριζωμένες σκέψεις συνθέτουν το χάρτη του μυαλού μου τον κάποτε γεμάτο στεριές.
Οι θάλασσες πληθαίνουν, άγριες, άδειες, ξένες και εχθρικές. Θα καταβροχθίσεις τα πάντα μου αργά μα σταθερά. Να παράγω κι άλλες στεριές για σένα, ναι... μα πώς? Πως να στεγνώσω τις θάλασσες? Πως να ζωντανέψω τις θύμησες των στεριών, των βουνών που περήφανα χλευάζουν των πεδιάδων τη μονοτονία?
Στάχια και θάμνοι ακανθώδεις, όλα βορά σου. Δέντρα και ζώα, πέτρες και άμμος, ήλιος και φεγγάρι... κομματιασμένα κείτονται περιμένοντας τις ορέξεις σου. Κι εγώ παράγω, και θα παράγω, για όσο μπορώ. Για να μη μείνεις ποτέ νηστική, να μη σε δω να με τελειώνεις. Όχι για να μην τελειώσω... απλώς για να μη δω εσένα να τελειώνεις εμένα, που τόσο σ' αγάπησα... Γιατί τότε μπορεί από αδυναμία μου να φύγω με ψεγάδια στην εικόνα σου που έχω πάντα στο τσεπάκι το κρυφό του μυαλού μου.
Εκεί, σ' εκείνο το τσεπάκι, έχω φυλάξει λίγη άμμο και μια εικόνα σου ζώσα.
Καλή μου... ώρα για δίαιτα....




ΥΓ Φιλάκια... Όχι δε μιλάω για καμία κοπέλα... σίγουρα όχι την κοπέλα μου... που ούτε δίαιτα θέλει, ούτε με καταβροχθίζει και όχι δεν είμαι εγώ ο τύπος... οπότε άσε τις συμβουλές ναι?