Σαλιγκάρι...

Χρωματισμένα σύννεφα ίπτανται από πάνω μας. Το δροσερό άγγιγμα του ανέμου κάνει το δέρμα στο σβέρκο σου να μπιμπικιάζει... Ανατριχιάζεις μ'ευχαρίστηση και οσμίζεσαι την υγρασία. Παρακαλάς να βρέξει να μυρίσεις το βρεγμένο χώμα. Να απολαύσεις τις βόλτες των σαλιγκαριών. Σου άρεσε πάντα να κοιτάς τις τέσσερίς τους τις κεραίες... Δύο μεγάλες και από κάτω δυο μικρότερες...
Τα ερμαφρόδιτα τούτα ζούδια πάντα σου προκαλούσαν το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια... Πέφτουν σε πλήρη απραξία μέχρι να νοιώσουν την υγρασία γύρω τους και ύστερα ζουν... Κάπως έτσι κι εσύ. Περιμένεις κρυμμένη στο καβούκι σου μέχρι να σου τις βρέξω... Μόνο τότε ζεις και βγαίνεις έξω... Σηκώνεις διστακτικά τις κεραίες σου και λαμβάνεις μαζεμένα σήματα από το περιβάλλον...
Θυμάμαι όταν ήσουνα μικρή σου άρεσε να βασανίζεις έντομα και μικρά ζωάκια... Μύγες, σφήκες, μέλισσες, ακρίδες, βατραχάκια και σαύρες βρήκαν πολλές φορές τραγικό θάνατο στα χέρια σου... Μέχρι που μια μέρα είχες ένα σαλιγκάρι πάνω στον πάγκο των βασανιστηρίων σου... θυμάμαι πως τότε ήταν η μόνη φορά που δεν είχες κακό σκοπό... Απλώς ήσουν περίεργη να δεις πως φέρεται αυτό το πλάσμα με καβούκι... Θυμάμαι που δεν έβγαινε και αποφάσισες να το βοηθήσεις ν'ανοιχτεί... Ήθελες να το ελευθερώσεις... να μην περιορίζεται κλεισμένο σ'ένα κέλυφος...
Αργά και προσεχτικά του έσπασες λίγο λίγο το καβούκι του το στριφογυριστό... Λίγη από τη σπείρα κάθε φορά μέχρι που σου φανερώθηκε γυμνό... μα και νεκρό...
Για λίγο προσπάθησες να το κουνήσεις μ'ένα φυλλαράκι... Νόμιζες πως προσπαθούσε να σε ξεγελάσει κάνοντας το πεθαμένο... Όταν στο τέλος κατάλαβες τι είχες κάνει... έβαλες τα κλάματα... Κλείστηκες από τότε και συ στο καβούκι σου...
Φοβάμαι μήπως οι προσπάθειες μου να σε κάνω να βγεις αποβούν μοιραίες... όπως για κείνο κει το σαλιγκάρι... Θυμάσαι πόσο είχες κλάψει?
Από τότε δεν ξαναπείραξες κανένα ζωντανό πλάσμα... Ίσως μονάχα τον δικό σου εαυτό...