Πεπερασμένη Θάλασσα...

"Μοναχική μου συντροφιά τετράδιο...

Φεγγαροφωτισμένη μου σκιά αχνή, ψιλόλιγνη, διαγράφεσαι στο φαγωμένο απ' τα πατήματα τσιμέντο.

Σκληρή και κρύα ξιφολόγχη, με τη σκιά σου την ευλύγιστη να ρέει σε κάθε κίνηση..."


ΡΟΔΟΣ POST #3...

Αγκομαχώντας πάνω στο βατήρα, κοιτάς με αγωνία τα τελευταία βήματα που σε χωρίζουν απ' την πτώση στο νερό, με καρχαρίες σε κύκλο να σε περιμένουν. Πεινάνε... Το ξέρεις... Φοβάσαι... Μα το σπαθί σε σπρώχνει και γνωρίζεις: Η μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, είναι απείρως μεγαλύτερη απ' τη μηδενική.

Μπλουμ! (Κολύμπα...)

--

Συχνάζεις κάθε τόσο στου μυαλού μου τους διαδρόμους... Τα βήματά σου ανάλαφρα, μα κάθε σου πατημασιά αφήνει το σημάδι της βαθύ. Με καίει η σκέψη σου, καθώς το ξέρω πως για μένα δεν υπάρχεις...

Ισιώνεις τα μαλλιά σου και μαζεύω την εικόνα σου με λαιμαργία. Ανοίγεις πόρτες όπου θες και βγαίνεις όπως μπήκες... Αθόρυβη, ασύλληπτη, μοναχική και ανεξάρτητη... Μένει μετέωρο το χέρι μου που να σ' αδράξει τόλμησε... Μικρή μου σκέψη... έμπνευση... Καληνύχτα...

--

Ελευθερίας οιωνοί στριμώχτηκαν στη θάλασσα. Πώς γίνεται να στριμωχτείς εκεί? Απέραντη μου φαίνονταν και όμως! Να που το δικό μου απέραντο, πεπερασμένο γίνεται μπροστά σε μια ιδέα... Ίσως και να χρειάζομαι γυαλιά. Μεταφραστές και χαρακτές συνόρων της ματιάς μου. Με τις πεπερασμένες μου αισθήσεις, μοιάζει απέραντο και το παραμικρό...

--

Νόμιζα πως σε άκουσα να με φωνάζεις... Η ύπαρξή σου συνονθύλευμα ιδρώτα και αρώματος και μουσικής, χορού, ποτού και θολωμένων επιτακτικών ματιών... Το σπρώξιμο έστειλε το μεθυσμένο πλαίσιό μου για περίπατο...

Πώς γίνεται η όσφρηση να είναι η πιο καίρια απ' όλες τις αισθήσεις? Πώς γίνεται μέσα σε έναν έκρυθμο χαμό που πάντοτε μυρίζει το ίδιο, εγώ να ονειρεύομαι το βράδυ που σε γνώρισα? Πώς γίνεται να μη σε ξαναδώ? Να τριγυρίζω στο χαμό από κορμιά, αλκοόλ και μουσικές, χωρίς κουβέντα κι επαφή, για να μπορέσω να 'ρθω πάλι σ' επαφή μαζί σου?

Γαμώτο... Νόμιζα πως σε άκουσα να με φωνάζεις...