Υπομονή...

Τιμωρημένος επί μήνες σε κλειστή θολή σπηλιά με τις ελεύθερές σου ώρες σκοτωμένες... Ανοίγεις θρύψαλα πανιά να φύγεις μια δυο ώρες... Οι θάλασσές σου είναι κλειστές και επικίνδυνες... Τα μάτια σφαλιστά σε συνεπαίρνουν σε ταξίδια νύχτια, άυπνα, σκοτεινά κι αφέγγαρα...

Ανατολές προσμένεις και τη βάρκα της βοήθειας προσμονείς... Αυτή θα σε σαλπάρει σα θα έρθει, μα για το πού και πότε δε σου είπαν... Αναμασάς μια λέξη μισητή... "Υπομονή"... Βαρέθηκες... Τα ασυνάρτητά σου απογεύματα πια δεν περνούν... Οι ώρες σου αντέχουνε στο θάνατο και πια δεν τις σκοτώνεις μ' ευκολία...

Το νέο σου ταξίδι μύχια σε θέλγει μα και ταυτόχρονα τρομοκρατεί την έσω σου μιλιά... Για πού θα είναι και ως πότε? Τι νέα μέρη θα διαβείς και... θα τα καταφέρεις? Στόχοι μπερδεύονται και λύνονται... Θα τους αντέξεις άραγε τους στόχους σου? Είναι προς τη μεριά που εσύ ποθείς? Ποια είναι τούτη η μεριά αλήθεια? Τι ειν' δικό σου και τι έξωθεν μπολιάστηκε στο δέντρο σου που αποκαλείς εγώ?

Υπομονή... Κουράστηκες μικρέ μου μάγε το καρτέρι... Θέλεις να βγεις στο αδηφάγο σου κοινό να τους μαγέψεις πάλι... Μόνο που ο λαγός μπορεί και να βγει σαρκοβόρος... κι εκεί να δω πως θα τον κάνεις πάλι να εξαφανιστεί...

Αυτοσαρκάσου και υπόμεινε... Θάψε το μένος σου βαθιά και κάνε να φυτρώσει, δημιουργικότητα και πάθος για ζωή... για τα δικά μας... ξέρεις... Με τη βλακεία όποιος τα 'βαλε χαμένος βγήκε... θυμήσου το κάθε βλαμμένη σου στιγμή...

Υπομονή...