Στρατός sucks serious donkey ballz...

Ο πανδαμάτωρ στρατός με κάλεσε στη ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά του... Το κάλεσμά του, και γενικώς η όλη σχέση μας, ήταν επεισοδιακό...

Κανονικά η αναβολή μου έληγε το 2010... την έκοψα για να μπω και να τελειώνω... Δήλωσα πως θέλω να μπω τον προηγούμενο Νοέμβρη (2008) στις ειδικές δυνάμεις και συγκεκριμένα στα ΛΟΚ... Ξέρω ξέρω... δεν είμαι στρατόκαβλος... το αντίθετο μάλλον είμαι... αλλά αφού θα πας που θα πας... ας κάνεις κάτι να έχει λιγάκι ενδιαφέρον... τέσπα... δεν έχει και πολλή σημασία καθότι μια βδομάδα ακριβώς πριν μπω το Νοέμβρη στις ένδοξες ειδικές μας δυνάμεις... έπαθα ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, οπότε η λαμπρή στρατοκαβλική μου πορεία έλαβε άδοξο τέλος προτού καν αρχίσει...

Παρεμπιπτόντως εδώ θα ήθελα να κράξω τον αισχρό ορθοπεδικό under training του ΚΑΤ που εφημέρευε το βράδυ Σαββάτου 01/11/2008 και χαριεντίζονταν με τις νοσοκόμες αντί να προσέξει τους ασθενείς... με αποτέλεσμα να μου πει πως έχω απλώς μια κάκωση επιγονατίδας... Φυσικά και δεν τον πίστεψα καθότι έχω πάθει ξανά ρήξη χιαστού στο παρελθόν, οπότε ο χαρακτηριστικός εσωτερικός ήχος του συνδέσμου που κόβεται καθώς και το ακόλουθο μούδιασμα του ποδιού από το γόνατο και κάτω (αηδιάζουμε?), μου ήταν τόσο μα τόσο οδυνηρά οικεία... όπως οικεία μου ήταν και η αναγκαία πλην εξαιρετικά επίπονη διαδικασία αποκατάστασης...

Τέσπα... στρατό δεν μπήκα το Νοέμβρη... πήρα αναβολή ενός έτους την οποία έκοψα στους 6 μήνες για να τελειώνω και να μπω τον Μάη, τελικά οι μαλάκες με πηγαίναν για να μπω Αύγουστο.... τους παρακάλεσα να με πάρουν το Μάη... με πήραν και τη μέρα που πήγα να πάρω το χαρτί... μου είπαν με περισσή ψυχραιμία πως μπαίνω ΤΩΡΑ!... δηλαδή Δευτέρα 11/05 πήρα το χαρτί... Δευτέρα 11/05 μπήκα στρατό... γαμώ? Γαμώ...

Όσοι μπήκαμε στις 11/05 είμαστε οι λεγόμενοι εξ' αναβολής... είμαστε γαμώ τα παιδιά και γενικά μεγάλοι καραμπουζουκλήδες λεβέντες άντρες... οι περισσότεροι τρέχαν στους ψυχιάτρους για να πάρουν απαλλαγή, αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι κακό για τα παιδιά...

Τέσπα... όλοι εμείς, μείναμε έγκλειστοι χωρίς δικαίωμα εξόδου από το στρατόπεδο, μία παραπάνω βδομάδα από όλους τους υπόλοιπους που κατατάχθηκαν κανονικά στις 18 και 19 Μάη... Ναι ξέρω... ε σιγά μωρέ... ο στρατός πλέον είναι κολλέγιο... εσύ δεν ήσουν που μου ήθελες ειδικές δυνάμεις και κλαψομουνιάζεις για μια βδομάδα... κλπ... Βαριέμαι να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά και δεν είναι πως με χάλασε και ιδιαίτερα γιατί εμείς οι εξ αναβολής γενικώς ξεψαρώσαμε πολύ πιο ομαλά και γρήγορα από τους άλλους και γνωρίσαμε και όλους τους ανθύπες που μας έχουν στις διμοιρίες τους οπότε είμαστε κομπλέ, αλλά έχω να καταθέσω μια πρωτοφανή για μένα εμπειρία ζωής...

Μέσα στις τρεις αυτές γαμημένες βδομάδες και από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο γαμημένο στρατόπεδο το οποίο φυσικά αποτελεί βιότοπο του πούτσου, ήτοι το μόνο γεννητικό όργανο που ευδοκιμεί είναι η ψωλίς η αμμώδης, ο λιλίνος μου έπαψε να λειτουργεί με τον τρόπο που ξέρω τόσα χρόνια, που αγαπώ και εμπιστεύομαι, ακόμη και όταν με φέρνει σε δύσκολη θέση... πχ όταν παλιά στο Τέξας, ήταν τσι μοδός οι ποδηλατικές κολλητές βερμούδες, και σου εσηκώνονταν σε δημόσιο χώρο τίγκα στον κόσμο... ε δεν ήταν και ότι πιο σικ...

Το παλικάρι μου το αψηλό σαν τα κυπαρίσσια... (λέμε τώρα...) σταμάτησε να σηκώνεται... νάδα... μηδέν... τίποτα... ρε πες μου κάτι! Μίλα μου! τίποτα... Ρώτησα από εδώ... έψαξα από κει... κάποιον ειδικό να του δώσει το φιλί της ζωής... τίποτα... (Οκ... προσφέρθηκε ένας λούστης πρώην μάγειρας του στρατοπέδου.... αλλά δεν τον γαμούσες ούτε με κλεμμένη ψωλή τον εν λόγω οπότε πήγα πάσο...).

Ερωτώ λοιπόν... τι σκατά παίζει? Τσάι με αντικούκου δεν έπινα, ούτε γάλα... και γενικώς ύποπτα υγρά που προσφέρουν στο στρατό δεν ακούμπησα... Κατέληξα στο συμπέρασμα πως α) δεν είμαι λούστης ούτε λίγο... γιατί αν ήμουν έστω και λίγο με τόσα καβλιά να με περιτριγυρίζουν κάτι θα ανασάλευε down there... με πιάνς? β) Στον στρατό δεν πιάνουν ούτε οι κατουρόκαβλες... δεν ξέρω γιατί... είναι κάτι που πρέπει να ερευνηθεί ενδελεχώς ίσως... γ) Όταν κάποια στιγμή και για καθαρά ιατρικούς λόγους, ήθελα να βεβαιωθώ πως το πουλί μου ζούσε διάολε!, τον έπαιξα... ναι ναι... δε ντρέπομαι να το πω... ναι σε σκεφτόμουν... και παρόλο που η συγκεκριμένη μαλακία πρέπει να ήταν η πιο αποτυχημένη της ζωής μου καθότι είχε καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και η απόλαυση ήταν μηδαμινή, αναπτέρωσε την ελπίδα πως το πουλί μου θα επιβιώσει τη στρατιωτική μας θητεία... μιλάω στο πρώτο πληθυντικό καθότι ότι έχει κεφάλι αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα yes? είμαστε σα σιαμαίοι ας πούμε... δε βλέπεις δυο σιαμαίους και τους μιλάς στο πρώτο ενικό... όσο αγενής και να είσαι...

Θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, καλά ρε αδερφέ... όνειρα με μουνιά δεν έβλεπες στο ρημαδοστρατό? θα σου απαντήσω πως όνειρα γενικώς δεν έβλεπα... ξυπνάω στις 5:30 και μέρα παρά μέρα στις 5:00 (καθότι μέρα παρά μέρα είναι μέρα μπάνιου... ναι δεν είμαι ο πιο καθαρός φαντάρος, αλλά πίστεψέ με δεν είμαι ούτε ο πιο βρώμικος...) και κοιμάμαι με το που χτυπάει η καραμούζα το βράδυ... σα να είμαι εκπαιδευμένος... 11:00 το βράδυ βαράει σιωπητήριο και με τη μία κλείνουν τα μάτια μου και ξανανοίγουν το πρωί... αλλά από όνειρα μηδέν... έχει πεθάνει και η φαντασία μου και το πουλί μου... δεν ξέρω τι να κάνω σου λέω! Θα έλεγα γαμώ τη φαντασία μου γαμώ... αλλά τη φαντασία μου δεν τη βρίσκω και το πουλί μου δε σηκώνεται στο στρατό... lose lose situation μιλάμε...

Από την άλλη... με το που πήραμε την άδεια ορκωμοσίας και με το που βγήκα από την πύλη... επανήλθαν όλα... μιλάμε δεν ξέρω... οδηγούσα με τρία χέρια σου λέω... άλλη ασφάλεια σου λέω παιδί μου... ξέρεις τι είναι να έχεις καφέ στο ένα χέρι, τσιγάρο στο άλλο και να κρατάς το τιμόνι με το καβλί σου? Ανάλογα με το λεβιέ ταχυτήτων που έχεις μπορείς να αλλάζεις και ταχύτητες... μέχρι τετάρτη τουλάχιστον... για την πέμπτη θέλει να είσαι ελαφρώς πιο προικισμένος... Άσε που δεν ψάχνεις και που να βάλεις τα χαρτάκια από τα διόδια... δεν τα πετάς έξω από το παράθυρο σαν τους απολίτιστους... τα καρφώνεις κατευθείαν στο καβλί σου και ξεμπερδεύεις...

Στις άδειες από το στρατό είναι να έχεις γκόμενα... μόνο να έχει αντοχές... Η επιτομή του ρομαντισμού είμαι... Θυμήθηκα τα παλιά... ξέρεις τότε με τις σπηλιές, τα ρόπαλα και τις άναρθρες κραυγές... λίγο πριν ανακαλυφθεί η φωτιά? Άμανε γεια σου... τότε! Μόνο πούτσα και φαΐ... τίποτε άλλο... Ούτε τηλεόραση, ούτε ηλεκτρισμό ούτε τίποτα δε θες... Μονάχα ένα δεκτικό, ανθεκτικό και καβλωμένο θηλυκό του είδους σου (κατά προτίμηση άνθρωπο δηλαδή... ή σχεδόν άνθρωπο...) και τα πράττεις ασταμάτητα...