Στρατού ανάγνωσμα...

Τα παρακάτω τα έγραψα όσο ήμουν στο στρατό... Οφείλω να πω πως στην πορεία ο στρατός έγινε πολύ πιο ευχάριστος τόσο λόγω του ότι συνηθίζεις, όσο και λόγω του ότι στο κέντρο που είμαι οι αξιωματικοί είναι μια χαρά στην πλειονότητά τους, αλλά κυρίως λόγω των παιδιών που γνώρισα όσο ήμουν στο κέντρο...Παίδες... δε θα την πάλευα με τίποτα χωρίς εσάς... σας ευχαριστώ πολύ για τις ώρες που έχουμε περάσει ως τώρα και εύχομαι να βρεθώ με όσους περισσότερους γίνεται από εσάς και στη μονάδα... Ανυπομονώ να βρεθούμε να πούμε τις μαλακίες μας :)


Ήρθες για να μείνεις ή για να φύγεις? Η πρώτη ερώτηση που ακούς όταν μπαίνεις στο κέντρο ως εξ' αναβολής...

Ό,τι άποψη και να έχεις για το στρατό, την ώρα που μπαίνεις μάλλον χειροτερεύει κατά πολύ. Τσεκάρω φάτσες και προσπαθώ να κόψω με ποιον θα μπορέσω να κολλήσω...
Είναι λιγάκι γάμα τα στο κέντρο...

-----------------------------------------------------------------------------------


Άγονο τριζόνι της νύχτας, με το τραγούδι σου να συνοδεύεις την άγονη γραμμή της νυχτερινής σημερινής μου ύπαρξης... Μαζί και τα κρεβάτια που τρίζουν καθώς γυρνάνε τα κορμιά τα κοιμισμένα, μετά απ' αγγαρίες δίχως νόημα άλλο πέρα από της σκέψεως το σκότωμα...

Καθώς τελειώνει ο καφές μες το ποτήρι, αναρωτιέσαι περιμένοντας πώς θες και πότε να τελειώσει η θητεία σου...

Κι ακόμη δεν άρχισες... Ολόκληρος στρατός θ' απολυθεί πριν από σένα... Τρακόσιες πενήντα και σήμερα...

Νέος... θα πήξεις...

-----------------------------------------------------------------------------------

Το κοιμισμένο ορειχάλκινο σώμα σα να ξύπνησε... Ξεφύσηξε για δύο ώρες κι ύστερα μ' ένα σπασμό που έπνιξε τον κόμπο στο λαιμό του... εκοιμήθηκε.

Η άρρωστη ματιά σου δε σταμάτησε... τα ματωμένα γέλια σου ξανοίχτηκαν μαζί με γύρες που πετούσαν στ' ανοιξιάτικο αγέρι... Το χτένι σου βαρέθηκε τους κόμπους να μετράει... Ξεδοντιασμένο κείτεται σ' αργία... Τα μαλλιά σου πέσανε...

Οι μνήμες σου ξανοίχτηκαν στο φως και σ' ακολούθησαν κάποιων ματιών οι βλέψεις... κράτα την ψυχραιμία σου. Μονάχα η ψυχραιμία σου 'μεινε, κι αυτή γλιστρά σαν ένα λείο σίδερο βαρύ, με λάδια αλειμμένο...

Χρώματα ταξιδιάρικα χαθήκατε... Μέλισσες αλανιάρες τώρα μέσα στο μελίσσι βρίσκεστε το μέλι μακριά μου για να πλάσετε...

Τα βαριοφορεμένα βήματά μου σέρνω δώθε κείθε δίχως νόημα... Τις ομιλίες σας μαζεύω στο κοφίνι μου συλλαβιστά... οι ρίγες στο ταβάνι μου με κόβουνε σα να 'ναι σχάρα στην οποία ψήνομαι... Οι αδικοχαμένες ώρες, μέρες, μήνες μου, σφαδάζουνε... Ανήμπορες για να γυρίσουν πια μου γνέφουν χαίρε!

Δεν είναι να περνούν εικόνες από έξω μέσα... Δεν είναι τόπος τούτος να περνάς... Καλύτερα άσε μας εδώ μονάχους να προσέχουμε ο καθείς τον άλλονε κατάδικο.

Κι εσείς που είστε έξω οι κατάδικοί μας... καθίστε εκεί. Σαν μπούνε χρώματα εδώ, να φύγουν πάλι πρέπει...

Κι εκείνη η στιγμή του χωρισμού... Τσακίζει θέληση, ανδρεία και σθένος... Βαστάτε νέοι... Βαστάτε!

Είμαστε ντόμινο...

-----------------------------------------------------------------------------------

Όταν χτυπά την πόρτα σου η πραγματικότητα... Όταν σου σπάει τη χαρμόσυνη φούσκα αυθυποβολής που έφτιαξες για να παλέψεις την απάλευτη κατάσταση... εκείνη η ώρα... είναι η ώρα που μιλάνε τα αποθέματα...

Ψάχνεις να βρεις μέσα σου τις εφεδρείες... Καλείς θεούς και δαίμονες σε συμμαχία... και το παλεύεις.

Η πρώτη σου σπασμωδική αντίδραση, είναι να κλείσεις πόρτες και τη φούσκα σου να διασφαλίσεις... Το ξέρεις πως δε θα δουλέψει... Το ξέρεις πως ανώφελο είναι... Αλλά το ένστικτο είναι ένστικτο... και το ένστικτό σου λέει, πως αν δε βλέπεις τον "εχθρό" ούτε αυτός σε βλέπει... Αυτό το ένστικτο λοιπόν είναι αρχικά ακατανίκητο...

Οφείλεις όμως να εξασκηθείς... οφείλεις να την παλέψεις, να ματώσεις και να κερδίσεις... Τ' οφείλεις στον εαυτό σου και σ' όλες εκείνες τις ατέλειωτες τις ώρες μάχης που έδωσες μ' αντίπαλο την πάρτη σου και μόνο...

Πρέπει να πειστείς πως το αξίζεις... Αλλιώς δεν έχεις λόγο ύπαρξης... Το ξέρω πως είναι δύσκολο... Το ξέρω πως ίσως δε σε πείθουν τα λόγια και οι πράξεις επιδοκιμασίας των τριγύρω σου...

Όμως αν όπως λες στον εαυτό σου πως σε όλα του άχρηστος είναι... γιατί να είναι χρήσιμος στην αυτεπίγνωσή του? Πρέπει λοιπόν να έχεις τα σημεία αναφοράς σου... Να τα τσεκάρεις και να βλέπεις το είναι σου με τα δικά τους μάτια... όταν ο εαυτός σου γίνεται αβάσταχτος...

Ώρα με την ώρα... μέρα με τη μέρα... μήνα με το μήνα... μάχη με τη μάχη... Θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο... μαζί.

Την ίδια την πουτάνα τη ζωή θα την κερδίσουμε!... κι όλο το θάνατο που αυτή εμπεριέχει...

-----------------------------------------------------------------------------------

Ανθολογίζοντας δυο μαύρα τρένα σκοτεινά, χωρέσαν στην καρδιά σου χρώματα... Οι δυο μυρτιές χωρέσανε στα στήθη σου κι ανάσαινες την Άνοιξη...

Οι φωτεινές ακτίνες σου κρυφτήκαν, πίσω απ' τα σύννεφα βροχής ζωφόρας... Άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού και στάλα στάλα ξεχυθήκανε ψυχές...

Της καταπίεσης η ώρα στέρεψε... Μετράς λεπτά μονάχα κι ώρες ας σου φαίνονται...

Το μόνο πράγμα στο μυαλό σου εσύ... Η μόνη σκέψη σου είναι κόκκινη με μαύρα στίγματα πηχτά...

Όταν η ώρα θα 'ρθει θα 'σαι εκεί. Είτε νικώντας είτε χάνοντας τη μάχη... στη θέληση θα είσαι νικητής!

-----------------------------------------------------------------------------------

Οινοποσίας απογεύματα, γύρισαν της καρδιάς μου τους τροχούς... Η ανυπέρβλητη εξόντωση του ακρογωνιαίου λίθου μου, έστειλε τη ματιά μου για νερό...

Ο χώρος στέρεψε όταν τα τείχη ύψωσες ψηλά... σε μια προσπάθεια τη γύμνια σου να κρύψεις... Χώρισαν όλοι οι βράχοι και τα ύδατα με λύσσα χτύπαγαν.

Μ' αφρούς ξεσηκωμένους, χτύπησαν δόντια και κροτάλισαν... ήχοι που κάνανε το αίμα να παγώνει...

Αρχίνησε η ομίχλη να αιωρείται χαμηλά... Κάτω απ' το έδαφος κλαίγαν τα μάτια σου ακόμη... Αυτά που είδες σε τσακίσανε... Οι ομορφιές που βίωσες σπάνιες...

Η ανθρωπιά νεκρή σε κοίταζε με βλέμμα παγωμένο... έντρομο. Έσκυψες πάνω της και έκλαψες... Απόκαμες.

Με μάτια κλειστά και γροθιές σφιγμένες, ούρλιαξες στην απόγνωση, μήπως σε φοβηθεί και φύγει...

Σύρε τα βήματά σου στέρεα... Πάτα γερά στη μάνα γη, να πάρεις δύναμη τιτάνα... Ο ουρανός σκυφτός θωρεί το μόχθο σου. Ο ουρανός θα σε προσέχει... παντογνώστης... δίκαιος...

Τις πράξεις σου... σα μια νοημοσύνη να τις κρίνει, θα γυρνάνε πάνω σου... Είτε το βλέπεις είτε όχι, θα 'χεις να λαμβάνεις...

Μεσημέριασε για τα καλά... Ο ήλιος έκαψε... Ψάξε τη σκιά σου γι' αποκούμπι...

-----------------------------------------------------------------------------------

Χορτάριασαν της μέρας οι ώρες, γίνανε δέντρα ακλόνητα και δεν πηγαίνουν πουθενά. Μονάχα ατενίζουνε το τώρα, μια για πάντα. Σκληρή είν' η δουλειά να πιάσεις να τις κόψεις...

Μα αν αντί να τσεκουριάσεις φύγεις, άμα αρχίσεις το περπάτημα ζωηρά... περνούν και πίσω τις αφήνεις...

Μονάχα σαν το θες εσύ, μπορείς για λίγο να σταθείς και να θαυμάσεις, κάποια κλωνάρια ξέχωρα από τ' άλλα... Μπουμπουκιασμένα ή με καρπούς, κι άλλα ίσως κάπως τεθλιμμένα μα όμορφα...

Μην τσεκουριάζεις μόνο... Μην τις σκοτώνεις τις ψηλές τις ώρες σου... γκρεμίζονται στο έδαφος και σαν γυρίσεις πίσω για να δεις που έφτασες...

Υπάρχει μόνο έρημος...

-----------------------------------------------------------------------------------

Ξανοίχτηκε το βλέμμα σου στο άπειρο και γύρισαν χορτάτες οι εικόνες πίσω στο μυαλό σου... Με προσοχή τις στοίβαξες, κάπου στο πίσω μέρος της νοητικής σου αποθήκης, όπως οι σκύλοι θάβουν κόκαλα για μέρες δύσκολες...

Όταν θα έρθουν οι αναβροχιές, θα τις ξεθάψεις τις εικόνες να σε θρέψουν. Σαν ένα μηρυκαστικό της σκέψης, θα μασουλάς με ησυχία τα τοπία σου τα όμορφα... τα πρόσωπα τα καθαρά... τις φιλικές γκριμάτσες των δικών σου... κάποιο λουλούδι που ξεφύτρωνε με πείσμα μέσα απ' τα τσιμέντα... δύο παιδιά που παίζαν με μια μπάλα στη βοή της πόλης...

Θα σε βοηθήσουν οι εικόνες να ξεχάσεις το μουντό σου το κελί... θα σε βοηθήσουν να θυμάσαι πως υπάρχει η ζωή σου, μα είν' έξω...

Δε σε πειράζει τόσο που απέχεις απ' αυτήν σαν ξέρεις πως υπάρχει... Το πρόβλημα θα ήταν να μην είναι πουθενά... Να ήσουνα αιώνια καταδικασμένος, σε μια ζωή υπόγεια, κλεισμένη κάτω από πέπλο μαύρο και βαρύ, να κόβει φως, να πνίγει ήχους, το οξυγόνο να σου αφαιρεί από τις σκέψεις σου...

Παράλογα οξυμμένες οι αισθήσεις σου, και ο βαθμός σου ετοιμότητας παράξενα οξύτατος, σε κάθε ήχο ύποπτο, σε κάθε κίνηση παράταιρη στο χωροχρόνο, η αδρεναλίνη σου εκτινάσσεται στα ύψη τα νύχια έτοιμα να σκίσουνε το παραπέτασμα και να σε βγάλουν πάλι έξω ελεύθερο...

Μια ευκαιρία ψάχνεις κι έφυγες... Μία στιγμή...

Το ένστικτο του δρόμου, σε οδηγεί πάλι στο δρόμο σου...