Ομίχλη...
Έχει μια ομίχλη έξω που σε υπνωτίζει... Κοιτώντας γύρω το τοπίο, τα μάτια τσούζουνε νωχελικά και κλείνουν. Αυτή η μαγική ομίχλη πέφτει τέτοιες μέρες μες την πόλη μας.
Είναι οι μέρες που να σηκωθείς απ' το κρεβάτι δυσκολεύεσαι. Το κουρασμένο σου μυαλό με κόπο να μαζέψεις προσπαθείς εις μάτην. Συνέχεια θα σου κλέβει σκέψεις η ομίχλη και θα τις παίρνει άθελά σου να τις εξαχνώσει, ενσωματώνοντάς τες μια για πάντα στο ρευστό της σώμα από άχλη.
Μα μέσα στη ραστώνη σου από το μάγεμά της, μετά από ένα σύντομο και άνισο αγώνα, θα παραδίνεσαι στην ομορφιά της και θα κάνεις τα χατίρια της. Σαν την Σαλώμη θα χορεύει το χορό των πέπλων της, θα σου θολώνει το μυαλό και λίγο λίγο θα στο κλέβει... Εσύ, μαζί με όλους που την βλέπουν, θα την θρέφεις.
Αυτή... αυτή θα πάρει ό,τι θέλει από μας και μεθυσμένους θα μας βάλει στα κρεβάτια μας... Για λίγο πριν τα μάτια μας να κλείσουμε, θα το πιστέψουμε πως έρχεται μαζί μας να πλαγιάσει... Μα πριν το καταλάβουμε, καθώς ο αέρας δραπετεύει απ' τα σκεπάσματα που πέφτουν στο κορμί μας, θα δραπετεύει και αυτή...
Είναι η πάντα νεαρή, αδάμαστη κι εφηβικά ατίθαση, η δροσερή μας η Ομίχλη... Μας κάνει δώρο τη θολή της αίσθηση... την όμορφη ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουμε ν' αγγίξουμε το άπιαστα όμορφο... το ονειρικό, το αιθέριο και αεικίνητο κορμί της τελειότητας... αυτό που πάντα κυνηγάμε και πάντα μας διαφεύγει...
Πάνω σ' αυτό μας το κυνήγι, αυτή τρυγάει τις σκέψεις μας... ρουφάει άπληστα από μας αυτά που έχουμε κλεισμένα στο μυαλό μας... κι όταν γεμίσει από αυτές, γλυκά θα μας κοιμίσει και θα φύγει... χωρίς να καταλάβουμε εμείς ποτέ τι έγινε... κοιμόμαστε με το χαμόγελο του μεθυσμένου εραστή... κι όταν ξυπνάμε εξαπατημένοι, θα πρέπει να ζυγίσουμε ζημιά και κέρδος...
Ανάλογα τη ζυγαριά σου το λοιπόν, μπορεί να πεις πως η ομορφιά της που σου πρόσφερε έστω για λίγο, την άξιζε την από μέρους της κλεψιά... Αλλιώς μπορεί να νιώσεις πως σε έριξε με δόλο, να αισθανθείς σαν θύμα που το λήστεψαν... Όπως κι αν νοιώσεις ειν' δική σου επιλογή...
Εμένα μη ρωτάς τι δείχνει η ζυγαριά μου... Τα ζύγια μου είναι πειραγμένα από καιρό... Μόνο και μόνο που με βλέπεις να της γράφω... σημαίνει πως επιζητώ την παρουσία της και έχω ανάγκη από την αποπλάνησή της... Αλήθεια σου το λέω... κι ό,τι μου κλέβει ναι, χαλάλι της... πιο ανάλαφρο αφήνει το μυαλό μου κι ύστερα... μου φαίνεται απίστευτο πως μέρος της αιθέριας ύπαρξής της, αποτελεί κι ένα δικό, μικρό μου κομματάκι...
Έχει μια ομίχλη έξω... Μια ομίχλη που σε υπνωτίζει...
Είναι οι μέρες που να σηκωθείς απ' το κρεβάτι δυσκολεύεσαι. Το κουρασμένο σου μυαλό με κόπο να μαζέψεις προσπαθείς εις μάτην. Συνέχεια θα σου κλέβει σκέψεις η ομίχλη και θα τις παίρνει άθελά σου να τις εξαχνώσει, ενσωματώνοντάς τες μια για πάντα στο ρευστό της σώμα από άχλη.
Μα μέσα στη ραστώνη σου από το μάγεμά της, μετά από ένα σύντομο και άνισο αγώνα, θα παραδίνεσαι στην ομορφιά της και θα κάνεις τα χατίρια της. Σαν την Σαλώμη θα χορεύει το χορό των πέπλων της, θα σου θολώνει το μυαλό και λίγο λίγο θα στο κλέβει... Εσύ, μαζί με όλους που την βλέπουν, θα την θρέφεις.
Αυτή... αυτή θα πάρει ό,τι θέλει από μας και μεθυσμένους θα μας βάλει στα κρεβάτια μας... Για λίγο πριν τα μάτια μας να κλείσουμε, θα το πιστέψουμε πως έρχεται μαζί μας να πλαγιάσει... Μα πριν το καταλάβουμε, καθώς ο αέρας δραπετεύει απ' τα σκεπάσματα που πέφτουν στο κορμί μας, θα δραπετεύει και αυτή...
Είναι η πάντα νεαρή, αδάμαστη κι εφηβικά ατίθαση, η δροσερή μας η Ομίχλη... Μας κάνει δώρο τη θολή της αίσθηση... την όμορφη ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουμε ν' αγγίξουμε το άπιαστα όμορφο... το ονειρικό, το αιθέριο και αεικίνητο κορμί της τελειότητας... αυτό που πάντα κυνηγάμε και πάντα μας διαφεύγει...
Πάνω σ' αυτό μας το κυνήγι, αυτή τρυγάει τις σκέψεις μας... ρουφάει άπληστα από μας αυτά που έχουμε κλεισμένα στο μυαλό μας... κι όταν γεμίσει από αυτές, γλυκά θα μας κοιμίσει και θα φύγει... χωρίς να καταλάβουμε εμείς ποτέ τι έγινε... κοιμόμαστε με το χαμόγελο του μεθυσμένου εραστή... κι όταν ξυπνάμε εξαπατημένοι, θα πρέπει να ζυγίσουμε ζημιά και κέρδος...
Ανάλογα τη ζυγαριά σου το λοιπόν, μπορεί να πεις πως η ομορφιά της που σου πρόσφερε έστω για λίγο, την άξιζε την από μέρους της κλεψιά... Αλλιώς μπορεί να νιώσεις πως σε έριξε με δόλο, να αισθανθείς σαν θύμα που το λήστεψαν... Όπως κι αν νοιώσεις ειν' δική σου επιλογή...
Εμένα μη ρωτάς τι δείχνει η ζυγαριά μου... Τα ζύγια μου είναι πειραγμένα από καιρό... Μόνο και μόνο που με βλέπεις να της γράφω... σημαίνει πως επιζητώ την παρουσία της και έχω ανάγκη από την αποπλάνησή της... Αλήθεια σου το λέω... κι ό,τι μου κλέβει ναι, χαλάλι της... πιο ανάλαφρο αφήνει το μυαλό μου κι ύστερα... μου φαίνεται απίστευτο πως μέρος της αιθέριας ύπαρξής της, αποτελεί κι ένα δικό, μικρό μου κομματάκι...
Έχει μια ομίχλη έξω... Μια ομίχλη που σε υπνωτίζει...
posted by it is at 10:38 AM
3 Comments:
se emas xionizei! den exei omixlh. xairetai, vertheros
Emena i omixli de mou aresei. Den einai oti mou sterei tin orasi..Oute i pseudaisthisi tis eufrosinis pou sou prosferei mono gia na stin klepsei ligo argotera dinontas sou ena aisthima apoleias.Auto pou me enoxlei einai perissotero apo ola einai oti oi alloi de mporoun na me doun.De mporoun na me niosoun kai den kseroun kan an briskomai akoma sto idio simeio pou imoun prin pesei i omixli...Tha mou peis den einai sto xeri mas polles fores na epileksoume...I omoxli tha erthei kai tha skepasei ta panta..
Einai simatiko omos na ksereis oti para ti drosia tis kai tis omorfes uposxeseis tis esu exeis apofaisei oti i omixlei de sou aresei.Ki an theleis na upnotisteis de xreiazesai tin Omixli to mualo einai arketa dunato gia na to petuxeis kai sti diaugeia!!
verth yo! :) Τι κάνεις? Ελπίζω να είσαι καλα :)
Στεφ... bro, είναι κι αυτός ένας τρόπος να το δεις... απλώς οχι ο τρόπος που το έβλεπα εγώ όταν το έγραφα :) Προσπάθησε αν δε βαριέσαι να το ξαναδείς λίγο πιο ελεύθερα κι όχι τόσο κυριολεκτικά, ή λογικά αν θες, αλλά πιο εχμ... ντρέπομαι που θα το πω... αλλά ναι... λίγο πιο ποιητικά... ή αδερφίστικα αν θες :) το ξέρεις εξ' άλλου πως βγάζω την καταπιεσμένη αδερφή από μέσα μου συνήθως όταν γράφω εδώ :)
Μου αρέσει πάντως που το είδες και που μπήκες και στον κόπο να γράψεις κάτι σκεφτόμενος κι όλας τι μπορεί να σκέφτομαι :) I totally love you and you knows it :)
Παρόλα αυτά... υπαρχουν στιγμές που ούτως ή άλλως είσαι μόνος σου... και ειδικά τώρα που είσαι εκεί ξέρεις τι εννοώ... εκείνες τις ώρες λοιπόν, αν όχι όλες... κάποιες από αυτές... η ομίχλη δε σου στερεί την αναγνώριση της ύπαρξής σου από τρίτους... Αντιθέτως σου δίνει την ευκαιρία της πιο βαθειάς αποδοχής και συνειδητοποίησης της ύπαρξής σου από τον ίδιο σου τον εαυτό, αποστασιοποιημένο από τα έτερα φώτα και φωτισμένο από μέσα προς τα έξω...
Όσο για τη δεύτερη παράγραφο... εννοείται... Η ομίχλη όμως που γράφω δεν είναι τεχνητή... Δεν είναι ένα ναρκωτικό... Είναι η ομίχλη που είτε εμφανίζεται καθαρά από το μυαλό σου, είτε μέσω μιας πραγματικής ομίχλης (βλέπε πχ την ομίχλη που είχε την ώρα που μου ήρθε να γράψω για την ομίχλη...) ξέρεις... υδρατμοί and shit... υπνωτίζεσαι και μπαίνεις σε μια νοητή και όχι νοητική ομίχλη...
Ελπίζω να σε κάλυψα και να ξέρεις πως γράφω ελληνικά με τόνους σε ένα λαπιτόπι το οποίο κάποιος και όχι εγώ... είχε τη φαεινή ιδέα να περάσει με την ηλεκτρική σκούπα γιατί είχε σκόνη με αποτέλεσμα να ρουφήξει 4 πλήκτρα, ένα εκ των οποίων και το πλήκτρο για τους τόνους... Γάμα με δηλαδή :p
Take care και δόδαξε λιγάκι τα κινεζάκια τι πα να πει mathematics μη γαμή... :p
Post a Comment
<< Home