Νοερές Πορδές...

Μισάνοιξες τα χείλη σου και βγαίνουν από μέσα τους ανάσες που συγχέονται μαζί μου... Μ' αρέσει ν' ανασαίνω τις ανάσες σου. Μου φαίνεται πως απ' αυτές μπορώ να ζω κι εγώ λιγάκι...

Ζούμε σε κάτι ατελείωτες λεωφόρους... Τροχήλατα πηγαίνουν κι έρχονται, κι εμείς επάνω σε διπλές γραμμές να προχωρήσουμε δειλά προσμένουμε και πέρα δώθε με αγωνία κοιτάμε.

Χτύπησα το καρφί με δύναμη στο χέρι μου. Ο πόνος του με ξύπνησε... Τη δύναμή που έβαλα την ένιωσα επάνω μου και το κατάλαβα καλά... Όταν χτυπάς χτυπιέσαι και ας μη θες να το πιστέψεις....

Σε πήρα νοερά τηλέφωνο να σου ζητήσω μια συγγνώμη. Εσύ το σήκωσες και έτσι με αγάπη και στοργή τα βρήκαμε οι δυο μας. Μονάχα όταν σ' έκλεισα μου θύμισες πως πρέπει να σε πάρω και στ' αλήθεια κάποτε... Να τα μιλήσουμε από κοντά... Γιατί νοερά μονάχος μου μιλάω... ακόμη κι αν φαντάζομαι εσένα να απαντάς... Αυτά τα νοερά σενάρια με πάνε πάντα πίσω...

Φλόγες ανάβουνε στα δάχτυλά σου γυναικείες, φλόγες που μου ανάβουνε φωτιά... καθώς θα με χαϊδεύεις θα σε καίω, συνεπαρμένος απ΄ της φλόγας σου την πυρκαγιά... (αν αυτό δεν είναι εφάμιλο του "έρωτά μου τοκογλύφε γλύφε το κορμί μου γλύφε"... δεν ξέρω τι είναι...)

Με δυο στιγμές μονάχες, παίρνω δύναμη για να αντιμετωπίσω τις παρέες... άσε με δυο στιγμές...