Κόμποι...

Θέλω να σου γράψω δυο ματιές μου να σου πω... πως κοίταξα το αύριο και μου είπε που να έρθω να σε βρω... Εκεί στην κοίτη κείτεσαι και βλέπω τα μικρά σου δάχτυλα τη χλόη να χαϊδεύουν σα μαλλιά...

Ποιανού το άγριο κεφάλι εσύ να σκέφτεσαι? Ποιανού τ' ατίθασα μαλλιά να προσπαθείς να συμμαζέψεις τώρα που κι εγώ χτενίστηκα κι έγινα... "κύριος"...

Μεγάλος ο οίστρος που σε γέννησε και οι πνοές που ενωθήκανε μεγάλες... Χλωμά καράτια ασημί μαντέψανε το χάδι σου στο ένωμά τους...

Η ομορφότερη η μέρα μου εσύ... στα βάθη των βυθών μου πάντα να ξεπροβοδίζεις τις φοβίες μου εσύ... με τα μαλλιά σου από φύκια να σαλεύουν στων ρευμάτων τις κινήσεις και με τα πόδια σου την άμμο να σηκώνεις σε φευγάτο κουρνιαχτό...

Γλυκές ονειρεμένες μου στιγμούλες... μικρό χαϊβάνι που σε δρόμους τρέχει με τα γόνατά του ματωμένα... Ζεστή εσύ και κρύος εγώ να σέρνουμε ατμούς και τα ραγίσματα γυαλιών στην ένωσή μας...

Οι λέξεις μου τελείωσαν... επαναλαμβανόμενες ριπές αυτόματων στομάτων... Δόντια σπασμένα και τραχιές παλάμες στ' άγγιγμά τους να πληγώνουνε ευαίσθητα αυτιά και σβέρκους κουρεμένους...

Καημένη μου λαλιά σταμάτησες να βγάζεις τη φωνή σου... Βοή στην έρημο και κρότος στο κενό... Κανείς δεν είναι μάρτυρας της ύπαρξής σου κι άρα δεν υπάρχεις... Ακόμη και που σκέφτεσαι... Τη σκέψη σου σε ποιον να επικοινωνήσεις... Με ποιον να μοιραστείς τους κόμπους του μυαλού σου να σου δώσει τους δικούς του?

Κάθεσαι να λύνεις το σκοινί σου μόνος σου... Κόμπους που μόνος έδεσες και ξέρεις πώς να τους ξεκάνεις μονομιάς... κι ας μην το παραδέχεσαι... τους ξέρεις... Σαν των χεριών σου των αδρών την επιφάνεια... Σαν των ματιών σου το πλυμένο χρώμα... σε δυο ανάσες λύνεις, πάλι δένεις σ' άλλες δυο... Σγούρυνε το σκοινάκι σου και πάει... καιρός να το πετάξεις και αυτό...

Μένεις να προσκυνάς το άγνωστο... Ήρθε για σένα ξέρεις από τόπους άλλους μακρινούς... Θα σε διεκδικήσει για να σε κερδίσει για να φοβηθείς, να το διεκδικήσεις και να το κερδίσεις ή να του παραδοθείς...

Πες μου όταν τελειώσουν όλα τι θα γίνει? Τίποτα... Θα έχουν όλα τελειώσει...