Σκαρίφημα...

Ζωγράφισα ένα σκαρίφημα της ανάσας σου. Πάνω σε χέρια σκανταλιάρικα να πέφτει και να τους προσφέρει τη ζωή. Πνοή Θεού... πνοή Θεάς... Και δυο ζευγάρια χέρια σκανταλιάρικα...

Στο πίσω μέρος απ' το γόνατό σου είναι που μ' αρέσει να φιλάω... Το ξέρω πως σου στέλνει κύματα ηλεκτρισμού... Μ' αρέσει να σε βλέπω να τεντώνεσαι και να αναριγείς... Μου δίνει αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που παίρνεις ύστερα από κάθε σου κατόρθωμα.

Η μικρή σου χρόνια χθόνια αλαζονική ματιά, φωλιάζει πλέον μέσα στην ψυχή μου. Με βλέμμα καχύποπτο και κορμί έτοιμο να τραπεί σε φυγή ή να ξεσκίσει το αδύναμο εν δυνάμει θήραμα, στήνω καρτέρι στη ζωή μου. Να 'ναι ένας κρίκος πάνω ή πιο κάτω στην άρρωστη φανταστική μου τροφική αλυσίδα ο επόμενος διαβάτης?

Τα σύννεφα σκοτείνιασαν τη μέρα και το γκρι έχει κερδίσει για την ώρα. Η υποψία μυρωδιάς βρεγμένης γης, φέρνει ανατριχίλες στο κορμί μου. Κάτι από αυτή τη μυρωδιά δεν έχει τόπο... Είναι το ίδιο όπου και να 'σαι πα στη γη. Αυτό δεν ξέρω το γιατί, μα με βάζει σε σκέψεις... (Ουάου! Το λόγο σου μαλάκα μου? Ναι σου λέω! Στο λόγο μου!... :S)

ΥΓ. Η μέρα της μαλακίας, (και) σήμερα...