Πήδα λέμε...

Μαρτύρησα τη φευγαλέα σου σκέψη που περπάτησε σε κάποιο διάδρομο του νου μου. Συνήθισα να σε κοιτάω στα μάτια και να μιλάμε στ' άστοχα. Για κάποιον ξένο που δεν ξέρει τα τερτίπια μας, μοιάζουμε χαζοχαρούμενοι φίλοι.

Εμείς γνωρίζουμε τα λόγια μας τι κρύβουν από πίσω. Σαν τα βουνά που πίσω τους μπορεί να κρύβουν νέους τόπους άφθαρτους, παρθένους... εγώ κι εσύ υψώνουμε τα λόγια μας. Για να κρυφτούνε από πίσω οι έννοιες οι δικές μας, που σαν κοσμογονία φτιάχνουνε καινούριους τόπους νοερούς κι απάτητες καινούριες σκέψεις...

Μίλα μου. Πες μου με τα δικά μας συνθηματικά πως μ' αγαπάς. Το έχω ανάγκη τούτον τον καιρό... Με πνίγει κάτι και δεν ξέρω πως να το σκοτώσω. Θέλω να πιω το αίμα του, να ξανανιώσω ζωντανός... Μονάχα με το θάνατό του θα μπορέσω ν' ανασάνω πάλι και ν' αρθρώσω λόγο. Ως τότε πρέπει να μονολογείς... Τα λόγια σου μου δίνουνε κουράγιο...

Η σκέψη πως υπάρχεις εκεί έξω, με ησυχάζει... Τα βράδια σ' αγκαλιάζω νοερά και παίρνω δύναμη. Στα σκοτεινά μου μέσα είσαι φως. Κι αν κάνεις που και που πως σβήνεις... πάλι σ' ανάβω με τη θέληση άρρωστου πυρομανή...

Έχω βαρεθεί τη μαυρίλα... Έχω βαρεθεί την πόρτα που δεν ανοίγει... Πώς θα γίνει να πηδήξω το φράχτη που τόσο καλά τον έφτιαξα?

ΥΓ. Φιλαράκι εδώ που τα λέμε το ερώτημα είναι πολύ πιο απλό... Πώς θα γίνει να "πηδήξεις" γενικώς... μπας και σταματήσεις να κλαψουρίζεις και δε μας ζαλίζεις κι εμάς τα παπάρια... Λέμε τώρα... :p