Καλλιγράφοντας στα σκουπίδια...
Πάνω σε κάδο σκουπιδιών, με γράμματα καλλιγραφικά, αγοράζουν τα όνειρά μου. Αγοράζουν τις αναμνήσεις μου, τα δάκρυα και τις χαρές των προγόνων μου. Αυτά που κόμποι ιδρώτα γλίστρησαν από ιδρωμένα πρόσωπα και κοπιώδη χέρια, για να μπορέσουν να γίνουν δικά μου.
Αγορές, δάνεια... με καλλιγραφικά γράμματα, σε ευτελές χαρτί, κολλημένο σε κάδο σκουπιδιών... Δυο λέξεις φτυσμένες καλαίσθητα, ζητάν το αίμα μου. Ζητάν το υλικό είναι μου. Το είναι γενεών.
Προσφορά και ζήτηση ψυχών. Φόβος για τον διπλανό, μίσος για τον διπλανό, άγνοια για τον διπλανό... όλοι μαζί, μόνοι μας.
Τυφλά παλεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον εαυτό μας. Φοβισμένοι μα άκακοι. Τα ζώα όταν φοβούνται επιτίθενται... Σπανίως το ένα ενάντια στο άλλο... Σπανίως το ένα στριμώχνει το άλλο τόσο ώστε να μην του αφήσει επιλογή...
Εμείς στριμωχνόμαστε μόνοι μας. Μας στριμώχνουν κάποιοι και παρακολουθούν τις αντιδράσεις μας. Σκέψου πως είσαι απλώς ένας σκύλος σε κυνομαχία... Σε εκπαιδεύουν να μισείς τα άλλα σκυλιά, να φοβάσαι το ξύλο και την πείνα και να νιώθεις πως το αίμα του άλλου σκύλου είναι ο μόνος τρόπος να μην πονέσεις εσύ... Και κάθε τόσο σε πετάνε σε ένα λάκκο με έναν άλλον σκύλο. Πόση εκπαίδευση έχεις περάσει?
Ιδέες πάλης χρειαζόμαστε. Ιδέες πάλης και παλαιστές. Ναι. Μα χρειαζόμαστε και σαφείς αντιπάλους. Ποιοι είναι? Υπάρχουν σήμερα σαφείς αντίπαλοι? Θυμίζει ερωτήματα σε τραγούδι δημοτικό η εποχή. Μην είναι οι εχθροί μας οι...? Μην είναι οι...? Μην είναι τέλος οι...? Δεν είναι. Εχθρός μας είναι η ίδια η ασάφεια.
Μέσα στο τρέξιμο της κάθε μέρας, αυτή η ασάφεια θεριεύει. Δεν έχεις χρόνο μετά τη δουλειά. Δεν έχεις χρόνο τα Σαββατοκύριακα που σκοτωμένος τρέχεις (!) να ξεκουραστείς. Τρέχεις για να ξεκουραστείς οξύμωρε εαυτέ μου. Η περαιτέρω προσπάθεια στον τάχα ελεύθερο χρόνο σου σου φαίνεται βουνό. Βουνό να ψάξεις τις πταίει...
Βομβαρδισμένος καθημερινά από περιττώματα αναμασημένων πληροφοριών, με σαφώς κοινή πηγή μιας και τα λόγια είναι ίδια από παντού, είτε υποκύπτεις, είτε αηδιασμένος παραιτείσαι. Η παραίτηση βολεύει μια χαρά... Εθελούσια παραίτηση του δικαιώματος να συμμετέχεις στη ζωή σου. Μαλακίες ε?
Μαλακίες...
Αγορές, δάνεια... με καλλιγραφικά γράμματα, σε ευτελές χαρτί, κολλημένο σε κάδο σκουπιδιών... Δυο λέξεις φτυσμένες καλαίσθητα, ζητάν το αίμα μου. Ζητάν το υλικό είναι μου. Το είναι γενεών.
Προσφορά και ζήτηση ψυχών. Φόβος για τον διπλανό, μίσος για τον διπλανό, άγνοια για τον διπλανό... όλοι μαζί, μόνοι μας.
Τυφλά παλεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον εαυτό μας. Φοβισμένοι μα άκακοι. Τα ζώα όταν φοβούνται επιτίθενται... Σπανίως το ένα ενάντια στο άλλο... Σπανίως το ένα στριμώχνει το άλλο τόσο ώστε να μην του αφήσει επιλογή...
Εμείς στριμωχνόμαστε μόνοι μας. Μας στριμώχνουν κάποιοι και παρακολουθούν τις αντιδράσεις μας. Σκέψου πως είσαι απλώς ένας σκύλος σε κυνομαχία... Σε εκπαιδεύουν να μισείς τα άλλα σκυλιά, να φοβάσαι το ξύλο και την πείνα και να νιώθεις πως το αίμα του άλλου σκύλου είναι ο μόνος τρόπος να μην πονέσεις εσύ... Και κάθε τόσο σε πετάνε σε ένα λάκκο με έναν άλλον σκύλο. Πόση εκπαίδευση έχεις περάσει?
Ιδέες πάλης χρειαζόμαστε. Ιδέες πάλης και παλαιστές. Ναι. Μα χρειαζόμαστε και σαφείς αντιπάλους. Ποιοι είναι? Υπάρχουν σήμερα σαφείς αντίπαλοι? Θυμίζει ερωτήματα σε τραγούδι δημοτικό η εποχή. Μην είναι οι εχθροί μας οι...? Μην είναι οι...? Μην είναι τέλος οι...? Δεν είναι. Εχθρός μας είναι η ίδια η ασάφεια.
Μέσα στο τρέξιμο της κάθε μέρας, αυτή η ασάφεια θεριεύει. Δεν έχεις χρόνο μετά τη δουλειά. Δεν έχεις χρόνο τα Σαββατοκύριακα που σκοτωμένος τρέχεις (!) να ξεκουραστείς. Τρέχεις για να ξεκουραστείς οξύμωρε εαυτέ μου. Η περαιτέρω προσπάθεια στον τάχα ελεύθερο χρόνο σου σου φαίνεται βουνό. Βουνό να ψάξεις τις πταίει...
Βομβαρδισμένος καθημερινά από περιττώματα αναμασημένων πληροφοριών, με σαφώς κοινή πηγή μιας και τα λόγια είναι ίδια από παντού, είτε υποκύπτεις, είτε αηδιασμένος παραιτείσαι. Η παραίτηση βολεύει μια χαρά... Εθελούσια παραίτηση του δικαιώματος να συμμετέχεις στη ζωή σου. Μαλακίες ε?
Μαλακίες...
posted by it is at 11:13 PM
4 Comments:
Τις τελευταίες μέρες του ’10, με αφορμή την ωραία αγριάδα της βραδιάς Jazz παράδοσης, γράψατε πως οι αισθήσεις ευθύνονται για το ότι υπάρχουμε όλοι εμείς. Με τις αισθήσεις εξασθενημένες μοιάζουμε να παραπατάμε πολλοί σαν σε εθελούσια χειμερία νάρκη. Κι ο φόβος κρατά τους κυνόδοντες αθέατους πίσω από σφιγμένα χείλη. Μου μοιάζει τώρα τελευταία η αφύπνιση –έστω- των αισθήσεων, ζήτημα επιβίωσης. Υπό αιχμαλωσία είμαστε βέβαια, φυσικό πράγμα κι η αδράνεια κι ο φόβος, να προλάβουμε μονάχα πριν ναρκωθεί και το ένστικτο της επιβίωσης. Welcome back.
Ναι, συμφωνώ. Το μόνο που έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι το εξής:
Όταν φοβάσαι λουφάζεις, αν όμως ο φόβος φτάσει να γίνει τόσο μεγάλος που να αισθάνεσαι την απειλή της επιβίωσης άμεση και δεν έχεις και που να πας για να γλιτώσεις, αντί να το βάλεις στα πόδια επιτίθεσαι.
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους, είναι πως οι εκφοβιστές μας, γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι αυτό και σε ένα βαθμό και τα όριά μας, με αποτέλεσμα να μας κρατάνε στο επίπεδο φόβου που προκαλεί τη φυγή και όχι την επίθεση...
Ή έστω έτσι το βλέπω εγώ :)
Και να τους κόψουμε τους πληθυντικούς παρακαλώ :) Δεν υπάρχει λόγος...
Καμμιά φορά αδυνατώ να μαζέψω από κάτω κάτι που έχει πέσει, ένα μολύβι, ένα φύλλο, τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό, αλλά πάντα έρχεται η στιγμή που απλώνω τα χέρια μου και τα βάζω στην θέση τους//Γιατί αν όχι εγώ, τότε ποιος; Καλό βράδυ εύχομαι.
Γεια σου Άννα.
Σε ευχριστώ που πέρασες... Έχω να γράψω πλέον χρόνια...
Συνήθως γράφω όταν δεν είμαι καλά... Είναι ο τρόπος μου να αποβάλω τη μαυρίλα μου... Οπότε οπως καταλαβαίνεις για να έχω να γράψω χρόνια γενικώς είμαι καλά :p
Αυτό που ήταν η αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο που μου άφησες το σχόλιό σου, ήταν ένα διαφημιστικό από ενεχειροδανιστήριο κολλημένο σε ένα κάδο σκουπιδιών.
Θεωρώ πως τα ενεχυροδανειστήρια είναι ένα από τα χειρότερα "μαγαζιά" που υπάρχουν, γιατί πατάνε πάνω στην ανάγκη σου για να σου πάρουν πολλές φορές πολύτιμα συναισθηματικά κατά κύριο λόγο αντικείμενά σου για ένα κομμάτι ψωμί...
Επίσης έχει να κάνει και με την εποχή που λόγω "στριμώγματος" κυριολεκτικού μα και μεταφορικού, ο ένας κοιτάει να φάει τον άλλον αντί όλοι μαζί να φάμε αυτούς που μας στριμώχνουν...
Δεν ξέρω αν έχει νόημα που σου τα λέω αυτά... Στην τελική είναι καλύτερο αυτό που μου γράφεις... Είναι καλύτερο που είδα τη σκέψη σου σε μια δική μου ιδέα ή προσπάθεια επικοινωνίας... Το σημαντικό είναι ότι κάτι σκέφτηκες και μπήκες στον κόπο να το μοιραστείς μαζί μου και για αυτό σε ευχαριστώ.
Ίσως λοιπόν να σου εξήγησα κι εγώ τον ειρμό της σκέψης μου για να τη μοιραστώ μαζί σου... Ναι, καλά ακούγεται αυτό :)
Τέλος πάντων... Αυτό που μου λες είναι πολύ όμορφο και πολύ αληθινό επίσης... να ξέρεις πως κι εγώ το κάνω, γιατί όπως ακριβώς λες κανείς δε θα το κάνει αν όχι εγώ... Κι επίσης αν θες να είσαι χρήσιμος για τους άλλους πρέπει πρώτα να είσαι χρήσιμος για τον εαυτό σου και να μην είσαι ένας ατάκτος ειρημμένος σωρός :)
Ελπίζω να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες και μπήκες στον κόπο να μου αφήσεις ένα κομματάκι από τη σκέψη σου. Το εκτιμώ πολύ
Φιλία
Post a Comment
<< Home