Κατηφορίζοντας...

Ζαλίστηκε. Το χέρι του έτρεμε ενώ κρατούσε το κερί και κατέβαινε τις πέτρινες σκάλες, που με τα χρόνια λειάνθηκαν από τα χιλιάδες βήματα που πέρασαν από πάνω τους.
Όσο κατέβαινε η υγρασία πάνω στους κρύους πέτρινους τοίχους αυξανόταν. Τα υπόγεια του πύργου έφταναν πολύ βαθειά και στις μέρες τους είχαν γλιτώσει γυναικόπαιδα και βασιλείς από το θάνατο. Αν έκλεινες για λίγο τα μάτια μπορεί και ν'άκουγες ακόμη φωνές και κλάματα παιδιών, ή έτσι υποστήριζαν οι γέροι του χωριού.
Ο πύργος μαζί με το αγρόκτημα κι ένα μικρό ιδιωτικό δάσος, είχαν πουληθεί σε έναν γραφικό επιχειρηματία του εξωτερικού, που συνέλλεγε ό,τι είχε σχέση με το μεσαιωνικό παρελθόν του τόπου και φυσικά ο πύργος εντάσσονταν σε αυτό το παρελθόν.
Έφτασε επιτέλους στο υπόγειο. Μια μυρωδιά μούχλας κι εγκατάλειψης έφτασε στα ρουθούνια του. Η μυρωδιά αυτή του άρεσε περισσότερο από κάθε ακριβό άρωμα. Η παρακμή και η εγκατάλειψη ήταν το φετίχ του. Του άρεσε να τα βλέπει, να τα μυρίζει, να τα αγγίζει, να τα ρουφάει, με όλες του τις αισθήσεις. Αναρωτιόταν αν υπήρχαν κρύπτες και μοχλοί που άνοιγαν κρυφές πόρτες που οδηγούσαν σε ξεχασμένα δωμάτια.
Έψαξε κάθε θέση για πυρσούς, χτύπησε κάθε τοίχο, έψαξε κάθε εξόγκωμα που να του φαίνεται ύποπτο. Τίποτα. Δεν κουνήθηκε τίποτα. Απογοητεύτηκε. Ονειρευόταν πάντα να βρει έναν τέτοιο μηχανισμό, που να τον ξέρει μόνο αυτός. Ακούμπησε πάνω σ'έναν τοίχο και ρούφηξε βαθειά τον βαρύ αέρα του υπογείου, με την ίδια απόλαυση που νοιώθει ένας μανιώδης καπνιστής ρουφώντας τον καπνό μετά από ένα πολύωρο ταξίδι στους μη καπνίζοντες...
Το ένα του πόδι χτυπούσε ρυθμικά τον τοίχο με τη φτέρνα του. Ακούστηκε ένα ανεπαίσθητο κλικ... απότομα ο τοίχος γύρισε και βρέθηκε από πίσω του... Οι σκιές τρεμόπαιξαν στους τοίχους του κρυφού δωματίου που τόσο πολύ ήθελε να υπάρχει. Σβησμένοι πυρσοί με μαυρισμένα στουπιά, στεγνοί και άχρηστοι πια, δήλωναν πως δεν είχε υπάρξει ανθρώπινη παρουσία στο δωμάτιο εδώ και πολλά χρόνια. Μετά το πρώτο του σοκ, όταν άρχισε να συνηθίζει την ιδέα του που βρίσκεται, έσκισε με μανία το πουκάμισό του κι έφτιαξε λωρίδες από ύφασμα. Κατέβασε τους πυρσούς, αφαίρεσε τα απανθρακωμένα στουπιά και τύλιξε τα κομμάτια από το πουκάμισό του γύρω τους. Έβγαλε το μπουκαλάκι με το παραφινέλαιο που είχε μαζί του για να κρατάει τον δικό του πυρσό αναμμένο και έβρεξε τα στουπιά. Τα άναψε από τον δικό του πυρσό και τα τοποθέτησε πίσω στις θέσεις τους. Το δωμάτιο φωτίστηκε και σκιές για χρόνια κοιμισμένες, ξαναζωντάνεψαν κι άρχισαν να χορεύουν πάνω στην πέτρα.
Είδε έναν πάγκο με βιβλία. Στην καρέκλα μπροστά από τον πάγκο κείτονταν ένας σωρός από ρούχα που είχαν πέσει και άφηναν έκθετο ένα σκελετό.
Μπροστά του ένα βιβλίο ήταν ανοιχτό. Ο τίτλος του κεφαλαίου ήταν "Παρακμή". Χαμογέλασε και έριξε τον σκελετό από την καρέκλα για να κάτσει αυτός...