Last Ride...

Καβάλησε τον αετό της νιότης και πέταξε ψηλά χωρίς να έχει στο μυαλό του προορισμό συγκεκριμένο.
Κοιτάζοντας απ'τα ψηλά τη γη, παρατηρούσε πόσο μικρά φαινόταν όλα. Κι όμως άμα κατέβαινε και κοίταζε προσεκτικά το κάθε τι, μεγάλο θα του φαινόταν.
Όταν ήταν νέος, θυμάται που του άρεσε να ανεβαίνει κάθε μέρα ψηλά και να τα βλέπει όλα μικρά και να νοιώθει μεγάλος και ανώτερος, ψυχρός παρατηρητής από τον ουρανό, απόμακρος και απρόσιτος από τη ματαιότητα των γήινων υποθέσεων.
Μεγαλώνοντας, έμαθε πως μέσα στη μικρότητα υπάρχει μεγαλείο. Έχασε την αλαζονεία της νεότητάς του και μαζί και τη διάθεση να βλέπει από ψηλά τη γη. Ήθελε να ασχοληθεί, ήθελε να βελτιώσει έστω το μικρόκοσμό του, όσο πέρναγε από το χέρι του κι ο αετός του έμενε καθηλωμένος στο έδαφος.
Φτάνοντας στα γεράματα και καβαλώντας μετά από τόσα χρόνια πάλι τον παιδικό του σύντροφο, κατάλαβε το λάθος του. Ούτε από τη γη, ούτε από τον ουρανό δεν ήταν σωστό να ατενίζεις και να ζεις. Θέλει και τα δύο. Για να αλλάξεις κάτι, για να έχεις συνεχώς επαφή με την πραγματικότητα και τη ζωή, θέλει να είσαι από κοντά και μακριά συγχρόνως.
Πόσο προφανές που ήταν τώρα, πόσο τυφλός ήταν τόσα χρόνια.
Η συνειδητοποίηση έκανε την καρδιά του να πονέσει τόσο πολύ που έχασε τόσα χρόνια άσκοπα. Η ανάσα του δυσκόλεψε. Είχε ξεσυνηθίσει να είναι τόσο ψηλά που τ'οξυγόνο είναι ελλιπές. Τα χέρια του χαλάρωσαν πάνω στο λαιμό του αετού της νιότης και τελικά τα άφησε εντελώς ελεύθερα. Ο αέρας του χτύπησε το πρόσωπο δυνατά.
Έπεσε την ώρα που αετός της νιότης έκρωξε περήφανα, κι ελεύθερος πια, έφυγε για τα ψηλά βουνά που γεννήθηκε, την ίδια ώρα που αυτός έπεφτε στο θάνατό του.
Ήταν ένας χαρούμενος θάνατος. Ο θάνατος της συνειδητοποίησης.