I'm a mercyless motherfucker...

Έχει μαυρίσει η ψυχή μου, είπε ο γυμνοσάλιαγκας στο κουνέλι.
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα κλπ κλπ
Επειδή έχω φάει πολλή μαυρίλα στη ζωή μου και μάλιστα συνεχόμενη, δε μπορώ να τρώω κι άλλη. Τέρμα. Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ΤΕΡΜΑ!
Τέλος τα κλαψομουνιάσματα, τέλος η συνεχής γκρίνια (μιλάω για την μίζερη γκρίνια κι όχι αυτή που βγάζει χαβαλέ...), τέλος οι τύψεις για όλα, τέλος το "τι άχρηστος και μαλάκας που είμαι", τέλος η ηττοπάθεια, τέλος οι απαισιοδοξία, τέλος το παραλυτικό άγχος, τέλος..., τέλος..., τέλος...
Και ω του θαύματος! Όλα άρχισαν να πηγαίνουν πιο καλά! Ξανάρχισα να μπορώ να κάνω πράγματα, ξανάρχισα να είμαι ο κοινωνικός Θεός που ήμουν πριν τις μαυρίλες, ξανάρχισα να περνάω καλά, ξανάρχισα να ζω γενικώς...
Για αυτό το λόγο, δε μπορώ τους γύρω μου να μιζεριάζουν και να είναι ηττοπαθείς. "Τίποτα δεν πάει καλά", "και να προσπαθήσω τι θα γίνει?" και λοιπές παπαριές δε μπορώ να τις ακούω. Ακόμη περισσότερο δε μπορώ να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους... Δε μπορώ τη μιζέρια, έφαγα τόοοοοση πολλή στη μούρη για 5 χρόνια, που αν υποπτευθώ πως είσαι τέτοιος άνθρωπος, έχω βάλει τα πόδια στους ώμους και τρέχω μέχρι να μην υπάρχεις πουθενά στον ορίζοντά μου, πόσο μάλλον γύρω μου...
Αν είσαι φίλος μου θα προσπαθήσω για λίγο να σε ξεκολλήσω... Ή που θα τα καταφέρεις, ή που θα σου γαμήσω το ταμτυρουρίμ, θα γίνουμε κώλος και θα πάψεις να είσαι φίλος μου... Δεν την παλεύω παλικάρι/κοπέλα μου! Τι θες να κάνω? Δε μπορώ λέμε. Έχω πεθάνει μια φορά, δεν ψήνομαι να πεθαίνω κι άλλη.... You can only live twice που έλεγε και ο Τζέημης...
Γι'αυτό σου λέω... ξεκόλλα. Μπορεί όλα να σου φαίνονται βουνό, μπορεί να μη θες να μιλήσεις σε άνθρωπο, μπορεί να σε πιάνει αγοραφοβία, να νοιώθεις υπόλογος για τα πάντα και απέναντι στους πάντες, μπορεί να θες να πεθάνεις κάθε μέρα, μπορεί ακόμα μπορεί... που λέει και το τραγούδι, αλλά άντε γαμήσου και ξεκόλλα γαμώ το είναι σου γαμώ, γιατί όλα, ναι ναι όοοοοοοοολα, όλα όμως... είναι στο γαμημένο το μυαλουδάκι σου. Μια ιδέα είναι όλα. Ακόμη και να καταρρέει το σύμπαν γύρω σου, μπορείς και πρέπει να επιβιώσεις. Και μάλιστα οφείλεις μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, να είσαι σε θέση να αυτοσαρκάζεσαι (ο αυτοσαρκασμός είναι το καλύτερο ψυχοφάρμακο....), να μπορείς να προσφέρεις τη βοήθειά σου στους φίλους σου (κι αυτό είναι πολύ καλό ψυχοφάρμακο... και κερδίζεις από τη διαδικασία... κερδίζεις πάρα πολλά!) και να μη μιζεριάζεις.
Η αισιοδοξία και η πίστη στις ικανότητές σου είναι η σανίδα σωτηρίας σου μέσα στον ωκεανό της μαυρίλας.
Χαζοχαρούμενος? Όχι! Αλλά δε θα μου γαμάω και τη ζωή κάθε μέρα με το να είμαι μέσα στη μαυρίλα, μίζερος και άχρηστος... Στην τελική, αν νοιώθω όντως έτσι τι σκατά λόγο έχω να ζω? Λες και θέλει περισσότερες άχρηστες κουραδομηχανές ο πλανήτης... Ρε δε γαμιόμαστε ν'ασπρίσουμε? Ααααααπ! Να τη η λύση για να βγεις από τη μαυρίλα σου!
Τράβα γαμήσου ν'ασπρίσεις! Μαλάκα! Ε μαλάκα!
Σε κάθε περίπτωση τράβα ψόφα σε καμιά γωνιά μακριά μου, and stop your fucking bitching!