Αντίο Λένια μου...

Μετά από καιρό έστειλες μήνυμα σε άκυρη ώρα...
Έχεις χαθεί εντελώς και όποτε είσαι σκατά απλώνεις τη σκέψη σου σαν ένα χέρι που ζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Έχω προσπαθήσει να σου τη δώσω πολλές φορές. Θες επειδή είμαστε φίλοι από παλιά, θες επειδή νοιώθω ακόμη τύψεις που σε είχα παρατήσει έρμαιο για δυο χρόνια και είχα πάρει όμηρο και την καλύτερή σου φίλη, θες επειδή πάντα σε ένοιωθα και σε νοιώθω τρυφερά μέσα μου, πάντα έκανα τον μαλάκα κάθε φορά που μετά από πολλούς μήνες έστελνες τη σκέψη σου να με βρει και να ζητήσει στήριγμα...
Έχω πει πολλές φορές στον εαυτό μου να σε αφήσει στα κρύα του λουτρού. Ποτέ δεν ήσουν εκεί για μένα όταν σε χρειάστηκα εγώ. Δε σ'ένοιαζε αν ζω και πώς. Κι όμως δε μπορούσα ποτέ να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Προχτές το βράδυ κι ενώ μόλις είχα κλείσει τα μάτια μου κι ερχόταν το πρώτο όνειρο χτύπησε ο σατανάς (το κινητό...). Το κοίταξα κι ήσουν εσύ. Απεγνωσμένη κι από άλλο κόσμο μακρινό. Ξένη. Κι όμως δε μπόρεσα να μην απαντήσω στην κραυγή σου για βοήθεια... Δε μπόρεσα να σε αφήσω ξεκρέμαστη. Μετά από σύντομη εσωτερική πάλη κέρδισε η πλευρά μου που σε αγαπάει ακόμη.
Και ακόμη μια φορά με κάνεις να πιστεύω πως είμαι μαλάκας που σε αγαπάω. Δε με αφήνεις να πλησιάσω. Δε με αφήνεις να σε βοηθήσω. Απλώς και μόνο να ουρλιάξεις βοήθεια στα αυτιά κάποιου θες. Με ρώτησες τι κάνεις και τους διώχνεις όλους... Με μένα είναι προφανές τι κάνεις και με διώχνεις... Μπορεί και να μη φύγω ποτέ πραγματικά, αλλά με διώχνεις. Με τους άλλους δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα. Έχω χρόνια να σε ζήσω για να ξέρω ποια είσαι σήμερα. Υποψιάζομαι όμως. Υποψιάζομαι πως κάνεις αυτό που έκανα κι εγώ για ένα φεγγάρι.
Εκπέμπεις απόγνωση, εκπέμπεις την αύρα του πληγωμένου ζώου που πάει να τραβηχτεί από τους γύρω του. Κανείς δε θα κάτσει να τραβηχτείς από πάνω του για να βγεις και πάλι στην επιφάνεια. Όταν μυρίζεις αδυναμία προκαλείς τους γύρω να σε κατασπαράξουν και να φύγουν, ή απλώς να φύγουν... Δεν κάθεται κανείς κοντά σου. Όταν κρέμεσαι από τους άλλους για να ζήσεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να τους διώξεις και να αισθάνονται δυσφορία γύρω σου. Ειδικά όταν φαίνεται πως δεν έχεις πρόθεση να σηκώσεις κεφάλι. Όταν φαίνεται πως απολαμβάνεις τη μιζέρια σου.
Λες και το'ξερες πως έγραψα γι'αυτό πριν λίγες μέρες. Λες και με διαβάζεις χωρίς να το ξέρεις ή να το ξέρω. Λες και θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω τώρα. Λες και θα μ'άφήσεις να επικοινωνήσω.
Λένια μου, σκίζονται τα μέσα μου όταν κόβω ανθρώπους που αγαπώ, μα το κάνω. Όταν έχουν προσπαθήσει τόσο πολύ όσο εσύ, δε μπορώ παρά να το κάνω.
Αντίο...

ΥΓ έγινα αρκετά μελό ή να το προσπαθήσω κι άλλο? οέο?