Γειτονιές που χάθηκαν...

Έλα χαμογέλα. Ο ουρανός στα μάτια σου φωτίζει το μαύρο του κόσμου με φώτα που προσδίδουν χρώμα και ζωή.
Τα ονειρικά τρίπολα σαλεύουν στο μυαλό μου. Πτυχώσεις του χωροχρόνου μπαίνουν μπροστά μου κι επηρεάζουν το είναι του τίποτα, κάνοντάς το κάτι. Αλαβάστρινα λόγια πέφτουν πάνω σε πλαστικά αυτιά και χάνουν την ουσία τους. Έννοιες ξεφτιλισμένες κείτονται νεκρές, προδομένες από τάχα ιδεολόγους. Συνωμοσίες από άρρωστα μυαλά, γραφικοί γέροι συζητάνε ξέροντάς τα όλα, παιδιά εξαφανισμένα από γειτονιές, χαμένα μέσα σε γυάλινες οθόνες, καταναλώνουν τη ζωή τους παίζοντας το ρόλο ενός ακόμη "target group".
Χαμένες γειτονιές, χαμένα παιχνίδια περιμένουν ξεχασμένα κάποιον να τα θυμηθεί, ξεχασμένες ανθρώπινες σχέσεις, έχουν αντικατασταθεί από την παγωμάρα μιας άψυχης οθόνης σε πολλά μεγέθη. Χρώματα πολλά αφύσικα. Ξεχασμένες οι μάντρες που φυλάνε εγκαταλελειμμένα σπίτια, προσφερόμενα για εξερευνήσεις μιας κάποτε ζωής. Στοιχεία φαντασμάτων περιμένουν σκονισμένα κι αραχνιασμένα το τρεμάμενο χέρι ενός παιδιού να τα αγγίξει με ανατριχίλα και να φανταστεί μια ζωή που ίσως να ήταν έτσι ίσως κι όχι, μα ήταν. Ήταν και δεν είναι. Η μπουλντόζα θα έρθει μαζί με φορτηγά να γκρεμίσει τα βοσκοτόπια των παιδιών, τα βοσκοτόπια της φαντασίας και της ενεργητικότητας και να βάλει στη θέση τους ψηλά κτήρια που χωράνε πολλές οθόνες κι έχουν υπόγεια γκαράζ να στεγάσουν τζιπ.
Οι μπάλες δε θα σπάσουν τζάμια. Η κυρά Κατίνα δε θα φωνάξει υστερικά για ησυχία. Θα έχει κερδίσει η κυρά Κατίνα την ησυχία της. Θα είναι και πιο δυστυχισμένη από ποτέ. Στην τηλεόραση θα βλέπει ριάλιτι και σαπουνόπερες και σιγά σιγά θ'αρχίσει να μιλάει στον εαυτό της στον καθρέφτη, μέχρι το μυαλό της να σαλέψει εντελώς και ατροφικό και άρρωστο να την προδώσει. Μετά από μέρες ο οδηγός κάποιου τζιπ θα αηδιάσει τόσο από τα φαγητά που μαγειρεύει η κυρά Κατίνα που θα της κάνει καταγγελία. Δυο αστυνομικοί θα χτυπήσουν την πόρτα της χωρίς να πάρουν απάντηση. Θα ακούσουν στην τηλεόραση κάποιο τηλεπαιχνίδι και τα κονσερβοποιημένα χειροκροτήματα θα παίζουν στη διαπασόν.
Με συνοπτικές διαδικασίες θα σπάσουν την πόρτα εκνευρισμένοι που η παλιόγρια αγνοεί την εξουσία τους επιδεικτικά. Η κυρά Κατίνα θα είναι αναπαυτικά ξαπλωμένη στην πολυθρόνα της. Κοιμάται και το τηλεκοντρόλ της έχει πέσει από τα χέρια. Μαζί του παρέσυρε και την τελευταία πνοή της κυρά Κατίνας. Κανένα παιδί δε θα πανηγυρίσει για το θάνατο της γριάς που έσκιζε μπάλες με το κουζινομάχαιρο μπροστά τους, έχοντας ένα χαμόγελο αλαζονικό, κακής ικανοποίησης. Και είναι κρίμα.
Είναι κρίμα όλες αυτές οι χαμένες γειτονιές...



ΥΓ Εν μέρη εμπνευσμένο από παλιά ποστ (παλιοπόστ δηλαδή) του eggod.
ΥΓ2 Αφιερωμένο (προφανώς) στην παλιά μου γειτονιά και σε όλους τους φίλους που ματώναμε μαζί τα γόνατά μας για χρόνια και τώρα ματώνουν μόνοι τους όλοι πλην 2....