Killing Time...

Κάθε Τρίτη κατεβαίνω Αθήνα για δουλειές... Καλώς ή κακώς πριν ξεκινήσω τις δουλειές, έχω περίπου μιάμιση ώρα που πρέπει κάπως να σκοτώσω... Την Τρίτη που πέρασε λοιπόν, είπα να κατέβω Μοναστηράκι να τσιμπήσω και τίποτα στα μακ (άθλια... εντελώς όμως... το ξέρω...).
Κατεβαίνω λοιπόν, βγαίνω στην πλατεία και αποφασίζω να πάρω κάτι από κανά περίπτερο εκεί, για να διαβάσω όσο περιμένω να περάσει η ώρα... Καταλαβαίνεις τώρα, όχι κάτι βαρύ... κάτι απλό και ευχάριστο απλώς να περάσει η γαμωώρα. Δε μπορώ να διαβάσω αθλητικές εφημερίδες... βαριέμαι τη ζωή μου με τις αθλητικές εφημερίδες και πέραν τούτου, κάθε δύο περίπου αράδες θέλω να σκοτώσω το αγράμματο ζώο που έχει και δικαίωμα να γράφει σε εφημερίδα... έστω και αθλητική... Μιλάμε για χοντρά ορθογραφικά, όσο και γραμματικά, όσο και συντακτικά λάθη... Είναι τραγική η κατάσταση... αν και ξέρω πως διορθώνεται... Όχι όχι, δεν έχει να κάνει με παιδεία, ή καλύτερη κατάρτιση... μιλάμε για άτομα ανεπίδεκτα μαθήσεως... Μια καλή λύση είναι ο ακρωτηριασμός των δάχτυλων, ώστε να μη μπορούν να γράφουν! Hell yeah! Αυτά είναι οριστικές λύσεις και όχι οι ψευτοκουλτουριάρικες δήθεν λύσεις του στυλ καλύτερη κατάρτιση και αηδίες...
Τέσπα... φτάνω στο πρώτο περίπτερο περίπου μετά από 10 αρνήσεις σε πλανόδια ημιπρεζάκια που πουλάνε γυαλιά (prada!!!!), cd, ρολόγια, κινητά, πτυσσόμενους δονητές κλπ... και αρχίζω να κοιτάω την πραμάτεια που έχει απ'έξω, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω ένα γαμημένο περιοδικό της προκοπής, ή έστω κάποιο βιβλίο... δε μιλάω για Σαρτρ ή κάτι τέτοιο... δεν είμαι παράλογος... μιλάω για καμιά αγκάθα κρίστυ, ξέρεις αυτά τα κίτρινα βιβλιαράκια μηδαμινής ποιότητας, μέσα στο σελοφάν, εκδόσεις λυχνάρι, που τα μουνιά οι περιπτεράδες κολλάνε τη μία τιμή πάνω στην άλλη και αν φτάσεις ποτέ στην τυπωμένη τιμή βλέπεις πως το βιβλίο κόστιζε κάποτε 50 δραχμές (κυριολεκτώ...) και τώρα έχει ετικετούλα των 7 ευρώ πάνω του... γαμωσταυρίζεις από μέσα σου τον περιπτερά, αλλά έχεις την ικανοποίηση της εγκεφαλικής βλάβης για κάποιες ωρίτσες, όσο περιμένεις κάτι, ή όσο ταξιδεύεις με ένα κτελ κλπ...
Αρχίδια... ούτε καν αγκάθα γαμώ την τύχη μου... Μόνο κάτι ερωτικές ιστορίες και τέτοια είδα... και οκ, κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά το έμπειρο πορνομάτι μου, διέκρινε πως δεν ήταν καν, hardcore porn, αλλά soft... Έλεος... Να το διαβάσουμε το τσοντίδι ρ'αδερφέ, όχι όμως soft ακόμη και στο βιβλίο του πούτσου... Δώσε κάτι, δώσε ατάκες θανατερές, δώσε "τράβηξα μια γενναία μαλακία για πάρτη της", "το μουνάκι μου έσταζε κρεμούλα", "Ένιωσα να εκρήγνυται μέσα στην υγρή μουνάρα μου, καθώς έχυνα κι εγώ και λίγο μετά ο Μήτσος που ήταν στο στόμα μου με έπνιξε με τα ζουμιά του, καθώς ο Αμπέμπε, ο μαύρος μικροπωλητής cd με το κοντάρι το 30ποντο, γέμιζε τον κώλο μου με καυτά χύσια, ενώ ο Κώστας και ο Βασίλης, ανανέωναν το αποσμητικό στις μασχάλες μου, με τον Γιάννη και τον Γιώργο να μου μουσκεύουν τις παλάμες και τον Αποστόλη να μου χτυπά μανιασμένα το κούτελο με το βαρύ του εργαλείο, λίγο πριν λούσει τα κατάξανθα μαλλιά μου με το υγρό του πυρ!"... δε ζητάω κάτι εχτραβαγκάντ... λίγη περιπέτεια και φαντασία θέλω... όχι soft μαλακιούλες ακόμη και σε βιβλίο για να διαβάζουν σεμνότυφες μυξοπαρθένες και να φαντάζονται ιππότες σε άλογα... (αν και δεν έχω κάτι ενάντια στα άλογα... δίνουν ένα μεγαλείο στον έρωτα, if you ask me...)
Τέσπα μάλλον ξέφυγα ελαφρώς... Για να μη σας ζαλίζω λοιπόν, μετά από αρκετά λεπτά άκαρπων προσπαθειών να βρω κάτι που να διαβάζεται, μέσα σε δεκάδες διαφορετικά σκουπίδια... κατάφερα να εντοπίσω εφημερίδα (δε θυμάμαι ποια :( ) η οποία είχε ως δώρο, τις Τρωάδες του Ευριπίδη... Αχά! αναφώνησα και έσπευσα να αγοράσω την εφημερίδα! Δεν είναι πως είμαι τόσο κουλτουριάρης που μόνο τραγωδία του Ευριπίδη θα διάβαζα, αλλά αν βλέπατε τα άλλα θα με καταλαβαίνατε... (ελπίζω...). Με το βιβλιαράκι ανά χείρας λοιπόν μπήκα στα μακ... Εκεί δουλεύει στάνταρ ένας χοντρός τυπάκος, πολύ συμπαθητικός, αλλά και πολύ τεράστιος, με κοιλιά να κρέμεται σχεδόν μέχρι το γόνατο και με δυσκολία στο περπάτημα λόγω κιλών... Παρήγγειλα και δίνοντας το δεκάρικο περίμενα ρέστα τα οποία δεν ήρθαν ποτέ και ο χοντρούλης συμπαθής τύπος γύρισε και μίλαγε με τον όχι χοντρούλη και σίγουρα όχι συμπαθητικό, σεκιουριτά του "εστιατορίου" (my ass...). Εεεεε, συγγνώμη! Θες να μου δώσεις τα ρέστα? του λέω... Α, θέλετε κέτσαπ? μου λέει και σπεύδει να πιάσει τα φακελάκια με την υπέροχη αυτή ανθρώπινη έμπνευση σάλτσας... (προσοχή δεν κάνω πλάκα βγαλμένη από ελληνική ταινία, ή ανέκδοτο δημοτικού...) Αφού μου ακουμπάει τη σάλτσα επανέρχομαι με τα ρέστα και μετά από λιγάκι ενδίδει ο χοντρουλίτσος και μου τα δίνει... Ακούω εν τω μεταξύ πως έχει ξεκινήσει γυμναστήριο και έχει χάσει και 15 κιλά... εμένα από την προηγούμενη βδομάδα που τον είδα ίδιος μου φάνηκε, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, τι να σου πω δεν ξέρω...
Φαγητό, τσεκ! Κοκακόλα τσεκ! Off I go to the first floor! Πάω πάνω λοιπόν αράζω, τρώω παρακολουθώντας φάτσες (να μην έχω τον κολλητό μου δίπλα να κράζουμε τους πάντες ρε πούστη μου! Μιλάμε για πολύ υλικό για κράξιμο!) και κάποια στιγμή αρχίζω και διαβάζω το βιβλιαράκι μου... Ξάφνου και ενώ βρίσκομαι σε μια έξτρα συγκινητική στιγμή, καταλαβαίνω πως παίζει μουσική στα μακ... Έπαιζε και πριν φυσικά, αλλά σπάνια προσέχω τι παίζει... Όταν όμως διαβάζεις το θρήνο της Εκάβης και τις απαντήσεις του Χορού και ξαφνικά ακούς από πάνω σου να παίζει οριεντάλ full τσιφτετελιές... ε, τείνεις να παρατηρείς πως παίζει μια μουσική, η οποία σε συνδυασμό με εσένα να διαβάζεις ανέμελα αρχαία τραγωδία και τις φάτσες που έχει γύρω γύρω, που είναι ό,τι να ναι και με μέσο όρο IQ διψήφιο (τουτέστιν κάτω από 100...) αισθάνεσαι να έχεις μπλέξει σε κάποια σουρεάλ κατάσταση στο μυαλό ενός τύπου που πριν κοιμηθεί είχε μπουκώσει μερικές καρτέλες τριπάκια και κάτι κουτιά αρντάν... (ή όπως αλλιώς τα λένε αυτά τα σκουπίδια...).
Με αυτή λοιπόν την κρίση συνειδητότητας και έχοντας την πραγματικότητα να με χτυπάει με βαριοπούλες στο δόξα πατρί (και υιό και αγίο πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνωωωωωων... αααααααααμηηηηηηηήν...) κατάφερα επιτέλους να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο αυτής της χώρας που αποκαλώ πατρίδα! Α ρε Ελλαδάρα! Είσαι μεγάλη πουτάνα! Και γελώντας μόνος μου (όπως και τώρα δηλαδή μιας και κανείς σας δεν παίζει να γελάει... έστω κι αν κατάφερε κάποιος να διαβάσει ως εδώ αυτό το σετ σεντονάκια όλα σε ένα που έκανα σήμερα ο πούστης!) μάζεψα τα πραγματάκια μου και πήγα προς το μετρό...
Όχι φίλε, ευχαριστώ δε φοράω γυαλιά ηλίου, όχι φίλε να'σαι καλά έχω ρολόι, no thanks man, I download them for free, adsl rules!, όχι κοπελιά δε θέλω πτυσσόμενο δονητή, χαλάνε εύκολα, άσε που θέλει δυο σετ αλκαλικές τη μέρα... είναι και χάλια το λατεξάκι του δεν το βλέπεις? Δεν είμαστε τώρα να συγκαιγόμαστε στα καλά του καθουμένου... Άντε, άμα δεν έχεις κάνει σεφτέ δώσε μου ένα μαργαριταρένιο δύτη... μου το ζήτησε ο φίλος μου γιατί πάει λέει με τα μάτια του...


ΥΓ. Ρε άντε που θες και υστερόγραφο μετά από 42 χιλιάδες γραμμές...